Shevi'it (ทางเดิน)

เชวิอิท

ปีสะบาโต พื้นที่รกร้างในอิสราเอลสมัยใหม่
แทร็กเทตของทัลมุด
ภาษาอังกฤษ:	ปีสะบาโต
ฝังใจ:	เซเรม
จำนวนมิชนาห์ :	89
บท:	10
หน้า ทัลมุดของชาวบาบิโลน :	- -
หน้า กรุงเยรูซาเล็มทัลมุด :	31
บทโท เซฟตา :	8

Shevi'it ( ฮีบรู : שְָבָיעָית , สว่าง "เจ็ด") เป็นแผ่นพับ ที่ห้า ของSeder Zeraim ("ลำดับเมล็ดพันธุ์") ของMishnahซึ่งเกี่ยวข้องกับกฎของการออกจากทุ่งนาของดินแดนแห่งอิสราเอลเพื่อนอนรกร้างทุกๆ เจ็ด ปี; กฎหมายว่าด้วยผลผลิตที่รับประทานได้หรือห้ามรับประทานในระหว่างปีสะบาโต และการยกเลิกหนี้และกฤษฎีกาที่จัดตั้งขึ้นเพื่อให้เจ้าหนี้สามารถเรียกคืนหนี้ได้หลังจากปีสะบาโต ( Prozbul )

กฎเหล่านี้ได้มาจากโตราห์ในอพยพ 23:10–11, เลวีนิติ 25:1–7 และเลวีนิติ 25:20–22 และเฉลยธรรมบัญญัติ 15:1–9

แผ่นพับนี้ประกอบด้วย 10 บทในมิษนาและ 8 บทในโทเซฟตา และมีหน้ายกของเกมารา 31 หน้าในเยรูซาเล็มทัลมุด เช่นเดียวกับแผ่นพับส่วนใหญ่ตามลำดับของZeraimไม่มีทัลมุดของชาวบาบิโลนสำหรับแผ่นพับนี้

กฎหมายศาสนาของชาวยิวที่มีรายละเอียดอยู่ในแผ่นพับนี้ยังคงบังคับใช้ในอิสราเอล สมัยใหม่ ซึ่ง ยังคงใช้ ปีสะบาโตหรือที่เรียกว่าชิมิตา

หัวข้อ

แผ่นพับนี้เกี่ยวข้องกับรายละเอียดของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับบัญญัติหลักสามประการของปีสะบาโต - เรียกว่าชมิตา ( ฮีบรู : ผ่อนปรนหรือปล่อย ) - การห้ามเพาะปลูกที่ดิน กฎแห่งความศักดิ์สิทธิ์ของผลิตผลในที่ดินและของ การปลดหนี้ทั้งหมด ^{[1] [2] [3] [4]}

เช่นเดียวกับกฎหมายเกษตรกรรมส่วนใหญ่ของโต ราห์ กฎหมายเกษตรกรรมของปีสะบาโตใช้เฉพาะในดินแดนอิสราเอล เท่านั้น อย่างไรก็ตาม โดยการตรากฎหมายของแรบบินิกบางส่วนก็นำไปใช้กับดินแดนที่อยู่ติดกันของซีเรียเช่นกัน อย่างไรก็ตาม กฎหมายเกี่ยวกับการกู้ยืมมีผลใช้บังคับทุกที่ทั้งในและนอกแผ่นดินอิสราเอล ^[3]

การพักผ่อนทางการเกษตร

หกปีท่านจะหว่านในทุ่งของท่าน หกปีท่านจะลิดกิ่งสวนองุ่นของท่านและเก็บผลผลิตไว้ แต่ในปีที่เจ็ด แผ่นดินจะได้สงบสุขอย่างสมบูรณ์ ... เมื่อคุณไม่สามารถหว่านทุ่งนาหรือลิดสวนองุ่นของคุณได้ หลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตแล้ว คุณจะไม่ได้เก็บเกี่ยวหรือเด็ดองุ่นจากเถาองุ่นที่ยังไม่ได้ตัดแต่ง ... ในขณะที่แผ่นดินมีวันสะบาโต ผลิตผลทั้งหมดจะเป็นอาหารอย่างเท่าเทียมกันสำหรับตัวคุณเองและสำหรับคนรับใช้ชายและหญิงของคุณ จ้างมาช่วยเหลือและผู้เช่าที่อาศัยอยู่กับท่าน และเพื่อฝูงสัตว์และสัตว์ป่าบนที่ดินของท่านเช่นเดียวกัน

—  เลวีติโก 25:1-7

มิษนากำหนดกฎเกณฑ์สำหรับงานเกษตรกรรมที่ได้รับอนุญาตและต้องห้ามในช่วงปีที่เจ็ด และวิธีจัดการผลผลิตที่เติบโตในระหว่างปีนี้ ในสิ่งที่มิษนาเรียกว่า shmittat karkain – การผ่อนปรนของแผ่นดิน – ตามข้อกำหนดของโตราห์ ( อพยพ 23:10–11 และ เลวีนิติ 25:2–7) โดยทั่วไป กิจกรรมการเกษตรเป็นสิ่งต้องห้าม เช่น การปลูกในทุ่งนา การตัดแต่งกิ่งไร่องุ่น และการเก็บเกี่ยวเมล็ดพืช หรือการเก็บผลผลิต ตามกฎหมายโตราห์งานสี่ประเภทเป็นสิ่งต้องห้าม — การหว่านและการเก็บเกี่ยวในทุ่งนา การตัดแต่งต้นไม้ และการเก็บผล งานประเภทอื่นใดที่เป็นประโยชน์ต่อดินหรือต้นไม้เป็นสิ่งต้องห้ามตามกฎหมายของแรบบินิก ^{[4] [5]}

แผ่นพับระบุงานที่อาจจะทำหรือไม่ก็ได้ ไม่เพียงแต่ในปีที่เจ็ดเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสามสิบวันก่อนRosh Hashanahด้วย เฉพาะในกรณีของการสูญเสียครั้งใหญ่เท่านั้นที่อนุญาตให้มีงานบางอย่าง; และในช่วงที่ผู้ปกครองต่างชาติในดินแดนอิสราเอลเก็บภาษีอย่างกดขี่ อนุญาตให้ทำงานได้จนถึงปีใหม่และหลังจากนั้นด้วยซ้ำ ข้อห้ามนี้เรียกว่า " tosefet shevi'it " ( ฮีบรู : การเพิ่มหรือขยายปีสะบาโต ) และมีผลเฉพาะเมื่อมีวิหารแห่งเยรูซาเลมตั้งอยู่ เท่านั้น ^{[2] [4]}

ความศักดิ์สิทธิ์ของผลผลิตของปีสะบาโต

มิษนายังอธิบายอย่างละเอียดว่าผลผลิตที่เติบโตในช่วงปีสะบาโตจะต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความศักดิ์สิทธิ์ในระดับที่สูงกว่าผลผลิตที่ปลูกในช่วงหกปีปกติอย่างไร ^[2]การรวบรวมและแปรรูปผลิตผลที่ปลูกเองในระหว่างปีได้รับการควบคุม แต่เจ้าของที่ดิน คนรับใช้ และแขก รวมทั้งคนจนสามารถรับประทานได้ - ทุ่งนาจะต้องเปิดให้ทุกคนเข้าถึงได้ ผลิตผลนั้นและเมื่อได้ผลผลิตมาแล้วก็จะอยู่ภายใต้กฎหมายพิเศษ ^{[1] [3] [5]}

มีบัญญัติเฉพาะสี่ประการเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ของผลผลิตของปีสะบาโต: ⁽⁴⁾

• ผลผลิตของมนุษย์ทั้งหมดจากโลกจะต้องหยุดนิ่ง และผลผลิตที่เติบโตจะต้องได้รับการประกาศเป็นทรัพย์สินสาธารณะ เพื่อให้ทุกคนเข้าถึงได้
• ห้ามค้าขายผลผลิตของปีสะบาโต
• ผลิตผลในปีสะบาโตจะต้องไม่ถูกทำลายหรือทำให้สูญเปล่า ทั้งผลต้นไม้และผลที่งอกจากเมล็ดที่ร่วงหล่นลงดินก่อนปีสะบาโตได้รับอนุญาตให้เป็นอาหารได้ แต่ต้องได้รับการปฏิบัติอย่างบริสุทธิ์
• ผู้คนอาจรับประทานผลผลิตของปีสะบาโตได้เฉพาะในขณะที่พบได้ตามธรรมชาติในทุ่งนาเท่านั้น แต่เมื่อไม่มีชนิดใดชนิดหนึ่งแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในบ้านจะต้องกำจัดทิ้ง

การปล่อยสินเชื่อ

ทุกๆ สิ้นระยะเวลาเจ็ดปี คุณจะต้องผ่อนผันหนี้ ... เจ้าหนี้ทุกคนจะต้องปลดเปลื้องสิทธิเรียกร้องในสิ่งที่เขาให้เพื่อนบ้านยืม เขาจะไม่กดดันเพื่อนบ้านให้จ่ายเงิน

—  เฉลยธรรมบัญญัติ 15:1-3

ในช่วงสิ้นปีที่เจ็ด โตราห์กำหนดให้เจ้าหนี้ทุกคนต้องชำระหนี้เงินกู้ส่วนบุคคลใดๆ ที่ทำกับชาวอิสราเอล ในสิ่งที่เรียกว่าชิมทัต เกซาฟิม - การปลดหนี้ - ตามเฉลยธรรมบัญญัติ 15:1–10 ^[1]

การปลดหนี้นี้จัดทำขึ้นสำหรับชุมชนเกษตรกรรม โดยหนี้จะหดตัวเฉพาะในกรณีที่มีความยากจนหรือโชคร้ายเท่านั้น และเงินกู้ดังกล่าวถือเป็นการกระทำเพื่อการกุศลมากกว่าการทำธุรกรรมทางธุรกิจ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากชีวิตทางเศรษฐกิจมีความซับซ้อนมากขึ้นในช่วงสมัยพระวิหารที่สองหนี้ที่เกิดขึ้นในการทำธุรกรรมทางธุรกิจจึงจัดอยู่ในประเภทอื่นและไม่สามารถยกเลิกได้อย่างเป็นธรรม ด้วยเหตุนี้ ผู้คนจึงลังเลที่จะให้ยืมเงินซึ่งกันและกันเพราะกลัวว่าจะสูญเสียสิทธิเรียกร้องเมื่อถึงปีสะบาโต ปราชญ์ชาวทัลมูดิกฮิลเลลซึ่งอาศัยอยู่ในศตวรรษแรกก่อนสากลศักราช ตีความข้อพระคัมภีร์เพื่อแยกหนี้ที่ได้รับการค้ำประกันตามคำสั่ง ของศาลก่อนเริ่มปีสะบาโตจากการดำเนินการของกฎหมาย และตราตราสารทางกฎหมายที่เรียกว่าProzbulศาลบัญญัติขึ้นเพื่อให้อำนาจในการเรียกเก็บหนี้ที่ถึงกำหนดชำระแก่เจ้าหนี้ ^{[2] [5] [6]}

กฎหมายในพระคัมภีร์ (ตามที่กำหนดไว้ในเฉลยธรรมบัญญัติ 15:1-3) ที่เกี่ยวข้องกับการยกเลิกหนี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงโดยการเปลี่ยนสถานะของสินเชื่อส่วนบุคคลส่วนบุคคลเป็นการบริหารราชการในทางเทคนิค ตามที่ศาล แทนที่จะเป็นผู้ให้กู้รายบุคคล ได้เรียกคืน เงินกู้. สิ่งนี้ทำให้คนยากจนได้รับเงินกู้ปลอดดอกเบี้ยก่อนปีสะบาโต ขณะเดียวกันก็ปกป้องการลงทุนของผู้ให้กู้ ^[6]

บทสุดท้ายของบทสัมภาษณ์ Shevi'it ให้รายละเอียดเกี่ยวกับเครื่องมือทางกฎหมายนี้ และระบุวิธีการร่างกฎหมายดังกล่าวในศาลเมื่อมีการกู้ยืม ^[2]

อัคกาดาห์

แผ่นพับนี้ยังประกอบด้วย เนื้อหาเกี่ยว กับ aggadicและเยรูซาเล็มทัลมุดบรรยายถึงเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตของนักปราชญ์ชาวทัลมูดิกหลายคนที่มีจุดประสงค์เพื่อถ่ายทอดข้อความแห่งศีลธรรมและหลักการ:

เรื่องราวหนึ่งก็คือเรื่องของรับบีอับบา บาร์ เซมินาซึ่งอยู่ในโรมและได้รับการนำเสนอเนื้อจากสัตว์ที่ไม่ได้ถูกฆ่าในลักษณะโคเชอร์เพื่อกินและขู่ว่าจะตายหากเขาปฏิเสธ เมื่อแรบไบยังคงแน่วแน่ ชาวโรมันยอมรับว่าในความเป็นจริง เขาต้องการเพียงทดสอบความจงรักภักดีของเขาต่อศาสนายิว และในทางกลับกัน เขาจะฆ่าเขาถ้าเขากินมัน โดยระบุในคำพูดของทัลมุด ' ถ้าคนหนึ่งเป็นยิว คนหนึ่งควรจะเป็นยิวที่แท้จริง และปฏิบัติตามหลักการของศาสนาของเขาอย่างซื่อสัตย์" (เยรูซาเลม ทัลมุด, 4:2, 35a-b) [1] [2] ^{[ 7 ]}

ทัลมุดยังเล่าถึงเรื่องราวที่เป็นเรื่องของความศรัทธา ( มิดดัท ฮาสิดุต ) Ravบอกครอบครัวของเขาว่าหากพวกเขาสัญญาว่าจะมอบบางสิ่งให้กับคนอื่น พวกเขาไม่ควรเพิกถอนข้อเสนอ แม้ว่าสัญญานั้นจะไม่มีผลผูกพันทางกฎหมายก็ตาม เขากล่าวว่าสิ่งนี้แม้เขาจะรู้ดีว่า การพิจารณา คดีแบบฮาลาคิกว่าการถอนตัวจากข้อตกลงที่ไม่มีผลผูกพันทางกฎหมายไม่ใช่การละเมิดศรัทธาอย่างเป็นทางการ โดยกล่าวว่าปราชญ์พอใจกับคนที่ชำระหนี้แม้จะอยู่ในปีสะบาโตก็ตาม บทความสรุปว่าบุคคลที่รักษาคำพูดและไม่พยายามหลบเลี่ยงคำมั่นสัญญา แม้ว่าจะไม่ได้มีผลผูกพันทางกฎหมายก็ตาม จะได้รับเกียรติ ^{[2] [7]}

โครงสร้างและเนื้อหา

แผ่นพับประกอบด้วยสิบบทและแปดสิบเก้าย่อหน้า ( มิชนายอต ) มีGemara ซึ่งเป็นการวิเคราะห์และคำ อธิบายของแรบบินเกี่ยวกับมิชนาห์ เฉพาะในเยรูซาเล็มทัลมุด เท่านั้น แผ่นพับนี้ มีโทเซฟตาจำนวนแปดบท ^{[1] [7]}

ไม่มีเกมาราในคัมภีร์ทัลมุดของชาวบาบิโลนสำหรับแผ่นพับนี้ หรือแท้จริงแล้วสำหรับแผ่นพับใดๆ ของลำดับมิษนานี้นอกเหนือจากแผ่นเปลือกโลก Berakhotเนื่องจากกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรที่พูดคุยกันเป็นส่วนใหญ่ในลำดับนี้ โดยทั่วไปแล้วไม่มีการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติภายนอก ของแผ่นดินอิสราเอล ^{[2] [7]}

ภาพรวมหัวข้อต่างๆ ในแต่ละบทมีดังนี้

• บทที่ 1 เกี่ยวข้องกับที่ดินผืนใดที่ถือเป็นทุ่งนา ทุ่งนาที่ต้นไม้เติบโต และระยะเวลาในการเพาะปลูกที่ดินเหล่านี้ในปีที่ 6 ^[1]
• บทที่ 2 เกี่ยวกับทุ่งนาที่ไม่มีต้นไม้ ที่ดินเหล่านี้จะเพาะปลูก ใส่ปุ๋ย และทำอย่างอื่นได้นานแค่ไหนในปีก่อนปีที่เจ็ด ปีที่หกจะปลูกพืชได้ช้าเพียงใด และพืชที่ปลูกไปแล้วจะคงอยู่ได้นานแค่ไหน โดย เน้นถึงกฎเกณฑ์สำหรับนาข้าวและลูกเดือยถั่วหัวหอมและน้ำเต้าโดย เฉพาะ ^{[1] [7]}
• บทที่ 3 กล่าวถึงช่วงเวลาในปีที่ 7 หลังจากนั้นอาจเตรียมงานในทุ่งนา เช่น การใส่ปุ๋ย การฟันดาบ และการรื้อหิน และวิธีการทำงาน เช่น ในเหมืองหินหรือการรื้อกำแพง จะต้องหลีกเลี่ยงการปรากฏตัวของการเตรียมการเพาะปลูก ^[1]
• บทที่ 4 เกี่ยวข้องกับการเคลียร์หิน ไม้ และวัชพืชจากทุ่งนา กรณีที่ในปีที่เจ็ดเป็นการลงโทษงานเตรียมการในปีที่เจ็ด จะหว่านพืชไม่ได้แม้แต่ในปีที่แปด กฎเกณฑ์เกี่ยวกับการตัดและตัดแต่งต้นไม้ เวลาที่บุคคลจะเริ่มกินสิ่งที่ปลูกในทุ่งนาได้ในปีที่เจ็ด และเมื่อจะนำกลับบ้านได้ และการอนุญาตให้คนที่ไม่ใช่ยิวปลูกดินในปีที่เจ็ด ^[1]
• บทที่ 5 อธิบายการปฏิบัติที่จำเป็นในกรณีของพืชบางชนิด เช่น มะเดื่อขาวอารัมหัวหอมต้น และแมดเดอร์ สิ่งของต่างๆ เช่น เครื่องใช้ทางการเกษตรที่ห้ามขายในปีที่เจ็ด และของที่ไม่ให้ยืม ^[1]
• บทที่ 6 พูดถึงความ แตกต่างระหว่างพื้นที่ต่างๆ ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เกี่ยวกับการถือปฏิบัติชิมิตา และรายละเอียดความแตกต่างระหว่างจังหวัดต่างๆ ในปีที่ 7 พร้อมด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับภูมิภาคต่างๆ ของดินแดนอิสราเอลซึ่งชาวอิสราเอลตั้งถิ่นฐานแตกต่างจากพื้นที่ที่ชาวยิวกลับมาจากบาบิโลเนียภายใต้เอซรา ; รายละเอียดเกี่ยวกับภูมิภาคซีเรีย และห้ามส่งออกและนำเข้าไปยังดินแดนอิสราเอล ^{[1] [7]}
• บทที่ 7 ให้รายละเอียดกฎเกณฑ์ทั่วไปเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ปีที่ 7 การห้ามซื้อขายผลผลิตในปีนี้ และรายการอื่นๆ ที่ห้ามซื้อขาย ^[1]
• บทที่ 8 กำหนดหลักเกณฑ์ทั่วไปสำหรับผลผลิตปีที่เจ็ด จะขายได้อย่างไรโดยไม่ต้องตวง ชั่งน้ำหนัก หรือนับ และการดำเนินการที่จำเป็นหากเงินที่ได้รับสำหรับผลผลิตของปีที่เจ็ดถูกใช้ไปกับที่ดิน วัว หรือวัตถุอื่นใด ^[1]
• บทที่ 9 เกี่ยวข้องกับสมุนไพรและผักใบเขียวซึ่งอาจจะซื้อจากใครก็ได้ในปีที่เจ็ด การใช้และการกำจัดผลผลิตของปีที่เจ็ด และการแบ่งส่วนของแผ่นดินอิสราเอลเกี่ยวกับการถอนพืชผลดังกล่าว ^[1]
• บทที่ 10 เกี่ยวข้องกับกฎหมายเกี่ยวกับการปลดหนี้ หนี้ที่ถึงกำหนดชำระในปีที่เจ็ดและหนี้ที่ไม่ชำระ การจัดการและรูปแบบของ Prozbul และกรณีที่ไม่ถูกต้อง และกรณีที่น่ายกย่องซึ่งลูกหนี้หรือเจ้าหนี้ปฏิบัติตามภาระผูกพันของตนแม้ในกรณีที่ตนไม่มีภาระผูกพันตามกฎหมายที่จะต้องปฏิบัติตาม ^{[1] [7]}

บริบททางประวัติศาสตร์

Tosefta อธิบายว่าผลผลิตของปีสะบาโตถูกเก็บไว้ในยุ้งฉางของชุมชนอย่างไร โดยจะแบ่งออกทุกวันศุกร์ก่อนวันสะบาโตประจำสัปดาห์ให้กับทุกครอบครัวตามความต้องการของพวกเขา ^{[1] [2] [7]}

ตามคำบอกเล่าของนักประวัติศาสตร์ชาวโรมัน- ยิว โจเซฟัสผู้ปกครองชาวกรีก อเล็กซานเดอร์มหาราชและจักรพรรดิโรมันจูเลียส ซีซาร์ต่างก็ยกเลิกภาษีปกติจากชาวยิวในดินแดนอิสราเอลในระหว่างปีสะบาโต โดยไม่คำนึงถึงการงดกิจกรรมทางการเกษตรและการขาดปัจจัยที่เกี่ยวข้อง รายได้. ^[2]ผู้ปกครองชาวกรีกและโรมันคนอื่นๆ ในดินแดนอิสราเอลไม่อำนวยความสะดวกเท่าที่ควร และแผนงานจึงกล่าวถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากเหล่านี้เนื่องจากข้อเรียกร้องของผู้มีอำนาจปกครอง

มิชนายอตจำนวนมากหารือเกี่ยวกับวิธีการเกษตรสำหรับพืชไร่และไม้ผล ดังนั้นแผ่นพับนี้จึงเป็นแหล่งสำคัญในการทำความเข้าใจเกษตรกรรมและพืชสวนของ ชาวอิสราเอล โบราณ

ข้อคิดเห็น

ข้อคิดเห็นหลักๆ ในยุคแรกๆ เกี่ยว กับมิษนาได้รับการรวบรวมและพิมพ์พร้อมกับข้อความของมิษนาในทัลมุดฉบับมาตรฐานของวิลนาตามบทบรรยาย Berakhot ฉบับพิมพ์ใหม่ที่ใช้ต้นฉบับมีความแตกต่างอย่างมากจากฉบับ Vilna ในหลายกรณี ^[8]

ยุคกลาง

ข้อคิดเห็นในยุคกลางเกี่ยวกับแผ่นพับนี้มีดังต่อไปนี้: ⁽⁸⁾

• Ribmasหนึ่งในข้อคิดเห็นที่ครอบคลุมที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จักเกี่ยวกับSeder Zera'imเขียนเมื่อต้นศตวรรษที่ 12 โดย Rabbi Isaac ben Melchizedekแห่งSiponto
• Rashบทวิจารณ์โดยรับบีชิมชอนจาก Sensพิมพ์ใน Jerusalem Talmud ฉบับ Mutzal Me'esh คำบรรยายของ Rabbenu Asher (Rosh) ได้รับการย่อเป็นพิเศษในฉบับ Vilna ซึ่งมองว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าคำอธิบายของ Rash แม้ว่า Rosh จะติดตาม Rash ในระดับมาก แต่การปรับปรุง Rash ของเขาทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนมากมาย
• Roshความเห็นของRabbenu Asher
• Rambam , Maimonides ' ความเห็นเกี่ยวกับ Mishna
• Rash Sirilioบทวิจารณ์ที่ครอบคลุมเกี่ยวกับส่วนใหญ่ของ Jerusalem Talmud โดย Rabbi Solomon Sirilioปรากฏในฉบับ Mutzal Mi'Eish ของ Jerusalem Talmud (แต่ไม่มีในฉบับ Vilna) ความเห็นของเขาถูกอ้างถึงเป็นประจำ โดยมักไม่เปิดเผยตัวตน โดยMelekhet Shlomo ^[9]

ทันสมัย

ในช่วงศตวรรษที่ 19 ด้วยการฟื้นคืนชีพของชุมชนเกษตรกรรมของชาวยิวในดินแดนอิสราเอล และการสถาปนาอธิปไตยของชาวยิวในดินแดนร่วมกับรัฐอิสราเอลอีกครั้งในศตวรรษที่ 20 หัวข้อของปีสับบาติคัลได้ก่อให้เกิดคนจำนวนมาก ทำงาน ต่อไปนี้เป็นข้อคิดเห็นบางส่วนที่ได้รับการเผยแพร่: ^[8]

• Pe'at Ha'Shulchanโดย Rabbi Yisroel แห่ง Shklovศิษย์ของ Vilna Gaon
• อารุค ฮาชุลชาน เฮอาติดโดย รับบีเยชิล มิเชล เอปสเตน
• Chazon Ishโดย รับบีAvraham Yeshayah Karelitz ;
• มาดาเนอี อาเรตซ์โดย รับบี ชโลโม ซัลมาน เอาเออร์บาค
• Shabbat Ha'Aretzโดย รับบีAvraham Isaac HaKohen Kook

ผลงานที่ช่วยตีความการอ้างอิงทางพฤกษศาสตร์จำนวนมากในแผ่นพับ ได้แก่:

• เฟลิกส์, เยฮูดาห์ (1963) Ha-Ḥakla'ut be-Ereẓ Yisrael bi-Tekufat ha-Mishnah ve-ha-Talmud (ในภาษาฮีบรู) เยรูซาเลม, อิสราเอล. (เกษตรกรรมในแผ่นดินอิสราเอลสมัยมิษนาและทัลมุด){{cite book}}: CS1 maint: ตำแหน่งไม่มีผู้เผยแพร่ ( ลิงก์ )
• อามาร์, โซฮาร์. Machberet Tzimchei HaMishnah shel Rabbi Yosef Kafich (ในภาษาฮีบรู) มหาวิทยาลัยบาร์อิลาน หมายเหตุเกี่ยวกับพืชของมิชนาห์ของรับบี โยเซฟ คาฟิช(รับบี โยเซฟ คาฟิชในบันทึกของเขาถึงอรรถกถาของรัมบัมในภาษาอาหรับ ระบุชนิดพันธุ์ต่างๆ มากมายตามภาษาละตินที่เทียบเท่ากัน)

อ้างอิง

ลิงค์ภายนอก

• ข้อความเต็มของ Mishnah สำหรับทางเดิน Shevi'it บนSefaria (ภาษาฮีบรูและภาษาอังกฤษ)
• ข้อความเต็มของ Mishna สำหรับทางเดิน Shevi'it (ฮีบรู)