เกาหลีใต้

พิกัด : 36°N 128°E / 36°N 128°E / 36; 128

สาธารณรัฐเกาหลี 대한민국  ( เกาหลี ) แดฮัน มินกุก
ธง ตราสัญลักษณ์
คำขวัญ:  "홍익인간" ( พฤตินัย ) " Hongik Ingan " "เพื่อประโยชน์ในวงกว้างต่อโลกมนุษย์" [1]
เพลงชาติ:   "애국가" " Aegukga " "เพลงรักชาติ"
ตราประจำชาติ "국새"
ที่ดินควบคุมโดยเกาหลีใต้แสดงเป็นสีเขียวเข้ม ที่ดินที่อ้างสิทธิ์แต่ไม่สามารถควบคุมได้แสดงเป็นสีเขียวอ่อน
เมืองหลวง และเมืองที่ใหญ่ที่สุด	โซล37°33′N 126°58′E  / 37.550°N 126.967°E / 37.550; 126.967
ภาษาทางการ	ภาษาเกาหลี ( Pyojuneo ) ภาษามือเกาหลี[2]
สคริปต์อย่างเป็นทางการ	เกาหลี
กลุ่มชาติพันธุ์ (2019) [3]	95.1% ภาษาเกาหลี 4.9% ไม่ใช่ชาวเกาหลี
ศาสนา (2015) [4] [5]	56.1% ไม่มีศาสนา ศาสนาคริสต์ 27.6% [ก] 15.5% พุทธเกาหลี 0.8% อื่นๆ
ปีศาจ	เกาหลีใต้ เกาหลี
รัฐบาล	สาธารณรัฐรัฐธรรมนูญประธานาธิบดีรวมกัน
•  ประธานาธิบดี	มุนแจอิน
•  นายกรัฐมนตรี	Kim Boo-kyum
•  ประธานรัฐสภา	Park Byeong-seug
•  หัวหน้าผู้พิพากษา	คิมมยองซู
•  ประธานศาลรัฐธรรมนูญ	ยูนัมซอก
สภานิติบัญญัติ	รัฐสภา
ประวัติการก่อตั้ง
•  อาณาจักรที่หนึ่ง	ค. ศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตศักราช
•  ประกาศอิสรภาพ	1 มีนาคม 2462
•  รัฐบาลเฉพาะกาล	11 เมษายน 2462
• ได้รับ  อิสรภาพจากประเทศญี่ปุ่น	15 สิงหาคม พ.ศ. 2488
•  รัฐบาลสหรัฐของเกาหลีใต้ทางใต้ของเส้นขนานที่ 38	8 กันยายน พ.ศ. 2488
•  ก่อตั้ง ROK	15 สิงหาคม 2491
•  รัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน	25 กุมภาพันธ์ 2531
• ได้  รับการยอมรับในUN	17 กันยายน 1991
พื้นที่
• รวม	100,363 กม. 2 (38,750 ตารางไมล์) ( 107th )
• น้ำ (%)	0.3 (301 กม. 2  / 116 ไมล์2 )
ประชากร
• ประมาณการปี 2562	51,709,098 [6] ( 27th )
• ความหนาแน่น	507/กม. 2 (1,313.1/ตร.ไมล์) ( ที่13 )
จีดีพี ( พีพีพี )	ประมาณการปี 2564
• รวม	2.436 ล้านล้านเหรียญ[7] ( ลำดับที่14 )
• ต่อหัว	47,027 ดอลลาร์[7] ( ลำดับที่40 )
GDP  (ระบุ)	ประมาณการปี 2564
• รวม	1.806 ล้านล้านเหรียญ[7] ( อันดับ 10 )
• ต่อหัว	$34,866 [7] ( ลำดับที่37 )
จินี่ (2018)	34.5 [8] กลาง
HDI  (2019)	0.916 [9] สูงมาก  ·  23
สกุลเงิน	สาธารณรัฐเกาหลี วอน (₩) ( KRW )
เขตเวลา	UTC +9 (เวลามาตรฐานเกาหลี )
รูปแบบวันที่	ปปปป년 m월 d일 ปปปป เอ็มดี ( ซีอี )
ไฟฟ้าหลัก	220 V–60 Hz
ด้านคนขับ	ขวา
รหัสโทรศัพท์	+82
รหัส ISO 3166	KR
อินเทอร์เน็ตTLD	.kr .한국
ก่อนหน้า สาธารณรัฐเกาหลีที่ห้า

สาธารณรัฐเกาหลี
"สาธารณรัฐเกาหลี" ในภาษาอังกูล (บน) และอักษรฮันจา (ล่าง)
ชื่อชาวเกาหลีใต้
อังกูล	เกาหลีใต้
ฮันจา	大韓民國
การถอดความ McCune–Reischauer Taehan Min’guk

เกาหลีใต้
ชื่อชาวเกาหลีใต้
อังกูล	남 한
ฮันจา	เ
การถอดความ Revised Romanization Namhan McCune–Reischauer Namhan
ชื่อเกาหลีเหนือ
Chosŏn'gŭl	남 조 선
ฮันชา	เ
การถอดความ Revised Romanization Namjoseon McCune–Reischauer Namchosŏn

เกาหลี
ชื่อชาวเกาหลีใต้
อังกูล	한 국
ฮันจา	เ
การถอดความ Revised Romanization Han(-)guk McCune–Reischauer Han’guk
ชื่อเกาหลีเหนือ
Chosŏn'gŭl	조 선
ฮันชา	เ
การถอดความ Revised Romanization Joseon McCune–Reischauer Chosŏn

เกาหลีใต้ , ^[b]อย่างเป็นทางการสาธารณรัฐเกาหลี ( เกาหลีใต้ ) ^[C]เป็นประเทศในเอเชียตะวันออก , ประกอบเป็นส่วนหนึ่งทางตอนใต้ของคาบสมุทรเกาหลีและการแบ่งปันชายแดนกับเกาหลีเหนือประมาณ 25 ล้านคนประมาณครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งประเทศ 51 ล้านที่อาศัยอยู่ในเขตเมืองหลวงกรุงโซล

คาบสมุทรเกาหลีเป็นที่อยู่อาศัยเป็นช่วงต้นล่างยุคช่วงเวลาอาณาจักรแห่งแรกของมันถูกบันทึกไว้ในบันทึกของจีนเมื่อต้นศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตศักราช ภายหลังการรวมสามก๊กของเกาหลีเข้ากับซิลลาและบัลแฮในปลายศตวรรษที่ 7 เกาหลีถูกปกครองโดยราชวงศ์โครยอ (918–1392) และราชวงศ์โชซอน (1392–1897) ประสบความสำเร็จจักรวรรดิเกาหลีถูกยึดในปี 1910เข้าสู่จักรวรรดิญี่ปุ่น การปกครองของญี่ปุ่นในเกาหลีสิ้นสุดลงหลังจากการยอมแพ้ของอดีตในสงครามโลกครั้งที่สองหลังจากที่เกาหลีถูกแบ่งออกเป็นสองโซน ; โซนภาคเหนือที่ถูกครอบครองโดยสหภาพโซเวียตและโซนภาคใต้ที่ถูกครอบครองโดยสหรัฐอเมริกาหลังจากการเจรจาเรื่องการรวมประเทศล้มเหลว ฝ่ายหลังก็กลายเป็นสาธารณรัฐเกาหลีในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2491 ในขณะที่ประเทศเดิมกลายเป็นเกาหลีเหนือ

ในปี 1950 มีการรุกรานเกาหลีเหนือเริ่มสงครามเกาหลีซึ่งเห็นที่กว้างขวางสหรัฐอเมริกา -LED แทรกแซงของสหประชาชาติในการสนับสนุนของภาคใต้ในขณะที่นอร์ทได้รับการสนับสนุนจาก ประเทศจีนและจากสหภาพโซเวียตหลังสงครามยุติในปี 2496 เศรษฐกิจของประเทศเริ่มทะยานขึ้นโดยบันทึกว่าGDP เฉลี่ยต่อหัวเพิ่มขึ้นเร็วที่สุดในโลกระหว่างปี 2523 ถึง 2533 การต่อสู้ในเดือนมิถุนายนนำไปสู่การสิ้นสุดการปกครองแบบเผด็จการในปี 2530และปัจจุบันประเทศนี้ถือว่าเป็นหนึ่งในประเทศที่สุดประชาธิปไตยขั้นสูงในเอเชียมีระดับสูงของเสรีภาพสื่อมวลชนอย่างไรก็ตามการคอร์รัปชั่น โดยเฉพาะกับกลุ่มมหาเศรษฐีตลอดจนเรื่องอื้อฉาวทางการเมืองที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทั้งของภาครัฐและเอกชน ได้กลายเป็นปัญหาที่เพิ่มขึ้น ทั้งสี่ที่อาศัยอยู่ในอดีตชาวเกาหลีใต้ประธานาธิบดีได้รับการพิพากษาให้จำคุกในข้อหาก่ออาชญากรรมต่าง ๆ มากมายจากการละเมิดของผู้มีอำนาจในการติดสินบนและการฉ้อฉล ; กับอีกสองคนยังคงใช้ประโยคของพวกเขาอยู่^[15]

เกาหลีใต้เป็นประเทศพัฒนาแล้วและติดอันดับประเทศสูงสุดอันดับ7ในดัชนีการพัฒนามนุษย์ (HDI) ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก มันเป็นหนึ่งในสมาชิกของOECD 's ช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาคณะกรรมการที่G20และปารีสคลับใช้เศรษฐกิจเป็นอันดับของโลกสิบ-ที่ใหญ่ที่สุดโดยจีดีพีพลเมืองของตนเพลิดเพลินกับหนึ่งในความเร็วการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตที่เร็วที่สุดในโลกและเครือข่ายรถไฟความเร็วสูงที่หนาแน่นที่สุด. ในปี 2560 เกาหลีใต้เป็นผู้ปล่อยก๊าซคาร์บอนที่ใหญ่เป็นอันดับ 7 ของโลกและเป็นผู้ปล่อยก๊าซคาร์บอนที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 5 ต่อหัว ตั้งแต่ศตวรรษที่ 21 ประเทศได้รับชื่อเสียงในด้านวัฒนธรรมป๊อปที่มีอิทธิพลทั่วโลกได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลในการระดมทุนโดยเฉพาะในเพลง ( K-POP ), ละครทีวีและโรงภาพยนตร์ , ปรากฏการณ์ที่เรียกว่ากระแสเกาหลี ^{[16] [17]}

นิรุกติศาสตร์

ชื่อเกาหลีมาจากชื่อโครยอชื่อGoryeoนั้นถูกใช้ครั้งแรกโดยอาณาจักรโบราณของGoguryeoซึ่งถือเป็นมหาอำนาจอันยิ่งใหญ่ของเอเชียตะวันออกในช่วงเวลานั้น ในศตวรรษที่ 5 ในรูปแบบย่อของชื่อ^{[18] [19] [20] [21]}อาณาจักรในศตวรรษที่ 10 ของจงประสบความสำเร็จในกูรี^{[22] [23] [24] [25]}จึงได้รับมรดกชื่อซึ่งได้รับการประกาศโดยการเยี่ยมชมร้านค้าเปอร์เซีย " เกาหลี". ^[26]ชื่อสมัยใหม่ของ Koreia ปรากฏในแผนที่โปรตุเกสฉบับแรกของปี ค.ศ. 1568 โดย João vaz Dourado เช่นConrai ^[27]และต่อมาในปลายศตวรรษที่ 16 และต้นศตวรรษที่ 17 เช่นเกาหลี (Corea) ในแผนที่ของ Teixeira Albernaz ของปี 1630 ^[28]

อาณาจักรGoryeoเป็นที่รู้จักในหมู่ชาวตะวันตกเป็นครั้งแรกเมื่อAfonso de Albuquerqueพิชิตมะละกาในปี ค.ศ. 1511 และบรรยายถึงผู้คนที่ค้าขายกับส่วนนี้ของโลกที่ชาวโปรตุเกสรู้จักในชื่อ Gores ^[29] แม้จะมีการสะกดร่วมกันของตัวสะกดCoreaและเกาหลีในสิ่งพิมพ์ศตวรรษที่ 19 ชาวเกาหลีบางคนเชื่อว่าจักรวรรดิญี่ปุ่นในช่วงที่ญี่ปุ่นยึดครอง ตั้งใจสร้างมาตรฐานการสะกดคำในภาษาเกาหลีทำให้ญี่ปุ่นปรากฏเป็นลำดับแรกตามตัวอักษร^{[30] [31] [32]}

หลังจากที่โครยอถูกแทนที่โดยโชซอนในปี 1392 โชซอนก็กลายเป็นชื่ออย่างเป็นทางการของอาณาเขตทั้งหมด แม้ว่าจะไม่เป็นที่ยอมรับในระดับสากล^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ชื่อทางการใหม่นี้มีต้นกำเนิดมาจากอาณาจักรโบราณโกโจซอน (2333 ก่อนคริสตศักราช) ในปี 1897 ราชวงศ์โชซอนได้เปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการของประเทศจากโชซอนเป็นDaehan Jeguk ( จักรวรรดิเกาหลี ) ชื่อแดฮัน (Great Han) มาจากSamhan (Three Han) ซึ่งหมายถึงสามก๊กของเกาหลีไม่ใช่สมาพันธ์โบราณในคาบสมุทรเกาหลีตอนใต้^{[33] [34]}อย่างไรก็ตาม ชื่อโชซอนยังคงใช้กันอย่างแพร่หลายโดยชาวเกาหลีเพื่ออ้างถึงประเทศของตน แม้ว่าจะไม่ใช่ชื่อทางการอีกต่อไป ภายใต้การปกครองของญี่ปุ่นทั้งสองชื่อฮันและโชซอนอยู่ร่วมกัน มีหลายกลุ่มที่ต่อสู้เพื่อเอกราชกลุ่มที่โดดเด่นที่สุดคือรัฐบาลเฉพาะกาลแห่งสาธารณรัฐเกาหลี ( 대한민국 임시정부 /大韓民國臨時政府).

หลังจากการยอมแพ้ของญี่ปุ่นในปี 1945 สาธารณรัฐเกาหลี ( 대한민국 /大韓民國, IPA : ˈtɛ̝ːɦa̠nminɡuk̚ , lit.  'Great Korean People's State'; listen ) ถูกนำมาใช้เป็นชื่อภาษาอังกฤษตามกฎหมายของประเทศใหม่ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่การแปลชื่อเกาหลีโดยตรง^[35]ด้วยเหตุนี้ ชื่อเกาหลี "แดฮัน มินกุก" จึงถูกใช้โดยชาวเกาหลีใต้ในบางครั้งเพื่อเป็นคำพ้องความหมายเพื่ออ้างถึงเชื้อชาติเกาหลี (หรือ " เชื้อชาติ ") ในภาพรวม มากกว่าแค่รัฐเกาหลีใต้^{[36] [35]}

เนื่องจากรัฐบาลควบคุมเพียงส่วนใต้ของคาบสมุทรเกาหลีในระยะทางการเกาหลีใต้ได้รับการประกาศเกียรติคุณเป็นกันมากขึ้นในโลกตะวันตก ในขณะที่ชาวเกาหลีใต้ใช้ฮัน (หรือฮันกุก ) เพื่ออ้างถึงทั้งสองเกาหลีโดยรวม ชาวเกาหลีเหนือและชาวเกาหลีชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในจีนและญี่ปุ่นใช้คำว่าโชซอนแทน

ประวัติศาสตร์

เกาหลีโบราณ

คาบสมุทรเกาหลีเป็นที่อยู่อาศัยเป็นช่วงต้นล่างยุคช่วงเวลา^{[42] [43]}ประวัติศาสตร์ของเกาหลีเริ่มต้นด้วยการก่อตั้งของโชซอน (ยังเป็นที่รู้จักกันในนาม " โจซอน " หรือเก่าโชซอนเพื่อความแตกต่างกับราชวงศ์ศตวรรษที่ 14) ในคริสตศักราช 2333 โดยDangunตามเกาหลีตำนานรากฐาน ^{[44] [45]} Gojoseon ถูกบันทึกไว้ในบันทึกของจีนในช่วงต้นศตวรรษที่ 7 ^[46]โจซอนขยายจนกว่าจะควบคุมทางตอนเหนือของคาบสมุทรเกาหลีและบางส่วนของแมนจูเรีย กีจา โชซอนก่อตั้งขึ้นโดยเจตนาในศตวรรษที่ 12 ก่อนคริสตศักราช แต่การดำรงอยู่และบทบาทของมันได้รับการโต้เถียงกันในยุคปัจจุบัน ^{[45] [47]}ใน 108 ก่อนคริสตศักราชราชวงศ์ฮั่น เอาชนะ วิมานโชซอนและติดตั้งผู้บัญชาการสี่คนในคาบสมุทรเกาหลีตอนเหนือ ผู้บัญชาการสามคนล้มลงหรือถอยกลับไปทางทิศตะวันตกภายในเวลาไม่กี่ทศวรรษ เนื่องจากกองบัญชาการ Lelangถูกทำลายและสร้างใหม่ในช่วงเวลานี้ สถานที่จึงค่อยๆ เคลื่อนไปทาง Liaodong ดังนั้น พลังของมันจึงลดลงและทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางการค้าเท่านั้นจนกระทั่งGoguryeoยึดครองในปี 313 ^{[48] [49] [50]}

สามก๊กของเกาหลี

ในช่วงเวลาที่เรียกว่าProto–Three Kingdoms of KoreaรัฐBuyeo , Okjeo , DongyeและSamhan ได้ยึดครองคาบสมุทรเกาหลีทั้งหมดและทางตอนใต้ของแมนจูเรีย จากพวกกูรี , เจและซิลลาโผล่ออกมาเพื่อควบคุมคาบสมุทรเป็นสามก๊กของเกาหลีโกกูรยอ ใหญ่ที่สุดและมีอำนาจมากที่สุดในหมู่พวกเขา เป็นรัฐที่มีความเข้มแข็งทางทหารสูง^{[51] [52]}และแข่งขันกับราชวงศ์จีนหลายแห่งในช่วง 700 ปีแห่งประวัติศาสตร์ กูรีได้รับการฝึกฝนเป็นยุคทองภายใต้Gwanggaeto มหาราชและลูกชายของเขาJangsu ,^{[53] [54] [55] [56]}ซึ่งทั้งคู่ปราบ Baekje และ Silla ในช่วงเวลาของพวกเขา บรรลุการรวมกันเป็นหนึ่งโดยย่อของสามก๊กของเกาหลีและกลายเป็นมหาอำนาจที่มีอำนาจเหนือกว่าบนคาบสมุทรเกาหลี ^{[57] [58]}นอกเหนือจากการแข่งขันเพื่อควบคุมคาบสมุทรเกาหลีแล้ว Goguryeo ยังมีความขัดแย้งทางทหารกับราชวงศ์จีนหลายแห่ง ^[59]ที่โดดเด่นที่สุดคือสงคราม Goguryeo–Suiซึ่ง Goguryeo เอาชนะกองกำลังขนาดใหญ่ที่กล่าวว่ามีจำนวนมากกว่า ผู้ชายล้านคน ^{[60] [61] [62] [63] [64]} Baekje เป็นมหาอำนาจทางทะเล ^[65]ทักษะการเดินเรือของมันซึ่งทำให้เป็นชาวฟีนิเซียของเอเชียตะวันออกเป็นเครื่องมือในการเผยแพร่พระพุทธศาสนาไปทั่วเอเชียตะวันออกและวัฒนธรรมภาคพื้นทวีปไปยังประเทศญี่ปุ่น^{[66] [67]}เจครั้งหนึ่งเคยเป็นอำนาจทางทหารที่ดีบนคาบสมุทรเกาหลีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาของGeunchogo , ^[68]แต่ก็พ่ายแพ้อย่างยิ่งโดย Gwanggaeto มหาราชและลดลง^{[69] [ แหล่งเผยแพร่ด้วยตนเอง ]}ซิลลาเป็นประเทศที่เล็กที่สุดและอ่อนแอที่สุดในสามกลุ่ม แต่ใช้วิธีการทางการทูตที่ฉลาดแกมโกงเพื่อสร้างข้อตกลงฉวยโอกาสและเป็นพันธมิตรกับอาณาจักรเกาหลีที่มีอำนาจมากกว่า และในที่สุดTang Chinaเพื่อประโยชน์สูงสุด^{[70] [71]}

การรวมสามก๊กโดยชิลลาในปี 676 นำไปสู่ยุครัฐทางใต้ตอนเหนือซึ่งคาบสมุทรเกาหลีส่วนใหญ่ถูกควบคุมโดยภายหลังซิลลาในขณะที่บัลแฮควบคุมส่วนเหนือของโกกูรยอ บัลแฮก่อตั้งโดยนายพลโกกูรยอและก่อตั้งรัฐสืบต่อจากโกกูรยอ ในช่วงที่มีความสูง บัลแฮได้ควบคุมแมนจูเรียเกือบทั้งหมดและบางส่วนของรัสเซียตะวันออกไกล และถูกเรียกว่า "ประเทศที่เจริญรุ่งเรืองทางตะวันออก" ^[72] ต่อมาซิลลาเป็นยุคทองของศิลปะและวัฒนธรรม^{[73] [74] [75] [76]}ตามหลักฐานของHwangnyongsa , SeokguramและEmille Bell. ความสัมพันธ์ระหว่างเกาหลีและจีนค่อนข้างสงบในช่วงเวลานี้ ต่อมาซิลลาดำเนินการเกี่ยวกับความกล้าหาญทางทะเลของเจซึ่งทำหน้าที่เหมือนฟีนิเชียยุคเอเชียตะวันออก , ^[77]และในช่วง 8 และ 9 ศตวรรษครอบงำทะเลของภูมิภาคเอเชียตะวันออกและการค้าระหว่างจีนเกาหลีและญี่ปุ่นที่สะดุดตามากที่สุดในช่วง เวลาจาง โบโก ; นอกจากนี้คนที่ทำซิลลาชุมชนในต่างประเทศในประเทศจีนบนคาบสมุทรซานตงและปากของแม่น้ำแยงซีเกียง ^{[78] [79] [80] [81]}ต่อมาซิลลาเป็นประเทศที่เจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่ง^[82]และเมืองหลวงของGyeongju ^[83]เป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลก^{[84] [85] [86] [87]}พุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองในช่วงเวลานี้และชาวพุทธเกาหลีจำนวนมากได้รับชื่อเสียงอย่างมากในหมู่ชาวพุทธจีน^[88]และมีส่วนทำให้พุทธศาสนาจีน^[89]รวมทั้ง: Woncheuk , Wonhyo , Uisang , Musang , ^{[90] [91] [92] [93]}และKim Gyo-gakเจ้าชายซิลลาซึ่งมีอิทธิพลทำให้Mount Jiuhuaเป็นหนึ่งในสี่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของพุทธศาสนาจีน^{[94] [95] [96] [97] [98]}อย่างไรก็ตาม ภายหลังซิลลาอ่อนแอลงภายใต้ความขัดแย้งภายในและการฟื้นคืนชีพของแพ็กเจและโกกูรยอ ซึ่งนำไปสู่ยุคสามก๊กภายหลังในช่วงปลายศตวรรษที่ 9

ราชวงศ์สหพันธ์

ในปี ค.ศ. 936 สามก๊กภายหลังรวมกันเป็นหนึ่งโดยวังกอนซึ่งเป็นทายาทของขุนนางโกกูรยอ^[99]ผู้ซึ่งก่อตั้งโครยอในฐานะรัฐผู้สืบทอดของโกกูรยอ^{[22] [23] [24] [25]}บัลแฮตกสู่จักรวรรดิคิตันในปี ค.ศ. 926 และอีกหนึ่งทศวรรษต่อมามกุฎราชกุมารแห่งบัลแฮองค์สุดท้ายได้หลบหนีลงใต้ไปยังโครยอ ที่ซึ่งเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นและรวมอยู่ในตระกูลผู้ปกครองโดยวัง เกียนจึงรวมเอาสองประเทศผู้สืบทอดของโกกูรยอเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน^[100]เช่นเดียวกับซิลลา โครยอเป็นรัฐที่มีวัฒนธรรมสูง และได้คิดค้นแท่นพิมพ์แบบโลหะที่สามารถเคลื่อนย้ายได้^{[37] [38][39] [40] [41] [101] [102]}หลังจากเอาชนะจักรวรรดิ Khitan ซึ่งเป็นอาณาจักรที่ทรงพลังที่สุดในยุคนั้น ^{[103] [104]}ในสงคราม Goryeo–Khitan Goryeo ประสบกับยุคทองที่ เป็นเวลากว่าหนึ่งศตวรรษ ในระหว่างที่พระไตรปิฎกโคเรียนสมบูรณ์แล้ว มีการพัฒนาอย่างมากในด้านการพิมพ์และการจัดพิมพ์ ส่งเสริมการเรียนรู้และการกระจายความรู้ด้านปรัชญา วรรณกรรม ศาสนา และวิทยาศาสตร์ ในปี ค.ศ. 1100 มีมหาวิทยาลัย 12 แห่งที่ผลิตนักวิชาการและนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียง ^{[105] [106]}อย่างไรก็ตาม การรุกรานของมองโกลในศตวรรษที่ 13 ทำให้อาณาจักรอ่อนแอลงอย่างมาก โครยอไม่เคยพิชิตโดยชาวมองโกล แต่ด้วยความเหน็ดเหนื่อยหลังจากการต่อสู้สามทศวรรษ ศาลเกาหลีส่งมกุฎราชกุมารไปยังเมืองหลวงหยวนเพื่อสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อกุบไลข่านซึ่งยอมรับและแต่งงานกับลูกสาวคนหนึ่งของเขากับมกุฎราชกุมารแห่งเกาหลี^[107]ต่อจากนี้ไป โครยอยังคงปกครองเกาหลี แม้ว่าจะเป็นพันธมิตรสาขาของมองโกลในอีก 86 ปีข้างหน้าก็ตาม ในช่วงเวลานี้ ทั้งสองประเทศได้พันธนาการกันเนื่องจากกษัตริย์เกาหลีที่ตามมาทั้งหมดได้แต่งงานกับเจ้าหญิงมองโกล^[107]และจักรพรรดินีองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์หยวนเป็นเจ้าหญิงเกาหลี ในช่วงกลางศตวรรษที่ 14, จงขับไล่มองโกลที่จะฟื้นดินแดนทางตอนเหนือของมันสั้น ๆ เสียทีLiaoyangและพ่ายแพ้การรุกรานจากผ้าโพกหัวสีแดงอย่างไรก็ตาม ในปี 1392 นายพลYi Seong-gyeซึ่งได้รับคำสั่งให้โจมตีจีน ได้หันหลังให้กับกองทัพและก่อรัฐประหาร

Yi Seong-gye ประกาศชื่อใหม่ของเกาหลีว่า "Joseon" โดยอ้างอิงถึง Gojoseon และย้ายเมืองหลวงไปที่ Hanseong (หนึ่งในชื่อเก่าของโซล ) ^[108] 200 ปีแรกของราชวงศ์โชซอนถูกทำเครื่องหมายด้วยสันติภาพและเห็นความก้าวหน้าอย่างมากในด้านวิทยาศาสตร์^{[109] [110]}และการศึกษา^[111]เช่นเดียวกับการสร้างอังกูลโดยSejong the Greatเพื่อส่งเสริมการรู้หนังสือในหมู่ คนทั่วไป^[112]อุดมการณ์ที่แพร่หลายในยุคนั้นคือลัทธิขงจื๊อยุคใหม่ซึ่งถูกแสดงโดยซอนบีชนชั้น: ขุนนางที่สละตำแหน่งแห่งความมั่งคั่งและอำนาจเพื่อดำเนินชีวิตแห่งการศึกษาและความซื่อสัตย์ ระหว่างปี ค.ศ. 1592 ถึง ค.ศ. 1598 โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ ได้เปิดการรุกรานเกาหลีแต่การรุกของเขาถูกหยุดโดยกองกำลังเกาหลี (ที่โดดเด่นที่สุดคือกองทัพเรือโชซอนที่นำโดยพลเรือเอกYi Sun-sinและ " เรือเต่า " ที่มีชื่อเสียงของเขา) ^{[113] [114] [115] [116] [117]}ด้วยความช่วยเหลือจากกองกำลังติดอาวุธRighteous Army ที่ก่อตั้งโดยพลเรือนเกาหลีและราชวงศ์หมิงกองทหารจีน. กองกำลังญี่ปุ่นต้องถอนกำลังออกไปในที่สุด และความสัมพันธ์ระหว่างทุกฝ่ายกลับเป็นปกติ อย่างไรก็ตามแมนจูฉวยโอกาสจากรัฐที่อ่อนแอจากสงครามของโชซอนและบุกโจมตีในปี 1627 และ 1637 จากนั้นจึงพิชิตราชวงศ์หมิงที่ไร้เสถียรภาพ หลังจากปรับความสัมพันธ์กับราชวงศ์ชิงใหม่ให้เป็นปกติโชซอนก็ประสบกับช่วงเวลาแห่งสันติภาพเกือบ 200 ปี Kings YeongjoและJeongjoเป็นผู้นำการฟื้นฟูใหม่ของราชวงศ์โชซอนในช่วงศตวรรษที่ 18 ^{[118] [119]}ในศตวรรษที่ 19 ราชวงศ์เขยได้รับการควบคุมจากรัฐบาล นำไปสู่การคอร์รัปชั่นครั้งใหญ่และการเสื่อมถอยของรัฐ และความยากจนและการกบฏของชาวนาทั่วประเทศ นอกจากนี้ รัฐบาลโชซอนยังใช้นโยบายลัทธิแบ่งแยกดินแดนที่เคร่งครัด โดยได้รับฉายาว่า " อาณาจักรฤาษี " แต่ท้ายที่สุดก็ล้มเหลวในการปกป้องตนเองจากลัทธิจักรวรรดินิยมและถูกบังคับให้เปิดพรมแดน หลังสงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่หนึ่งและสงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่นเกาหลีถูกญี่ปุ่นยึดครอง (ค.ศ. 1910–45) ในช่วงสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่ 2สหรัฐฯ เสนอให้แบ่งคาบสมุทรเกาหลีออกเป็นสองเขตยึดครอง (สหรัฐฯ และโซเวียต) คณบดีรัสค์และCharles H. Bonesteel IIIเสนอให้เส้นขนานที่ 38เป็นเส้นแบ่ง เนื่องจากทำให้โซลอยู่ภายใต้การควบคุมของสหรัฐฯ เพื่อความประหลาดใจของ Rusk และ Bonesteel โซเวียตยอมรับข้อเสนอของพวกเขาและตกลงที่จะแบ่งเกาหลี ^[120]

ประวัติศาสตร์สมัยใหม่

แม้จะมีแผนเริ่มต้นของการรวมเกาหลีในปฏิญญาไคโร พ.ศ. 2486การต่อต้านสงครามเย็นที่ทวีความรุนแรงระหว่างสหภาพโซเวียตและสหรัฐอเมริกาในที่สุดก็นำไปสู่การจัดตั้งรัฐบาลที่แยกจากกันซึ่งแต่ละแห่งมีอุดมการณ์ของตนเองนำไปสู่การแบ่งแยกเกาหลีออกเป็นสองการเมือง หน่วยงานในปี 2491: เกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ ในภาคใต้Syngman Rheeฝ่ายตรงข้ามของลัทธิคอมมิวนิสต์ซึ่งได้รับการสนับสนุนและแต่งตั้งจากสหรัฐอเมริกาให้เป็นหัวหน้ารัฐบาลเฉพาะกาล ชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีครั้งแรกของสาธารณรัฐเกาหลีที่เพิ่งประกาศใหม่เมื่อเดือนพฤษภาคม อย่างไรก็ตาม ในภาคเหนือคิม อิลซุงอดีตกองโจรต่อต้านญี่ปุ่นและนักเคลื่อนไหวคอมมิวนิสต์ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนายกรัฐมนตรีของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลีในเดือนกันยายน

ในเดือนตุลาคม สหภาพโซเวียตได้ประกาศให้รัฐบาลของ Kim Il-sung เป็นอธิปไตยเหนือทั้งสองฝ่าย สหประชาชาติประกาศให้รัฐบาลของอีเป็น "รัฐบาลที่ชอบด้วยกฎหมายที่มีการควบคุมที่มีประสิทธิภาพและเขตอำนาจเหนือส่วนนั้นของเกาหลีที่คณะกรรมาธิการชั่วคราวของสหประชาชาติในเกาหลีสามารถสังเกตและปรึกษา" และรัฐบาล "ตามการเลือกตั้งที่คณะกรรมาธิการชั่วคราวสังเกตเห็น" ใน นอกเหนือจากคำแถลงว่า "นี่เป็นรัฐบาลเดียวในเกาหลี" ^[122]ผู้นำทั้งสองเริ่มปราบปรามฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองแบบเผด็จการภายในภูมิภาค แสวงหาการรวมประเทศเกาหลีภายใต้การควบคุมของพวกเขา ในขณะที่คำขอการสนับสนุนทางทหารของเกาหลีใต้ถูกปฏิเสธโดยสหรัฐอเมริกา กองทัพของเกาหลีเหนือได้รับการสนับสนุนอย่างหนักจากสหภาพโซเวียต

สงครามเกาหลี

เมื่อวันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2493 เกาหลีเหนือได้บุกเกาหลีใต้ ทำให้เกิดสงครามเกาหลีซึ่งเป็นความขัดแย้งครั้งใหญ่ครั้งแรกของสงครามเย็น ซึ่งดำเนินต่อไปจนถึงปี พ.ศ. 2496 ในขณะนั้น สหภาพโซเวียตคว่ำบาตรองค์การสหประชาชาติ (UN) จึงเป็นการละเมิดสิทธิการยับยั้ง สิ่งนี้ทำให้สหประชาชาติสามารถเข้าแทรกแซงในสงครามกลางเมืองเมื่อเห็นได้ชัดว่ากองกำลังเหนือของเกาหลีเหนือจะรวมประเทศทั้งประเทศ สหภาพโซเวียตและจีนได้รับการสนับสนุนเกาหลีเหนือกับการมีส่วนร่วมในภายหลังล้านของทหารจีนหลังจากการลดลงและการไหลที่เห็นทั้งสองฝ่ายต้องเผชิญกับความพ่ายแพ้อย่างใหญ่หลวงในหมู่พลเรือนเกาหลีทั้งในภาคเหนือและภาคใต้ สงครามในที่สุดก็ถึงทางตัน ในช่วงสงคราม พรรคของอีได้ส่งเสริมหลักการคนคนเดียว (ตามหลักภาษาเยอรมันอุดมการณ์ของHerrenvolk ) ความพยายามที่จะสร้างพลเมืองเชื่อฟังผ่านชาติพันธุ์เป็นเนื้อเดียวกันและดึงดูดความสนใจที่จะเผด็จการชาตินิยม ^[123]

การสงบศึกในปี 1953 ซึ่งไม่เคยลงนามโดยเกาหลีใต้ ได้แยกคาบสมุทรตามเขตปลอดทหารใกล้กับเส้นแบ่งเขตเดิม ไม่มีการลงนามสนธิสัญญาสันติภาพ ส่งผลให้ทั้งสองประเทศยังคงตกอยู่ในภาวะสงครามทางเทคนิค มีผู้เสียชีวิตประมาณ 3 ล้านคนในสงครามเกาหลี โดยมีผู้เสียชีวิตในสัดส่วนที่สูงกว่าสงครามโลกครั้งที่สองหรือสงครามเวียดนามทำให้อาจเป็นความขัดแย้งที่ร้ายแรงที่สุดในยุคสงครามเย็น นอกจากนี้ เมืองใหญ่ ๆ ของเกาหลีเกือบทั้งหมดถูกทำลายโดยสงคราม ^{[124] [125] [126] [127] [128]}

หลังสงครามเกาหลี (พ.ศ. 2503-2533)

ในปี 1960 นักเรียนจลาจล (ที่ "19 เมษายนปฏิวัติ") นำไปสู่การลาออกของเผด็จการนั้นประธานาธิบดีอีซึง ตามมาด้วยความไม่มั่นคงทางการเมือง 13 เดือน เนื่องจากเกาหลีใต้นำโดยรัฐบาลที่อ่อนแอและไร้ประสิทธิภาพ ความไม่แน่นอนนี้ถูกทำลายโดย16 พฤษภาคม 1961, การทำรัฐประหารนำโดยนายพลปาร์คจุงฮี ในฐานะประธาน ปาร์คดูแลช่วงเวลาของการเติบโตทางเศรษฐกิจที่นำโดยการส่งออกอย่างรวดเร็วซึ่งบังคับใช้โดยการกดขี่ทางการเมือง

พัคถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักในฐานะเผด็จการทหารที่โหดเหี้ยม ซึ่งในปี 1972 ได้ขยายการปกครองของเขาด้วยการสร้างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ซึ่งทำให้ประธานาธิบดีมีอำนาจกวาดล้าง (เกือบจะเป็นเผด็จการ) และอนุญาตให้เขาลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นเวลาหกปีโดยไม่จำกัดจำนวนเศรษฐกิจเกาหลีพัฒนาอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการดำรงตำแหน่งของสวนสาธารณะ รัฐบาลพัฒนาระบบทางด่วนทั่วประเทศที่ระบบรถไฟใต้ดินกรุงโซลและวางรากฐานสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจระหว่างการดำรงตำแหน่ง 17 ปีของเขาซึ่งจบลงด้วยการลอบสังหารในปี 1979

หลายปีหลังจากการลอบสังหารของพัคถูกจุดขึ้นอีกครั้งโดยความวุ่นวายทางการเมือง ในขณะที่ผู้นำฝ่ายค้านที่ถูกกดขี่ก่อนหน้านี้ต่างก็รณรงค์ให้ลงสมัครรับตำแหน่งประธานาธิบดีท่ามกลางความว่างเปล่าทางการเมืองอย่างกะทันหัน ในปี 1979 นายพลChun Doo-hwanนำรัฐประหารของเดือนธันวาคมที่สิบสองหลังจากการรัฐประหาร ชุน ดูฮวาน วางแผนที่จะขึ้นสู่อำนาจด้วยมาตรการต่างๆ เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม Chun Doo-hwan ได้บังคับให้คณะรัฐมนตรีขยายกฎอัยการศึกไปทั่วประเทศ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยใช้บังคับกับเกาะเชจูโด. กฎอัยการศึกขยายปิดมหาวิทยาลัย ห้ามกิจกรรมทางการเมือง และตัดทอนสื่อเพิ่มเติม สมมติฐานของชุนในการเป็นประธานาธิบดีผ่านเหตุการณ์เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม ก่อให้เกิดการประท้วงทั่วประเทศเพื่อเรียกร้องประชาธิปไตย การประท้วงเหล่านี้ได้มุ่งเน้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองกวางจูซึ่งจุนส่งกองกำลังพิเศษที่จะใช้ความรุนแรงปราบปรามการเคลื่อนไหวประชาธิปไตยในกวางจู ^[129]

ต่อมาชุนได้จัดตั้งคณะกรรมการนโยบายฉุกเฉินป้องกันราชอาณาจักรและดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีตามแผนทางการเมืองของเขา Chun และรัฐบาลของเขาปกครองเกาหลีใต้ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการจนถึงปี 1987 เมื่อPark Jong-chulนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลถูกทรมานจนตาย^[130]เมื่อวันที่10 มิถุนายนที่สมาคมพระสงฆ์คาทอลิกเพื่อความยุติธรรมเปิดเผยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจุดไฟติดมิถุนายนประชาธิปไตยเคลื่อนไหวทั่วประเทศ ในที่สุด พรรคของชุนพรรคยุติธรรมประชาธิปไตยและโรห์ แทอูหัวหน้าพรรคประกาศปฏิญญา 6.29 ซึ่งรวมถึงการเลือกตั้งประธานาธิบดีโดยตรง ต้าก็จะชนะการเลือกตั้งตามขอบแคบ ๆ กับสองผู้นำฝ่ายค้านหลัก, คิมแดจุงและคิมยอง-samโซลเป็นเจ้าภาพการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกในปี พ.ศ. 2531ซึ่งได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าประสบความสำเร็จและเป็นแรงผลักดันที่สำคัญสำหรับภาพลักษณ์และเศรษฐกิจทั่วโลกของเกาหลีใต้^[131]

เกาหลีใต้ได้รับเชิญอย่างเป็นทางการให้เข้าเป็นสมาชิกของสหประชาชาติในปี 1991 การเปลี่ยนผ่านจากระบอบเผด็จการไปสู่ระบอบประชาธิปไตยสมัยใหม่เกิดขึ้นในปี 1997 โดยการเลือกตั้งของ Kim Dae-jung ซึ่งสาบานตนเป็นประธานาธิบดีคนที่แปดของเกาหลีใต้ เมื่อวันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541 การเลือกตั้งของพระองค์มีความสำคัญเนื่องจากเมื่อหลายปีก่อนเป็นนักโทษการเมืองที่ถูกตัดสินประหารชีวิต เขาชนะในฉากหลังของวิกฤตการเงินเอเชียปี 1997ซึ่งเขาได้รับคำแนะนำจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศในการปรับโครงสร้างเศรษฐกิจ และในไม่ช้าประเทศชาติก็ฟื้นการเติบโตทางเศรษฐกิจ แม้ว่าจะช้าลงก็ตาม ^[132]

เกาหลีใต้ร่วมสมัย

ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2543 ในฐานะส่วนหนึ่งของ " นโยบายการสู้รบ" ของประธานาธิบดีคิมแดจุง การประชุมสุดยอดเหนือ-ใต้ได้เกิดขึ้นที่เปียงยางเมืองหลวงของเกาหลีเหนือ ปลายปีนั้น คิมได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ "จากผลงานของเขาเพื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนในเกาหลีใต้และในเอเชียตะวันออกโดยทั่วไป และเพื่อสันติภาพและการปรองดองกับเกาหลีเหนือโดยเฉพาะ" ^[133]อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความไม่พอใจในหมู่ประชากรสำหรับแนวทางที่ไร้ผลไปยังเกาหลีเหนือภายใต้การบริหารก่อนหน้านี้ และท่ามกลางการยั่วยุของเกาหลีเหนือ รัฐบาลอนุรักษ์นิยมได้รับเลือกในปี 2550 นำโดยประธานาธิบดีลี เมียงบักอดีตนายกเทศมนตรีกรุงโซล. ขณะที่เกาหลีใต้และญี่ปุ่นร่วมกันร่วมเป็นเจ้าภาพการแข่งขันฟุตบอลโลก 2002 อย่างไรก็ตามเกาหลีใต้และความสัมพันธ์ญี่ปุ่นต่อมาได้ถูกทำให้เน่าเพราะขัดแย้งกันเรียกร้องของอำนาจอธิปไตยเหนือคอร์ทร็อคส์

ในปี 2010 การโจมตีของเกาหลีเหนือทวีความรุนแรงขึ้นในเดือนมีนาคม 2010 เรือรบเกาหลีใต้ROKS Cheonanถูกจมโดยการสูญเสียลูกเรือชาวเกาหลีใต้ 46 นาย ซึ่งถูกกล่าวหาโดยเรือดำน้ำเกาหลีเหนือ ในเดือนพฤศจิกายน 2010 เกาะYeonpyeongถูกโจมตีโดยการโจมตีด้วยปืนใหญ่ของเกาหลีเหนือ ทำให้มีผู้เสียชีวิต 4 คน การขาดการตอบสนองที่แข็งแกร่งต่อการโจมตีเหล่านี้จากทั้งเกาหลีใต้และประชาคมระหว่างประเทศ (รายงานอย่างเป็นทางการของสหประชาชาติปฏิเสธที่จะระบุชื่อเกาหลีเหนืออย่างชัดเจนว่าเป็นผู้กระทำความผิดในการจมCheonan ) ทำให้เกิดความโกรธอย่างมากต่อสาธารณชนชาวเกาหลีใต้^[135]เกาหลีใต้ประสบความสำเร็จไปอีกขั้นในปี 2555 กับประธานาธิบดีหญิงคนแรกพัค กึน-ฮเย คัดเลือกและเข้ารับตำแหน่ง ลูกสาวของอดีตประธานาธิบดีอีกคนพัค ชุงฮีเธอดำเนินเรื่องการเมืองแบบอนุรักษ์นิยม ฝ่ายบริหารของประธานาธิบดี พัค กึน-เฮ ถูกกล่าวหาอย่างเป็นทางการว่าทุจริต ติดสินบน และขายอิทธิพลจากการมีส่วนร่วมของเพื่อนสนิทชเว ซุน-ซิลในกิจการของรัฐ มีการเดินขบวนในที่สาธารณะจำนวนมากตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2559 ^[136]และเธอถูกถอดออกจากตำแหน่ง^[137]หลังจากการฟ้องร้องและการไล่ออกจากประธานาธิบดีของประธานาธิบดีพัค การเลือกตั้งใหม่ก็ถูกจัดขึ้นและมุนแจอินของพรรคประชาธิปัตย์ชนะตำแหน่งประธานาธิบดีโดยเข้ารับตำแหน่งเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม 2017 การดำรงตำแหน่งของเขาจนถึงขณะนี้ได้เห็นความสัมพันธ์ทางการเมืองที่ดีขึ้นกับเกาหลีเหนือ ความแตกต่างเพิ่มขึ้นบางส่วนในการเป็นพันธมิตรทางทหารกับสหรัฐอเมริกา และการเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกฤดูหนาวที่ประสบความสำเร็จใน พยองชาง . ^[138] การระบาดใหญ่ของ COVID-19ส่งผลกระทบต่อประเทศในปี 2020 ในปีเดียวกันนั้น เกาหลีใต้บันทึกการเสียชีวิตมากกว่าการเกิด ส่งผลให้จำนวนประชากรลดลงเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ ^[139]

ภูมิศาสตร์ ภูมิอากาศ และสิ่งแวดล้อม

ภูมิศาสตร์

เกาหลีใต้ครอบครองส่วนใต้ของคาบสมุทรเกาหลีซึ่งทอดยาวประมาณ 1,100 กม. (680 ไมล์) จากแผ่นดินใหญ่ในเอเชีย คาบสมุทรที่มีภูเขานี้ขนาบข้างด้วยทะเลเหลืองทางทิศตะวันตก และทะเลญี่ปุ่นทางทิศตะวันออก ใช้ปลายโกหกภาคใต้ในช่องแคบเกาหลีและทะเลจีนตะวันออก

ประเทศรวมทั้งหมู่เกาะโกหกระหว่างเส้นรุ้ง33 °และ39 ° Nและลองจิจูด124 °และ130 °อี พื้นที่ทั้งหมด 100,032 ตารางกิโลเมตร (38,622.57 ตารางไมล์) ^[140]

เกาหลีใต้สามารถแบ่งออกเป็นสี่ภูมิภาคทั่วไป: ภาคตะวันออกของเทือกเขาสูงและที่ราบชายฝั่งแคบ; ภาคตะวันตกของที่ราบชายฝั่งทะเลกว้างแอ่งน้ำและเนินเขา พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของภูเขาและหุบเขา และทิศตะวันออกเฉียงใต้เป็นภูมิภาคที่โดดเด่นด้วยอ่างกว้างของแม่น้ำ Nakdong ^[141]เกาหลีใต้เป็นบ้านสาม ecoregions บก: กลางเกาหลีป่าผลัดใบ , ป่าผสมแมนจูเรียและภาคใต้ของเกาหลีป่าดิบป่า ^[142]

ภูมิประเทศของเกาหลีใต้ส่วนใหญ่เป็นภูเขา ซึ่งส่วนใหญ่ไม่สามารถทำการเพาะปลูกได้ที่ราบลุ่มซึ่งส่วนใหญ่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกและตะวันออกเฉียงใต้ คิดเป็นสัดส่วนเพียง 30% ของพื้นที่ทั้งหมด

เกาะประมาณสามพันเกาะ ซึ่งส่วนใหญ่มีขนาดเล็กและไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ อยู่นอกชายฝั่งตะวันตกและใต้ของเกาหลีใต้เมืองเชจูอยู่ห่างจากชายฝั่งทางใต้ของเกาหลีใต้ประมาณ 100 กิโลเมตร (62 ไมล์) เป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ มีพื้นที่ 1,845 ตารางกิโลเมตร (712 ตารางไมล์) เชจูยังเป็นที่ตั้งของจุดที่สูงที่สุดของเกาหลีใต้: Hallasan , สูญพันธุ์ภูเขาไฟถึง 1,950 เมตร (6,400 ฟุต) เหนือระดับน้ำทะเลเกาะทางตะวันออกสุดของเกาหลีใต้ ได้แก่UlleungdoและLiancourt Rocks (Dokdo/Takeshima) ในขณะที่MaradoและSocotra Rockเป็นเกาะที่อยู่ทางใต้สุดของเกาหลีใต้^[141]

เกาหลีใต้มี20 สวนสาธารณะแห่งชาติและสถานที่ธรรมชาติที่นิยมเช่นBoseongชานาซุนเบย์สวนสาธารณะเชิงนิเวศและอุทยานแห่งชาติแห่งแรกของJirisan ^[143]

ภูมิอากาศ

โซล
แผนภูมิภูมิอากาศ ( คำอธิบาย )
NS NS NS NS NS NS NS NS NS โอ NS NS     22     2 −6     24     4 −4     46     10 1     77     18 7     102     23 13     133     27 18     328     29 22     348     30 22     138     26 17     49     20 10     53     12 3     25     4 −3 สูงสุดเฉลี่ย และนาที อุณหภูมิใน °C ปริมาณน้ำฝนรวมเป็น mm ที่มา: [144]
การแปลงอิมพีเรียล J F M A M J J A S O N D     0.9     35 21     0.9     39 25     1.8     50 34     3     64 45     4     73 55     5.2     80 64     13     84 71     14     85 72     5.4     78 62     1.9     67 50     2.1     53 37     1     40 26 Average max. and min. temperatures in °F Precipitation totals in inches

เกาหลีใต้มีแนวโน้มที่จะมีภูมิอากาศแบบทวีปชื้นและภูมิอากาศแบบกึ่งเขตร้อนชื้นและได้รับผลกระทบจากมรสุมเอเชียตะวันออกโดยมีปริมาณน้ำฝนมากขึ้นในฤดูร้อนในช่วงฤดูฝนสั้นๆ ที่เรียกว่าjangma ( 장마 ) ซึ่งเริ่มตั้งแต่ปลายเดือนมิถุนายนถึงปลายเดือนกรกฎาคม . ฤดูหนาวอาจมีอากาศหนาวจัดโดยอุณหภูมิต่ำสุดจะลดลงต่ำกว่า -20 °C (-4 °F) ในเขตพื้นที่ภายในประเทศของประเทศ: ในกรุงโซล ช่วงอุณหภูมิเฉลี่ยมกราคมคือ −7 ถึง 1 °C (19 ถึง 34 °F) ) และช่วงอุณหภูมิเฉลี่ยเดือนสิงหาคมอยู่ที่ 22 ถึง 30 °C (72 ถึง 86 °F) ฤดูหนาวอุณหภูมิจะสูงขึ้นตามแนวชายฝั่งทางตอนใต้และต่ำกว่ามากในบริเวณด้านในของภูเขา^[145]ฤดูร้อนอาจร้อนและชื้นจนรู้สึกไม่สบาย โดยมีอุณหภูมิเกิน 30 °C (86 °F) ในหลายพื้นที่ของประเทศ เกาหลีใต้มีสี่ฤดูกาลที่แตกต่างกัน ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว ฤดูใบไม้ผลิมักจะกินเวลาตั้งแต่ปลายเดือนมีนาคมถึงต้นเดือนพฤษภาคม ฤดูร้อนตั้งแต่กลางเดือนพฤษภาคมถึงต้นเดือนกันยายน ฤดูใบไม้ร่วงตั้งแต่กลางเดือนกันยายนถึงต้นเดือนพฤศจิกายน และฤดูหนาวตั้งแต่กลางเดือนพฤศจิกายนถึงกลางเดือนมีนาคม

ปริมาณน้ำฝนมีความเข้มข้นในช่วงฤดูร้อนของเดือนมิถุนายนถึงกันยายน ชายฝั่งทางใต้อยู่ภายใต้พายุไต้ฝุ่นช่วงปลายฤดูร้อนซึ่งทำให้เกิดลมแรง ฝนตกหนัก และน้ำท่วมในบางครั้ง ฝนเฉลี่ยต่อปีแตกต่างกันจาก 1,370 มิลลิเมตร (54) ในกรุงโซลเพื่อ 1,470 มิลลิเมตร (58) ในเมืองปูซาน

สิ่งแวดล้อม

ในช่วง 20 ปีแรกของการเติบโตของเกาหลีใต้ มีความพยายามเพียงเล็กน้อยในการรักษาสิ่งแวดล้อม^[146]อุตสาหกรรมที่ไม่ได้รับการตรวจสอบและการพัฒนาเมืองส่งผลให้เกิดการตัดไม้ทำลายป่าและการทำลายพื้นที่ชุ่มน้ำอย่างต่อเนื่องเช่น Songdo Tidal Flat ^[147]อย่างไรก็ตาม มีความพยายามเมื่อเร็ว ๆ นี้เพื่อสร้างสมดุลให้กับปัญหาเหล่านี้ รวมถึงรัฐบาลที่ดำเนินโครงการการเติบโตที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมในระยะเวลา 5 ปีมูลค่า 84 พันล้านดอลลาร์ซึ่งมีเป้าหมายเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการใช้พลังงานและเทคโนโลยีที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม^[148]

กลยุทธ์ทางเศรษฐกิจบนพื้นที่สีเขียวเป็นการยกเครื่องเศรษฐกิจของเกาหลีใต้อย่างครอบคลุม โดยใช้จีดีพีของประเทศเกือบสองเปอร์เซ็นต์ โครงการริเริ่มเพื่อสิ่งแวดล้อมรวมถึงความพยายามต่างๆ เช่น เครือข่ายจักรยานทั่วประเทศ พลังงานแสงอาทิตย์และพลังงานลม การลดยานพาหนะที่พึ่งพาน้ำมัน การสนับสนุนเวลาออมแสง และการใช้เทคโนโลยีที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมอย่างกว้างขวาง เช่น ไฟ LED ในอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และไฟส่องสว่าง^[149]ประเทศซึ่งมีระบบเชื่อมต่อสายมากที่สุดในโลกอยู่แล้ว - มีแผนจะสร้างเครือข่ายยุคหน้าทั่วประเทศซึ่งจะเร็วกว่าสิ่งอำนวยความสะดวกแบบบรอดแบนด์ถึง 10 เท่า เพื่อลดการใช้พลังงาน^[149]

โครงการมาตรฐานพอร์ตโฟลิโอที่นำกลับมาใช้ใหม่ได้พร้อมใบรับรองพลังงานหมุนเวียนเริ่มตั้งแต่ปี 2555 ถึง พ.ศ. 2565 ^[150] ระบบโควตาสนับสนุนเครื่องกำเนิดไฟฟ้าแบบบูรณาการในแนวตั้งขนาดใหญ่และระบบสาธารณูปโภคไฟฟ้าข้ามชาติ หากเพียงเพราะว่าใบรับรองโดยทั่วไปมีหน่วยเป็นหนึ่งเมกะวัตต์-ชั่วโมง พวกเขาจะยังเป็นเรื่องยากมากขึ้นในการออกแบบและดำเนินการกว่าฟีดในอัตราค่าไฟฟ้า ^[151]ในปี 2555 มีการติดตั้งหน่วยความร้อนและพลังงานรวมขนาดเล็กสำหรับที่อยู่อาศัยประมาณ 350 หน่วย^[152]

เกาหลีใต้ในปี 2560 เป็นผู้ปล่อยก๊าซคาร์บอนที่ใหญ่เป็นอันดับ 7 ของโลก และปล่อยที่ใหญ่ที่สุดอันดับ 5 ต่อหัวของโลก ประธานาธิบดีมุนแจอินให้คำมั่นว่าจะลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกซึ่งส่งผลให้การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นศูนย์ในปี 2593 ^{[153] [154]}

เมื่อเร็วๆ นี้น้ำประปาของกรุงโซลปลอดภัยสำหรับดื่ม โดยเจ้าหน้าที่ของเมืองตราสินค้าว่า "อาริสุ" เพื่อโน้มน้าวใจประชาชน^[155]มีความพยายามกับโครงการปลูกป่าด้วย โครงการมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์อีกโครงการหนึ่งคือการบูรณะชองเกชอนซึ่งเป็นลำธารที่ไหลผ่านใจกลางกรุงโซล ซึ่งก่อนหน้านี้เคยปูด้วยมอเตอร์เวย์^[156]ความท้าทายสำคัญประการหนึ่งคือคุณภาพอากาศฝนกรดซัลเฟอร์ออกไซด์ และพายุฝุ่นสีเหลืองประจำปีเป็นปัญหาเฉพาะ^[146]เป็นที่ทราบกันดีว่าปัญหามากมายเหล่านี้เป็นผลมาจากความใกล้ชิดของเกาหลีใต้กับจีน ซึ่งเป็นมลพิษทางอากาศที่สำคัญ^[146]เกาหลีใต้มีคะแนนเฉลี่ยดัชนีความสมบูรณ์ของภูมิทัศน์ป่าไม้ปี 2019 ที่6.02/10 อยู่ในอันดับที่ 87 ทั่วโลกจาก 172 ประเทศ^[157]

เกาหลีใต้เป็นหนึ่งในสมาชิกของพิธีสารแอนตาร์กติกสิ่งแวดล้อม , สนธิสัญญาแอนตาร์กติก , สนธิสัญญาความหลากหลายทางชีวภาพ , พิธีสารเกียวโต (รูปสิ่งแวดล้อม Integrity กรุ๊ป (EIG) เกี่ยวกับUNFCCC , ^[158]กับเม็กซิโกและวิตเซอร์แลนด์ ), ทะเลทราย , สัตว์ใกล้สูญพันธุ์ , สิ่งแวดล้อมปรับเปลี่ยน , ขยะอันตราย , กฎหมายทะเล , โยนทะเล , Comprehensive Nuclear-Test-Ban สนธิสัญญา (ไม่ได้มีผลบังคับใช้) ชั้นโอโซนคุ้มครอง ,มลพิษทางเรือ , Tropical Timber 83 , Tropical Timber 94 , พื้นที่ชุ่มน้ำและการล่าปลาวาฬ ^[159]

รัฐบาล

มุนแจอินประธานาธิบดีคนที่ 19	Kim Boo-kyum นายกรัฐมนตรีคนที่ 47

โครงสร้างรัฐบาลเกาหลีใต้จะถูกกำหนดโดยรัฐธรรมนูญแห่งสาธารณรัฐเกาหลี เช่นเดียวกับรัฐประชาธิปไตยจำนวนมาก^[160]เกาหลีใต้มีรัฐบาลแบ่งออกเป็นสามสาขา: บริหาร , ตุลาการและนิติบัญญัติ ฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติดำเนินการในระดับชาติเป็นหลัก แม้ว่ากระทรวงต่างๆ ในสาขาบริหารจะทำหน้าที่ในท้องถิ่นด้วย รัฐบาลท้องถิ่นเป็นแบบกึ่งปกครองตนเองและมีหน่วยงานบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติของตนเอง ฝ่ายตุลาการดำเนินการทั้งในระดับชาติและระดับท้องถิ่น เกาหลีใต้เป็นประชาธิปไตยตามรัฐธรรมนูญ

รัฐธรรมนูญได้รับการแก้ไขหลายครั้งนับตั้งแต่มีการประกาศใช้ครั้งแรกในปี พ.ศ. 2491 โดยได้รับเอกราช อย่างไรก็ตามเกาหลีใต้ยังคงมีลักษณะกว้างๆ หลายประการ และยกเว้นสาธารณรัฐที่สองของเกาหลีใต้ที่มีอายุสั้นประเทศมีระบบประธานาธิบดีที่มีผู้บริหารระดับสูงที่เป็นอิสระเสมอ^[161]ภายใต้รัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบันของรัฐบางครั้งจะเรียกว่าหกสาธารณรัฐเกาหลีใต้การเลือกตั้งโดยตรงครั้งแรกยังจัดขึ้นในปี 2491

แม้ว่าเกาหลีใต้มีประสบการณ์ชุดของเผด็จการทางทหารจากปี 1960 จนถึงปี 1980 ก็มีการพัฒนาตั้งแต่เป็นที่ประสบความสำเร็จเสรีนิยมประชาธิปไตย วันนี้CIA World Factbookอธิบายระบอบประชาธิปไตยของเกาหลีใต้ว่าเป็น "ประชาธิปไตยสมัยใหม่ที่ทำงานได้อย่างสมบูรณ์" ^[162]เกาหลีใต้อยู่ในอันดับที่ 45 ในดัชนีการรับรู้การทุจริต (อันดับ 9 ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก ) ด้วยคะแนน 57 จาก 100 ^[163]

แผนกธุรการ

เขตการปกครองที่สำคัญในเกาหลีใต้แปดจังหวัดหนึ่งจังหวัดปกครองตนเองพิเศษหกเทศบาลเมือง (เมืองปกครองตนเองที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดใด ๆ ) หนึ่งในเมืองที่พิเศษและพิเศษเมืองปกครองตนเอง

แผนที่	ชื่อa	อังกูล	ฮันจา	ประชากรc
คังวอน โซล อินชอน คยองกี ซ. ชุงชอง น. ชุงชอง เซจอง แดจอน น. คยองซัง น. จอลลา แทกู อุลซาน ปูซาน ซ.คยองซัง กวางจู ส. จอลลา เชจู เกาหลีเหนือ ญี่ปุ่น ทะเลเหลือง ช่องแคบเกาหลี (ช่องแคบปูซาน) ช่องแคบเกาหลี (ช่องแคบสึชิมะ) ทะเลญี่ปุ่น (ทะเลตะวันออก)	เมืองพิเศษ ( Teukbyeol-si ) a
	โซล	서울특별시	서울特別市b	9,830,452
	มหานคร ( Gwangyeok-si ) a
	ปูซาน	부산광역시	釜山廣域市	3,460,707
	แทกู	대구광역시	大邱廣域市	2,471,136
	อินชอน	อินโดนีเซีย	เ	2,952,476
	กวางจู	광주광역시	เ	1,460,972
	แดจอน	대전광역시	大田	1,496,123
	อุลซาน	울산광역시	蔚山廣域市	1,161,303
	เมืองปกครองตนเองพิเศษ ( ทึกบยอล-จาชี ) a
	เซจอง	세종특별자치시	เ	295,041
	จังหวัด ( ทำ ) a
	คยองกี	경기도	เ	12,941,604
	คังวอน	강원도	เ	1,545,452
	ชุงชองเหนือ	도	中道	1,595,164
	ชุงชองใต้	도	เ	2,120,666
	ชอลลาเหนือ	전라북도	中道	1,847,089
	ชอลลาใต้	전라남도	เ	1,890,412
	คยองซังเหนือ	도	中道	2,682,897
	คยองซังใต้	도	เ	3,377,126
	จังหวัดปกครองตนเองพิเศษ ( Teukbyeol-jachi-do ) a
	เชจู	제주특별자치도	.	661,511

แก้ไข Romanisation ; ^bดูชื่อโซล ; ^คพ ณ ^[update]2018 ^[164]

ข้อมูลประชากร

ประชากร^{[165] [166]}

ปี	ล้าน
1950	19.2
2000	47.3
2018	51.2

ในเดือนเมษายน 2559 สำนักงานสถิติแห่งชาติคาดการณ์ว่าประชากรของเกาหลีใต้จะอยู่ที่ประมาณ 50.8 ล้านคน โดยประชากรวัยทำงานลดลงอย่างต่อเนื่องและอัตราการเจริญพันธุ์ทั้งหมด^{[167] [168]}ประเทศขึ้นชื่อในเรื่องความหนาแน่นของประชากรซึ่งอยู่ที่ประมาณ 505 ต่อตารางกิโลเมตรในปี 2558 ^[167]มากกว่าค่าเฉลี่ยทั่วโลกมากกว่า 10 เท่า นอกเหนือจากไมโครสเตทและนครรัฐแล้ว เกาหลีใต้ยังเป็นประเทศที่มีประชากรหนาแน่นเป็นอันดับสามของโลก^[169]ในทางปฏิบัติ ความหนาแน่นของประชากรในเกาหลีใต้ส่วนใหญ่สูงกว่าระดับชาติ เนื่องจากที่ดินส่วนใหญ่ของประเทศไม่เอื้ออำนวยเนื่องจากถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น เช่น เกษตรกรรม^[169]ชาวเกาหลีใต้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเขตเมือง เนื่องจากการอพยพอย่างรวดเร็วจากชนบทในช่วงที่เศรษฐกิจของประเทศขยายตัวอย่างรวดเร็วในปี 1970, 1980 และ 1990 ^[170]เมืองหลวงของโซลยังเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดของประเทศและศูนย์กลางอุตสาหกรรมหลัก จากการสำรวจสำมะโนประชากรปี 2548 โซลมีประชากร10 ล้านคนแห่งชาติโซลเมืองหลวงพื้นที่มี24,500,000คนที่อาศัยอยู่ (ประมาณครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งหมดของประเทศเกาหลีใต้) ทำให้มันเป็นเขตใหญ่ที่สุดอันดับสองของโลก เมืองใหญ่อื่นๆ ได้แก่ปูซาน ( 3.5 ล้าน ), อินชอน ( 3.0 ล้าน ), แทกู (2.5 million), Daejeon (1.4 million), Gwangju (1.4 million) and Ulsan (1.1 million).^[171]

The population has also been shaped by international migration. After World War II and the division of the Korean Peninsula, about four million people from North Korea crossed the border to South Korea. This trend of net entry reversed over the next 40 years because of emigration, especially to North America through the United States and Canada. South Korea's total population in 1955 was 21.5 million,^[172] and has more than doubled, to 50 million, by 2010.^[173]

South Korea is considered one of the most ethnically homogeneous societies in the world with ethnic Koreans representing approximately 96% of total population. Precise numbers are difficult since statistics do not record ethnicity and given many immigrants are ethnically Korean themselves, and some South Korean citizens are not ethnically Korean.^[174]

The percentage of foreign nationals has been growing rapidly.^[175] As of 2016^[update], South Korea had 1,413,758 foreign residents, 2.75% of the population;^[174] however, many of them are ethnic Koreans with a foreign citizenship. For example, migrants from China (PRC) make up 56.5% of foreign nationals, but approximately 70% of the Chinese citizens in Korea are Joseonjok (조선족), PRC citizens of Korean ethnicity.^[176] Regardless of the ethnicity, there are 28,500 US military personnel serving in South Korea, most serving a one-year unaccompanied tour (though approximately 10% serve longer tours accompanied by family), according to the Korea National Statistical Office.^[177][178] In addition, about 43,000 English teachers from English-speaking countries reside temporarily in Korea.^[179] Currently, South Korea has one of the highest rates of growth of foreign born population, with about 30,000 foreign born residents obtaining South Korean citizenship every year since 2010.

Large numbers of ethnic Koreans live overseas, sometimes in Korean ethnic neighbourhoods also known as Koreatowns. The four largest diaspora population can be found in China (2.3 million), the United States (1.8 million), Japan (0.85 million), and Canada (0.25 million).

South Korea's birth rate was the world's lowest in 2009,^[180] at an annual rate of approximately 9 births per 1000 people.^[181] Fertility saw some modest increase afterwards,^[182] but dropped to a new global low in 2017,^[183] with fewer than 30,000 births per month for the first time since records began^[184] and less than 1 child per woman in 2018.^[185] The average life expectancy in 2008 was 79.10 years,^[186] (which was 34th in the world^[187]) but by 2015 it had increased to around 81.^[188] South Korea has the steepest decline in working age population of the OECD nations.^[189] In 2015, National Statistical Office estimated that the population of the country will have reached its peak by 2035.^[167][168]

v t e Largest cities or towns in South Korea 2015 Population and Housing Census[190]
	Rank	Name	Province	Pop.	Rank	Name	Province	Pop.
Seoul Busan	1	Seoul	Seoul	9,904,312	11	Yongin	Gyeonggi	971,327	Incheon Daegu
	2	Busan	Busan	3,448,737	12	Seongnam	Gyeonggi	948,757
	3	Incheon	Incheon	2,890,451	13	Bucheon	Gyeonggi	843,794
	4	Daegu	Daegu	2,446,052	14	Cheongju	North Chungcheong	833,276
	5	Daejeon	Daejeon	1,538,394	15	Ansan	Gyeonggi	747,035
	6	Gwangju	Gwangju	1,502,881	16	Jeonju	North Jeolla	658,172
	7	Suwon	Gyeonggi	1,194,313	17	Cheonan	South Chungcheong	629,062
	8	Ulsan	Ulsan	1,166,615	18	Namyangju	Gyeonggi	629,061
	9	Changwon	South Gyeongsang	1,059,241	19	Hwaseong	Gyeonggi	608,725
	10	Goyang	Gyeonggi	990,073	20	Anyang	Gyeonggi	585,177

Education

A centralized administration in South Korea oversees the process for the education of children from kindergarten to the third and final year of high school. The school year is divided into two semesters, the first of which begins at the beginning of March and ends in mid-July, the second of which begins in late August and ends in mid-February. The schedules are not uniformly standardized and vary from school to school. Most South Korean middle schools and high schools have school uniforms, modeled on western-style uniforms. Boys' uniforms usually consist of trousers and white shirts, and girls wear skirts and white shirts (this only applies in middle schools and high schools). The country adopted a new educational program to increase the number of their foreign students through 2010. According to the Ministry of Education, Science and Technology, the number of scholarships for foreign students in South Korea would have (under the program) doubled by that time, and the number of foreign students would have reached 100,000.^[191]

South Korea is one of the top-performing OECD countries in reading literacy, mathematics and sciences with the average student scoring 519, compared with the OECD average of 492, placing it ninth in the world and has one of the world's most highly educated labor forces among OECD countries.^[192][193] The country has one of the world's highest-educated labour forces among OECD countries.^{[194][195][196][197]} The country is well known for its highly feverish outlook on education, where its national obsession with education has been called "education fever".^{[198][199][200]} This obsession with education has catapulted the resource poor nation consistently atop the global education rankings where in 2014 national rankings of students' math and science scores by the Organization for Economic and Cooperation and Development (OECD), South Korea ranked second place worldwide, after Singapore.^[201]

Higher education is a serious issue in South Korea society, where it is viewed as one of the fundamental cornerstones of South Korean life. Education is regarded with a high priority for South Korean families as success in education is often a source of pride for families and within South Korean society at large, and is a necessity to improve one's socioeconomic position in South Korean society.^[202][203] South Koreans view education as the main propeller of social mobility for themselves and their family as a gateway to the South Korean middle class. Graduating from a top university is the ultimate marker of prestige, high socioeconomic status, promising marriage prospects, and a respectable career path.^[204] The entrance into a top tier higher educational institution leads to a prestigious, secure and well-paid white collar job with the government, banks, or a major South Korean conglomerate such as Samsung, Hyundai or LG Electronics.^[205] An average South Korean child's life revolves around education as pressure to succeed academically is deeply ingrained in South Korean children from an early age. With incredible pressure on high school students to secure places at the nation's best universities, its institutional reputation and alumni networks are strong predictors of future career prospects. The top three universities in South Korea, often referred to as "SKY", are Seoul National University, Korea University and Yonsei University.^[206][207] Intense competition for top grades and academic pressure to be the top student is deeply ingrained in the psyche of South Korean students at a young age.^[207] Yet with only so many places at the nations most prestigious universities and even fewer places at top-tier companies, many young people remain disappointed and are often unwilling to lower their sights with the result of many feeling as underachievers. There is a major cultural taboo in South Korean society attached to those who have not achieved formal university education where those who do not hold university degrees face social prejudice and are often looked down by others as second-class citizens resulting in fewer opportunities for employment, improvement of one's socioeconomic position and prospects for marriage.^[208][209]

In 2015, the country spent 5.1% of its GDP on all levels of education – roughly 0.8 percentage points above the Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD) average of 4.3%.^[210] A strong investment in education, a militant drive for success as well as the passion for excellence has helped the resource poor country rapidly grow its economy over the past 60 years from a war torn wasteland.^[211]

International opinion regarding the South Korean education system has been divided. It has been praised for various reasons, including its comparatively high test results and its major role in ushering South Korea's economic development creating one of the world's most educated workforces.^[212] South Korea's highly enviable academic performance has persuaded British education ministers to actively remodel their own curriculums and exams to try to emulate Korea's militant drive and passion for excellence and high educational achievement.^[212] Former U.S. President Barack Obama has also praised the country's rigorous school system, where over 80 percent of South Korean high school graduates go on to university.^[213] The nation's high university entrance rate has created a highly skilled workforce making South Korea among the most highly educated countries in the world with one of the highest percentages of its citizens holding a tertiary education degree.^[214] In 2017, the country ranked fifth for the percentage of 25 to 64 year olds that have attained tertiary education with 47.7 percent.^[214] In addition, 69.8 percent of South Koreans aged 25–34 have completed some form of tertiary education qualification and bachelor's degrees are held by 34.2 percent of South Koreans aged 25–64, the most in the OECD.^[210][214]

The system's rigid and hierarchical structure has been criticized for stifling creativity and innovation;^[215][216] described as intensely and "brutally" competitive,^[217] the system is often blamed for the high suicide rate in the country, particularly the growing rates among those aged 10–19. Various media outlets attribute the country's high suicide rate to the nationwide anxiety around the country's college entrance exams, which determine the trajectory of students' entire lives and careers.^[218][219] Former South Korean hagwon teacher Se-Woong Koo wrote that the South Korean education system amounts to child abuse and that it should be "reformed and restructured without delay".^[220] The system has also been criticized for producing an excess supply of university graduates creating an overeducated and underemployed labor force; in the first quarter of 2013 alone, nearly 3.3 million South Korean university graduates were jobless, leaving many graduates overqualified for jobs requiring less education.^[221] Further criticism has been stemmed for causing labor shortages in various skilled blue collar labor and vocational occupations, where many go unfilled as the negative social stigma associated with vocational careers and not having a university degree continues to remain deep-rooted in South Korean society.^{[209][222][223][224][225][226][227][228]}

Language

Korean is the official language of South Korea, and is classified by most linguists as a language isolate. It incorporates a significant number of loan words from Chinese. Korean uses an indigenous writing system called Hangul, created in 1446 by King Sejong to provide a convenient alternative to the Classical Chinese Hanja characters that were difficult to learn and did not fit the Korean language well. South Korea still uses some Chinese Hanja characters in limited areas, such as print media and legal documentation.

The Korean language in South Korea has a standard dialect known as Seoul (after the capital city), with an additional 4 Korean language dialect groups in use around the country.

Almost all South Korean students today learn English throughout their education, with some optionally choosing Japanese or Mandarin as well.^[229]

Religion

According to the results of the census of 2015 more than half of the South Korean population (56.1%) declared themselves not affiliated with any religious organizations.^[230] In a 2012 survey, 52% declared themselves "religious", 31% said they were "not religious" and 15% identified themselves as "convinced atheists".^[231] Of the people who are affiliated with a religious organization, most are Christians and Buddhists. According to the 2015 census, 27.6% of the population were Christians (19.7% identified themselves as Protestants, 7.9% as Roman Catholics), and 15.5% were Buddhists.^[230] Other religions include Islam (130,000 Muslims, mostly migrant workers from Pakistan and Bangladesh but including some 35,000 Korean Muslims,^[232]) the homegrown sect of Won Buddhism, and a variety of indigenous religions, including Cheondoism (a Confucianizing religion), Jeungsanism, Daejongism, Daesun Jinrihoe and others. Freedom of religion is guaranteed by the constitution, and there is no state religion.^[233] Overall, between the 2005 and 2015 censuses there has been a slight decline of Christianity (down from 29% to 27.6%), a sharp decline of Buddhism (down from 22.8% to 15.5%), and a rise of the unaffiliated population (from 47.2% to 56.9%).^[230]

Christianity is South Korea's largest organized religion, accounting for more than half of all South Korean adherents of religious organizations. There are approximately 13.5 million Christians in South Korea today; about two thirds of them belonging to Protestant churches, and the rest to the Catholic Church.^[230] The number of Protestants has been stagnant throughout the 1990s and the 2000s, but increased to a peak level throughout the 2010s. Roman Catholics increased significantly between the 1980s and the 2000s, but declined throughout the 2010s.^[230] Christianity, unlike in other East Asian countries, found fertile ground in Korea in the 18th century, and by the end of the 18th century it persuaded a large part of the population as the declining monarchy supported it and opened the country to widespread proselytism as part of a project of Westernization. The weakness of Korean Sindo, which, unlike Japanese Shinto and China's religious system, never developed into a national religion of high status,^[234] combined with the impoverished state of Korean Buddhism (after 500 years of suppression at the hands of the Joseon state, by the 20th century it was virtually extinct) left a free hand to Christian churches. Christianity's similarity to native religious narratives has been studied as another factor that contributed to its success in the peninsula.^[235] The Japanese colonization of the first half of the 20th century further strengthened the identification of Christianity with Korean nationalism, as the Japanese coopted native Korean Sindo into the Nipponic Imperial Shinto that they tried to establish in the peninsula.^[236] Widespread Christianization of the Koreans took place during State Shinto,^[236] after its abolition, and then in the independent South Korea as the newly established military government supported Christianity and tried to utterly oust native Sindo.

Among Christian denominations, Presbyterianism is the largest. About nine million people belong to one of the hundred different Presbyterian churches; the biggest ones are the HapDong Presbyterian Church, TongHap Presbyterian Church, the Koshin Presbyterian Church. South Korea is also the second-largest missionary-sending nation, after the United States.^[237]

Buddhism was introduced to Korea in the 4th century.^[238] It became soon a dominant religion in the southeastern kingdom of Silla, the region that hitherto hosts the strongest concentration of Buddhists in South Korea. In the other states of the Three Kingdoms Period, Goguryeo and Baekje, it was made the state religion respectively in 372 and 528. It remained the state religion in Later Silla (North South States Period) and Goryeo. It was later suppressed throughout much of the subsequent history under the unified kingdom of Joseon (1392–1897), which officially adopted a strict Korean Confucianism. Today, South Korea has about 7 million Buddhists,^[230] most of them affiliated to the Jogye Order. Most of the National Treasures of South Korea are Buddhist artifacts.

Health

South Korea has a universal healthcare system.^[239] It has the world's second best healthcare system.^[240]

Suicide in South Korea is the 10th highest in the world according to the World Health Organization, as well as the highest suicide rate in the OECD.^{[241][242][243][244][245]}

South Korean hospitals have advanced medical equipment and facilities readily available, ranking 4th for MRI units per capita and 6th for CT scanners per capita in the OECD.^[246] It also had the OECD's second largest number of hospital beds per 1000 people at 9.56 beds.

Life expectancy has been rising rapidly and South Korea ranked 11th in the world for life expectancy at 82.3 years by the WHO in 2015.^[247] It also has the third highest health adjusted life expectancy in the world.^[248]

Foreign relations

South Korea maintains diplomatic relations with more than 188 countries. The country has also been a member of the United Nations since 1991, when it became a member state at the same time as North Korea. On 1 January 2007, Former South Korean Foreign Minister Ban Ki-moon served as UN Secretary-General from 2007 to 2016. It has also developed links with the Association of Southeast Asian Nations as both a member of ASEAN Plus three, a body of observers, and the East Asia Summit (EAS).

In November 2009 South Korea joined the OECD Development Assistance Committee, marking the first time a former aid recipient country joined the group as a donor member.

South Korea hosted the G-20 Summit in Seoul in November 2010, a year that saw South Korea and the European Union conclude a free trade agreement (FTA) to reduce trade barriers. South Korea went on to sign a Free Trade Agreements with Canada and Australia in 2014, and another with New Zealand in 2015.

North Korea

Both North and South Korea claim complete sovereignty over the entire peninsula and outlying islands.^[249] Despite mutual animosity, reconciliation efforts have continued since the initial separation between North and South Korea. Political figures such as Kim Koo worked to reconcile the two governments even after the Korean War.^[250] With longstanding animosity following the Korean War from 1950 to 1953, North Korea and South Korea signed an agreement to pursue peace.^[251] On 4 October 2007, Roh Moo-Hyun and North Korean leader Kim Jong-il signed an eight-point agreement on issues of permanent peace, high-level talks, economic cooperation, renewal of train services, highway and air travel, and a joint Olympic cheering squad.^[251]

Despite the Sunshine Policy and efforts at reconciliation, the progress was complicated by North Korean missile tests in 1993, 1998, 2006, 2009, and 2013. By early 2009, relationships between North and South Korea were very tense; North Korea had been reported to have deployed missiles,^[252] ended its former agreements with South Korea,^[253] and threatened South Korea and the United States not to interfere with a satellite launch it had planned.^[254] North and South Korea are still technically at war (having never signed a peace treaty after the Korean War) and share the world's most heavily fortified border.^[255] On 27 May 2009, North Korean media declared that the Armistice is no longer valid because of the South Korean government's pledge to "definitely join" the Proliferation Security Initiative.^[256] To further complicate and intensify strains between the two nations, the sinking of the South Korean warship Cheonan in March 2010, is affirmed by the South Korean government^[257] to have been caused by a North Korean torpedo, which the North denies. President Lee Myung-bak declared in May 2010 that Seoul would cut all trade with North Korea as part of measures primarily aimed at striking back at North Korea diplomatically and financially, except for the joint Kaesong Industrial Project, and humanitarian aid.^[258] North Korea initially threatened to sever all ties, to completely abrogate the previous pact of non-aggression, and to expel all South Koreans from a joint industrial zone in Kaesong, but backtracked on its threats and decided to continue its ties with South Korea. Despite the continuing ties, Kaesong industrial zone has seen a large decrease in investment and manpower as a result of this military conflict. In February 2016, the Kaesong complex was closed by Seoul in reaction to North Korea's launch of a rocket earlier in the month^[259] unanimously condemned by the United Nations security council.^[260] The 2017 election of President Moon Jae-in has seen a change in approach towards the North, and both sides used the South Korean held 2018 Winter Olympics as an opportunity for engagement,^[261] with a very senior North Korean political delegation sent to the games, along with a reciprocal visit by senior South Korean cabinet members to the North soon afterwards.^[262]

China and Russia

Historically, Korea had close relations with the dynasties in China, and some Korean kingdoms were members of the Imperial Chinese tributary system.^{[263][264][265][266]} The Korean kingdoms also ruled over some Chinese kingdoms including the Khitan people and the Manchurians before the Qing dynasty and received tributes from them.^[267] In modern times, before the formation of South Korea, Korean independence fighters worked with Chinese soldiers during the Japanese occupation. However, after World War II, the People's Republic of China embraced Maoism while South Korea sought close relations with the United States. The PRC assisted North Korea with manpower and supplies during the Korean War, and in its aftermath the diplomatic relationship between South Korea and the PRC almost completely ceased. Relations thawed gradually and South Korea and the PRC re-established formal diplomatic relations on 24 August 1992. The two countries sought to improve bilateral relations and lifted the forty-year-old trade embargo,^[268] and South Korean–Chinese relations have improved steadily since 1992.^[268] The Republic of Korea broke off official relations with the Republic of China (Taiwan) upon gaining official relations with the People's Republic of China, which does not recognize Taiwan's sovereignty.^[269]

China has become South Korea's largest trading partner by far, sending 26% of South Korean exports in 2016 worth $124 billion, as well as an additional $32 billion worth of exports to Hong Kong.^[270] South Korea is also China's 4th largest trading partner, with $93 billion of Chinese imports in 2016.^[271]

The 2017 deployment of THAAD defense missiles by the United States military in South Korea in response to North Korean missile tests has been protested strongly by the Chinese government, concerned that the technologically advanced missile defense could be used more broadly against China.^[272] Relations between the governments have cooled in response, with South Korean commercial and cultural interests in China having been targeted, and Chinese tourism to South Korea having been curtailed.^[273] The situation was largely resolved by South Korea making significant military concessions to China in exchange for THAAD, including not deploying any more anti-ballistic missile systems in South Korea and not participating in an alliance between the United States and Japan.^[274]

South Korea and Russia are participants in the Six-party talks on the North Korea's nuclear proliferation issue. Moon Jae-in's administration has focused on increasing South Korea's consumption of natural gas. These plans include re-opening dialogue around a natural gas pipeline that would come from Russia and pass through North Korea.^[275] In June 2018, president Moon Jae-in became the first South Korean leader to speak in the Russian Parliament.^[276] On 22 June, Moon Jae-in and Putin signed a document for foundation of free trade area.^[277]

Japan

Korea and Japan have had difficult relations since ancient times, but also significant cultural exchange, with Korea acting as the gateway between Asia and Japan. Contemporary perceptions of Japan are still largely defined by Japan's 35 year colonization of Korea in the 20th century, which is generally regarded in South Korea as having been very negative. Japan is today South Korea's third largest trading partner, with 12% ($46 billion) of exports in 2016.^[270]

There were no formal diplomatic ties between South Korea and Japan directly after independence the end of World War II in 1945. South Korea and Japan eventually signed the Treaty on Basic Relations between Japan and the Republic of Korea in 1965 to establish diplomatic ties. There is heavy anti-Japanese sentiment in South Korea because of a number of unsettled Japanese-Korean disputes, many of which stem from the period of Japanese occupation after the Japanese annexation of Korea. During World War II, more than 100,000 Koreans served in the Imperial Japanese Army.^[278][279] Korean women were coerced and forced to serve the Imperial Japanese Army as sexual slaves, called comfort women, in both Korea and throughout the Japanese war fronts.^{[280][281][282][283]}

Longstanding issues such as Japanese war crimes against Korean civilians, the negationist re-writing of Japanese textbooks relating Japanese atrocities during World War II, the territorial disputes over the Liancourt Rocks, known in South Korea as "Dokdo" and in Japan as "Takeshima",^[284] and visits by Japanese politicians to the Yasukuni Shrine, honoring Japanese people (civilians and military) killed during the war continue to trouble Korean-Japanese relations. The Liancourt Rocks were the first Korean territories to be forcibly colonized by Japan in 1905. Although it was again returned to Korea along with the rest of its territory in 1951 with the signing of the Treaty of San Francisco, Japan does not recant on its claims that the Liancourt Rocks are Japanese territory.^[285] In response to then-Prime Minister Junichiro Koizumi's visits to the Yasukuni Shrine, former President Roh Moo-hyun suspended all summit talks between South Korea and Japan in 2009.^[286] A summit between the nations' leaders was eventually held on 9 February 2018 during the Korean held Winter Olympics.^[287] South Korea asked the International Olympic Committee (IOC) to ban the Japanese Rising Sun Flag from the 2020 Summer Olympics in Tokyo,^[288][289] and the IOC said in a statement "sports stadiums should be free of any political demonstration. When concerns arise at games time we look at them on a case-by-case basis."^[290]

European Union

The European Union (EU) and South Korea are important trading partners, having negotiated a free trade agreement for many years since South Korea was designated as a priority FTA partner in 2006. The free trade agreement was approved in September 2010, and took effect on 1 July 2011.^[291] South Korea is the EU's tenth largest trade partner, and the EU has become South Korea's fourth largest export destination. EU trade with South Korea exceeded €90 billion in 2015 and has enjoyed an annual average growth rate of 9.8% between 2003 and 2013.^[292]

The EU has been the single largest foreign investor in South Korea since 1962, and accounted for almost 45% of all FDI inflows into Korea in 2006. Nevertheless, EU companies have significant problems accessing and operating in the South Korean market because of stringent standards and testing requirements for products and services often creating barriers to trade. Both in its regular bilateral contacts with South Korea and through its FTA with Korea, the EU is seeking to improve this situation.^[292]

United States

The close relationship began directly after World War II, when the United States temporarily administrated Korea for three years (mainly in the South, with the Soviet Union engaged in North Korea) after Japan. Upon the onset of the Korean War in 1950, U.S. forces were sent to defend against an invasion from North Korea of the South, and subsequently fought as the largest contributor of UN troops. The United States participation was critical for preventing the near defeat of the Republic of Korea by northern forces, as well as fighting back for the territory gains that define the South Korean nation today.

Following the Armistice, South Korea and the U.S. agreed to a "Mutual Defense Treaty", under which an attack on either party in the Pacific area would summon a response from both.^[293] In 1967, South Korea obliged the mutual defense treaty, by sending a large combat troop contingent to support the United States in the Vietnam War. The US has over 23,000 troops stationed in South Korea, including the U.S. Eighth Army, Seventh Air Force, and U.S. Naval Forces Korea. The two nations have strong economic, diplomatic, and military ties, although they have at times disagreed with regard to policies towards North Korea, and with regard to some of South Korea's industrial activities that involve usage of rocket or nuclear technology. There had also been strong anti-American sentiment during certain periods, which has largely moderated in the modern day.^[294]

The two nations also share a close economic relationship, with the U.S being South Korea's second largest trading partner, receiving $66 billion in exports in 2016.^[270] In 2007, a free trade agreement known as the Republic of Korea-United States Free Trade Agreement (KORUS FTA) was signed between South Korea and the United States, but its formal implementation was repeatedly delayed, pending approval by the legislative bodies of the two countries. On 12 October 2011, the U.S. Congress passed the long-stalled trade agreement with South Korea.^[295] It went into effect on 15 March 2012.^[296]

Military

Unresolved tension with North Korea has prompted South Korea to allocate 2.6% of its GDP and 15% of all government spending to its military (Government share of GDP: 14.967%), while maintaining compulsory conscription for men.^[297] Consequently, South Korea has the world's seventh largest number of active troops (599,000 in 2018), the world's highest number of reserve troops (3,100,000 in 2018)^[298] and the tenth largest defense budget. As of 2019 South Korea has a defense budget of $43.1 billion. The South Korean military is ranked as the 6th most powerful military force in the world as of 2020.^[299]

The South Korean military consists of the Army (ROKA), the Navy (ROKN), the Air Force (ROKAF), and the Marine Corps (ROKMC), and reserve forces.^[300] Many of these forces are concentrated near the Korean Demilitarized Zone. All South Korean males are constitutionally required to serve in the military, typically 18 months. Previous exceptions for South Korean citizens of mixed race no longer apply since 2011.^[301]

In addition to male conscription in South Korea's sovereign military, 1,800 Korean males are selected every year to serve 18 months in the KATUSA Program to further augment the United States Forces Korea (USFK).^[302] In 2010, South Korea was spending ₩1.68 trillion in a cost-sharing agreement with the US to provide budgetary support to the US forces in Korea, on top of the ₩29.6 trillion budget for its own military.

The South Korean army has 2,500 tanks in operation, including the K1A1 and K2 Black Panther, which form the backbone of the South Korean army's mechanized armor and infantry forces. A sizable arsenal of many artillery systems, including 1,700 self-propelled K55 and K9 Thunder howitzers and 680 helicopters and UAVs of numerous types, are assembled to provide additional fire, reconnaissance, and logistics support. South Korea's smaller but more advanced artillery force and wide range of airborne reconnaissance platforms are pivotal in the counter-battery suppression of North Korea's large artillery force, which operates more than 13,000 artillery systems deployed in various state of fortification and mobility.^[303]

The South Korean navy has made its first major transformation into a blue-water navy through the formation of the Strategic Mobile Fleet, which includes a battle group of Chungmugong Yi Sun-sin class destroyers, Dokdo class amphibious assault ship, AIP-driven Type 214 submarines, and King Sejong the Great class destroyers, which is equipped with the latest baseline of Aegis fleet-defense system that allows the ships to track and destroy multiple cruise missiles and ballistic missiles simultaneously, forming an integral part of South Korea's indigenous missile defense umbrella against the North Korean military's missile threat.^[304]

The South Korean air force operates 840 aircraft, making it world's ninth largest air force, including several types of advanced fighters like F-15K, heavily modified KF-16C/D,^[305] and the indigenous T-50 Golden Eagle,^[306][307] supported by well-maintained fleets of older fighters such as F-4E and KF-5E/F that still effectively serve the air force alongside the more modern aircraft. In an attempt to gain strength in terms of not just numbers but also modernity, the commissioning of four Boeing 737 AEW&C aircraft, under Project Peace Eye for centralized intelligence gathering and analysis on a modern battlefield, will enhance the fighters' and other support aircraft's ability to perform their missions with awareness and precision.

In May 2011, Korea Aerospace Industries Ltd., South Korea's largest plane maker, signed a $400 million deal to sell 16 T-50 Golden Eagle trainer jets to Indonesia, making South Korea the first country in Asia to export supersonic jets.^[308]

From time to time, South Korea has sent its troops overseas to assist American forces. It has participated in most major conflicts that the United States has been involved in the past 50 years. South Korea dispatched 325,517 troops to fight alongside American, Australian, Filipino, New Zealand and South Vietnamese soldiers in the Vietnam War, with a peak strength of 50,000.^[309] In 2004, South Korea sent 3,300 troops of the Zaytun Division to help re-building in northern Iraq, and was the third largest contributor in the coalition forces after only the US and Britain.^[310] Beginning in 2001, South Korea had so far deployed 24,000 troops in the Middle East region to support the War on Terrorism. A further 1,800 were deployed since 2007 to reinforce UN peacekeeping forces in Lebanon.

United States contingent

The United States has stationed a substantial contingent of troops to defend South Korea. There are approximately 28,500 U.S. military personnel stationed in South Korea,^[311] most of them serving one year unaccompanied tours. The U.S. troops, which are primarily ground and air units, are assigned to USFK and mainly assigned to the Eighth United States Army of the U.S. Army and Seventh Air Force of the U.S. Air Force. They are stationed in installations at Osan, Kunsan, Yongsan, Dongducheon, Sungbuk, Camp Humphreys, and Daegu, as well as at Camp Bonifas in the DMZ Joint Security Area.

A fully functioning UN Command is at the top of the chain of command of all forces in South Korea, including the U.S. forces and the entire South Korean military – if a sudden escalation of war between North and South Korea were to occur the United States would assume control of the South Korean armed forces in all military and paramilitary moves. There has been long-term agreement between the United States and South Korea that South Korea should eventually assume the lead for its own defense. This transition to a South Korean command has been slow and often postponed, although it is currently scheduled to occur in the early 2020s.^[312]

Conscientious objection

Male citizens who refuse or reject to undertake military services because of conscientious objection are typically imprisoned, with over 600 individuals usually imprisoned at any given time; more than the rest of the world put together.^[313] The vast majority of these are young men from the Jehovah's Witnesses Christian denomination.^[314] See Conscription in South Korea. However, in a court ruling of 2018, conscientious objectors were permitted to reject military service.^[315]

Economy

Share of world GDP (PPP)[316]
Year	Share
1980	0.63%
1990	1.18%
2000	1.55%
2010	1.65%
2017	1.60%

South Korea's mixed economy^{[317][318][319]} ranks 10th nominal^[320] and 13th purchasing power parity GDP in the world, identifying it as one of the G-20 major economies. It is a developed country with a high-income economy and is the most industrialized member country of the OECD. South Korean brands such as LG Electronics and Samsung are internationally famous and garnered South Korea's reputation for its quality electronics and other manufactured goods.^[321]

Its massive investment in education has taken the country from mass illiteracy to a major international technological powerhouse. The country's national economy benefits from a highly skilled workforce and is among the most educated countries in the world with one of the highest percentages of its citizens holding a tertiary education degree.^[322] South Korea's economy was one of the world's fastest-growing from the early 1960s to the late 1990s, and was still one of the fastest-growing developed countries in the 2000s, along with Hong Kong, Singapore and Taiwan, the other three Asian Tigers.^[323] It recorded the fastest rise in average GDP per capita in the world between 1980 and 1990.^[324] South Koreans refer to this growth as the Miracle on the Han River.^[325] The South Korean economy is heavily dependent on international trade, and in 2014, South Korea was the fifth-largest exporter and seventh-largest importer in the world.

Despite the South Korean economy's high growth potential and apparent structural stability, the country suffers damage to its credit rating in the stock market because of the belligerence of North Korea in times of deep military crises, which has an adverse effect on South Korean financial markets.^[326][327] The International Monetary Fund compliments the resilience of the South Korean economy against various economic crises, citing low state debt and high fiscal reserves that can quickly be mobilized to address financial emergencies.^[328] Although it was severely harmed by the Asian economic crisis of the late 1990s, the South Korean economy managed a rapid recovery and subsequently tripled its GDP.^[329]

Furthermore, South Korea was one of the few developed countries that were able to avoid a recession during the global financial crisis.^[330] Its economic growth rate reached 6.2 percent in 2010 (the fastest growth for eight years after significant growth by 7.2 percent in 2002),^[331] a sharp recovery from economic growth rates of 2.3% in 2008 and 0.2% in 2009, when the global financial crisis hit. The unemployment rate in South Korea also remained low in 2009, at 3.6%.^[332]

South Korea became a member of the Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD) in 1996.^[333]

The following list includes the largest South Korean companies by revenue in 2017 who are all listed as part of the Fortune Global 500:

Rank[334]	Name	Headquarters	Revenue (Mil. $)	Profit (Mil. $)	Assets (Mil. $)
01.	Samsung Electronics	Suwon	173,957	19,316	217,104
02.	Hyundai Motor	Seoul	80,701	4,659	148,092
03.	SK Holdings	Seoul	72,579	659	85.332
04.	Korea Electric Power	Naju	51,500	6,074	147,265
05.	LG Electronics	Seoul	47,712	66	31,348
06.	POSCO	Pohang	45,621	1,167	66,361
07.	Kia Motors	Seoul	45,425	2,373	42,141
08.	Hanwha	Seoul	40,606	423	128,247
09.	Hyundai Heavy Industries	Ulsan	33,881	469	40,783
010.	Hyundai Mobis	Seoul	32,972	2,617	34,541
011.	Samsung Life Insurance	Seoul	26,222	1,770	219,157
012.	Lotte Shopping	Seoul	25,444	144	34,710
013.	Samsung C&T	Seoul	24,217	92	36,816
014.	LG Display	Seoul	22,840	781	20,606
015.	GS Caltex	Seoul	22,207	1,221	15,969

Transportation, energy and infrastructure

South Korea has a technologically advanced transport network consisting of high-speed railways, highways, bus routes, ferry services, and air routes that crisscross the country. Korea Expressway Corporation operates the toll highways and service amenities en route.

Korail provides frequent train services to all major South Korean cities. Two rail lines, Gyeongui and Donghae Bukbu Line, to North Korea are now being reconnected. The Korean high-speed rail system, KTX, provides high-speed service along Gyeongbu and Honam Line. Major cities including Seoul, Busan, Incheon, Daegu, Daejeon and Gwangju have urban rapid transit systems.^[335] Express bus terminals are available in most cities.^[336]

South Korea's main gateway and largest airport is Incheon International Airport, serving 58 million passengers in 2016.^[337] Other international airports include Gimpo, Busan and Jeju. There are also many airports that were built as part of the infrastructure boom but are barely used.^[338] There are also many heliports.^[339]

The national carrier, Korean Air served over 26,800,000 passengers, including almost 19,000,000 international passengers in 2016.^[340] A second carrier, Asiana Airlines also serves domestic and international traffic. Combined, South Korean airlines serve 297 international routes.^[341] Smaller airlines, such as Jeju Air, provide domestic service with lower fares.^[342]

South Korea is the world's fifth-largest nuclear power producer and the second-largest in Asia as of 2010^[update].^[343] Nuclear power in South Korea supplies 45% of electricity production, and research is very active with investigation into a variety of advanced reactors, including a small modular reactor, a liquid-metal fast/transmutation reactor and a high-temperature hydrogen generation design. Fuel production and waste handling technologies have also been developed locally. It is also a member of the ITER project.^[344]

South Korea is an emerging exporter of nuclear reactors, having concluded agreements with the UAE to build and maintain four advanced nuclear reactors,^[345] with Jordan for a research nuclear reactor,^[346][347] and with Argentina for construction and repair of heavy-water nuclear reactors.^[348][349] As of 2010^[update], South Korea and Turkey are in negotiations regarding construction of two nuclear reactors.^[350] South Korea is also preparing to bid on construction of a light-water nuclear reactor for Argentina.^[349]

South Korea is not allowed to enrich uranium or develop traditional uranium enrichment technology on its own, because of US political pressure,^[351] unlike most major nuclear powers such as Japan, Germany, and France, competitors of South Korea in the international nuclear market. This impediment to South Korea's indigenous nuclear industrial undertaking has sparked occasional diplomatic rows between the two allies. While South Korea is successful in exporting its electricity-generating nuclear technology and nuclear reactors, it cannot capitalize on the market for nuclear enrichment facilities and refineries, preventing it from further expanding its export niche. South Korea has sought unique technologies such as pyroprocessing to circumvent these obstacles and seek a more advantageous competition.^[352] The US has recently been wary of South Korea's burgeoning nuclear program, which South Korea insists will be for civilian use only.^[343]

South Korea is the third highest ranked Asian country in the World Economic Forum's Network Readiness Index (NRI) after Singapore and Hong Kong respectively – an indicator for determining the development level of a country's information and communication technologies. South Korea ranked number 10 overall in the 2014 NRI ranking, up from 11 in 2013.^[353]

Tourism

In 2016, 17 million foreign tourists visited South Korea^[354][355] With rising tourist prospects, especially from foreign countries outside of Asia, the South Korean government has set a target of attracting 20 million foreign tourists a year by 2017.^[356]

South Korean tourism is driven by many factors, including the prominence of Korean pop culture such as South Korean pop music and television dramas, known as the Korean Wave or (Hallyu), has gained popularity throughout East Asia. The Hyundai Research Institute reported that the Korean Wave has a direct impact in encouraging direct foreign investment back into the country through demand for products, and the tourism industry.^[357] Among East Asian countries, China was the most receptive, investing 1.4 billion in South Korea, with much of the investment within its service sector, a sevenfold increase from 2001. According to an analysis by economist Han Sang-Wan, a 1 percent increase in the exports of Korean cultural content pushes consumer goods exports up 0.083 percent while a 1 percent increase in Korean pop content exports to a country produces a 0.019 percent bump in tourism.^[357]

South Korean National Pension System

The South Korean pension system was created to provide benefits to persons reaching old age, families and persons stricken with death of their primary breadwinner, and for the purposes of stabilizing its nations welfare state.^[358] South Korea's pension system structure is primarily based on taxation and is income-related. In 2007 there was a total of 18,367,000 insured individuals with only around 511,000 persons excluded from mandatory contribution.^[359] The current pension system is divided into four categories distributing benefits to participants through national, military personnel, governmental, and private school teacher pension schemes.^[360] The national pension scheme is the primary welfare system providing allowances to the majority of persons. Eligibility for the national pension scheme is not dependent on income but on age and residence, where those between the ages of 18 to 59 are covered.^[361] Any one who is under the age of 18 are dependents of someone who is covered or under a special exclusion where they are allowed to alternative provisions.^[362] The national pension scheme is divided into four categories of insured persons – the workplace-based insured, the individually insured, the voluntarily insured, and the voluntarily and continuously insured.

Employees between the ages of 18 to 59 are covered under the workplace-based pension scheme and contribute 4.5% of their gross monthly earnings.^[358] The national pension covers employees who work in firms that employ five or more employees, fishermen, farmers, and the self-employed in both rural and urban areas. Employers are also covered under the workplace-based pension scheme and help cover their employees obligated 9% contribution by providing the remaining 4.5%.^[362] Anyone who is not employed, of the age of 60 or above, and excluded by article 6 of the National Pension Act^[363] but of the ages between 18 and 59, is covered under the individually insured pension scheme.^[363] Persons covered by the individually insured pension scheme are in charge of paying the entire 9% contribution themselves. Voluntarily insured persons are not subjected to mandatory coverage but can choose to be. This category comprises retirees who voluntarily choose to have additional benefits, individuals under the age of 27 without income, and individuals whose spouses are covered under a public welfare system, whether military, governmental, or private school teacher pensions.^[361] Like the Individually insured persons, they too are in charge of covering the full amount of the contribution. Voluntarily and continuously insured persons consists of individuals 60 years of age who want to fulfill the minimum insured period of 20 years to qualify for old age pension benefits.^[363] Excluding the workplace-based insured persons, all the other insured persons personally cover their own 9% contribution.^[361]

South Korea's old-age pension scheme covers individuals age 60 or older for the rest of their life as long as they have satisfied the minimum of 20 years of national pension coverage beforehand.^[362] Individuals with a minimum of 10 years covered under the national pension scheme and who are 60 years of age are able to be covered by under a 'reduced old-age pension' scheme. There also is an 'active old-age pension' scheme that covers individuals age 60 to 65 engaged in activities yielding earned income. Individuals age of 55 and younger than 60 who are not engaged in activities yielding earned income are eligible to be covered under the 'early old-age pension' scheme.^[363] Around 60% of all Korean elders, age 65 and over are entitled to a 5% benefit of their past average income at an average of 90,000 Korean Won (KRW).^[364] Basic old-age pension schemes covered individuals 65 years of age who earned below an amount set by presidential order. In 2010, that ceiling was 700,000 KRW for a single individual and 1,120,000 for a couple, equivalent to around $600.00 and $960.00.^[362]

Science and technology

Scientific and technological development in the South Korea at first did not occur largely because of more pressing matters such as the division of Korea and the Korean War that occurred right after its independence. It was not until the 1960s under the dictatorship of Park Chung-hee where South Korea's economy rapidly grew from industrialisation and the Chaebol corporations such as Samsung and LG. Ever since the industrialization of South Korea's economy, South Korea has placed its focus on technology-based corporations, which has been supported by infrastructure developments by the government. South Korean corporations Samsung and LG were ranked first and third largest mobile phone companies in the world in the first quarter of 2012, respectively.^[365] An estimated 90% of South Koreans own a mobile phone.^[366] Aside from placing/receiving calls and text messaging, mobile phones in the country are widely used for watching Digital Multimedia Broadcasting (DMB) or viewing websites.^[367] Over one million DMB phones have been sold and the three major wireless communications providers SK Telecom, KT, and LG U+ provide coverage in all major cities and other areas. South Korea has the fastest Internet download speeds in the world,^[368] with an average download speed of 25.3 Mbit/s.^[369]

South Korea leads the OECD in graduates in science and engineering.^[370] From 2014 to 2019, the country ranked first among the most innovative countries in the Bloomberg Innovation Index.^{[371][372][373][374]} It was ranked 10th in the Global Innovation Index 2020, up from 11st in 2019.^{[375][376][377][378]} Additionally, South Korea today is known as a Launchpad of a mature mobile market, where developers can reap benefits of a market where very few technology constraints exist. There is a growing trend of inventions of new types of media or apps, utilizing the 4G and 5G internet infrastructure in South Korea. South Korea has today the infrastructures to meet a density of population and culture that has the capability to create strong local particularity.^[379]

Cyber security

Following cyberattacks in the first half of 2013, whereby government, news-media, television station, and bank websites were compromised, the national government committed to the training of 5,000 new cybersecurity experts by 2017. The South Korean government blamed North Korea for these attacks, as well as incidents that occurred in 2009, 2011 and 2012, but Pyongyang denies the accusations.^[380]

In late September 2013, a computer-security competition jointly sponsored by the defense ministry and the National Intelligence Service was announced. The winners were announced on 29 September 2013 and shared a total prize pool of 80 million won (US$74,000).^[380]

South Korea's government maintains a broad-ranging approach toward the regulation of specific online content and imposes a substantial level of censorship on election-related discourse and on many websites that the government deems subversive or socially harmful.^[381][382]

Aerospace engineering

South Korea has sent up 10 satellites since 1992, all using foreign rockets and overseas launch pads, notably Arirang-1 in 1999, and Arirang-2 in 2006 as part of its space partnership with Russia.^[383] Arirang-1 was lost in space in 2008, after nine years in service.^[384]

In April 2008, Yi So-yeon became the first Korean to fly in space, aboard the Russian Soyuz TMA-12.^[385][386]

In June 2009, the first spaceport of South Korea, Naro Space Center, was completed at Goheung, Jeollanam-do.^[387] The launch of Naro-1 in August 2009 resulted in a failure.^[388] The second attempt in June 2010 was also unsuccessful.^[389] However, the third launch of the Naro 1 in January 2013 was successful.^[390] The government plans to develop Naro-2 by the year 2018.^[391]

South Korea's efforts to build an indigenous space launch vehicle have been marred due to persistent political pressure from the United States, who had for many decades hindered South Korea's indigenous rocket and missile development programs^[392] in fear of their possible connection to clandestine military ballistic missile programs, which Korea many times insisted did not violate the research and development guidelines stipulated by US-Korea agreements on restriction of South Korean rocket technology research and development.^[393] South Korea has sought the assistance of foreign countries such as Russia through MTCR commitments to supplement its restricted domestic rocket technology. The two failed KSLV-I launch vehicles were based on the Universal Rocket Module, the first stage of the Russian Angara rocket, combined with a solid-fueled second stage built by South Korea.

Robotics

Robotics has been included in the list of main national R&D projects in Korea since 2003.^[394] In 2009, the government announced plans to build robot-themed parks in Incheon and Masan with a mix of public and private funding.^[395]

In 2005, Korea Advanced Institute of Science and Technology (KAIST) developed the world's second walking humanoid robot, HUBO. A team in the Korea Institute of Industrial Technology developed the first Korean android, EveR-1 in May 2006.^[396] EveR-1 has been succeeded by more complex models with improved movement and vision.^[397][398]

Plans of creating English-teaching robot assistants to compensate for the shortage of teachers were announced in February 2010, with the robots being deployed to most preschools and kindergartens by 2013.^[399] Robotics are also incorporated in the entertainment sector as well; the Korean Robot Game Festival has been held every year since 2004 to promote science and robot technology.^[400]

Biotechnology

Since the 1980s, the Korean government has invested in the development of a domestic biotechnology industry, and the sector is projected to grow to $6.5 billion by 2010.^[401] The medical sector accounts for a large part of the production, including production of hepatitis vaccines and antibiotics.

Recently, research and development in genetics and cloning has received increasing attention, with the first successful cloning of a dog, Snuppy (in 2005), and the cloning of two females of an endangered species of gray wolves by the Seoul National University in 2007.^[402]

The rapid growth of the industry has resulted in significant voids in regulation of ethics, as was highlighted by the scientific misconduct case involving Hwang Woo-Suk.^[403]

Since late 2020, SK Bioscience Inc. (a division of SK Group) has been producing a major proportion of the Vaxzevria vaccine (also known as COVID-19 Vaccine AstraZeneca), under license from the University of Oxford and AstraZeneca, for worldwide distribution through the COVAX facility under the WHO hospice. A recent agreement with Novavax expands its production for a second vaccine to 40 million doses in 2022, with a $450 million investment in domestic and overseas facilities.^[404]

Culture

South Korea shares its traditional culture with North Korea, but the two Koreas have developed distinct contemporary forms of culture since the peninsula was divided in 1945. Historically, while the culture of Korea has been heavily influenced by that of neighboring China, it has nevertheless managed to develop a unique cultural identity that is distinct from its larger neighbor.^[405] Its rich and vibrant culture left 19 UNESCO Intangible Cultural Heritages of Humanity, the third largest in the world, along with 12 World Heritage Sites. The South Korean Ministry of Culture, Sports and Tourism actively encourages the traditional arts, as well as modern forms, through funding and education programs.^[406]

The industrialization and urbanization of South Korea have brought many changes to the way modern Koreans live. Changing economics and lifestyles have led to a concentration of population in major cities, especially the capital Seoul, with multi-generational households separating into nuclear family living arrangements. A 2014 Euromonitor study found that South Koreans drink the most alcohol on a weekly basis compared to the rest of the world. South Koreans drink 13.7 shots of liquor per week on average and, of the 44 other countries analyzed, Russia, the Philippines, and Thailand follow.^[407]

Art

Korean art has been highly influenced by Buddhism and Confucianism, which can be seen in the many traditional paintings, sculptures, ceramics and the performing arts.^[408] Korean pottery and porcelain, such as Joseon's baekja and buncheong, and Goryeo's celadon are well known throughout the world.^[409] The Korean tea ceremony, pansori, talchum and buchaechum are also notable Korean performing arts.

Post-war modern Korean art started to flourish in the 1960s and 1970s, when South Korean artists took interest in geometrical shapes and intangible subjects. Establishing a harmony between man and nature was also a favorite of this time. Because of social instability, social issues appeared as main subjects in the 1980s. Art was influenced by various international events and exhibits in Korea, and with it brought more diversity.^[410] The Olympic Sculpture Garden in 1988, the transposition of the 1993 edition of the Whitney Biennial to Seoul,^[411] the creation of the Gwangju Biennale^[412] and the Korean Pavilion at the Venice Biennale in 1995^[413] were notable events.

Architecture

Because of South Korea's tumultuous history, construction and destruction has been repeated endlessly, resulting in an interesting melange of architectural styles and designs.^[414]

Korean traditional architecture is characterized by its harmony with nature. Ancient architects adopted the bracket system characterized by thatched roofs and heated floors called ondol.^[415] People of the upper classes built bigger houses with elegantly curved tiled roofs with lifting eaves. Traditional architecture can be seen in the palaces and temples, preserved old houses called hanok,^[416] and special sites like Hahoe Folk Village, Yangdong Village of Gyeongju and Korean Folk Village. Traditional architecture may also be seen at the nine UNESCO World Heritage Sites in South Korea.^[417]

Western architecture was first introduced to Korea at the end of the 19th century. Churches, offices for foreign legislation, schools and university buildings were built in new styles. With the annexation of Korea by Japan in 1910 the colonial regime intervened in Korea's architectural heritage, and Japanese-style modern architecture was imposed. The anti-Japanese sentiment, and the Korean War, led to the destruction of most buildings constructed during that time.^[418]

Korean architecture entered a new phase of development during the post-Korean War reconstruction, incorporating modern architectural trends and styles. Stimulated by the economic growth in the 1970s and 1980s, active redevelopment saw new horizons in architectural design. In the aftermath of the 1988 Seoul Olympics, South Korea has witnessed a wide variation of styles in its architectural landscape due, in large part, to the opening up of the market to foreign architects.^[419] Contemporary architectural efforts have been constantly trying to balance the traditional philosophy of "harmony with nature" and the fast-paced urbanization that the country has been going through in recent years.^[420]

Cuisine

Korean cuisine, hanguk yori (한국요리; 韓國料理), or hansik (한식; 韓食), has evolved through centuries of social and political change. Ingredients and dishes vary by province. There are many significant regional dishes that have proliferated in different variations across the country in the present day. The Korean royal court cuisine once brought all of the unique regional specialties together for the royal family. Meals consumed both by the royal family and ordinary Korean citizens have been regulated by a unique culture of etiquette.

Korean cuisine is largely based on rice, noodles, tofu, vegetables, fish and meats. Traditional Korean meals are noted for the number of side dishes, banchan (반찬), which accompany steam-cooked short-grain rice. Every meal is accompanied by numerous banchan. Kimchi (김치), a fermented, usually spicy vegetable dish is commonly served at every meal and is one of the best known Korean dishes. Korean cuisine usually involves heavy seasoning with sesame oil, doenjang (된장), a type of fermented soybean paste, soy sauce, salt, garlic, ginger, and gochujang (고추장), a hot pepper paste. Other well-known dishes are Bulgogi (불고기), grilled marinated beef, Gimbap (김밥), and Tteokbokki (떡볶이), a spicy snack consisting of rice cake seasoned with gochujang or a spicy chili paste.

Soups are also a common part of a Korean meal and are served as part of the main course rather than at the beginning or the end of the meal. Soups known as guk (국) are often made with meats, shellfish and vegetables. Similar to guk, tang (탕; 湯) has less water, and is more often served in restaurants. Another type is jjigae (찌개), a stew that is typically heavily seasoned with chili pepper and served boiling hot.

Popular Korean alcoholic beverages include Soju, Makgeolli and Bokbunja ju.

Korea is unique among East Asian countries in its use of metal chopsticks. Metal chopsticks have been discovered in Goguryeo archaeological sites.^[421]

Entertainment

In addition to domestic consumption, South Korea has a thriving entertainment industry where various facets of South Korean entertainment, including television dramas, films, and popular music, has generated significant financial revenues for the nation's economy. The cultural phenomenon known as Hallyu or the "Korean Wave", has swept many countries across Asia making South Korea a major soft power as an exporter of popular culture and entertainment, rivaling Western nations such as the United States and the United Kingdom.^[422]

Until the 1990s, trot and traditional Korean folk based ballads dominated South Korean popular music. The emergence of the South Korean pop group Seo Taiji and Boys in 1992 marked a turning point for South Korean popular music, also known as K-pop, as the genre modernized itself from incorporating elements of popular musical genres from across the world such as Western popular music, experimental, jazz, gospel, Latin, classical, hip hop, rhythm and blues, electronic dance, reggae, country, folk, and rock on top of its uniquely traditional Korean music roots.^[423] Western-style pop, hip hop, rhythm and blues, rock, folk, electronic dance oriented acts have become dominant in the modern South Korean popular music scene, though trot is still enjoyed among older South Koreans. K-pop stars and groups are well known across Asia and have found international fame making millions of dollars in export revenue. Many K-pop acts have also been able to secure a strong overseas following using online social media platforms such as the video sharing website YouTube. South Korean singer PSY became an international sensation when his song "Gangnam Style" topped global music charts in 2012.

Since the success of the film Shiri in 1999, the Korean film industry has begun to gain recognition internationally. Domestic film has a dominant share of the market, partly because of the existence of screen quotas requiring cinemas to show Korean films at least 73 days a year.^[424] 2019's Parasite, directed by Bong Joon Ho, became the highest-grossing film in South Korea as well as the first non-English language film to win Best Picture at the United States-based Academy Awards that year amongst numerous other accolades.

South Korean television shows have become popular outside of Korea. South Korean television dramas, known as K-dramas, have begun to find fame internationally. Many dramas tend to have a romantic focus, such as Princess Hours, You're Beautiful, Playful Kiss, My Name is Kim Sam Soon, Boys Over Flowers, Winter Sonata, Autumn in My Heart, Full House, City Hunter, All About Eve, Secret Garden, I Can Hear Your Voice, Master's Sun, My Love from the Star, Healer, Descendants of the Sun, Guardian: The Lonely and Great God, and Crash Landing on You. Historical dramas have included Faith, Dae Jang Geum, The Legend, Dong Yi, Moon Embracing the Sun, Sungkyunkwan Scandal, and Iljimae, Kingdom^[425][426]

Holidays

There are many official public holidays in South Korea. Korean New Year's Day, or "Seollal", is celebrated on the first day of the Korean lunar calendar. Korean Independence Day falls on 1 March, and commemorates the 1 March Movement of 1919. Memorial Day is celebrated on 6 June, and its purpose is to honor the men and women who died in South Korea's independence movement. Constitution Day is on 17 July, and it celebrates the promulgation of Constitution of the Republic of Korea. Liberation Day, on 15 August, celebrates Korea's liberation from the Empire of Japan in 1945. Every 15th day of the 8th lunar month, Koreans celebrate the Midautumn Festival, in which Koreans visit their ancestral hometowns and eat a variety of traditional Korean foods. On 1 October, Armed Forces day is celebrated, honoring the military forces of South Korea. 3 October is National Foundation Day. Hangul Day, on 9 October commemorates the invention of hangul, the native alphabet of the Korean language.

Sports

The martial art taekwondo originated in Korea. In the 1950s and 1960s, modern rules were standardized, with taekwondo becoming an official Olympic sport in 2000.^[427] Other Korean martial arts include Taekkyon, hapkido, Tang Soo Do, Kuk Sool Won, kumdo and subak.^[428]

Football and baseball have traditionally been regarded as the most popular sports in Korea.^[429] Recent polling indicates that a majority, 41% of South Korean sports fans continue to self-identify as football fans, with baseball ranked 2nd at 25% of respondents. However, the polling did not indicate the extent to which respondents follow both sports.^[430] The national football team became the first team in the Asian Football Confederation to reach the FIFA World Cup semi-finals in the 2002 FIFA World Cup, jointly hosted by South Korea and Japan. The Korea Republic national team (as it is known) has qualified for every World Cup since Mexico 1986, and has broken out of the group stage twice: first in 2002, and again in 2010, when it was defeated by eventual semi-finalist Uruguay in the Round of 16. At the 2012 Summer Olympics, South Korea won the bronze medal for football.

Baseball was first introduced to Korea in 1905 and has since become increasingly popular, with some sources claiming it has surpassed football as the most popular sport in the country.^{[431][432][433]} Recent years have been characterized by increasing attendance and ticket prices for professional baseball games.^[434][435] The Korea Professional Baseball league, a 10-team circuit, was established in 1982. The South Korea national team finished third in the 2006 World Baseball Classic and second in the 2009 tournament. The team's 2009 final game against Japan was widely watched in Korea, with a large screen at Gwanghwamun crossing in Seoul broadcasting the game live.^[436] In the 2008 Summer Olympics, South Korea won the gold medal in baseball.^[437] Also in 1982, at the Baseball Worldcup, Korea won the gold medal. At the 2010 Asian Games, the Korean National Baseball team won the gold medal. Several Korean players have gone on to play in Major League Baseball.

Basketball is a popular sport in the country as well. South Korea has traditionally had one of the top basketball teams in Asia and one of the continent's strongest basketball divisions. Seoul hosted the 1967 and 1995 Asian Basketball Championship. The Korea national basketball team has won a record number of 23 medals at the event to date.^[438]

South Korea hosted the Asian Games in 1986 (Seoul), 2002 (Busan), and 2014 (Incheon). It also hosted the Winter Universiade in 1997, the Asian Winter Games in 1999, and the Summer Universiade in 2003 and 2015. In 1988, South Korea hosted the Summer Olympics in Seoul, coming fourth with 12 gold medals, 10 silver medals, and 11 bronze medals. South Korea regularly performs well in archery, shooting, table tennis, badminton, short track speed skating, handball, field hockey, freestyle wrestling, Greco-Roman wrestling, baseball, judo, taekwondo, speed skating, figure skating, and weightlifting. The Seoul Olympic Museum is dedicated to the 1988 Summer Olympics. On 6 July 2011, Pyeongchang was chosen by the IOC to host the 2018 Winter Olympics.

South Korea has won more medals in the Winter Olympics than any other Asian country, with a total of 45 (23 gold, 14 silver, and 8 bronze). At the 2010 Winter Olympics, South Korea ranked fifth in the overall medal rankings. South Korea is especially strong in short track speed skating. Speed skating and figure skating are also popular, and ice hockey is an emerging sport, with Anyang Halla winning their first ever Asia League Ice Hockey title in March 2010.^[439]

Seoul hosted a professional triathlon race, which is part of the International Triathlon Union (ITU) World Championship Series in May 2010.^[440] In 2011, the South Korean city of Daegu hosted the 2011 IAAF World Championships in Athletics.^[441]

In October 2010, South Korea hosted its first Formula One race at the Korea International Circuit in Yeongam, about 400 kilometres (250 mi) south of Seoul.^[442] The Korean Grand Prix was held from 2010 to 2013, but was not placed on the 2014 F1 calendar.^[443]

Domestic horse racing events are also followed by South Koreans and Seoul Race Park in Gwacheon, Gyeonggi-do is located closest to Seoul out of the country's three tracks.^[444]

Competitive video gaming, also called Esports (sometimes written e-Sports), has become more popular in South Korea in recent years, particularly among young people.^[445] The two most popular games are League of Legends and StarCraft. The gaming scene of South Korea is managed by the Korean e-Sports Association.

See also

• Index of South Korea–related articles
• Outline of South Korea
• State Council of South Korea ("cabinet" of South Korea)

Notes

References