จักรวรรดิโรมัน

จักรวรรดิโรมัน Senatus Populusque Romanus   ( ละติน ) Imperium Romanum [n 1]   ( ภาษาละติน ) Βασιλεία τῶν Ῥωμαίων  ( กรีกโบราณ ) Basileía tôn Rhōmaíōn
27 ปีก่อนคริสตกาล – ค.ศ. 476 (วันที่ดั้งเดิม) [1] [2] AD 395 – 476/480 ( ตะวันตก ) AD 395–1453 ( ตะวันออก )
Vexillum กับจักรพรรดิ aquila อิมพีเรียลaquila
จักรวรรดิโรมันในปี ค.ศ. 117 ในระดับสูงสุด ณ เวลาที่ทราจันเสียชีวิต (โดยมีข้าราชบริพารเป็นสีชมพู) [3]
เมืองหลวง	โรม ( พฤตินัยและนิตินัยตั้งแต่ 27 ปีก่อนคริสตกาลถึง 286 AD เพียงทางนิตินัย 286-476) เมดิ โอลานัม (286–402, ตะวันตก ) ราเวนนา (402–476, ตะวันตก) นิโคมีเดีย (286–330, ภาคตะวันออก ) คอนสแตนติโนเปิล (330–1453, ตะวันออก) [n 2]
ภาษาทั่วไป	ละตินและกรีก ภาษาภูมิภาค / ภาษาท้องถิ่น
ศาสนา	ลัทธิพระเจ้าหลายองค์ที่ขับเคลื่อนด้วยลัทธิจักรวรรดิ (ก่อน ค.ศ. 274) เข้าร่วมโดยลัทธิสุริยคตินอกรีตของSol Invictus (ก่อน ค.ศ. 380) Nicene Christianity ( อย่างเป็นทางการจาก 380)
รัฐบาล	กึ่งวิชา , หน้าที่ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์
จักรพรรดิ
•  27 ปีก่อนคริสตกาล – ค.ศ. 14	ออกัสตัส (ครั้งแรก)
• 98–117	Trajan
• 270–275	Aurelian
• 284–305	Diocletian
• 306–337	คอนสแตนติน I
• 379–395	โธโดสิอุสฉัน[n 3]
• 474–480	จูเลียส เนโปส[n 4]
• 475–476	โรมูลุส ออกุสตุส
• 527–565	จัสติเนียน ฉัน
• 610–641	เฮราคลิอุส
• 780–797	คอนสแตนตินที่ 6 [n 5]
• 976–1025	โหระพาII
• 1449–1453	คอนสแตนตินที่ 11 [n 6]
สภานิติบัญญัติ	วุฒิสภา
ยุคประวัติศาสตร์	ยุคคลาสสิกจนถึงปลายยุคกลาง
•  สงครามครั้งสุดท้ายของ สาธารณรัฐโรมัน	32–30 ปีก่อนคริสตกาล
•  ก่อตั้งอาณาจักร	30–2 ปีก่อนคริสตกาล
•  คอนสแตนติโนเปิล กลายเป็นเมืองหลวง	11 พฤษภาคม 330
•  รอบชิงชนะเลิศ การแบ่งแยกตะวันออก-ตะวันตก	17 มกราคม 395
•  การสะสมของโรมูลัส ออกุสตุส	4 กันยายน 476
• ฆาตกรรมจูเลียส เนโปส	25 เมษายน 480
•  สงครามครูเสดครั้งที่สี่	12 เมษายน 1204
• การพิชิตกรุงคอนสแตนติโนเปิลอีกครั้ง	25 กรกฎาคม 1261
• การ  ล่มสลายของกรุงคอนสแตนติโนเปิล	29 พ.ค. 1453
• การล่มสลายของTrebizond	15 สิงหาคม 1461
พื้นที่
25 ปีก่อนคริสตกาล[4]	2,750,000 กม. 2 (1,060,000 ตารางไมล์)
ค.ศ. 117 [4] [5]	5,000,000 กม. 2 (1,900,000 ตารางไมล์)
ค.ศ. 390 [4]	4,400,000 กม. 2 (1,700,000 ตารางไมล์)
ประชากร
• 25 ปีก่อนคริสตกาล[6]	56,800,000
สกุลเงิน	sestertius , [n 7] aureus , solidus , nomisma
ก่อนหน้า ประสบความสำเร็จโดย สาธารณรัฐโรมัน จักรวรรดิโรมันตะวันตก จักรวรรดิโรมันตะวันออก

จักรวรรดิโรมัน ( ละติน : Imperium Romanum [ɪmˈpɛri.ũː roːˈmaːnũː] ; Koine กรีก : ΒασιλείατῶνῬωμαίων , romanized:  Basileia TônRhōmaíōn ) เป็นโพสต์พับลิกันระยะเวลาของกรุงโรมโบราณในฐานะที่เป็นรัฐธรรมนูญรวมการถือครองดินแดนขนาดใหญ่รอบทะเลเมดิเตอร์เรเนียนในยุโรป ,แอฟริกาเหนือและเอเชียตะวันตกปกครองโดยจักรพรรดิตั้งแต่การขึ้นครองราชย์ของซีซาร์ ออกุสตุสสู่ระบอบอนาธิปไตยของทหารในคริสต์ศตวรรษที่ 3ได้เป็นราชบัณฑิตยสถานโดยมีอิตาลีเป็นมหาอำนาจของจังหวัดและกรุงโรมเป็นเมืองหลวงเพียงแห่งเดียว (27 ปีก่อนคริสตกาล – ค.ศ. 286) หลังวิกฤตการณ์ทางทหาร จักรวรรดิถูกปกครองโดยจักรพรรดิหลายองค์ที่ปกครองร่วมกับจักรวรรดิโรมันตะวันตกและเหนือจักรวรรดิโรมันตะวันออก (หรือที่รู้จักในชื่อจักรวรรดิไบแซนไทน์) กรุงโรมยังคงเป็นเมืองหลวงของทั้งสองส่วนจนถึง ค.ศ. 476 เมื่อเครื่องราชอิสริยาภรณ์ถูกส่งไปยังกรุงคอนสแตนติโนเปิลหลังจากการยึดครองราเวนนาโดยคนป่าเถื่อนแห่งOdoacerและการสะสมของRomulus Augustulusในเวลาต่อมา. การรับเอาศาสนาคริสต์เป็นโบสถ์ประจำชาติของจักรวรรดิโรมันในปี ค.ศ. 380 และการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกเพื่อพระมหากษัตริย์ดั้งเดิมอัตภาพเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของสมัยโบราณคลาสสิกและจุดเริ่มต้นของยุคกลางเหตุการณ์เหล่านั้นพร้อมกับค่อยๆHellenization ของจักรวรรดิโรมันตะวันออกคือเหตุผลที่แตกต่างประวัติศาสตร์ยุคจักรวรรดิโรมันที่ยังคงอยู่ในจังหวัดภาคตะวันออกเป็นไบเซนไทน์เอ็มไพร์

รัฐบรรพบุรุษของจักรวรรดิโรมัน สาธารณรัฐโรมัน (ซึ่งเข้ามาแทนที่สถาบันพระมหากษัตริย์ของกรุงโรมในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราช) กลายเป็นความไม่มั่นคงอย่างรุนแรงในสงครามกลางเมืองและความขัดแย้งทางการเมืองหลายครั้ง ในช่วงกลางศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสต์ศักราชJulius Caesarได้รับแต่งตั้งให้เป็นเผด็จการถาวรและถูกลอบสังหารใน 44 ปีก่อนคริสตกาล สงครามกลางเมืองและproscriptionsอย่างต่อเนื่องในที่สุดสูงสุดในชัยชนะของออกุสตุ , บุตรบุญธรรมของซีซาร์กว่ามาร์คแอนโทนีและคลีโอพัตราที่รบ Actiumใน 31 ปีก่อนคริสตกาล ปีถัดมา Octavian พิชิต อียิปต์ปโตเลมี สิ้นสุดยุคขนมผสมน้ำยาที่เริ่มต้นด้วยชัยชนะของอเล็กซานเดอร์มหาราชแห่งมาซิโดเนียในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช พลังของออกุสตุแล้วก็กลายเป็นทำร้ายและใน 27 ปีก่อนคริสตกาลวุฒิสภาโรมันได้รับอย่างเป็นทางการเขาอำนาจครอบคลุมและชื่อใหม่ออกัสมีผลทำให้เขาเป็นครั้งแรกจักรพรรดิโรมัน

สองศตวรรษแรกของจักรวรรดิเห็นช่วงเวลาของความมั่นคงและความเจริญรุ่งเรืองเป็นประวัติการณ์ที่รู้จักในฐานะที่Pax Romana ( "โรมันสันติภาพ") กรุงโรมได้ขยายอาณาเขตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงรัชสมัยของทราจัน (ค.ศ. 98–117) ช่วงเวลาของปัญหาและความเสื่อมโทรมที่เพิ่มขึ้นเริ่มต้นขึ้นในรัชสมัยของCommodus (177–192) ในศตวรรษที่ 3 จักรวรรดิต้องเผชิญกับวิกฤตที่คุกคามการดำรงอยู่ของจักรวรรดิ เนื่องจากจักรวรรดิ GallicและจักรวรรดิPalmyreneแยกตัวออกจากรัฐโรมัน และจักรพรรดิอายุสั้นชุดหนึ่งซึ่งมักจะมาจากพยุหเสนา เป็นผู้นำจักรวรรดิ จักรวรรดิได้รวมตัวกันอีกครั้งภายใต้Aurelian ( r. 270–275 ). ในความพยายามที่จะรักษาเสถียรภาพDiocletian ได้จัดตั้งราชสำนักสองแห่งที่แตกต่างกันในกรีกตะวันออกและละตินตะวันตกในปี 286 คริสเตียนขึ้นสู่ตำแหน่งที่มีอำนาจในศตวรรษที่ 4 ตามพระราชกฤษฎีกาแห่งมิลาน 313 หลังจากนั้นไม่นาน ช่วงการย้ายถิ่นฐานเกี่ยวข้องกับ การรุกรานครั้งใหญ่โดยชนชาติเยอรมันและโดยฮั่นแห่งอัตติลานำไปสู่การล่มสลายของจักรวรรดิโรมันตะวันตก กับการล่มสลายของราเวนนาสู่กลุ่มHerulians ดั้งเดิมและการสะสมของ Romulus Augustusในปี ค.ศ. 476 โดย Odoacer จักรวรรดิโรมันตะวันตกล่มสลายในที่สุด จักรพรรดิซีโนแห่งโรมันตะวันออกยกเลิกอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 480 ในทางกลับกัน จักรวรรดิโรมันตะวันออกรอดชีวิตไปอีกสหัสวรรษ จนกระทั่งกรุงคอนสแตนติโนเปิลพ่ายแพ้ต่อออตโตมันเติร์กแห่งสุลต่านเมห์เม็ดที่ 2ในปี ค.ศ. 1453 ^{[n 8]}

เนื่องจากขอบเขตกว้างใหญ่จักรวรรดิโรมันและความอดทนนานสถาบันการศึกษาและวัฒนธรรมของกรุงโรมมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งและยาวนานในการพัฒนาภาษา , ศาสนา , ศิลปะ , สถาปัตยกรรม , วรรณคดี , ปรัชญา , กฎหมายและรูปแบบของรัฐบาลในดินแดนที่อยู่ภายใต้ และไกลออกไปละตินภาษาของชาวโรมันกลายเป็นภาษาที่โรแมนติกของโลกยุคกลางและทันสมัยในขณะที่ยุคกรีกกลายเป็นภาษาของจักรวรรดิโรมันตะวันออก การยอมรับศาสนาคริสต์ของจักรวรรดินำไปสู่การก่อตัวของยุคคริสตจักร กรีกและโรมันศิลปะมีผลกระทบในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีประเพณีสถาปัตยกรรมของกรุงโรมเป็นพื้นฐานสำหรับโรมัน , เรเนสซองและสถาปัตยกรรมแบบนีโอคลาสสิคและยังมีอิทธิพลต่อสถาปัตยกรรมอิสลามการค้นพบวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีกรีกและโรมันอีกครั้ง(ซึ่งเป็นพื้นฐานสำหรับวิทยาศาสตร์อิสลามด้วย ) ในยุคกลางของยุโรปนำไปสู่ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาทางวิทยาศาสตร์และการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์. คลังข้อมูลของกฎหมายโรมันมีลูกหลานอยู่ในระบบกฎหมายหลายระบบของโลกในปัจจุบัน เช่นประมวลกฎหมายนโปเลียนในขณะที่สถาบันรีพับลิกันของกรุงโรมได้ทิ้งมรดกตกทอดไว้อย่างยาวนานมีอิทธิพลต่อสาธารณรัฐนครรัฐของอิตาลีในยุคกลาง ตลอดจนต้น สหรัฐอเมริกาและสาธารณรัฐประชาธิปไตยสมัยใหม่อื่น ๆ

ประวัติศาสตร์

การเปลี่ยนจากสาธารณรัฐสู่จักรวรรดิ

กรุงโรมเริ่มขยายตัวไม่นานหลังจากการก่อตั้งสาธารณรัฐในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล แม้ว่าจะไม่ได้ขยายตัวออกนอกคาบสมุทรอิตาลีจนถึงศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล จากนั้นก็เป็น "อาณาจักร" (เช่น มหาอำนาจ) ก่อนที่จักรพรรดิจะมีจักรพรรดิ^{[7] [8] [9] [10]}สาธารณรัฐโรมันไม่ใช่รัฐชาติในความหมายสมัยใหม่ แต่เป็นเครือข่ายของเมืองที่เหลือให้ปกครองตนเอง (แม้ว่าจะมีระดับความเป็นอิสระที่แตกต่างกันจากวุฒิสภาโรมัน ) และจังหวัดต่างๆ โดยผู้บัญชาการทหาร มันถูกปกครองไม่ใช่โดยจักรพรรดิแต่โดยผู้พิพากษาที่มาจากการเลือกตั้งทุกปี( กงสุลโรมันเหนือสิ่งอื่นใด) ร่วมกับวุฒิสภา⁽¹¹⁾ด้วยเหตุผลหลายประการ ศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาลเป็นช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายทางการเมืองและการทหาร ซึ่งท้ายที่สุดนำไปสู่การปกครองโดยจักรพรรดิ^{[8] [12] [13] [14]}อำนาจทางการทหารของกงสุลอยู่ในแนวคิดทางกฎหมายของจักรวรรดิโรมันซึ่งหมายถึง "คำสั่ง" อย่างแท้จริง (แต่โดยทั่วไปแล้วในความหมายทางการทหาร) ^[15]เป็นครั้งคราว, กงสุลที่ประสบความสำเร็จได้รับตำแหน่งกิตติมศักดิ์นเรศวร (ผู้นำ) และนี่คือที่มาของคำว่าจักรพรรดิ (และจักรวรรดิ ) ตั้งแต่ชื่อเรื่องนี้ (อื่น) ได้มอบเสมอที่จะจักรพรรดิต้นเมื่อภาคยานุวัติของพวกเขา^[16]

กรุงโรมประสบปัญหาความขัดแย้งภายใน การสมคบคิด และสงครามกลางเมืองเป็นเวลานานตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาลเป็นต้นไป ในขณะที่ขยายอำนาจออกไปนอกอิตาลีอย่างมาก นี่คือช่วงเวลาของวิกฤตของสาธารณรัฐโรมันในช่วงปลายของยุคนี้ใน 44 BC, จูเลียสซีซาร์เป็นเวลาสั้น ๆ ตลอดเผด็จการก่อนที่จะถูกลอบสังหารฝ่ายของพวกมือสังหารของเขาได้รับแรงหนุนจากกรุงโรมและพ่ายแพ้ในการต่อสู้ของฟีลิปปีใน 42 ปีก่อนคริสตกาลโดยกองทัพที่นำโดยมาร์คแอนโทนีและบุตรบุญธรรมของซีซาร์ออกุสตุการแบ่งแยกโลกโรมันระหว่างกันของแอนโทนีและออคตาเวียนไม่คงอยู่ และกองกำลังของอ็อคตาเวียนก็เอาชนะพวกมาร์คแอนโทนีและคลีโอพัตราที่รบ Actiumใน 31 BC ยุติสงครามครั้งสุดท้ายของสาธารณรัฐโรมันใน 27 ปีก่อนคริสตกาลวุฒิสภาและประชาชนแห่งกรุงโรมได้สร้างออคตาเวียนปริ๊นเซส("พลเมืองคนแรก") กับจักรพรรดิโปรกงสุลจึงเป็นจุดเริ่มต้นของPrincipate (ยุคแรกของประวัติศาสตร์จักรวรรดิโรมัน มักลงวันที่ 27 ปีก่อนคริสตกาล ถึง 284 ปีก่อนคริสตกาล) และให้ชื่อแก่เขา " ออกัสตัส " ("ผู้เป็นที่เคารพบูชา") แม้ว่ารัฐธรรมนูญฉบับเก่า เครื่องจักรยังคงอยู่ ออกัสตัสเข้ามามีอำนาจเหนือกว่า แม้ว่าสาธารณรัฐจะอยู่ในชื่อ แต่ผู้ร่วมสมัยของออกัสตัสรู้ว่ามันเป็นเพียงผ้าคลุมหน้าและออกุสตุสมีอำนาจที่มีความหมายทั้งหมดในกรุงโรม ^[17]ตั้งแต่การปกครองของเขาสิ้นสุดศตวรรษของสงครามกลางเมืองและเริ่มเป็นระยะเวลาเป็นประวัติการณ์ของความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองเขาเป็นที่รักเพื่อให้เขามากุมอำนาจของพระมหากษัตริย์พฤตินัยหากไม่ทางนิตินัย ในช่วงหลายปีที่เขาปกครอง ระเบียบรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ได้เกิดขึ้น (ในบางส่วนโดยธรรมชาติและบางส่วนโดยการออกแบบ) ดังนั้นเมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์ คำสั่งตามรัฐธรรมนูญใหม่นี้จึงดำเนินไปเหมือนเมื่อก่อนเมื่อทิเบริอุสได้รับการยอมรับให้เป็นจักรพรรดิองค์ใหม่

The Pax Romana

200 ปีที่เริ่มต้นด้วยการปกครองของออกัสตัสถือเป็นประเพณีที่ถือว่าเป็นPax Romana ("Roman Peace") ในช่วงเวลานี้ ความสามัคคีของจักรวรรดิได้รับการสนับสนุนโดยระดับของความมั่นคงทางสังคมและความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจที่โรมไม่เคยประสบมาก่อน การจลาจลในจังหวัดต่างๆ เกิดขึ้นไม่บ่อยนักแต่ก็ "ไร้ความปราณีและรวดเร็ว" เมื่อเกิดขึ้น^[18]ความสำเร็จของออกุสตุสในการสร้างหลักการสืบราชบัลลังก์ถูกจำกัดด้วยอายุยืนของทายาทที่มีความสามารถจำนวนหนึ่งราชวงศ์จูลิโอ-Claudianกินเวลานานถึงสี่ emperors- เพิ่มเติมTiberius , คาลิกูลา , คาร์ดินัลและNero -before มันให้ผลใน 69 AD ไปที่ความขัดแย้งฉีกขาดปีสี่จักรพรรดิซึ่งVespasianกลายเป็นผู้ชนะ Vespasian กลายเป็นผู้ก่อตั้งสั้นราชวงศ์ Flavianที่จะตามมาด้วยราชวงศ์ Nerva-Antonineซึ่งผลิต " ห้าจักรพรรดิดี ": เนร์ , Trajan , เฮเดรีย , Antoninus ปิอุสและปรัชญา-เอียงMarcus Aurelius

ตกทางทิศตะวันตกและอยู่รอดทางทิศตะวันออก

ในมุมมองของนักประวัติศาสตร์ชาวกรีกDio Cassiusผู้สังเกตการณ์ร่วมสมัย การขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดิCommodusในปี ค.ศ. 180 เป็นเครื่องหมายของการสืบเชื้อสาย "จากอาณาจักรแห่งทองคำเป็นสนิมและเหล็ก" ^[19] - ข้อคิดเห็นที่มีชื่อเสียงซึ่งนำไปสู่บางคน ประวัติศาสตร์สะดุดตาเอ็ดเวิร์ดชะนีที่จะใช้การครองราชย์คอมเป็นจุดเริ่มต้นของการลดลงของจักรวรรดิโรมัน ^{(20) [21]}

ใน 212 AD ในช่วงรัชสมัยของCaracalla , พลเมืองโรมันได้รับอนุญาตให้ชาว freeborn ทั้งหมดของจักรวรรดิ แต่แม้จะมีท่าทางสากลนี้ราชวงศ์ Severanเป็นรัชสมัยป่วน-ของจักรพรรดิก็จบลงเป็นประจำโดยการฆาตกรรมหรือการดำเนินการและหลังการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันถูกปกคลุมไปด้วยเขาวิกฤติแห่งศตวรรษที่สามระยะเวลาของการรุกราน , โยธา การปะทะกัน , ความผิดปกติทางเศรษฐกิจและภัยพิบัติ ^[22]ในการกำหนดยุคประวัติศาสตร์วิกฤตครั้งนี้บางครั้งถูกมองว่าเป็นการทำเครื่องหมายการเปลี่ยนผ่านจากยุคคลาสสิกไปสู่ปลายสมัยโบราณ . Aurelian (ครองราชย์ 270–275) นำจักรวรรดิกลับมาจากปากเหวและทำให้อาณาจักรมีเสถียรภาพDiocletianเสร็จสิ้นงานในการฟื้นฟูจักรวรรดิอย่างเต็มที่ แต่ปฏิเสธบทบาทของเจ้าชายและกลายเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่ได้รับการกล่าวถึงเป็นประจำในฐานะผู้ครอบครอง "เจ้านาย" หรือ "เจ้านาย" ^[23]การครองราชย์ของ Diocletian ยังนำของจักรวรรดิความพยายามร่วมกันมากที่สุดกับภัยคุกคามของศาสนาคริสต์ที่"Great กลั่นแกล้ง"

เชียนแบ่งจักรวรรดิเป็นสี่ภูมิภาคแต่ละปกครองโดยแยกจักรพรรดิที่Tetrarchy ^[24]มั่นใจว่าเขาคงความผิดปกติที่ถูกทำให้เกิดภัยพิบัติกรุงโรมเขาสละราชสมบัติพร้อมกับเพื่อนร่วมจักรพรรดิและ Tetrarchy ทรุดตัวเร็ว ๆ นี้ ในที่สุดก็ได้รับการฟื้นฟูโดยคอนสแตนตินมหาราชซึ่งกลายเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่เปลี่ยนศาสนาคริสต์และผู้ก่อตั้งคอนสแตนติโนเปิลเป็นเมืองหลวงใหม่ของจักรวรรดิตะวันออก ในช่วงทศวรรษของราชวงศ์คอนสแตนติเนียนและวาเลนติเนียนจักรวรรดิถูกแบ่งออกตามแกนตะวันออก-ตะวันตก โดยมีศูนย์กลางอำนาจสองแห่งในกรุงคอนสแตนติโนเปิลและโรม รัชสมัยของจูเลียนซึ่งอยู่ภายใต้อิทธิพลของที่ปรึกษาของเขาMardoniusพยายามที่จะฟื้นฟูศาสนาโรมันคลาสสิกและขนมผสมน้ำยาขัดจังหวะการสืบทอดของจักรพรรดิคริสเตียนเพียงชั่วครู่ โธโดซิอุสที่ 1จักรพรรดิองค์สุดท้ายที่ปกครองทั้งตะวันออกและตะวันตก สิ้นพระชนม์ในปี ค.ศ. 395 หลังจากทำให้ศาสนาคริสต์เป็นศาสนาที่เป็นทางการของจักรวรรดิ ^[25]

จักรวรรดิโรมันตะวันตกเริ่มที่จะสลายตัวในช่วงต้นศตวรรษที่ 5 เป็นโยกย้ายดั้งเดิมและการรุกรานจมความจุของจักรวรรดิที่จะดูดซึมแรงงานข้ามชาติและต่อสู้กับผู้รุกราน ชาวโรมันประสบความสำเร็จในการต่อสู้กับผู้บุกรุกทั้งหมดส่วนใหญ่ที่มีชื่อเสียงอัตติลา , ^[26]แม้ว่าจักรวรรดิได้หลอมรวมดั้งเดิมจำนวนมากดังนั้นของความจงรักภักดีที่น่าสงสัยไปยังกรุงโรมที่จักรวรรดิเริ่มตระหนกตัวเอง^[27] ลำดับเหตุการณ์ส่วนใหญ่วางท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกใน 476 เมื่อโรมูลุส Augustulusถูกบังคับให้สละราชบัลลังก์ให้กับเยอรมันขุนศึกเดเซอร์^{[28] [29] [30]}โดยการวางตัวเองให้อยู่ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิตะวันออก แทนที่จะตั้งชื่อจักรพรรดิหุ่นเชิดของเขาเอง Odoacer สิ้นสุดจักรวรรดิตะวันตก เขาทำสิ่งนี้โดยส่งเครื่องราชกกุธภัณฑ์ไปยังจักรพรรดิซีโนตะวันออก ซึ่งส่งผลให้จักรพรรดิซีโนเป็นจักรพรรดิองค์เดียว และวางตัวเองเป็นรองในนาม ในความเป็นจริง อิตาลีถูกปกครองโดย Odoacer เพียงอย่างเดียว ^{[28] [29] [31]}ทางทิศตะวันออกของจักรวรรดิโรมันเรียกว่าไบเซนไทน์เอ็มไพร์โดยนักประวัติศาสตร์ต่อมายังคงมีอยู่จนถึงรัชสมัยของคอนสแตนติจิโอโลกอสจักรพรรดิโรมันองค์สุดท้ายสิ้นพระชนม์ในการสู้รบเมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1453 กับ "ผู้พิชิต" เมห์เม็ดที่ 2และออตโตมันกองกำลังอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของการล้อมของคอนสแตนติ เมห์เม็ดที่ 2 เองก็จะอ้างชื่อซีซาร์หรือไกเซอร์-อี รัมเพื่อพยายามอ้างความเชื่อมโยงกับจักรวรรดิโรมัน ^{[32] [33]}

ภูมิศาสตร์และประชากรศาสตร์

จักรวรรดิโรมันเป็นหนึ่งในอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ โดยมีอาณาเขตที่ต่อเนื่องกันทั่วยุโรป แอฟริกาเหนือ และตะวันออกกลาง^[34]วลีภาษาละตินimperium sine fine ("จักรวรรดิไม่มีที่สิ้นสุด" ^[35] ) แสดงถึงอุดมการณ์ที่ทั้งเวลาและอวกาศจำกัดจักรวรรดิ ในเฝอ 's มหากาพย์บทกวีเนิด ,จักรวรรดิที่ไร้ขีด จำกัด กล่าวจะได้รับอนุญาตให้ชาวโรมันโดยปรเมศวร์ของพวกเขาดาวพฤหัสบดี ^{[35] [36] [37] [38] [39] การ}อ้างสิทธิ์ของการปกครองสากลนี้ได้รับการต่ออายุและขยายเวลาเมื่อจักรวรรดิตกอยู่ภายใต้การปกครองของคริสเตียนในศตวรรษที่ 4 ^{[น 9]}นอกเหนือจากการผนวกดินแดนขนาดใหญ่ในการแสวงหาการสร้างอาณาจักรแล้ว ชาวโรมันยังเป็นประติมากรขนาดใหญ่มากในสภาพแวดล้อมของพวกเขาที่เปลี่ยนแปลงภูมิศาสตร์ของพวกเขาโดยตรง ตัวอย่างเช่น ป่าไม้ทั้งหมดถูกตัดทอนเพื่อให้มีทรัพยากรไม้เพียงพอสำหรับการขยายอาณาจักร ในหนังสือCritiasของเขาPlato บรรยายถึงการตัดไม้ทำลายป่า ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมี "ป่าไม้อุดมสมบูรณ์ในภูเขา" ตอนนี้เขามองเห็นแต่ "เพียงโครงกระดูกของแผ่นดิน" ^[40]

ในความเป็นจริงการขยายตัวของโรมันส่วนใหญ่สำเร็จภายใต้สาธารณรัฐแม้ว่าบางส่วนของยุโรปเหนือจะถูกยึดครองในคริสต์ศตวรรษที่ 1 เมื่อการควบคุมของโรมันในยุโรป แอฟริกา และเอเชียแข็งแกร่งขึ้น ในรัชสมัยของออกัสตัสได้มีการแสดง "แผนที่โลกของโลกที่รู้จัก" เป็นครั้งแรกในที่สาธารณะที่กรุงโรม ประจวบกับงานประกอบที่ครอบคลุมที่สุดเกี่ยวกับภูมิศาสตร์การเมืองที่คงอยู่มาตั้งแต่สมัยโบราณภูมิศาสตร์ของนักเขียนปอนติกกรีกสตราโบ . ^[41]เมื่อ Augustus เสียชีวิต เรื่องราวที่ระลึกความสำเร็จของเขา( Res Gestae )ผงาดเป็นจุดเด่นที่รายการทางภูมิศาสตร์ของประชาชนและสถานที่ภายในจักรวรรดิ ^[42]ภูมิศาสตร์การสำรวจสำมะโนประชากรและการรักษาความพิถีพิถันของการเขียนบันทึกความกังวลกลางของการบริหารโรมันอิมพีเรียล ^[43]

จักรวรรดิขยายไปถึงที่กว้างใหญ่ที่สุดภายใต้การปกครองของทราจัน (ครองราชย์ 98–117) ^[39]ครอบคลุมพื้นที่ 5 ล้านตารางกิโลเมตร^{[4] [5]}ประชากรตามประเพณีประมาณ55–60 ล้านคน^[44]คิดเป็นหนึ่งในหกและหนึ่งในสี่ของประชากรทั้งหมดของโลก^[45]และทำให้เป็นประชากรที่ใหญ่ที่สุดของหน่วยงานทางการเมืองที่เป็นปึกแผ่นใน ตะวันตกจนถึงกลางศตวรรษที่ 19 ^[46]ล่าสุดการศึกษาทางด้านประชากรศาสตร์ที่ถกเถียงกันอยู่สำหรับยอดประชากรตั้งแต่70 ล้านให้มากขึ้นกว่า100 ล้าน^{[47] [48]} Each of the three largest cities in the Empire – Rome, Alexandria, and Antioch – was almost twice the size of any European city at the beginning of the 17th century.^[49]

As the historian Christopher Kelly has described it:

จากนั้นอาณาจักรก็ขยายจากกำแพงเฮเดรียนในอังกฤษตอนเหนือที่มีฝนตกปรอยๆไปจนถึงริมฝั่งแม่น้ำยูเฟรตีส์ที่มีแสงแดดส่องถึงในซีเรีย จากแม่น้ำไรน์อันยิ่งใหญ่– ระบบแม่น้ำดานูบซึ่งไหลผ่านพื้นที่ราบอันอุดมสมบูรณ์ของยุโรปตั้งแต่ประเทศต่ำไปจนถึงทะเลดำไปจนถึงที่ราบอันอุดมสมบูรณ์ของชายฝั่งแอฟริกาเหนือและรอยแยกอันอุดมสมบูรณ์ของหุบเขาไนล์ในอียิปต์ จักรวรรดิสมบูรณ์วงกลมเมดิเตอร์เรเนียน  ... อ้างถึงโดยพิชิตของมันเป็นม้าโรมัน -'our ทะเล' ^[44]

Hadrianผู้สืบทอดของ Trajan ได้ใช้นโยบายในการรักษามากกว่าการขยายอาณาจักร พรมแดน(ค่าปรับ)ถูกทำเครื่องหมายและเขตแดน( ขีด จำกัด ) ได้รับการตรวจตรา ^[39]พรมแดนที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนาที่สุดคือเขตแดนที่ไม่มั่นคงที่สุด ^[12] Hadrian's Wall ซึ่งแยกโลกโรมันออกจากสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นภัยคุกคามของอนารยชนในปัจจุบันเป็นอนุสาวรีย์หลักที่ยังหลงเหลืออยู่ของความพยายามนี้ ^{[50] [51] [52]}

สุขภาพและโรคภัย

โรคระบาดเป็นเรื่องธรรมดาในโลกยุคโบราณและโรคระบาดเป็นครั้งคราวในจักรวรรดิโรมันสังหารผู้คนนับล้าน ประชากรโรมันไม่แข็งแรง ประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ของประชากร ซึ่งถือว่ามากเมื่อเทียบกับมาตรฐานในสมัยโบราณ อาศัยอยู่ในเมืองหนึ่งในหลายร้อยเมือง กรุงโรม โดยมีประชากรประมาณหนึ่งล้านคน ซึ่งใหญ่ที่สุด เมืองเหล่านี้เป็น "กลุ่มประชากร" แม้ในช่วงเวลาที่ดีที่สุด อัตราการเสียชีวิตเกินอัตราการเกิดและจำเป็นต้องมีการย้ายถิ่นฐานของผู้อยู่อาศัยใหม่เพื่อรักษาประชากรในเมือง อายุขัยเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณอายุยี่สิบกลางๆ และบางทีเด็กมากกว่าครึ่งอาจเสียชีวิตก่อนถึงวัยผู้ใหญ่ ประชากรในเมืองที่หนาแน่นและการสุขาภิบาลที่ไม่ดีมีส่วนทำให้เกิดอันตรายของโรคความเชื่อมโยงทางบกและทางทะเลระหว่างอาณาเขตอันกว้างใหญ่ของจักรวรรดิโรมันทำให้การถ่ายทอดโรคติดต่อจากภูมิภาคหนึ่งไปยังอีกภูมิภาคหนึ่งทำได้ง่ายและรวดเร็วกว่าในสังคมที่เล็กกว่าและจำกัดทางภูมิศาสตร์มากกว่า คนรวยไม่มีภูมิต้านทานต่อโรคภัยไข้เจ็บ มีเพียงสองคนจากลูกสิบสี่คนของจักรพรรดิมาร์คัส ออเรลิอุสเท่านั้นที่รู้ว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว^[53]

ตัวบ่งชี้ที่ดีของโภชนาการและภาระโรคคือความสูงเฉลี่ยของประชากร บทสรุปของการศึกษาโครงกระดูกหลายพันชิ้นคือ ชาวโรมันโดยเฉลี่ยมีรูปร่างเตี้ยน้อยกว่าประชากรในสังคมยุคก่อนโรมันในอิตาลีและสังคมหลังโรมันในยุโรปในช่วงยุคกลาง บทสรุปของนักประวัติศาสตร์ ไคล์ ฮาร์เปอร์คือ "ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายในประวัติศาสตร์ การก้าวกระโดดอย่างก้าวกระโดดในการพัฒนาสังคมทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางชีววิทยา" ^{[54] [55]}

ภาษา

The language of the Romans was Latin, which Virgil emphasizes as a source of Roman unity and tradition.^[56][57][58] Until the time of Alexander Severus (reigned 222–235), the birth certificates and wills of Roman citizens had to be written in Latin.^[59] Latin was the language of the law courts in the West and of the military throughout the Empire,^[60] but was not imposed officially on peoples brought under Roman rule.^[61][62] This policy contrasts with that of Alexander the Great, who aimed to impose ภาษากรีกตลอดอาณาจักรของเขาเป็นภาษาราชการ ^[63]ผลที่ตามมาของการพิชิตของอเล็กซานเดอร์Koine Greekได้กลายเป็นภาษาที่ใช้ร่วมกันทั่วทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออกและในเอเชียไมเนอร์ ^{[64] [65]} "ชายแดนภาษา"หารละตินตะวันตกและกรีกตะวันออกผ่านคาบสมุทรบอลข่าน ^[66]

Romans who received an elite education studied Greek as a literary language, and most men of the governing classes could speak Greek.^[68] The Julio-Claudian emperors encouraged high standards of correct Latin (Latinitas), a linguistic movement identified in modern terms as Classical Latin, and favoured Latin for conducting official business.^[69] Claudius tried to limit the use of Greek, and on occasion revoked the citizenship of those who lacked Latin, but even in the Senate he drew on his own bilingualism in communicating with Greek-speaking ambassadors.^[69] Suetonius quotes him as referring to "our two languages".^[70]

ในจักรวรรดิตะวันออก กฎหมายและเอกสารราชการได้รับการแปลเป็นภาษากรีกจากภาษาละตินเป็นประจำ^[71]การแทรกซึมในชีวิตประจำวันของทั้งสองภาษาถูกระบุโดยจารึกสองภาษา ซึ่งบางครั้งถึงกับสลับไปมาระหว่างภาษากรีกและละติน^{[72] [73]}หลังจากที่ชาวจักรวรรดิอิสระทุกคนได้รับสิทธิในการปกครองโดยสากลในปี ค.ศ. 212 พลเมืองชาวโรมันจำนวนมากจะขาดภาษาละติน แม้ว่าภาษาละตินยังคงเป็นเครื่องหมายของ "ความเป็นโรมัน" ^[74]

Among other reforms, the emperor Diocletian (reigned 284–305) sought to renew the authority of Latin, and the Greek expression hē kratousa dialektos attests to the continuing status of Latin as "the language of power."^[75] In the early 6th century, the emperor Justinian engaged in a quixotic effort to reassert the status of Latin as the language of law, even though in his time Latin no longer held any currency as a living language in the East.^[76]

Local languages and linguistic legacy

การอ้างอิงถึงล่ามบ่งชี้ถึงการใช้ภาษาท้องถิ่นอย่างต่อเนื่องนอกเหนือจากกรีกและละติน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอียิปต์ซึ่งชาวคอปติกมีอิทธิพลเหนือ และในสภาพแวดล้อมทางการทหารตามแนวแม่น้ำไรน์และแม่น้ำดานูบนักกฎหมายชาวโรมันยังแสดงความกังวลเกี่ยวกับภาษาท้องถิ่นเช่นPunic , GaulishและAramaicในการประกันความเข้าใจที่ถูกต้องและการประยุกต์ใช้กฎหมายและคำสาบาน^[77]ในจังหวัดของแอฟริกา Libyco-Berber และ Punic ถูกใช้ในจารึกและสำหรับตำนานเกี่ยวกับเหรียญในช่วงเวลาของTiberius (ศตวรรษที่ 1 โฆษณา) จารึก Libyco-Berber และ Punic ปรากฏบนอาคารสาธารณะในศตวรรษที่ 2 ซึ่งใช้ภาษาละตินได้บางส่วน^[78]ในซีเรีย , Palmyreneทหารใช้แม้พวกเขาภาษาอราเมอิกสำหรับจารึกในข้อยกเว้นที่โดดเด่นให้กับกฎที่เป็นภาษาละตินของทหาร ^[79]

บาบาธาเอกสารเก่าเป็นตัวอย่างแนวทางของการสื่อสารในจักรวรรดิ papyriเหล่านี้ได้รับการตั้งชื่อตามหญิงชาวยิวในจังหวัดอาระเบียและมีอายุตั้งแต่ 93 ถึง 132 AD ส่วนใหญ่ใช้ภาษาอราเมอิกซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่นที่เขียนด้วยตัวอักษรกรีกที่มีอิทธิพลต่อกลุ่มเซมิติกและละติน คำร้องถึงผู้ว่าราชการโรมันเขียนเป็นภาษากรีก ^[80]

การครอบงำของละตินในหมู่ชนชั้นสูงที่รู้หนังสืออาจปิดบังความต่อเนื่องของภาษาพูด เนื่องจากทุกวัฒนธรรมในจักรวรรดิโรมันมักใช้คำพูดเป็นหลัก^[78]ในเวสต์, ละติน, อ้างถึงในรูปแบบการพูดของมันเป็นสัปดนละติน , ค่อย ๆ ถูกแทนที่เซลติกและเอียงภาษาที่เกี่ยวข้องกับมันโดยที่ใช้ร่วมกันต้นกำเนิดยูโรเปียนความคล้ายคลึงกันในไวยากรณ์และคำศัพท์ช่วยอำนวยความสะดวกในการใช้ภาษาละติน^{[81] [82] [83]}

After the decentralization of political power in late antiquity, Latin developed locally into branches that became the Romance languages, such as Spanish, Portuguese, French, Italian, Catalan and Romanian, and a large number of minor languages and dialects. Today, more than 900 million people are native speakers worldwide.^[84]

ในฐานะภาษาสากลแห่งการเรียนรู้และวรรณคดี ลาตินเองยังคงเป็นสื่อกลางในการแสดงออกเพื่อการทูตและการพัฒนาทางปัญญาที่ระบุด้วยมนุษยนิยมยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาจนถึงศตวรรษที่ 17 และสำหรับกฎหมายและนิกายโรมันคาธอลิกจนถึงปัจจุบัน ^{[85] [86]}

แม้ว่าภาษากรีกยังคงเป็นภาษาของจักรวรรดิไบแซนไทน์ แต่การกระจายทางภาษาทางตะวันออกนั้นซับซ้อนกว่า คนส่วนใหญ่ที่พูดภาษากรีกอาศัยอยู่ในคาบสมุทรและหมู่เกาะกรีกอนาโตเลียตะวันตกเมืองใหญ่ และพื้นที่ชายฝั่งทะเลบางแห่ง^[65]เช่นเดียวกับภาษากรีกและละติน ภาษาธราเซียนมีต้นกำเนิดจากอินโด-ยูโรเปียน เช่นเดียวกับภาษาอื่นๆ ที่สูญพันธุ์ไปแล้วในอนาโตเลียซึ่งมีหลักฐานจากจารึกสมัยจักรวรรดิ^{[65] [78]} แอลเบเนียมักถูกมองว่าเป็นทายาทของIllyrianแม้ว่าสมมติฐานนี้จะถูกท้าทายโดยนักภาษาศาสตร์บางคนซึ่งยืนยันว่ามาจากDacianหรือ Thracian ^[89](อย่างไรก็ตาม Illyrian, Dacian และ Thracian อาจก่อตั้งกลุ่มย่อยหรือ Sprachbund ดูThraco-Illyrian ) ภาษา Afroasiaticต่างๆ—โดยหลักคอปติกในอียิปต์ และ Aramaic ในซีเรียและเมโสโปเตเมีย—ไม่เคยถูกแทนที่ด้วยกรีก การใช้งานระหว่างประเทศของกรีก แต่เป็นปัจจัยหนึ่งที่ช่วยให้การแพร่กระจายของศาสนาคริสต์ตามที่ระบุไว้ตัวอย่างเช่นโดยการใช้ภาษากรีกที่Epistles ของพอล^[65]

Several references to Gaulish in late antiquity may indicate that it continued to be spoken. In the second century AD there was an explicit recognition of its usage in some legal manners,^[90] soothsaying^[91] and pharmacology.^[92] Sulpicius Severus, writing in the 5th century AD in Gallia Aquitania, noted bilingualism with Gaulish as the first language.^[91] The survival of the Galatian dialect in Anatolia akin to that spoken by the Treveri near Trier was attested by Jerome (331–420), who had first-hand knowledge.^[93] Much of historical linguisticsทุนการศึกษาอ้างว่า Gaulish ยังคงพูดอยู่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 6 ในฝรั่งเศส^[94]แม้จะมีการทำให้เป็นโรมันในวัฒนธรรมทางวัตถุในท้องถิ่น แต่ภาษากอลก็ยังคงอยู่และอยู่ร่วมกับภาษาละตินที่พูดได้ในช่วงหลายศตวรรษของการปกครองของโรมันแห่งกอล^[94]การอ้างอิงถึงกาลาเทียครั้งสุดท้ายโดยCyril แห่ง Scythopolisโดยอ้างว่าวิญญาณชั่วร้ายมีพระภิกษุสงฆ์และทำให้เขาสามารถพูดได้เฉพาะในภาษากาลาเทีย^[95]ในขณะที่การอ้างอิงครั้งสุดท้ายถึง Gaulish ในฝรั่งเศสทำโดยGregory of ทัวร์ระหว่างปี 560 ถึง 575 โดยสังเกตว่าศาลเจ้าใน Auvergne ซึ่ง "เรียกว่า Vasso Galatae ในภาษา Gallic" ถูกทำลายและเผาทิ้ง^[96][94]หลังจากช่วงเวลาอันยาวนานของการใช้สองภาษา ภาษา Gallo-Romance ที่โผล่ออกมารวมถึงภาษาฝรั่งเศสถูกสร้างโดย Gaulish ในหลายวิธี; ในกรณีของฝรั่งเศสเหล่านี้รวมถึงยืมและ calques (รวม oui , ^[97]คำว่า "ใช่") ^{[98] [97]}การเปลี่ยนแปลงเสียง ^{[99] [100]}และมีอิทธิพลในการผันคำกริยาและคำสั่งซื้อ ^{[98] [97] [101]}

สังคม

The Roman Empire was remarkably multicultural, with "a rather astonishing cohesive capacity" to create a sense of shared identity while encompassing diverse peoples within its political system over a long span of time.^[102] The Roman attention to creating public monuments and communal spaces open to all—such as forums, amphitheatres, racetracks and baths—helped foster a sense of "Romanness".^[103]

สังคมโรมันมีลำดับชั้นทางสังคมที่ทับซ้อนกันหลายชั้น ซึ่งแนวคิดสมัยใหม่ของ "ชนชั้น" ในภาษาอังกฤษอาจไม่ถูกต้อง^[104]สองทศวรรษของสงครามกลางเมืองที่ออกัสตัสขึ้นสู่อำนาจเพียงผู้เดียวได้ทิ้งสังคมดั้งเดิมในกรุงโรมให้อยู่ในสภาพสับสนวุ่นวายและความวุ่นวาย^[105]แต่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการกระจายความมั่งคั่งและอำนาจทางสังคมในทันที จากมุมมองของชนชั้นล่าง พีระมิดทางสังคมก็ถูกเพิ่มยอดเข้าไปเท่านั้น^[106]ความสัมพันธ์ส่วนตัว— อุปถัมภ์ , มิตรภาพ(amicitia) , ครอบครัว, การแต่งงาน — ยังคงมีอิทธิพลต่อการทำงานของการเมืองและการปกครอง อย่างที่พวกเขามีในสาธารณรัฐ^[107]เมื่อถึงเวลาของอย่างไรก็ตามNeroไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะหาอดีตทาสที่ร่ำรวยกว่าพลเมืองอิสระหรือนักขี่ม้าที่ใช้อำนาจมากกว่าวุฒิสมาชิก^[108]

The blurring or diffusion of the Republic's more rigid hierarchies led to increased social mobility under the Empire,^[109][110] both upward and downward, to an extent that exceeded that of all other well-documented ancient societies.^[111] Women, freedmen, and slaves had opportunities to profit and exercise influence in ways previously less available to them.^[112] Social life in the Empire, particularly for those whose personal resources were limited, was further fostered by a proliferation of voluntary associations and confraternities (collegia and sodalitates) formed for various purposes: professional and trade guilds, veterans' groups, religious sodalities, drinking and dining clubs,^[113] performing arts troupes,^[114] and burial societies.^[115]

Legal status

According to the jurist Gaius, the essential distinction in the Roman "law of persons" was that all human beings were either free (liberi) or slaves (servi).^[116][117] The legal status of free persons might be further defined by their citizenship. Most citizens held limited rights (such as the ius Latinum, "Latin right"), but were entitled to legal protections and privileges not enjoyed by those who lacked citizenship. Free people not considered citizens, but living within the Roman world, held status as peregrini, non-Romans.^[118] In 212 AD, by means of the edict known as the Constitutio Antoninianaจักรพรรดิ Caracalla ได้ขยายความเป็นพลเมืองให้กับผู้อาศัยอิสระในจักรวรรดิ ความเท่าเทียมทางกฎหมายนี้จะต้องมีการแก้ไขกฎหมายที่มีอยู่อย่างกว้างขวางซึ่งมีความแตกต่างระหว่างพลเมืองและผู้ที่ไม่ใช่พลเมือง ^[19]

ผู้หญิงในกฎหมายโรมัน

สตรีชาวโรมันที่เกิดมาโดยกำเนิดถือเป็นพลเมืองทั่วทั้งสาธารณรัฐและจักรวรรดิ แต่ไม่ได้ลงคะแนนเสียง ดำรงตำแหน่งทางการเมือง หรือรับราชการในกองทัพ สถานะพลเมืองของมารดากำหนดว่าบุตรของเธอ ตามที่ระบุโดยวลีex duobus civibus Romanis natos ("บุตรที่เกิดจากพลเมืองชาวโรมันสองคน") ^{[n 10]}หญิงชาวโรมันรักษานามสกุล (ชื่อ)ของเธอเองไปตลอดชีวิต เด็กส่วนใหญ่มักใช้ชื่อบิดา แต่ในสมัยจักรวรรดิบางครั้งทำให้ชื่อของมารดาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา หรือแม้แต่ใช้ชื่อนั้นแทน^[120]

The archaic form of manus marriage in which the woman had been subject to her husband's authority was largely abandoned by the Imperial era, and a married woman retained ownership of any property she brought into the marriage. Technically she remained under her father's legal authority, even though she moved into her husband's home, but when her father died she became legally emancipated.^[121] This arrangement was one of the factors in the degree of independence Roman women enjoyed relative to those of many other ancient cultures and up to the modern period:^[122][123] although she had to answer to her father in legal matters, she was free of his direct scrutiny in her daily life,^[124] and her husband had no legal power over her.^[125] Although it was a point of pride to be a "one-man woman" (univira) who had married only once, there was little stigma attached to divorce, nor to speedy remarriage after the loss of a husband through death or divorce.^[126]

Girls had equal inheritance rights with boys if their father died without leaving a will.^{[127][128][129]} A Roman mother's right to own property and to dispose of it as she saw fit, including setting the terms of her own will, gave her enormous influence over her sons even when they were adults.^[130]

ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของโครงการออกัสตันเพื่อฟื้นฟูศีลธรรมและระเบียบทางสังคมแบบดั้งเดิมกฎหมายทางศีลธรรมได้พยายามควบคุมพฤติกรรมของชายและหญิงเพื่อส่งเสริม " ค่านิยมของครอบครัว " การล่วงประเวณีซึ่งเคยเป็นเรื่องครอบครัวส่วนตัวภายใต้สาธารณรัฐ ถูกทำให้เป็นอาชญากร^[131]และให้คำจำกัดความอย่างกว้างๆ ว่าเป็นการกระทำทางเพศที่ผิดกฎหมาย( stuprum )ที่เกิดขึ้นระหว่างพลเมืองชายกับหญิงที่แต่งงานแล้ว หรือระหว่างผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกับผู้ชายคนอื่นๆ กว่าสามีของเธอ ^{[n 11]}รัฐส่งเสริมการคลอดบุตร: ผู้หญิงที่คลอดบุตรสามคนได้รับเกียรติเชิงสัญลักษณ์และเสรีภาพทางกฎหมายที่มากขึ้น (the ius trium liberorum ).

เนื่องจากสถานะทางกฎหมายของพวกเขาในฐานะพลเมืองและระดับที่พวกเขาสามารถเป็นอิสระ ผู้หญิงสามารถเป็นเจ้าของทรัพย์สิน ทำสัญญา และประกอบธุรกิจ^{[132] [133]}รวมถึงการขนส่ง การผลิต และการให้ยืมเงิน คำจารึกทั่วทั้งจักรวรรดิให้เกียรติสตรีในฐานะผู้มีพระคุณในการให้ทุนแก่งานสาธารณะ เป็นการบ่งชี้ว่าพวกเขาจะได้รับและกำจัดโชคลาภจำนวนมาก ตัวอย่างเช่นประตูชัยของ Sergiiได้รับการสนับสนุนโดย Salvia Postuma สมาชิกหญิงของครอบครัวได้รับเกียรติและอาคารที่ใหญ่ที่สุดในฟอรั่มที่เมืองปอมเปอีได้รับการสนับสนุนโดยิูมาเคีย , นักบวชของวีนัส ^[134]

ทาสและกฎหมาย

At the time of Augustus, as many as 35% of the people in Italy were slaves,^[135] making Rome one of five historical "slave societies" in which slaves constituted at least a fifth of the population and played a major role in the economy.^[136] Slavery was a complex institution that supported traditional Roman social structures as well as contributing economic utility.^[137] In urban settings, slaves might be professionals such as teachers, physicians, chefs, and accountants, in addition to the majority of slaves who provided trained or unskilled labour in households or workplaces. Agriculture and industry, such as milling and mining, relied on the exploitation of slaves. Outside Italy, slaves made up on average an estimated 10 to 20% of the population, sparse in Roman Egypt but more concentrated in some Greek areas. Expanding Roman ownership of arable land and industries would have affected preexisting practices of slavery in the provinces.^[138][139] Although the institution of slavery has often been regarded as waning in the 3rd and 4th centuries, it remained an integral part of Roman society until the 5th century. Slavery ceased gradually in the 6th and 7th centuries along with the decline of urban centres in the West and the disintegration of the complex Imperial economy that had created the demand for it.^[140]

กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการเป็นทาสนั้น "ซับซ้อนอย่างยิ่ง" ^[141]ภายใต้กฎหมายโรมันทาสได้รับการพิจารณาคุณสมบัติและไม่มีpersonhood ทางกฎหมายพวกเขาจะต้องอยู่ภายใต้รูปแบบของการลงโทษทางร่างกายไม่ได้ใช้สิทธิตามปกติในประชาชนแสวงหาประโยชน์ทางเพศ , การทรมานและการดำเนินการสรุปทาสไม่สามารถถูกข่มขืนได้ตามกฎหมายเนื่องจากการข่มขืนกระทำได้เฉพาะกับคนที่ได้รับอิสระเท่านั้น ข่มขืนทาสของเขาจะต้องถูกดำเนินคดีโดยเจ้าของความเสียหายต่อทรัพย์สินภายใต้กฎหมาย Aquilian ^{[142] [143]}ทาสไม่มีสิทธิ์ในรูปแบบของการแต่งงานตามกฎหมายที่เรียกว่าconubiumแต่บางครั้งสหภาพแรงงานของพวกเขาได้รับการยอมรับและหากทั้งคู่ได้รับอิสรภาพพวกเขาสามารถแต่งงานได้^[144] Following the Servile Wars of the Republic, legislation under Augustus and his successors shows a driving concern for controlling the threat of rebellions through limiting the size of work groups, and for hunting down fugitive slaves.^[145]

Technically, a slave could not own property,^[146] but a slave who conducted business might be given access to an individual account or fund (peculium) that he could use as if it were his own. The terms of this account varied depending on the degree of trust and co-operation between owner and slave: a slave with an aptitude for business could be given considerable leeway to generate profit and might be allowed to bequeath the peculium he managed to other slaves of his household.^[147] Within a household or workplace, a hierarchy of slaves might exist, with one slave in effect acting as the master of other slaves.^[148]

เมื่อเวลาผ่านไป ทาสได้รับการคุ้มครองทางกฎหมายเพิ่มขึ้น รวมถึงสิทธิ์ในการยื่นเรื่องร้องเรียนต่อเจ้านายของตน ใบเรียกเก็บเงินอาจมีข้อกำหนดที่ระบุว่าทาสนั้นไม่สามารถประกอบอาชีพค้าประเวณีได้ เนื่องจากโสเภณีในกรุงโรมโบราณมักเป็นทาส^[149]การค้าขายขันทีที่เฟื่องฟูในช่วงปลายศตวรรษที่ 1 กระตุ้นให้มีการออกกฎหมายที่ห้ามไม่ให้มีการตัดอัณฑะของทาสโดยขัดต่อเจตจำนงของเขา "เพื่อราคะหรือผลประโยชน์" ^{[150] [151]}

ทาสโรมันไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของการแข่งขัน ^{[152] [153]}ทาสถูกชักจูงจากทั่วยุโรปและเมดิเตอร์เรเนียน รวมทั้งกอล ฮิสปาเนีย เยอรมนี บริแทนเนีย คาบสมุทรบอลข่าน กรีซ... โดยทั่วไป ทาสในอิตาลีเป็นชนพื้นเมืองอิตาลี^[154]โดยมีชาวต่างชาติส่วนน้อย (รวมทั้งทาสและเสรีชน) ที่เกิดนอกอิตาลีประมาณ 5% ของยอดรวมในเมืองหลวงที่จุดสูงสุด ซึ่งจำนวนของพวกเขามากที่สุด ผู้ที่มาจากนอกยุโรปส่วนใหญ่มีเชื้อสายกรีก ในขณะที่ชาวยิวไม่เคยหลอมรวมเข้ากับสังคมโรมันอย่างเต็มที่ แต่ยังคงเป็นชนกลุ่มน้อยที่สามารถระบุตัวตนได้ ทาสเหล่านี้ (โดยเฉพาะชาวต่างชาติ) มีอัตราการเสียชีวิตและอัตราการเกิดที่สูงกว่าชาวพื้นเมือง และบางครั้งก็ถูกขับไล่ออกเป็นจำนวนมาก^[155]อายุเฉลี่ยที่บันทึกสำหรับทาสของกรุงโรมนั้นต่ำมากเป็นพิเศษ: สิบเจ็ดปีครึ่ง (17.2 สำหรับผู้ชาย 17.9 สำหรับผู้หญิง) ^[16]

During the period of Republican expansionism when slavery had become pervasive, war captives were a main source of slaves. The range of ethnicities among slaves to some extent reflected that of the armies Rome defeated in war, and the conquest of Greece brought a number of highly skilled and educated slaves into Rome. Slaves were also traded in markets and sometimes sold by pirates. Infant abandonment and self-enslavement among the poor were other sources.^[138] Vernae, by contrast, were "homegrown" slaves born to female slaves within the urban household or on a country estate or farm. Although they had no special legal status, an owner who mistreated or failed to care for his vernaeต้องเผชิญกับความไม่พอใจของสังคมที่พวกเขาได้รับการพิจารณาเป็นส่วนหนึ่งของเขาFamiliaครัวเรือนครอบครัวและในบางกรณีจริงอาจจะเด็กของเพศชายฟรีในครอบครัว ^{[157] [158]}

ทาสความสามารถที่มีความสามารถพิเศษสำหรับธุรกิจอาจสะสมที่มีขนาดใหญ่พอที่peculiumที่จะปรับเสรีภาพของพวกเขาหรือไม่ก็ถูกmanumittedสำหรับการให้บริการ การทำหัตถการเกิดขึ้นบ่อยพอที่ใน 2 ปีก่อนคริสตกาล กฎหมาย( Lex Fufia Caninia )จำกัดจำนวนทาสที่เจ้าของได้รับอนุญาตให้ปล่อยตามความประสงค์ของเขา ^[159]

เสรีชน

กรุงโรมแตกต่างจากนครรัฐของกรีกในการอนุญาตให้ทาสที่เป็นอิสระกลายเป็นพลเมือง หลังจากการปลดเปลื้อง ทาสที่เป็นพลเมืองโรมันไม่เพียงได้รับอิสระจากการเป็นเจ้าของเท่านั้น แต่ยังมีเสรีภาพทางการเมืองอย่างแข็งขัน(ลิเบอร์ตัส)รวมถึงสิทธิในการออกเสียงลงคะแนนด้วย^[160]ทาสที่ได้มาLibertasเป็นlibertus ( "บุคคลที่เป็นอิสระ" ผู้หญิง Liberta ) ในความสัมพันธ์กับอดีตเจ้านายของเขาผู้นั้นก็กลายเป็นผู้มีพระคุณของเขา( พิทักษ์ ) : ทั้งสองฝ่ายยังคงมีภาระจารีตประเพณีและทางกฎหมายกับแต่ละอื่น ๆ . ตามชนชั้นทางสังคมโดยทั่วไป ทาสที่เป็นอิสระคือlibertiniแม้ว่าผู้เขียนในภายหลังจะใช้คำนี้libertusและlibertinusสลับกันได้ ^{[161] [162]}

libertinusไม่ได้รับสิทธิในการดำรงตำแหน่งสาธารณะหรือรุ่งเรืองรัฐสูงสุด แต่เขาสามารถเล่นบทบาทของพระในศาสนาของพระมหากษัตริย์ เขาไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงจากครอบครัวที่มียศวุฒิสภา หรือบรรลุตำแหน่งวุฒิสมาชิกที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วยตัวเขาเอง แต่ในช่วงจักรวรรดิยุคแรก เหล่าเสรีชนดำรงตำแหน่งสำคัญในระบบราชการของรัฐบาลมากจนเฮเดรียนจำกัดการมีส่วนร่วมตามกฎหมาย ^[162]บุตรในอนาคตของเสรีชนจะเกิดมาโดยเสรีโดยมีสิทธิเต็มตัวในการเป็นพลเมือง

การเพิ่มขึ้นของเสรีชนที่ประสบความสำเร็จ ไม่ว่าจะด้วยอิทธิพลทางการเมืองในการรับใช้หรือความมั่งคั่งของจักรวรรดิ เป็นลักษณะเฉพาะของสังคมจักรวรรดิในยุคแรก ความเจริญรุ่งเรืองของกลุ่มนักเสรีนิยมที่ประสบความสำเร็จสูงได้รับการพิสูจน์โดยจารึกทั่วจักรวรรดิและจากการเป็นเจ้าของบ้านที่หรูหราที่สุดบางแห่งในเมืองปอมเปอีเช่นบ้านแห่งเวทตี ความตะกละของเสรีชนนูโวที่ร่ำรวยถูกเสียดสีในตัวละครของTrimalchioในSatyriconโดยPetroniusผู้เขียนในสมัยของ Nero แม้ว่าบุคคลดังกล่าวจะมีลักษณะพิเศษ แต่ก็บ่งบอกถึงการเคลื่อนตัวทางสังคมที่สูงขึ้นที่เป็นไปได้ในจักรวรรดิ

อันดับสำมะโน

คำภาษาละตินordo (พหูพจน์ordines ) หมายถึงความแตกต่างทางสังคมที่แปลเป็นภาษาอังกฤษแบบต่างๆ ว่า "ชั้น, ลำดับ, ยศ" ไม่มีสิ่งใดที่แน่นอน จุดประสงค์หนึ่งของการสำรวจสำมะโนประชากรของโรมันคือการกำหนดออร์โดที่บุคคลนั้นสังกัดอยู่ ทั้งสองที่สูงที่สุดคำสั่งซื้อในกรุงโรมเป็นวุฒิสภาและขี่ม้า นอกกรุงโรมdecurionsหรือที่เรียกว่าcuriales (กรีกbouleutai ) เป็นออร์โดที่ปกครองสูงสุดของแต่ละเมือง

"วุฒิสมาชิก" ไม่ใช่ตำแหน่งที่ได้รับการเลือกตั้งในกรุงโรมโบราณ การยอมรับได้ของแต่ละบุคคลไปยังวุฒิสภาหลังจากที่เขาได้รับการเลือกตั้งให้และทำหน้าที่อย่างน้อยระยะหนึ่งในฐานะที่เป็นผู้พิพากษาผู้บริหารสมาชิกวุฒิสภายังมีการตอบสนองความต้องการของสถานที่ให้บริการขั้นต่ำ 1 ล้านsestertii ,ตามที่กำหนดโดยการสำรวจสำมะโนประชากร ^{[163] [164]} Nero มอบเงินจำนวนมากให้กับสมาชิกวุฒิสภาหลายคนจากครอบครัวเก่าที่ยากจนเกินกว่าจะมีคุณสมบัติ ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่มีคุณสมบัติสำหรับออร์โด senatoriusเลือกที่จะนั่งในวุฒิสภา ซึ่งจำเป็นต้องมีภูมิลำเนาตามกฎหมายที่กรุงโรม จักรพรรดิมักจะเติมตำแหน่งว่างในสมาชิก 600 คนโดยการนัดหมาย^{[165] [166]}ลูกชายของวุฒิสมาชิกเป็นสมาชิกของordo senatoriusแต่เขาต้องมีคุณสมบัติตามความสามารถของตนเองในการเข้าเป็นสมาชิกวุฒิสภา สมาชิกวุฒิสภาอาจถูกลบออกเนื่องจากละเมิดมาตรฐานทางศีลธรรม: ห้ามมิให้แต่งงานกับหญิงอิสระหรือการต่อสู้ในเวที^[167]

In the time of Nero, senators were still primarily from Rome and other parts of Italy, with some from the Iberian peninsula and southern France; men from the Greek-speaking provinces of the East began to be added under Vespasian.^[168] The first senator from the most eastern province, Cappadocia, was admitted under Marcus Aurelius.^[169] By the time of the Severan dynasty (193–235), Italians made up less than half the Senate.^[170] During the 3rd century, domicile at Rome became impractical, and inscriptions attest to senators who were active in politics and munificence in their homeland (patria).^[167]

วุฒิสมาชิกมีรัศมีแห่งศักดิ์ศรีและเป็นชนชั้นปกครองตามประเพณีที่ลุกขึ้นผ่านคำยกย่องซึ่งเป็นเส้นทางอาชีพทางการเมือง แต่นักขี่ม้าของจักรวรรดิมักมีความมั่งคั่งและอำนาจทางการเมืองมากกว่า การเป็นสมาชิกในลำดับการขี่ม้าขึ้นอยู่กับทรัพย์สิน ในสมัยแรกๆ ของกรุงโรม ความเท่าเทียมกันหรืออัศวินมีความโดดเด่นจากความสามารถในการทำหน้าที่เป็นนักรบขี่ม้า ("ม้าสาธารณะ") แต่การรับราชการทหารเป็นหน้าที่ที่แยกจากกันในจักรวรรดิ^{[n 12]}การประเมินสำมะโนประชากรของ 400,000 sesterces และสามรุ่นของการเกิดอิสระมีคุณสมบัติชายคนหนึ่งเป็นนักขี่ม้า^[171]การสำรวจสำมะโนประชากรของ 28 ปีก่อนคริสตกาลเผยให้เห็นชายจำนวนมากที่มีคุณสมบัติ และในปี ค.ศ. 14 มีนักขี่ม้าพันคนขึ้นทะเบียนที่กาดิซ and Padua alone.^{[n 13][172]} Equestrians rose through a military career track (tres militiae) to become highly placed prefects and procurators within the Imperial administration.^[173][174]

The rise of provincial men to the senatorial and equestrian orders is an aspect of social mobility in the first three centuries of the Empire. Roman aristocracy was based on competition, and unlike later European nobility, a Roman family could not maintain its position merely through hereditary succession or having title to lands.^[175][176] Admission to the higher ordines brought distinction and privileges, but also a number of responsibilities. In antiquity, a city depended on its leading citizens to fund public works, events, and services (munera), rather than on tax revenues, which primarily supported the military. Maintaining one's rank required massive personal expenditures.^[177] Decurions were so vital for the functioning of cities that in the later Empire, as the ranks of the town councils became depleted, those who had risen to the Senate were encouraged by the central government to give up their seats and return to their hometowns, in an effort to sustain civic life.^[178]

ในจักรวรรดิต่อมา ผู้มีเกียรติ ("ความคุ้มค่า ความนับถือ") ที่เข้าร่วมตำแหน่งวุฒิสมาชิกหรือนักขี่ม้า ได้รับการขัดเกลาเพิ่มเติมด้วยชื่อเช่นvir illustris "ชายผู้มีชื่อเสียง" ^[179]นามเรียกขาน clarissimus (กรีกlamprotatos ) ถูกใช้เพื่อกำหนดศักดิ์ศรีของวุฒิสมาชิกบางคนและครอบครัวที่ใกล้ชิดของพวกเขา รวมทั้งผู้หญิงด้วย^[180] "ระดับ" ของสถานะการขี่ม้าทวีคูณ ผู้ที่ได้รับราชการในราชสำนักได้รับการจัดอันดับตามระดับการจ่ายเงิน ( sexagenarius , 60,000 sesterces ต่อปี; centenarius, 100,000; ducenarius , 200,000) ชื่อเรื่องว่าeminentissimus , " โดดเด่นที่สุด "(กรีกexochôtatos) was reserved for equestrians who had been Praetorian prefects. The higher equestrian officials in general were perfectissimi, "most distinguished" (Greek diasêmotatoi), the lower merely egregii, "outstanding" (Greek kratistos).^[181]

Unequal justice

As the republican principle of citizens' equality under the law faded, the symbolic and social privileges of the upper classes led to an informal division of Roman society into those who had acquired greater honours (honestiores) and those who were humbler folk (humiliores). In general, honestiores were the members of the three higher "orders," along with certain military officers.^[182][183] The granting of universal citizenship in 212 seems to have increased the competitive urge among the upper classes to have their superiority over other citizens affirmed, particularly within the justice system.^{[183][184][185]}การพิจารณาขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของประธานอย่างเป็นทางการไปยังญาติ "คุ้มค่า" (Dignitas)ของจำเลย: ภาพhonestiorสามารถจ่ายค่าปรับเมื่อถูกตัดสินว่ามีความผิดทางอาญาที่ต์humiliorอาจได้รับการระบาด ^[183]

Execution, which had been an infrequent legal penalty for free men under the Republic even in a capital case,^[186][187] could be quick and relatively painless for the Imperial citizen considered "more honourable", while those deemed inferior might suffer the kinds of torture and prolonged death previously reserved for slaves, such as crucifixion and condemnation to the beasts as a spectacle in the arena.^[188] In the early Empire, those who converted to Christianity could lose their standing as honestiores, especially if they declined to fulfill the religious aspects of their civic responsibilities, and thus became subject to punishments that created the conditions of ความทุกข์ทรมาน ^{[183] [189]}

รัฐบาลและการทหาร

The three major elements of the Imperial Roman state were the central government, the military, and the provincial government.^[190] The military established control of a territory through war, but after a city or people was brought under treaty, the military mission turned to policing: protecting Roman citizens (after 212 AD, all freeborn inhabitants of the Empire), the agricultural fields that fed them, and religious sites.^[191] Without modern instruments of either mass communication or mass destruction, the Romans lacked sufficient manpower or resources to impose their rule through force alone. Cooperation with local power elites was necessary to maintain order, collect information, and extract revenue. The Romans often exploited internal political divisions by supporting one faction over another: in the view of Plutarch, "it was discord between factions within cities that led to the loss of self-governance".^{[192][193][194]}

Communities with demonstrated loyalty to Rome retained their own laws, could collect their own taxes locally, and in exceptional cases were exempt from Roman taxation. Legal privileges and relative independence were an incentive to remain in good standing with Rome.^[195] Roman government was thus limited, but efficient in its use of the resources available to it.^[196]

Central government

The Imperial cult of ancient Rome identified emperors and some members of their families with the divinely sanctioned authority (auctoritas) of the Roman State. The rite of apotheosis (also called consecratio) signified the deceased emperor's deification and acknowledged his role as father of the people similar to the concept of a pater familias' soul or manes being honoured by his sons.^[198]

การปกครองของจักรพรรดิขึ้นอยู่กับการรวมอำนาจบางอย่างจากสำนักงานสาธารณรัฐหลายแห่งรวมถึงการขัดขืนไม่ได้ของทริบูนของประชาชนและอำนาจของผู้เซ็นเซอร์ในการจัดการลำดับชั้นของสังคมโรมัน^[199]จักรพรรดิยังทรงทำให้พระองค์เองเป็นศูนย์กลางทางศาสนาในฐานะปอนติเฟ็กซ์ มักซีมัส และรวมศูนย์สิทธิในการประกาศสงคราม ให้สัตยาบันสนธิสัญญา และเจรจากับผู้นำต่างประเทศ^[200]ในขณะที่ฟังก์ชั่นเหล่านี้ถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนในช่วงPrincipateอำนาจของจักรพรรดิเมื่อเวลาผ่านไปกลายเป็นน้อยและรัฐธรรมนูญกษัตริย์มากขึ้นสูงสุดในครอง ^[21]

จักรพรรดิเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในการกำหนดนโยบายและการตัดสินใจ แต่ใน Principate ยุคแรก พระองค์ถูกคาดหวังให้เข้าถึงได้สำหรับบุคคลจากทุกสาขาอาชีพ และเพื่อจัดการกับธุรกิจและคำร้องอย่างเป็นทางการเป็นการส่วนตัว ระบบราชการก่อตัวขึ้นรอบตัวเขาทีละน้อยเท่านั้น^[22]จักรพรรดิฮูลิโอ-คลอเดียนอาศัยคณะที่ปรึกษาที่ไม่เป็นทางการ ซึ่งไม่เพียงแต่รวมวุฒิสมาชิกและนักขี่ม้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทาสและเสรีชนที่ไว้ใจได้^[203]หลังจาก Nero อิทธิพลอย่างไม่เป็นทางการของหลังได้รับการยกย่องด้วยความสงสัยและสภาจักรพรรดิ(ออกแบบ)กลายเป็นเรื่องที่จะได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการเพื่อประโยชน์ของมากขึ้นความโปร่งใส ^[204]แม้ว่าวุฒิสภาจะเป็นผู้นำในการอภิปรายนโยบายจนถึงจุดสิ้นสุดของราชวงศ์แอนโทนีน นักขี่ม้ามีบทบาทสำคัญมากขึ้นในศูนย์ประชุม^[205]สตรีในตระกูลของจักรพรรดิ์มักเข้ามาแทรกแซงในการตัดสินใจของพระองค์โดยตรงพลอตินาใช้อิทธิพลต่อทราจันสามีของเธอและเฮเดรียนผู้สืบทอดของเขา อิทธิพลของเธอได้รับการโฆษณาโดยเผยแพร่จดหมายของเธอในเรื่องที่เป็นทางการ เพื่อเป็นสัญญาณว่าจักรพรรดิมีเหตุผลในการใช้อำนาจและฟังประชาชนของพระองค์^[26]

การเข้าถึงจักรพรรดิโดยผู้อื่นอาจได้รับที่แผนกต้อนรับรายวัน(salutatio)การพัฒนาการแสดงความเคารพแบบดั้งเดิมที่ลูกค้าจ่ายให้กับผู้มีพระคุณ งานเลี้ยงสาธารณะที่จัดที่พระราชวัง และพิธีทางศาสนา คนทั่วไปที่ไม่สามารถเข้าถึงได้อาจแสดงความเห็นชอบหรือไม่พอใจโดยทั่วไปในฐานะกลุ่มที่เกมที่จัดขึ้นในสถานที่ขนาดใหญ่^[207]เมื่อถึงศตวรรษที่ 4 เมื่อศูนย์กลางเมืองพังทลายลง จักรพรรดิคริสเตียนก็กลายเป็นหุ่นเชิดที่อยู่ห่างไกลซึ่งออกคำวินิจฉัยทั่วไป ไม่ตอบสนองต่อคำร้องแต่ละคำอีกต่อไป^[208]

แม้ว่าวุฒิสภาจะทำการลอบสังหารและเปิดการกบฏเพียงเล็กน้อยเพื่อขัดต่อเจตจำนงของจักรพรรดิ แต่ก็รอดชีวิตจากการบูรณะออกัสตาและปีแห่งจักรพรรดิทั้งสี่ที่ปั่นป่วนเพื่อคงไว้ซึ่งศูนย์กลางทางการเมืองที่เป็นสัญลักษณ์ในช่วงปรินซิเพท^[209]วุฒิสภารับรองกฎของจักรพรรดิ และจักรพรรดิต้องการประสบการณ์ของวุฒิสมาชิกในฐานะผู้รับมรดก ( legati )เพื่อทำหน้าที่เป็นนายพล นักการทูต และผู้บริหาร^{[209] [210]}อาชีพที่ประสบความสำเร็จต้องการความสามารถในฐานะผู้บริหารและคงไว้ซึ่งความโปรดปรานของจักรพรรดิ หรืออาจมีจักรพรรดิหลายพระองค์เมื่อเวลาผ่านไป^[175]

แหล่งที่มาของอำนาจและอำนาจของจักรพรรดิในทางปฏิบัติคือกองทัพ กองทหารได้รับเงินจากคลังสมบัติของจักรวรรดิ และสาบานตนว่าจะจงรักภักดีต่อจักรพรรดิ( sacramentum )ทุกปี^[211]การสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดินำไปสู่ช่วงเวลาสำคัญของความไม่แน่นอนและวิกฤต จักรพรรดิส่วนใหญ่ระบุการเลือกผู้สืบทอดซึ่งมักจะเป็นสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิดหรือทายาทบุญธรรมจักรพรรดิองค์ใหม่ต้องแสวงหาการยอมรับอย่างรวดเร็วถึงสถานะและอำนาจของพระองค์เพื่อทำให้ภูมิทัศน์ทางการเมืองมีเสถียรภาพ ไม่มีจักรพรรดิองค์ใดทรงหวังที่จะมีชีวิตรอด น้อยกว่ามากในการครองราชย์ หากปราศจากความจงรักภักดีและความจงรักภักดีของPraetorian Guardและจากพยุหเสนา เพื่อรักษาความจงรักภักดี จักรพรรดิหลายองค์จึงทรงจ่ายเงินบริจาค, a monetary reward. In theory, the Senate was entitled to choose the new emperor, but did so mindful of acclamation by the army or Praetorians.^[210]

Military

After the Punic Wars, the Imperial Roman army was composed of professional soldiers who volunteered for 20 years of active duty and five as reserves. The transition to a professional military had begun during the late Republic and was one of the many profound shifts away from republicanism, under which an army of conscripts had exercised their responsibilities as citizens in defending the homeland in a campaign against a specific threat. For Imperial Rome, the military was a full-time career in itself.^[212] The Romans expanded their war machine by "organizing the communities that they conquered in Italy into a system that generated huge reservoirs of manpower for their army... Their main demand of all defeated enemies was they provide men for the Roman army every year."^[213]

The primary mission of the Roman military of the early empire was to preserve the Pax Romana.^[214] The three major divisions of the military were:

• the garrison at Rome, which includes both the Praetorians and the vigiles who functioned as police and firefighters;
• the provincial army, comprising the Roman legions and the auxiliaries provided by the provinces (auxilia);
• กองทัพเรือ

ความแพร่หลายของกองทหารรักษาการณ์ทั่วทั้งจักรวรรดิเป็นอิทธิพลสำคัญในกระบวนการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมและการดูดซึมที่เรียกว่า "การทำให้เป็นโรมัน " โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านการเมือง เศรษฐกิจ และศาสนา ^[215]ความรู้เกี่ยวกับกองทัพโรมันมาจากแหล่งต่างๆ มากมาย: ตำราวรรณกรรมกรีกและโรมัน เหรียญที่มีรูปแบบการทหาร papyriรักษาเอกสารทางทหาร อนุสาวรีย์เช่นTrajan's ColumnและTriumphal Archesซึ่งมีการแสดงภาพศิลปะของทั้งนักสู้และเครื่องจักรทางทหาร โบราณคดีการฝังศพของทหาร สถานที่สู้รบ และค่ายพักแรม และจารึกรวมทั้งประกาศนียบัตรทางทหาร บทจารึก และการอุทิศ^[216]

ผ่านการปฏิรูปทางทหารของเขา ซึ่งรวมถึงการรวมหรือยุบหน่วยของความจงรักภักดีที่น่าสงสัย ออกัสตัสได้เปลี่ยนและทำให้กองทัพมีระเบียบวินัย จนถึงรูปแบบรูปตะปูบนพื้นรองเท้าบู๊ททหาร กองทหารถูกจัดเป็นสิบกลุ่มแต่ละกลุ่มประกอบด้วยหกศตวรรษและอีกศตวรรษประกอบด้วยสิบหมู่( contubernia ) ; ขนาดที่แน่นอนของกองทหารอิมพีเรียล ซึ่งน่าจะถูกกำหนดโดยลอจิสติกส์มีการประเมินว่าอยู่ในช่วง 4,800 ถึง 5,280 ^[217]

ใน 9 AD, ชนเผ่าดั้งเดิมเช็ดออกสามพยุหเสนาเต็มรูปแบบในการต่อสู้ของบีเลเฟลด์เหตุการณ์หายนะนี้ทำให้จำนวนพยุหเสนาลดลงเหลือ 25 กอง ต่อมาจำนวนพยุหเสนาทั้งหมดก็จะเพิ่มขึ้นอีก และอีก 300 ปีข้างหน้าจะสูงหรือต่ำกว่า 30 เล็กน้อยเสมอ^[218]กองทัพมีทหารประมาณ 300,000 นายในศตวรรษที่ 1 และต่ำกว่า 400,000 ใน 2 "มีขนาดเล็กกว่าอย่างมีนัยสำคัญ" กว่ากองกำลังรวมของดินแดนที่พิชิตได้ ไม่เกิน 2% ของผู้ชายวัยผู้ใหญ่ที่อาศัยอยู่ในจักรวรรดิรับราชการในกองทัพจักรวรรดิ^[219]

ออกุสตุสยังได้สร้างPraetorian Guard ขึ้นมา : เก้ากลุ่ม เห็นได้ชัดว่าเพื่อรักษาความสงบสุขของสาธารณะซึ่งถูกคุมขังในอิตาลี จ่ายดีกว่ากองทหารกองทหาร Praetorians ให้บริการเพียงสิบหกปี^[220]

auxiliaได้รับคัดเลือกจากคนที่ไม่ใช่พลเมือง จัดเป็นหน่วยเล็ก ๆ ที่มีกำลังตามรุ่นอย่างคร่าวๆ พวกเขาได้รับเงินน้อยกว่ากองทหาร และหลังจากทำงานมา 25 ปีก็ได้รับรางวัลเป็นพลเมืองโรมันและยังขยายไปถึงลูกชายของพวกเขาด้วย ตามคำบอกเล่าของทาสิทัส^[221]มีกองกำลังเสริมประมาณพอๆ กับกองทหารauxiliaจึงมีจำนวนประมาณ 125,000 คนหมายความประมาณ 250 ทหารเสริม^[222]ทหารม้าโรมันของจักรวรรดิแรกสุดส่วนใหญ่มาจากพื้นที่เซลติก ฮิสแปนิกหรือดั้งเดิม หลายแง่มุมของการฝึกและอุปกรณ์ เช่น อานม้าสี่เขาที่ได้มาจากเซลติกส์ ตามที่Arrianตั้งข้อสังเกต and indicated by archeology.^[223][224]

The Roman navy (Latin: classis, "fleet") not only aided in the supply and transport of the legions but also helped in the protection of the frontiers along the rivers Rhine and Danube. Another of its duties was the protection of the crucial maritime trade routes against the threat of pirates. It patrolled the whole of the Mediterranean, parts of the North Atlantic coasts, and the Black Sea. Nevertheless, the army was considered the senior and more prestigious branch.^[225]

Provincial government

อาณาเขตผนวกกลายเป็นจังหวัดในกระบวนการสามขั้นตอน: การลงทะเบียนของเมือง การสำรวจสำมะโนประชากร และการสำรวจที่ดิน^[226]การเก็บบันทึกเพิ่มเติมของรัฐบาลรวมถึงการเกิดและการตาย ธุรกรรมอสังหาริมทรัพย์ ภาษี และการดำเนินคดีทางกฎหมาย^[227]ในศตวรรษที่ 1 และ 2 รัฐบาลกลางส่งเจ้าหน้าที่ประมาณ 160 คนในแต่ละปีเพื่อปกครองนอกอิตาลี^[11]ในหมู่เจ้าหน้าที่เหล่านี้เป็น " ผู้ว่าราชการโรมัน " ในขณะที่พวกเขาจะเรียกในภาษาอังกฤษ: ทั้งผู้พิพากษาได้รับการเลือกตั้งในกรุงโรมที่อยู่ในชื่อของคนโรมันปกครองจังหวัดวุฒิสภา ; หรือผู้ว่าราชการซึ่งมักจะมียศขี่ม้าซึ่งถือการปกครองในนามของพระมหากษัตริย์ในต่างจังหวัดได้รับการยกเว้นจากการควบคุมของวุฒิสภาที่สะดุดตาที่สุดโรมันอียิปต์ ^[228]ผู้ว่าราชการจังหวัดต้องทำให้ประชาชนที่เขาปกครองเข้าถึงตนเองได้ แต่เขาสามารถมอบหมายหน้าที่ต่างๆ ได้^[229]ไม้เท้าของเขามีน้อย: บริวารอย่างเป็นทางการของเขา( apparitores )รวมทั้งlictors , heralds, messengers, scribesและ bodyguards; ผู้รับมรดกทั้งพลเรือนและทหาร มักมียศขี่ม้า และเพื่อน ๆ ที่มีอายุและประสบการณ์ซึ่งติดตามเขาอย่างไม่เป็นทางการ^[229]

แต่งตั้งเจ้าหน้าที่อื่น ๆ เป็นผู้บังคับบัญชาด้านการเงินของรัฐบาล^[11]การแยกความรับผิดชอบทางการคลังออกจากความยุติธรรมและการบริหารเป็นการปฏิรูปสมัยจักรวรรดิ ภายใต้สาธารณรัฐ ผู้ว่าราชการจังหวัดและเกษตรกรภาษีสามารถใช้ประโยชน์จากประชากรในท้องถิ่นเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวได้อย่างอิสระมากขึ้น^[230]ขี่ม้าprocuratorsซึ่งอำนาจเดิม "วิสามัญฆาตกรรมและพิเศษรัฐธรรมนูญ" การบริหารจัดการทั้งทรัพย์สินของรัฐที่เป็นเจ้าของและกว้างใหญ่ทรัพย์สินส่วนบุคคลของจักรพรรดิ( ความละเอียด privata ) ^[229]เพราะเจ้าหน้าที่ของรัฐโรมันจำนวนน้อยจังหวัดที่ต้องการความช่วยเหลือเกี่ยวกับข้อพิพาททางกฎหมายหรือคดีอาญาอาจหาโรมันใด ๆ เห็นจะมีบางส่วนกำลังการผลิตอย่างเป็นทางการเช่นตัวแทนหรือนายทหารรวมทั้งร้อยลงไปที่ต่ำต้อยstationariiหรือ ตำรวจทหาร ^{[229] [231]}

กฎหมายโรมัน

ศาลโรมันมีเขตอำนาจศาลเดิมในคดีที่เกี่ยวข้องกับพลเมืองโรมันทั่วทั้งจักรวรรดิ แต่มีเจ้าหน้าที่ตุลาการน้อยเกินไปที่จะบังคับใช้กฎหมายโรมันอย่างเท่าเทียมกันในจังหวัดต่างๆ ส่วนใหญ่ของอาณาจักรตะวันออกมีประมวลกฎหมายและกระบวนการทางกฎหมายที่เป็นที่ยอมรับกันดีอยู่แล้ว^[105]โดยทั่วไป เป็นนโยบายของโรมันที่จะต้องเคารพmos regionis ("ประเพณีของภูมิภาค" หรือ "กฎหมายของแผ่นดิน") และถือว่ากฎหมายท้องถิ่นเป็นที่มาของแบบอย่างทางกฎหมายและความมั่นคงทางสังคม^{[105] [232]}ความเข้ากันได้ของกฎหมายโรมันและกฎหมายท้องถิ่นถูกคิดว่าจะสะท้อนถึงius gentium ที่อยู่ภายใต้"กฎหมายของประเทศ" หรือกฎหมายระหว่างประเทศ regarded as common and customary among all human communities.^[233] If the particulars of provincial law conflicted with Roman law or custom, Roman courts heard appeals, and the emperor held final authority to render a decision.^{[105][232][234]}

In the West, law had been administered on a highly localized or tribal basis, and private property rights may have been a novelty of the Roman era, particularly among Celtic peoples. Roman law facilitated the acquisition of wealth by a pro-Roman elite who found their new privileges as citizens to be advantageous.^[105] The extension of universal citizenship to all free inhabitants of the Empire in 212 required the uniform application of Roman law, replacing the local law codes that had applied to non-citizens. Diocletian's efforts to stabilize the Empire after the Crisis of the Third Century included two major compilations of law in four years, the Codex Gregorianus and the Codex Hermogenianusเพื่อเป็นแนวทางให้ผู้บริหารจังหวัดกำหนดมาตรฐานทางกฎหมายที่สอดคล้องกัน ^[235]

การใช้กฎหมายโรมันอย่างแพร่หลายไปทั่วยุโรปตะวันตกทำให้เกิดอิทธิพลมหาศาลต่อประเพณีทางกฎหมายของตะวันตก ซึ่งสะท้อนจากการใช้คำศัพท์ทางกฎหมายภาษาละตินอย่างต่อเนื่องในกฎหมายสมัยใหม่

การเก็บภาษี

การจัดเก็บภาษีภายใต้จักรวรรดิจำนวนประมาณ 5% ของจักรวรรดิของผลิตภัณฑ์มวลรวม ^[236]อัตราภาษีทั่วไปที่จ่ายโดยบุคคลมีตั้งแต่ 2 ถึง 5% ^[237]รหัสภาษีที่ได้รับการ "สับสน" ในระบบที่ซับซ้อนของการตรงและภาษีทางอ้อมบางคนจ่ายเป็นเงินสดและบางชนิดภาษีอาจจะเฉพาะเจาะจงไปยังจังหวัดหรือชนิดของคุณสมบัติเช่นการประมงหรือบ่อเกลือระเหย ; อาจมีผลบังคับใช้ในระยะเวลาจำกัด^[238]การเก็บภาษีได้รับการพิสูจน์โดยความจำเป็นในการรักษากองทัพ^{[45] [239]}และบางครั้งผู้เสียภาษีได้รับเงินคืนหากกองทัพจับโจรกรรมส่วนเกินได้ ^[239]ภาษีอเนกประสงค์ได้รับการยอมรับจากพื้นที่ที่มีรายได้น้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่สามารถจัดหาธัญพืชหรือสินค้าให้กับค่ายทหาร ^[240]

แหล่งที่มาหลักของรายได้ภาษีทางตรงคือบุคคลที่จ่ายภาษีแบบสำรวจความคิดเห็นและภาษีในที่ดินของตน ซึ่งถูกตีความว่าเป็นภาษีจากผลผลิตหรือความสามารถในการผลิต^[237]แบบฟอร์มเพิ่มเติมสามารถยื่นได้โดยผู้ที่มีสิทธิ์ได้รับการยกเว้นบางประการ ตัวอย่างเช่นเกษตรกรอียิปต์สามารถลงทะเบียนเขตเป็นที่รกร้างและได้รับการยกเว้นภาษีขึ้นอยู่กับรูปแบบน้ำท่วมของแม่น้ำไนล์ ^[241]ภาระภาษีถูกกำหนดโดยสำมะโน ซึ่งกำหนดให้หัวหน้าครัวเรือนแต่ละคนต้องปรากฏตัวต่อหน้าประธานและจัดทำบัญชีครัวเรือนของเขา เช่นเดียวกับบัญชีทรัพย์สินที่เขาเป็นเจ้าของซึ่งเหมาะสำหรับการเกษตรหรือที่อยู่อาศัย^[241]

A major source of indirect-tax revenue was the portoria, customs and tolls on imports and exports, including among provinces.^[237] Special taxes were levied on the slave trade. Towards the end of his reign, Augustus instituted a 4% tax on the sale of slaves,^[242] which Nero shifted from the purchaser to the dealers, who responded by raising their prices.^[243] An owner who manumitted a slave paid a "freedom tax", calculated at 5% of value.^[244]

An inheritance tax of 5% was assessed when Roman citizens above a certain net worth left property to anyone but members of their immediate family. Revenues from the estate tax and from a 1% sales tax on auctions went towards the veterans' pension fund (aerarium militare).^[237]

Low taxes helped the Roman aristocracy increase their wealth, which equalled or exceeded the revenues of the central government. An emperor sometimes replenished his treasury by confiscating the estates of the "super-rich", but in the later period, the resistance of the wealthy to paying taxes was one of the factors contributing to the collapse of the Empire.^[45]

Economy

Moses Finley was the chief proponent of the primitivist view that the Roman economy was "underdeveloped and underachieving," characterized by subsistence agriculture; urban centres that consumed more than they produced in terms of trade and industry; low-status artisans; slowly developing technology; and a "lack of economic rationality."^[246] Current views are more complex. Territorial conquests permitted a large-scale reorganization of land use that resulted in agricultural surplus and specialization, particularly in north Africa.^[247] Some cities were known for particular industries or commercial activities, and the scale of building in urban areas indicates a significant construction industry.^[247]papyri รักษาวิธีการบัญชีที่ซับซ้อนที่แนะนำองค์ประกอบของเศรษฐกิจ rationalism , ^[248]และจักรวรรดิได้รับการสร้างรายได้สูง^[249]แม้ว่าวิธีการสื่อสารและการขนส่งจะถูกจำกัดในสมัยโบราณ การขนส่งในศตวรรษที่ 1 และ 2 ขยายตัวอย่างมาก และเส้นทางการค้าเชื่อมโยงเศรษฐกิจในภูมิภาค^[250]สัญญาการจัดหาสำหรับกองทัพซึ่งแผ่ซ่านไปทั่วทุกส่วนหนึ่งของจักรวรรดิดึงซัพพลายเออร์ในท้องถิ่นที่อยู่ใกล้ฐาน( นนี้ ) , ทั่วทั้งจังหวัดและข้ามพรมแดนจังหวัด^[251]จักรวรรดิอาจคิดได้ดีที่สุดว่าเป็นเครือข่ายเศรษฐกิจระดับภูมิภาค โดยอิงจากรูปแบบของ "ทุนนิยมทางการเมือง" ซึ่งรัฐได้เฝ้าติดตามและควบคุมการค้าเพื่อประกันรายได้ของตนเอง^[252]การเติบโตทางเศรษฐกิจแม้ว่าจะไม่เทียบเท่ากับเศรษฐกิจที่ทันสมัยเป็นมากกว่าที่อื่น ๆ ในสังคมมากที่สุดก่อนที่จะมีการพัฒนาอุตสาหกรรม ^[248]

Socially, economic dynamism opened up one of the avenues of social mobility in the Roman Empire. Social advancement was thus not dependent solely on birth, patronage, good luck, or even extraordinary ability. Although aristocratic values permeated traditional elite society, a strong tendency towards plutocracy is indicated by the wealth requirements for census rank. Prestige could be obtained through investing one's wealth in ways that advertised it appropriately: grand country estates or townhouses, durable luxury items such as jewels and silverware, public entertainments, funerary monuments for family members or coworkers, and religious dedications such as altars. Guilds ( วิทยาลัย )และองค์กรต่างๆ(corpora)ให้การสนับสนุนสำหรับบุคคลที่จะประสบความสำเร็จผ่านการสร้างเครือข่าย การแบ่งปันการดำเนินธุรกิจที่ดี และความเต็มใจที่จะทำงาน ^[182]

สกุลเงินและการธนาคาร

ต้นจักรวรรดิที่สร้างรายได้ในระดับใกล้สากลในแง่ของการใช้เงินเป็นวิธีที่จะแสดงราคาและหนี้ ^[253] sestertius (พหูพจน์sestertii,ภาษาอังกฤษ "sesterces" สัญลักษณ์เป็นHS ) เป็นหน่วยพื้นฐานของการคำนวณค่าลงในศตวรรษที่ 4 ^[254]แม้ว่าเงินdenariusมูลค่าสี่ sesterces ถูกนำมาใช้ยังสำหรับบัญชีที่เริ่มในราชวงศ์เซเวราน . ^[255]เหรียญที่เล็กที่สุดหมุนเวียนทั่วไปเป็นสีบรอนซ์เป็น (พหูพจน์ลา ) หนึ่งในสี่sestertius ^[256] Bullion and ingots seem not to have counted as pecunia, "money," and were used only on the frontiers for transacting business or buying property. Romans in the 1st and 2nd centuries counted coins, rather than weighing them—an indication that the coin was valued on its face, not for its metal content. This tendency towards fiat money led eventually to the debasement of Roman coinage, with consequences in the later Empire.^[257] The standardization of money throughout the Empire promoted trade and market integration.^[253] The high amount of metal coinage in circulation increased the money supply for trading or saving.^[258]

สกุลเงิน^[259]

211 ปีก่อนคริสตกาล	14 AD	286-296 AD
เดนาริอุส = 10 ลา	ออเรียส = 25 เดนาริ	ออเร = ทอง 60 ต่อปอนด์
Sesterce = 5 การประเมิน	เดนารี = 16 ลา	เหรียญเงิน (ไม่ทราบชื่อร่วมสมัย) = 96 ถึง 1 ปอนด์
Sestertius = 2.5 ประเมิน	Sesterces = 4 การประเมิน	เหรียญทองแดง (ไม่ทราบชื่อร่วมสมัย) = ไม่ทราบมูลค่า
ประเมิน = 1	ประเมิน = 1

Rome had no central bank, and regulation of the banking system was minimal. Banks of classical antiquity typically kept less in reserves than the full total of customers' deposits. A typical bank had fairly limited capital, and often only one principal, though a bank might have as many as six to fifteen principals. Seneca assumes that anyone involved in commerce needs access to credit.^[257]

นายธนาคารเงินฝากมืออาชีพ( argentarius, coactor argentariusหรือภายหลังnummularius ) ได้รับและฝากเงินโดยมีระยะเวลาคงที่หรือไม่แน่นอน และให้ยืมเงินแก่บุคคลที่สาม ชนชั้นสูงของวุฒิสมาชิกมีส่วนร่วมอย่างมากในการปล่อยสินเชื่อส่วนบุคคล ทั้งในฐานะเจ้าหนี้และผู้กู้ โดยกู้ยืมจากโชคชะตาส่วนตัวของพวกเขาบนพื้นฐานของความสัมพันธ์ทางสังคม^{[257] [261]}ผู้ถือหนี้สามารถใช้เป็นวิธีการชำระเงินโดยโอนไปให้อีกฝ่ายหนึ่งโดยไม่ต้องเปลี่ยนเงินสด แม้ว่าบางครั้งมีความคิดที่ว่ากรุงโรมโบราณขาด"กระดาษ" หรือธุรกรรมด้านเอกสารระบบของธนาคารทั่วจักรวรรดิยังอนุญาตให้แลกเปลี่ยนเงินจำนวนมากโดยไม่ต้องโอนเหรียญ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเสี่ยงในการเคลื่อนย้ายเงินสดจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางทะเล เป็นที่ทราบกันดีว่ามีการขาดแคลนสินเชื่ออย่างร้ายแรงเพียงครั้งเดียวที่เกิดขึ้นในช่วงต้นของจักรวรรดิ ซึ่งเป็นวิกฤตสินเชื่อในปี ค.ศ. 33 ซึ่งทำให้วุฒิสมาชิกจำนวนมากตกอยู่ในความเสี่ยง รัฐบาลกลางช่วยเหลือตลาดผ่านเงินกู้ 100 ล้านHSทำโดยจักรพรรดิ Tiberius กับธนาคาร(Mensae) ^[262]โดยทั่วไป ทุนที่มีอยู่เกินจำนวนที่ผู้กู้ต้องการ ^[257]รัฐบาลกลางเองไม่ได้กู้ยืมเงิน และหากปราศจากหนี้สาธารณะก็ต้องระดมทุนจากเงินสำรองที่ขาดดุล^[263]

Emperors of the Antonine and Severan dynasties overall debased the currency, particularly the denarius, under the pressures of meeting military payrolls.^[254] Sudden inflation during the reign of Commodus damaged the credit market.^[257] In the mid-200s, the supply of specie contracted sharply.^[254] Conditions during the Crisis of the Third Century—such as reductions in long-distance trade, disruption of mining operations, and the physical transfer of gold coinage outside the empire by invading enemies—greatly diminished the money supply and the banking sector by the year 300.^[254][257]แม้ว่าเหรียญกษาปณ์ของโรมันจะเป็นเงิน fiat หรือสกุลเงินที่เชื่อถือได้มานานแล้วความวิตกกังวลทางเศรษฐกิจโดยทั่วไปก็ตกอยู่ใต้อำนาจของAurelianและนายธนาคารก็สูญเสียความมั่นใจในเหรียญที่ออกโดยรัฐบาลกลางอย่างถูกกฎหมาย แม้จะเชียนแนะนำ 'ของทองโซลิดัสและการปฏิรูปทางการเงินในตลาดสินเชื่อของจักรวรรดิไม่เคยหายอดีตทนทานของมัน ^[257]

เหมืองแร่และโลหะวิทยา

The main mining regions of the Empire were the Iberian Peninsula (gold, silver, copper, tin, lead); Gaul (gold, silver, iron); Britain (mainly iron, lead, tin), the Danubian provinces (gold, iron); Macedonia and Thrace (gold, silver); and Asia Minor (gold, silver, iron, tin). Intensive large-scale mining—of alluvial deposits, and by means of open-cast mining and underground mining—took place from the reign of Augustus up to the early 3rd century AD, when the instability of the Empire disrupted production. The gold mines of Daciaตัวอย่างเช่น ไม่มีการแสวงประโยชน์จากชาวโรมันอีกต่อไปหลังจากที่จังหวัดนี้ยอมจำนนในปี 271 การขุดดูเหมือนว่าจะกลับมาดำเนินการได้ในระดับหนึ่งในช่วงศตวรรษที่ 4 ^[264]

การขุดด้วยไฮดรอลิกซึ่งพลินีเรียกว่าwrecka montium ("ความพินาศของภูเขา") อนุญาตให้สกัดฐานและโลหะมีค่าในระดับอุตสาหกรรมโปรโต^[265]รวมการส่งออกเหล็กประจำปีอยู่ที่ประมาณ 82,500  ตัน ^{[266] [267] [268]}ผลิตทองแดงในอัตรา 15,000 ตันต่อปี^{[265] [269]}และตะกั่วที่ 80,000 ตัน^{[265] [270] [271]}ทั้งสองระดับการผลิตไม่ตรงกันจนกระทั่งการปฏิวัติอุตสาหกรรม ; ^{[269] [270] [271] [272]} Hispania alone had a 40% share in world lead production.^[270] The high lead output was a by-product of extensive silver mining which reached 200 t per annum. At its peak around the mid-2nd century AD, the Roman silver stock is estimated at 10,000 t, five to ten times larger than the combined silver mass of medieval Europe and the Caliphate around 800 AD.^[271][273] As an indication of the scale of Roman metal production, lead pollution in the Greenland ice sheet quadrupled over its prehistoric levels during the Imperial era and dropped again thereafter.^[274]

Transportation and communication

The Roman Empire completely encircled the Mediterranean, which they called "our sea" (mare nostrum).^[275] Roman sailing vessels navigated the Mediterranean as well as the major rivers of the Empire, including the Guadalquivir, Ebro, Rhône, Rhine, Tiber and Nile.^[276] Transport by water was preferred where possible, and moving commodities by land was more difficult.^[277] Vehicles, wheels, and ships indicate the existence of a great number of skilled woodworkers.^[278]

การขนส่งทางบกใช้ระบบขั้นสูงของถนนโรมันซึ่งเรียกว่า " viae " ถนนเหล่านี้สร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ทางการทหารเป็นหลัก^[279]แต่ยังให้บริการด้านการค้าด้วย ภาษีมูลค่าเพิ่มที่จ่ายโดยชุมชนนั้นรวมถึงการจัดหาบุคลากร สัตว์ หรือยานพาหนะสำหรับcursus publicusไปรษณีย์ของรัฐและบริการขนส่งที่จัดตั้งขึ้นโดยออกัสตัส^[240]สถานีรีเลย์ตั้งอยู่ตามถนนทุก ๆ เจ็ดถึงสิบสองไมล์โรมันและมีแนวโน้มที่จะเติบโตเป็นหมู่บ้านหรือโพสต์การค้า^[280] Mansio (พหูพจน์Mansiones) was a privately run service station franchised by the imperial bureaucracy for the cursus publicus. The support staff at such a facility included muleteers, secretaries, blacksmiths, cartwrights, a veterinarian, and a few military police and couriers. The distance between mansiones was determined by how far a wagon could travel in a day.^[280] Mules were the animal most often used for pulling carts, travelling about 4 mph.^[281] As an example of the pace of communication, it took a messenger a minimum of nine days to travel to Rome from Mainz in the province of Germania Superior, even on a matter of urgency.^[282] In addition to the mansionesเหล้าบางส่วนที่นำเสนอห้องพักเช่นเดียวกับอาหารและเครื่องดื่ม ; หนึ่งแท็บบันทึกไว้สำหรับการเข้าพักแสดงให้เห็นว่าค่าใช้จ่ายสำหรับไวน์ขนมปังอาหารล่อและการบริการของโสเภณี ^[283]

การค้าและสินค้าโภคภัณฑ์

Roman provinces traded among themselves, but trade extended outside the frontiers to regions as far away as China and India.^[276] The main commodity was grain.^[284] Chinese trade was mostly conducted overland through middle men along the Silk Road; Indian trade, however, also occurred by sea from Egyptian ports on the Red Sea. Along these trade paths, the horse, upon which Roman expansion and commerce depended, was one of the main channels through which disease spread.^[285] Also in transit for trade were olive oil, various foodstuffs, garum (fish sauce), ทาส, แร่และวัตถุที่เป็นโลหะที่ผลิตเส้นใยและสิ่งทอ, ไม้, เครื่องปั้นดินเผา , เครื่องแก้ว , หินอ่อน, กระดาษปาปิรัสเครื่องเทศและเภสัชวิทยางาช้างไข่มุกและอัญมณี^[286]

Though most provinces were capable of producing wine, regional varietals were desirable and wine was a central item of trade. Shortages of vin ordinaire were rare.^[287][288] The major suppliers for the city of Rome were the west coast of Italy, southern Gaul, the Tarraconensis region of Hispania, and Crete. Alexandria, the second-largest city, imported wine from Laodicea in Syria and the Aegean.^[289] At the retail level, taverns or specialty wine shops (vinaria) sold wine by the jug for carryout and by the drink on premises, with price ranges reflecting quality.^[290]

Labour and occupations

จารึกบันทึก 268 อาชีพที่แตกต่างกันในเมืองโรมและ 85 ในปอมเปอี^[219]สมาคมวิชาชีพหรือสมคมการค้า(collegia)จะมีส่วนร่วมสำหรับหลากหลายของการประกอบอาชีพรวมทั้งชาวประมง(piscatores)พ่อค้าเกลือ(salinatores)ตัวแทนจำหน่ายน้ำมันมะกอก(olivarii) , ความบันเทิง (scaenici)ตัวแทนจำหน่ายวัว(pecuarii) , ช่างทอง(aurifices) , คนขับรถบรรทุก(asinariiหรือmuliones)และสกัดหิน(lapidarii)สิ่งเหล่านี้บางครั้งค่อนข้างเชี่ยวชาญ: หนึ่งวิทยาลัยที่กรุงโรมถูก จำกัด อย่างเคร่งครัดเพื่อให้ช่างฝีมือที่ทำงานในงาช้างและส้มไม้ ^[182]

งานที่ทำโดยทาสแบ่งออกเป็นห้าประเภททั่วไป: งานบ้าน โดยมีคำจารึกที่บันทึกงานในครัวเรือนที่แตกต่างกันอย่างน้อย 55 งาน; ราชสำนักหรือบริการสาธารณะ ; งานฝีมือและบริการในเมือง เกษตรกรรม; และการขุด นักโทษใช้แรงงานส่วนใหญ่ในเหมืองหรือเหมืองหิน ซึ่งมีสภาพโหดร้ายฉาวโฉ่ ^[291]ในทางปฏิบัติ มีการแบ่งงานเพียงเล็กน้อยระหว่างทาสกับอิสระ^[105]และคนงานส่วนใหญ่ไม่มีการศึกษาและไม่มีทักษะพิเศษ ^[292]กรรมกรทั่วไปจำนวนมากที่สุดถูกว่าจ้างในด้านการเกษตร: ในระบบเกษตรกรรมอุตสาหกรรมของอิตาลี( latifundia ), these may have been mostly slaves, but throughout the Empire, slave farm labour was probably less important than other forms of dependent labour by people who were technically not enslaved.^[105]

การผลิตสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มเป็นแหล่งการจ้างงานที่สำคัญ ทั้งสองสิ่งทอและเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่มีการซื้อขายในหมู่ประชาชนของจักรวรรดิมีผลิตภัณฑ์ที่มักจะถูกตั้งชื่อตามชื่อพวกเขาหรือเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งค่อนข้างเหมือนแฟชั่น "ฉลาก" ^[293]นักธุรกิจส่งออกเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ดีกว่า (นักเจรจาหรือพ่อค้า ) ซึ่งมักเป็นผู้อยู่อาศัยในศูนย์การผลิตที่ดี^[294]เสื้อผ้าสำเร็จรูปอาจจะขายปลีกโดยตัวแทนขายของพวกเขา ซึ่งเดินทางไปหาลูกค้าที่มีศักยภาพ หรือโดยvestiariiพ่อค้าเสื้อผ้าซึ่งส่วนใหญ่เป็นเสรีชน; หรืออาจถูกพ่อค้าเร่ร่อนเร่ขาย^[294]ในอียิปต์ ผู้ผลิตสิ่งทอสามารถดำเนินธุรกิจขนาดเล็กที่เจริญรุ่งเรืองได้ โดยจ้างเด็กฝึกงาน คนงานอิสระได้รับค่าจ้าง และทาส ^[295]ฟุลเลอร์ ( fullones ) และคนงานสีย้อม ( coloratores ) มีกิลด์ของตัวเอง ^[296] Centonariiคนงานกิลด์ที่มีความเชี่ยวชาญในการผลิตสิ่งทอและการรีไซเคิลของเสื้อผ้าเก่าเข้าไปในสินค้าปะติดปะต่อ ^{[n 14]}

GDP และการกระจายรายได้

นักประวัติศาสตร์ด้านเศรษฐกิจมีความแตกต่างกันในการคำนวณผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศของเศรษฐกิจโรมันในช่วงปรินซิเพท^[297]ในปีตัวอย่างจาก 14, 100, และ 150 AD ในประมาณการของต่อหัวของ GDP ช่วง 166-380 HS GDP ต่อหัวของอิตาลีอยู่ที่ประมาณ 40 ^[298]ถึง 66% ^[299]สูงกว่าในจักรวรรดิอื่น ๆ เนื่องจากการโอนภาษีจากต่างจังหวัดและการกระจุกตัวของรายได้ชนชั้นสูงในดินแดนใจกลาง ในเรื่องเกี่ยวกับอิตาลี "ไม่น่าสงสัยเลยสักนิดว่าชนชั้นล่างของปอมเปอี เฮอร์คิวลาเนอุม และเมืองในจังหวัดอื่นๆ ของจักรวรรดิโรมันมีมาตรฐานการครองชีพที่สูงส่งในยุโรปตะวันตกจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 19" ^[300]

ในScheidelรูปแบบทางเศรษฐกิจ -Friesen, รายได้ประจำปีรวมที่สร้างขึ้นโดยจักรวรรดิจะอยู่ที่เกือบ 20 พันล้านHSมีประมาณ 5% ที่สกัดจากรัฐบาลกลางและท้องถิ่น ครัวเรือนที่อยู่ในอันดับต้น ๆ 1.5% ของการกระจายรายได้จับประมาณ 20% ของรายได้ อีก 20% ไปที่ประมาณ 10% ของประชากรที่สามารถระบุได้ว่าเป็นชนชั้นกลางที่ไม่ใช่ชนชั้นสูง ส่วนที่เหลืออีก "ส่วนใหญ่" ผลิตมากกว่าครึ่งหนึ่งของรายได้รวม แต่อาศัยอยู่ใกล้กับการดำรงชีวิต ^[301]ชนชั้นสูงอยู่ที่ 1.2-1.7% และคนกลาง "ผู้มีความสุขในระดับพอประมาณ สบายแต่ไม่มั่งคั่งเหลือล้นถึง 6-12% (...) ในขณะที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่รอบ ๆ การยังชีพ" ^[302]

สถาปัตยกรรมและวิศวกรรม

หัวหน้าผลงานโรมันสถาปัตยกรรมเป็นโค้ง , หลุมฝังศพและโดมแม้หลังจากกว่า 2,000 ปีบางโครงสร้างโรมันยังคงยืนเนื่องจากในส่วนของวิธีการที่ซับซ้อนของการทำซีเมนต์และคอนกรีต ^{[303] [304]}ถนนโรมันถือเป็นถนนที่ก้าวหน้าที่สุดที่สร้างขึ้นจนถึงต้นศตวรรษที่ 19 ระบบถนนอำนวยความสะดวกในการรักษาพยาบาล การสื่อสาร และการค้า ถนนมีความทนทานต่อน้ำท่วมและอันตรายต่อสิ่งแวดล้อมอื่นๆ แม้หลังจากการล่มสลายของรัฐบาลกลาง ถนนบางสายยังคงใช้งานได้นานกว่าพันปี

สะพานโรมันเป็นหนึ่งในสะพานที่ใหญ่และยั่งยืนแห่งแรก สร้างจากหินโดยมีซุ้มประตูเป็นโครงสร้างพื้นฐาน ส่วนใหญ่ใช้คอนกรีตเช่นกัน สะพานโรมันที่ใหญ่ที่สุดคือสะพานของ Trajanเหนือแม่น้ำดานูบตอนล่าง สร้างโดยApollodorus of Damascusซึ่งยังคงเป็นสะพานที่ยาวที่สุดที่สร้างขึ้นมาเป็นเวลากว่าพันปีทั้งในแง่ของช่วงและความยาวโดยรวม ^{[305] [306] [307]}

ชาวโรมันสร้างเขื่อนและอ่างเก็บน้ำหลายแห่งเพื่อเก็บกักน้ำ เช่นเขื่อน Subiacoซึ่งสองแห่งเลี้ยงAnio Novusซึ่งเป็นหนึ่งในท่อระบายน้ำที่ใหญ่ที่สุดของกรุงโรม^{[308] [309] [310]}พวกเขาสร้างเขื่อน 72 แห่งบนคาบสมุทรไอบีเรียและอีกหลายแห่งเป็นที่รู้จักทั่วทั้งจักรวรรดิ ซึ่งบางส่วนยังคงใช้งานอยู่เขื่อนดินหลายแห่งเป็นที่รู้จักจากชาวโรมันบริเตนรวมถึงตัวอย่างที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดีจากลองโกวิเซียม ( แลนเชสเตอร์ )

ชาวโรมันสร้างหลายaqueductsบทความที่ยังหลงเหลืออยู่โดยFrontinusซึ่งทำหน้าที่เป็นภัณฑารักษ์ aquarum (กรรมาธิการน้ำ) ภายใต้ Nerva สะท้อนให้เห็นถึงความสำคัญทางการบริหารที่วางไว้ในการสร้างความมั่นใจในการจัดหาน้ำ ช่องทางก่ออิฐนำน้ำจากน้ำพุและอ่างเก็บน้ำที่อยู่ห่างไกลออกไปตามแนวลาดเอียงอย่างแม่นยำโดยใช้แรงโน้มถ่วงเพียงอย่างเดียว หลังจากที่น้ำไหลผ่านท่อส่งน้ำแล้ว น้ำจะถูกรวบรวมในถังและป้อนผ่านท่อไปยังน้ำพุสาธารณะ ห้องอาบน้ำห้องส้วมหรือโรงงานอุตสาหกรรม^[311] aqueducts หลักในเมืองกรุงโรมเป็นAqua คลอเดียและอความาร์เซีย ^[312]ระบบที่ซับซ้อนซึ่งสร้างขึ้นเพื่อจัดหาคอนสแตนติโนเปิลมีอุปทานที่ห่างไกลที่สุดจากระยะทางกว่า 120 กม. ตามเส้นทางคดเคี้ยวที่ยาวกว่า 336 กม. ^[313]ท่อระบายน้ำโรมันถูกสร้างขึ้นเพื่อให้มีความทนทานสูง และตามมาตรฐานทางเทคโนโลยีที่ไม่เท่าเทียมกันจนถึงยุคปัจจุบัน^[314]ชาวโรมันยังทำให้การใช้ aqueducts ในการดำเนินงานการทำเหมืองแร่ที่กว้างขวางของพวกเขาข้ามจักรวรรดิในเว็บไซต์ต่างๆเช่นลา MedulasและDolaucothiในเซาธ์เวลส์ ^[315]

ฉนวนกระจก (หรือ "กระจกสองชั้น") ถูกนำมาใช้ในการก่อสร้างห้องอาบน้ำสาธารณะที่อยู่อาศัยชั้นยอดในสภาพอากาศที่เย็นกว่าอาจมีhypocaustsซึ่งเป็นรูปแบบของความร้อนจากส่วนกลาง ชาวโรมันเป็นวัฒนธรรมกลุ่มแรกที่รวบรวมส่วนประกอบที่สำคัญทั้งหมดของเครื่องจักรไอน้ำรุ่นต่อมาเมื่อฮีโร่สร้างไอโอไลไพล์ ด้วยระบบข้อเหวี่ยงและก้านสูบ องค์ประกอบทั้งหมดสำหรับการสร้างเครื่องยนต์ไอน้ำ (ประดิษฐ์ขึ้นในปี 1712)— ไอโอลิไพล์ของฮีโร่ (สร้างพลังไอน้ำ) กระบอกสูบและลูกสูบ (ในปั๊มแรงโลหะ), วาล์วกันกลับ(ในปั๊มน้ำ ) เกียร์(ในโรงสีและนาฬิกา)—เป็นที่รู้จักในสมัยโรมัน ^[316]

ชีวิตประจำวัน

เมืองและประเทศ

ในโลกยุคโบราณ เมืองถูกมองว่าเป็นสถานที่ที่ส่งเสริมอารยธรรมด้วย "การออกแบบ ระเบียบ และการตกแต่งอย่างเหมาะสม" ^[317]ออกุสตุสดำเนินโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ในกรุงโรม สนับสนุนการแสดงงานศิลปะในที่สาธารณะซึ่งแสดงถึงอุดมการณ์จักรวรรดิใหม่และจัดระเบียบเมืองใหม่ให้เป็นย่านใกล้เคียง( vici ) ซึ่งบริหารงานในระดับท้องถิ่นกับตำรวจและบริการดับเพลิง^[318]จุดสนใจของสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่ของออกัสตาคือCampus Martiusซึ่งเป็นพื้นที่เปิดโล่งนอกใจกลางเมืองซึ่งในสมัยก่อนได้อุทิศให้กับกีฬาขี่ม้าและการฝึกร่างกายสำหรับเยาวชน แท่นบูชาแห่งสันติภาพออกัสตา( Ara Pacis Augustae )ตั้งอยู่ที่นั่นเช่นอนุสาวรีย์นำเข้าจากอียิปต์ที่ก่อตัวชี้( แสงแดด )ของHorologiumด้วยสวนสาธารณะ วิทยาเขตจึงกลายเป็นหนึ่งในสถานที่ที่น่าสนใจที่สุดในเมืองที่น่าไปเยี่ยมชม^[318]

City planning and urban lifestyles had been influenced by the Greeks from an early period,^[319] and in the eastern Empire, Roman rule accelerated and shaped the local development of cities that already had a strong Hellenistic character. Cities such as Athens, Aphrodisias, Ephesus and Gerasa altered some aspects of city planning and architecture to conform to imperial ideals, while also expressing their individual identity and regional preeminence.^[320][321] In the areas of the western Empire inhabited by Celtic-speaking peoples, Rome encouraged the development of urban centres with stone temples, forums, monumental fountains, and amphitheatres, often on or near the sites of the preexisting walled settlements known as oppida.^{[322][323][n 15]} Urbanization in Roman Africa expanded on Greek and Punic cities along the coast.^[280]

เครือข่ายของเมืองต่างๆ ทั่วจักรวรรดิ ( coloniae , municipia , civitatesหรือในภาษากรีกpoleis ) เป็นกำลังหลักในสมัย ​​Pax Romana ^[324]ชาวโรมันในคริสต์ศตวรรษที่ 1 และ 2 ได้รับการสนับสนุนโดยการโฆษณาชวนเชื่อของจักรพรรดิให้ "ปลูกฝังนิสัยแห่งความสงบสุข" ^{[317] [325]}ตามที่นักคลาสสิกClifford Andoได้ตั้งข้อสังเกต:

Most of the cultural appurtenances popularly associated with imperial culture—public cult and its games and civic banquets, competitions for artists, speakers, and athletes, as well as the funding of the great majority of public buildings and public display of art—were financed by private individuals, whose expenditures in this regard helped to justify their economic power and legal and provincial privileges.^[326]

แม้แต่นักโต้เถียงชาวคริสต์ชื่อ Tertullian ก็ประกาศว่าโลกในปลายศตวรรษที่ 2 มีระเบียบและได้รับการปลูกฝังมาอย่างดีกว่าในสมัยก่อน: "ทุกที่ที่มีบ้านเรือน ทุกที่ที่มีผู้คน ทุกแห่งที่สาธารณะเครือจักรภพ ทุกที่ที่มีชีวิต" ^[327]ความเสื่อมถอยของเมืองและชีวิตพลเมืองในศตวรรษที่ 4 เมื่อชนชั้นที่ร่ำรวยไม่สามารถหรือไม่เต็มใจที่จะสนับสนุนงานสาธารณะ เป็นสัญญาณหนึ่งของการล่มสลายของจักรวรรดิที่ใกล้เข้ามา ^[328]

ในเมืองของกรุงโรมที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นอาคาร multistory ( Insulae )ที่มักจะถูก firetraps น่าสงสาร สิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะ เช่น ห้องอาบน้ำ( thermae )ห้องสุขาที่มีน้ำไหลผ่าน(latrinae)แอ่งน้ำที่ตั้งอยู่อย่างสะดวกหรือน้ำพุอันวิจิตรงดงาม( nymphea ) ที่ส่งน้ำจืด^[323]และความบันเทิงขนาดใหญ่ เช่น การแข่งขันรถม้าและการสู้รบแบบกลาดิเอเตอร์ — มุ่งเป้าไปที่คนทั่วไปที่อาศัยอยู่ในอินซูเลเป็นหลัก^[329]สิ่งอำนวยความสะดวกที่คล้ายกันนี้สร้างขึ้นในเมืองต่างๆ ทั่วทั้งจักรวรรดิ และโครงสร้างโรมันที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดีที่สุดบางส่วนอยู่ในสเปน ฝรั่งเศสตอนใต้ และแอฟริกาตอนเหนือ

ห้องอาบน้ำสาธารณะทำหน้าที่ด้านสุขอนามัย สังคม และวัฒนธรรม^{[330] การ}อาบน้ำเป็นจุดสนใจของการเข้าสังคมทุกวันในช่วงบ่ายแก่ๆ ก่อนอาหารเย็น^[331]โรมันอาบน้ำโดดเด่นด้วยชุดของห้องพักที่นำเสนอการอาบน้ำชุมชนในสามอุณหภูมิด้วยสิ่งอำนวยความแตกต่างที่อาจรวมถึงอีกด้วยการออกกำลังกายและห้องฝึกอบรมน้ำหนัก , ซาวน่า , ขัดสปา (ที่น้ำมันถูกนวดเข้าผิวและคัดลอกมาจาก ร่างกายที่มีstrigil ) สนามบอลหรือสระว่ายน้ำกลางแจ้ง อ่างอาบน้ำมีระบบทำความร้อนแบบhypocaust : พื้นถูกแขวนไว้เหนือช่องลมร้อนที่หมุนเวียนความอบอุ่น^[332]การอาบน้ำแบบผสมเปลือยไม่ใช่เรื่องแปลกในสมัยจักรวรรดิตอนต้น แม้ว่าการอาบน้ำบางแห่งอาจมีสิ่งอำนวยความสะดวกแยกกันหรือหลายชั่วโมงสำหรับบุรุษและสตรี ห้องอาบน้ำสาธารณะเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมเมืองทั่วทั้งจังหวัดแต่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 4 อ่างแต่ละอ่างเริ่มเข้ามาแทนที่การอาบน้ำในชุมชน คริสเตียนควรไปอาบน้ำเพื่อสุขภาพและความสะอาด ไม่ใช่เพื่อความสุข แต่เพื่อหลีกเลี่ยงเกม( ludi )ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลทางศาสนาที่พวกเขาถือว่า "คนนอกศาสนา" Tertullian กล่าวว่าไม่เช่นนั้นคริสเตียนไม่เพียง แต่ใช้ประโยชน์จากการอาบน้ำเท่านั้น แต่ยังมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่ในการค้าและสังคม ^[333]

ครอบครัวที่ร่ำรวยจากกรุงโรมมักจะมีบ้านสองหลังขึ้นไป ทาวน์เฮาส์( domus , plural domūs)และบ้านหรู( วิลล่า )อย่างน้อยหนึ่งหลังนอกเมืองDomusเป็นเอกชนที่เป็นเจ้าของบ้านครอบครัวเดี่ยวและอาจจะมีการตกแต่งด้วยห้องอาบน้ำส่วนตัว(Balneum) , ^[332]แต่มันไม่เป็นสถานที่ที่จะล่าถอยไปจากชีวิตของประชาชน^[334]แม้ว่าย่านใกล้เคียงบางแห่งของกรุงโรมจะมีบ้านเรือนที่น่าสนใจมากกว่า แต่คนรวยไม่ได้อาศัยอยู่ในเขตที่แยกจากกัน บ้านของพวกเขาควรจะมองเห็นได้และเข้าถึงได้ เอเทรียมทำหน้าที่เป็นโถงรับแขกซึ่งครอบครัวพ่อ(หัวหน้าครัวเรือน) เข้าพบลูกค้าทุกเช้า ตั้งแต่เพื่อนที่ร่ำรวยไปจนถึงผู้อยู่ในอุปการะที่ยากจนกว่าที่ได้รับการกุศล^[318]มันก็ยังเป็นศูนย์กลางของครอบครัวพิธีกรรมทางศาสนาที่มีศาลเจ้าและภาพของบรรพบุรุษของครอบครัว ^[335]บ้านตั้งอยู่บนถนนสาธารณะไม่ว่างและช่องว่างระดับพื้นดินหันหน้าไปทางถนนมักจะถูกจัดให้เช่าร้านค้า( tabernae ) ^[336]นอกเหนือจากห้องครัวสวน windowboxes อาจทดแทนในInsulaeประเภททาวน์เฮ้าส์มักจะล้อมรอบเสาสวนที่นำระบบทางเดินของธรรมชาติที่ทำระเบียบภายในกำแพง^{[337] [338]}

ในทางตรงกันข้าม วิลล่าเป็นการหลีกหนีจากความพลุกพล่านของเมือง และในวรรณคดีแสดงถึงวิถีชีวิตที่สมดุลการแสวงหาผลประโยชน์ทางปัญญาและศิลปะอย่างมีอารยะ( otium )ด้วยความซาบซึ้งในธรรมชาติและวัฏจักรการเกษตร ^{[340] จะ}เป็นการดีที่วิลล่าสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ ล้อมรอบด้วยการออกแบบทางสถาปัตยกรรมอย่างระมัดระวัง ^[341]อาจตั้งอยู่ในพื้นที่ทำงาน หรือใน "เมืองรีสอร์ท" ที่ตั้งอยู่บนชายฝั่งทะเล เช่นปอมเปอีและเฮอร์คิวลาเนอุม

โครงการฟื้นฟูเมืองภายใต้การนำของออกัสตัส และการเติบโตของประชากรของกรุงโรมถึง 1 ล้านคน มาพร้อมกับความคิดถึงเกี่ยวกับชีวิตในชนบทที่แสดงออกมาทางศิลปะ บทกวียกย่องชีวิตในอุดมคติของชาวนาและคนเลี้ยงแกะ ภายในบ้านมักตกแต่งด้วยทาสีสวน น้ำพุ ทิวทัศน์ ไม้ประดับ^[341]และสัตว์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนกและสัตว์ทะเล แสดงผลได้อย่างแม่นยำเพียงพอที่บางครั้งนักวิชาการสมัยใหม่สามารถระบุพวกมันตามสายพันธุ์ได้^[342]ฮอเรซกวีชาวออกัสตาค่อย ๆ เสียดสีการแบ่งขั้วของค่านิยมในเมืองและชนบทในนิทานเรื่องหนูในเมืองและหนูชนบทซึ่งมักถูกเล่าขานว่าเป็นเรื่องราวของเด็ก ๆ^{[343] [344] [345]}

On a more practical level, the central government took an active interest in supporting agriculture.^[346] Producing food was the top priority of land use.^[347] Larger farms (latifundia) achieved an economy of scale that sustained urban life and its more specialized division of labour.^[346] Small farmers benefited from the development of local markets in towns and trade centres. Agricultural techniques such as crop rotation and selective breeding were disseminated throughout the Empire, and new crops were introduced from one province to another, such as peas and cabbage to Britain.^[348]

การรักษาแหล่งอาหารราคาไม่แพงให้กับกรุงโรมได้กลายเป็นประเด็นทางการเมืองที่สำคัญในสาธารณรัฐตอนปลาย เมื่อรัฐเริ่มจัดหาธัญพืช ( Cura Annonae ) ให้กับประชาชนที่ลงทะเบียน ^[346]ผู้ชายที่โตแล้วประมาณ 200,000–250,000 คนในกรุงโรมได้รับยานี้ ซึ่งมีน้ำหนักประมาณ 33 กก. ต่อเดือน รวมต่อปีของข้าวสาลีประมาณ 100,000 ตัน ซึ่งส่วนใหญ่มาจากซิซิลีแอฟริกาเหนือ และอียิปต์ ^[349]ค่าใช้จ่ายอย่างน้อย 15% ของรายได้ของรัฐ^[346]แต่สภาพความเป็นอยู่และชีวิตครอบครัวที่ดีขึ้นในหมู่ชนชั้นล่าง^[350]และให้เงินอุดหนุนคนรวยโดยให้คนงานใช้เงินรายได้ของตนไปกับไวน์และน้ำมันมะกอกที่ผลิตได้จากที่ดินของชนชั้นเจ้าของที่ดินมากขึ้น ^[346]

The grain dole also had symbolic value: it affirmed both the emperor's position as universal benefactor, and the right of all citizens to share in "the fruits of conquest".^[346] The annona, public facilities, and spectacular entertainments mitigated the otherwise dreary living conditions of lower-class Romans, and kept social unrest in check. The satirist Juvenal, however, saw "bread and circuses" (panem et circenses) as emblematic of the loss of republican political liberty:^[351][352]

The public has long since cast off its cares: the people that once bestowed commands, consulships, legions and all else, now meddles no more and longs eagerly for just two things: bread and circuses.^[353]

Food and dining

อพาร์ตเมนต์ส่วนใหญ่ในกรุงโรมไม่มีครัว แม้ว่าเตาถ่านจะถูกนำมาใช้ในการปรุงอาหารขั้นพื้นฐาน ^{[354] [355]}อาหารที่เตรียมถูกขายที่ผับและบาร์, โรงแรมขนาดเล็กและร้านอาหาร( tabernae , cauponae, popinae , thermopolia ) ^[356] Carryoutและร้านอาหารที่มีไว้สำหรับคนชั้นต่ำ; สามารถหาอาหารรสเลิศได้เฉพาะในงานเลี้ยงอาหารค่ำส่วนตัวในบ้านที่น่าสนใจซึ่งมีพ่อครัว (archimagirus)และพนักงานครัวที่ผ่านการฝึกอบรมมาแล้ว^[357]หรือในงานเลี้ยงที่จัดโดยชมรมทางสังคม( วิทยาลัย ). ^[358]

Most people would have consumed at least 70% of their daily calories in the form of cereals and legumes.^[359] Puls (pottage) was considered the aboriginal food of the Romans.^[360][361] The basic grain pottage could be elaborated with chopped vegetables, bits of meat, cheese, or herbs to produce dishes similar to polenta or risotto.^[362]

Urban populations and the military preferred to consume their grain in the form of bread.^[359] Mills and commercial ovens were usually combined in a bakery complex.^[364] By the reign of Aurelian, the state had begun to distribute the annona as a daily ration of bread baked in state factories, and added olive oil, wine, and pork to the dole.^{[346][365][366]}

The importance of a good diet to health was recognized by medical writers such as Galen (2nd century AD), whose treatises included one On Barley Soup. Views on nutrition were influenced by schools of thought such as humoral theory.^[367]

วรรณกรรมโรมันมุ่งเน้นไปที่พฤติกรรมการรับประทานอาหารของชนชั้นสูง^[368]สำหรับผู้ที่รับประทานอาหารเย็น( ซีน่า )มีฟังก์ชั่นทางสังคมที่สำคัญ^[369]แขกได้รับความบันเทิงในห้องอาหารที่ตกแต่งอย่างประณีต( ไทรลิเนียม )ซึ่งมักมีทิวทัศน์ของสวนเปริสไตล์ นักทานนั่งเล่นบนโซฟาโดยพิงศอกซ้าย ในช่วงปลายสาธารณรัฐ ถ้าไม่ใช่ก่อนหน้านี้ ผู้หญิงจะรับประทานอาหาร เอนกาย และดื่มไวน์ร่วมกับผู้ชาย^[370]

คำอธิบายที่มีชื่อเสียงที่สุดเกี่ยวกับอาหารโรมันน่าจะเป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำของ TrimalchioในSatyriconซึ่งเป็นงานมหกรรมที่สวมบทบาทซึ่งมีความคล้ายคลึงกับความเป็นจริงเพียงเล็กน้อย แม้จะอยู่ในกลุ่มที่ร่ำรวยที่สุดก็ตาม^[371]กวีต่อสู้อธิบายให้บริการอาหารมื้อค่ำที่น่าเชื่อถือมากขึ้นเริ่มต้นด้วยgustatio ( "ชิม" หรือ "เรียกน้ำย่อย") ซึ่งเป็นสลัดประกอบด้วยใบชบา , ผักกาดหอม, กระเทียมสับ, มิ้นท์ , arugula , ปลาทูโรยหน้าด้วยRue , ไข่หั่นบาง ๆ และเต้านมสุกรหมัก อาหารจานหลักคือเนื้อชุ่มฉ่ำของเด็กถั่ว ผักใบเขียว ไก่ และแฮมที่เหลือ ตามด้วยของหวานผลไม้สดและไวน์วินเทจ ^[372]สำนวนภาษาละตินสำหรับอาหารค่ำแบบฟูลคอร์สคือab ovo usque mala "จากไข่สู่แอปเปิ้ล" เทียบเท่ากับภาษาอังกฤษ " จากซุปเป็นถั่ว " ^[373]

คอลเล็กชันสูตรอาหารโรมันจำนวนหนึ่งมีสาเหตุมาจากApiciusซึ่งเป็นชื่อของบุคคลหลายคนในสมัยโบราณที่มีความหมายเหมือนกันกับ " กูร์เมต์ " ^[374]โรมัน " นักชิม " indulged ในเกมป่า , สัตว์ปีกเช่นนกยูงและนกกระเรียนปลาขนาดใหญ่ ( กระบอกถือว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่ง) และหอยส่วนผสมที่หรูหราถูกนำโดยกองทัพเรือจากไกลถึงของจักรวรรดิจากคู่ปรับชายแดนไปยังช่องแคบยิบรอลตา ^[375]

อาหารที่ปรุงอย่างประณีตอาจถูกทำให้มีศีลธรรมเป็นสัญญาณของความก้าวหน้าทางอารยะธรรมหรือการเสื่อมโทรม^[376]ทาสิทัสนักประวัติศาสตร์แห่งจักรวรรดิยุคแรกเปรียบเทียบความหรูหราอันผ่อนคลายของโต๊ะโรมันในสมัยของเขากับความเรียบง่ายของอาหารดั้งเดิมของเนื้อป่าสด ผลไม้ที่หาได้ และชีสที่ปราศจากสิ่งเจือปนด้วยเครื่องปรุงรสนำเข้าและซอสที่ประณีต^[377]ส่วนใหญ่ เนื่องจากความสำคัญของการครอบครองที่ดินในวัฒนธรรมโรมัน ผลผลิต—ซีเรียล, พืชตระกูลถั่ว, ผัก, และผลไม้—ถูกมองว่าเป็นอาหารที่มีอารยธรรมมากกว่าเนื้อสัตว์เมดิเตอร์เรเนียนลวดเย็บกระดาษของขนมปัง , ไวน์และน้ำมันถูกsacralized by Roman Christianity, while Germanic meat consumption became a mark of paganism,^[378] as it might be the product of animal sacrifice.

Some philosophers and Christians resisted the demands of the body and the pleasures of food, and adopted fasting as an ideal.^[379] Food became simpler in general as urban life in the West diminished, trade routes were disrupted,^[378] and the rich retreated to the more limited self-sufficiency of their country estates. As an urban lifestyle came to be associated with decadence, the Church formally discouraged gluttony,^[380] and hunting and pastoralism were seen as simple, virtuous ways of life.^[378]

Recreation and spectacles

When Juvenal complained that the Roman people had exchanged their political liberty for "bread and circuses", he was referring to the state-provided grain dole and the circenses, events held in the entertainment venue called a circus in Latin. The largest such venue in Rome was the Circus Maximus, the setting of horse races, chariot races, the equestrian Troy Game, staged beast hunts (venationes), athletic contests, gladiator combat, and historical re-enactments. From earliest times, several religious festivals had featured games (ludi), primarily horse and chariot races (ludi circenses).^[383] Although their entertainment value tended to overshadow ritual significance, the races remained part of archaic religious observances that pertained to agriculture, initiation, and the cycle of birth and death.^{[n 16]}

ภายใต้ออกัสตัส การแสดงความบันเทิงสาธารณะใน 77 วันของปี; ในรัชสมัยของมาร์คัส ออเรลิอุส จำนวนวันเพิ่มขึ้นเป็น 135 วัน^[384]เกมละครสัตว์นำหน้าด้วยขบวนพาเหรดอันประณีต( pompa circensis )ซึ่งสิ้นสุดที่สถานที่จัดงาน^[385]การแข่งขันยังจัดขึ้นในสถานที่เล็กๆ เช่นอัฒจันทร์ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นสถานที่จัดงานแสดงแบบโรมันและสนามกีฬา กรีฑาสไตล์กรีกรวมfootraces , มวย , มวยปล้ำและpancratium ^{[386] การ}แสดงทางน้ำ เช่น การจำลองการต่อสู้ทางทะเล( naumachia ) and a form of "water ballet", were presented in engineered pools.^[387] State-supported theatrical events (ludi scaenici) took place on temple steps or in grand stone theatres, or in the smaller enclosed theatre called an odeum.^[388]

นานมีโครงสร้างที่ใหญ่ที่สุดที่สร้างขึ้นเป็นประจำในโลกโรมัน^[389]แม้ว่าชาวกรีกมีสถาปัตยกรรมประเพณีของตัวเองสำหรับวัตถุประสงค์ในทำนองเดียวกันแข่ง Flavian Amphitheaterรู้จักกันดีเป็นโคลีเซียมกลายเป็นเวทีสำหรับการเล่นกีฬาเป็นประจำโลหิตในกรุงโรมหลังจากที่มันเปิดใน 80 AD ^[390]การแข่งขันละครสัตว์ยังคงจัดขึ้นบ่อยขึ้น^[391] The Circus Maximus สามารถรองรับผู้ชมได้ประมาณ 150,000 คน และ Colosseum ประมาณ 50,000 คน มีห้องยืนรองรับได้อีกประมาณ 10,000 คน^[392]หลายโรมัน amphitheatres , นานและโรงภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นในเมืองนอกอิตาลีจะมองเห็นเป็นซากปรักหักพังในวันนี้^[390] The local ruling elite were responsible for sponsoring spectacles and arena events, which both enhanced their status and drained their resources.^[188]

การจัดเรียงทางกายภาพของอัฒจันทร์แสดงถึงระเบียบของสังคมโรมัน: จักรพรรดิที่ครอบครองในกล่องอันหรูหราของเขา สมาชิกวุฒิสภาและนักขี่ม้าเฝ้ามองจากที่นั่งที่ได้เปรียบซึ่งสงวนไว้สำหรับพวกเขา ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในการกระทำ; ทาสได้รับสถานที่ที่เลวร้ายที่สุดและทุกคนก็อัดแน่นอยู่ระหว่าง^{[393] [394] [395]}ฝูงชนสามารถเรียกร้องผลด้วยการโห่หรือเชียร์ แต่จักรพรรดิมีคำพูดสุดท้าย แว่นสายตาอาจกลายเป็นสถานที่ชุมนุมทางสังคมและการเมืองได้อย่างรวดเร็ว และบางครั้งจักรพรรดิก็ต้องใช้กำลังเพื่อปราบความไม่สงบของฝูงชน ที่โด่งดังที่สุดในการจลาจลในนิกาในปี 532 เมื่อกองทหารภายใต้การปกครองของจัสติเนียนสังหารคนหลายพันคน^{[396] [397] [398] [399]}

The chariot teams were known by the colours they wore, with the Blues and Greens the most popular. Fan loyalty was fierce and at times erupted into sports riots.^{[397][401][402]} Racing was perilous, but charioteers were among the most celebrated and well-compensated athletes.^[403] One star of the sport was Diocles, from Lusitania (present-day Portugal), who raced chariots for 24 years and had career earnings of 35 million sesterces.^[404][396] Horses had their fans too, and were commemorated in art and inscriptions, sometimes by name.^[405][406]การออกแบบละครสัตว์ของโรมันได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีทีมใดได้เปรียบอย่างไม่เป็นธรรมและเพื่อลดการชนกัน (นอฟราเจีย "ซากเรืออับปาง"), ^{[407] [408]}ซึ่งบ่อยครั้งและสร้างความพอใจให้กับผู้ชมอย่างน่าทึ่ง^{[409] [410]}เผ่าพันธุ์ต่างๆ ยังคงรักษารัศมีแห่งเวทมนตร์ไว้ตั้งแต่แรกเริ่มโดยสัมพันธ์กับพิธีกรรมchthonic : ภาพของคณะละครสัตว์ถือเป็นการป้องกันหรือโชคดี พบแผ่นจารึกคำสาปฝังอยู่ที่สนามแข่งม้า และคนขับรถม้ามักถูกสงสัยว่ามีเวทมนตร์^{[396] [411] [412] [413] [414]}การแข่งรถม้ายังคงดำเนินต่อไปในยุคไบแซนไทน์ภายใต้การอุปถัมภ์ของจักรพรรดิ แต่ความเสื่อมโทรมของเมืองต่างๆ ในศตวรรษที่ 6 และ 7 นำไปสู่การล่มสลายในที่สุด^[389]

The Romans thought gladiator contests had originated with funeral games and sacrifices in which select captive warriors were forced to fight to expiate the deaths of noble Romans. Some of the earliest styles of gladiator fighting had ethnic designations such as "Thracian" or "Gallic".^{[368][415][416]} The staged combats were considered munera, "services, offerings, benefactions", initially distinct from the festival games (ludi).^[415][416]

ตลอดระยะเวลา 40 ปีที่เขาครองราชย์ ออกัสตัสได้นำเสนอการแสดงกลาดิเอเตอร์แปดรายการซึ่งมีทหารรวม 10,000 นายต่อสู้กัน รวมถึงการแสดงการล่าสัตว์ป่า 26 ครั้งที่ส่งผลให้สัตว์เสียชีวิต 3,500 ตัว^{[417] [418] [419]}เพื่อทำเครื่องหมายการเปิดโคลอสเซียม จักรพรรดิติตัสนำเสนอ100 วันของเหตุการณ์อารีน่าโดยมี 3,000 กลาดิเอเตอร์แข่งขันกันในวันเดียว^{[390] [420] [421]}ความหลงใหลในสมัยโรมันกับกลาดิเอเตอร์นั้นแสดงให้เห็นได้ชัดเจนจากภาพโมเสค ภาพวาดฝาผนัง โคมไฟ และแม้กระทั่งภาพวาดกราฟฟิตี้^[418]

Gladiators were trained combatants who might be slaves, convicts, or free volunteers.^[422] Death was not a necessary or even desirable outcome in matches between these highly skilled fighters, whose training represented a costly and time-consuming investment.^{[421][423][424]} By contrast, noxii were convicts sentenced to the arena with little or no training, often unarmed, and with no expectation of survival. Physical suffering and humiliation were considered appropriate retributive justice for the crimes they had committed.^[188] These executions were sometimes staged or ritualized as re-enactments of myths, and amphitheatres were equipped with elaborate เครื่องจักรเวทีเพื่อสร้างเอฟเฟกต์พิเศษ^{[188] [425] [426]}เสียชีวิตเลียนพิจารณาในที่เกิดเหตุจะเป็นอะไรมากไปกว่ารูปแบบการแต่งตัวของมนุษย์สังเวย ^{[427] [428] [429]}

นักวิชาการสมัยใหม่พบว่าความพอใจของชาวโรมันใน "โรงละครแห่งชีวิตและความตาย" ^[430]เป็นหนึ่งในแง่มุมที่ยากกว่าในอารยธรรมของพวกเขาที่จะเข้าใจและอธิบาย^{[431] [432]} น้องพลินีแว่นแกลดิเอเตอร์ที่หาเหตุผลเข้าข้างตนเองได้ดีสำหรับประชาชน วิธี "สร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขาเผชิญบาดแผลอันทรงเกียรติและดูหมิ่นความตาย โดยแสดงความรักในรัศมีภาพและปรารถนาชัยชนะแม้ในร่างของทาสและอาชญากร" . ^{[433] [434]}ชาวโรมันบางคนเช่นเซเนกาวิพากษ์วิจารณ์แว่นตาที่โหดร้าย แต่พบว่ามีคุณธรรมในความกล้าหาญและศักดิ์ศรีของนักสู้ที่พ่ายแพ้มากกว่าในชัยชนะ^[435] —ทัศนคติที่พบว่าการแสดงออกอย่างเต็มที่กับคริสเตียนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ แม้วรรณกรรมพลีชีพแต่ข้อเสนอ "รายละเอียดแน่นอนงอกงามคำอธิบายของความทุกข์ทรมานทางร่างกาย" ^[436]และกลายเป็นประเภทที่นิยมในช่วงเวลาที่แตกต่างจากนิยาย ^{[437] [438] [439] [440] [441] [442]}

การฝึกและการเล่นส่วนตัว

In the plural, ludi almost always refers to the large-scale spectator games. The singular ludus, "play, game, sport, training," had a wide range of meanings such as "word play," "theatrical performance," "board game," "primary school," and even "gladiator training school" (as in Ludus Magnus, the largest such training camp at Rome).^[443][444]

กิจกรรมสำหรับเด็กและคนหนุ่มสาวรวมกลิ้งห่วงและKnucklebones ( Astragaliหรือ "แจ็ค") โลงศพของเด็กที่มักจะแสดงให้พวกเขาเล่นเกม หญิงมีตุ๊กตาโดยทั่วไป 15-16 ซม. สูงด้วยแขนขาปล้องทำจากวัสดุเช่นไม้ดินเผาและโดยเฉพาะกระดูกและงาช้าง ^[445]เกมบอลรวมถึงtrigonซึ่งต้องใช้ความชำนาญ และharpastumซึ่งเป็นกีฬาที่หยาบกว่า^[446]สัตว์เลี้ยงมักปรากฏในอนุสรณ์สถานเด็กและในวรรณกรรม รวมทั้งนก สุนัข แมว แพะ แกะ กระต่าย และห่าน^[447]

หลังจากวัยรุ่น การฝึกร่างกายส่วนใหญ่สำหรับผู้ชายมีลักษณะทางทหาร วิทยาเขต Martiusแต่เดิมเป็นสนามการออกกำลังกายที่ชายหนุ่มได้รับการพัฒนาทักษะของการขี่ม้าและสงคราม การล่าสัตว์ถือเป็นงานอดิเรกที่เหมาะสม ตามคำกล่าวของPlutarchชาวโรมันหัวโบราณไม่เห็นด้วยกับการแข่งขันกรีฑาสไตล์กรีกที่ส่งเสริมรูปร่างที่ดีเพื่อตัวมันเอง และประณามความพยายามของ Nero ในการส่งเสริมการเล่นยิมนาสติกในลักษณะกรีก ^[448]

Some women trained as gymnasts and dancers, and a rare few as female gladiators. The famous "bikini girls" mosaic shows young women engaging in apparatus routines that might be compared to rhythmic gymnastics.^{[n 17][449]} Women, in general, were encouraged to maintain their health through activities such as playing ball, swimming, walking, reading aloud (as a breathing exercise), riding in vehicles, and travel.^[450]

People of all ages played board games pitting two players against each other, including latrunculi ("Raiders"), a game of strategy in which opponents coordinated the movements and capture of multiple game pieces, and XII scripta ("Twelve Marks"), involving dice and arranging pieces on a grid of letters or words.^[452] A game referred to as alea (dice) or tabula (the board), to which the emperor Claudius was notoriously addicted, may have been similar to backgammon, using a dice-cup (pyrgus).^[451] Playing with diceรูปแบบของการพนันไม่ได้รับการอนุมัติ แต่เป็นงานอดิเรกยอดนิยมในช่วงเทศกาลเดือนธันวาคมของดาวเสาร์ที่มีงานรื่นเริงและบรรยากาศที่พลิกกลับเป็นบรรทัดฐาน

เสื้อผ้า

ในสังคมที่คำนึงถึงสถานะเช่นเดียวกับชาวโรมัน เสื้อผ้าและเครื่องประดับส่วนบุคคลได้ให้เบาะแสเกี่ยวกับมารยาทในการโต้ตอบกับผู้สวมใส่ทันที^{[453] การ}สวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกต้องควรสะท้อนถึงสังคมที่ดี^[454]เสื้อคลุมเป็นเสื้อผ้าที่โดดเด่นของชาติพลเมืองโรมันชาย แต่มันก็หนักและทำไม่ได้สวมใส่เป็นหลักสำหรับการดำเนินธุรกิจและศาสนาพิธีกรรมทางการเมืองและสำหรับการไปศาล^{[455] [456]}เสื้อผ้าโรมันสวมปกติมืดหรือที่มีสีสันและเครื่องแต่งกายชายที่พบบ่อยที่สุดเห็นทุกวันตลอดทั้งต่างจังหวัดจะได้รับเสื้อคลุมและในบางภูมิภาคกางเกง ^[457]การศึกษาการแต่งกายของชาวโรมันในชีวิตประจำวันนั้นซับซ้อนโดยขาดหลักฐานโดยตรง เนื่องจากภาพเหมือนอาจแสดงให้เห็นตัวแบบในเสื้อผ้าที่มีคุณค่าเชิงสัญลักษณ์ และสิ่งทอที่รอดตายจากยุคนั้นหายาก ^{[456] [458] [459]}

เสื้อผ้าขั้นพื้นฐานสำหรับชาวโรมันทั้งหมดโดยไม่คำนึงถึงเพศหรือความมั่งคั่งเป็นแขนเรียบง่ายเสื้อคลุมความยาวแตกต่างกันไปตามผู้สวมใส่: ชายคนหนึ่งถึงกลางน่อง แต่ทหารค่อนข้างสั้น ผู้หญิงคนหนึ่งล้มลง และเด็กคนหนึ่งคุกเข่า^[460]เสื้อคลุมของคนยากจนและทาสที่ใช้แรงงานทำมาจากผ้าขนสัตว์หยาบในเฉดสีธรรมชาติที่น่าเบื่อ โดยกำหนดความยาวตามประเภทของงานที่พวกเขาทำ เสื้อคลุมที่ละเอียดกว่าทำด้วยผ้าขนสัตว์หรือผ้าลินินน้ำหนักเบา ชายผู้เป็นสมาชิกวุฒิสภาหรือสมาชิกสภาขี่ม้าสวมเสื้อคลุมที่มีแถบสีม่วงสองแถบ(clavi)ทอในแนวตั้งเป็นผ้า: ยิ่งแถบกว้าง สถานะผู้สวมใส่ก็จะยิ่งสูงขึ้น^[460]เสื้อผ้าอื่นๆ สามารถคลุมทับเสื้อคลุมได้

เสื้อคลุมของจักรพรรดิเป็น "ผืนกว้างใหญ่" ของขนแกะสีขาวครึ่งวงกลมที่ไม่สามารถสวมและพาดได้อย่างถูกต้องหากไม่ได้รับความช่วยเหลือ^[455]ในงานปราศรัย ควินทิเลียนอธิบายรายละเอียดว่าผู้พูดในที่สาธารณะควรจัดท่าทางของเขาอย่างไรเกี่ยวกับเสื้อคลุมของเขา^{[454] [456] [461]}ในงานศิลปะ เสื้อคลุมจะแสดงโดยให้ปลายยาวจุ่มระหว่างเท้า พับโค้งลึกอยู่ข้างหน้า และมีกระเปาะที่ปีกตรงกลาง^[456]ผ้าม่านมีความสลับซับซ้อนและมีโครงสร้างมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป โดยผ้าจะม้วนแน่นที่หน้าอกในช่วงเวลาต่อมา^[462] praetexta เสื้อคลุมมีสีม่วงหรือสีม่วงแดงลายที่แสดงถึงความขัดขืนไม่ได้ สวมใส่โดยเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผู้พิพากษาและนักบวชของรัฐ เพียงจักรพรรดิจะสวมเสื้อคลุมทุกสีม่วง(เสื้อคลุม picta) ^[463]

ในศตวรรษที่ 2 จักรพรรดิและบุรุษผู้มีสถานะมักจะสวมชุดแพลเลี่ยมซึ่งเป็นเสื้อคลุมแบบกรีกดั้งเดิม( ฮิเมชั่น ) ที่พับไว้แน่นทั่วร่างกาย ผู้หญิงยังแสดงให้เห็นในแพลเลี่ยมTertullianถือว่าพาลเลียมเป็นเสื้อผ้าที่เหมาะสมทั้งสำหรับชาวคริสต์ ตรงกันข้ามกับเสื้อคลุมและสำหรับคนที่มีการศึกษา เนื่องจากมีความเกี่ยวข้องกับนักปรัชญา^{[454] [456] [465]}เมื่อถึงศตวรรษที่ 4 เสื้อคลุมได้ถูกแทนที่ด้วยพาลเลียมไม่มากก็น้อยในฐานะเสื้อผ้าที่รวมเอาความสามัคคีทางสังคม^[466]

รูปแบบเสื้อผ้าโรมันเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แม้จะไม่ได้เร็วเท่าแฟชั่นในปัจจุบัน^[467]ในระบอบการปกครองเสื้อผ้าที่สวมใส่โดยทั้งทหารและข้าราชการฝ่ายราชการได้รับการประดับประดาอย่างสูงด้วยผ้าทอหรือลายปัก(clavi)และทรงกลมกลม(orbiculi)นำไปใช้กับเสื้อคลุมและเสื้อคลุม องค์ประกอบการตกแต่งเหล่านี้ประกอบด้วยลวดลายเรขาคณิต ลวดลายพืชเก๋ไก๋ และในตัวอย่างที่ซับซ้อนมากขึ้น รูปคนหรือสัตว์^[468] The use of silk increased, and courtiers of the later Empire wore elaborate silk robes. The militarization of Roman society, and the waning of cultural life based on urban ideals, affected habits of dress: heavy military-style belts were worn by bureaucrats as well as soldiers, and the toga was abandoned.^[469]

Arts

ผู้คนที่มาเยือนหรืออาศัยอยู่ในกรุงโรมหรือเมืองต่างๆ ทั่วจักรวรรดิคงเคยเห็นงานศิลปะหลากหลายรูปแบบและสื่อในแต่ละวันศิลปะสาธารณะหรือศิลปะทางการรวมถึงประติมากรรมอนุสาวรีย์ เช่นเสาชัยหรือซุ้มประตูชัยและรูปเคารพบนเหรียญมักถูกวิเคราะห์ถึงความสำคัญทางประวัติศาสตร์หรือเป็นการแสดงออกถึงอุดมการณ์ของจักรวรรดิ^{[470] [471]}ที่โรงอาบน้ำสาธารณะของจักรวรรดิ บุคคลผู้มีฐานะต่ำต้อยสามารถชมภาพเขียนฝาผนังโมเสกรูปปั้น และการตกแต่งภายในมักจะมีคุณภาพสูง^[472] In the private sphere, objects made for religious dedications, funerary commemoration, domestic use, and commerce can show varying degrees of esthetic quality and artistic skill.^[473] A wealthy person might advertise his appreciation of culture through painting, sculpture, and decorative arts at his home—though some efforts strike modern viewers and some ancient connoisseurs as strenuous rather than tasteful.^[474] Greek art had a profound influence on the Roman tradition, and some of the most famous examples of Greek statues are known only from Roman Imperial versions and the occasional description in a Greek or Latin literary source.^[475]

แม้ว่างานศิลปะจะมีมูลค่าสูง แม้แต่ศิลปินที่มีชื่อเสียงก็มีสถานะทางสังคมต่ำในหมู่ชาวกรีกและโรมัน ซึ่งถือว่าศิลปิน ช่างฝีมือ และช่างฝีมือเหมือนกันเป็นผู้ใช้แรงงาน ในขณะเดียวกัน ระดับของทักษะที่จำเป็นในการผลิตงานที่มีคุณภาพก็เป็นที่ยอมรับ และยังถือว่าเป็นของประทานจากสวรรค์อีกด้วย ^[476]

ภาพเหมือน

Portraiture, which survives mainly in the medium of sculpture, was the most copious form of imperial art. Portraits during the Augustan period utilize youthful and classical proportions, evolving later into a mixture of realism and idealism.^[477] Republican portraits had been characterized by a "warts and all" verism, but as early as the 2nd century BC, the Greek convention of heroic nudity was adopted sometimes for portraying conquering generals.^[478] Imperial portrait sculptures may model the head as mature, even craggy, atop a nude or seminude body that is smooth and youthful with perfect musculature; a portrait head might even be added to a body created for another purpose.^[479]แต่งกายด้วยเสื้อคลุมหรือเครื่องราชกกุธภัณฑ์ทางการทหาร ร่างกายบ่งบอกถึงยศหรือขอบเขตของกิจกรรม ไม่ใช่ลักษณะของปัจเจกบุคคล ^[480]

ผู้หญิงในตระกูลของจักรพรรดิ์มักถูกพรรณนาถึงการแต่งกายเป็นเทพธิดาหรือตัวตนอันศักดิ์สิทธิ์ เช่นPax ("Peace") ภาพเหมือนในภาพวาดเป็นหลักโดยภาพมัมมี่ฟายุมซึ่งทำให้นึกถึงประเพณีของอียิปต์และโรมันในการรำลึกถึงผู้ตายด้วยเทคนิคการวาดภาพเหมือนจริงของจักรวรรดิ ประติมากรรมรูปเหมือนหินอ่อนจะได้รับการทาสี และในขณะที่ร่องรอยของสีแทบจะไม่รอดมาได้ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา ภาพวาดของ Fayum บ่งชี้ว่าเหตุใดแหล่งวรรณกรรมโบราณจึงประหลาดใจกับการนำเสนอทางศิลปะที่เหมือนจริง ^[481]

ประติมากรรม

ตัวอย่างของประติมากรรมโรมันยังคงมีอยู่อย่างมากมาย แม้ว่ามักจะอยู่ในสภาพเสียหายหรือแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย รวมถึงรูปปั้นและรูปปั้นแบบลอยตัวที่ทำจากหินอ่อน ทองแดง และดินเผาและภาพนูนต่ำนูนสูงจากอาคารสาธารณะ วัด และอนุสาวรีย์ต่างๆ เช่นAra Pacis , Trajan's ColumnและArch of ติตัส . Niches ในอัฒจันทร์เช่น Colosseum เต็มไปด้วยรูปปั้น^{[483] [484]}และไม่มีสวนที่เป็นทางการหากไม่มีรูปปั้น^[485]

Temples housed the cult images of deities, often by famed sculptors.^[486] The religiosity of the Romans encouraged the production of decorated altars, small representations of deities for the household shrine or votive offerings, and other pieces for dedicating at temples. Divine and mythological figures were also given secular, humorous, and even obscene depictions.^{[citation needed]}

Sarcophagi

Elaborately carved marble and limestone sarcophagi are characteristic of the 2nd to the 4th centuries^[488] with at least 10,000 examples surviving.^[489] Although mythological scenes have been most widely studied,^[490] sarcophagus relief has been called the "richest single source of Roman iconography,"^[491] and may also depict the deceased's occupation or life course, military scenes, and other subject matter. The same workshops produced sarcophagi with Jewish or Christian imagery.^[492]

Painting

Much of what is known of Roman painting is based on the interior decoration of private homes, particularly as preserved at Pompeii and Herculaneum by the eruption of Vesuvius in 79 AD. In addition to decorative borders and panels with geometric or vegetative motifs, wall painting depicts scenes from mythology and the theatre, landscapes and gardens, recreation and spectacles, work and everyday life, and frank pornography. Birds, animals, and marine life are often depicted with careful attention to realistic detail.^{[citation needed]}

A unique source for Jewish figurative painting under the Empire is the Dura-Europos synagogue, dubbed "the Pompeii of the Syrian Desert,"^{[n 18]} buried and preserved in the mid-3rd century after the city was destroyed by Persians.^[493][494]

Mosaic

Mosaics are among the most enduring of Roman decorative arts, and are found on the surfaces of floors and other architectural features such as walls, vaulted ceilings, and columns. The most common form is the tessellated mosaic, formed from uniform pieces (tesserae) of materials such as stone and glass.^[496] Mosaics were usually crafted on site, but sometimes assembled and shipped as ready-made panels. A mosaic workshop was led by the master artist (pictor) who worked with two grades of assistants.^[497]

Figurative mosaics share many themes with painting, and in some cases portray subject matter in almost identical compositions. Although geometric patterns and mythological scenes occur throughout the Empire, regional preferences also find expression. In North Africa, a particularly rich source of mosaics, homeowners often chose scenes of life on their estates, hunting, agriculture, and local wildlife.^[495] Plentiful and major examples of Roman mosaics come also from present-day Turkey, Italy, southern France, Spain, and Portugal. More than 300 Antioch mosaics from the 3rd century are known.^[498]

Opus sectile is a related technique in which flat stone, usually coloured marble, is cut precisely into shapes from which geometric or figurative patterns are formed. This more difficult technique was highly prized and became especially popular for luxury surfaces in the 4th century, an abundant example of which is the Basilica of Junius Bassus.^[499]

Decorative arts

Decorative arts for luxury consumers included fine pottery, silver and bronze vessels and implements, and glassware. The manufacture of pottery in a wide range of quality was important to trade and employment, as were the glass and metalworking industries. Imports stimulated new regional centres of production. Southern Gaul became a leading producer of the finer red-gloss pottery (terra sigillata) that was a major item of trade in 1st-century Europe.^[500] Glassblowing was regarded by the Romans as originating in Syria in the 1st century BC, and by the 3rd century, Egypt and the Rhineland had become noted for fine glass.^[501][502]

• 

  Silver cup, from the Boscoreale Treasure (early 1st century AD)

• 

  Finely decorated Gallo-Roman terra sigillata bowl

• 

  Gold earrings with gemstones, 3rd century

• 

  Glass cage cup from the Rhineland, 4th century

Performing arts

In Roman tradition, borrowed from the Greeks, literary theatre was performed by all-male troupes that used face masks with exaggerated facial expressions that allowed audiences to "see" how a character was feeling. Such masks were occasionally also specific to a particular role, and an actor could then play multiple roles merely by switching masks. Female roles were played by men in drag (travesti). Roman literary theatre tradition is particularly well represented in Latin literature by the tragedies of Seneca. The circumstances under which Seneca's tragedies were performed are however unclear; scholarly conjectures range from minimally staged readings to full production pageants. More popular than literary theatre was the genre-defying mimus theatre, which featured scripted scenarios with free improvization, risqué language and jokes, sex scenes, action sequences, and political satire, along with dance numbers, juggling, acrobatics, tightrope walking, striptease, and dancing bears.^{[503][504][505]} Unlike literary theatre, mimus was played without masks, and encouraged stylistic realism in acting. Female roles were performed by women, not by men.^[506] Mimus was related to the genre called pantomimus, an early form of story ballet that contained no spoken dialogue. Pantomimus combined expressive dancing, instrumental music and a sung libretto, often mythological, that could be either tragic or comic.^[507][508]

Although sometimes regarded as foreign elements in Roman culture, music and dance had existed in Rome from earliest times.^[509] Music was customary at funerals, and the tibia (Greek aulos), a woodwind instrument, was played at sacrifices to ward off ill influences.^[510] Song (carmen) was an integral part of almost every social occasion. The Secular Ode of Horace, commissioned by Augustus, was performed publicly in 17 BC by a mixed children's choir. Music was thought to reflect the orderliness of the cosmos, and was associated particularly with mathematics and knowledge.^[511]

Various woodwinds and "brass" instruments were played, as were stringed instruments such as the cithara, and percussion.^[510] The cornu, a long tubular metal wind instrument that curved around the musician's body, was used for military signals and on parade.^[510] These instruments are found in parts of the Empire where they did not originate and indicate that music was among the aspects of Roman culture that spread throughout the provinces. Instruments are widely depicted in Roman art.^[512]

The hydraulic pipe organ (hydraulis) was "one of the most significant technical and musical achievements of antiquity", and accompanied gladiator games and events in the amphitheatre, as well as stage performances. It was among the instruments that the emperor Nero played.^[510]

Although certain forms of dance were disapproved of at times as non-Roman or unmanly, dancing was embedded in religious rituals of archaic Rome, such as those of the dancing armed Salian priests and of the Arval Brothers, priesthoods which underwent a revival during the Principate.^[513] Ecstatic dancing was a feature of the international mystery religions, particularly the cult of Cybele as practiced by her eunuch priests the Galli^[514] and of Isis. In the secular realm, dancing girls from Syria and Cadiz were extremely popular.^[515]

Like gladiators, entertainers were infames in the eyes of the law, little better than slaves even if they were technically free. "Stars", however, could enjoy considerable wealth and celebrity, and mingled socially and often sexually with the upper classes, including emperors.^[516] Performers supported each other by forming guilds, and several memorials for members of the theatre community survive.^[517] Theatre and dance were often condemned by Christian polemicists in the later Empire,^[509] and Christians who integrated dance traditions and music into their worship practices were regarded by the Church Fathers as shockingly "pagan."^[518] St. Augustine is supposed to have said that bringing clowns, actors, and dancers into a house was like inviting in a gang of unclean spirits.^[519][520]

Literacy, books, and education

Estimates of the average literacy rate in the Empire range from 5 to 30% or higher, depending in part on the definition of "literacy".^{[521][522][523][524]} The Roman obsession with documents and public inscriptions indicates the high value placed on the written word.^{[525][526][527][528][529]} The Imperial bureaucracy was so dependent on writing that the Babylonian Talmud declared "if all seas were ink, all reeds were pen, all skies parchment, and all men scribes, they would be unable to set down the full scope of the Roman government's concerns."^[530] Laws and edicts were posted in writing as well as read out. Illiterate Roman subjects would have someone such as a government scribe (scriba) read or write their official documents for them.^[523][531] Public art and religious ceremonies were ways to communicate imperial ideology regardless of ability to read.^[532] The Romans had an extensive priestly archive, and inscriptions appear throughout the Empire in connection with statues and small votives dedicated by ordinary people to divinities, as well as on binding tablets and other "magic spells", with hundreds of examples collected in the Greek Magical Papyri.^{[533][534][535][536]} The military produced a vast amount of written reports and service records,^[537] and literacy in the army was "strikingly high".^[538] Urban graffiti, which include literary quotations, and low-quality inscriptions with misspellings and solecisms indicate casual literacy among non-elites.^{[539][540][n 19][83]} In addition, numeracy was necessary for any form of commerce.^[526][541] Slaves were numerate and literate in significant numbers, and some were highly educated.^[542]

Books were expensive, since each copy had to be written out individually on a roll of papyrus (volumen) by scribes who had apprenticed to the trade.^[543] The codex—a book with pages bound to a spine—was still a novelty in the time of the poet Martial (1st century AD),^[544][545] but by the end of the 3rd century was replacing the volumen^[543][546] and was the regular form for books with Christian content.^[547] Commercial production of books had been established by the late Republic,^[548] and by the 1st century AD certain neighbourhoods of Rome were known for their bookshops (tabernae librariae), which were found also in Western provincial cities such as Lugdunum (present-day Lyon, France).^[549][550] The quality of editing varied wildly, and some ancient authors complain about error-ridden copies,^[548][551] as well as plagiarism or forgery, since there was no copyright law.^[548] A skilled slave copyist (servus litteratus) could be valued as highly as 100,000 sesterces.^[552][553]

Collectors amassed personal libraries,^[554] such as that of the Villa of the Papyri in Herculaneum, and a fine library was part of the cultivated leisure (otium) associated with the villa lifestyle.^[555] Significant collections might attract "in-house" scholars; Lucian mocked mercenary Greek intellectuals who attached themselves to philistine Roman patrons.^[556] An individual benefactor might endow a community with a library: Pliny the Younger gave the city of Comum a library valued at 1 million sesterces, along with another 100,000 to maintain it.^[557][558] Imperial libraries housed in state buildings were open to users as a privilege on a limited basis, and represented a literary canon from which disreputable writers could be excluded.^[559][560] Books considered subversive might be publicly burned,^[561] and Domitian crucified copyists for reproducing works deemed treasonous.^[562][563]

Literary texts were often shared aloud at meals or with reading groups.^[564][565] Scholars such as Pliny the Elder engaged in "multitasking" by having works read aloud to them while they dined, bathed or travelled, times during which they might also dictate drafts or notes to their secretaries.^[566] The multivolume Attic Nights of Aulus Gellius is an extended exploration of how Romans constructed their literary culture.^[567] The reading public expanded from the 1st through the 3rd century, and while those who read for pleasure remained a minority, they were no longer confined to a sophisticated ruling elite, reflecting the social fluidity of the Empire as a whole and giving rise to "consumer literature" meant for entertainment.^[568] Illustrated books, including erotica, were popular, but are poorly represented by extant fragments.^[569]

Primary education

Traditional Roman education was moral and practical. Stories about great men and women, or cautionary tales about individual failures, were meant to instil Roman values (mores maiorum). Parents and family members were expected to act as role models, and parents who worked for a living passed their skills on to their children, who might also enter apprenticeships for more advanced training in crafts or trades.^[571] Formal education was available only to children from families who could pay for it, and the lack of state intervention in access to education contributed to the low rate of literacy.^[572][573]

Young children were attended by a pedagogus, or less frequently a female pedagoga, usually a Greek slave or former slave.^[574] The pedagogue kept the child safe, taught self-discipline and public behaviour, attended class and helped with tutoring.^[575] The emperor Julian recalled his pedagogue Mardonius, a Gothic eunuch slave who reared him from the age of 7 to 15, with affection and gratitude. Usually, however, pedagogues received little respect.^[576]

Primary education in reading, writing, and arithmetic might take place at home for privileged children whose parents hired or bought a teacher.^[577] Others attended a school that was "public," though not state-supported, organized by an individual schoolmaster (ludimagister) who accepted fees from multiple parents.^[578] Vernae (homeborn slave children) might share in-home or public schooling.^[579] Schools became more numerous during the Empire and increased the opportunities for children to acquire an education.^[573] School could be held regularly in a rented space, or in any available public niche, even outdoors. Boys and girls received primary education generally from ages 7 to 12, but classes were not segregated by grade or age.^[580] For the socially ambitious, bilingual education in Greek as well as Latin was a must.^[573]

Quintilian provides the most extensive theory of primary education in Latin literature. According to Quintilian, each child has in-born ingenium, a talent for learning or linguistic intelligence that is ready to be cultivated and sharpened, as evidenced by the young child's ability to memorize and imitate. The child incapable of learning was rare. To Quintilian, ingenium represented a potential best realized in the social setting of school, and he argued against homeschooling. He also recognized the importance of play in child development,^{[n 20]} and disapproved of corporal punishment because it discouraged love of learning—in contrast to the practice in most Roman primary schools of routinely striking children with a cane (ferula) or birch rod for being slow or disruptive.^[581]

Secondary education

At the age of 14, upperclass males made their rite of passage into adulthood, and began to learn leadership roles in political, religious, and military life through mentoring from a senior member of their family or a family friend.^[582] Higher education was provided by grammatici or rhetores.^[583] The grammaticus or "grammarian" taught mainly Greek and Latin literature, with history, geography, philosophy or mathematics treated as explications of the text.^[584] With the rise of Augustus, contemporary Latin authors such as Virgil and Livy also became part of the curriculum.^[585] The rhetor was a teacher of oratory or public speaking. The art of speaking (ars dicendi) was highly prized as a marker of social and intellectual superiority, and eloquentia ("speaking ability, eloquence") was considered the "glue" of a civilized society.^[586] Rhetoric was not so much a body of knowledge (though it required a command of references to the literary canon^[587]) as it was a mode of expression and decorum that distinguished those who held social power.^[588] The ancient model of rhetorical training—"restraint, coolness under pressure, modesty, and good humour"^[589]—endured into the 18th century as a Western educational ideal.^[590]

In Latin, illiteratus (Greek agrammatos) could mean both "unable to read and write" and "lacking in cultural awareness or sophistication."^[521] Higher education promoted career advancement, particularly for an equestrian in Imperial service: "eloquence and learning were considered marks of a well-bred man and worthy of reward".^[591] The poet Horace, for instance, was given a top-notch education by his father, a prosperous former slave.^{[592][593][594]}

Urban elites throughout the Empire shared a literary culture embued with Greek educational ideals (paideia).^[595] Hellenistic cities sponsored schools of higher learning as an expression of cultural achievement.^[596] Young men from Rome who wished to pursue the highest levels of education often went abroad to study rhetoric and philosophy, mostly to one of several Greek schools in Athens. The curriculum in the East was more likely to include music and physical training along with literacy and numeracy.^[597] On the Hellenistic model, Vespasian endowed chairs of grammar, Latin and Greek rhetoric, and philosophy at Rome, and gave teachers special exemptions from taxes and legal penalties, though primary schoolmasters did not receive these benefits. Quintilian held the first chair of grammar.^[598][599] In the eastern empire, Berytus (present-day Beirut) was unusual in offering a Latin education, and became famous for its school of Roman law.^[600] The cultural movement known as the Second Sophistic (1st–3rd century AD) promoted the assimilation of Greek and Roman social, educational, and esthetic values, and the Greek proclivities for which Nero had been criticized were regarded from the time of Hadrian onward as integral to Imperial culture.^[601]

Educated women

Literate women ranged from cultured aristocrats to girls trained to be calligraphers and scribes.^[602][603] The "girlfriends" addressed in Augustan love poetry, although fictional, represent an ideal that a desirable woman should be educated, well-versed in the arts, and independent to a frustrating degree.^[604][605] Education seems to have been standard for daughters of the senatorial and equestrian orders during the Empire.^[579] A highly educated wife was an asset for the socially ambitious household, but one that Martial regards as an unnecessary luxury.^[602]

The woman who achieved the greatest prominence in the ancient world for her learning was Hypatia of Alexandria, who educated young men in mathematics, philosophy, and astronomy, and advised the Roman prefect of Egypt on politics. Her influence put her into conflict with the bishop of Alexandria, Cyril, who may have been implicated in her violent death in 415 at the hands of a Christian mob.^[606]

Shape of literacy

Literacy began to decline, perhaps dramatically, during the socio-political Crisis of the Third Century.^[607] After the Christianization of the Roman Empire the Christians and Church Fathers adopted and used Latin and Greek pagan literature, philosophy and natural science with a vengeance to biblical interpretation.^[608]

Edward Grant writes that:

With the total triumph of Christianity at the end of the fourth century, the Church might have reacted against Greek pagan learning in general, and Greek philosophy in particular, finding much in the latter that was unacceptable or perhaps even offensive. They might have launched a major effort to suppress pagan learning as a danger to the Church and its doctrines.

But they did not. Why not?

Perhaps it was in the slow dissemination of Christianity. After four centuries as members of a distinct religion, Christians had learned to live with Greek secular learning and to utilize it for their own benefit. Their education was heavily infiltrated by Latin and Greek pagan literature and philosophy... Although Christians found certain aspects of pagan culture and learning unacceptable, they did not view them as a cancer to be cut out of the Christian body.^[609]

Julian, the only emperor after the conversion of Constantine to reject Christianity, banned Christians from teaching the Classical curriculum, on the grounds that they might corrupt the minds of youth.^[599]

While the book roll had emphasized the continuity of the text, the codex format encouraged a "piecemeal" approach to reading by means of citation, fragmented interpretation, and the extraction of maxims.^[610]

In the 5th and 6th centuries, due to the gradual decline and fall of the Western Roman Empire, reading became rarer even for those within the Church hierarchy.^[611] However, in the Eastern Roman Empire, also known as Byzantine Empire, reading continued throughout the Middle Ages as reading was of primary importance as an instrument of the Byzantine civilization.^[612]

Literature

In the traditional literary canon, literature under Augustus, along with that of the late Republic, has been viewed as the "Golden Age" of Latin literature, embodying the classical ideals of "unity of the whole, the proportion of the parts, and the careful articulation of an apparently seamless composition."^[613] The three most influential Classical Latin poets—Virgil, Horace, and Ovid—belong to this period. Virgil wrote the Aeneid, creating a national epic for Rome in the manner of the Homeric epics of Greece. Horace perfected the use of Greek lyric metres in Latin verse. Ovid's erotic poetry was enormously popular, but ran afoul of the Augustan moral programme; it was one of the ostensible causes for which the emperor exiled him to Tomis (present-day Constanța, Romania), where he remained to the end of his life. Ovid's Metamorphoses was a continuous poem of fifteen books weaving together Greco-Roman mythology from the creation of the universe to the deification of Julius Caesar. Ovid's versions of Greek myths became one of the primary sources of later classical mythology, and his work was so influential in the Middle Ages that the 12th and 13th centuries have been called the "Age of Ovid."^[614]

The principal Latin prose author of the Augustan age is the historian Livy, whose account of Rome's founding and early history became the most familiar version in modern-era literature. Vitruvius's book De Architectura, the only complete work on architecture to survive from antiquity, also belongs to this period.

Latin writers were immersed in the Greek literary tradition, and adapted its forms and much of its content, but Romans regarded satire as a genre in which they surpassed the Greeks. Horace wrote verse satires before fashioning himself as an Augustan court poet, and the early Principate also produced the satirists Persius and Juvenal. The poetry of Juvenal offers a lively curmudgeon's perspective on urban society.

The period from the mid-1st century through the mid-2nd century has conventionally been called the "Silver Age" of Latin literature. Under Nero, disillusioned writers reacted to Augustanism.^[615] The three leading writers—Seneca the philosopher, dramatist, and tutor of Nero; Lucan, his nephew, who turned Caesar's civil war into an epic poem; and the novelist Petronius (Satyricon)—all committed suicide after incurring the emperor's displeasure. Seneca and Lucan were from Hispania, as was the later epigrammatist and keen social observer Martial, who expressed his pride in his Celtiberian heritage.^[83] Martial and the epic poet Statius, whose poetry collection Silvae had a far-reaching influence on Renaissance literature,^[616] wrote during the reign of Domitian.

The so-called "Silver Age" produced several distinguished writers, including the encyclopedist Pliny the Elder; his nephew, known as Pliny the Younger; and the historian Tacitus. The Natural History of the elder Pliny, who died during disaster relief efforts in the wake of the eruption of Vesuvius, is a vast collection on flora and fauna, gems and minerals, climate, medicine, freaks of nature, works of art, and antiquarian lore. Tacitus's reputation as a literary artist matches or exceeds his value as a historian;^[617] his stylistic experimentation produced "one of the most powerful of Latin prose styles."^[618] The Twelve Caesars by his contemporary Suetonius is one of the primary sources for imperial biography.

Among Imperial historians who wrote in Greek are Dionysius of Halicarnassus, the Jewish historian Josephus, and the senator Cassius Dio. Other major Greek authors of the Empire include the biographer and antiquarian Plutarch, the geographer Strabo, and the rhetorician and satirist Lucian. Popular Greek romance novels were part of the development of long-form fiction works, represented in Latin by the Satyricon of Petronius and The Golden Ass of Apuleius.

From the 2nd to the 4th centuries, the Christian authors who would become the Latin Church Fathers were in active dialogue with the Classical tradition, within which they had been educated. Tertullian, a convert to Christianity from Roman Africa, was the contemporary of Apuleius and one of the earliest prose authors to establish a distinctly Christian voice. After the conversion of Constantine, Latin literature is dominated by the Christian perspective.^[619] When the orator Symmachus argued for the preservation of Rome's religious traditions, he was effectively opposed by Ambrose, the bishop of Milan and future saint—a debate preserved by their missives.^[620]

In the late 4th century, Jerome produced the Latin translation of the Bible that became authoritative as the Vulgate. Augustine, another of the Church Fathers from the province of Africa, has been called "one of the most influential writers of western culture", and his Confessions is sometimes considered the first autobiography of Western literature. In The City of God against the Pagans, Augustine builds a vision of an eternal, spiritual Rome, a new imperium sine fine that will outlast the collapsing Empire.

In contrast to the unity of Classical Latin, the literary esthetic of late antiquity has a tessellated quality that has been compared to the mosaics characteristic of the period.^[621] A continuing interest in the religious traditions of Rome prior to Christian dominion is found into the 5th century, with the Saturnalia of Macrobius and The Marriage of Philology and Mercury of Martianus Capella. Prominent Latin poets of late antiquity include Ausonius, Prudentius, Claudian, and Sidonius Apollinaris. Ausonius (d. ca. 394), the Bordelaise tutor of the emperor Gratian, was at least nominally a Christian, though, throughout his occasionally obscene mixed-genre poems, he retains a literary interest in the Greco-Roman gods and even druidism. The imperial panegyrist Claudian (d. 404) was a vir illustris who appears never to have converted. Prudentius (d. ca. 413), born in Hispania Tarraconensis and a fervent Christian, was thoroughly versed in the poets of the Classical tradition,^[622] and transforms their vision of poetry as a monument of immortality into an expression of the poet's quest for eternal life culminating in Christian salvation.^[623] Sidonius (d. 486), a native of Lugdunum, was a Roman senator and bishop of Clermont who cultivated a traditional villa lifestyle as he watched the Western empire succumb to barbarian incursions. His poetry and collected letters offer a unique view of life in late Roman Gaul from the perspective of a man who "survived the end of his world".^[621][624]

Religion

Religion in the Roman Empire encompassed the practices and beliefs the Romans regarded as their own, as well as the many cults imported to Rome or practiced by peoples throughout the provinces. The Romans thought of themselves as highly religious, and attributed their success as a world power to their collective piety (pietas) in maintaining good relations with the gods (pax deorum). The archaic religion believed to have been handed down from the earliest kings of Rome was the foundation of the mos maiorum, "the way of the ancestors" or "tradition", viewed as central to Roman identity. There was no principle analogous to "separation of church and state". The priesthoods of the state religion were filled from the same social pool of men who held public office, and in the Imperial era, the Pontifex Maximus was the emperor.

Roman religion was practical and contractual, based on the principle of do ut des, "I give that you might give." Religion depended on knowledge and the correct practice of prayer, ritual, and sacrifice, not on faith or dogma, although Latin literature preserves learned speculation on the nature of the divine and its relation to human affairs. For ordinary Romans, religion was a part of daily life.^[625] Each home had a household shrine at which prayers and libations to the family's domestic deities were offered. Neighbourhood shrines and sacred places such as springs and groves dotted the city. Apuleius (2nd century) described the everyday quality of religion in observing how people who passed a cult place might make a vow or a fruit offering, or merely sit for a while.^[626][627] The Roman calendar was structured around religious observances. In the Imperial era, as many as 135 days of the year were devoted to religious festivals and games (ludi).^[628] Women, slaves, and children all participated in a range of religious activities.

In the wake of the Republic's collapse, state religion had adapted to support the new regime of the emperors. As the first Roman emperor, Augustus justified the novelty of one-man rule with a vast programme of religious revivalism and reform. Public vows formerly made for the security of the republic now were directed at the wellbeing of the emperor. So-called "emperor worship" expanded on a grand scale the traditional Roman veneration of the ancestral dead and of the Genius, the divine tutelary of every individual. Upon death, an emperor could be made a state divinity (divus) by vote of the Senate. Imperial cult, influenced by Hellenistic ruler cult, became one of the major ways Rome advertised its presence in the provinces and cultivated shared cultural identity and loyalty throughout the Empire. Cultural precedent in the Eastern provinces facilitated a rapid dissemination of Imperial cult, extending as far as the Augustan military settlement at Najran, in present-day Saudi Arabia.^[629] Rejection of the state religion became tantamount to treason against the emperor. This was the context for Rome's conflict with Christianity, which Romans variously regarded as a form of atheism and novel superstitio.

The Romans are known for the great number of deities they honoured, a capacity that earned the mockery of early Christian polemicists.^{[n 21]} As the Romans extended their dominance throughout the Mediterranean world, their policy, in general, was to absorb the deities and cults of other peoples rather than try to eradicate them.^{[n 22]} One way that Rome promoted stability among diverse peoples was by supporting their religious heritage, building temples to local deities that framed their theology within the hierarchy of Roman religion. Inscriptions throughout the Empire record the side-by-side worship of local and Roman deities, including dedications made by Romans to local gods.^{[625][630][631][632]} By the height of the Empire, numerous cults of pseudo-foreign gods (Roman reinventions of foreign gods) were cultivated at Rome and in the provinces, among them cults of Cybele, Isis, Epona, and of solar gods such as Mithras and Sol Invictus, found as far north as Roman Britain. Because Romans had never been obligated to cultivate one god or one cult only, religious tolerance was not an issue in the sense that it is for competing monotheistic systems.^[633]

Mystery religions, which offered initiates salvation in the afterlife, were a matter of personal choice for an individual, practiced in addition to carrying on one's family rites and participating in public religion. The mysteries, however, involved exclusive oaths and secrecy, conditions that conservative Romans viewed with suspicion as characteristic of "magic", conspiracy (coniuratio), and subversive activity. Sporadic and sometimes brutal attempts were made to suppress religionists who seemed to threaten traditional morality and unity. In Gaul, the power of the druids was checked, first by forbidding Roman citizens to belong to the order, and then by banning druidism altogether. At the same time, however, Celtic traditions were reinterpreted (interpretatio romana) within the context of Imperial theology, and a new Gallo-Roman religion coalesced, with its capital at the Sanctuary of the Three Gauls in Lugdunum (present-day Lyon, France). The sanctuary established precedent for Western cult as a form of Roman-provincial identity.^[634]

The monotheistic rigour of Judaism posed difficulties for Roman policy that led at times to compromise and the granting of special exemptions. Tertullian noted that the Jewish religion, unlike that of the Christians, was considered a religio licita, "legitimate religion." Wars between the Romans and the Jews occurred when conflict, political as well as religious, became intractable. When Caligula wanted to place a golden statue of his deified self in the Temple in Jerusalem, the potential sacrilege and likely war were prevented only by his timely death.^[635] The Siege of Jerusalem in 70 AD led to the sacking of the temple and the dispersal of Jewish political power (see Jewish diaspora).

Christianity emerged in Roman Judea as a Jewish religious sect in the 1st century AD. The religion gradually spread out of Jerusalem, initially establishing major bases in first Antioch, then Alexandria, and over time throughout the Empire as well as beyond. Imperially authorized persecutions were limited and sporadic, with martyrdoms occurring most often under the authority of local officials.^{[636][637][638][639][640][641]}

The first persecution by an emperor occurred under Nero, and was confined to the city of Rome. Tacitus reports that after the Great Fire of Rome in AD 64, some among the population held Nero responsible and that the emperor attempted to deflect blame onto the Christians.^[642] After Nero, a major persecution occurred under the emperor Domitian^[643][644] and a persecution in 177 took place at Lugdunum, the Gallo-Roman religious capital. A surviving letter from Pliny the Younger, governor of Bithynia, to the emperor Trajan describes his persecution and executions of Christians.^[645] The Decian persecution of 246–251 was a serious threat to the Church, but ultimately strengthened Christian defiance.^[646] Diocletian undertook what was to be the most severe persecution of Christians, lasting from 303 to 311.

In the early 4th century, Constantine I became the first emperor to convert to Christianity. During the rest of the fourth century, Christianity became the dominant religion of the Empire. The emperor Julian, under the influence of his adviser Mardonius made a short-lived attempt to revive traditional and Hellenistic religion and to affirm the special status of Judaism, but in 380 (Edict of Thessalonica), under Theodosius I Christianity became the official state church of the Roman Empire, to the exclusion of all others. From the 2nd century onward, the Church Fathers had begun to condemn the diverse religions practiced throughout the Empire collectively as "pagan."^[647] Pleas for religious tolerance from traditionalists such as the senator Symmachus (d. 402) were rejected by the efforts of Pope Damasus I and Ambrose – Roman administrator turned bishop of Milan (374-397); Christian monotheism became a feature of Imperial domination. Christian heretics as well as non-Christians were subject to exclusion from public life or persecution, but Rome's original religious hierarchy and many aspects of its ritual influenced Christian forms,^[648][649] and many pre-Christian beliefs and practices survived in Christian festivals and local traditions.

Political legacy

Several states claimed to be the Roman Empire's successors after the fall of the Western Roman Empire. The Holy Roman Empire, an attempt to resurrect the Empire in the West, was established in 800 when Pope Leo III crowned Frankish King Charlemagne as Roman Emperor on Christmas Day, though the empire and the imperial office did not become formalized for some decades. After the fall of Constantinople, the Russian Tsardom, as inheritor of the Byzantine Empire's Orthodox Christian tradition, counted itself the Third Rome (Constantinople having been the second). These concepts are known as Translatio imperii.^[650]

When the Ottomans, who based their state on the Byzantine model, took Constantinople in 1453, Mehmed II established his capital there and claimed to sit on the throne of the Roman Empire.^[651] He even went so far as to launch an invasion of Italy with the purpose of re-uniting the Empire, which however was suppressed by Christian forces a year later. Mehmed II also invited European artists to his capital, including Gentile Bellini.^[652][653]

In the medieval West, "Roman" came to mean the church and the Pope of Rome. The Greek form Romaioi remained attached to the Greek-speaking Christian population of the Eastern Roman Empire and is still used by Greeks in addition to their common appellation.^[654]

The Roman Empire's territorial legacy of controlling the Italian peninsula would influence Italian nationalism and the unification of Italy (Risorgimento) in 1861.^[655] Further Roman imperialism was claimed by fascist ideology, particularly by the Italian Empire and Nazi Germany.

In the United States, the founders were educated in the classical tradition,^[656] and used classical models for landmarks and buildings in Washington, D.C., to avoid the feudal and religious connotations of European architecture such as castles and cathedrals.^{[657][658][659][660][661][662][663]} In forming their theory of the mixed constitution, the founders looked to Athenian democracy and Roman republicanism for models, but regarded the Roman emperor as a figure of tyranny.^[664][665]

See also

• Daqin ("Great Qin"), the ancient Chinese name for the Roman Empire; see also Sino-Roman relations
• Fall of the Western Roman Empire
• Imperial Italy
• List of Roman dynasties

Notes

References

Citations