โซโลมอน บิน กาบิรอล

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ข้ามไปที่การนำทาง ข้ามไปที่การค้นหา
โซโลมอน เบน เยฮูดา
บิน กาบิรอล อาวิเซบรอน
Ibn Gabirol.JPG
การพรรณนาสมัยใหม่ของ Ibn Gabirol
เกิด1021 หรือ 1022
มาลากา , หัวหน้าศาสนาอิสลามคอร์โดบา
เสียชีวิต1070 (1050?, 1058?)
บาเลนเซีย , Taifa แห่งวาเลนเซีย / Toledo
ชื่ออื่นAvicebron, Avicebrol
ผลงานเด่น
ฟอนส์ ไวเต
ยุคปรัชญายุคกลาง
ภาคปรัชญายิว
โรงเรียนNeoplatonism
ความสนใจหลัก
ปรัชญาศาสนา

โซโลมอนไอบีเอ็นกาบิโรลหรือเบนโซโลมอนยูดาห์ ( ฮีบรู : ר'שְׁלֹמֹהבֶּןיְהוּדָהאִבְּןגָּבִּירוֹל , romanized :  ชโลโมเบนฮุดะอิบัน Gabirol , เด่นชัด  [ʃ (จ) lomo เบน jehuda ʔibnɡabiʁol] ; อาหรับ : أبوأيوبسليمانبنيحيىبنجبيرول , romanized :  'อาบู Ayyub sulayman bin Yahya bin Jabīrūl , เด่นชัด  [ʔæbuːʔæjjuːbsʊlæjmæːnbɪnjæħjæːbɪndʒæbiːruːl] ) เป็นศตวรรษที่ 11 อันดาลูเชียกวีและนักปรัชญาชาวยิวในNeo-เพื่อนคุย ธรรมเนียม. เขาตีพิมพ์บทกวีกว่าร้อยบท เช่นเดียวกับงานอรรถกถาพระคัมภีร์ ปรัชญา จริยธรรม[1] : xxvii และเสียดสี[1] : xxv แหล่งข่าวหนึ่งให้เครดิต ibn Gabirol กับการสร้างโกเลม[2]อาจเป็นเพศหญิง สำหรับงานบ้าน[3]

ในศตวรรษที่ 19 มีการค้นพบว่านักแปลในยุคกลางใช้ชื่อภาษาละตินว่า Gabirol เป็นAvicebronหรือAncebrolและได้แปลงานของเขาเกี่ยวกับปรัชญา Neo-Platonic ของชาวยิวให้อยู่ในรูปแบบภาษาละตินซึ่งในช่วงหลายศตวรรษที่ผ่านมานั้นได้รับการยกย่องอย่างสูงว่าเป็นผลงานของทุนอิสลามหรือคริสเตียน . [1] : xxxii  [4]ด้วยเหตุนี้ อิบน์ กาบิรอลจึงเป็นที่รู้จักกันดีในประวัติศาสตร์ของปรัชญาสำหรับหลักคำสอนที่ว่าทุกสิ่ง รวมทั้งจิตวิญญาณและสติปัญญา ประกอบขึ้นด้วยสสารและรูปแบบ ("ยูนิเวอร์แซลไฮโลมอร์ฟิซึม ") และสำหรับการเน้นย้ำของเขา ตามพระประสงค์ของพระเจ้า [3]

ชีวประวัติ

รูปปั้น Ibn Gabirol ในเมืองมาลากาประเทศสเปน
รูปปั้นในเมืองซีซาเรียประเทศอิสราเอล

ไม่ค่อยมีใครรู้จักชีวิตของ Gabirol และแหล่งข้อมูลบางแห่งให้ข้อมูลที่ขัดแย้งกัน [1] : xvi แหล่งข่าวยอมรับว่าเขาเกิดในมาลากาแต่ไม่ชัดเจนว่าในช่วงปลายปี 1021 หรือต้นปี 1022 ซีอี [1] : xvii ปีที่เสียชีวิตมีเรื่องโต้แย้งกัน โดยมีบัญชีที่ขัดแย้งกันทำให้เขาเสียชีวิตก่อนอายุ 30 ปี หรือก่อนอายุ 48 ปี[3]

Gabirol ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายทางวัตถุ ไม่เคยต้องทำงานเพื่อค้ำจุนตัวเอง แต่เขาใช้ชีวิตที่ยากลำบากและไร้ความรัก มีสุขภาพที่ไม่ดี โชคร้าย มิตรภาพที่ไม่แน่นอน และศัตรูที่ทรงพลัง[1] : xvii-XXVI จากปีวัยรุ่นของเขาได้รับความเดือดร้อนจากโรคบางอย่างอาจจะเป็นโรคลูปัส vulgaris , [5]ที่จะปล่อยให้เขาขมขื่นและอยู่ในความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง[6]เขาระบุในบทกวีของเขาว่าเขาคิดว่าตัวเองสั้นและน่าเกลียด[6]จากบุคลิกของเขาโมเสส บิน เอสราเขียนว่า: "อารมณ์ฉุนเฉียวของเขาครอบงำสติปัญญาของเขา และเขาไม่สามารถควบคุมปีศาจที่อยู่ในตัวเขาเองได้ มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะลำพูนมหาราช โดยระดมยิงกันเพื่อเยาะเย้ยและเสียดสี "[5] : 17–18 เขาได้รับการอธิบายโดยย่อว่าเป็น "สังคมที่ไม่เหมาะสม" [7] : 12 

งานเขียนของ Gabirol ระบุว่าบิดาของเขาเป็นบุคคลสำคัญในคอร์โดบาแต่ถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่ที่มาลากาในช่วงวิกฤตทางการเมืองในปี ค.ศ. 1013 [1] :พ่อแม่ของxvii  Gabirol เสียชีวิตในขณะที่เขายังเป็นเด็ก ปล่อยให้เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพี่น้องหรือใกล้ชิด ญาติ. [1] : xviii เขาเป็นเพื่อนกัน ได้รับการสนับสนุนและปกป้องโดยบุคคลสำคัญทางการเมืองในยุคนั้น Yekutiel ibn Hassan al-Mutawakkil ibn Qabrun [6]และย้ายไปซาราโกซาจากนั้นจึงเป็นศูนย์กลางสำคัญของวัฒนธรรมยิว [1] : xviii  Gabirol ต่อต้านสังคม[3]อารมณ์ บทกวีที่โอ้อวดเป็นครั้งคราว และความเฉลียวฉลาดทำให้เขากลายเป็นศัตรูตัวฉกาจ แต่ตราบใดที่ Jekuthiel ยังมีชีวิตอยู่ Gabirol ยังคงปลอดภัยจากพวกเขา[1] : xxiv และสามารถดื่มด่ำกับการศึกษาของลมุด ไวยากรณ์ เรขาคณิต ดาราศาสตร์ ได้อย่างอิสระ และปรัชญา[8]อย่างไรก็ตาม เมื่อกาบิโรลอายุได้สิบเจ็ดปี ผู้มีพระคุณของเขาถูกลอบสังหารอันเป็นผลมาจากการสมรู้ร่วมคิดทางการเมือง และในปี 1045 กาบิโรลพบว่าตัวเองจำเป็นต้องออกจากซาราโกซา[1] : XXIV  [8]เขาได้รับการสนับสนุนแล้วโดยไม่น้อยกว่ามหาเสนาบดีและทั่วไปบนเพื่อพระมหากษัตริย์ของกรานาดา , ซามูเอลไอบีเอ็นนา กริลลาห์ (ชามู HaNaggid) [1] : xxv Gabirol ทำให้ ibn Naghrillah เป็นวัตถุแห่งการสรรเสริญในบทกวีของเขาจนกระทั่งความเหินห่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาและ ibn Naghrillah กลายเป็นก้นของการประชดที่ขมขื่นที่สุดของ Gabirol ดูเหมือนว่ากาบิโรลจะไม่เคยแต่งงาน[1] : xxvi และเขาใช้เวลาที่เหลือของชีวิตเดินเตร่ [9]

Gabirol กลายเป็นกวีและนักปรัชญาที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย:

  • โดยอายุ 17 เขาได้ประกอบด้วยห้าบทกวีที่รู้จักกันของเขาหนึ่งazhara ( "ฉันต้นแบบและเพลงเป็นทาสของฉัน" [8] ) แจงทั้งหมด613 บัญญัติของศาสนายูดาย [1] : xix 
  • ตอนอายุ 17 เขาแต่งไว้อาลัย 200 กลอนสำหรับเพื่อนของเขา Yekutiel [1] : xiv และสี่ไว้อาลัยเด่นอื่น ๆ เพื่อไว้อาลัยการตายของไห่กอน [8]
  • เมื่ออายุได้ 19 ปี เขาได้แต่งกลอนเรียงตามตัวอักษรและโคลงกลอน 400 บทที่สอนกฎไวยากรณ์ภาษาฮีบรู [1] : xxv 
  • เมื่ออายุ 23 [8]หรือ 25, [1] : xxv  [6]เขาแต่งเป็นภาษาอาหรับว่า "การปรับปรุงคุณภาพคุณธรรม" ( อาหรับ : كتاب إصلاح الأخلاق ‎ แปลเป็นภาษาฮีบรูโดยJudah ben Saul ibn Tibbonเป็นภาษาฮีบรู : תקוןמדותהנפש [8]
  • เมื่ออายุประมาณ 25 [8]หรือไม่[1] : xxv เขาอาจจะรวบรวมสุภาษิตMivchar Pninim (ตามตัวอักษรว่า "Choice of Pearls") แม้ว่านักวิชาการจะถูกแบ่งแยกตามผลงานของเขา [3]
  • เมื่ออายุประมาณ 28 ปี[8]หรือไม่[1] : xxv เขาแต่งงานปรัชญาFons Vitæ . [1] : xxv 

ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น เรื่องราวที่ขัดแย้งกันเกี่ยวกับการเสียชีวิตของ Gabirol ทำให้เขาเสียชีวิตก่อนอายุ 30 ปีหรือก่อนอายุ 48 ปี[3]ความคิดเห็นเกี่ยวกับการตายก่อนวัยอันควรซึ่งเขาเสียชีวิตก่อนอายุ 30 ปี เชื่อว่ามีพื้นฐานมาจากการอ่านแหล่งข้อมูลในยุคกลางที่เข้าใจผิด[9]ที่เหลืออีกสองความเห็นจะว่าเขาเสียชีวิตทั้งใน 1069 หรือ 1070 [1] : xxvii หรือรอบ ๆ 1058 ในวาเลนเซีย [9] [10]สำหรับสถานการณ์การตายของเขา มีตำนานหนึ่งอ้างว่าเขาถูกเหยียบตายโดยคนขี่ม้าอาหรับ[8]ตำนานที่สอง[11]เล่าว่าเขาถูกฆ่าโดยกวีมุสลิมที่อิจฉาของขวัญจากกวีของกาบิรอล และผู้ที่แอบฝังเขาไว้ใต้โคนต้นมะเดื่อ ต้นไม้ออกผลในปริมาณมากและให้ความหวานเป็นพิเศษ เอกลักษณ์ของมันกระตุ้นความสนใจและกระตุ้นการสอบสวน ผลการตรวจสอบต้นไม้เผยให้เห็นซากของ Gabirol และนำไปสู่การระบุตัวและการดำเนินการของฆาตกร

อัตลักษณ์ทางประวัติศาสตร์

แม้ว่ามรดกของกาบิโรลจะได้รับการยกย่องตลอดยุคกลางและยุคเรอเนซองส์ แต่ก็ลดน้อยลงไปในอดีตด้วยข้อผิดพลาดในการให้ทุนสองครั้งที่อ้างว่าผลงานของเขาผิดพลาด

ข้ออ้างเท็จในฐานะกษัตริย์โซโลมอน

Gabirol ดูเหมือนจะมักถูกเรียกว่า "Málagan" หลังจากสถานที่เกิดของเขา และบางครั้งก็หมายถึงตัวเองเมื่อเข้ารหัสลายเซ็นของเขาในบทกวีของเขา (เช่นใน "שטר עלי בעדים" เขาฝังลายเซ็นของเขาเป็นโคลงใน แบบฟอร์ม "אני שלמה הקטן ברבי יהודה גבירול מאלקי חזק" – ความหมาย: "ฉันคือโซโลมอน บุตรของ Rabi Yehuda จาก Malaqa, Hazak") ขณะที่ในภาษาฮีบรูสมัยใหม่เมืองนี้เรียกอีกอย่างว่ามาลากา ( ฮีบรู : מאלגה ‎) ซึ่งสอดคล้องกับการออกเสียงภาษาสเปนในปัจจุบันในสมัยของกาบิรอล เมื่อมันถูกปกครองโดยผู้พูดภาษาอาหรับ มันถูกเรียกว่ามะละกา ( อาหรับ : مالقة‎) ดังที่เป็นมาจนถึงทุกวันนี้โดยผู้พูดภาษาอาหรับ จาบีร์ อิบน์ อัฟลาห์นักปรัชญาชาวอาหรับในศตวรรษที่ 12 ตีความลายเซ็นต้นฉบับผิดในรูปแบบ "שלמה ... יהודה ... אלמלאק" เพื่อหมายถึง "โซโลมอน ... ชาวยิว .. พระมหากษัตริย์" และได้กำหนดให้โซโลมอนมีบทความเชิงปรัชญาจำนวน 17 ชิ้น ของกาบิรอล โยฮานัน อาเลมันโนนักปรัชญาชาวยิวสมัยศตวรรษที่ 15 นำเข้าข้อผิดพลาดนั้นกลับเข้าไปในคัมภีร์ไบเบิลของฮีบรู และเพิ่มผลงานอีกสี่ชิ้นลงในรายการข้อสมมุติเท็จ [1] : xxx 

การระบุตัวตนเป็น Avicebron

ใน 1,846, ซาโลมอนมังค์ค้นพบในหมู่ภาษาฮิบรูต้นฉบับในหอสมุดแห่งชาติฝรั่งเศสในกรุงปารีสทำงานโดยเชมทอฟไอบีเอ็นฟา ลาเคอรา เมื่อเปรียบเทียบกับงานละตินโดย Avicebron ชื่อFons Vitæ Munk ได้พิสูจน์พวกเขาทั้งสองข้อความที่ตัดตอนมาจากต้นฉบับภาษาอาหรับซึ่งFons Vitæเห็นได้ชัดว่าเป็นคำแปล Munk สรุปว่า Avicebron หรือ Ancebrol ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นคริสเตียนมาหลายศตวรรษ[6]หรือปราชญ์มุสลิมอาหรับ[4]เหมือนกันกับชาวยิวโซโลมอน ibn Gabirol แทน[1] : xxxi–xxxii  [6][12]ความสับสนมานานหลายศตวรรษเป็นส่วนหนึ่งเนื่องจากเนื้อหามีลักษณะผิดปกติในงานเขียนของชาวยิว: Fons Vitæแสดงความเป็นอิสระของหลักคำสอนทางศาสนาของชาวยิวและไม่ได้อ้างอิงข้อพระคัมภีร์หรือแหล่งที่มาของ Rabbinic [9]

ความก้าวหน้าในการทำให้ชื่อของ Gabirol เป็นภาษาละตินดูเหมือนจะเป็น ibn Gabirol, Ibngebirol, Avengebirol Avengebrol, Ancebrol, Avicebrol และสุดท้ายคือ Avicebron [9]บางแหล่งยังเรียกเขาว่า Avicembron, Avicenbrol หรือ Ancebrol [3]

ปรัชญา

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ปรัชญายิว
คู่มือสำหรับคนงุนงง
ขนมผสมน้ำยา
ยุคกลาง
ทันสมัย
หัวข้อ

Gabirol ในบทกวีของเขา "כשרש עץ" (บรรทัดที่ 24) อ้างว่าได้เขียนงานปรัชญายี่สิบชิ้น ผ่านการหักทางวิชาการ (ดูด้านบน ) เรารู้ชื่อของพวกเขา แต่เรามีเพียงสองข้อความเท่านั้น [1] : xxxi 

Gabirol ทำเครื่องหมายของเขาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของปรัชญาภายใต้สมญานามของเขาในฐานะ Avicebron หนึ่งของครูคนแรกของ Neo-Platonism ในยุโรปและผู้เขียนFons Vitæ [9] [13]ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในเรื่องหลักคำสอนที่ว่าทุกสิ่ง รวมทั้งจิตวิญญาณและสติปัญญา ประกอบขึ้นด้วยสสารและรูปแบบ (“Universal Hylomorphism ”) และสำหรับการเน้นย้ำถึงพระประสงค์ของพระเจ้า[3]

His role has been compared to that of Philo:[9] both were ignored by their fellow Jews, but exercised considerable influence upon Gentiles (Philo upon primitive Christianity, Gabirol upon medieval Christian scholasticism); and both served as cultural intermediaries (Philo between Hellenistic philosophy and the Oriental world; Gabirol between Greco-Arabic philosophy and the Occident).

Fons Vitæ

Fons Vitæ, originally written in Arabic under the title Yanbu' al-Hayat (Arabic: ينبوع الحياة‎) and later translated into Hebrew by Ibn Tibbon as Hebrew: מקור חיים‎, pronounced [mɛ.ˈkor xay.ˈyim], lit. "Source of Life", (cf. Psalms 36:10) is a Neo-Platonic philosophical dialogue between master and disciple on the nature of Creation and how understanding what we are (our nature) can help us know how to live (our purpose).[3] "His goal is to understand the nature of being and human being so that he might better understand and better inspire the pursuit of knowledge and the doing of good deeds."[3] The work stands out in the history of philosophy for introducing the doctrine that all things, including soul and intellect, are composed of matter and form, and for its emphasis on divine will.[3]

Student: What is the purpose of man?
Teacher: The inclination of his soul to the higher world in order that everyone might return to his like.
(Fons Vitæ 1.2, p. 4, lines 23–25)[3]

In the closing sentences of the Fons Vitæ (5.43, p. 338, line 21), ibn Gabirol further describes this state of “return” as a liberation from death and a cleaving to the source of life.[3]

The work was originally composed in Arabic, of which no copies are extant. It was preserved for the ages by a translation into Latin in the year 1150 by Abraham ibn Daud and Dominicus Gundissalinus, who was the first official director of the Toledo School of Translators, a scholastic philosopher, and the archdeacon of Segovia, Spain.[1]: xxx  In the 13th century, Shem Tov ibn Falaquera wrote a summary of Fons Vitæ in Hebrew,[3] and only in 1926 was the full Latin text translated into Hebrew.[8]

Fons Vitæ consists of five sections:[9]

  1. สสารและรูปแบบโดยทั่วไปและความสัมพันธ์ในสารทางกายภาพ ( ภาษาละติน : substantiæ corporeæ sive compositæ );
  2. สารซึ่งรองรับสภาพร่างกายของโลก ( ภาษาละติน : de substantia quæ sustinet corporeitatem mundi );
  3. หลักฐานการมีอยู่ของตัวกลางระหว่างพระเจ้ากับโลกทางกายภาพ ( ภาษาละติน : substantiæ simplices , lit. "intelligibiles");
  4. ข้อพิสูจน์ว่า "ปัญญาประดิษฐ์" เหล่านี้ประกอบขึ้นจากสสารและรูปแบบเช่นเดียวกัน
  5. สสารสากลและรูปแบบสากล

Fons Vitæ วางใจว่าพื้นฐานของการดำรงอยู่และแหล่งกำเนิดของชีวิตในทุกสิ่งที่สร้างขึ้นคือการรวมกันของ "สสาร" ( ละติน : materia universalis ) และ "รูปแบบ" หลักคำสอนของสสารและรูปแบบแจ้งคำบรรยายของงาน: " De Materia et Forma " [14]หลักคำสอนของมันคือ: [9]

  1. ทุกสิ่งที่มีอยู่อาจลดลงเหลือสามประเภท:
    1. พระเจ้า;
    2. สสารและรูปแบบ (เช่น การสร้าง);
    3. จะ (ตัวกลาง)
  2. สิ่งมีชีวิตที่สร้างขึ้นทั้งหมดประกอบด้วยรูปแบบและสสาร
  3. This holds true for both the physical world (Latin: substantiis corporeis sive compositis) and the spiritual world (Latin: substantiis spiritualibus sive simplicibus), which latter are the connecting link between the first substance (i.e. the Godhead, Latin: essentia prima) and the physical world (Latin: substantia, quæ sustinet novem prædicamenta, lit. "substance divided into nine categories").
  4. Matter and form are always and everywhere in the relation of "sustinens" and "sustentatum", "propriatum" and "proprietas": substratum and property or attribute.

Influence within Judaism

Though Gabirol as a philosopher was ignored by the Jewish community, Gabirol as a poet was not, and through his poetry, he introduced his philosophical ideas.[4] His best-known poem, Keter Malkut ("Royal Crown"), is a philosophical treatise in poetical form, the "double" of the Fons Vitæ. For example, the eighty-third line of the poem points to one of the teachings of the Fons Vitæ; namely, that all the attributes predicated of God exist apart in thought alone and not in reality.[9]

Moses ibn Ezra is the first to mention Gabirol as a philosopher, praising his intellectual achievements, and quoting several passages from the Fons Vitæ in his own work, Aruggat ha-Bosem.[9] Abraham ibn Ezra, who cites Gabirol's philosophico-allegorical Bible interpretation, borrows from the Fons Vitæ both in his prose and in his poetry without giving due credit.[9]

The 12th-century philosopher Joseph ibn Tzaddik borrows extensively from the "Fons Vitæ" in his work Microcosmos.[9]

นักปรัชญาในศตวรรษที่ 12 อีกคนหนึ่งคือAbraham ibn Daud of Toledoเป็นคนแรกที่ละเว้นคำสอนของ Gabirol ในSefer ha-Kabbalahเขายกย่อง Gabirol ในฐานะกวี แต่เพื่อต่อต้านอิทธิพลของปราชญ์ ibn Gabirol เขาจึงเขียนหนังสือภาษาอาหรับแปลเป็นภาษาฮีบรูภายใต้ชื่อEmunah Ramahซึ่งเขาตำหนิ Gabirol ที่มีปรัชญาโดยไม่คำนึงถึงข้อกำหนดของตำแหน่งทางศาสนาของชาวยิวและกล่าวหาเขาอย่างขมขื่น เข้าใจผิดด้วยเหตุผลที่ไม่ดีหลายประการสำหรับเหตุผลที่ดีเพียงอย่างเดียว[9]เขาวิพากษ์วิจารณ์ Gabirol ว่าเป็นคนพูดซ้ำ คิดผิด และไม่เชื่อ[3]

Occasional traces of ibn Gabriol's thought are found in some of the Kabbalistic literature of the 13th century. Later references to ibn Gabirol, such as those of Elijah Chabillo, Isaac Abarbanel, Judah Abarbanel, Moses Almosnino, and Joseph Solomon Delmedigo, are based on an acquaintance with the scholastic philosophy, especially the works of Aquinas.[9]

ศตวรรษที่ 13 นักปรัชญาชาวยิวBerechiah ha-Nakdanวาดภาพงานของ Gabirol ในข้อความเชิงปรัชญาสารานุกรมของเขาSefer Haḥibbur ( ฮีบรู : ספר החיבור ‎, อ่านว่า  [ˈsefeʁ haχiˈbuʁ] , lit. "The Book of Compilation")

อิทธิพลทางวิชาการ

For over six centuries, the Christian world regarded Fons Vitæ as the work of a Christian philosopher[6] or Arabic Muslim philosopher,[1]: xxxi–xxxii [4][6][12] and it became a cornerstone and bone of contention in many theologically charged debates between Franciscans and Dominicans.[3][9] The Aristotelian Dominicans led by St. Albertus Magnus and St. Thomas Aquinas opposed the teachings of Fons Vitæ; the Platonist Franciscans led by Duns Scotus supported its teachings, and led to its acceptance in Christian philosophy, influencing later philosophers such as the 16th-century Dominican friar Giordano Bruno.[9] Other early supporters of Gabirol's philosophy include the following:[9]

  • Dominicus Gundissalinus, who translated the Fons Vitæ into Latin and incorporated its ideas into his own teaching.
  • William of Auvergne, who refers to the work of Gabirol under the title Fons Sapientiæ. He speaks of Gabirol as a Christian and praises him as "unicus omnium philosophantium nobilissimus."
  • Alexander of Hales and his disciple Bonaventura, who accept the teaching of Gabirol that spiritual substances consist of matter and form.
  • William of Lamarre

The main points at issue between Gabirol and Aquinas were as follows:[9]

  1. the universality of matter, Aquinas holding that spiritual substances are immaterial;
  2. the plurality of forms in a physical entity, which Aquinas denied;
  3. the power of activity of physical beings, which Gabirol affirmed. Aquinas held that Gabirol made the mistake of transferring to real existence the theoretical combination of genus and species, and that he thus came to the erroneous conclusion that in reality all things are constituted of matter and form as genus and species respectively.

Ethics

The Improvement of the Moral Qualities

Sight Hearing

Pride
Meekness
Pudency
Impudence

Love
Hate
Mercy
Hard-heartedness (cruelty)

Smell Taste

Wrath
Good-will (suavity)
Jealousy
Wide-awakeness

Joy (cheerfulness)
Grief (apprehensiveness)
Tranquillity
Penitence (remorse)

Touch

Liberality
Miserliness
Valor
Cowardice

The Improvement of the Moral Qualities, originally written in Arabic under the title Islah al-Khlaq (Arabic: إصلاح الأخلاق‎), and later translated by Ibn Tibbon as (Hebrew: "תקון מדות הנפש"‎, pronounced [ti.'kun mi.ˈdot ha.ˈne.feʃ]) is an ethical treatise that has been called by Munk "a popular manual of morals."[This quote needs a citation] It was composed by Gabirol at Zaragoza in 1045, at the request of some friends who wished to possess a book treating of the qualities of man and the methods of effecting their improvement.[9]

The innovations in the work are that it presents the principles of ethics independently of religious dogma and that it proposes that the five physical senses are emblems and instruments of virtue and vice, but not their agents; thus, a person's inclination to vice is subject to a person's will to change.[9] Gabirol presents a tabular diagram of the relationship of twenty qualities to the five senses, reconstructed at right,[9] and urges his readers to train the qualities of their souls unto good through self-understanding and habituation. He regards man's ability to do so as an example of divine benevolence.[9]

While this work of Gabirol is not widely studied in Judaism, it has many points in common with Bahya ibn Paquda's very popular[citation needed] work Chovot HaLevavot,[9] written in 1040, also in Zaragoza.

Mivchar HaPeninim

Mivhar ha-Peninim, traditionally thought to have been written by Solomon ibn Gabirol,[3] 1899 edition with corrected text and a facing English translation.[15]

Mukhtar al-Jawahir (Arabic: مختار الجواهر‎), Mivchar HaPeninim (Hebrew: מבחר הפנינים‎. lit. "The Choice of Pearls"), an ethics work of sixty-four chapters, has been attributed to Gabirol since the 19th century, but this is doubtful.[16] It was originally published, along with a short commentary, in Soncino, Italy, in 1484, and has since been re-worked and re-published in many forms and abridged editions (e.g. Joseph Ḳimcḥi versified the work under the title "Shekel ha-Kodesh").[9]

ผลงานนี้เป็นการรวบรวมคติพจน์ สุภาษิต และการไตร่ตรองทางศีลธรรม ซึ่งส่วนใหญ่มาจากภาษาอาหรับ และมีความคล้ายคลึงกันอย่างมากกับFlorilegiumของHunayn ibn Ishaqและคอลเลกชันคำพูดเกี่ยวกับจริยธรรมภาษาอาหรับและฮีบรูอื่น ๆ ซึ่งได้รับการยกย่องอย่างสูงจากชาวอาหรับทั้งสอง และชาวยิว [9]

กวีนิพนธ์

Gabirol wrote both sacred and secular poems, in Hebrew, and was recognized even by his critics (e.g. Moses ibn Ezra and Yehuda Alharizi) as the greatest poet of his age.[1]: xxii  His secular poems express disillusionment with social mores and worldliness, but are written with a sophistication and artistry that reveals him to have been socially influenced by his worldly Arabic contemporaries.[7]

Gabirol's lasting poetic legacy, however, was his sacred works. Today, "his religious lyrics are considered by many to be the most powerful of their kind in the medieval Hebrew tradition, and his long cosmological masterpiece, Keter Malchut, is acknowledged today as one of the greatest poems in all of Hebrew literature."[6] His verses are distinctive for tackling complex metaphysical concepts, expressing scathing satire, and declaring his religious devotion unabashedly.[6]

Gabirol wrote with a pure Biblical Hebrew diction that would become the signature style of the Spanish school of Hebrew poets,[9] and he popularized in Hebrew poetry the strict Arabic meter introduced by Dunash ben Labrat. Abraham ibn Ezra[17] calls Gabirol, not ben Labrat, "the writer of metric songs," and in Sefer Zaḥot uses Gabirol's poems to illustrate various poetic meters.[9]

He wrote also more than one hundred piyyuṭim and selichot for the Sabbath, festivals, and fast-days, most of which have been included in the Holy Day prayer books of Sephardim, Ashkenazim, and even Karaites.[9] Some of his most famous in liturgical use include the following:[8]

Gabirol's most famous poem is Keter Malchut (lit. Royal Crown), which, in 900 lines, describes the cosmos as testifying to its own creation by God, based upon the then current (11th-century) scientific understanding of the cosmos.

Gabirol's poetry has been set to music by the modern composer Aaron Jay Kernis, in an album titled "Symphony of Meditations."[18]

In 2007 Gabirol's poetry has been set to music by the Israeli rock guitarist Berry Sakharof and the Israeli modern composer Rea Mochiach, in a piece titled "Red Lips" ("Adumey Ha-Sefatot" "אֲדֻמֵּי הַשְּׂפָתוֹת") [19]

ฉบับและการแปล

  • אבן גבירול שלמה ב "ר יהודה הספרדי (1928–1929). ביאליק, ח. nu . ; רבניצקי, ח. (สหพันธ์). שירי שלמה בן יהודה אבן ไชร์ เชโลโมห์ เบน Yehudah ibn Gabirol: meḳubatsim 'al-pi sefarim ṿe-kitve-yad. ตอลิ แอเบิ้ลบีรอล., ฉบับ 1 , ฉบับ 2 , ฉบับ 3 , ฉบับ 4 , ฉบับ 5 , ฉบับ 6 .
  • เชโลโมห์ อิบน์ กาบิโรล, ไชรี ฮา-โอล , ed. โดย H. Brody และ J. Schirmann (เยรูซาเล็ม 1975)
  • ชิเร ฮะ-ḥol เล-รับบี เชโลโมห์ อิบนุ กาบิโรล ed. โดย Dov Jarden (เยรูซาเล็ม, 1975)
  • Selomó Ibn Gabirol, Selección de perlas = Mibḥar ha-penînîm: (คุณธรรม máximas, sentencias e historietas) , ทรานส์ โดย David Gonzalo Maeso (บาร์เซโลนา: Ameller, 1977)
  • Selomo Ibn Gabirol, Poesíaฆราวาสทรานส์. โดย Elena Romero ([Madrid]: Ediciones Alfaguara, 1978)
  • Šelomoh Ibn Gabirol, บทกวีฆราวาส , ed. โดย MJ Cano (กรานาดา: Universidad de Granada; [Salamanca]: Universidad Pontificia de Salamanca, 1987)
  • อิบนุ กาบิรอล, Poesía religiosa , ed. โดย María José Cano (กรานาดา: Universidad de Granada, 1992)
  • บทกวีที่เลือกของโซโลมอนอิบัน Gabirolทรานส์ โดย ปีเตอร์ โคล (Princeton: Princeton University Press, 2001)

ดูเพิ่มเติม

References

  1. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Davidson, Israel (1924). Selected Religious Poems of Solomon ibn Gabirol. Schiff Library of Jewish Classics. Translated by Zangwill, Israel. Philadelphia: JPS. p. 247. ISBN 0-8276-0060-7. LCCN 73-2210.
  2. ^ Bokser, Ben Zion (2006). From the World of the Cabbalah. Kessinger. p. 57. ISBN 9781428620858.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Pessin, Sarah (18 เมษายน 2014) "โซโลมอน อิบน์ กาบิรอล [อาวิซบรอน]" . ใน Zalta, Edward N. (ed.) สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด (ภาคฤดูร้อน 2014 ed.) . สืบค้นเมื่อ13 ตุลาคม 2558 .
  4. อรรถa b c d Baynes, TS, ed. (1878). "เอวิซบรอน"  . สารานุกรมบริแทนนิกา . 3 (ฉบับที่ 9) นิวยอร์ก: ลูกชายของ Charles Scribner NS. 152.
  5. ↑ a b Raphael, Loewe (1989). อิบนุ กาบิรอล . ลอนดอน: เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์.
  6. ^ a b c d e f g h i j "เชโลโม อิบน์ กาบิรอล (1021/22 - c. 1057/58)" . pen.org . ปากกาอเมริกา. สืบค้นเมื่อ14 ตุลาคม 2558 .
  7. อรรถเป็น ข ไชน์ดลิน, เรย์มอนด์ พี. (1986). ไวน์, ผู้หญิงและความตาย: บทกวีภาษาฮิบรูในยุคกลางในชีวิตที่ดี ฟิลาเดลเฟีย: สมาคมสิ่งพิมพ์ของชาวยิว. NS. 204. ISBN 978-0195129878.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k "โซโลมอน อิบัน กาบิรอล" . chabad.org . สืบค้นเมื่อ14 ตุลาคม 2558 .
  9. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Public Domain Singer, Isidore; et al., eds. (1901–1906). "IBN GABIROL, SOLOMON BEN JUDAH (ABU AYYUB SULAIMAN IBN YAḤYA IBN JABIRUL), known also as Avicebron". The Jewish Encyclopedia. New York: Funk & Wagnalls. Retrieved October 15, 2015.
  10. ^ สิ รัต, โคเล็ตต์ (1985). ประวัติความเป็นมาของชาวยิวปรัชญาในยุคกลาง เคมบริดจ์: เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์.
  11. ^ ibn Yahya, เกดาลิยาห์ (1587) ชัลเชเลต ฮา-คับบาลาห์ (ในภาษาฮีบรู) เวนิส.
  12. ^ a b Munk, โซโลมอน (1846). "??". วรรณกรรมแปล des Orients . 46 . ดูMunk, Salomon (1859) ด้วย Mélanges de philosophie juive et arabe (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: A. Franck.
  13. ^ Oesterley วิบัติ; กล่อง, GH (1920). การสำรวจสั้นของวรรณคดี Rabbinical และกลางยูดาย นิวยอร์ก: เบิร์ต แฟรงคลิน
  14. ^ ที่เขียนด้วยลายมือในห้องสมุด MAZARINE มีสิทธิ " De Materia Universali "
  15. ^ อิ Gabirol, Shelomo (1899) มิฟชาร์ ฮาพนินิม (ในภาษาฮีบรู) ลอนดอน. NS. 208 . สืบค้นเมื่อ11 ตุลาคม 2558 .
  16. ^ นักร้อง, อิซิดอร์ ; et al., สหพันธ์. (1901–1906). "อิบนุ กาบิรอล, โซโลมอน เบน ยูดาห์" . สารานุกรมชาวยิว . นิวยอร์ก: ฟังก์ แอนด์ วากแนลส์.
  17. ^ ความเห็นใน ปฐมกาล 3: 1
  18. ^ "Kernis จะใช้เวลาในอิ Gabirol ใน 'สมาธิ' "
  19. ^ "รายชื่อจานเสียง Berry Sakharof" .

อ่านเพิ่มเติม

  • ชิสโฮล์ม, ฮิวจ์, เอ็ด. (1911). "อิบนุ กาบิรอล"  . สารานุกรมบริแทนนิกา . 14 (พิมพ์ครั้งที่ 11). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. NS. 221.
  • Public Domain นักร้อง, อิซิดอร์ ; et al., สหพันธ์. (1901–1906). "อิบนุ กาบิรอล, โซโลมอน เบน ยูดาห์" . สารานุกรมชาวยิว . นิวยอร์ก: ฟังก์ แอนด์ วากแนลส์. ตอนจบ:
    • H. Adler, Ibn Gabirol และอิทธิพลของเขาต่อปรัชญานักวิชาการ, ลอนดอน, 2408;
    • แอชเชอร์ ทางเลือกของไข่มุก ลอนดอน 2402;
    • Bacher, Bibelexegese der Jüdischen, Religionsphilosophen des Mittelalters, pp. 45–55, บูดาเปสต์, 2435;
    • Bäumker, Ancebrolis Fons Vitæ, Muuünster, 2438;
    • เบียร์, Philosaphie und Philosophische Schriftsteller der Juden, Leipsic, 1852;
    • Bloch, Die Jüdische Religionsphilosophic, in Winter and Wünsche, Die Jüdische Litteratur, ii. 699-793, 723-729;
    • Dukes, Ehrensäulen, und Denksteine, pp. 9–25, Vienna, 1837;
    • ไอเด็ม Salomo ben Gabirol จาก Malaga und die Ethischen Werke Desselben, Hanover, 1860;
    • Eisler, Vorlesungen über ตาย Jüdischen Philosophen des Mittelalters, i. 57-81, เวียนนา, 2419;
    • Geiger, Salomo Gabirol und Seine Dichtungen, ไลป์ซิก, 2410;
    • Graetz ประวัติศาสตร์ของชาวยิว สาม. 9;
    • Guttmann, Die Philosophie des Salomon ibn Gabirol, Göttingen, 2432;
    • Guttmann, Das Verhältniss des Thomas von Aquino zum Judenthum und zur Jödischen Litteratur โดยเฉพาะ ii 16-30, เกอทิงเกน, 2434;
    • Horovitz, Die Psychologie Ibn Gabirols, Breslau, 1900;
    • Joël, Bedeutung für ของ Ibn Gebirol ตาย Gesch der Philosophie, Beiträge zur Gesch. der philosophie, i., Breslau, 2419;
    • Kümpf, Nichtandalusische Poesie Andalusischer Dichter, pp. 167–191, ปราก, 1858;
    • คาร์เปเลส, เกสช์. der Jüdischen Litteratur, ผม 465-483 เบอร์ลิน 2429;
    • Kaufmann, Studien über Salomon ibn Gabirol, บูดาเปสต์, 1899;
    • คอฟมันน์, เกสช์. der Attributtenlehre ใน der Jüd Religionsphilosophie des Mittelaliers, pp. 95–115, โกธา, 1877;
    • Löwenthal, Pseudo-Aristoteles über die Seele, เบอร์ลิน, 2434;
    • Müller, De Godsleer der Middeleeuwsche Joden, pp. 90–107, โกรนิงเกน, 2441;
    • Munk, Mélanges de Philosophie Juive และ Arabe, Paris, 1859;
    • Myer, Qabbalah, งานเขียนเชิงปรัชญาของ. . . Avicebron, ฟิลาเดลเฟีย, 2431;
    • ขัดสนใน JQR iii 159-181;
    • แซคส์, Die Religiöse; Poesie der Juden ใน Spanien, pp. 213–248, Berlin, 1845;
    • Seyerlen, Die Gegenseitigen Beziehungen Zwischen Abendländischer und Morgenländischer Wissenschaft mit Besonderer Rücksicht auf Solomon ibn Gebirol und Seine Philosophische Bedeutung, Jena, 1899;
    • Stouössel, Salomo ben Gabirol als Philosoph und Förderer der Kabbala, Leipsic, 1881;
    • Steinschneider, Hebr. Uebers. pp. 379–388, Berlin, 1893;
    • Wise, The Improvement of the Moral Qualities, New York, 1901;
    • Wittmann, Die Stellung des Heiligen Thomas von Aquin zu Avencebrol, Münster, 1900.
    • For Poetry:
    • Geiger, Salomo Gabirol und Seine Dichtungen, Leipsic, 1867;
    • Senior Sachs, Cantiqucs de Salomon ibn Gabirole, Paris, 1868;
    • idem, in Ha-Teḥiyyah, p. 185, Berlin, 1850;
    • Dukes, Schire Shelomo, Hanover, 1858;
    • idem, Ehrensaülen, Vienna, 1837;
    • Edelmann and Dukes, Treasures of Oxford, London, 1851;
    • M. Sachs, Die Religiöse Poesie der Juden ในสเปน, เบอร์ลิน, 1845;
    • ซุนซ์, Literaturgesch. หน้า 187–194, 411, 588;
    • Kämpf, Nichtandalusische Poesie Andalusischer Dichter, pp. 167 et seq.;
    • โบรดี้, Kuntras ha-Pijutim nach dem Machsor Vitry, Berlin, 1894, Index.
  • เทิร์นเนอร์, วิลเลียม (1907). "เอวิซบรอน"  . ใน Herbermann, Charles (ed.) สารานุกรมคาทอลิก . 2 . นิวยอร์ก: บริษัท Robert Appleton

ลิงค์ภายนอก

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Solomon_ibn_Gabirol&oldid=1053991128"
0.036380052566528