โรนัลด์ เรแกน
โรนัลด์ เรแกน | |
|---|---|
 ภาพเหมือนอย่างเป็นทางการ พ.ศ. 2524 | |
| ประธานาธิบดีคนที่ 40 แห่งสหรัฐอเมริกา | |
| ดำรงตำแหน่ง 20 มกราคม 2524 – 20 มกราคม 2532 | |
| รองประธาน | จอร์จ เอชดับเบิลยู บุช |
| ก่อนหน้า | จิมมี่ คาร์เตอร์ |
| ประสบความสำเร็จโดย | จอร์จ เอชดับเบิลยู บุช |
| ผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียคนที่ 33 | |
| ดำรงตำแหน่ง 2 มกราคม 2510 – 6 มกราคม 2518 | |
| ร้อยโท | |
| ก่อนหน้า | แพท บราวน์ |
| ประสบความสำเร็จโดย | เจอร์รี่ บราวน์[4] |
| ประธานสมาคมนักแสดงหน้าจอคนที่ 9 และ 13 | |
| ดำรงตำแหน่ง 16 พฤศจิกายน 2502 – 12 มิถุนายน 2503 | |
| ก่อนหน้า | ฮาวเวิร์ด คีล |
| ประสบความสำเร็จโดย | George Chandler |
| ดำรงตำแหน่ง 17 พฤศจิกายน 2490 – 9 พฤศจิกายน 2495 | |
| ก่อนหน้า | Robert Montgomery |
| ประสบความสำเร็จโดย | วอลเตอร์ พิดเจียน |
| ข้อมูลส่วนตัว | |
| เกิด | โรนัลด์ วิลสัน เรแกน 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2454 แทมปิโก อิลลินอยส์สหรัฐอเมริกา |
| เสียชีวิต | 5 มิถุนายน 2547 (อายุ 93 ปี) ลอสแองเจลิส แคลิฟอร์เนียสหรัฐอเมริกา |
| ที่พักผ่อน | หอสมุดและพิพิธภัณฑ์ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน |
| พรรคการเมือง | รีพับลิกัน (ตั้งแต่ 2505) |
| ความ เกี่ยวข้องทางการเมืองอื่น ๆ | ประชาธิปไตย (จนถึงปี 2505) |
| คู่สมรส | |
| เด็ก | |
| ผู้ปกครอง | |
| ญาติ | นีล เรแกน (น้องชาย) |
| การศึกษา | ยูเรก้า คอลเลจ ( BA ) |
| อาชีพ |
|
| รางวัล |
|
| ลายเซ็น |  |
| การรับราชการทหาร | |
| บริการ | |
| ปีแห่งการบริการ | |
| อันดับ | กัปตัน |
| หน่วย | |
| สงคราม | |
| ||
|---|---|---|
|
ผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียคนที่ 33
ประธานาธิบดีคนที่ 40 แห่งสหรัฐอเมริกา
นโยบาย
นัดหมาย
ระยะแรก
เทอมที่สอง
แคมเปญประธานาธิบดี หลังตำแหน่งประธานาธิบดี
มรดก
 |
||
| ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง |
| อนุรักษ์นิยม |
|---|
 |
โรนัลด์เรแกนวิลสัน ( / R eɪ ɡ ən / RAY -gən ; 6 กุมภาพันธ์ 1911 - 5 มิถุนายน 2004) เป็นนักการเมืองชาวอเมริกันที่ทำหน้าที่เป็น 40th ประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา 1981-1989 และกลายเป็นเสียงที่มีอิทธิพลสูงของ ที่ทันสมัยอนุรักษนิยมก่อนดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี เขาเป็นนักแสดงภาพยนตร์ฮอลลีวูดและหัวหน้าสหภาพก่อนดำรงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียคนที่ 33 ตั้งแต่ปี 2510 ถึง 2518
เรแกนเติบโตในครอบครัวที่มีรายได้น้อยในเมืองเล็กๆ ทางตอนเหนือของรัฐอิลลินอยส์เรแกนสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยยูเรก้าในปี 2475 และทำงานเป็นผู้บรรยายกีฬาทางวิทยุ หลังจากย้ายไปแคลิฟอร์เนียในปี 2480 เขาทำงานเป็นนักแสดงและได้แสดงในภาพยนตร์หลายเรื่อง ในฐานะประธานของScreen Actors Guildเรแกนทำงานเพื่อขจัดอิทธิพลของคอมมิวนิสต์ที่ถูกกล่าวหาในปี 1950 เขาย้ายเข้าสู่วงการโทรทัศน์และเป็นวิทยากรที่สร้างแรงบันดาลใจที่โรงงานGeneral Electricในปีพ.ศ. 2507 สุนทรพจน์ของเขาเรื่อง " A Time for Selection " ทำให้เขาได้รับความสนใจในระดับชาติในฐานะโฆษกพรรคอนุรักษ์นิยมคนใหม่ การสร้างเครือข่ายผู้สนับสนุน Reagan ได้รับเลือกเป็นผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียใน2509 . ในฐานะที่เป็นผู้ว่าราชการเขายกภาษีเปิดการขาดดุลงบประมาณของรัฐที่จะเกินดุลท้าทายประท้วงที่UC Berkeleyและสั่งทหารดินแดนแห่งชาติในช่วงระยะเวลาของการเคลื่อนไหวประท้วง
ใน1980เรแกนรับการเสนอชื่อประธานาธิบดีพรรครีพับลิและพ่ายแพ้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีจิมมี่คาร์เตอร์ ที่69 ปี 349 วันในช่วงเข้ารับตำแหน่งครั้งแรกของเขาเรแกนเป็นบุคคลที่เก่าแก่ที่สุดที่จะเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐ ความแตกต่างที่เขาจัดขึ้นจนถึงปี 2560 เมื่อโดนัลด์ทรัมป์เข้ารับตำแหน่งเมื่ออายุ70 ปี 220 วัน เรแกนเผชิญหน้ากับอดีตรองประธานาธิบดีวอลเตอร์ มอนเดลเมื่อเขาลงสมัครรับเลือกตั้งใหม่ในปี 2527และเอาชนะเขาได้ โดยได้รับคะแนนเสียงจากการเลือกตั้งมากที่สุดจากประธานาธิบดีสหรัฐฯ 525 หรือ 97.6% ของคะแนนเสียง 538 คะแนนในวิทยาลัยการเลือกตั้ง เป็นการเลือกตั้งประธานาธิบดีที่ไม่สมดุลที่สุดเป็นอันดับสองในประวัติศาสตร์สหรัฐฯ ยุคใหม่ต่อจากชัยชนะของแฟรงคลิน ดี. รูสเวลต์ในปี 1936เหนืออัลฟ์ แลนดอนซึ่งเขาได้รับ 98.5% หรือ 523 จากคะแนนเสียงเลือกตั้งทั้งหมด 531 เสียง (ทั้งหมดในขณะนั้น) [5]
ไม่นานหลังจากเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี เรแกนเริ่มดำเนินการตามความคิดริเริ่มทางการเมืองและเศรษฐกิจครั้งใหม่นโยบายเศรษฐกิจด้านอุปทานของเขาขนานนามว่า " เรกาโนมิกส์ " สนับสนุนการลดอัตราภาษีเพื่อกระตุ้นการเติบโตทางเศรษฐกิจ กฎระเบียบทางเศรษฐกิจ และการลดการใช้จ่ายของรัฐบาล ในระยะแรกของเขาเขารอดชีวิตจากความพยายามลอบสังหาร , กระตุ้นสงครามยาเสพติด , บุกเกรเนดาและต่อสู้ภาครัฐสหภาพแรงงาน ในช่วงสองเทอมของเขา เศรษฐกิจเห็นว่าอัตราเงินเฟ้อลดลงจาก 12.5% เป็น 4.4% และGDP ที่แท้จริงโดยเฉลี่ยเติบโต 3.6% ต่อปี เรแกนประกาศลดการใช้จ่ายตามที่เห็นสมควรในประเทศ ลดภาษี และการใช้จ่ายด้านการทหารที่เพิ่มขึ้น ซึ่งทำให้หนี้ของรัฐบาลกลางโดยรวมเพิ่มขึ้น การต่างประเทศครอบงำสมัยที่สองของเขา รวมถึงการทิ้งระเบิดในลิเบียสงครามอิหร่าน–อิรักกิจการอิหร่าน–ความขัดแย้งและสงครามเย็นที่กำลังดำเนินอยู่ ในเดือนมิถุนายนปี 1987 สี่ปีหลังจากที่เขาอธิบายต่อสาธารณชนสหภาพโซเวียตเป็น " ความชั่วร้ายอาณาจักร " เรแกนท้าทายโซเวียตเลขาธิการ Mikhail Gorbachevจะ " ฉีกขาดลงกำแพงนี้! " ในระหว่างการกล่าวสุนทรพจน์ในที่ประตูบรันเดนบูเขาเปลี่ยนนโยบายสงครามเย็นจากdétenteเป็นย้อนกลับโดยเพิ่มการแข่งขันด้านอาวุธกับสหภาพโซเวียตในขณะที่เจรจากับกอร์บาชอฟ การเจรจาสิ้นสุดลงในสนธิสัญญา INFซึ่งลดคลังอาวุธนิวเคลียร์ของทั้งสองประเทศ เรแกนเริ่มดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีในช่วงที่สหภาพโซเวียตล่มสลายซึ่งท้ายที่สุดก็ทรุดตัวลงเกือบสามปีหลังจากที่เขาออกจากตำแหน่ง
เมื่อเรแกนออกจากตำแหน่งในปี 1989 เขาได้รับคะแนนอนุมัติที่ 68% เท่ากับของแฟรงคลิน ดี. รูสเวลต์และต่อมาคือบิล คลินตันซึ่งเป็นคะแนนสูงสุดสำหรับประธานาธิบดีที่ลาออกในยุคสมัยใหม่[6]เขาเป็นประธานาธิบดีคนแรกนับตั้งแต่ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ดำรงตำแหน่งสองสมัยเต็ม หลังจากที่ห้าประธานาธิบดีคนก่อนไม่ทำ แม้ว่าเขาจะวางแผนการดำรงตำแหน่งหลังประธานาธิบดีอย่างแข็งขัน แต่เรแกนเปิดเผยในเดือนพฤศจิกายน 2537 ว่าเขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอัลไซเมอร์เมื่อต้นปีนั้น ต่อมา การปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนอย่างไม่เป็นทางการของเขามีไม่บ่อยนักเมื่อโรคดำเนินไป เขาเสียชีวิตที่บ้านเมื่อวันที่ 5 มิถุนายน พ.ศ. 2547 ดำรงตำแหน่งเป็นการปรับเปลี่ยนใหม่ต่อนโยบายอนุรักษ์นิยมในสหรัฐอเมริกา และเขาเป็นไอคอนในหมู่อนุรักษ์นิยม การประเมินผลของประธานาธิบดีของเขาในหมู่นักประวัติศาสตร์และสถานที่สาธารณะทั่วไปเขาในหมู่ที่ชั้นบนของประธานาธิบดีอเมริกัน
ชีวิตในวัยเด็ก
โรนัลด์เรแกนวิลสันเกิดเมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 1911 ในอพาร์ทเม้นบนชั้นสองของอาคารพาณิชย์ในTampico อิลลินอยส์ เขาเป็นบุตรชายคนเล็กของNelle ไคลด์ ( née วิลสัน) และแจ็คเรแกน [7]แจ็คเป็นพนักงานขายและการเล่าเรื่องที่มีปู่ย่าตายายเป็นชาวไอริชคาทอลิกอพยพจากมณฑล Tipperary , [8]ในขณะที่ Nelle เป็นภาษาอังกฤษและเชื้อสายสกอต [9]พี่ชายของโรนัลด์นีล เรแกนกลายเป็นผู้บริหารโฆษณา [10]
พ่อของเรแกนตั้งชื่อเล่นให้ลูกชายว่า "ดัทช์" เนื่องจากรูปร่างหน้าตาของ "ดัทช์แมนอ้วน" และการตัดผมชายแบบดัทช์ ชื่อเล่นติดอยู่กับเขาตลอดวัยหนุ่มของเขา [11]ครอบครัวของเรแกนอาศัยอยู่ในเมืองและเมืองต่างๆ ในรัฐอิลลินอยส์ช่วงสั้น ๆ รวมทั้งมอนมัธเกลส์เบิร์กและชิคาโก [12]ในปี 1919 พวกเขากลับไป Tampico และอาศัยอยู่ข้างต้นHC Pitney Variety Storeจนในที่สุดก็ปักหลักอยู่Dixon, อิลลินอยส์ [7]หลังจากการเลือกตั้งของเขาในฐานะประธานาธิบดีเรแกนที่อาศัยอยู่ในชั้นบนทำเนียบขาวไตรมาสส่วนตัวและเขาจะคำคมว่าเขาเป็น "ชีวิตเหนือร้าน" อีกครั้ง [13]
ศาสนา
Ronald Reagan เขียนว่าแม่ของเขา "คาดหวังเสมอว่าจะพบสิ่งที่ดีที่สุดในผู้คนและมักจะทำ" (14)เธอเข้าโบสถ์สาวกของพระคริสต์เป็นประจำและกระตือรือร้นและมีอิทธิพลมากภายในโบสถ์ เธอมักจะเป็นผู้นำในโรงเรียนวันอาทิตย์และให้การอ่านพระคัมภีร์แก่ที่ประชุมในระหว่างการนมัสการ เธอเป็นผู้ศรัทธาในพลังแห่งการอธิษฐานเธอเป็นผู้นำการประชุมอธิษฐานที่โบสถ์ และรับผิดชอบการละหมาดในช่วงกลางสัปดาห์เมื่อศิษยาภิบาลออกไปนอกเมือง[15]เธอยังเป็นสาวกของขบวนการข่าวประเสริฐทางสังคมอีกด้วย[16]ความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าของเธอที่มีต่อคริสตจักรคือสิ่งที่กระตุ้นให้โรนัลด์ลูกชายของเธอกลายเป็นคริสเตียนโปรเตสแตนต์มากกว่าที่จะเป็นนิกายโรมันคาธอลิกเหมือนพ่อชาวไอริชของเขา[9]เขายังระบุด้วยว่าเธอมีอิทธิพลอย่างมากต่อความเชื่อของเขาเอง: "ฉันรู้ว่าเธอปลูกฝังศรัทธานั้นอย่างลึกซึ้งในตัวฉัน" [17]เรแกนระบุว่าตนเองเป็นคริสเตียนที่บังเกิดใหม่[18]ใน Dixon เรแกนได้รับอิทธิพลอย่างมากจากศิษยาภิบาลของเขา Beh Hill Cleaver นักวิชาการที่ขยันหมั่นเพียร Cleaver เป็นพ่อของคู่หมั้นของ Reagan เรแกนเห็นเขาเป็นพ่อคนที่สอง Stephen Vaughn พูดว่า:
ในหลายจุด ตำแหน่งที่ได้รับจากคริสตจักรคริสเตียนแห่งแรกของเยาวชนของเรแกนนั้นใกล้เคียงกับคำพูด ถ้าไม่ใช่ความเชื่อของเรแกนในยุคสุดท้าย ตำแหน่งเหล่านี้รวมถึงความศรัทธาในความรอบคอบ การเชื่อมโยงพันธกิจของอเมริกากับพระประสงค์ของพระเจ้า ความเชื่อในความก้าวหน้า ความไว้วางใจในจรรยาบรรณในการทำงาน และการชื่นชมผู้ที่มีความมั่งคั่ง ความอึดอัดกับวรรณกรรมและศิลปะที่ตั้งคำถามกับครอบครัวหรือท้าทายความคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมทางเพศที่เหมาะสม สันนิษฐานว่าความยากจนเป็นปัญหาส่วนบุคคลที่ดีที่สุดสำหรับองค์กรการกุศลมากกว่าที่จะเป็นของรัฐ ความอ่อนไหวต่อปัญหาที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และยาเสพติด และความเกียจคร้านที่จะใช้รัฐบาลในการปกป้องสิทธิพลเมืองของชนกลุ่มน้อย(19)
ตามคำกล่าวของPaul Kengorเรแกนมีศรัทธาอย่างแรงกล้าในความดีของผู้คน ศรัทธานี้เกิดจากความเชื่อในแง่ดีของมารดาของเขา[20]และสาวกแห่งศรัทธาของพระคริสต์[20]ซึ่งเขารับบัพติศมาในปี พ.ศ. 2465 [21] ในช่วงเวลานั้นซึ่งนานก่อนการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิพลเมือง การต่อต้านของเรแกนการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติเป็นเรื่องผิดปกติ เขานึกถึงช่วงเวลาที่ทีมฟุตบอลวิทยาลัยของเขาพักอยู่ที่โรงแรมท้องถิ่นแห่งหนึ่งซึ่งไม่อนุญาตให้เพื่อนร่วมทีมผิวดำสองคนอยู่ที่นั่น และเขาเชิญพวกเขาไปที่บ้านพ่อแม่ของเขาที่อยู่ห่างออกไป 24 กิโลเมตรในดิกสัน แม่ของเขาเชิญพวกเขาให้พักค้างคืนและรับประทานอาหารเช้าในเช้าวันรุ่งขึ้น[22] [23]พ่อของเขาได้รับการต่อต้านอย่างยิ่งกับ Ku Klux Klanเนื่องจากมรดกคาทอลิกของเขา แต่ยังเกิดจากการสมาคมของต่อต้านชาวยิวและต่อต้านการเหยียดสีผิวสีดำ [16]หลังจากที่กลายเป็นนักแสดงที่โดดเด่นเรแกนให้กล่าวสุนทรพจน์ในความโปรดปรานของเชื้อชาติความเท่าเทียมกันต่อไปสงครามโลกครั้งที่สอง [24]
ในช่วงที่เขาทำงานที่ฮอลลีวูด เรแกนได้เป็นสมาชิกของคริสตจักรฮอลลีวูด-เบเวอร์ลีคริสเตียน[18]และเข้าร่วมบริการไม่บ่อยนัก ต่อมา 1964 เป็นต้นไปเรแกนเริ่มที่จะเข้าร่วมบริการคริสตจักรที่Bel Air เพรสไบทีคริสตจักรที่เขาเริ่มคุ้นเคยกับดอนน์มูมอว์ [25]เรแกนลดขนาดการเข้าโบสถ์ของเขาในขณะที่ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี โดยอ้างถึงความไม่สะดวกที่ผู้ติดตามหน่วยสืบราชการลับขนาดใหญ่ของเขาจะนำมาสู่คริสตจักรอื่น ๆ และอันตรายที่อาจเกิดขึ้น (ต่อผู้อื่น) จากการปรากฏตัวของเขาเนื่องจากการก่อการร้ายที่เป็นไปได้ [26] [27]หลังจากออกจากตำแหน่ง เรแกนได้เข้าร่วมกับเบลแอร์อย่างเป็นทางการในฐานะสมาชิกและเข้าร่วมบริการที่นั่นเป็นประจำ (28)
การศึกษาอย่างเป็นทางการ
เรแกนเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยม Dixonซึ่งเขาได้พัฒนาความสนใจในด้านการแสดง กีฬา และการเล่าเรื่อง[29]งานแรกของเขาเกี่ยวข้องกับการทำงานเป็นทหารรักษาพระองค์ที่แม่น้ำร็อคในโลเวลล์พาร์คในปี 2470 กว่าหกปี เรแกนดำเนินการช่วยเหลือ 77 ครั้ง[30]เขาเข้าเรียนที่วิทยาลัยยูเรก้า . เขาเป็นนักเรียนที่ไม่แยแส เอกเศรษฐศาสตร์และสังคมวิทยา และจบการศึกษาด้วยค่าเฉลี่ย C [31]เขาพัฒนาชื่อเสียงในฐานะ "แจ็คแห่งการค้าขาย" เก่งในด้านการเมือง กีฬา และโรงละครในมหาวิทยาลัย เขาเป็นสมาชิกของฟุตบอลทีมและกัปตันทีมว่ายน้ำ เขาได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนและมีส่วนร่วมในการประท้วงของนักเรียนต่อประธานวิทยาลัย (32)
อาชีพบันเทิง
วิทยุและภาพยนตร์
หลังจากจบการศึกษาจากยูเรก้าในปี 2475 เรแกนก็รับงานในไอโอวาเป็นโฆษกวิทยุในหลายสถานี เขาย้ายไปที่วิทยุWHOในDes Moinesในฐานะผู้ประกาศเกมเบสบอลChicago Cubs ความพิเศษของเขาคือการสร้างบัญชีแบบเล่นทีละเกมโดยใช้คำอธิบายพื้นฐานที่สถานีได้รับทางสายขณะที่เกมกำลังดำเนินอยู่เท่านั้น [33]
ขณะเดินทางกับเดอะคับส์ในแคลิฟอร์เนียในปี 2480 เรแกนได้ทำการทดสอบหน้าจอซึ่งนำไปสู่สัญญาเจ็ดปีกับสตูดิโอวอร์เนอร์ บราเธอร์ส[34]เขาใช้เวลาสองสามปีแรกของอาชีพฮอลลีวูดในหน่วย " ภาพยนตร์บี " ที่ เรแกนพูดติดตลก โปรดิวเซอร์ "ไม่ต้องการให้พวกเขาดี; พวกเขาต้องการพวกเขาในวันพฤหัสบดี" [35]
เขาสมควรได้รับเครดิตหน้าจอแรกของเขากับบทบาทของนักแสดงในภาพยนตร์ 1937 ความรักอยู่ในอากาศและในตอนท้ายของปี 1939 เขาได้ปรากฏแล้วใน 19 ภาพยนตร์[36]รวมทั้งความมืดแห่งชัยชนะกับเบ็ตตีเดวิสและฮัมฟรีย์โบการ์ตก่อนภาพยนตร์เรื่องSanta Fe TrailกับErrol Flynnในปี 1940 เขารับบทเป็นGeorge Gippในภาพยนตร์Knute Rockne, All American ; จากนั้นเขาได้รับชื่อเล่นตลอดชีวิตว่า "Gipper" [37]ในปี 1941 ผู้แสดงสินค้าโหวตให้เขาเป็นดาราที่ได้รับความนิยมสูงสุดอันดับห้าจากรุ่นน้องในฮอลลีวูด[38]
เรแกนเล่นบทบาทการแสดงที่เขาโปรดปรานในปี 1942 Kings Row , [39]ซึ่งเขาเล่นเป็นผู้พิการทางสมองคู่ที่ท่องบรรทัด "ฉันที่เหลืออยู่ที่ไหน" - ต่อมาใช้เป็นชื่ออัตชีวประวัติของเขาในปี 2508 วิจารณ์ภาพยนตร์หลายคนคิดว่ากษัตริย์แถวจะเป็นหนังที่ดีที่สุดของเขา[40]แม้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกประณามจากThe New York Timesวิจารณ์Bosley โครว์[41] [42]
Kings Rowทำให้เรแกนกลายเป็นดารา—วอร์เนอร์เพิ่มเงินเดือนของเขาเป็นสามเท่าทันทีเป็น 3,000 ดอลลาร์ต่อสัปดาห์ หลังจากนั้นไม่นาน เขาได้รับการเรียกตัวร่วมแสดงเหนือชื่อกับฟลินน์ ซึ่งยังคงเป็นดาราดังในตอนนั้น - ในDesperate Journey (1942) ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2485 เรแกนได้รับคำสั่งให้เข้าประจำการทางทหารในซานฟรานซิสโกและไม่เคยกลายเป็นดาราภาพยนตร์อันดับหนึ่งที่ยิ่งใหญ่แม้จะเป็นผู้นำในภาพยนตร์หลายเรื่องก็ตาม[43]หลังจากรับราชการทหารในช่วงสงคราม เขาได้ร่วมแสดงในภาพยนตร์เช่นThe Voice of the Turtle , John Loves Mary , The Hasty Heart , Bedtime for Bonzo , Cattle Queen of Montana , Tennessee's Partner ,Hellcats ของกองทัพเรือ (ภาพยนตร์เรื่องเดียวที่เขาจะปรากฏกับแนนซี่เรแกน) และเปิดของเขาในการเล่นคนร้ายหินใน 1964 รีเมค The Killers (ภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายของเขา) กับลีมาร์วินและแองจี้เด็ตต์ ตลอดอาชีพนักแสดงของเขา แม่ของเรแกนตอบจดหมายจากแฟนๆ มากมาย [44]
การรับราชการทหาร
หลังจากเรียนหลักสูตรขยายกำลังทหารที่บ้าน 14 หลักสูตร เรแกนสมัครเป็นกองหนุนกองทัพบกและได้รับมอบหมายให้เป็นร้อยตรีในกองทหารสำรองของกองทหารม้าเมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2480 [45]
เมื่อวันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2485 เรแกนได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นครั้งแรก เนื่องจากสายตาไม่ดี เขาจึงถูกจัดให้บริการอย่างจำกัดเท่านั้น ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถไปรับใช้ในต่างประเทศได้[46]งานแรกของเขาอยู่ที่ท่าเรือซานฟรานซิสโกที่ท่าเรือฟอร์ทเมสัน รัฐแคลิฟอร์เนีย ในฐานะเจ้าหน้าที่ประสานงานของสำนักงานการท่าเรือและการขนส่ง[47]เมื่อได้รับอนุมัติจากกองทัพอากาศสหรัฐฯ (AAF) เขาได้ยื่นขอย้ายจากทหารม้าไปยัง AAF เมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2485 และได้รับมอบหมายให้ดูแล AAF Public Relations และต่อมาในหน่วยฐาน AAF ที่ 18 (Motion) รูปภาพหน่วย) ที่คัลเวอร์ซิตี, แคลิฟอร์เนีย[47]เมื่อวันที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2486 ได้เลื่อนยศเป็นร้อยโทและถูกส่งไปชั่วคราว Task Force แสดงหน่วยนี้คือกองทัพที่เบอร์แบงค์แคลิฟอร์เนีย [47]เขากลับไปที่หน่วยฐาน AAF ที่ 18 หลังจากเสร็จสิ้นหน้าที่นี้และได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นกัปตันเมื่อวันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2486 [48]
ในเดือนมกราคม 1944 เรแกนได้รับคำสั่งให้ไปปฏิบัติหน้าที่ชั่วคราวในนิวยอร์กซิตี้จะมีส่วนร่วมในการเปิดของหกไดรฟ์เงินกู้สงครามซึ่งรณรงค์ให้ซื้อพันธบัตรสงครามเขาได้รับการกำหนดให้วันที่ 18 หน่วย AAF ฐานที่ 14 พฤศจิกายน 1944 ซึ่งเขาอยู่จนกว่าจะสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สอง [48]เมื่อสิ้นสุดสงคราม หน่วยของเขาได้ผลิตภาพยนตร์ฝึกหัดจำนวน 400 เรื่องสำหรับกองทัพอากาศ รวมถึงการจำลองห้องนักบินสำหรับลูกเรือ B-29 ที่มีกำหนดวางระเบิดญี่ปุ่น เขาถูกแยกออกจากการปฏิบัติหน้าที่เมื่อวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2488 เป็นกัปตันกองทัพบก[49]ขณะที่เขาอยู่ในบริการ เรแกนได้รับฟิล์มม้วนภาพการปลดปล่อยของค่ายกักกันเอาชวิทซ์; เขายึดมั่นในเรื่องนี้ โดยเชื่อว่าสักวันหนึ่งความสงสัยจะเกิดขึ้นว่าความหายนะเกิดขึ้นหรือไม่ [50]
ประธานสมาคมนักแสดงหน้าจอ
เรแกนได้รับเลือกให้เป็นคณะกรรมการบริหารของสมาคมนักแสดงหน้าจอ (SAG) เป็นครั้งแรกในปี 2484 โดยทำหน้าที่เป็นสมาชิกสำรอง หลังสงครามโลกครั้งที่สอง เขากลับมารับราชการและกลายเป็นรองประธานาธิบดีคนที่สามในปี 2489 [51]เมื่อประธานาธิบดี SAG และสมาชิกคณะกรรมการหกคนลาออกในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2490 เนื่องจากข้อบังคับใหม่ของสหภาพว่าด้วยความขัดแย้งทางผลประโยชน์เรแกนได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีในการเลือกตั้งพิเศษ . ต่อมาเขาได้รับเลือกตั้งใหม่หกครั้งในปี 2490, 2491, 2492, 2493, 2494 และ 2502 เขานำ SAG ผ่านการดำเนินการตามพระราชบัญญัติเทฟท์ - ฮาร์ทลีย์ 2490 ข้อพิพาทด้านการจัดการแรงงานต่างๆและยุคบัญชีดำของฮอลลีวูด[51]ก่อตั้งครั้งแรกในปี 1947 โดยผู้บริหารสตูดิโอที่เห็นพ้องกันว่าพวกเขาจะไม่จ้างใครเชื่อว่าจะเป็นหรือจะได้รับคอมมิวนิสต์หรือความเห็นอกเห็นใจกับรากฐานการเมือง , บัญชีดำขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงต้นทศวรรษ 1950 ขณะที่สภาคองเกรสของสหรัฐยังคงตรวจสอบทางการเมืองในประเทศการโค่นล้ม [52]
นอกจากนี้ในช่วงที่เขาดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีเรแกนก็มีประโยชน์ในการรักษาความปลอดภัยที่เหลือสำหรับนักแสดงโทรทัศน์เมื่อตอนที่พวกเขาอีกครั้งทำงานและต่อมาสำหรับนักแสดงภาพเคลื่อนไหวเมื่อฟิล์มสตูดิโอออกอากาศบนทีวี [53]
ผู้ให้ข้อมูลเอฟบีไอ
ในปีพ.ศ. 2489 เรแกนดำรงตำแหน่งคณะกรรมการระดับชาติของคณะกรรมการศิลปะ วิทยาศาสตร์ และวิชาชีพอิสระ (ICCASP) และเคยเป็นสมาชิกของบทฮอลลีวูด (HICCASP) การเข้าร่วมของเขาในวันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2489 การประชุมของ HICCASP ทำให้เขาได้รับความสนใจจากเอฟบีไอซึ่งสัมภาษณ์เขาเมื่อวันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2490 เกี่ยวกับการสอบสวนเรื่อง HICCASP [54] [55] [56]สี่ทศวรรษต่อมา ได้มีการเปิดเผยว่าในช่วงปลายทศวรรษที่ 1940 เรแกน (ภายใต้ชื่อรหัส T-10) และเจน ไวแมนภรรยาของเขาในขณะนั้นได้จัดเตรียมรายชื่อนักแสดงภายใน FBI อุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่พวกเขาเชื่อว่าเป็นผู้เห็นอกเห็นใจคอมมิวนิสต์. ถึงกระนั้น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจกับวิธีที่รัฐบาลใช้ SAG โดยถามระหว่างการสัมภาษณ์ FBI ครั้งหนึ่งว่า "พวกเขา (เช่นคณะกรรมการกิจกรรม Un-American ของสภาผู้แทนราษฎร ) คาดหวังให้เราทำตัวเป็น FBI เล็กๆ ของเราเองไหมและตัดสินว่าใครคือคอมมี่และใครไม่ใช่” [57] [58]
การพิจารณาคดีฮอลลีวูดของ HUAC
ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2490 ระหว่างการพิจารณาคดีฮอลลีวูดของ HUAC เรแกนให้การเป็นประธานสมาคมนักแสดงหน้าจอ : [59]
มีกลุ่มเล็กๆ ภายในสมาคม Screen Actors Guild ซึ่งต่อต้านนโยบายของคณะกรรมการกิลด์และเจ้าหน้าที่ของกิลด์มาโดยตลอด... สงสัยว่าจะทำตามยุทธวิธีที่เราเชื่อมโยงกับพรรคคอมมิวนิสต์ไม่มากก็น้อย... ได้พยายามที่จะก่อกวน... ฉันเคยได้ยินการอภิปรายที่แตกต่างกันและบางส่วนของพวกเขาถูกแท็กเป็นคอมมิวนิสต์... ฉันพบว่าตัวเองเข้าใจผิดว่าเป็นสปอนเซอร์ในโอกาสอื่นสำหรับการทำงานที่จัดขึ้นภายใต้การอุปถัมภ์ของร่วมต่อต้าน- คณะกรรมการผู้ลี้ภัยฟาสซิสต์ . [59]
เกี่ยวกับ "การประท้วงตามอำนาจศาล" ที่เกิดขึ้นเป็นเวลาเจ็ดเดือนในเวลานั้น เรแกนให้การ:
ครั้งแรกที่มีการใช้คำว่า "คอมมิวนิสต์" นี้ในการประชุมใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับการประท้วง คือการประชุมที่ชิคาโกกับนายวิลเลียม ฮัทชินสัน ประธานสหภราดรภาพแห่งช่างไม้และช่างไม้ซึ่งกำลังนัดหยุดงานอยู่ในขณะนั้น เขาขอให้สมาคม Screen Actors Guild ส่งเงื่อนไขถึงคุณ Walsh เพื่อให้ Walsh ยุติการประท้วงครั้งนี้ และเขาบอกให้เราบอกคุณ Walsh ว่าหากเขาจะยอมตามเงื่อนไขเหล่านี้ เขาก็จะต้องทำงาน Sorrell นี้และ Commies อื่น ๆ - ฉันกำลังอ้างอิงเขา - และทำลายมัน [59]
อย่างไรก็ตาม เรแกนยังคัดค้านมาตรการที่จะปรากฏในMundt–Nixon Billในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2491 โดยให้ความเห็นว่า:
ในฐานะพลเมือง ฉันลังเลหรือไม่ชอบที่จะเห็นพรรคการเมืองใด ๆ ผิดกฎหมายบนพื้นฐานของอุดมการณ์ทางการเมือง ... ฉันเกลียดชัง ฉันเกลียดชังปรัชญาของพวกเขา แต่ฉันเกลียดมากกว่านั้นกลยุทธ์ของพวกเขาซึ่งเป็นของที่ห้า และไม่ซื่อสัตย์ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันไม่เคยในฐานะพลเมืองคนหนึ่งต้องการเห็นประเทศของเราถูกกระตุ้นด้วยความกลัวหรือความขุ่นเคืองของกลุ่มนี้ ว่าเราประนีประนอมกับหลักการประชาธิปไตยใดๆ ของเราผ่านความกลัวหรือความขุ่นเคืองนั้น [59]
นอกจากนี้ เมื่อถูกถามว่าเขาทราบถึงความพยายามของคอมมิวนิสต์ภายในสมาคม Screen Writersหรือไม่ เรแกนก็จะไม่เล่นด้วย โดยกล่าวว่า "ท่านสุภาพบุรุษ ฉันต้องบอกว่านั่นเป็นคำบอกเล่า" [59]
โทรทัศน์
เรแกนมีบทบาทในภาพยนตร์น้อยลงในช่วงปลายทศวรรษ 1950 และย้ายเข้าสู่โทรทัศน์[35]เขาได้รับการว่าจ้างให้เป็นเจ้าภาพของโรงละคร General Electric , [60]ละครประจำสัปดาห์ที่ได้รับความนิยมอย่างมาก[35]สัญญาของเขากำหนดให้เขาต้องทัวร์โรงงานเจเนอรัลอิเล็กทริก (จีอี) 16 สัปดาห์ต่อปี ซึ่งมักเรียกร้องให้เขาพูด 14 ครั้งต่อวัน[35]เขามีรายได้ประมาณ 125,000 ดอลลาร์ (เทียบเท่า 1.1 ล้านดอลลาร์ในปี 2563) ในบทบาทนี้ การแสดงดำเนินไปเป็นเวลาสิบฤดูกาลตั้งแต่ปีพ. ศ. 2496 ถึง พ.ศ. 2505 ซึ่งเพิ่มโปรไฟล์ระดับชาติของเรแกน[61]เมื่อวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2502 เรแกนเป็นเจ้าภาพและผู้ประกาศข่าวของABCเกี่ยวกับTournament of Roses Parade. [62]ในงานสุดท้ายของเขาในฐานะนักแสดงมืออาชีพเรแกนเป็นเจ้าภาพและนักแสดง 1964-1965 ในซีรีส์โทรทัศน์หุบเขามรณะวัน [63]หลังจากการแต่งงานของพวกเขาในปี 1952 โรนัลด์และแนนซี เรแกนซึ่งยังคงใช้ชื่อบนเวทีว่า แนนซี เดวิสแสดงร่วมกันในละครโทรทัศน์สามตอน รวมถึงละครโทรทัศน์เรื่องGeneral Electric ในปี 1958 เรื่อง "A Turkey for the President" [64]
การแต่งงานและลูก
ในปีพ.ศ. 2481 เรแกนได้ร่วมแสดงในภาพยนตร์Brother Ratกับนักแสดงหญิงเจน ไวแมน (พ.ศ. 2460-2550) พวกเขาประกาศหมั้นที่ชิคาโกเธียเตอร์[65]และแต่งงานกันในวันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2483 ที่โบสถ์ Wee Kirk o' the Heatherในเกลนเดลรัฐแคลิฟอร์เนีย[66]พวกเขามีลูกสาวสองคนด้วยกันคือMaureen (2484-2544) และ Christine (เกิดก่อนกำหนดและเสียชีวิต 26 มิถุนายน 2490); และรับอุปการะบุตรชาย ไมเคิล (เกิด พ.ศ. 2488) [67]หลังจากที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องความทะเยอทะยานทางการเมืองของเรแกน ไวแมนฟ้องหย่าในปี 2491 [68]อ้างถึงความฟุ้งซ่านเนื่องจากหน้าที่สหภาพสมาคมนักแสดงหน้าจอของสามีของเธอ; การหย่าร้างได้ข้อสรุปในปี 2492 [37] Wyman ซึ่งเป็นพรรครีพับลิกันที่จดทะเบียนยังระบุด้วยว่าการเลิกราของพวกเขาเกิดจากความแตกต่างทางการเมือง (เรแกนยังคงเป็นพรรคเดโมแครตในเวลานั้น) [69]เมื่อเรแกนขึ้นเป็นประธานาธิบดี 32 ปีต่อมา เขากลายเป็นบุคคลแรกที่หย่าร้างเพื่อดำรงตำแหน่งสูงสุดของประเทศ[70]เรแกนและไวแมนยังคงเป็นเพื่อนกันจนตาย Wyman ลงคะแนนให้ Reagan ในการวิ่งทั้งสองของเขา และเมื่อเธอเสียชีวิต เธอกล่าวว่า "อเมริกาสูญเสียประธานาธิบดีผู้ยิ่งใหญ่และชายผู้ยิ่งใหญ่ ใจดี และอ่อนโยน" [71]
เรแกนได้พบกับนักแสดงหญิงแนนซี่ เดวิส (1921–2016) [72] [73]ในปี 1949 หลังจากที่เธอติดต่อกับเขาในฐานะประธานสมาคมนักแสดงหน้าจอ เขาช่วยเธอในเรื่องที่เกี่ยวกับชื่อของเธอที่ปรากฏในบัญชีดำของคอมมิวนิสต์ในฮอลลีวูด เธอถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแนนซี่เดวิสอีกคน เธออธิบายการพบกันของพวกเขาโดยกล่าวว่า "ฉันไม่รู้ว่ามันคือรักแรกพบหรือเปล่า แต่มันค่อนข้างใกล้เคียงกัน" [74]พวกเขามีส่วนร่วมในChasen ของร้านอาหารใน Los Angeles และแต่งงานกันใน 4 มีนาคม 1952 ที่โบสถ์เล็ก ๆ สีน้ำตาลในหุบเขา (North Hollywood ตอนนี้สตูดิโอซิตี้) ซานเฟอร์นันโดวัลเลย์ [75]นักแสดงวิลเลียม โฮลเดนทำหน้าที่เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในพิธี พวกเขามีลูกสองคน: Patti (b. 1952) และRonald "Ron" (b. 1958)
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มีความใกล้ชิด จริงใจ และใกล้ชิด[76]ระหว่างดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี พวกเขามักจะแสดงความรักต่อกัน เลขานุการสื่อคนหนึ่งกล่าวว่า "พวกเขาไม่เคยเอาเปรียบกัน พวกเขาไม่เคยหยุดเกี้ยวพาราสี" [74] [77]เขามักจะเรียกเธอว่า "แม่" และเธอเรียกเขาว่า "รอนนี่" [77]เขาเคยเขียนถึงเธอว่า "อะไรก็ตามที่ฉันมีค่าและมีความสุข ... ทั้งหมดจะไร้ความหมายถ้าฉันไม่มีเธอ" [78]ในปี 1998 ในขณะที่เขาป่วยด้วยโรคอัลไซเมอร์ แนนซี่บอกกับVanity Fairว่า "ความสัมพันธ์ของเรานั้นพิเศษมาก เรารักกันมากและยังคงเป็นอยู่ เมื่อฉันพูดว่าชีวิตของฉันเริ่มต้นกับรอนนี่ ก็จริงนะ มันเป็นความจริง ได้ ฉันสามารถ'จินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีเขา" [74] Nancy Reaganเสียชีวิตเมื่อวันที่ 6 มีนาคม 2016 ตอนอายุ 94 [79]
อาชีพทางการเมืองตอนต้น
เรแกนเริ่มต้นในฐานะพรรคเดโมแครตฮอลลีวูดและแฟรงคลิน ดี. รูสเวลต์เป็น "วีรบุรุษที่แท้จริง" สำหรับเขา [80]เขาย้ายไปอยู่ที่ปีกขวาในปี 1950 กลายเป็นรีพับลิกันในปี 1962 และกลายเป็นโฆษกอนุลักษณ์ชั้นนำในแคมเปญน้ำทอง 1964 [81]
ในอาชีพทางการเมืองของเขาในช่วงต้นเขาได้เข้าร่วมคณะกรรมการทางการเมืองจำนวนมากที่มีปีกซ้ายวางแนวทางเช่นคณะกรรมการสงเคราะห์ชาวอเมริกันเขาต่อสู้กับพรรครีพับลิกันสนับสนุนการออกกฎหมายที่เหมาะสมต่อการทำงานและการสนับสนุนเฮเลน Gahagan ดักลาสในปี 1950 เมื่อเธอก็พ่ายแพ้วุฒิสภาโดยริชาร์ดนิกสันเป็นความเชื่อของเขาที่ว่าคอมมิวนิสต์เป็นอิทธิพลหลังเวทีที่ทรงพลังในกลุ่มเหล่านั้นที่ทำให้เขาชุมนุมกับเพื่อนของเขาต่อต้านพวกเขา[82]
ในการชุมนุม เรแกนมักพูดด้วยมิติทางอุดมการณ์ที่เข้มแข็ง ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2488 เขาถูกห้ามไม่ให้เป็นผู้นำการชุมนุมต่อต้านนิวเคลียร์ในฮอลลีวูดโดยแรงกดดันจากสตูดิโอของวอร์เนอร์ บราเธอร์สหลังจากนั้นเขาก็จะทำให้อาวุธนิวเคลียร์เป็นจุดสำคัญของประธานาธิบดีของเขาเมื่อเขาระบุไว้โดยเฉพาะความขัดแย้งกับทำลายความมั่นใจซึ่งกันและกันเรแกนยังสร้างจากความพยายามครั้งก่อนเพื่อจำกัดการแพร่กระจายของอาวุธนิวเคลียร์[83]ในการเลือกตั้งประธานาธิบดี 2491เรแกนสนับสนุนแฮร์รี่เอส. [84]ในช่วงต้นทศวรรษ 1950 ความสัมพันธ์ของเขากับนักแสดงสาวแนนซี่ เดวิสเติบโตขึ้น[85]และเขาเลื่อนไปทางขวาเมื่อเขารับรองผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีของDwight D. Eisenhower (1952 และ 1956) และ Richard Nixon (1960) [86]
Reagan ได้รับการว่าจ้างจากGeneral Electric (GE) ในปี 1954 เพื่อเป็นเจ้าภาพในโรงละคร General Electricซึ่งเป็นละครโทรทัศน์รายสัปดาห์ นอกจากนี้ เขายังเดินทางไปทั่วประเทศเพื่อกล่าวสุนทรพจน์ที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับพนักงานของ GE กว่า 200,000 คน สุนทรพจน์มากมายของเขา—ซึ่งเขาเขียนเอง— ไม่ใช่พรรคพวกแต่มีข้อความเชิงอนุรักษ์นิยมและส่งเสริมธุรกิจ เขาได้รับอิทธิพลจากLemuel Boulwareผู้บริหารระดับสูงของ GE Boulware ที่รู้จักกันสำหรับท่าทางยากของเขากับสหภาพแรงงานและกลยุทธ์ใหม่ของเขาที่จะชนะมากกว่าคนงานปกป้องหลักการหลักของการอนุรักษ์อเมริกันสมัยใหม่: ตลาดเสรี , การต่อต้านระบบคอมมิวนิสต์ลดภาษีและจำกัด รัฐบาล[87]กระตือรือร้นในเวทีที่ใหญ่ขึ้น แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าสู่การเมืองโดย GE เขาลาออกและลงทะเบียนอย่างเป็นทางการในฐานะพรรครีพับลิกัน[88]เขามักจะพูดว่า "ฉันไม่ได้ออกจากพรรคประชาธิปัตย์ พรรคทิ้งฉัน" [89]
เมื่อกฎหมายที่จะกลายเป็นMedicareถูกนำมาใช้ในปี 2504 เขาได้สร้างบันทึกสำหรับAmerican Medical Association (AMA) เพื่อเตือนว่ากฎหมายดังกล่าวจะหมายถึงการสิ้นสุดของเสรีภาพในอเมริกา เรแกนกล่าวว่าถ้าผู้ฟังของเขาไม่เขียนจดหมายป้องกัน "เราจะตื่นมาพบว่าเรามีสังคมนิยมและถ้าคุณไม่ทำเช่นนี้ และหากฉันไม่ทำ วันหนึ่งคุณและ ฉันจะใช้เวลาหลายปีพระอาทิตย์ตกเพื่อบอกลูก ๆ ของเราและลูก ๆ ของเราว่าครั้งหนึ่งในอเมริกาเป็นอย่างไรเมื่อผู้ชายเป็นอิสระ " [90] [91]ความคิดริเริ่มของประชาธิปไตยอื่น ๆ ที่เขาคัดค้านในช่วงทศวรรษ 1960 รวมถึงโครงการแสตมป์อาหาร การขึ้นค่าแรงขั้นต่ำ และการจัดตั้งกองรักษาความสงบ . [16]เขายังเข้าร่วมสมาคมปืนไรเฟิลแห่งชาติ (NRA) และจะกลายเป็นสมาชิกตลอดชีวิต [92]
เรแกนได้รับความสนใจในระดับชาติในการปราศรัยสำหรับคู่แข่งชิงตำแหน่งประธานาธิบดีหัวโบราณแบร์รี โกลด์วอเตอร์ในปี 2507 [93]การพูดเพื่อโกลด์วอเตอร์ เรแกนเน้นความเชื่อของเขาในความสำคัญของรัฐบาลที่มีขนาดเล็ก เขาได้รวบรวมประเด็นสำคัญที่เขาได้พัฒนาขึ้นในการพูดคุยให้ GE เพื่อกล่าวสุนทรพจน์ที่โด่งดังของเขาว่า " เวลาแห่งการเลือก ":
บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งรู้ว่ารัฐบาลไม่สามารถควบคุมเศรษฐกิจได้โดยปราศจากการควบคุมผู้คน และพวกเขารู้ดีว่าเมื่อรัฐบาลกำหนดให้ทำอย่างนั้น รัฐบาลต้องใช้กำลังและการบีบบังคับเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เรามาถึงเวลาเลือก ... คุณกับฉันบอกว่าเราต้องเลือกระหว่างซ้ายหรือขวา แต่ฉันแนะนำว่าไม่มีสิ่งที่เรียกว่าซ้ายหรือขวา มีขึ้นหรือลงเท่านั้น ขึ้นอยู่กับความฝันอันเก่าแก่ของมนุษย์—เสรีภาพสูงสุดส่วนบุคคลที่สอดคล้องกับระเบียบ—หรือลงไปถึงกองมดแห่งลัทธิเผด็จการ [94] [95]
— 27 ตุลาคม 2507
คำปราศรัย "เวลาสำหรับการเลือก" นี้ไม่เพียงพอต่อการพลิกโฉมการรณรงค์ Goldwater ที่หยุดชะงัก แต่เป็นเหตุการณ์สำคัญที่สร้างการมองเห็นทางการเมืองระดับชาติของ Reagan David Broderแห่งWashington Postเรียกมันว่า "การเปิดตัวทางการเมืองระดับชาติที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดนับตั้งแต่วิลเลียม เจนนิงส์ ไบรอันจุดไฟให้การประชุมประชาธิปไตยในปี 1896 ด้วยสุนทรพจน์ Cross of Gold ของเขา" [96] [97] [98]
ผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย (2510-2518)
| เสียงภายนอก | |
|---|---|
| ปาฐกถาสมาคมสื่อมวลชนแห่งชาติ | |
 สุนทรพจน์ของเรแกนเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2509 (เริ่มเวลา 06:16 น. สิ้นสุดเวลา 39:04 น.) [99] |
แคลิฟอร์เนียรีพับลิกันมีความประทับใจกับเรแกนมุมมองทางการเมืองและความสามารถพิเศษของเขาหลังจากที่ "เวลาสำหรับการเลือก" คำพูด[100]และในช่วงปลายปี 1965 เขาประกาศหาเสียงของผู้ปกครองในการเลือกตั้ง 1966 [101] [102]เขาพ่ายแพ้อดีตนายกเทศมนตรีซานฟรานซิสโกจอร์จคริสโตเฟอร์ในพรรครีพับลิกันขั้นต้น ในการหาเสียงของเรแกน เขาเน้นสองประเด็นหลัก: "เพื่อส่งคนไร้สวัสดิการกลับไปทำงาน" และในการอ้างอิงถึงการประท้วงต่อต้านสงครามและการต่อต้านการจัดตั้งของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์ "เพื่อขจัดความยุ่งเหยิง" ที่เบิร์กลีย์" [103]ในปี 1966 เรแกนประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทั้งวุฒิสมาชิกสหรัฐWilliam Knowlandในปี 1958 และอดีตรองประธานาธิบดีRichard Nixonในปี 1962 ไม่สามารถทำได้: เขาได้รับเลือก โดยเอาชนะPat Brownผู้ว่าการรัฐสองสมัยของพรรคเดโมแครต เรแกนสาบานตนเข้ารับตำแหน่งเมื่อวันที่ 2 มกราคม พ.ศ. 2510 ในระยะแรก เขาหยุดจ้างงานของรัฐบาลและอนุมัติให้ขึ้นภาษีเพื่อสร้างสมดุลให้กับงบประมาณ [104]
เรแกน : 50–59% 60–69% 70–79%
สีน้ำตาล : 50–59%
ไม่นานหลังจากเข้ารับตำแหน่ง เรแกนทดสอบน่านน้ำของประธานาธิบดีปี 1968ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการ "หยุดนิกสัน" โดยหวังว่าจะตัดขาดการสนับสนุนทางใต้ของนิกสัน[106]และกลายเป็นผู้สมัครประนีประนอม[107]หากทั้งนิกสันและผู้สมัครอันดับสองไม่ได้รับเนลสันรอกกีเฟลเลอร์ผู้ได้รับมอบหมายพอที่จะชนะในการลงคะแนนเสียงเป็นครั้งแรกที่การประชุมพรรครีพับลิอย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาของการประชุม นิกสันได้รับคะแนนเสียงจากผู้แทน 692 เสียง มากกว่าที่เขาต้องการเพื่อเสนอชื่อ 25 คน รองลงมาคือร็อคกี้เฟลเลอร์ โดยมีเรแกนอยู่ในอันดับสาม[16]
เรแกนมีส่วนเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งที่มีชื่อเสียงสูงหลายครั้งกับขบวนการประท้วงในยุคนั้น รวมถึงการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะต่อผู้บริหารมหาวิทยาลัยในการอดทนต่อการประท้วงของนักศึกษาที่วิทยาเขตเบิร์กลีย์ เมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2512 ระหว่างการประท้วงในสวนสาธารณะของประชาชนที่วิทยาเขตของมหาวิทยาลัย (จุดประสงค์เดิมคือเพื่อหารือเกี่ยวกับความขัดแย้งอาหรับ–อิสราเอล ) เรแกนได้ส่งตำรวจทางหลวงแคลิฟอร์เนียและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ เพื่อปราบปรามการประท้วง สิ่งนี้นำไปสู่เหตุการณ์ที่รู้จักกันในชื่อ "Bloody Thursday" ส่งผลให้ James Rector นักศึกษาเสียชีวิตและทำให้ช่างไม้ Alan Blanchard ตาบอด[108] [109]นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจ 111 นายได้รับบาดเจ็บจากความขัดแย้ง รวมทั้งมีผู้ถูกมีดบาดที่หน้าอก จากนั้นเรแกนได้เรียกร้องให้กองกำลังรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ 2,200 คนเข้ายึดเมืองเบิร์กลีย์เป็นเวลาสองสัปดาห์เพื่อปราบปรามผู้ประท้วง[108]ยามยังคงอยู่ในเบิร์กลีย์สำหรับ 17 วัน, การตั้งแคมป์ในคนสวนและการสาธิตการลดลงเป็นมหาวิทยาลัยออกล้อมรั้วออกและวางแผนพัฒนาทุกคนส์ปาร์คไว้[108] [110]หนึ่งปีหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เรแกนตอบคำถามเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวประท้วงในมหาวิทยาลัยโดยกล่าวว่า "ถ้าเป็นการนองเลือด เรามาจบกันเถิด ไม่มีการบรรเทาทุกข์อีกต่อไป" [111]เมื่อกองทัพปลดปล่อยซิมไบโอนีถูกลักพาตัวPatty Hearstในเบิร์กลีย์และเรียกร้องให้แจกจ่ายอาหารให้กับคนยากจน เรแกนพูดติดตลกกับกลุ่มผู้ช่วยทางการเมืองเกี่ยวกับการระบาดของโรคโบทูลิซึมที่ปนเปื้อนในอาหาร[112]
ในช่วงต้นปี 2510 การอภิปรายระดับชาติเกี่ยวกับการทำแท้งเริ่มได้รับความสนใจ ในช่วงแรกของการอภิปรายAnthony Beilensonวุฒิสมาชิกรัฐแคลิฟอร์เนียจากพรรคเดโมแครตได้แนะนำพระราชบัญญัติการทำแท้งเพื่อการบำบัดเพื่อลดจำนวน "การทำแท้งในห้องลับ" ที่ดำเนินการในแคลิฟอร์เนีย[108]สภานิติบัญญัติแห่งชาติได้ส่งใบเรียกเก็บเงินไปที่โต๊ะทำงานของเรแกนซึ่งหลังจากหลายวันไม่แน่ใจเขาอย่างไม่เต็มใจลงนามเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 1967 [113]เกี่ยวกับสองล้านทำแท้งจะดำเนินการเป็นผลให้ส่วนใหญ่เป็นเพราะบทบัญญัติใน ร่างพระราชบัญญัติอนุญาตให้ทำแท้งเพื่อความผาสุกของมารดา[113]เรแกนอยู่ในตำแหน่งได้เพียงสี่เดือนเมื่อเขาลงนามในใบเรียกเก็บเงินและต่อมากล่าวว่าหากเขามีประสบการณ์มากขึ้นในฐานะผู้ว่าราชการจังหวัด เขาจะไม่ลงนามในใบเรียกเก็บเงินนี้ หลังจากที่เขาได้รับการยอมรับในสิ่งที่เขาเรียกว่า "ผลกระทบ" การเรียกเก็บเงินเขาบอกว่าเขาเป็นคนต่อต้านการทำแท้ง [113]เขายังคงดำรงตำแหน่งนั้นต่อไปในอาชีพทางการเมืองของเขา เขียนเกี่ยวกับการทำแท้งอย่างกว้างขวาง [14]
ในปีพ.ศ. 2510 เรแกนได้ลงนามในพระราชบัญญัติมัลฟอร์ด ซึ่งยกเลิกกฎหมายที่อนุญาตให้บุคคลทั่วไปบรรทุกอาวุธปืนได้ (กลายเป็นประมวลกฎหมายอาญาของรัฐแคลิฟอร์เนีย 12031 และ 171 (c)) ร่างกฎหมายนี้ตั้งชื่อตามDon Mulford สมาชิกสภาจากพรรครีพับลิกันได้รับความสนใจระดับชาติหลังจากBlack Panthersเดินทัพโดยถืออาวุธไปที่ศาลาว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียเพื่อประท้วง[115] [116]
แม้จะมีความพยายามที่ไม่ประสบความสำเร็จที่จะบังคับให้มีการเลือกตั้งในการเรียกคืนเรแกนในปี 1968 [117]เขาได้รับการเลือกตั้งผู้ว่าราชการจังหวัดใน1970ชนะเจสซีเอ็ม Unruh เขาเลือกที่จะไม่แสวงหาวาระที่สามในรอบการเลือกตั้งต่อไป ความผิดหวังครั้งใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่งของเรแกนในการดำรงตำแหน่งคือการโต้เถียงเรื่องการลงโทษประหารชีวิตซึ่งเขาสนับสนุนอย่างมาก[39]ความพยายามของเขาในการบังคับใช้กฎหมายของรัฐในพื้นที่นี้ถูกขัดขวางเมื่อศาลฎีกาแห่งแคลิฟอร์เนียออกPeople v. Andersonซึ่งทำให้โทษประหารชีวิตทั้งหมดที่ออกในแคลิฟอร์เนียก่อนปี 2515 เป็นโมฆะ แม้ว่าการตัดสินใจจะพลิกกลับโดยการแก้ไขรัฐธรรมนูญในภายหลัง การประหารชีวิตเพียงครั้งเดียวระหว่างการปกครองของเรแกนคือเมื่อวันที่ 12 เมษายน พ.ศ. 2510 เมื่อการตัดสินโทษของAaron Mitchellดำเนินการโดยรัฐในห้องรมแก๊สของSan Quentin [118]
ในปีพ.ศ. 2512 เรแกนได้ลงนามในกฎหมายว่าด้วยกฎหมายครอบครัว ซึ่งเป็นการรวมร่างกฎหมายสองฉบับที่เขียนและแก้ไขโดยสภานิติบัญญัติแห่งรัฐแคลิฟอร์เนียมานานกว่าสองปี[119]มันกลายเป็นกฎหมายการหย่าร้างที่ไม่มีความผิดครั้งแรกในสหรัฐอเมริกา[120]หลายปีต่อมา เขาบอกไมเคิลลูกชายของเขาว่าการลงนามในกฎหมายนั้นเป็น "ความเสียใจอย่างที่สุด" ในชีวิตสาธารณะของเขา[121] [122]
เงื่อนไขของเรแกนในฐานะผู้ว่าการช่วยกำหนดนโยบายที่เขาจะดำเนินการในอาชีพทางการเมืองในภายหลังในฐานะประธานาธิบดี โดยการรณรงค์บนแพลตฟอร์มของการส่ง "bums สวัสดิการกลับไปทำงาน" เขาพูดออกมาต่อต้านความคิดของรัฐสวัสดิการ นอกจากนี้ เขายังสนับสนุนอย่างยิ่งต่ออุดมคติของพรรครีพับลิกันในเรื่องการควบคุมระบบเศรษฐกิจของรัฐบาลที่น้อยกว่า [123]
การหาเสียงของประธานาธิบดี พ.ศ. 2519
การรณรงค์หาเสียงของเรแกนในปี 1976อาศัยกลยุทธ์ที่สร้างขึ้นโดยผู้จัดการฝ่ายรณรงค์จอห์น เซียร์สในการชนะการเลือกตั้งขั้นต้นสองสามคนก่อนเพื่อสร้างความเสียหายแก่การเสนอชื่อที่น่าจะเป็นไปได้ของฟอร์ดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เรแกนชนะนอร์ธแคโรไลนา เท็กซัส และแคลิฟอร์เนีย แต่กลยุทธ์ล้มเหลว เมื่อ[124]เขาแพ้นิวแฮมป์เชียร์ ฟลอริดา และอิลลินอยส์บ้านเกิดของเขา[125]การรณรงค์หาเสียงในรัฐเท็กซัสให้ความหวังแก่เรแกนอีกครั้ง เมื่อเขากวาดผู้แทนทั้งหมด 96 คนที่ได้รับเลือกในเบื้องต้น 1 พ.ค. โดยมีอีกสี่คนที่รออยู่ที่การประชุมระดับรัฐ เครดิตส่วนใหญ่สำหรับชัยชนะนั้นมาจากการทำงานของประธานร่วมสามคน รวมถึงเออร์เนสต์ แองเจโล นายกเทศมนตรีเมืองมิดแลนด์และเรย์ บาร์นฮาร์ตแห่งฮูสตันซึ่งเรแกนเป็นประธานจะแต่งตั้งในปี 1981 เป็นผู้อำนวยการบริหารทางหลวงแห่งชาติ [126]
อย่างไรก็ตาม เมื่อการประชุม GOPใกล้เข้ามา ฟอร์ดก็ดูเหมือนจะเข้าใกล้ชัยชนะ เรแกนยอมรับพรรคการเมืองระดับปานกลาง เลือกริชาร์ด ชไวเกอร์วุฒิสมาชิกสายกลางแห่งเพนซิลเวเนียเป็นผู้สมัครชิงตำแหน่งหากได้รับการเสนอชื่อ อย่างไรก็ตาม ฟอร์ดชนะด้วยผู้แทน 1,187 คน ต่อ 1,070 ของเรแกน [125]
คำปราศรัยของเรแกนเน้นย้ำถึงอันตรายของสงครามนิวเคลียร์และภัยคุกคามจากสหภาพโซเวียต แม้ว่าเขาจะแพ้การเสนอชื่อ แต่เขาก็ได้รับคะแนนเสียงเขียน 307 คะแนนในรัฐนิวแฮมป์เชียร์ 388 คะแนนในฐานะอิสระในการลงคะแนนเสียงของรัฐไวโอมิง และคะแนนเสียงเลือกเพียงครั้งเดียวจากผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่ไม่ศรัทธาในการเลือกตั้งเดือนพฤศจิกายนจากรัฐวอชิงตัน [127]
1978: คัดค้านความคิดริเริ่มของบริกส์
ในปี 1978, อนุลักษณ์สภานิติบัญญัติแห่งชาติ จอห์นบริกส์ , สนับสนุนความคิดริเริ่มการลงคะแนนเสียงสำหรับ 7 พฤศจิกายน 1978 แคลิฟอร์เนียรัฐเลือกตั้ง (คนBriggs ริเริ่ม ) ที่พยายามจะห้ามเกย์และเลสเบี้ยนจากการทำงานในรัฐแคลิฟอร์เนียของโรงเรียนของรัฐ [128]อย่างเป็นทางการ แคลิฟอร์เนียข้อเสนอ 6 เป็นความคิดริเริ่มในการลงคะแนนเสียงเพื่อลงประชามติในการลงคะแนนเสียงของรัฐ[129]การต่อต้านในช่วงต้นนำโดยนักเคลื่อนไหว LGBT และนักการเมืองหัวก้าวหน้าสองสามคน แต่เรแกนได้ย้ายไปค้านมาตรการนี้อย่างเปิดเผย เขาออกจดหมายคัดค้านโครงการนี้อย่างไม่เป็นทางการ โดยบอกกับนักข่าวว่าเขาถูกต่อต้าน และเขียนบทบรรณาธิการในLos Angeles Herald-Examiner ที่คัดค้านโครงการนี้[130] [131]
จังหวะเวลาของการต่อต้านของเรแกนมีความสำคัญ และทำให้หลายคนประหลาดใจ เพราะเขากำลังเตรียมลงสมัครรับตำแหน่งประธานาธิบดี ซึ่งเป็นการแข่งขันที่เขาต้องการการสนับสนุนจากกลุ่มอนุรักษ์นิยมและผู้ควบคุมที่ไม่สบายใจกับครูรักร่วมเพศ ในขณะนั้นเอง เขาได้ติดพันผู้นำจากสิทธิทางศาสนาซึ่งรวมถึงJerry Falwellที่จะจัดตั้งกลุ่มคุณธรรมเพื่อต่อสู้กับประเด็นสงครามวัฒนธรรมดังกล่าวในปีต่อไป[132]ตามที่เรแกนชีวประวัติลูแคนนอนวางไว้ เรแกน "ตระหนักดีว่ามีคนที่ต้องการให้เขาหลบประเด็น" แต่ถึงกระนั้น "เลือกที่จะระบุความเชื่อมั่นของเขา" [133]Cannon รายงานว่า Reagan ถูก "ขับไล่โดยสงครามครูเสดที่ก้าวร้าวต่อรูปแบบชีวิตรักร่วมเพศซึ่งกลายเป็นแก่นของการเมืองฝ่ายขวาในช่วงปลายทศวรรษ 1970" [133]บทบรรณาธิการวันที่ 1 พฤศจิกายนของ Reagan ระบุว่า ""ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม การรักร่วมเพศไม่ใช่โรคติดต่อเหมือนโรคหัด ความคิดเห็นทางวิทยาศาสตร์ที่เด่นชัดคือเรื่องเพศของแต่ละบุคคลถูกกำหนดตั้งแต่อายุยังน้อยและครูของเด็กไม่ได้มีอิทธิพลต่อสิ่งนี้จริงๆ” [130]
1980 แคมเปญประธานาธิบดี
การเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 1980 เป็นจุดเด่นของเรแกนในการต่อต้านประธานาธิบดีจิมมี่ คาร์เตอร์ และดำเนินการท่ามกลางความกังวลภายในประเทศมากมายรวมถึงวิกฤตการณ์ตัวประกันในอิหร่านที่กำลังดำเนินอยู่ แคมเปญของเรแกนเน้นบางส่วนของหลักการพื้นฐานของเขาลดภาษีเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ, [134]การแทรกแซงของรัฐบาลน้อยลงในชีวิตของผู้คน[135] สิทธิของรัฐ , [136]และป้องกันประเทศที่แข็งแกร่ง [137]
เรแกนเริ่มการรณรงค์ของเขาด้วยการฟ้องร้องของรัฐบาลสหพันธรัฐที่เขาเชื่อว่า "ใช้จ่ายเกินควร กระตุ้นมากเกินไป และควบคุมมากเกินไป" หลังจากได้รับการเสนอชื่อจากพรรครีพับลิกัน เรแกนก็เลือกหนึ่งในคู่ต่อสู้ของเขาจากพรรครีพับลิกันจอร์จ เอช.ดับเบิลยู. บุชเป็นคู่ต่อสู้ของเขาการปรากฏตัวที่ผ่อนคลายและมั่นใจของเขาในระหว่างการโต้วาที Reagan–Carterทางโทรทัศน์เมื่อวันที่ 28 ตุลาคมทำให้เขาได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นและช่วยให้เขาเป็นผู้นำในการเลือกตั้ง[138] [139]
เมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน เรแกนได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาดเหนือคาร์เตอร์ โดยมี 44 รัฐและได้รับ 489 คะแนนจากการเลือกตั้งของคาร์เตอร์ 49 ใน 6 รัฐรวมทั้งดีซี นอกจากนี้ เขายังชนะการโหวตยอดนิยม โดยได้รับคะแนน 50.7 เปอร์เซ็นต์จากคาร์เตอร์ 41.0 เปอร์เซ็นต์ โดยจอห์น บี. แอนเดอร์สันเป็นผู้รวบรวมอิสระร้อยละ 6.6 พรรครีพับลิกันยังได้รับเสียงข้างมากในวุฒิสภาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปี 2495 แม้ว่าพรรคเดโมแครตจะครองเสียงข้างมากในสภาผู้แทนราษฎรก็ตาม [139] [140] [141]
ฝ่ายประธาน (พ.ศ. 2524-2532)
ระหว่างดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี เรแกนดำเนินนโยบายที่สะท้อนความเชื่อส่วนตัวของเขาในเรื่องเสรีภาพส่วนบุคคล นำการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ ขยายกองทัพ และมีส่วนทำให้สงครามเย็นสิ้นสุดลง [142]เรียกว่า "การปฏิวัติเรแกน" ตำแหน่งประธานาธิบดีของเขาจะส่งเสริมขวัญกำลังใจของชาวอเมริกัน[143] [144]ฟื้นเศรษฐกิจสหรัฐและลดการพึ่งพารัฐบาล [142]ในฐานะประธานาธิบดี เรแกนเก็บบันทึกประจำวันซึ่งเขาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกวันของตำแหน่งประธานาธิบดีของเขาและมุมมองของเขาในประเด็นต่างๆ ของวันนั้น ไดอารี่ถูกตีพิมพ์พฤษภาคม 2007 ในหนังสือขายดีเรแกนไดอารี่ [145]
ระยะแรก
เรแกนเคยเป็น วัย 69 ปี 349 วัน เมื่อเข้ารับตำแหน่งครั้งแรกเมื่อวันที่ 20 มกราคม พ.ศ. 2524 ทำให้เขาเป็นประธานาธิบดีคนแรกที่อายุมากที่สุดในขณะนั้น เขาจัดความแตกต่างนี้จนถึงปี 2017 เมื่อโดนัลด์ทรัมป์ได้รับการเปิดตัวที่อายุ70 ปี 220 วัน แม้ว่าเรแกนจะแก่กว่าเมื่อเข้ารับตำแหน่งเป็นสมัยที่ 2 [146]ในการกล่าวปราศรัยครั้งแรกของเขา เขาได้กล่าวถึงปัญหาเศรษฐกิจของประเทศ โดยเถียงว่า "ในวิกฤตครั้งนี้ รัฐบาลไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาของเรา รัฐบาลคือปัญหา" [147]
สวดมนต์ในโรงเรียนและช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน
เรแกนรณรงค์อย่างจริงจังเพื่อฟื้นฟูการอธิษฐานที่เป็นระเบียบให้กับโรงเรียน ครั้งแรกเป็นช่วงเวลาแห่งการอธิษฐาน และต่อมาเป็นช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน[148]ในปี 1981 เรแกนกลายเป็นประธานาธิบดีคนแรกที่จะนำเสนอการแก้ไขรัฐธรรมนูญในโรงเรียนตอนเช้า [149]การเลือกตั้งของเรแกนสะท้อนให้เห็นความขัดแย้ง[149]เพื่อ 1962 ศาลฎีกากรณีEngel v. ไวเทลที่ห้ามเจ้าหน้าที่ของรัฐจากการเขียนคำอธิษฐานของรัฐอย่างเป็นทางการและกำหนดว่าควรจะท่องในโรงเรียนของรัฐ[150]การแก้ไขที่เสนอโดย Reagan ในปี 1981 ระบุว่า: "ไม่มีสิ่งใดในรัฐธรรมนูญนี้จะตีความเพื่อห้ามการละหมาดเดี่ยวหรือกลุ่มในโรงเรียนของรัฐหรือสถาบันสาธารณะอื่น ๆ สหรัฐอเมริกาหรือรัฐใด ๆ ไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในการอธิษฐาน" ในปีพ.ศ. 2527 เรแกนได้หยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาอีกครั้ง โดยถามสภาคองเกรสว่า "ทำไมเด็ก ๆ ในห้องเรียนทุกแห่งทั่วแผ่นดินนี้ถึงมีเสรีภาพที่จะยอมรับพระเจ้าไม่ได้อีกต่อไป" [151]ในปี 1985 เรแกนแสดงความผิดหวังที่คำตัดสินของศาลฎีกายังคงห้ามช่วงเวลาแห่งความเงียบงันสำหรับโรงเรียนของรัฐ และกล่าวว่าความพยายามที่จะรื้อฟื้นการสวดมนต์ในโรงเรียนของรัฐเป็น "การต่อสู้ที่ยากลำบาก" [152]ในปี 1987 เรแกนได้เรียกร้องให้รัฐสภาสนับสนุนการละหมาดโดยสมัครใจในโรงเรียนและยุติ "การขับไล่พระเจ้าออกจากห้องเรียนของอเมริกา" [153]
ความพยายามลอบสังหาร
เมื่อวันที่ 30 มีนาคม 1981 เรแกนกดเลขานุการของเขาเจมส์เบรดี้ , เจ้าหน้าที่ตำรวจวอชิงตันโทมัสแฮนตีและหน่วยสืบราชการลับตัวแทนทิมแมคคาร์ถูกตีด้วยเสียงปืนจากผู้ที่จะลอบสังหารจอห์นฮิงคลีย์จูเนียร์ที่อยู่นอกกรุงวอชิงตันฮิลตันโรงแรม แม้ว่า "ใกล้ตาย" เมื่อมาถึงโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยจอร์จ วอชิงตันเรแกนก็รักษาตัวในห้องฉุกเฉิน จากนั้นจึงเข้ารับการผ่าตัดฉุกเฉินเพื่อสำรวจ[154]เขาฟื้นและได้รับการปล่อยตัวจากโรงพยาบาลเมื่อวันที่ 11 เมษายน กลายเป็นประธานาธิบดีสหรัฐคนแรกที่รอดชีวิตจากการถูกยิงในการลอบสังหาร[155]ความพยายามดังกล่าวมีอิทธิพลอย่างมากต่อความนิยมของเรแกน โพลระบุว่าคะแนนการอนุมัติของเขาอยู่ที่ประมาณ 73 เปอร์เซ็นต์ [155]เรแกนเชื่อว่าพระเจ้าไว้ชีวิตของเขาเพื่อที่เขาจะได้บรรลุจุดประสงค์ที่สูงขึ้น [16]
Sandra Day O'Connor
เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2524 เรแกนประกาศว่าเขาวางแผนที่จะเสนอชื่อแซนดรา เดย์ โอคอนเนอร์ให้เป็นผู้พิพากษาสมทบของศาลฎีกาแห่งสหรัฐอเมริกาแทนที่ผู้พิพากษาพอตเตอร์ สจ๊วร์ตที่เกษียณอายุแล้ว เขาให้คำมั่นระหว่างการหาเสียงในการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 1980ว่าเขาจะแต่งตั้งผู้หญิงคนแรกขึ้นศาล[157]ที่ 21 กันยายน โอคอนเนอร์ได้รับการยืนยันจากวุฒิสภาสหรัฐอเมริกาด้วยคะแนนเสียง 99–0 [158]
ผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศนัดหยุดงาน
ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2524 PATCOซึ่งเป็นสหภาพผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศของรัฐบาลกลางได้หยุดงานประท้วงซึ่งเป็นการละเมิดกฎหมายของรัฐบาลกลางที่ห้ามไม่ให้สหภาพของรัฐบาลตี[159]ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินตามที่อธิบายไว้ในพระราชบัญญัติ Taft–Hartley พ.ศ. 2490 เรแกนกล่าวว่าหากผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศ "ไม่รายงานงานภายใน 48 ชั่วโมง พวกเขาจะริบงานและจะถูกยกเลิก" [160]พวกเขาไม่กลับมา และในวันที่ 5 สิงหาคม เรแกนได้ยิงผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศที่โดดเด่น 11,345 คน ซึ่งเพิกเฉยต่อคำสั่งของเขา และใช้ผู้บังคับบัญชาและผู้ควบคุมทางทหารเพื่อจัดการกับการจราจรทางอากาศเชิงพาณิชย์ของประเทศ จนกว่าจะมีการว่าจ้างและฝึกอบรมผู้ควบคุมใหม่[161]งานอ้างอิงชั้นนำด้านการบริหารรัฐกิจสรุปว่า "การไล่พนักงาน PATCO ออกไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงมติที่ชัดเจนของประธานาธิบดีในการควบคุมระบบราชการ แต่ยังส่งข้อความที่ชัดเจนถึงภาคเอกชนว่าสหภาพแรงงานไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอีกต่อไป ." [162]
"เรกาโนมิกส์" กับเศรษฐกิจ
ในช่วงปีสุดท้ายของการดำรงตำแหน่งของจิมมี่ คาร์เตอร์ (1980) อัตราเงินเฟ้อเฉลี่ย 12.5% เทียบกับ 4.4% ในช่วงปีสุดท้ายของการทำงานเต็มปีของเรแกน (1988) [163]ระหว่างการบริหารของเรแกน อัตราการว่างงานลดลงจากร้อยละ 7.5 เป็นร้อยละ 5.4 โดยมีอัตราสูงถึงร้อยละ 10.8 ในปี 2525 และร้อยละ 10.4 ในปี 2526 โดยเฉลี่ยร้อยละ 7.5 ในช่วงแปดปี และการเติบโตของจีดีพีที่แท้จริงเฉลี่ยร้อยละ 3.4 ด้วย สูงถึง 8.6 เปอร์เซ็นต์ในปี 1983 ในขณะที่การเติบโตของ GDP ที่ระบุเฉลี่ย 7.4 เปอร์เซ็นต์ และสูงสุดที่ 12.2 เปอร์เซ็นต์ในปี 1982 [164] [165] [166]
เรแกนดำเนินเสรีนิยมใหม่นโยบายขึ้นอยู่กับเศรษฐศาสตร์ด้านอุปทาน , เรียกร้องให้มีlaissez-faireปรัชญาและตลาดเสรีนโยบายการคลัง[167]ที่กำลังมองหาที่จะกระตุ้นเศรษฐกิจที่มีขนาดใหญ่ทั่วบอร์ดการลดภาษี [168] [169]นอกจากนี้ เขายังสนับสนุนให้สหรัฐฯ กลับคืนสู่มาตรฐานทองคำบางประเภทและประสบความสำเร็จในการกระตุ้นสภาคองเกรสให้จัดตั้งคณะกรรมาธิการทองคำของสหรัฐฯ เพื่อศึกษาว่าจะนำไปปฏิบัติได้อย่างไร อ้างอิงทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ของArthur Lafferเรแกนได้รับการส่งเสริมการลดภาษีนำเสนอว่าอาจกระตุ้นเศรษฐกิจพอที่จะขยายฐานภาษีชดเชยการสูญเสียรายได้เนื่องจากอัตราที่ลดลงของการจัดเก็บภาษีทฤษฎีที่ว่าเข้ามาในการสนทนาทางการเมืองที่โค้ง Laffer Reaganomics เป็นหัวข้อของการอภิปรายกับผู้สนับสนุนที่ชี้ไปที่การปรับปรุงตัวบ่งชี้ทางเศรษฐกิจที่สำคัญบางอย่างเพื่อเป็นหลักฐานของความสำเร็จ และนักวิจารณ์ชี้ไปที่การเพิ่มขึ้นอย่างมากในการขาดดุลงบประมาณของรัฐบาลกลางและหนี้ของประเทศ[170]นโยบาย " สันติภาพด้วยกำลัง " ของเขาส่งผลให้มีการสร้างการป้องกันในยามสงบขึ้นเป็นประวัติการณ์รวมถึงการใช้จ่ายด้านการป้องกันประเทศเพิ่มขึ้นร้อยละ 40 ระหว่างปี 2524 ถึง 2528 [171]
ในระหว่างที่ประธานของเรแกนของรัฐบาลกลางอัตราภาษีรายได้ก็ลดลงอย่างมีนัยสำคัญด้วยการลงนามของพระราชบัญญัติภาษีการฟื้นตัวของเศรษฐกิจปี 1981 , [172]ซึ่งลดลงด้านบนวงเล็บภาษีร่อแร่จากร้อยละ 70 ถึงร้อยละ 50 กว่าสามปี (เป็นส่วนหนึ่งของ "5- แผน 10–10") [173]และวงเล็บต่ำสุดจาก 14 เปอร์เซ็นต์เป็น 11 เปอร์เซ็นต์ การเพิ่มภาษีอื่นๆ ที่สภาคองเกรสผ่านและลงนามโดยเรแกนทำให้มั่นใจได้ว่ารายรับจากภาษีในสองเงื่อนไขของเขาอยู่ที่ 18.2 เปอร์เซ็นต์ของ GDP เมื่อเทียบกับ 18.1 เปอร์เซ็นต์ในช่วง 40 ปีของปี 1970–2010 [174]พระราชบัญญัติภาษี พ.ศ. 2524 กำหนดให้ต้องมีการจัดทำดัชนีการยกเว้นและวงเล็บสำหรับอัตราเงินเฟ้อที่เริ่มต้นในปี 2528 [173]
ในทางกลับกัน สภาคองเกรสผ่านและเรแกนลงนามในกฎหมายเพิ่มภาษีในลักษณะบางอย่างในทุก ๆ ปีตั้งแต่ปี 2524 ถึง 2530 เพื่อดำเนินการจัดหาเงินทุนให้กับโครงการของรัฐบาลเช่นพระราชบัญญัติส่วนได้เสียทางภาษีและความรับผิดชอบทางการเงินของปี 2525 (TEFRA) ประกันสังคมและพระราชบัญญัติการลดการขาดดุลปี 2527 (เดฟรา). [175] [176] TEFRA เป็น "การเพิ่มภาษียามสงบที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา" [176] [177] [178] [179]การเติบโตของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) ฟื้นตัวอย่างแข็งแกร่งหลังจากภาวะถดถอยในช่วงต้นทศวรรษ 1980สิ้นสุดลงในปี 2525 และเติบโตขึ้นในช่วงแปดปีที่เขาดำรงตำแหน่งในอัตราร้อยละ 7.9 ต่อปีโดยมี เพิ่มขึ้นร้อยละ 12.2 ในปี 2524 [180]การว่างงานสูงสุดที่อัตรา 10.8% ต่อเดือนในเดือนธันวาคม 2525 ซึ่งสูงกว่าครั้งใดๆ นับตั้งแต่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ จากนั้นก็ลดลงในช่วงที่เหลือของตำแหน่งประธานาธิบดีของเรแกน[181]สร้างงานใหม่สิบหกล้านงาน ในขณะที่อัตราเงินเฟ้อลดลงอย่างมาก[182]ปฏิรูปภาษีพระราชบัญญัติ 1986อีกความพยายามที่พรรคปกป้องโดยเรแกนง่ายรหัสภาษีโดยการลดจำนวนของวงเล็บภาษีที่สี่และเจ็บแสบแบ่งภาษีหลาย อัตราสูงสุดลดลงเหลือ 28 เปอร์เซ็นต์ แต่ภาษีกำไรจากการขายเพิ่มขึ้นสำหรับผู้ที่มีรายได้สูงสุดจาก 20 เปอร์เซ็นต์เป็น 28 เปอร์เซ็นต์ การเพิ่มวงเล็บภาษีต่ำสุดจาก 11 เปอร์เซ็นต์เป็น 15 เปอร์เซ็นต์นั้นมากกว่าการชดเชยด้วยการขยายการยกเว้นส่วนบุคคล การหักมาตรฐานและเครดิตภาษีรายได้ ผลลัพธ์สุทธิคือการกำจัดคนอเมริกันที่ยากจนจำนวนหกล้านคนออกจากภาษีเงินได้ และการลดภาระภาษีเงินได้ในทุกระดับรายได้ [183] [184]
ผลกระทบสุทธิของการเรียกเก็บเงินภาษีทั้งหมดในยุคเรแกนคือรายได้ของรัฐบาลลดลง 1% เมื่อเทียบกับรายได้ประมาณการของกรมธนารักษ์จากงบประมาณหลังการออกกฎหมายครั้งแรกของฝ่ายบริหารในเดือนมกราคม [185]อย่างไรก็ตาม รายรับภาษีเงินได้ของรัฐบาลกลางเพิ่มขึ้นจากปี 2523 ถึง 2532 เพิ่มขึ้นจาก 308.7 พันล้านดอลลาร์เป็น 549 พันล้านดอลลาร์[186]หรืออัตราเฉลี่ยต่อปีที่ 8.2 เปอร์เซ็นต์ (2.5 เปอร์เซ็นต์มาจากใบเสร็จรับเงินประกันสังคมที่สูงขึ้น) และรายจ่ายของรัฐบาลกลางเพิ่มขึ้นที่ อัตราร้อยละ 7.1 ต่อปี [187] [188]
นโยบายของเรแกนเสนอว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจจะเกิดขึ้นเมื่ออัตราภาษีส่วนเพิ่มต่ำพอที่จะกระตุ้นการลงทุน ซึ่งจะนำไปสู่การจ้างงานและค่าแรงที่สูงขึ้น นักวิจารณ์เรียกสิ่งนี้ว่า " เศรษฐศาสตร์แบบหยด " — ความเชื่อที่ว่านโยบายภาษีที่เป็นประโยชน์กับคนรวยจะสร้างผลกระทบ "ลดน้อยลง" ไปถึงคนจน[189] มีคำถามเกิดขึ้นว่านโยบายของเรแกนมีประโยชน์กับคนรวยมากกว่าคนยากจนหรือไม่[190]และพลเมืองที่ยากจนและชนกลุ่มน้อยจำนวนมากมองว่าเรแกนไม่แยแสต่อการต่อสู้ของพวกเขา[190]มุมมองเหล่านี้รุนแรงขึ้นจากข้อเท็จจริงที่ว่าระบบเศรษฐกิจของเรแกนรวมถึงการแช่แข็งค่าแรงขั้นต่ำที่ $3.35 ต่อชั่วโมงเฉือน ความช่วยเหลือจากรัฐบาลกลางให้รัฐบาลท้องถิ่นร้อยละ 60 ลดงบประมาณสำหรับที่อยู่อาศัยของรัฐและเงินอุดหนุนค่าเช่ามาตรา 8ลงครึ่งหนึ่งและกำจัดโครงการมอบทุนสนับสนุนการพัฒนาชุมชนที่ยากจน[191]พร้อมกับเรแกน 1981 ลดอัตราภาษีปกติบนรายได้พิเศษเขาลดสูงสุดอัตรากำไรอยู่ที่ร้อยละ 20 [192] ในเวลาต่อมา เรแกนได้กำหนดอัตราภาษีสำหรับการเพิ่มทุนที่ระดับเดียวกับอัตรารายได้ปกติเช่นเงินเดือนและค่าจ้าง โดยทั้งสองจะเติมที่ 28 เปอร์เซ็นต์[193]เรแกนถูกมองว่าเป็นวีรบุรุษต่อต้านภาษีแม้จะขึ้นภาษีสิบเอ็ดครั้งตลอดตำแหน่งประธานาธิบดีของเขา ทั้งหมดนี้ในนามของความรับผิดชอบทางการคลัง[194]ตามคำกล่าวของPaul Krugman, "โดยรวมแล้ว การเพิ่มภาษีในปี 1982 ไม่ได้แก้ไขประมาณหนึ่งในสามของการลดหย่อนภาษีในปี 1981 ในฐานะที่เป็นส่วนแบ่งของ GDP การเพิ่มขึ้นนั้นมากกว่าการขึ้นภาษีของนายคลินตันในปี 1993อย่างมาก" [195]อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์และในประเทศที่ปรึกษาด้านนโยบายของบรูซบาร์ตเลตต์ , เรแกนภาษีเพิ่มขึ้นตลอดทั้งประธานาธิบดีของเขาเอาครึ่งหลังของการตัดภาษี 1981 [196]
เรแกนเป็นศัตรูกับการแทรกแซงของรัฐบาลและเขาตัดงบประมาณที่ไม่ใช่ทหาร[197]โปรแกรม[198]รวมทั้งMedicaid , แสตมป์อาหารโปรแกรมการศึกษาของรัฐบาลกลาง[197]และEPA [19]เขาปกป้องโปรแกรมการให้สิทธิ์เช่นประกันสังคมและMedicare , [20]แต่ฝ่ายบริหารของเขาพยายามที่จะล้างผู้พิการจำนวนมากจากม้วนความพิการประกันสังคม[21]
ท่าทางการบริหารที่มีต่อเงินฝากออมทรัพย์และเงินกู้ยืมอุตสาหกรรมมีส่วนทำให้วิกฤตเงินฝากออมทรัพย์และเงินกู้ยืมชนกลุ่มน้อยของนักวิจารณ์ของ Reaganomics ยังชี้ให้เห็นว่านโยบายที่ได้รับอิทธิพลบางส่วนตลาดหุ้นตก 1987 , [202]แต่มีมติเกี่ยวกับการเป็นแหล่งเดียวสำหรับความผิดพลาดใด ๆ[203]เพื่อให้ครอบคลุมการขาดดุลงบประมาณของรัฐบาลกลางที่เกิดขึ้นใหม่ สหรัฐอเมริกาได้กู้ยืมเงินอย่างหนักทั้งในประเทศและต่างประเทศ ทำให้หนี้ของประเทศเพิ่มขึ้นจาก 997 พันล้านดอลลาร์เป็น 2.85 ล้านล้านดอลลาร์[204]เรแกนอธิบายว่าหนี้ใหม่เป็น "ความผิดหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุด" ในการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของเขา[182]
เขาได้แต่งตั้งPaul Volcker ขึ้นเป็นประธานธนาคารกลางสหรัฐอีกครั้ง และในปี 1987 เขาได้แต่งตั้งAlan Greenspan นักการเงินเพื่อสืบทอดตำแหน่งต่อจากเขา เรแกนยุติการควบคุมราคาน้ำมันในประเทศซึ่งมีส่วนทำให้เกิดวิกฤตการณ์พลังงานในปี 2516-2517 และฤดูร้อนปี 2522 [205] [206]ต่อมาราคาน้ำมันก็ลดลง และไม่มีการขาดแคลนเชื้อเพลิงเหมือนในทศวรรษ 1970 [206]เรแกนยังปฏิบัติตามสัญญาแคมเปญ 1980 ให้ยกเลิกภาษีกำไรโชคลาภในปี 1988 ซึ่งก่อนหน้านี้ได้เพิ่มการพึ่งพาน้ำมันจากต่างประเทศ[207]นักเศรษฐศาสตร์บางคน เช่น ผู้ได้รับรางวัลโนเบล มิลตัน ฟรีดแมนและRobert Mundellให้เหตุผลว่านโยบายภาษีของ Reagan กระตุ้นเศรษฐกิจของอเมริกาและมีส่วนทำให้เศรษฐกิจเฟื่องฟูในทศวรรษ 1990 [208]นักเศรษฐศาสตร์อื่น ๆ เช่นเป็นผู้ชนะรางวัลโนเบลโรเบิร์ตโซโลว์ยืนยันว่าการขาดดุลของเรแกนเป็นเหตุผลสำคัญทายาทของจอร์จดับเบิลยูบุชเบี้ยวสัญญาหาเสียงของเขาและหันไปเพิ่มภาษี [208]
ระหว่างดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของเรแกน โครงการหนึ่งได้ริเริ่มขึ้นภายในชุมชนข่าวกรองของสหรัฐอเมริกาเพื่อให้แน่ใจว่าเศรษฐกิจของอเมริกาแข็งแกร่ง โปรแกรมโครงการโสกราตีสพัฒนาและสาธิตวิธีการที่จำเป็นสำหรับสหรัฐอเมริกาในการสร้างและเป็นผู้นำการก้าวกระโดดครั้งถัดไปในการได้มาซึ่งเทคโนโลยีและการใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีเพื่อความได้เปรียบทางการแข่งขัน นั่นคือนวัตกรรมอัตโนมัติ เพื่อให้แน่ใจว่าสหรัฐอเมริกาได้รับประโยชน์สูงสุดจากนวัตกรรมอัตโนมัติ เรแกนในช่วงเทอมที่สองของเขามีคำสั่งของผู้บริหารที่ร่างขึ้นเพื่อสร้างหน่วยงานของรัฐบาลกลางแห่งใหม่เพื่อดำเนินการตามผลลัพธ์ของโครงการโสกราตีสทั่วประเทศ อย่างไรก็ตาม วาระของเรแกนสิ้นสุดลงก่อนที่จะมีการประสานงานและลงนามในคำสั่งของผู้บริหาร และรัฐบาลของบุชที่จะมาถึง ซึ่งระบุว่าโปรเจ็กต์โสกราตีสเป็น "นโยบายอุตสาหกรรม" หากคำสั่งนั้นสิ้นสุดลง [209] [210]
สิทธิมนุษยชน
ฝ่ายบริหารของเรแกนมักถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่ามีการบังคับใช้กฎหมายสิทธิพลเมืองไม่เพียงพอ หากไม่เป็นการบ่อนทำลายอย่างจริงจัง[211] [212]ในปีพ.ศ. 2525 เขาลงนามในใบเรียกเก็บเงินขยายเวลาพระราชบัญญัติสิทธิในการออกเสียงลงคะแนนเป็นเวลา 25 ปีหลังจากการวิ่งเต้นและการรณรงค์หาเสียงระดับรากหญ้าทำให้เขาต้องละทิ้งแผนการเพื่อบรรเทาข้อจำกัดของกฎหมายนั้น[213]เขายังลงนามในกฎหมายเพื่อจัดตั้งวันหยุดมาร์ติน ลูเธอร์ คิงของรัฐบาลกลางแม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้นด้วยการจอง[214]ในเดือนมีนาคมปี 1988 เขาคัดค้านสิทธิพลเมืองพระราชบัญญัติการฟื้นฟู 1987แต่การยับยั้งของเขาถูกแทนที่โดยสภาคองเกรส เรแกนแย้งว่ากฎหมายละเมิดสิทธิของรัฐและสิทธิของคริสตจักรและเจ้าของธุรกิจ [215]
การเพิ่มขึ้นของสงครามเย็น
เรแกนเพิ่มขึ้นสงครามเย็นเร่งโอนกลับจากนโยบายที่détenteที่เริ่มต้นในการบริหารคาร์เตอร์ต่อไปอัฟกานิสถาน Saur ปฏิวัติและต่อมารุกรานของโซเวียต [217]เขาสั่งสร้างกองทัพสหรัฐจำนวนมหาศาล[171]และใช้นโยบายใหม่ที่มุ่งสู่สหภาพโซเวียต; เขาฟื้นขึ้นมาทวน B-1โปรแกรมที่ได้รับการยกเลิกโดยคาร์เตอร์บริหารและเขาผลิตขีปนาวุธ MX [218]เพื่อตอบสนองต่อการติดตั้งSS-20ของสหภาพโซเวียตเรแกนดูแลNATOการติดตั้งขีปนาวุธ Pershingในเยอรมนีตะวันตก [219]ในปีพ.ศ. 2525 เรแกนพยายามที่จะตัดการเข้าถึงสกุลเงินแข็งของมอสโกโดยขัดขวางเส้นทางก๊าซที่เสนอไปยังยุโรปตะวันตก มันทำร้ายเศรษฐกิจของสหภาพโซเวียต แต่ก็ทำให้เกิดความไม่พอใจในหมู่พันธมิตรอเมริกันในยุโรปที่นับรายได้นั้น เรแกนถอยกลับในประเด็นนี้ [220] [221]
ในปี 1984 นักข่าวNicholas Lemannสัมภาษณ์รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมCaspar Weinbergerและสรุปกลยุทธ์ของการบริหาร Reagan เพื่อย้อนกลับสหภาพโซเวียต:
สังคมของพวกเขาอ่อนแอทางเศรษฐกิจ และขาดความมั่งคั่ง การศึกษา และเทคโนโลยีเพื่อเข้าสู่ยุคข้อมูลข่าวสาร พวกเขาทุ่มทุกอย่างในการผลิตทางการทหาร และสังคมของพวกเขาก็เริ่มแสดงความเครียดอย่างรุนแรง พวกเขาไม่สามารถรักษาการผลิตทางทหารได้อย่างที่เราสามารถทำได้ ในที่สุดมันจะทำลายพวกเขา และจากนั้นจะมีมหาอำนาจเพียงแห่งเดียวในโลกที่ปลอดภัย—ถ้าเราสามารถใช้จ่ายต่อไปได้ [222]
Lemann ตั้งข้อสังเกตว่าเมื่อเขาเขียนว่าในปี 1984 เขาคิดว่าพวกเรแกนอาศัยอยู่ในโลกแฟนตาซี แต่ภายในปี 2016 Lemann กล่าวว่าข้อความนี้แสดงถึง "คำอธิบายที่ค่อนข้างไม่ขัดแย้งกับสิ่งที่ Reagan ทำจริงๆ" [222]
เรแกนและนายกรัฐมนตรีมาร์กาเร็ต แทตเชอร์ของสหราชอาณาจักรประณามสหภาพโซเวียตในแง่อุดมการณ์[223]ในการปราศรัยอันโด่งดังเมื่อวันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2525 ต่อรัฐสภาแห่งสหราชอาณาจักรใน Royal Gallery of the Palace of Westminsterเรแกนกล่าวว่า "การเดินขบวนเพื่อเสรีภาพและประชาธิปไตยจะทำให้ลัทธิมาร์กซ์-เลนินอยู่ในกองขี้เถ้าของ ประวัติศาสตร์ " [216] [224] [225]เมื่อวันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2526 เขาคาดการณ์ว่าลัทธิคอมมิวนิสต์จะล่มสลายโดยระบุว่า "ลัทธิคอมมิวนิสต์เป็นอีกบทที่น่าเศร้าและแปลกประหลาดในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ที่มีการเขียนหน้าสุดท้ายแม้กระทั่งตอนนี้" [226]ในการกล่าวสุนทรพจน์สมาคมผู้เผยแพร่ศาสนาแห่งชาติเมื่อวันที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2526 เรแกนเรียกสหภาพโซเวียตว่า " อาณาจักรแห่งความชั่วร้าย " [227]
หลังจากที่เครื่องบินรบโซเวียตได้บินโคเรียนแอร์ไลน์เที่ยวบิน 007ใกล้เกาะโมเนรอนเมื่อวันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2526 ซึ่งบรรทุกคน 269 คนรวมทั้งสมาชิกรัฐสภาจอร์เจียลาร์รีแมคโดนัลด์เรแกนระบุว่าการกระทำนี้เป็น "การสังหารหมู่" และประกาศว่าโซเวียตได้ "ต่อต้านโลกและศีลธรรม" ศีลที่ชี้นำมนุษยสัมพันธ์ในหมู่คนทุกหนทุกแห่ง” [228]ฝ่ายบริหารของ Reagan ตอบสนองต่อเหตุการณ์ดังกล่าวโดยระงับการให้บริการผู้โดยสารทางอากาศของโซเวียตทั้งหมดไปยังสหรัฐอเมริกาและยกเลิกข้อตกลงหลายฉบับที่กำลังเจรจากับโซเวียต ทำให้กระทบกระเทือนทางการเงิน[228]ผลของการยิงและสาเหตุที่ KAL 007 หลงทางที่คิดว่าไม่เพียงพอที่เกี่ยวข้องกับระบบนำทาง เรแกนประกาศเมื่อวันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2526 ว่าระบบกำหนดตำแหน่งบนโลกจะพร้อมใช้งานสำหรับพลเรือนโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย เมื่อเสร็จแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดในการนำทางที่คล้ายกันในอนาคต[229] [230]
ภายใต้นโยบายที่ออกมาเป็นที่รู้จักในฐานะเรแกนลัทธิเรแกนและการบริหารงานของเขายังให้ชัดเจนและช่วยแอบแฝงเพื่อต่อต้านคอมมิวนิสต์เคลื่อนไหวต่อต้านในความพยายามที่จะว่า " ย้อนกลับ " ของสหภาพโซเวียตได้รับการสนับสนุนรัฐบาลคอมมิวนิสต์ในแอฟริกาเอเชียและละตินอเมริกา[231]อย่างไรก็ตามในการหยุดพักจากนโยบายการบริหารของคาร์เตอร์ของอาวุธไต้หวันภายใต้การทำประชาสัมพันธ์ไต้หวันเรแกนยังเห็นด้วยกับรัฐบาลคอมมิวนิสต์ในประเทศจีนเพื่อลดการขายอาวุธให้ไต้หวัน [232]
เรแกนส่งกองกิจกรรมพิเศษของ CIA ไปยังอัฟกานิสถานและปากีสถาน พวกเขาเป็นเครื่องมือในการฝึกอบรมเตรียมและนำมุสสิมกองกำลังต่อต้านกองทัพโซเวียต [233] [234]โครงการแอบแฝงของประธานาธิบดีเรแกนได้รับเครดิตในการช่วยเหลือในการยุติการยึดครองอัฟกานิสถานของสหภาพโซเวียตในอัฟกานิสถาน[235]แม้ว่าอาวุธยุทโธปกรณ์ของสหรัฐฯ บางส่วนที่นำมาใช้ในภายหลังจะเป็นภัยคุกคามต่อกองทหารสหรัฐในสงครามปี 2544 ในอัฟกานิสถาน . [236] CIA เริ่มแบ่งปันข้อมูลกับรัฐบาลอิหร่านด้วยที่มันแอบมาจีบ ในกรณีหนึ่ง ในปี 1982 แนวทางปฏิบัตินี้ทำให้รัฐบาลสามารถระบุและกำจัดคอมมิวนิสต์ออกจากพันธกิจของตน และขจัดโครงสร้างพื้นฐานที่สนับสนุนโซเวียตในอิหร่านได้อย่างแท้จริง[237]
ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2526 เรแกนได้เปิดตัวStrategic Defense Initiative (SDI) ซึ่งเป็นโครงการป้องกัน[238]ที่จะใช้ระบบภาคพื้นดินและอวกาศเพื่อปกป้องสหรัฐอเมริกาจากการถูกโจมตีโดยขีปนาวุธนิวเคลียร์ทางยุทธศาสตร์[239]เรแกนเชื่อว่าเกราะป้องกันนี้จะทำให้สงครามนิวเคลียร์เป็นไปไม่ได้[238] [240]มีความไม่เชื่อมากมายเกี่ยวกับความเป็นไปได้ทางวิทยาศาสตร์ของโครงการ นำฝ่ายตรงข้ามให้พากย์ SDI "Star Wars" และโต้แย้งว่าวัตถุประสงค์ทางเทคโนโลยีของมันคือไม่สามารถบรรลุได้[238]โซเวียตเริ่มกังวลเกี่ยวกับผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจาก SDI; (241]ผู้นำยูริ อันโดรปอฟกล่าวว่า จะทำให้ "โลกทั้งใบตกอยู่ในอันตราย"[242]ด้วยเหตุผลเหล่านั้นเดวิด เกอร์เกน อดีตผู้ช่วยประธานาธิบดีเรแกน เชื่อว่าเมื่อมองย้อนกลับไป SDI ได้เร่งการสิ้นสุดของสงครามเย็น [243]
แม้ว่าจะได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มอนุรักษ์นิยมชั้นนำของอเมริกาที่โต้แย้งว่ากลยุทธ์นโยบายต่างประเทศของเรแกนมีความสำคัญต่อการปกป้องผลประโยชน์ด้านความมั่นคงของสหรัฐ แต่นักวิจารณ์กลับมองว่าการริเริ่มนโยบายต่างประเทศของฝ่ายบริหารนั้นก้าวร้าวและเป็นลัทธิจักรวรรดินิยม และตำหนิพวกเขาว่าเป็น "การก่อกวน" [241]การบริหารก็ยังวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักสำหรับการสำรองต่อต้านคอมมิวนิสต์ผู้นำที่ถูกกล่าวหาว่ารุนแรงละเมิดสิทธิมนุษยชนเช่นฮิสเซนแฮเบร์ของชาด[244]และEfraínRíos Monttของกัวเตมาลา [245] [246]ในช่วง 16 เดือน (พ.ศ. 2525-2526) มอนต์เป็นประธานาธิบดีของกัวเตมาลาที่ทหารกัวเตมาลาถูกกล่าวหาว่าฆ่าล้างเผ่าพันธุ์สำหรับการสังหารหมู่สมาชิกของคน Ixilและกลุ่มชนพื้นเมืองอื่น ๆ เรแกนบอกว่ามอนท์กำลัง "แร็พ" [247]และอธิบายว่าเขาเป็น [248]การละเมิดสิทธิมนุษยชนก่อนหน้านี้ได้เตือนให้สหรัฐฯ ตัดความช่วยเหลือแก่รัฐบาลกัวเตมาลา แต่ฝ่ายบริหารของเรแกนได้ยื่นอุทธรณ์ต่อรัฐสภาให้เริ่มความช่วยเหลือทางทหารอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่ฝ่ายบริหารก็ประสบความสำเร็จในการให้ความช่วยเหลือที่ไม่ใช่ทางทหาร เช่น USAID [247] [249]
สงครามกลางเมืองเลบานอน
ด้วยความเห็นชอบของรัฐสภาเรแกนส่งกองกำลังไปยังเลบานอนในปี 1983 เพื่อลดภัยคุกคามของสงครามกลางเมืองเลบานอน กองกำลังรักษาสันติภาพของอเมริกาในกรุงเบรุตซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังข้ามชาติในช่วงสงครามกลางเมืองเลบานอน ถูกโจมตีเมื่อวันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2526 เหตุระเบิดที่ค่ายทหารเบรุตทำให้ทหารอเมริกันเสียชีวิต 241 นายและบาดเจ็บอีกกว่า 60 คนจากเครื่องบินทิ้งระเบิดฆ่าตัวตายด้วยรถบรรทุกพลีชีพ [250]เรแกนส่งเรือประจัญบานยูเอสเอส นิวเจอร์ซีย์ไปโจมตีตำแหน่งของซีเรียในเลบานอน จากนั้นเขาก็ถอนนาวิกโยธินทั้งหมดออกจากเลบานอน [251]
การบุกรุกของเกรเนดา
เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม 1983 เรแกนได้รับคำสั่งให้กองกำลังสหรัฐบุกเกรเนดา (ชื่อรหัสว่า "การดำเนินการอย่างเร่งด่วนโกรธ") ที่ 1979 รัฐประหารได้จัดตั้งเป็นอิสระไม่ใช่ชิด มาร์กซ์-นิสต์ของรัฐบาล การอุทธรณ์อย่างเป็นทางการจากองค์การรัฐแคริบเบียนตะวันออก (OECS) นำไปสู่การแทรกแซงของกองกำลังสหรัฐฯ ประธานาธิบดีเรแกนยังอ้างถึงภัยคุกคามระดับภูมิภาคที่ถูกกล่าวหาโดยกองกำลังโซเวียต - คิวบาที่สร้างขึ้นในทะเลแคริบเบียนและความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของนักศึกษาแพทย์ชาวอเมริกันหลายร้อยคนที่มหาวิทยาลัยเซนต์จอร์จว่าเป็นเหตุผลที่เพียงพอในการบุกOperation Urgent Furyเป็นปฏิบัติการทางทหารครั้งใหญ่ครั้งแรกที่ดำเนินการโดยกองกำลังสหรัฐนับตั้งแต่สงครามเวียดนาม. การต่อสู้เริ่มขึ้นหลายวัน ส่งผลให้สหรัฐได้รับชัยชนะ[252]โดยมีผู้เสียชีวิตจากชาวอเมริกัน 19 คน และทหารอเมริกันที่ได้รับบาดเจ็บ 116 คน [253]ในช่วงกลางเดือนธันวาคม หลังจากที่รัฐบาลใหม่ได้รับการแต่งตั้งจากผู้ว่าการ-นายพล กองกำลังสหรัฐก็ถอนกำลังออกไป [252]
การหาเสียงของประธานาธิบดีปี 2527
เรแกนยอมรับการเสนอชื่อจากพรรครีพับลิกันในอนุสัญญารีพับลิกันในดัลลัส เท็กซัส เขาประกาศว่าเป็นเวลา " เช้าอีกแล้วในอเมริกา " เกี่ยวกับเศรษฐกิจฟื้นตัวและผลงานที่โดดเด่นของนักกีฬาอเมริกันในโอลิมปิกฤดูร้อน 1984บนแผ่นดินบ้านเกิด เหนือสิ่งอื่นใด[35]เขาเป็นประธานาธิบดีสหรัฐคนแรกที่เปิดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก[254] การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกครั้งก่อนที่เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกานั้นเปิดขึ้นโดยรองประธานาธิบดี (สามครั้ง) หรือบุคคลอื่นที่รับผิดชอบ (สองครั้ง)
ฝ่ายตรงข้ามของเรแกนในการเลือกตั้งประธานาธิบดี 1984 เป็นอดีตรองประธานาธิบดีวอลเตอร์มอนเด็ลหลังจากการแสดงที่อ่อนแอในการดีเบตชิงตำแหน่งประธานาธิบดีครั้งแรก ความสามารถของเรแกนในการชนะอีกวาระหนึ่งถูกตั้งคำถาม[255]เรแกนดีดตัวขึ้นในการอภิปรายครั้งที่สอง; เผชิญหน้ากับคำถามเกี่ยวกับอายุของเขา เขาเหน็บ: "ฉันจะไม่ทำให้อายุเป็นปัญหาของการรณรงค์ครั้งนี้ ฉันจะไม่แสวงประโยชน์ เพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมือง ความเยาว์วัยของคู่ต่อสู้ของฉันและการขาดประสบการณ์" คำพูดนี้สร้างเสียงปรบมือและเสียงหัวเราะ แม้กระทั่งจากมอนเดลเอง[256]
ในเดือนพฤศจิกายนนั้น เรแกนได้รับชัยชนะจากการเลือกตั้งครั้งใหม่อย่างถล่มทลาย โดยมี 49 รัฐจาก 50 รัฐ Mondale ชนะเพียงรัฐบ้านเกิดของเขาในมินนิโซตาและดิสตริกต์ออฟโคลัมเบีย[139]เรแกนชนะ 525 จาก 538 คะแนนโหวต มากที่สุดของผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีในประวัติศาสตร์สหรัฐฯ[257]ในแง่ของคะแนนเสียงเลือกตั้ง นี่เป็นการเลือกตั้งประธานาธิบดีที่ลำเอียงที่สุดเป็นอันดับสองในประวัติศาสตร์สหรัฐสมัยใหม่โรสเวลต์ 's 1936 ชัยชนะเหนืออาล์ฟแลนซึ่งเขาได้รับรางวัลร้อยละ 98.5 หรือ 523 ของแล้วรวม 531 คะแนนเลือกอันดับแรก[5]เรแกนชนะคะแนนโหวต 58.8 เปอร์เซ็นต์ของคะแนนโหวตจากมอนเดล 40.6 เปอร์เซ็นต์ คะแนนนิยมของชัยชนะ—เกือบ 16.9 ล้านโหวต (54.4 ล้านสำหรับเรแกนถึง 37.5 ล้านสำหรับมอนเดล) [258] [259] – มีเพียงริชาร์ด นิกสันในชัยชนะเหนือจอร์จ แมคโกเวิร์นในปี 1972เท่านั้น [139]
เทอมที่สอง
เรแกนสาบานว่าในฐานะประธานเป็นครั้งที่สองเมื่อวันที่ 20 มกราคม 1985 ในพิธีส่วนตัวที่ทำเนียบขาวในเวลานั้นเรแกนอายุ 73 ปีเป็นบุคคลที่เก่าแก่ที่สุดที่จะเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี บันทึกนี้ถูกแซงหน้าโดยJoe Bidenซึ่งอายุ 78 ปีในการเข้ารับตำแหน่งในปี 2564 [146]เนื่องจากวันที่ 20 มกราคมเป็นวันอาทิตย์จึงไม่มีการจัดงานเฉลิมฉลองในที่สาธารณะ แต่เกิดขึ้นในCapitol rotundaในวันรุ่งขึ้น วันที่ 21 มกราคมเป็นวันที่หนาวที่สุดแห่งหนึ่งในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เนื่องจากสภาพอากาศไม่เอื้ออำนวย จึงมีการจัดงานเฉลิมฉลองการสถาปนาขึ้นภายในอาคารรัฐสภา ในช่วงหลายสัปดาห์ต่อมา เรแกนก็สั่นสะท้านพนักงานบ้าง โดยย้ายเจมส์ เบเกอร์เสนาธิการทำเนียบขาว ถึงเลขาธิการกระทรวงการคลังและแต่งตั้งโดนัลด์ รีแกนรัฐมนตรีคลังซึ่งเป็นอดีตเจ้าหน้าที่ของเมอร์ริล ลินช์เสนาธิการ [260]
สงครามยาเสพติด
เพื่อตอบสนองต่อความกังวลเกี่ยวกับการระบาดของรอยแตกที่เพิ่มขึ้นเรแกนเริ่มทำสงครามต่อต้านยาเสพติดในปี 1982 ซึ่งเป็นนโยบายที่นำโดยรัฐบาลกลางในการลดการค้ายาเสพติดที่ผิดกฎหมาย แม้ว่า Nixon จะประกาศสงครามกับยาเสพติดก่อนหน้านี้ แต่ Reagan ก็สนับสนุนนโยบายที่ก้าวร้าวมากขึ้น [261]เขาบอกว่า "ยาเสพติดคุกคามสังคมของเรา" และสัญญาว่าจะต่อสู้เพื่อโรงเรียนและที่ทำงานที่ปลอดยา ขยายการรักษายา การบังคับใช้กฎหมายที่เข้มงวดขึ้น และความพยายามในการสั่งห้ามยาเสพติด และความตระหนักรู้ของสาธารณชนมากขึ้น [262] [263]
ในปีพ.ศ. 2529 เรแกนได้ลงนามในร่างกฎหมายบังคับใช้ยาเสพติดซึ่งใช้งบประมาณ 1.7 พันล้านดอลลาร์ (เทียบเท่า 4 พันล้านดอลลาร์ในปี 2563) เพื่อเป็นทุนสนับสนุนในการทำสงครามยาเสพติดและกำหนดบทลงโทษขั้นต่ำสำหรับความผิดด้านยาเสพติด[264]การเรียกเก็บเงินได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างมีนัยสำคัญในการส่งเสริมความแตกต่างทางเชื้อชาติของประชากรในคุก , [264]และนักวิจารณ์ยังฟ้องว่านโยบายไม่น้อยที่จะลดความพร้อมของยาเสพติดบนถนนในขณะที่ส่งผลให้ภาระทางการเงินที่ยิ่งใหญ่สำหรับอเมริกา[265]ผู้ปกป้องความพยายามชี้ให้เห็นถึงความสำเร็จในการลดอัตราการใช้ยาของวัยรุ่นซึ่งพวกเขาอ้างถึงนโยบายการบริหารของ Reagan: [266] การใช้กัญชาในหมู่ผู้อาวุโสในโรงเรียนมัธยมลดลงจาก 33 เปอร์เซ็นต์ในปี 1980 เป็น 12 เปอร์เซ็นต์ในปี 1991[267]สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง แนนซี เรแกน ทำสงครามกับยาเสพติดเป็นอันดับแรกด้วยการก่อตั้งแคมเปญรณรงค์ความตระหนักเรื่องยาเสพติด"แค่พูดไม่ " ซึ่งมีจุดมุ่งหมายเพื่อกีดกันเด็กและวัยรุ่นจากการมีส่วนร่วมในการใช้ยาเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจโดยเสนอวิธีการต่างๆ ในการพูดว่า "ไม่" แนนซี เรแกนเดินทางไป 65 เมืองใน 33 รัฐ สร้างความตระหนักเกี่ยวกับอันตรายของยาเสพติด รวมทั้งแอลกอฮอล์ [268]
การตอบสนองต่อการแพร่ระบาดของโรคเอดส์
ตามที่องค์กรนักเคลื่อนไหวด้านโรคเอดส์เช่นACT UPและนักวิชาการเช่นDon Francisและ Peter S. Arno ผู้บริหารของ Reagan เพิกเฉยต่อวิกฤตโรคเอดส์เป็นส่วนใหญ่ซึ่งเริ่มคลี่คลายในสหรัฐอเมริกาในปี 1981 ในปีเดียวกับที่เรแกนเข้ารับตำแหน่ง[269] [270] [271] [272]พวกเขายังอ้างว่าการวิจัยโรคเอดส์ได้รับทุนไม่เพียงพออย่างเรื้อรังในระหว่างการบริหารของเรแกน และการขอเงินทุนเพิ่มเติมจากแพทย์ที่ศูนย์ควบคุมโรค (CDC) ถูกปฏิเสธเป็นประจำ[273] [274]
By the time President Reagan gave his first prepared speech on the epidemic, six years into his presidency, 36,058 Americans had been diagnosed with AIDS, and 20,849 had died of it.[274] By 1989, the year Reagan left office, more than 100,000 people had been diagnosed with AIDS in the United States, and more than 59,000 of them had died of it.[275]
Reagan administration officials countered criticisms of neglect by noting that federal funding for AIDS-related programs rose over his presidency, from a few hundred thousand dollars in 1982 to $2.3 billion in 1989.[276] In a September 1985 press conference, Reagan said: "this is a top priority with us...there's no question about the seriousness of this and the need to find an answer."[277] Gary Bauer, Reagan's domestic policy adviser near the end of his second term, argued that Reagan's belief in cabinet government led him to assign the job of speaking out against AIDS to his Surgeon General of the United States and the United States Secretary of Health and Human Services.[278]
Addressing apartheid
From the late 1960s onward, the American public grew increasingly vocal in its opposition to the apartheid policy of the white-minority government of South Africa, and in its insistence that the U.S. impose economic and diplomatic sanctions on South Africa.[279] The strength of the anti-apartheid opposition surged during Reagan's first term in office as its component disinvestment from South Africa movement, which had been in existence for quite some years, gained critical mass following in the United States, particularly on college campuses and among mainline Protestant denominations.[280][281] President Reagan was opposed to divestiture because, as he wrote in a letter to Sammy Davis Jr., it "would hurt the very people we are trying to help and would leave us no contact within South Africa to try and bring influence to bear on the government". He also noted the fact that the "American-owned industries there employ more than 80,000 blacks" and that their employment practices were "very different from the normal South African customs".[282]
As an alternative strategy for opposing apartheid, the Reagan Administration developed a policy of constructive engagement with the South African government as a means of encouraging it to move away from apartheid gradually. It was part of a larger initiative designed to foster peaceful economic development and political change throughout southern Africa.[279] This policy, however, engendered much public criticism and renewed calls for the imposition of stringent sanctions.[283] In response, Reagan announced the imposition of new sanctions on the South African government, including an arms embargo in late 1985.[284] These sanctions were, however, seen as weak by anti-apartheid activists, and as insufficient by the president's opponents in Congress.[283] In August 1986, Congress approved the Comprehensive Anti-Apartheid Act, which included tougher sanctions. Reagan vetoed the act, but the veto was overridden by Congress. Afterward, Reagan reiterated that his administration and "all America" opposed apartheid, and said, "the debate ... was not whether or not to oppose apartheid but, instead, how best to oppose it and how best to bring freedom to that troubled country." Several European countries as well as Japan soon followed the U.S. lead and imposed their sanctions on South Africa.[285]
Libya bombing
Relations between Libya and the United States under President Reagan were continually contentious, beginning with the Gulf of Sidra incident in 1981; by 1982, Libyan leader Muammar Gaddafi was considered by the CIA to be, along with USSR leader Leonid Brezhnev and Cuban leader Fidel Castro, part of a group known as the "unholy trinity" and was also labeled as "our international public enemy number one" by a CIA official.[286] These tensions were later revived in early April 1986, when a bomb exploded in a Berlin discothèque, resulting in the injury of 63 American military personnel and death of one serviceman. Stating that there was "irrefutable proof" that Libya had directed the "terrorist bombing", Reagan authorized the use of force against the country. In the late evening of April 15, 1986, the United States launched a series of airstrikes on ground targets in Libya.[287][288]
British Prime Minister Margaret Thatcher allowed the U.S. Air Force to use Britain's air bases to launch the attack, on the justification that the UK was supporting America's right to self-defense under Article 51 of the United Nations Charter.[288] The attack was designed to halt Gaddafi's "ability to export terrorism", offering him "incentives and reasons to alter his criminal behavior".[287] The president addressed the nation from the Oval Office after the attacks had commenced, stating, "When our citizens are attacked or abused anywhere in the world on the direct orders of hostile regimes, we will respond so long as I'm in this office."[288] The attack was condemned by many countries. By a vote of 79 in favor to 28 against with 33 abstentions, the United Nations General Assembly adopted resolution 41/38 which "condemns the military attack perpetrated against the Socialist People's Libyan Arab Jamahiriya on April 15, 1986, which constitutes a violation of the Charter of the United Nations and of international law".[289]
Immigration
Reagan signed the Immigration Reform and Control Act in 1986. The act made it illegal to knowingly hire or recruit illegal immigrants, required employers to attest to their employee's immigration status, and granted amnesty to approximately three million illegal immigrants who entered the United States before January 1, 1982, and had lived in the country continuously. Upon signing the act at a ceremony held beside the newly refurbished Statue of Liberty, Reagan said, "The legalization provisions in this act will go far to improve the lives of a class of individuals who now must hide in the shadows, without access to many of the benefits of a free and open society. Very soon, many of these men and women will be able to step into the sunlight and, ultimately, if they choose, they may become Americans."[290] Reagan also said, "The employer sanctions program is the keystone and major element. It will remove the incentive for illegal immigration by eliminating the job opportunities which draw illegal aliens here."[290]
Iran–Contra affair
In 1986, the Iran–Contra affair became a problem for the administration stemming from the use of proceeds from covert arms sales to Iran during the Iran–Iraq War to fund the Contra rebels fighting against the government in Nicaragua, which had been specifically outlawed by an act of Congress.[291][292] The affair became a political scandal in the United States during the 1980s.[293] The International Court of Justice, whose jurisdiction to decide the case was disputed by the United States,[294] ruled that the United States had violated international law and breached treaties in Nicaragua in various ways.[295][296] Reagan later withdrew the agreement between the United States and the International Court of Justice.[297]
President Reagan professed that he was unaware of the plot's existence. He opened his own investigation and appointed two Republicans and one Democrat, John Tower, Brent Scowcroft and Edmund Muskie, respectively, to investigate the scandal. The commission could not find direct evidence that Reagan had prior knowledge of the program, but criticized him heavily for his disengagement from managing his staff, making the diversion of funds possible.[298] A separate report by Congress concluded that "If the president did not know what his national security advisers were doing, he should have."[298] Reagan's popularity declined from 67 percent to 46 percent in less than a week, the most significant and quickest decline ever for a president.[299] The scandal resulted in eleven convictions and fourteen indictments within Reagan's staff.[300]
Many Central Americans criticize Reagan for his support of the Contras, calling him an anti-communist zealot, blinded to human rights abuses, while others say he "saved Central America".[301] Daniel Ortega, Sandinistan and president of Nicaragua, said that he hoped God would forgive Reagan for his "dirty war against Nicaragua".[301]
In 1988, near the end of the Iran–Iraq War, the U.S. Navy guided-missile cruiser USS Vincennes accidentally shot down Iran Air Flight 655 killing 290 civilian passengers. The incident further worsened already tense Iran–United States relations.[302]
Decline of the Soviet Union and thaw in relations
Until the early 1980s, the United States had relied on the qualitative superiority of its weapons to essentially frighten the Soviets, but the gap had been narrowed.[303] Although the Soviet Union did not accelerate military spending after President Reagan's military buildup,[304] their enormous military expenses, in combination with collectivized agriculture and inefficient planned manufacturing, were a heavy burden for the Soviet economy. At the same time, oil prices in 1985 fell to one third of the previous level; oil was the primary source of Soviet export revenues. These factors contributed to a stagnant Soviet economy during Mikhail Gorbachev's tenure.[305]
Meanwhile, Reagan escalated the rhetoric. In his famous 1983 speech to religious fundamentalists, he outlined his strategy for victory. First, he labeled the Soviet system an "Evil Empire" and a failure—its demise would be a godsend for the world. Second, Reagan explained his strategy was an arms buildup that would leave the Soviets far behind, with no choice but to negotiate arms reduction. Finally, displaying his characteristic optimism, he praised liberal democracy and promised that such a system eventually would triumph over Soviet communism.[306][307]
Reagan appreciated the revolutionary change in the direction of the Soviet policy with Mikhail Gorbachev, and shifted to diplomacy, intending to encourage the Soviet leader to pursue substantial arms agreements.[308] He and Gorbachev held four summit conferences between 1985 and 1988: the first in Geneva, Switzerland, the second in Reykjavík, Iceland, the third in Washington, D.C., and the fourth in Moscow.[309] Reagan believed that if he could persuade the Soviets to allow for more democracy and free speech, this would lead to reform and the end of Communism.[310] The critical summit was at Reykjavík in October 1986, where they met alone, with translators but with no aides. To the astonishment of the world, and the chagrin of Reagan's most conservative supporters, they agreed to abolish all nuclear weapons. Gorbachev then asked the end of SDI. Reagan said no, claiming that it was defensive only, and that he would share the secrets with the Soviets. No deal was achieved.[311]
Speaking at the Berlin Wall on June 12, 1987, five years after his first visit to West Berlin as president, Reagan challenged Gorbachev to go further, saying "General Secretary Gorbachev, if you seek peace, if you seek prosperity for the Soviet Union and Eastern Europe, if you seek liberalization, come here to this gate! Mr. Gorbachev, open this gate! Mr. Gorbachev, tear down this wall!" [312] Later, in November 1989, East German authorities began allowing citizens to pass freely through border checkpoints,[313][314] and began dismantling the Wall the following June;[315][316] its demolition was completed in 1992.[315][316]
At Gorbachev's visit to Washington in December 1987, he and Reagan signed the Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty (INF Treaty) at the White House, which eliminated an entire class of nuclear weapons.[317] The two leaders laid the framework for the Strategic Arms Reduction Treaty, or START I; Reagan insisted that the name of the treaty be changed from Strategic Arms Limitation Talks to Strategic Arms Reduction Talks.[318]
When Reagan visited Moscow for the fourth summit in 1988, he was viewed as a celebrity by the Soviets. A journalist asked the president if he still considered the Soviet Union the evil empire. "No," he replied, "I was talking about another time, another era."[319] At Gorbachev's request, Reagan gave a speech on free markets at the Moscow State University.[320]
Health
Early in his presidency, Reagan started wearing a custom-made, technologically advanced hearing aid, first in his right ear[321] and later in his left ear as well.[322] His decision to go public in 1983 regarding his wearing the small, audio-amplifying device boosted their sales.[323]
On July 13, 1985, Reagan underwent surgery at Bethesda Naval Hospital to remove cancerous polyps from his colon. He relinquished presidential power to the vice president for eight hours in a similar procedure as outlined in the 25th Amendment, which he specifically avoided invoking.[324] The surgery lasted just under three hours and was successful.[325] Reagan resumed the powers of the presidency later that day.[326] In August of that year, he underwent an operation to remove skin cancer cells from his nose.[327] In October, more skin cancer cells were detected on his nose and removed.[328]
In January 1987, Reagan underwent surgery for an enlarged prostate that caused further worries about his health. No cancerous growths were found, and he was not sedated during the operation.[329] In July of that year, aged 76, he underwent a third skin cancer operation on his nose.[330]
On January 7, 1989, Reagan underwent surgery at Walter Reed Army Medical Center to repair a Dupuytren's contracture of the ring finger of his left hand. The surgery lasted for more than three hours and was performed under regional anesthesia.[331]
Judiciary
During the 1980 presidential campaign, Reagan pledged that he would appoint the first female Supreme Court Justice if given the opportunity.[332] That opportunity came during his first year in office when Associate Justice Potter Stewart retired; Reagan selected Sandra Day O'Connor, who was confirmed unanimously by the Senate. In his second term, Reagan had three opportunities to fill a Supreme Court vacancy. When Chief Justice Warren E. Burger retired in September 1986, Reagan nominated incumbent Associate Justice William Rehnquist to succeed Burger as Chief Justice (the appointment of an incumbent associate justice as chief justice is subject to a separate confirmation process). Then, following Rehnquist's confirmation, the president named Antonin Scalia to fill the consequent associate justice vacancy.[333] Reagan's final opportunity to fill a vacancy arose in mid-1987 when Associate Justice Lewis F. Powell Jr. announced his intention to retire. Reagan initially chose Conservative jurist Robert Bork to succeed Powell. Bork's nomination was strongly opposed by civil and women's rights groups, and by Senate Democrats.[334] That October, after a contentious Senate debate, the nomination was rejected by a roll call vote of 42–58.[335] Soon afterward, Reagan announced his intention to nominate Douglas Ginsburg to the Court. However, before his name was submitted to the Senate, Ginsburg withdrew himself from consideration.[336] Anthony Kennedy was subsequently nominated and confirmed as Powell's successor.[337]
Along with his four Supreme Court appointments, Reagan appointed 83 judges to the United States courts of appeals, and 290 judges to the United States district courts. Early in his presidency, Reagan appointed Clarence M. Pendleton Jr. of San Diego as the first African American to chair the United States Commission on Civil Rights. Pendleton tried to steer the commission into a conservative direction in line with Reagan's views on social and civil rights policy during his tenure from 1981 until his sudden death in 1988. Pendleton soon aroused the ire of many civil rights advocates and feminists when he ridiculed the comparable worth proposal as being "Looney Tunes".[338][339][340]
Post-presidency (1989–2004)
Assault
On April 13, 1992, Reagan was assaulted by an anti-nuclear protester during a luncheon speech while accepting an award from the National Association of Broadcasters in Las Vegas.[341] The protester, Richard Springer, smashed a two-foot-high (61 cm), 30-pound (14 kg) crystal statue of an eagle that the broadcasters had given the former president. Flying shards of glass hit Reagan, but he was not injured. Using media credentials, Springer intended to announce government plans for an underground nuclear weapons test in the Nevada desert the following day.[342] Springer was the founder of an anti-nuclear group called the 100th Monkey. Following his arrest on assault charges, a Secret Service spokesman could not explain how Springer got past the federal agents who guarded Reagan's life at all times.[343] Later, Springer pled guilty to reduced charges and said he had not meant to hurt Reagan through his actions. He pled guilty to a misdemeanor federal charge of interfering with the Secret Service, but other felony charges of assault and resisting officers were dropped.[344]
Public speaking
After leaving office in 1989, the Reagans purchased a home in Bel Air, Los Angeles, in addition to the Reagan Ranch in Santa Barbara. They regularly attended Bel Air Church[345] and occasionally made appearances on behalf of the Republican Party; Reagan delivered a well-received speech at the 1992 Republican National Convention.[346] Previously, on November 4, 1991, the Ronald Reagan Presidential Library was dedicated and opened to the public. Five presidents and six first ladies attended the dedication ceremonies, marking the first time that five presidents were gathered in the same location.[347] Reagan continued to speak publicly in favor of the Brady Bill;[348] a constitutional amendment requiring a balanced budget; and the repeal of the 22nd Amendment, which prohibits anyone from serving more than two terms as president.[349] In 1992 Reagan established the Ronald Reagan Freedom Award with the newly formed Ronald Reagan Presidential Foundation.[350] His final public speech occurred on February 3, 1994, during a tribute to him in Washington, D.C.; his last major public appearance was at the funeral of Richard Nixon on April 27, 1994.
Alzheimer's disease
Announcement and reaction (1994)
In August 1994, at the age of 83, Reagan was diagnosed with Alzheimer's disease,[351] an incurable neurodegenerative disease which destroys brain cells and ultimately causes death.[351][352] In November of that year, he informed the nation of the diagnosis through a handwritten letter,[351] writing in part:
I have recently been told that I am one of the millions of Americans who will be afflicted with Alzheimer's Disease ... At the moment I feel just fine. I intend to live the remainder of the years God gives me on this earth doing the things I have always done ... I now begin the journey that will lead me into the sunset of my life. I know that for America there will always be a bright dawn ahead. Thank you, my friends. May God always bless you.[353]
After his diagnosis, letters of support from well-wishers poured into his California home.[354] However, there was also speculation over how long Reagan had demonstrated symptoms of mental degeneration.[355] At a June 1981 reception for mayors, not long after the assassination attempt, Reagan greeted his Secretary of Housing and Urban Development Samuel Pierce by saying "How are you, Mr. Mayor? How are things in your city?",[356][357] although he later realized his mistake.[358] In a 2011 book titled My Father at 100, Reagan's son Ron said he had suspected early signs of his father's dementia as early as 1984;[359][360] an allegation that sparked a furious response from his brother, Michael Reagan, who accused him of “selling out his father to sell books”.[361] Ron would later temper his claims, telling The New York Times he did not believe his father was actually inhibited by Alzheimer's while in office, only that “the disease was likely present in him”, for years prior to his 1994 diagnoses.[362] In her book Reporting Live, former CBS White House correspondent Lesley Stahl recounted that in her final meeting with the president in 1986, Reagan did not seem to know who she was. Stahl wrote that she came close to reporting that Reagan was senile, but by the end of the meeting, he had regained his alertness.[363]
Lay observations that Reagan suffered from Alzheimer's while still in office have been widely refuted by medical experts, however, including the many physicians who treated Reagan both during and after his presidency.[364][365][366] Regarding his mental competency while in office, all four of Reagan's White House doctors maintained they never had any concerns "even with the hindsight of" the former president's diagnosis.[366] Neurosurgeon Daniel Ruge, who served as Physician to the President from 1981 to 1985, said that he never detected signs of the disease while speaking almost every day with Reagan.[367] John E. Hutton, who served from 1985 to 1989, said the president "absolutely" did not "show any signs of dementia or Alzheimer's".[366] Though all were familiar with the disease, none of Reagan's White House physicians was an expert in Alzheimer's specifically; an outside specialist who reviewed both Reagan's public and medical records agreed with the conclusion that he displayed no signs of dementia during his presidency.[364] Reagan's doctors said that he first began exhibiting overt symptoms of the illness in late 1992[368] or 1993,[366] several years after he had left office. An example of which may include when Reagan repeated a toast to Margaret Thatcher, with identical words and gestures, at his 82nd-birthday party on February 6, 1993.[369] Lawrence Altman (M.D.) of The New York Times, while noting that "the line between mere forgetfulness and the beginning of Alzheimer's can be fuzzy",[366] upon reviewing Reagan's medical records and interviewing his doctors agreed that no signs of dementia appear to have been present while he was in office.[365] Other staff members, former aides, and friends said they saw no indication of Alzheimer's while he was president. Reagan did experience occasional memory lapses, though, especially with names.[366]
Reagan suffered an episode of head trauma in July 1989, five years before his diagnosis. After being thrown from a horse in Mexico, a subdural hematoma was found and surgically treated later in the year.[351][352] Nancy Reagan, citing what doctors told her, asserted that her husband's 1989 fall hastened the onset of Alzheimer's disease,[352] although acute brain injury has not been conclusively proven to accelerate Alzheimer's or dementia.[370][371] Ruge said it was possible that the horse accident affected Reagan's memory.[368]
Progression (1994–2004)
As the years went on, Alzheimer's disease slowly destroyed Reagan's mental capacity.[366] He was able to recognize only a few people, including his wife, Nancy.[366] He remained active, however; he took walks through parks near his home and on beaches, played golf regularly, and until 1999 he often went to his office in nearby Century City.[366]
Reagan suffered a fall at his Bel Air home on January 13, 2001, resulting in a broken hip.[372] The fracture was repaired the following day,[373] and the 89-year-old Reagan returned home later that week, although he faced difficult physical therapy at home.[374] On February 6, 2001, Reagan reached the age of 90, becoming only the third U.S. president after John Adams and Herbert Hoover to do so.[375] Reagan's public appearances became much less frequent with the progression of the disease, and as a result, his family decided that he would live in quiet semi-isolation with his wife Nancy. She told CNN's Larry King in 2001 that very few visitors were allowed to see her husband because she felt that "Ronnie would want people to remember him as he was."[376] After her husband's diagnosis and death, Nancy Reagan became a stem-cell research advocate, asserting that it could lead to a cure for Alzheimer's.[377]
Death and funeral
Reagan died of pneumonia, complicated by Alzheimer's disease,[378] at his home in the Bel Air district of Los Angeles, California on the afternoon of June 5, 2004.[379] A short time after his death, Nancy Reagan released a statement saying, "My family and I would like the world to know that President Ronald Reagan has died after 10 years of Alzheimer's disease at 93 years of age. We appreciate everyone's prayers."[379] Speaking in Paris, France, President George W. Bush called Reagan's death "a sad hour in the life of America".[380] He also declared June 11 a national day of mourning.[381]
Reagan's body was taken to the Kingsley and Gates Funeral Home in Santa Monica, California, where well-wishers paid tribute by laying flowers and American flags in the grass.[382] On June 7, his body was transferred to the Ronald Reagan Presidential Library, where a brief family funeral, conducted by Pastor Michael Wenning, was held. Reagan's body lay in repose in the Library lobby until June 9; over 100,000 people viewed the coffin.[383] On June 9, Reagan's body was flown to Washington, D.C., where he became the tenth U.S. president to lie in state in the Rotunda of the U.S. Capitol;[384] in thirty-four hours, 104,684 people filed past the coffin.[385]
On June 11, a state funeral was conducted in the Washington National Cathedral, presided over by President George W. Bush. Eulogies were given by former British Prime Minister Margaret Thatcher,[386] former Canadian Prime Minister Brian Mulroney, and both former President George H. W. Bush and President George W. Bush. Also in attendance were Mikhail Gorbachev and many world leaders, including British Prime Minister Tony Blair; Prince Charles, representing his mother Queen Elizabeth II; German Chancellor Gerhard Schröder; Italian Prime Minister Silvio Berlusconi; and interim presidents Hamid Karzai of Afghanistan and Ghazi al-Yawer of Iraq.[387]
After the funeral, the Reagan entourage was flown back to the Ronald W. Reagan Presidential Library in Simi Valley, California, where another service was held, and President Reagan was interred.[388] At the time of his death, Reagan was the longest-lived president in U.S. history, having lived 93 years and 120 days (2 years, 8 months, and 23 days longer than John Adams, whose record he surpassed). He was also the first U.S. president to die in the 21st century. Reagan's burial site is inscribed with the words he delivered at the opening of the Ronald Reagan Presidential Library: "I know in my heart that man is good, that what is right will always eventually triumph and that there is purpose and worth to each and every life."[389]
Legacy
Since Reagan left office in 1989, substantial debate has occurred among scholars, historians, and the general public surrounding his legacy.[390] Supporters have pointed to a more efficient and prosperous economy as a result of Reagan's economic policies,[391] foreign policy triumphs including a peaceful end to the Cold War,[392] and a restoration of American pride and morale.[144] Proponents say that he had an unabated and passionate love for the United States which restored faith in the American Dream,[393] after a decline in American confidence and self-respect under Jimmy Carter's perceived weak leadership, particularly during the Iran hostage crisis, as well as his gloomy, dreary outlook for the future of the United States during the 1980 election.[394] Critics point out that Reagan's economic policies resulted in rising budget deficits,[182] a wider gap in wealth, and an increase in homelessness[191] and that the Iran–Contra affair lowered American credibility.[395]
Opinions of Reagan's legacy among the country's leading policymakers and journalists differ as well. Edwin Feulner, president of The Heritage Foundation, said that Reagan "helped create a safer, freer world" and said of his economic policies: "He took an America suffering from 'malaise' ... and made its citizens believe again in their destiny."[396] However, Mark Weisbrot, co-Director of the Center for Economic and Policy Research, contended that Reagan's "economic policies were mostly a failure"[397] while Howard Kurtz of The Washington Post opined that Reagan was "a far more controversial figure in his time than the largely gushing obits on television would suggest".[398]
Despite the continuing debate surrounding his legacy, many conservative and liberal scholars agree that Reagan has been the most influential president since Franklin D. Roosevelt, leaving his imprint on American politics, diplomacy, culture, and economics through his effective communication and pragmatic compromising.[399] As summarized by British historian M. J. Heale, since Reagan left office, historians have reached a broad consensus that he rehabilitated conservatism, turned the nation to the right, practiced a considerably pragmatic conservatism that balanced ideology and the constraints of politics, revived faith in the presidency and American exceptionalism, and contributed to victory in the Cold War.[400][401]
Cold War
In 2017, a C-SPAN survey of scholars ranked Reagan in terms of leadership in comparison with all 42 presidents. He ranked number nine in international relations.[402][403]
Reagan's major achievement was the end of the Cold War as he left office. Furthermore, the USSR and Soviet-sponsored Communist movements worldwide were falling apart—and collapsed completely three years after he left office. The U.S. thus became the only superpower. His admirers say he won the Cold War.[404] After 40 years of high tension, the USSR pulled back in the last years of Reagan's second term. In 1989, the Kremlin lost control of all its East European satellites. In 1991, Communism was overthrown in the USSR, and on December 26, 1991, the Soviet Union ceased to exist. The resulting states were no threat to the United States. Reagan's exact role is debated, with many believing that Reagan's defense policies, economic policies, military policies and hard-line rhetoric against the Soviet Union and Communism—together with his summits with General Secretary Gorbachev—played a significant part in ending the Cold War.[190][308]
He was the first president to reject containment and détente and to put into practice the concept that the Soviet Union could be defeated rather than simply negotiated with, a post-Détente strategy,[308] a conviction that was vindicated by Gennadi Gerasimov, the Foreign Ministry spokesman under Gorbachev, who said that the Strategic Defense Initiative was "very successful blackmail. ...The Soviet economy couldn't endure such competition."[405] Reagan's aggressive rhetoric toward the USSR had mixed effects; Jeffery W. Knopf observes that being labeled "evil" probably made no difference to the Soviets but gave encouragement to the East-European citizens opposed to communism.[308]
General Secretary Gorbachev said of his former rival's Cold War role: "[He was] a man who was instrumental in bringing about the end of the Cold War",[406] and deemed him "a great president".[406] Gorbachev does not acknowledge a win or loss in the war, but rather a peaceful end; he said he was not intimidated by Reagan's harsh rhetoric.[407] Margaret Thatcher, former Prime Minister of the United Kingdom, said of Reagan, "he warned that the Soviet Union had an insatiable drive for military power ... but he also sensed it was being eaten away by systemic failures impossible to reform."[408] She later said, "Ronald Reagan had a higher claim than any other leader to have won the Cold War for liberty and he did it without a shot being fired."[409] Said Brian Mulroney, former Prime Minister of Canada: "He enters history as a strong and dramatic player [in the Cold War]."[410] Former President Lech Wałęsa of Poland acknowledged, "Reagan was one of the world leaders who made a major contribution to communism's collapse."[411] Professor Jeffrey Knopf has argued that Reagan's leadership was only one of several causes of the end of the Cold War.[308] President Harry S. Truman's policy of containment is also regarded as a force behind the fall of the USSR, and the Soviet invasion of Afghanistan undermined the Soviet system itself.[412]
Domestic and political legacy
Reagan reshaped the Republican party, led the modern conservative movement, and altered the political dynamic of the United States.[413] More men voted Republican under Reagan, and Reagan tapped into religious voters.[413] The so-called "Reagan Democrats" were a result of his presidency.[413]
After leaving office, Reagan became an iconic influence within the Republican Party.[414] His policies and beliefs have been frequently invoked by Republican presidential candidates since 1988.[35] The 2008 Republican presidential candidates were no exception, for they aimed to liken themselves to him during the primary debates, even imitating his campaign strategies.[415] Republican nominee John McCain frequently said that he came to office as "a foot soldier in the Reagan Revolution".[416] Reagan's most famous statement regarding the role of smaller government was that "Government is not a solution to our problem, government is the problem."[417] Praise for Reagan's accomplishments was part of standard GOP rhetoric a quarter-century after his retirement. Washington Post reporter Carlos Lozada noted how the main Republican contenders in the 2016 presidential race adopted "standard GOP Gipper worship".[418]
The period of American history most dominated by Reagan and his policies that concerned taxes, welfare, defense, the federal judiciary and the Cold War is known today as the Reagan Era. This time period emphasized that the conservative "Reagan Revolution", led by Reagan, had a permanent impact on the United States in domestic and foreign policy. The Bill Clinton administration is often treated as an extension of the Reagan Era, as is the George W. Bush administration.[419] Historian Eric Foner noted that the Obama candidacy in 2008 "aroused a great deal of wishful thinking among those yearning for a change after nearly thirty years of Reaganism".[420]
Cultural and political image
| Date | Event | Approval (%) | Disapproval (%) |
|---|---|---|---|
| March 30, 1981 | Shot by Hinckley | 73 | 19 |
| January 22, 1983 | High unemployment | 42 | 54 |
| April 26, 1986 | Libya bombing | 70 | 26 |
| February 26, 1987 | Iran–Contra affair | 44 | 51 |
| December 27–29, 1988[421] | Near end of presidency | 63 | 29 |
| N/A | Career average | 57 | 39 |
| July 30, 2001 | (Retrospective)[422] | 64 | 27 |
According to columnist Chuck Raasch, "Reagan transformed the American presidency in ways that only a few have been able to."[423] He redefined the political agenda of the times, advocating lower taxes, a conservative economic philosophy, and a stronger military.[424] His role in the Cold War further enhanced his image as a different kind of leader.[425][426] Reagan's "avuncular style, optimism, and plain-folks demeanor" also helped him turn "government-bashing into an art form".[191]
Reagan's popularity has increased since 1989. When Reagan left office in 1989, a CBS poll indicated that he held an approval rating of 68 percent. This figure equaled the approval rating of Franklin D. Roosevelt (and was later matched by Bill Clinton), as the highest rating for a departing president in the modern era.[6] Gallup polls in 2001, 2007 and 2011 ranked him number one or number two when correspondents were asked for the greatest president in history.[427] Reagan ranked third of post-World War II presidents in a 2007 Rasmussen Reports poll, fifth in a 2000 ABC poll, ninth in another 2007 Rasmussen poll, and eighth in a late-2008 poll by British newspaper The Times.[428][429][430] In a Siena College survey of over 200 historians, however, Reagan ranked sixteenth out of 42.[431][432] While the debate about Reagan's legacy is ongoing, the 2009 Annual C-SPAN Survey of Presidential Leaders ranked Reagan the tenth-greatest president. The survey of leading historians rated Reagan number 11 in 2000.[433]
In 2011, the Institute for the Study of the Americas released the first-ever British academic survey to rate U.S. presidents. This poll of British specialists in U.S. history and politics placed Reagan as the eighth-greatest U.S. president.[434]
Reagan's ability to talk about substantive issues with understandable terms and to focus on mainstream American concerns earned him the laudatory moniker "The Great Communicator".[435][436][437] Of it, Reagan said, "I won the nickname the great communicator. But I never thought it was my style that made a difference—it was the content. I wasn't a great communicator, but I communicated great things."[438] His age and soft-spoken speech gave him a warm grandfatherly image.[439][440][441]
Reagan also earned the nickname "the Teflon President", in that public perceptions of him were not tarnished by the controversies that arose during his administration.[442] According to Colorado congresswoman Patricia Schroeder, who coined the phrase, the epithet referred to Reagan's ability to "do almost anything and not get blamed for it".[443]
Public reaction to Reagan was always mixed. He was the oldest president up to that time and was supported by young voters, who began an alliance that shifted many of them to the Republican Party.[444] Reagan did not fare well with minority groups in terms of approval, especially African Americans. However, his support of Israel throughout his presidency earned him support from many Jews.[445] He emphasized family values in his campaigns and during his presidency, although he was the first president to have been divorced.[446] The combination of Reagan's speaking style, unabashed patriotism, negotiation skills, as well as his savvy use of the media, played an important role in defining the 1980s and his future legacy.[447]
Reagan was known to joke frequently during his lifetime, displayed humor throughout his presidency,[448] and was famous for his storytelling.[449] His numerous jokes and one-liners have been labeled "classic quips" and "legendary".[450] Among the most notable of his jokes was one regarding the Cold War. As a microphone test in preparation for his weekly radio address in August 1984, Reagan made the following joke: "My fellow Americans, I'm pleased to tell you today that I've signed legislation that will outlaw Russia forever. We begin bombing in five minutes."[451] Reagan's sense of humor was also observed by hundreds of Americans at Tempelhof U.S. Air Base June 12, 1987. While giving a speech celebrating the 750th anniversary of Berlin, a balloon popped in the front row. Without missing a beat, Reagan quipped "missed me", a reference to his previous assassination attempt in 1981.[452] Former aide David Gergen commented, "It was that humor ... that I think endeared people to Reagan."[243]
Reagan also had the ability to offer comfort and hope to the nation as a whole at times of tragedy. Following the disintegration of the Space Shuttle Challenger on January 28, 1986.[453] On the evening of the disaster, Reagan addressed the nation, saying:
The future doesn't belong to the fainthearted; it belongs to the brave ... We will never forget them, nor the last time we saw them, this morning, as they prepared for their journey and waved goodbye and "slipped the surly bonds of Earth" to "touch the face of God".[454]
Honors
Reagan received several awards in his pre- and post-presidential years. After his election as president, Reagan received a lifetime gold membership in the Screen Actors Guild, was inducted into the National Speakers Association Speaker Hall of Fame,[455] and received the United States Military Academy's Sylvanus Thayer Award.[456]
In 1981, Reagan was inducted as a Laureate of The Lincoln Academy of Illinois and awarded the Order of Lincoln (the state's highest honor) by the governor of Illinois in the area of government.[457] In 1982 he was given the "Distinguished Service Medal" by the American Legion because his highest priority was the national defense.[458] In 1983, he received the highest distinction of the Scout Association of Japan, the Golden Pheasant Award.[459] In 1989, Reagan was made an honorary knight Grand Cross of the Order of the Bath, one of the highest British orders. This entitled him to the use of the post-nominal letters "GCB" but, as a foreign national, not to be known as "Sir Ronald Reagan". Only two U.S. presidents have received this honor since attaining office: Reagan and George H. W. Bush;[460] Dwight D. Eisenhower received his before becoming president in his capacity as a general after World War II. Reagan was also named an honorary Fellow of Keble College, Oxford. Japan awarded him the Grand Cordon of the Order of the Chrysanthemum in 1989; he was the second U.S. president to receive the order and the first to have it given to him for personal reasons as Eisenhower received it as a commemoration of U.S.–Japanese relations.[461] In 1990, Reagan was awarded the WPPAC's Top Honor Prize because he signed the Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty with H.E. Mikhail Gorbachev (then president of Russia), ending the cold war.[462][463]
On January 18, 1993, Reagan received the Presidential Medal of Freedom (awarded with distinction), the highest honor that the United States can bestow, from President George H. W. Bush, his vice president and successor.[464] Reagan was also awarded the Republican Senatorial Medal of Freedom, the highest honor bestowed by Republican members of the Senate.[465]
On Reagan's 87th birthday in 1998, Washington National Airport was renamed Ronald Reagan Washington National Airport by a bill signed into law by President Bill Clinton. That year, the Ronald Reagan Building and International Trade Center was dedicated in Washington, D.C.[466] He was among 18 included in Gallup's most admired man and woman poll of the 20th century, from a poll conducted in the U.S. in 1999; two years later, USS Ronald Reagan was christened by Nancy Reagan and the United States Navy. It is one of few Navy ships christened in honor of a living person and the first aircraft carrier to be named in honor of a living former president.[467]
In 1998 the U.S. Navy Memorial Foundation awarded Reagan its Naval Heritage award for his support of the U.S. Navy and military in both his film career and while he served as president.[468]
Congress authorized the creation of the Ronald Reagan Boyhood Home in Dixon, Illinois in 2002, pending federal purchase of the property.[469] On May 16 of that year, Nancy Reagan accepted the Congressional Gold Medal, the highest civilian honor bestowed by Congress, on behalf of the president and herself.[470]
After Reagan's death, the United States Postal Service issued a President Ronald Reagan commemorative postage stamp in 2005.[471] Later in the year, CNN, along with the editors of Time magazine, named him the "most fascinating person" of the network's first 25 years;[472] Time listed Reagan one of the 100 Most Important People of the 20th century as well.[473] The Discovery Channel asked its viewers to vote for The Greatest American in June 2005; Reagan placed in first place, ahead of Abraham Lincoln and Martin Luther King Jr.[474]
In 2006, Reagan was inducted into the California Hall of Fame, located at The California Museum.[475] Every year from 2002, California governors Gray Davis and Arnold Schwarzenegger proclaimed February 6 "Ronald Reagan Day" in the state of California in honor of their most famous predecessor.[476] In 2010, Schwarzenegger signed Senate Bill 944, authored by Senator George Runner, to make every February 6 Ronald Reagan Day in California.[477]
In 2007, Polish President Lech Kaczyński posthumously conferred on Reagan the highest Polish distinction, the Order of the White Eagle, saying that Reagan had inspired the Polish people to work for change and helped to unseat the repressive communist regime; Kaczyński said it "would not have been possible if it was not for the tough-mindedness, determination, and feeling of mission of President Ronald Reagan".[478] Reagan backed the nation of Poland throughout his presidency, supporting the anti-communist Solidarity movement, along with Pope John Paul II;[479] the Ronald Reagan Park, a public facility in Gdańsk, was named in his honor.
On June 3, 2009, Nancy Reagan unveiled a statue of her late husband in the United States Capitol rotunda. The statue represents the state of California in the National Statuary Hall Collection. After Reagan's death, both major American political parties agreed to erect a statue of Reagan in the place of that of Thomas Starr King.[480] The day before, President Obama signed the Ronald Reagan Centennial Commission Act into law, establishing a commission to plan activities to mark the upcoming centenary of Reagan's birth.[481]
On Independence Day 2011 a statue to Reagan was unveiled outside the U.S. embassy in London. The unveiling was supposed to be attended by Reagan's wife Nancy, but she did not attend; former Secretary of State Condoleezza Rice took her place and read a statement on her behalf. President Reagan's friend and British prime minister during his presidency, Margaret Thatcher, was also unable to attend due to frail health.[482]
In November 2018, a feature film named Reagan received funding from TriStar Global Entertainment with Dennis Quaid portraying Reagan.[483][484] This would be the second time Quaid portrayed a U.S. president.[485] Reagan was scheduled to begin filming in May 2020, but was postponed due to the COVID-19 pandemic.[486]
Gallery
1920s. As a teenager, in Dixon, Illinois
c. 1960. Hosting General Electric Theater
1976. At his home at Rancho del Cielo
.jpg){kind=link}
.png){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
See also
- Cultural depictions of Ronald Reagan
- Electoral history of Ronald Reagan
- Reagan (2011 film)
- Reagan (2022 film)
- Reagan administration scandals
Citations
- ^ Oliver, Myrna (October 11, 1995). "Robert H. Finch, Lt. Gov. Under Reagan, Dies : Politics: Leader in California GOP was 70. He also served in Nixon's Cabinet and as President's special counselor and campaign manager". Los Angeles Times. Retrieved April 4, 2020.
- ^ Chang, Cindy (December 25, 2016). "Ed Reinecke, who resigned as California's lieutenant governor after a perjury conviction, dies at 92". Los Angeles Times. Retrieved April 4, 2020.
- ^ South, Garry (May 21, 2018). "California's lieutenant governors rarely move up to the top job". San Francisco Chronicle. Retrieved April 4, 2020.
- ^ Sullivan, Colin (October 8, 2010). "Jerry Brown's Environmental Record Runs Deep". The New York Times. Retrieved October 29, 2020.
- ^ a b Murse, Tom (January 28, 2019). "The Most Lopsided Presidential Elections in U.S. History: How a Landslide is Measured". ThoughtCo. Retrieved March 9, 2019.
- ^ a b "A Look Back At The Polls". CBS News. Retrieved May 15, 2015.
- ^ a b "Main Street Historic District, National Register of Historic Places Nomination Form" (PDF). Illinois Historic Preservation Agency. April 1, 1982. Archived from the original (PDF) on August 7, 2007. Retrieved July 27, 2007.
- ^ Terry Golway, Ronald Reagan's America (2008) p. 1.
- ^ a b Kengor, p. 4.
- ^ Lynette Holloway (December 13, 1996). "Neil Reagan, 88, Ad Executive And Jovial Brother of President". The New York Times. Retrieved March 22, 2009.
- ^ "Facts about Ronald Reagan". Ronald Reagan Presidential Library and Museum. Retrieved March 24, 2019.
- ^ Janssen, Kim. "Is Ronald Reagan's Chicago boyhood home doomed?". Chicago Sun-Times. Archived from the original on December 2, 2011. Retrieved June 12, 2012.
- ^ Schribman, David (June 6, 2004). "Reagan, all-American, dies at 93". The Boston Globe. Retrieved January 17, 2008.
- ^ Reagan, Ronald (1990), p. 22.
- ^ Kengor, p. 12.
- ^ a b c Rubin, Lyle Jeremy (March 16, 2019). "The Paranoid, Reactionary Dreams of Ronald Reagan". Jacobin. Retrieved March 17, 2019.
- ^ Kengor, p. 48.
- ^ a b "Reagan, Carter, Anderson: Three 'Born Again' Christians Who Differ on Meaning". July 25, 1980 – via www.washingtonpost.com.
- ^ Vaughn, Stephen (1995). "The Moral Inheritance of a President: Reagan and the Dixon Disciples of Christ". Presidential Studies Quarterly. 25 (1): 109–127. JSTOR 27551378.
- ^ a b Kengor, p. 16.
- ^ Lewis, Warren; Rollmann, Hans, eds. (2005). Restoring the First-century Church in the Twenty-first Century. Wipf and Stock. pp. 181–192. ISBN 978-1-59752-416-2.
- ^ Deconstructing Reagan: Conservative Mythology and America's Fortieth President, Kyle Longley, Jeremy D. Mayer, Michael Schaller, John W. Sloan, Ch. 3 "Reagan and Race: Prophet of Color Blindness, Baiter of the Backlash," Jeremy Mayer, page 73, 2007.
- ^ "Reagan, No Racist", National Review, Deroy Murdock, November 20, 2007.
- ^ "Reagan (Part 1)". American Experience. Season 10. Episode 6. February 23, 1998. PBS. WGBH. Retrieved October 9, 2019.
- ^ Smith (2006), p. 327
- ^ Smith (2006), p. 331
- ^ "CPD:The First Reagan-Mondale Presidential Debate". www.debates.org. Retrieved June 30, 2021.
- ^ Smith (2006), p. 332
- ^ Brands, Reagan (2015) pp. 12–5.
- ^ Brands, Reagan (2015) pp. 16–7.
- ^ "Ronald Reagan: Life Before the Presidency". Miller Center. Retrieved August 30, 2015.
- ^ Cannon (2003), p. 25.
- ^ Brands, Reagan (2015) pp. 24–31.
- ^ Brands, Reagan (2015) pp. 35–41.
- ^ a b c d e f Cannon, Lou (June 6, 2004). "Actor, Governor, President, Icon". The Washington Post. p. A01. Retrieved January 26, 2008.
- ^ "Ronald Reagan > Hollywood Years". Ronald Reagan Presidential Foundation. Archived from the original on March 12, 2007. Retrieved March 28, 2007.
- ^ a b Cannon & Beschloss (2001), p. 15.
- ^ "Cupid's Influence on the Film Box-office". The Argus (Melbourne, Vic. : 1848–1956). Melbourne, Vic.: National Library of Australia. October 4, 1941. p. 7 Supplement: The Argus Week–end Magazine. Retrieved April 24, 2012.
- ^ a b Reagan, Ronald (1965). Where's the Rest of Me?. New York: Duell, Sloan, and Pearce. ISBN 978-0-283-98771-7.
- ^ Wood, Brett. "Kings Row". TCM website. Turner Classic Movies. Retrieved March 24, 2009.
- ^ Crowther, Bosley (February 3, 1942). "The Screen; 'Kings Row,' With Ann Sheridan and Claude Rains, a Heavy, Rambling Film, Has Its First Showing Here at the Astor". The New York Times. Retrieved March 29, 2007.
- ^ Cannon (2003), pp. 56–57.
- ^ Friedrich, Otto (1997). City of nets: a portrait of Hollywood in the 1940s. University of California Press (reprint). pp. 86–89, 105–106. ISBN 978-0-520-20949-7.
- ^ Skinner, et al. (2003), p. 836.
- ^ "History of the 11th Armored Cavalry Regiment". 11th Armored Cavalry Regiment. Archived from the original on July 1, 2007. Retrieved November 10, 2008.
- ^ "USS Ronald Reagan: Ronald Reagan". United States Navy. Archived from the original on October 30, 2007. Retrieved March 7, 2007.
- ^ a b c "President Ronald Reagan". National Museum of the United States Air Force. Archived from the original on December 22, 2007. Retrieved December 30, 2007.
- ^ a b "Military service of Ronald Reagan". Ronald Reagan Presidential Library. Retrieved June 22, 2007.
- ^ Terry Rowan. World War II Goes to the Movies & Television Guide Volume II L-Z. p. 121. ISBN 9781105465437.
- ^ Cannon (1991, 2000), pp. 486–490.
- ^ a b "Ronald Reagan". SAG-AFTRA. Archived from the original on April 4, 2020. Retrieved April 4, 2020.
- ^ "Hollywood Ten". history.com. A&E Television Networks. September 12, 2018 [Originally published December 16, 2009]. Retrieved October 19, 2019.
- ^ Federman, Wayne (November 14, 2011). "What Reagan Did for Hollywood". The Atlantic. Retrieved October 19, 2019.
- ^ Diggines, John P. (2007). Ronald Reagan: Fate, Freedom, and the Making of History. New York, New York: W. W. Norton. pp. 100–4. ISBN 978-0-393-06022-5. Retrieved October 19, 2019.
- ^ Wills, Garry (1987). Reagan's America: Innocents at Home. Garden City, NY: Doubleday. pp. 291–6. ISBN 978-0-385-18286-7.
- ^ Schweizer, Peter (November 25, 2002). "Reagan's War: The Epic Story of His Forty-Year Struggle and Final Triumph Over Communism (excerpt)". The Washington Post. Retrieved October 29, 2020.
- ^ "Unmasking Informant T-10". Time. Vol. 126 no. 10. September 9, 1985. Retrieved October 19, 2019.
- ^ Herhold, Scott (August 26, 1985). "Reagan Played Informant Role For FBI In '40s". Chicago Tribune. Retrieved October 20, 2019.
- ^ a b c d e Hearings regarding the communist infiltration of the motion picture industry. Hearings before the Committee on Un-American Activities. US GPO. 1947. pp. 32 ("Regan"), 97 ("Regan"), 213–219 (testimony). Retrieved April 9, 2020.
- ^ GE Reports (June 15, 2011). "GE Theater Introduction" – via YouTube.
- ^ "Morning Joe – Joe Scarborough, Mika Brzezinski, & Willie Geist". MSNBC.com.
- ^ "Live from Pasadena on ABC–TV Tournament of Roses Parade and Rose Bowl Preview with Ronald Reagan your host throughout". The New York Times. January 1, 1959. p. 55.
- ^ "Death Valley Days". CBS Interactive Inc. Retrieved August 25, 2013.
- ^ Reagan, American Icon. Metzger, Robert Paul. 1989. University of Pennsylvania. p. 26.
- ^ "Dispute Over Theatre Splits Chicago City Council". The New York Times. May 8, 1984. Retrieved May 17, 2007.
- ^ Oliver, Marilyn (March 31, 1988). "Locations Range From the Exotic to the Pristine". Los Angeles Times.
- ^ "Jane Wyman: Biography". JaneWyman.com. Retrieved December 31, 2007.
- ^ Severo, Richard (September 11, 2007). "Jane Wyman, 90, Star of Film and TV, Is Dead". The New York Times. Retrieved December 31, 2007.
- ^ "Reagan: Home". HBO. Retrieved September 5, 2011.
- ^ National Constitution Center (February 6, 2013). "10 interesting facts on Ronald Reagan's birthday". National Constitution Center. Archived from the original on November 5, 2013. Retrieved July 12, 2013.
- ^ POLITICO. "Jane Wyman, Ronald Reagan's first wife, dies at 93". politico.com.
- ^ "Nancy Reagan > Her Life & Times". Ronald Reagan Presidential Foundation. Archived from the original on November 12, 2007. Retrieved October 29, 2007.
- ^ Fieldstadt, Elisha; Gittens, Hasani (March 6, 2016). "Former First Lady Nancy Reagan Dead at 94". NBC News. Retrieved March 6, 2016.
- ^ a b c "End of a Love Story". BBC News. June 5, 2004. Retrieved March 21, 2007.
- ^ "Nancy Davis Reagan". whitehouse.gov. Archived from the original on July 8, 2011. Retrieved January 13, 2008 – via National Archives.
- ^ Beschloss, p. 296.
- ^ a b Berry, Deborah Barfield (June 6, 2004). "By Reagan's Side, but her own person". Newsday. Archived from the original on June 28, 2007. Retrieved August 15, 2007.
- ^ "Reagan Love Story". NBC News. June 9, 2004. Retrieved May 25, 2007.
- ^ Fieldstadt, Elisha; Gittens, Hasani (March 6, 2016). "Former First Lady Nancy Reagan Dead at 94". NBC News. Retrieved March 6, 2016.
- ^ Edward M. Yager (2006). Ronald Reagan's Journey: Democrat to Republican. Rowman & Littlefield. pp. 12–15. ISBN 9780742544215.
- ^ Lori Clune, "Political Ideology and Activism to 1966" in Andrew L. Johns, ed., A Companion to Ronald Reagan (2015) pp. 22–39.
- ^ J. David Woodard (2012). Ronald Reagan: A Biography. ABC-CLIO. p. 28. ISBN 9780313396397.
- ^ "President Reagan's Legacy and U.S. Nuclear Weapons Policy". Heritage.org. July 20, 2006. Retrieved April 14, 2014.
- ^ McCullough, David. Truman. Simon & Schuster, 1992, p. 665. ISBN 0-671-45654-7.
- ^ Reagan, Ronald (1990). An American Life: The Autobiography. New York City: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-69198-1.
- ^ Pemberton (1998) pp. 29–31.
- ^ Thomas W. Evans, The Education of Ronald Reagan: The General Electric Years and the Untold Story of His Conversion to Conservatism (2008).
- ^ Brands, Reagan (2015) p. 128.
- ^ Hayward, p. 635.
- ^ Ronald Reagan speaks out on Socialized Medicine – Audio on YouTube
- ^ Richard Rapaport, June 21, 2009, How AMA 'Coffeecup' gave Reagan a boost. San Francisco Chronicle.
- ^ Tatalovich, Raymond; Byron W. Daynes, Theodore J. Lowi (2010). Moral Controversies in American Politics (4th ed.). M.E. Sharpe. p. 172. ISBN 978-0-7656-2651-6.
- ^ Brands, Reagan (2015) pp. 1–6
- ^ "A Time for Choosing". PBS. Retrieved April 17, 2007.
- ^ Reagan, Ronald. "A time for choosing." (1964) online.
- ^ Broder quoted in J. David Woodard, Ronald Reagan: A Biography (Greenwood, 2012) p. 55.
- ^ Ellen Reid Gold, "Ronald Reagan and the oral tradition." Communication Studies (1988) 39#3–4 pp. 159–175.
- ^ Kurt W. Ritter, "Ronald Reagan and 'the speech': The rhetoric of public relations politics." Western Journal of Communication (1968) 32#1 pp. 50–58.
- ^ National Press Club Luncheon Speakers, Ronald Reagan, June 16, 1966 (Speech). Washington, D.C.: National Press Club. June 16, 1966. Retrieved October 27, 2016 – via Library of Congress, Recorded Sound Research Center.
- ^ "The Governors' Gallery – Ronald Reagan". California State Library. Retrieved March 21, 2007.
- ^ Gerard J. De Groot, "'A Goddamned Electable Person': The 1966 California Gubernatorial Campaign of Ronald Reagan." History 82#267 (1997) pp. 429–448.
- ^ Anderson, Totton J.; Lee, Eugene C. (1967). "The 1966 Election in California". The Western Political Quarterly. 20 (2): 535–554. doi:10.2307/446081. JSTOR 446081.
- ^ Kahn, Jeffery (June 8, 2004). "Ronald Reagan launched political career using the Berkeley campus as a target". UC Berkeley News. Retrieved March 30, 2007.
- ^ Cannon & Beschloss (2001), p. 47.
- ^ "1966 Gubernatorial General Election Results – California". Dave Leip's Atlas of U.S. Presidential Elections. February 26, 2007.
- ^ a b *Fischer, Klaus (2006). America in White, Black, and Gray: The Stormy 1960s. Continuum. pp. 241–243. ISBN 978-0-8264-1816-6.
- ^ "The New Rules of Play". Time. March 8, 1968. Archived from the original on November 14, 2007. Retrieved October 16, 2007.
- ^ a b c d Cannon & Beschloss (2001), p. 50.
- ^ "Postscript to People's Park". Time. February 16, 1970. Archived from the original on February 8, 2009. Retrieved December 9, 2007.
- ^ "A Brief History of UCPD: Berkeley, History Topic: People's Park". police.berkeley.edu. August 2006. Archived from the original on December 10, 2015. Retrieved December 9, 2015.
- ^ Cannon (2003), p. 295.
- ^ Reagan's botulism joke is variously reported as "sometimes you wonder whether there shouldn't be an outbreak of botulism" (Sarasota Journal, March 7, 1974, p. 15A) and "It's just too bad we can't have an epidemic of botulism" (Los Angeles Times, March 14, 1974, "Reagan Raps Press on Botulism Quote.")
- ^ a b c Cannon & Beschloss (2001), p. 51
- ^ Reagan, Ronald. (1984) Abortion and the conscience of the nation. Nashville: T. Nelson. ISBN 0-8407-4116-2
- ^ "From "A Huey P. Newton Story"". Retrieved July 7, 2010.
- ^ "How to Stage a Revolution Introduction". Retrieved July 7, 2010.
- ^ Recall Idea Got Its Start in L.A. in 1898, Los Angeles Times, July 13, 2003.
- ^ Seneker, Carl J (May 1967). "Governor Reagan and Executive Clemency". California Law Review. 55 (2): 412–418. doi:10.2307/3479351. JSTOR 3479351.
- ^ Community Property and Family Law: The Family Law Act of 1969 by Aidan R. Gough, Digitalcommons.law.ggu.edu
- ^ 1969 Cal. Stats. chapter 1608, p. 3313.
- ^ Reagan, Michael (2004). Twice Adopted. With Jim Denney. Nashville, Tennessee: Broadman & Holman Publishers. p. 44. ISBN 0-8054-3144-6. Retrieved July 9, 2020.
- ^ Deace, Steve (May 6, 2018). "Top Iowa Conservative: Divorce Is Not The Answer to Domestic Violence". Business Insider. Archived from the original on May 29, 2018. Retrieved May 29, 2018.
- ^ Kubarych, Roger M (June 9, 2004). "The Reagan Economic Legacy". Council on Foreign Relations. Archived from the original on July 31, 2008. Retrieved August 22, 2007.
- ^ "Candidate Reagan is Born Again". Time. September 24, 1979. Archived from the original on May 14, 2010. Retrieved May 10, 2008.
- ^ a b "1976 New Hampshire presidential Primary, February 24, 1976 Republican Results". New Hampshire Political Library. Archived from the original on October 6, 2006. Retrieved November 10, 2008.
- ^ Hathorn Billy (2010). "Mayor Ernest Angelo Jr., of Midland and the 96–0 Reagan Sweep of Texas, May 1, 1976". West Texas Historical Association Yearbook. 86: 77–91.
- ^ "Electoral College Box Scores 1789–1996". U.S. National Archives and Records Admin. Retrieved April 30, 2007.
- ^ Rimmerman, Craig (November 2001). "From Identity to Politics: The Lesbian and Gay Movements in the United States". Temple University Press. ISBN 9781566399050. Retrieved December 7, 2008.
- ^ Stockton-San Joaquin County Public Library. "Ballot Propositions June 1978 – June 1998". Stockton-San Joaquin County Public Library. Archived from the original on February 19, 2012. Retrieved December 7, 2008.
- ^ a b Reagan, Ronald (November 1, 1978). "Editorial: Two Ill-advised California Trends". Los Angeles Herald-Examiner. p. A19.
- ^ Magliocca, Gerard (October 18, 2010). "Ronald Reagan and Gay Rights: A reproduction of the op-ed "Editorial: Two Ill-advised California Trends" by Ronald Reagan in the Los Angeles Herald-Examiner from Library of Congress". concurringopinions.com. Archived from the original on August 14, 2017. Retrieved August 14, 2017.
- ^ White, John Kenneth (June 3, 2021). "Kevin McCarthy should meet the Ronald Reagan of 1978". The Hill. Retrieved June 4, 2021.
- ^ a b Carpenter, Dale (June 10, 2004). "Reagan and Gays: A Reassessment". IGF CultureWatch. Retrieved June 4, 2021.
- ^ Uchitelle, Louis (September 22, 1988). "Bush, Like Reagan in 1980, Seeks Tax Cuts to Stimulate the Economy". The New York Times. Retrieved February 6, 2008.
- ^ Hakim, Danny (March 14, 2006). "Challengers to Clinton Discuss Plans and Answer Questions". The New York Times. Retrieved February 6, 2008.
- ^ Kneeland, Douglas E. (August 4, 1980) "Reagan Campaigns at Mississippi Fair; Nominee Tells Crowd of 10,000 He Is Backing States' Rights." The New York Times. p. A11. Retrieved January 1, 2008.
- ^ John David Lees, Michael Turner. Reagan's first four years: a new beginning? Manchester University Press ND, 1988. p. 11.
- ^ Domenico Montanaro (April 16, 2015). "Throwback Thursday: Reagan Announces Run for President". NPR.
- ^ a b c d Cannon, Lou (October 4, 2016). "Ronald Reagan: Campaigns and Elections". Miller Center of Public Affairs, University of Virginia. Retrieved March 27, 2018.
- ^ "1980 Presidential Election Results". Atlas of U.S. Presidential Elections. Retrieved March 28, 2007.
- ^ Peters, Gerhard; Woollley, John T. "Election of 1980". Santa Barbara, California: The American Presidency Project. Archived from the original on February 12, 2018. Retrieved March 27, 2018.
- ^ a b *Freidel, Frank; Sidey, Hugh (1995). The Presidents of the United States of America. Washington, D.C.: White House Historical Association. p. 84. ISBN 978-0-912308-57-9.
- ^ Hayward, Steven F (May 16, 2005). "Reagan in Retrospect". American Enterprise Institute for Public Policy Research. Archived from the original on March 13, 2009. Retrieved April 7, 2009.
- ^ a b Cannon (1991, 2000), p. 746.
- ^ Reagan, Ronald (2007). The Reagan Diaries. Harper Collins. ISBN 978-0-06-087600-5. Retrieved June 5, 2007.
- ^ a b Peter, Josh (November 5, 2020). "Joe Biden will become the oldest president in American history, a title previously held by Ronald Reagan". USA Today. Retrieved November 18, 2020.
- ^ Murray, Robert K.; Tim H. Blessing (1993). Greatness in the White House. Penn State Press. p. 80. ISBN 978-0-271-02486-8.
- ^ "Reagan Urges School 'Moment of Silence'". Lodi News-Sentinel. July 12, 1984.
- ^ a b David M. Ackerman, The Law of Church and State: Developments in the Supreme Court Since 1980. Novinka Books, 2001. p. 2.
- ^ "U.S. Supreme Court: Engel v. Vitale, 370 U.S. 421 (1962)". Retrieved July 30, 2016.
- ^ Ronald Reagan, Address Before a Joint Session of the Congress on the State of the Union. January 25, 1984.
- ^ George de Lama, Reagan Sees An "Uphill Battle" For Prayer In Public Schools. June 7, 1985, Chicago Tribune.
- ^ Stuart Taylor Jr., High Court Accepts Appeal Of Moment Of Silence Law. January 28, 1987, The New York Times.
- ^ "Remembering the Assassination Attempt on Ronald Reagan". CNN. March 30, 2001. Retrieved December 19, 2007.
- ^ a b CST, Posted on 02 04 11 5:14 AM. "RealClearSports – Assassination Attempt – March 30, 1981". www.realclearpolitics.com. Retrieved October 18, 2019.
- ^ Kengor, Paul (June 11, 2004). "Reagan's Catholic Connections". Catholic Exchange. Retrieved May 30, 2008.
- ^ James Taranto; Leonard Leo (2004). Presidential Leadership. Wall Street Journal Books. ISBN 978-0-7432-7226-1. Retrieved October 20, 2008.
- ^ "Reagan's Nomination of O'Connor". archives.gov. Retrieved November 7, 2015.
- ^ Northrup, Herbert R. (1984). "The Rise and Demise of PATCO". Industrial and Labor Relations Review. 37 (2): 167–184. doi:10.1177/001979398403700201. JSTOR 2522839. S2CID 153785293.
- ^ "Remarks and a Question-and-Answer Session With Reporters on the Air Traffic Controllers Strike". Ronald Reagan Presidential Foundation. 1981. Retrieved May 13, 2007.
- ^ "Unhappy Again". Time. October 6, 1986. Archived from the original on September 3, 2007. Retrieved August 15, 2007.
- ^ David Schultz, Encyclopedia of public administration and public policy (2004) p. 359.
- ^ Cannon (1991, 2000), p. 235.
- ^ "Employment status of the civilian noninstitutional population 16 years and over, 1940 to date". United States Bureau of Labor Statistics. Retrieved December 6, 2010.
- ^ "Labor Force Statistics from the Current Population Survey". Data.bls.gov. August 17, 2011. Retrieved October 4, 2012.
- ^ "Real Gross Domestic Product, 3 Decimal". US. Bureau of Economic Analysis. January 1947. Retrieved September 23, 2015.
- ^ Karaagac, John (2000). Ronald Reagan and Conservative Reformism. Lexington Books. p. 113. ISBN 978-0-7391-0296-1.
- ^ Cannon & Beschloss (2001) p. 99.
- ^ Hayward, pp. 146–148.
- ^ Peter B. Levy (1996). Encyclopedia of the Reagan-Bush Years. ABC-CLIO. pp. 305–306. ISBN 9780313290183.
- ^ a b Bartels, Larry M., L. M. (June 1, 1991). "Constituency Opinion and Congressional Policy Making: The Reagan Defense Build Up". The American Political Science Review. 85 (2): 457–474. doi:10.2307/1963169. ISSN 0003-0554. JSTOR 1963169. S2CID 28751110.
- ^ Mitchell, Daniel J. (July 19, 1996). "The Historical Lessons of Lower Tax Rates". The Heritage Foundation. Archived from the original on May 30, 2007. Retrieved May 22, 2007.
- ^ a b Steuerle, C. Eugene (1992). "Chapter 3: The Early Reagan Era". The Tax Decade: How Taxes Came to Dominate the Public Agenda. Washington D.C.: Urban Institute Press. p. 42. ISBN 9780877665236.
- ^ Sahadi, Jeanne (September 12, 2010). "Taxes: What people forget about Reagan". CNN. Retrieved January 27, 2017.
- ^ "Bruce Bartlett on Tax Increases & Reagan on NRO Financial". Old.nationalreview.com. October 29, 2003. Archived from the original on August 10, 2010. Retrieved August 14, 2010.
- ^ a b Bartlett, Bruce (February 27, 2009). "Higher Taxes: Will The Republicans Cry Wolf Again?". Forbes. Retrieved August 14, 2010.
- ^ Tempalski, Jerry (2003). "OTA Paper 81 – Revenue Effects of Major Tax Bills, rev. September 2006" (PDF). OTA Papers. United States Department of the Treasury, Office of Tax Analysis. Archived from the original (PDF) on February 21, 2011. Retrieved November 28, 2007.
- ^ Krugman, Paul (June 8, 2004). "The Great Taxer". The New York Times. Retrieved March 30, 2010.
- ^ "Even Reagan Raised Taxes," Forbes. Retrieved August 14, 2010.
- ^ "Gross Domestic Product". Bureau of Economic Analysis. July 27, 2007. Archived from the original (Excel) on August 14, 2018. Retrieved August 15, 2007.
- ^ Hayward, p. 185.
- ^ a b c Cannon & Beschloss (2001), p. 128.
- ^ Brownlee, Elliot; Graham, Hugh Davis (2003). The Reagan Presidency: Pragmatic Conservatism & Its Legacies. Lawrence, Kansas: University of Kansas Press. pp. 172–173.
- ^ Steuerle, C. Eugene (1992). The Tax Decade: How Taxes Came to Dominate the Public Agenda. Washington D.C.: The Urban Institute Press. p. 122. ISBN 978-0-87766-523-6.
- ^ Tempalski (2006), Table 2.
- ^ "Historical Budget Data". Congressional Budget Office. March 20, 2009. Archived from the original on July 30, 2008. Retrieved August 10, 2009.
- ^ "Federal Budget Receipts and Outlays". Presidency.ucsb.edu. Retrieved March 8, 2010.
- ^ "Annual Statistical Supplement, 2008 – Old-Age, Survivors, and Disability Insurance Trust Funds (4.A)" (PDF). Retrieved March 8, 2010.
- ^ "Reaganomics". PBS. June 10, 2004. Archived from the original on October 11, 2007. Retrieved August 21, 2007.
- ^ a b c Meacham, John; Murr, Andrew; Clift, Eleanor; Lipper, Tamara; Breslau, Karen; Ordonez, Jennifer (June 14, 2004). "American Dreamer". Newsweek. Retrieved June 3, 2008.
- ^ a b c Dreier, Peter (April 3, 2011). "Don't add Reagan's Face to Mount Rushmore". The Nation.
- ^ Bartlett, Bruce (June 5, 2012). "Rich Nontaxpayers". The New York Times.
- ^ Kocieniewski, David (January 18, 2012). "Since 1980s, the Kindest of Tax Cuts for the Rich". The New York Times. Retrieved January 21, 2012.
- ^ Rampell, Catherine (November 18, 2011). "Tax Pledge May Scuttle a Deal on Deficit". The New York Times. Retrieved January 27, 2012.
- ^ Krugman, Paul (June 8, 2004). "The Great Taxer". The New York Times. Retrieved August 30, 2011.
- ^ Barlett, Bruce (April 6, 2010). "Reagan's Tax Increases". CapitalGainsandGames.com. Archived from the original on June 25, 2012. Retrieved April 29, 2012.
- ^ a b Rosenbaum, David E. (January 8, 1986). "Reagan insists Budget Cuts are way to Reduce Deficit". The New York Times. Retrieved August 21, 2008.
- ^ "Ronald Reagan: Presidency, Domestic Policies". Encyclopædia Britannica. Retrieved August 21, 2008.
- ^ "Views from the Former Administrators". EPA Journal. Environmental Protection Agency. November 1985. Archived from the original on July 15, 2008. Retrieved August 21, 2008.
- ^ "The Reagan Presidency". Reagan Presidential Foundation. Archived from the original on May 17, 2008. Retrieved August 4, 2008.
- ^ Pear, Robert (April 19, 1992). "U.S. to Reconsider Denial of Benefits to Many Disabled". The New York Times. Retrieved May 23, 2008.
- ^ Bergsten, C. Fred (2001). "Strong Dollar, Weak Policy". The International Economy.
- ^ Sornette, Didier; Johansen, Anders; &Amp; Bouchaud, Jean-Philippe (1996). "Stock Market Crashes, Precursors and Replicas". Journal de Physique I. 6 (1): 167–175. arXiv:cond-mat/9510036. Bibcode:1996JPhy1...6..167S. CiteSeerX 10.1.1.54.6577. doi:10.1051/jp1:1996135. S2CID 5492260.
- ^ "Historical Debt Outstanding". U.S. Treasury Department. Retrieved September 8, 2010.
- ^ Brandly, Mark (May 20, 2004). "Will We Run Out of Energy?". Ludwig von Mises Institute. Retrieved November 6, 2008.
- ^ a b Lieberman, Ben (September 1, 2005). "A Bad Response To Post-Katrina Gas Prices". The Heritage Foundation. Archived from the original on November 1, 2008. Retrieved November 6, 2008.
- ^ Thorndike, Joseph J. (November 10, 2005). "Historical Perspective: The Windfall Profit Tax—Career of a Concept". TaxHistory.org. Retrieved November 6, 2008.
- ^ a b "Reagan's Economic Legacy". Business Week. June 21, 2004. Archived from the original on June 8, 2007. Retrieved July 1, 2007.
- ^ Koprowski, Gene (March 7, 1991). "Tech Intelligence Revival? Commerce May Model on DIA's Project Socrates". Washington Technology.
- ^ Smith, Esther (May 5, 1988). "DoD Unveils Competitive Tool: Project Socrates Offers Valuable Analysis". Washington Technology.
- ^ Days III, Drew S. (1984). "Turning Back the Clock: The Reagan Administration and Civil Rights". Yale Law School Legal Scholarship Repository. Retrieved April 8, 2018.
- ^ Herbers, John (January 24, 1982). "Reagan's Changes On Rights Are Starting To Have An Impact". The New York Times. Retrieved April 8, 2018.
- ^ Raines, Howell (June 30, 1982). "Voting Rights Act Signed by Reagan". The New York Times. Retrieved May 10, 2015.
- ^ Clines, Francis X. (October 22, 1983). "Reagan's Doubts on Dr. King Exposed". The New York Times. Retrieved April 8, 2018.
- ^ Shull, Steven A. (1999). American Civil Rights Policy from Truman to Clinton: The Role of Presidential Leadership. M.E. Sharpe. p. 94. ISBN 978-0-7656-0393-7.
- ^ a b Reagan, Ronald. (June 8, 1982). "Ronald Reagan Address to British Parliament". The History Place. Retrieved April 19, 2006.
- ^ "Towards an International History of the War in Afghanistan, 1979–89". The Woodrow Wilson International Center for Scholars. 2002. Archived from the original on October 11, 2007. Retrieved May 16, 2007.
- ^ "LGM-118A Peacekeeper". Federation of American Scientists. August 15, 2000. Retrieved April 10, 2007.
- ^ "Großdemo gegen Nato-Doppelbeschluss, Spiegel on the mass protests against deployment of nuclear weapons in West Germany". Spiegel Online. June 10, 2008.
- ^ Esno, Tyler (July 26, 2017). "Reagan's Economic War on the Soviet Union". Diplomatic History. 42 (2): 281–304. doi:10.1093/dh/dhx061. ISSN 0145-2096.
- ^ Norman A. Graebner; Richard Dean Burns; Joseph M. Siracusa (2008). Reagan, Bush, Gorbachev: Revisiting the End of the Cold War. Greenwood. pp. 29–31. ISBN 9780313352416.
- ^ a b Nicholas Lemann, "Reagan: The Triumph of Tone" The New York Review of Books, March 10, 2016.
- ^ "Reagan and Thatcher, political soul mates". NBC News. Associated Press. June 5, 2004. Retrieved June 24, 2008.
- ^ Robert C. Rowland, and John M. Jones. Reagan at Westminster: Foreshadowing the End of the Cold War (Texas A&M University Press; 2010)
- ^ "Addresses to both Houses of Parliament since 1939," Parliamentary Information List, Standard Note: SN/PC/4092, Last updated: November 12, 2014, Author: Department of Information Services.
- ^ "Former President Reagan Dies at 93". Los Angeles Times. June 6, 2004. Retrieved March 7, 2007.
- ^ Cannon (1991, 2000), pp. 314–317.
- ^ a b "1983: Korean Airlines flight shot down by Soviet Union". A&E Television. Archived from the original on March 3, 2007. Retrieved April 10, 2007.
- ^ Pace (1995). "GPS History, Chronology, and Budgets" (PDF). The Global Positioning System. Rand. p. 248.
- ^ Pellerin, United States Updates Global Positioning System Technology: New GPS satellite ushers in a range of future improvements.
- ^ Stephen S. Rosenfeld (Spring 1986). "The Reagan Doctrine: The Guns of July". Foreign Affairs. 64 (4). Archived from the original on September 30, 2007.
- ^ Harrison, Selig S. "A Chinese Civil War." The National Interest, February 7, 2011.
- ^ Crile, George (2003). Charlie Wilson's War: The Extraordinary Story of the Largest Covert Operation in History. Atlantic Monthly Press. ISBN 978-0-87113-854-5.
- ^ Pach, Chester (2006). "The Reagan Doctrine: Principle, Pragmatism, and Policy". Presidential Studies Quarterly. 36 (1): 75–88. doi:10.1111/j.1741-5705.2006.00288.x. JSTOR 27552748.
- ^ Coll, Steve (July 19, 1992). "Anatomy of a Victory: CIA's Covert Afghan War". The Washington Post. Retrieved February 24, 2009.
- ^ Harnden, Toby (September 26, 2001). "Taliban still have Reagan's Stingers". The Telegraph. London. Retrieved September 17, 2010.
- ^ Tower, John; Muskie, Edmund; Scowcroft, Brent (1987). Report of the President's Special Review Board. Bantam Books. p. 104. ISBN 9780553269680. Available online here.
- ^ a b c "Deploy or Perish: SDI and Domestic Politics". Scholarship Editions. Retrieved April 10, 2007.
- ^ Adelman, Ken (July 8, 2003). "SDI:The Next Generation". Fox News Channel. Archived from the original on August 7, 2007. Retrieved March 15, 2007.
- ^ Beschloss, p. 293.
- ^ a b "Foreign Affairs: Ronald Reagan". PBS. Archived from the original on June 16, 2007. Retrieved June 6, 2007.
- ^ Beschloss, p. 294.
- ^ a b Thomas, Rhys (Writer/Producer) (2005). The Presidents (Documentary). A&E Television.
- ^ From U.S. Ally to Convicted War Criminal: Inside Chad's Hissène Habré's Close Ties to Reagan Admin. Democracy Now! May 31, 2016.
- ^ Richard Allen Greene, "Critics question Reagan legacy," BBC News, June 9, 2004.
- ^ What Guilt Does the U.S. Bear in Guatemala? The New York Times, May 19, 2013. Retrieved July 1, 2014.
- ^ a b Did Reagan Finance Genocide in Guatemala?, ABC News, Santiago Wills, May 14, 2013. "The [Guatemalan] army was targeting the Ixil and other indigenous groups, killing them indiscriminately, whether they had helped the guerrillas or not ..."
- ^ Allan Nairn: After Ríos Montt Verdict, Time for U.S. to Account for Its Role in Guatemalan Genocide. Democracy Now! May 15, 2013.
- ^ Culpepper, Miles (March 24, 2015). "Ronald Reagan's genocidal secret: A true story of right-wing impunity in Guatemala". Salon.
- ^ Timothy J. Geraghty (2009). Peacekeepers at War: Beirut 1983 – The Marine Commander Tells His Story. Potomac Books. p. 254. ISBN 978-1-59797-595-7.
- ^ Lou Cannon & Carl M. Cannon (2007). Reagan's Disciple: George W. Bush's Troubled Quest for a Presidential Legacy. PublicAffairs. p. 154. ISBN 9781586486297.
- ^ a b "Operation Agent Fury" (PDF). Defense Technical Information Center. Archived from the original (PDF) on June 5, 2007. Retrieved March 9, 2007.
- ^ Cooper, Tom (September 1, 2003). "Grenada, 1983: Operation 'Urgent Fury'". Air Combat Information Group. Archived from the original on April 3, 2007. Retrieved April 8, 2007.
- ^ "Los Angeles 1984". Swedish Olympic Committee. Archived from the original on December 30, 2006. Retrieved March 7, 2007.
- ^ "Reaction to first Mondale/Reagan debate". PBS. October 8, 1984. Archived from the original on January 25, 2008. Retrieved December 31, 2007.
- ^ "1984 Presidential Debates". CNN. Archived from the original on March 8, 2007. Retrieved May 25, 2007.
- ^ "The Reagan Presidency". Ronald Reagan Presidential Foundation. Archived from the original on May 1, 2008. Retrieved April 19, 2008.
- ^ "1984 Presidential Election Results". David Leip. Retrieved May 25, 2007.
- ^ Peters, Gerhard; Woollley, John T. "Election of 1984". Santa Barbara, California: The American Presidency Project. Archived from the original on February 1, 2018. Retrieved March 30, 2018.
- ^ "Phil Gailey and Warren Weaver Jr., "Briefing"". The New York Times. June 5, 1982. Retrieved January 27, 2011.
- ^ Alexander, Michelle (2010). The New Jim Crow. New York: The New Press. p. 5. ISBN 978-1-59558-103-7.
- ^ Lamar, Jacob V., Jr (September 22, 1986). "Rolling Out the Big Guns". Time. Archived from the original on November 12, 2007. Retrieved August 20, 2007.
- ^ Randall, Vernellia R. (April 18, 2006). "The Drug War as Race War". The University of Dayton School of Law. Retrieved April 11, 2007.
- ^ a b "Thirty Years of America's Drug War". Retrieved April 4, 2007.
- ^ "The Reagan-Era Drug War Legacy". Drug Reform Coordination Network. June 11, 2004. Retrieved April 4, 2007.
- ^ "NIDA InfoFacts: High School and Youth Trends". National Institute on Drug Abuse, NIH. Archived from the original on March 10, 2007. Retrieved April 4, 2007.
- ^ "Interview: Dr. Herbert Kleber". PBS. Retrieved June 12, 2007.
The politics of the Reagan years and the Bush years probably made it somewhat harder to get treatment expanded, but at the same time, it probably had a good effect in terms of decreasing initiation and use. For example, marijuana went from thirty-three percent of high-school seniors in 1980 to twelve percent in 1991.
- ^ "The 'just say no' first lady". Today.com. February 18, 2004. Retrieved June 24, 2007.
- ^ Francis, Donald P (August 1, 2012). "Deadly AIDS policy failure by the highest levels of the US government: A personal look back 30 years later for lessons to respond better to future epidemics". Journal of Public Health Policy. 33 (3): 290–300. doi:10.1057/jphp.2012.14. ISSN 1745-655X. PMID 22895498. S2CID 205127920.
- ^ Arno, PS; Feiden, K (December 1986). "Ignoring the epidemic. How the Reagan administration failed on AIDS". Health PAC Bulletin. 17 (2): 7–11. PMID 10280242.
- ^ La Ganga, Maria L (March 11, 2016). "The first lady who looked away: Nancy and the Reagans' troubling Aids legacy". The Guardian. Retrieved March 8, 2019.
- ^ Lopez, German (November 1, 2015). "The Reagan administration's unbelievable response to the HIV/AIDS epidemic". Vox. Retrieved March 8, 2019.
- ^ Bronski, Michael. "Rewriting the Script on Reagan: Why the President Ignored AIDS". Retrieved March 13, 2016.
- ^ a b Shilts, Randy (November 27, 2007). And the Band Played On: Politics, People, and the AIDS Epidemic. Macmillan. ISBN 9781429930390. Retrieved March 12, 2016.
- ^ "Current Trends First 100,000 Cases of Acquired Immunodeficiency Syndrome". www.cdc.gov. Centers for Disease Control. Retrieved March 19, 2020.
- ^ "U.S. Federal Funding for HIV/AIDS: Trends Over Time". The Henry J. Kaiser Family Foundation. March 5, 2019. Retrieved March 7, 2020.
- ^ Boffey, Philip; Times, Special To the New York (September 18, 1985). "Reagan Defends Financing for Aids". The New York Times. Retrieved March 7, 2020.
- ^ Toner, Robin; Pear, Robert (June 9, 2004). "THE 40TH PRESIDENT: THE OPPONENTS; Critics See a Reagan Legacy Tainted by AIDS, Civil Rights and Union Policies". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved April 9, 2018.
- ^ a b Thomson, Alex (2008). U.S. Foreign Policy Towards Apartheid South Africa 1948–1994: Conflict of Interests. New York, New York: Palgrave Macmillan. pp. 106–123. ISBN 978-1-4039-7227-9.
- ^ Counte, Cecelie (January 27, 2013). "Divestment Was Just One Weapon in Battle Against Apartheid". nytimes.com. The New York Times Company. Retrieved August 13, 2019.
- ^ Berger, Joseph (June 10, 1986). "Protestants Seek More Divestment". The New York Times. New York, New York. Retrieved August 13, 2019 – via The Times's print archive.
- ^ Skinner, Kiron K.; Anderson, Annelise; Anderson, Martin, eds. (2004). Reagan: A Life In Letters. New York, New York: Free Press. pp. 520–521. ISBN 978-0743219679.
- ^ a b Ungar, Sanford J.; Vale, Peter (Winter 1985–86). "South Africa: Why Constructive Engagement Failed". Foreign Affairs. 64 (2): 234–258. doi:10.2307/20042571. JSTOR 20042571.
- ^ Smith, William E. (September 16, 1985). "South Africa Reagan's Abrupt Reversal". TIME. Vol. 126 no. 11. Retrieved August 13, 2019.
- ^ Glass, Andrew (September 27, 2017). "House overrides Reagan apartheid veto, Sept. 29, 1986". Politico. Retrieved August 13, 2019.
- ^ "Libya: Fury in the Isolation Ward". Time. August 23, 1982. Archived from the original on November 7, 2012. Retrieved August 12, 2011.
- ^ a b "Operation El Dorado Canyon". GlobalSecurity.org. April 25, 2005. Retrieved April 19, 2008.
- ^ a b c "1986:US Launches air-strike on Libya". BBC News. April 15, 2008. Retrieved April 19, 2008.
- ^ "A/RES/41/38 November 20, 1986". United Nations. Retrieved April 14, 2014.
- ^ a b Reagan, Ronald. (November 6, 1986) Statement on Signing the Immigration Reform and Control Act of 1986. Collected Speeches, Ronald Reagan Presidential Library. Retrieved August 15, 2007.
- ^ "Understanding the Iran-Contra Affairs". www.brown.edu.
- ^ "The Iran Contra scandal". CNN. 2001. Retrieved August 14, 2007.
- ^ Parry, Robert (June 2, 2004). "NYT's apologies miss the point". Consortium for Independent Journalism. Retrieved April 1, 2007.
- ^ Morrison, Fred L., F. L. (January 1, 1987). "Legal Issues in The Nicaragua Opinion". American Journal of International Law. 81 (1): 160–166. doi:10.2307/2202146. ISSN 0002-9300. JSTOR 2202146.
- ^ "Managua wants $1B from US; demand would follow word court ruling". The Boston Globe. Associated Press. June 29, 1986.
- ^ "Military and Paramilitary Activities in and against Nicaragua (Nicaragua v. United States of America)". Cases. International Court of Justice. June 27, 1986. Retrieved January 24, 2009.
- ^ Yoo, John C.; Delahunty, Robert J. (2007). "Executive Power v. International Law". Harvard Journal of Law and Public Policy. 30 (1): 1–35.
- ^ a b "Reagan's mixed White House legacy". BBC News. June 6, 2004. Retrieved August 19, 2007.
- ^ Mayer, Jane; McManus, Doyle (1988). Landslide: The Unmaking of The President, 1984–1988. Houghton Mifflin. pp. 292, 437. ISBN 978-0-395-45185-4.
- ^ Dwyer, Paula (June 23, 1997). "Pointing a Finger at Reagan". Business Week. Archived from the original on August 7, 2007. Retrieved August 23, 2007.
- ^ a b Sullivan, Kevin & Mary Jordan (June 10, 2004). "In Central America, Reagan Remains A Polarizing Figure". The Washington Post. Retrieved June 18, 2007.
- ^ "America's Flight 17". Slate. July 23, 2014.
- ^ Hamm, Manfred R. (June 23, 1983). "New Evidence of Moscow's Military Threat". The Heritage Foundation. Archived from the original on October 11, 2007. Retrieved May 13, 2007.
- ^ Lebow, Richard Ned & Stein, Janice Gross (February 1994). "Reagan and the Russians". The Atlantic. Retrieved May 28, 2010.
- ^ Gaidar, Yegor (2007). Collapse of an Empire: Lessons for Modern Russia. Brookings Institution Press. pp. 190–205.
- ^ Robert C. Rowland and John M. Jones, "Reagan's Strategy for the Cold War and the Evil Empire Address." Rhetoric & Public Affairs 19.3 (2016): 427–463.
- ^ For the text of the Evil Empire speech see "Ronald Reagan, "Evil Empire Speech" (8 March 1983)"; for a guide to it see Ronald Reagan, "Evil Empire Speech", March 8, 1983, Voices of Democracy
- ^ a b c d e Knopf, PhD, Jeffery W. (August 2004). "Did Reagan Win the Cold War?". Strategic Insights. III (8). Retrieved August 10, 2019.
- ^ Mark Atwood Lawrence, "The Era of Epic Summitry." Reviews in American History 36.4 (2008): 616–623. online
- ^ "Modern History Sourcebook: Ronald Reagan: Evil Empire Speech, June 8, 1982". Fordham University. May 1998. Retrieved November 15, 2007.
- ^ John Lewis Gaddis (2006). The Cold War: A New History. p. 31. ISBN 9781440684500.
- ^ Andreas Daum, Kennedy in Berlin (2008), pp. 207‒13.
- ^ "1989: The night the Wall came down". November 9, 1989 – via news.bbc.co.uk.
- ^ "On This Day: Berlin Wall falls".
- ^ a b "Untangling 5 myths about the Berlin Wall". Chicago Tribune. October 31, 2014. Retrieved November 1, 2014.
- ^ a b "In Photos: 25 years ago today the Berlin Wall Fell". TheJournal.ie. November 9, 2014.
- ^ "INF Treaty". US State Department. Retrieved May 28, 2007.
- ^ Lettow, Paul (July 20, 2006). "President Reagan's Legacy and U.S. Nuclear Weapons Policy". The Heritage Foundation. Archived from the original on April 11, 2010.
- ^ Talbott, Strobe (August 5, 1991). "The Summit Goodfellas". Time. Archived from the original on February 17, 2010. Retrieved January 26, 2008.
- ^ Reagan (1990), p. 713.
- ^ Weisman, Steven R. (September 8, 1983). "Reagan Begins to Wear a Hearing Aid in Public". The New York Times. Retrieved June 13, 2008.
- ^ "Reagan Begins Using A Second Hearing Aid". United Press International. March 21, 1985. Retrieved June 13, 2008.
- ^ Friess, Steve (August 9, 2006). "He amplifies hearing aids". USA Today. Retrieved June 13, 2008.
- ^ "What is the 25th Amendment and When Has It Been Invoked?". History News Network. Retrieved June 6, 2007.
- ^ Bumgarner, p. 285
- ^ Bumgarner, p. 204
- ^ Boyd, Gerald M. (August 2, 1985). "'Irritated Skin' is Removed from Side of Reagan's Nose". The New York Times. Retrieved June 13, 2008.
- ^ Herron, Caroline Rand & Michael Wright (October 13, 1987). "Balancing the Budget and Politics; More Cancer on Reagan's Nose". The New York Times. Retrieved June 13, 2008.
- ^ Altman, Lawrence K. (January 6, 1987). "President is Well after Operation to Ease Prostate". The New York Times. Retrieved June 13, 2008.
- ^ Herron, Caroline Rand & Martha A. Miles (August 2, 1987). "The Nation; Cancer Found on Reagan's Nose". The New York Times. Retrieved June 13, 2008.
- ^ "Statement by Assistant to the President for Press Relations Fitzwater on the President's Hand Surgery". Ronald Reagan Presidential Library. January 7, 1989. Archived from the original on August 18, 2016. Retrieved June 14, 2016.
- ^ Reagan (1990), p. 280.
- ^ Davis, Sue (2014). "Chapter 10. Legal Positivism, Federalism, and Rehnquist's Constitution". Justice Rehnquist and the Constitution. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 9781400859870. Retrieved July 24, 2019 – via Project MUSE.
- ^ Reston, James (July 5, 1987). "Washington; Kennedy And Bork". The New York Times. Retrieved April 28, 2008.
- ^ Greenhouse, Linda (October 24, 1987). "Bork's Nomination Is Rejected, 58–42; Reagan 'Saddened'". The New York Times. Retrieved November 12, 2007.
- ^ "Media Frenzies in Our Time," Special to The Washington Post
- ^ "Anthony M. Kennedy". Supreme Court Historical Society. 1999. Archived from the original on November 3, 2007. Retrieved November 12, 2007.
- ^ "Pendleton, Clarence M. Jr". Notable Kentucky African Americans Database. University of Kentucky. Retrieved March 19, 2013.
- ^ Gerald B. Jordan (June 7, 1988). "Pendleton Is Remembered Kindly But Colleague Regrets Official's Sharp Rhetoric". The Philadelphia Inquirer. Retrieved March 16, 2013.
- ^ "Clarence Pendleton Blasts Comparable Pay Concept". Jet. Johnson Publishing Company. December 10, 1984. p. 19. Retrieved March 16, 2013.
- ^ "Protester at Reagan Speech Had Press Credentials". The New York Times. Retrieved July 27, 2016.
- ^ "Man Who Disrupted Reagan Speech Flees 4-Month Jail Term". Los Angeles Times. July 16, 1993. Retrieved July 28, 2016.
- ^ "How Do You Really Protect a President?". Los Angeles Times. April 19, 1992. Retrieved July 28, 2016.
- ^ "Activist pleads guilty in Reagan attack". Deseret News. October 23, 1992. Retrieved October 29, 2020.
- ^ Netburn, Deborah (December 24, 2006). "Agenting for God". Los Angeles Times. Retrieved August 15, 2007.
- ^ "1992 Republican National Convention, Houston". The Heritage Foundation. August 17, 1992. Archived from the original on March 11, 2007. Retrieved March 29, 2007.
- ^ Reinhold, Robert (November 5, 1991). "Four Presidents Join Reagan in Dedicating His Library". The New York Times.
- ^ Reagan, Ronald (March 29, 1991). "Why I'm for the Brady Bill". The New York Times. Retrieved June 22, 2010.
- ^ Reagan (1990), p. 726.
- ^ "The Ronald Reagan Freedom Award". Ronald Reagan Presidential Foundation. Archived from the original on August 28, 2007. Retrieved March 23, 2007.
- ^ a b c d Gordon, Michael R. (November 6, 1994). "In Poignant Public Letter, Reagan Reveals That He Has Alzheimer's". The New York Times. Retrieved December 30, 2007.
- ^ a b c Reagan, Nancy (2002), pp. 179–180.
- ^ "The Alzheimer's Letter". PBS. Archived from the original on December 16, 2006. Retrieved March 7, 2007.
- ^ Altman, Lawrence K. (November 13, 1994). "November 6–12: Amid Rumors; Reagan Discloses His Alzheimer's". The New York Times. Archived from the original on May 1, 2021. Retrieved May 1, 2021.
- ^ "President Ronald Reagan's Alzheimer's Disease". Radio National. June 7, 2004. Retrieved January 7, 2008.
- ^ Weisberg, Jacob (January 5, 2016). Ronald Reagan: The American Presidents Series: The 40th President, 1981–1989. Henry Holt and Company. p. 72. ISBN 978-0-8050-9728-3.
- ^ "HUD Chief Would Prefer Focus On Achievements". Jet. Johnson Publishing Company. July 9, 1981. p. 5. ISSN 0021-5996.
- ^ "Cabinet Aide Greeted by Reagan as 'Mayor'". The New York Times. Associated Press. June 19, 1981. Retrieved January 24, 2018.
- ^ Pilkington, Ed (January 17, 2011). "Ronald Reagan had Alzheimer's while president, says son". The Guardian.
- ^ Epstein, Jennifer (January 14, 2011). "Son: Reagan suffered Alzheimer's while in office". Politico. Retrieved May 1, 2021.
- ^ Hohmann, James (January 15, 2011). "Reagan calls brother 'embarrassment'". Politico. Retrieved May 1, 2021.
- ^ Altman, Lawrence K. (March 30, 2015). "Parsing Ronald Reagan's Words for Early Signs of Alzheimer's". The New York Times. ISSN 0362-4331. Archived from the original on May 1, 2021. Retrieved May 1, 2021.
- ^ Stahl, Lesley (1999). Reporting Live. Simon & Schuster. pp. 256 and 318. ISBN 978-0-684-82930-2.
- ^ a b "Reagan's doctors deny covering up Alzheimer's His mental status in office never in doubt, they say". The New York Times. October 5, 1997. Retrieved April 20, 2021 – via The Baltimore Sun.
- ^ a b Altman, Lawrence K. (February 21, 2011). "When Alzheimer's Waited Outside the Oval Office". The New York Times. ISSN 0362-4331. Archived from the original on May 1, 2021. Retrieved May 1, 2021.
- ^ a b c d e f g h i Altman, Lawrence K (October 5, 1997). "Reagan's Twilight – A special report; A President Fades Into a World Apart". The New York Times. Archived from the original on May 1, 2021. Retrieved May 1, 2021.
- ^ Altman, Lawrence K. (September 6, 2005). "Daniel Ruge, 88, Dies; Cared for Reagan After Shooting". The New York Times. Retrieved March 11, 2011.
- ^ a b Altman, Lawrence K. (June 15, 2004). "The Doctors World; A Recollection of Early Questions About Reagan's Health". The New York Times. Archived from the original on May 1, 2021. Retrieved May 1, 2021.
- ^ Morris, Edmund (January 23, 2011). "Edmund Morris: Reagan and Alzheimer's". Newsweek. Retrieved March 6, 2016.
- ^ Van Den Heuvel, Corinna; Thornton, Emma; Vink, Robert (2007). "Traumatic brain injury and Alzheimer's disease: A review". Neurotrauma: New Insights into Pathology and Treatment. Progress in Brain Research. 161. pp. 303–316. doi:10.1016/S0079-6123(06)61021-2. ISBN 978-0-444-53017-2. PMID 17618986.
- ^ Szczygielski J, Mautes A, Steudel WI, Falkai P, Bayer TA, Wirths O (November 2005). "Traumatic brain injury: cause or risk of Alzheimer's disease? A review of experimental studies". Journal of Neural Transmission. 112 (11): 1547–1564. doi:10.1007/s00702-005-0326-0. PMID 15959838. S2CID 28251883.
- ^ "Reagan Breaks Hip In Fall at His Home". The New York Times. January 13, 2001. Retrieved June 18, 2008.
- ^ "Reagan recovering from hip surgery, wife Nancy remains at his side". CNN. January 15, 2001. Retrieved June 13, 2008.
- ^ "Reagan able to sit up after hip repair". CNN. January 15, 2001. Archived from the original on February 26, 2008. Retrieved June 18, 2008.
- ^ "Reagan Resting Comfortably After Hip Surgery". CNN. January 13, 2001. Retrieved December 28, 2007.
- ^ "Nancy Reagan Reflects on Ronald". CNN. March 4, 2001. Retrieved April 6, 2007.
- ^ "Nancy Reagan plea on stem cells". BBC News. May 10, 2004. Retrieved June 6, 2007.
- ^ Neuman, Johanna (June 6, 2004). "Former President Reagan Dies at 93". Los Angeles Times. Archived from the original on October 27, 2013. Retrieved July 9, 2013.
- ^ a b Von Drehle, David (June 6, 2004). "Ronald Reagan Dies: 40th President Reshaped American Politics". The Washington Post. Retrieved December 21, 2007.
- ^ President comments on death of Reagan. Associated Press (News). July 21, 2015. Retrieved August 16, 2019.
- ^ "Announcing the Death of Ronald Reagan" (Press release). The White House, Office of the Press Secretary. June 6, 2004. Retrieved January 23, 2008.
- ^ Guthrie, Julian (June 9, 2004). "For Reagan mortician, the 'honor of a lifetime' / Longtime devotee's dignified sendoff". SFGate. Retrieved October 18, 2019.
- ^ "100,000 file past Reagan's casket". CNN. June 9, 2004. Retrieved August 15, 2007.
- ^ "Lying in State or in Honor". US Architect of the Capitol (AOC). Retrieved September 1, 2018.
- ^ "Lying In State for former President Reagan" (Press release). United States Capitol Police. June 11, 2004. Archived from the original on September 27, 2007. Retrieved August 15, 2007.
- ^ "Thatcher's eulogy can be viewed online". Margaretthatcher.org. Retrieved March 8, 2010.
- ^ "BBC NEWS – Americas – Reagan funeral guest list". BBC.
- ^ "A Nation Bids Reagan Farewell: Prayer And Recollections At National Funeral For 40th President". CBS. Associated Press. June 11, 2004. Retrieved December 21, 2007.
- ^ "Ronald Reagan Library Opening". Plan B Productions. November 4, 1991. Archived from the original on February 9, 2012. Retrieved March 23, 2007.
- ^ Andrew L. Johns, ed., A Companion to Ronald Reagan (Wiley-Blackwell, 2015).
- ^ Hayward, pp. 635–638
- ^ Beschloss, p. 324.
- ^ "Ronald Reagan restored faith in America". Retrieved October 7, 2014.
- ^ Lipset, Seymour Martin; Schneider, William. "The Decline of Confidence in American Institutions" (PDF). Political Science Quarterly. Archived from the original (PDF) on August 22, 2016. Retrieved July 18, 2016.
- ^ Gilman, Larry. "Iran-Contra Affair". Advameg. Retrieved August 23, 2007.
- ^ Feulner, Edwin J. (June 9, 2004). "The Legacy of Ronald Reagan". The Heritage Foundation. Archived from the original on October 11, 2007. Retrieved August 23, 2007.
- ^ Weisbrot, Mark (June 7, 2004). "Ronald Reagan's Legacy". Common Dreams News Center. Retrieved August 23, 2007.
- ^ Kurtz, Howard (June 7, 2004). "Reagan: The Retake". The Washington Post. Retrieved August 25, 2005.
- ^ "American President". Archived from the original on October 11, 2014. Retrieved October 7, 2014.
- ^ Henry, David (December 2009). "Ronald Reagan and the 1980s: Perceptions, Policies, Legacies. Ed. by Cheryl Hudson and Gareth Davies. (New York: Palgrave Macmillan, 2008. xiv, 268 pp. $84.95, ISBN 978-0-230-60302-8.)". The Journal of American History. 96 (3): 933–934. doi:10.1093/jahist/96.3.933. JSTOR 25622627.
- ^