ค่าจ้าง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ข้ามไปที่การนำทาง ข้ามไปที่การค้นหา
ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
เศรษฐศาสตร์
สาขาและการจำแนกประเภท
แนวคิด ทฤษฎี และเทคนิค
โดยการสมัคร
นักเศรษฐศาสตร์ที่มีชื่อเสียง
นักวิจารณ์ ที่โดดเด่นของเศรษฐกิจ
รายการ
การเงินส่วนบุคคล
เหรียญที่ออกในสมัยจักรพรรดิแม็กซิเมียน
เครดิต · หนี้
สัญญาจ้าง
เกษียณอายุ
งบประมาณส่วนบุคคลและการลงทุน
ดูสิ่งนี้ด้วย

ค่าจ้างคือการที่นายจ้างจ่ายให้แก่ลูกจ้างสำหรับงานที่ทำในช่วงเวลาที่กำหนด ตัวอย่างบางส่วนของการจ่ายค่าจ้าง ได้แก่การจ่ายค่าชดเชยเช่นค่าจ้างขั้นต่ำ ค่าจ้างทั่วไปและโบนัสรายปีและ การ จ่ายค่าตอบแทนเช่นรางวัลและการจ่ายทิป

ค่าจ้างเป็นส่วนหนึ่งของค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินธุรกิจ เป็นภาระผูกพันต่อพนักงานโดยไม่คำนึงถึงผลกำไรของบริษัท

การจ่ายเงินโดยค่าจ้างตรงกันข้ามกับงานที่ได้รับเงินเดือนซึ่งนายจ้างจ่ายเงินตามจำนวนที่จัดเตรียมไว้เป็นระยะ ๆ (เช่นสัปดาห์หรือเดือน) โดยไม่คำนึงถึงชั่วโมงทำงาน โดยมีค่าคอมมิชชั่นซึ่งเงื่อนไขจะจ่ายตามผลงานของแต่ละคน และค่าตอบแทนตามผลงานของ บริษัทโดยรวม. พนักงานที่ได้รับค่าจ้างอาจได้รับทิปหรือเงินบำเหน็จ ที่ ลูกค้าจ่ายโดยตรงและผลประโยชน์ของพนักงานซึ่งเป็นรูปแบบค่าตอบแทนที่ไม่เป็นตัวเงิน เนื่องจากแรงงานค่าจ้างเป็นรูปแบบการทำงานหลัก คำว่า "ค่าจ้าง" บางครั้งหมายถึงรูปแบบ (หรือรูปแบบการเงินทั้งหมด) ของค่าตอบแทนพนักงาน

ที่มาและส่วนประกอบที่จำเป็น

แรงงานค่าจ้างเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนเงินสำหรับเวลาที่ใช้ในที่ทำงาน ตามที่ Moses I. Finley กล่าวถึงประเด็นนี้ในThe Ancient Economy :

แนวคิดเรื่องค่าจ้างแรงงานต้องใช้สองขั้นตอนแนวคิดที่ยาก ประการแรก ต้องมีการแยกงานของผู้ชายออกจากทั้งตัวเขาและผลงานของเขา เมื่อซื้อวัตถุจากช่างฝีมืออิสระ ... เราไม่ได้ซื้อแรงงานของเขา แต่วัตถุที่เขาสร้างขึ้นในเวลาของเขาเองและภายใต้เงื่อนไขการทำงานของเขาเอง แต่เมื่อจ้างแรงงานคนหนึ่งซื้อนามธรรมกำลังแรงงานซึ่งผู้ซื้อแล้วใช้ในเวลาและภายใต้เงื่อนไขที่เขาผู้ซื้อไม่ใช่ "เจ้าของ" ของกำลังแรงงานกำหนด (และซึ่งโดยปกติเขา จ่ายหลังจากที่เขาได้บริโภคมัน) ประการที่สอง ระบบค่าจ้างแรงงานต้องการการจัดตั้งวิธีการวัดค่าแรงงานที่ซื้อมา เพื่อวัตถุประสงค์ในการชำระเงิน โดยทั่วไปโดยการแนะนำสิ่งที่เป็นนามธรรมที่สอง กล่าวคือ เวลาแรงงาน

ค่าจ้างเป็นมาตรการ ทางการเงินที่สอดคล้องกับหน่วยเวลาทำงานมาตรฐาน หน่วยเวลาที่เร็วที่สุดซึ่งยังคงใช้บ่อยคือวันทำงาน การประดิษฐ์นาฬิกาใกล้เคียงกับการแบ่งย่อยของเวลาสำหรับการทำงานอย่างละเอียด ซึ่งชั่วโมงนี้กลายเป็นเวลาที่ใช้บ่อยที่สุด ซึ่งเป็นรากฐานของแนวคิดเรื่องค่าจ้างรายชั่วโมง [2] [3]

ค่าจ้างถูกจ่ายในอาณาจักรกลางของอียิปต์โบราณ[4] กรีกโบราณ [ 5]และโรมโบราณ [5]ภายหลังการรวมนครรัฐในอัสซีเรียและสุเมเรียนโดยซาร์กอนแห่งอัคคัดเข้าเป็นอาณาจักรเดียว ที่ ปกครองจากเมืองบ้านเกิด ของเขา ประมาณ 2334 ปีก่อนคริสตกาลมาตรฐานเมโสโปเตเมียทั่วไปในด้านความยาวพื้นที่ปริมาณน้ำหนักและเวลาที่ใช้โดยสมาคมช่างฝีมือถูกประกาศโดย Naram-Sin of Akkad (c. 2254–2218 BC) หลานชายของ Sargon รวมทั้งShekels [6] Codex Hammurabi Law 234 (ค. 1755–1750 BC) กำหนดค่าจ้าง 2 เชเขล สำหรับเรือแต่ละลำขนาด 60 กูร์ (300 บุชเชล ) ที่ สร้างขึ้นในสัญญาจ้างงานระหว่างคนต่อเรือกับเจ้าของเรือ [7] [8] [9]กฎหมาย 275 กำหนดอัตราเรือข้ามฟาก 3- gerahต่อวันในการเช่า เหมาลำ ระหว่างผู้เช่าเรือกับนายเรือ . กฎหมาย 276 กำหนดอัตราค่าระวาง 2 1 ⁄ 2 -gerah ต่อวันในสัญญาการขนส่งระหว่างผู้เช่าเหมาลำและนายเรือ ในขณะที่กฎหมาย 277 กำหนด อัตราค่าระวาง 1 ⁄ 6 -เชเขลต่อวันสำหรับเรือขนาด 60 กูร์ [10] [11] [9]

ตัวกำหนดอัตราค่าจ้าง

อัตราค่าจ้างจะขึ้นอยู่กับโครงสร้างและประเพณีของประเทศต่างๆ ทั่วโลก อัตราค่าจ้างจะขึ้นอยู่กับกลไกของตลาด ( อุปทานและอุปสงค์ ) องค์กรแรงงาน กฎหมาย และประเพณี กลไกตลาดอาจมีอำนาจเหนือกว่าในสหรัฐอเมริกาในขณะที่ประเพณีโครงสร้างทางสังคมและความอาวุโสอาจมีบทบาทมากกว่าในญี่ปุ่น [12] [ ต้องการการอ้างอิง ]

ส่วนต่างของค่าจ้าง

แม้แต่ในประเทศที่กลไกตลาดกำหนดอัตราค่าจ้างเป็นหลัก การศึกษายังแสดงให้เห็นว่าค่าตอบแทนสำหรับงานตามเพศและเชื้อชาติยังคงมีความแตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น ตามรายงานของสำนักงานสถิติแรงงานแห่งสหรัฐอเมริกาในปี 2550 ผู้หญิงจากทุกเชื้อชาติทำรายได้ประมาณ 80% ของค่าจ้างเฉลี่ยของผู้ชาย อาจเป็นเพราะอุปทานและอุปสงค์ของผู้หญิงในตลาดเนื่องจากภาระหน้าที่ของครอบครัว [13]ในทำนองเดียวกัน ผู้ชายผิวขาวทำเงินได้ประมาณ 84% ของผู้ชายเอเชีย และผู้ชายผิวดำ 64% [14]เป็นค่าเฉลี่ยโดยรวมและไม่ได้ปรับตามประเภท จำนวน และคุณภาพของงานที่ทำ

ค่าจ้างในสหรัฐอเมริกา

กราฟประวัติศาสตร์ของค่าจ้างที่แท้จริงในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ปี 2507 ถึง 2548

คนงานเจ็ดสิบห้าล้านคนได้รับค่าจ้างรายชั่วโมงในสหรัฐอเมริกาในปี 2555 คิดเป็น 59% ของพนักงาน [15]ในสหรัฐอเมริกาค่าจ้างสำหรับคนงานส่วนใหญ่ถูกกำหนดโดยกลไกตลาดหรืออย่างอื่นโดยการเจรจาร่วมกันซึ่งสหภาพแรงงาน จะ เจรจาในนามของคนงาน พระราชบัญญัติมาตรฐานแรงงาน ที่เป็นธรรม กำหนดค่าจ้างขั้นต่ำในระดับรัฐบาลกลางที่ทุกรัฐต้องปฏิบัติตาม ท่ามกลางบทบัญญัติอื่นๆ สิบสี่รัฐและหลายเมืองได้กำหนดอัตรา ค่าจ้างขั้นต่ำของตนเองซึ่งสูงกว่าระดับรัฐบาลกลาง สำหรับการติดต่อของรัฐบาลสหพันธรัฐหรือรัฐ นายจ้างจะต้องจ่าย ค่าจ้างที่เรียกกันว่าตามที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติ Davis-Baconหรือรัฐเทียบเท่า นักเคลื่อนไหวได้ดำเนินการเพื่อส่งเสริมแนวคิดเรื่องอัตราค่าครองชีพซึ่งคำนึงถึงค่าครองชีพและสิ่งจำเป็นพื้นฐานอื่นๆ โดยกำหนดอัตราค่าครองชีพให้สูงกว่าที่กฎหมายค่าจ้างขั้นต่ำกำหนดไว้มาก อัตราค่าจ้างขั้นต่ำมีไว้เพื่อปกป้องสวัสดิภาพของชนชั้นแรงงาน [16]

คำจำกัดความ

เพื่อวัตถุประสงค์ในการหักภาษีเงินได้ของรัฐบาลกลาง 26 USC § 3401(a) กำหนดคำว่า "ค่าจ้าง" โดยเฉพาะสำหรับบทที่ 24 ของInternal Revenue Code :

“สำหรับวัตถุประสงค์ของบทนี้ คำว่า “ค่าจ้าง” หมายถึงค่าตอบแทนทั้งหมด (นอกเหนือจากค่าธรรมเนียมที่จ่ายให้กับเจ้าหน้าที่ของรัฐ) สำหรับการบริการที่ดำเนินการโดยลูกจ้างสำหรับนายจ้างของเขา รวมถึงมูลค่าเงินสดของค่าตอบแทนทั้งหมด (รวมถึงผลประโยชน์) ที่จ่ายในสื่อใดๆ นอกเหนือจากเงินสด" นอกเหนือจากการกำหนดให้ค่าตอบแทนต้องเป็น "บริการที่ดำเนินการโดยลูกจ้างสำหรับนายจ้างของเขา" คำจำกัดความยังระบุรายการยกเว้น 23 รายการที่ต้องนำไปใช้ด้วย [17]

ดูเพิ่มเติม

รัฐศาสตร์:

อ้างอิง

  1. ↑ ฟินลีย์ โมเสสที่ 1 (1973) เศรษฐกิจแบบโบราณ เบิร์กลีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนีย หน้า 65. ISBN 9780520024366.
  2. ↑ ทอมป์สัน, อีพี (1967). "เวลา วินัยในการทำงาน และทุนนิยมอุตสาหกรรม". อดีตและปัจจุบัน . 38 (38): 56–97. ดอย : 10.1093/ที่ผ่านมา/38.1.56 . JSTOR 649749 . 
  3. ↑ โดห์น-ฟาน รอสซัม, เกอร์ฮาร์ด (1996). ประวัติศาสตร์ของชั่วโมง: นาฬิกาและคำสั่ง ทางโลกสมัยใหม่ โธมัส ดันแลป (ทรานส์). ชิคาโก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก. ISBN 9780226155104.
  4. ↑ เอซซาเมล, มาห์มูด (กรกฎาคม 2547). "องค์การงานในอาณาจักรกลาง อียิปต์โบราณ". องค์กร . 11 (4): 497–537. ดอย : 10.1177/135008404044060 . ISSN 1350-5084 . 
  5. อรรถเป็น ข ฟินลีย์ โมเสสที่ 1 (1973) เศรษฐกิจแบบโบราณ เบิร์กลีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนีย ISBN 9780520024366.
  6. ^ พาวเวลล์ มาร์วิน เอ. (1995). "มาตรวิทยาและคณิตศาสตร์ในเมโสโปเตเมียโบราณ". ใน Sasson, Jack M. (ed.) อารยธรรมโบราณตะวันออกใกล้ . ฉบับที่ สาม. New York, NY: ลูกชายของ Charles Scribner หน้า พ.ศ. 2498 . ISBN 0-684-19279-9.
  7. ↑ ฮัมมูราบี (1903). แปลโดย ซอมเมอร์, อ็อตโต. "ประมวลกฎหมายฮัมมูราบี ราชาแห่งบาบิโลน" . บันทึกแห่งอดีต . วอชิงตัน ดี.ซี. : บันทึกของสมาคมการสำรวจในอดีต . 2 (3): 85 . สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายนพ.ศ. 2564 . 234. หากผู้ต่อเรือสร้าง ... เป็นของขวัญ [ค่าตอบแทน]
  8. ^ ฮัมมูราบี (1904). "ประมวลกฎหมายฮัมมูราบี ราชาแห่งบาบิโลน" (PDF) . กองทุนเสรีภาพ . แปลโดยฮาร์เปอร์ โรเบิร์ต ฟรานซิส (ฉบับที่ 2) ชิคาโก : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก . หน้า 83 . สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายนพ.ศ. 2564 . §234. ถ้าคนพายเรือสร้าง ... เงินเป็นค่าจ้างของเขา
  9. อรรถข ฮัมมูราบี( 1910). "ประมวลกฎหมายฮัมมูราบี ราชาแห่งบาบิโลน" . โครงการ อวาลอน แปลโดย King, Leonard William New Haven, CT : โรงเรียน กฎหมายเยล สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายนพ.ศ. 2564 .
  10. ↑ ฮัมมูราบี (1903). แปลโดย ซอมเมอร์, อ็อตโต. "ประมวลกฎหมายฮัมมูราบี ราชาแห่งบาบิโลน" . บันทึกแห่งอดีต . วอชิงตัน ดี.ซี. : บันทึกของสมาคมการสำรวจในอดีต . 2 (3): 88 . สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายนพ.ศ. 2564 . 275. ถ้าใครจ้าง ... วันเพื่อเช่านั้น
  11. ^ ฮัมมูราบี (1904). "ประมวลกฎหมายฮัมมูราบี ราชาแห่งบาบิโลน" (PDF) . กองทุนเสรีภาพ . แปลโดยฮาร์เปอร์ โรเบิร์ต ฟรานซิส (ฉบับที่ 2) ชิคาโก : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก . หน้า 95 . สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายนพ.ศ. 2564 . §275. ถ้าผู้ชายจ้าง...ก็จ้างต่อวัน
  12. ^ "เข้าสู่ระบบนักศึกษา" . ความได้เปรียบ– Education 2020 Homeschool console, Vocabulary Assignment, รายการคำจำกัดความสำหรับ "อัตราค่าจ้าง" (อาจต้องเข้าสู่ระบบเพื่อดู)
  13. ↑ แม็กนัสสัน, ชาร์ลอตตา. "เหตุใดจึงมีช่องว่างระหว่างเพศตามศักดิ์ศรีในอาชีพ" Acta Sociologica (Sage Publications, Ltd.) 53.2 (2010): 99-117. การค้นหาทางวิชาการเสร็จสมบูรณ์ เว็บ. 26 ก.พ. 2558.
  14. ↑ สำนักงานสถิติแรงงานสหรัฐ. "รายได้ของผู้หญิงและผู้ชายตามเชื้อชาติและชาติพันธุ์, 2550"เข้าถึงเมื่อ 29 มิถุนายน 2555
  15. ^ "พนักงาน" เป็นหมวดหมู่ไม่รวมผู้ที่ประกอบอาชีพอิสระทั้งหมด และสถิตินี้พิจารณาเฉพาะคนงานที่อายุเกิน 16 ปีเท่านั้น กระทรวงแรงงานสหรัฐ สำนักสถิติแรงงาน (2556-02-26) ลักษณะแรงงานขั้นต่ำ: 2555
  16. ^ เทนแนนท์, ไมเคิล. "ค่าแรงขั้นต่ำขึ้นและลง" นิวอเมริกัน (08856540) 30.12 (2014): 10-16 การค้นหาทางวิชาการเสร็จสมบูรณ์ เว็บ. 26 ก.พ. 2558.
  17. ^ USC 26 § 3401(ก)

อ่านเพิ่มเติม

  • กัลเบรธ, เจมส์ เคนเนธ. สร้างไม่เท่ากัน: วิกฤตการณ์ใน American Payในซีรีส์Twentieth Century Fund Book[s ] นิวยอร์ก: Free Press, 1998. ISBN 0-684-84988-7 

ลิงค์ภายนอก

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Wage&oldid=1071676487"
0.098755121231079