เลออาฟวร์

เลออาฟวร์ เลอ อาฟว  ร์ ( นอร์มัน )
จังหวัดย่อยและชุมชน
เลออาฟวร์ในเดือนกันยายน 2019
ธง ตราแผ่นดิน
ที่ตั้งของเลออาฟวร์
เลออาฟวร์ Show map of France เลออาฟวร์ Show map of Normandy
พิกัด: 49°29′N 0°06′E / 49.49°N 0.10°E / 49.49; 0.10พิกัด : 49°29′N 0°06′E  / 49.49°N 0.10°E / 49.49; 0.10
ประเทศ	ฝรั่งเศส
ภาค	นอร์มังดี
สาขา	แม่น้ำแซน-มาริติม
เขตการปกครอง	เลออาฟวร์
แคนตัน	เลอ อาฟวร์-1 , 2 , 3 , 4 , 5และ6
ความสัมพันธ์ระหว่างชุมชน	Le Havre Seine Métropole
รัฐบาล
• นายกเทศมนตรี(2563-2569)	เอดูอาร์ ฟิลิปป์[1] ( Horizons )
พื้นที่ 1	46.95 กม. 2 (18.13 ตร.ไมล์)
• ในเมือง  (2017)	194.9 กม. 2 (75.3 ตารางไมล์)
• เมโทร  (2017)	678.4 กม. 2 (261.9 ตารางไมล์)
ประชากร  (ม.ค. 2561) [2]	169,733
• อันดับ	อันดับที่ 15 ในฝรั่งเศส
• ความหนาแน่น	3,600/กม. 2 (9,400/ตร.ไมล์)
•  Urban  (2017 [3] )	235,218
• ความหนาแน่นของเมือง	1,200/กม. 2 (3,100/ตร.ไมล์)
•  เมโทร  (2017 [3] )	326,865
• ความหนาแน่นของเมโทร	480/กม. 2 (1,200/ตร.ไมล์)
เขตเวลา	UTC+01:00 ( CET )
• ฤดูร้อน ( DST )	UTC+02:00 ( CEST )
อินทรี /รหัสไปรษณีย์	76351 /76600, 76610, 76620
เว็บไซต์	www.lehavre.fr
มรดกโลกขององค์การยูเนสโก
ชื่อเป็นทางการ	เลออาฟวร์ เมืองที่สร้างขึ้นใหม่โดยออกุสต์ แปเรต์
เกณฑ์	วัฒนธรรม: ii, iv
อ้างอิง	1181
จารึก	2005 (29 เซสชัน )
พื้นที่	133 เฮค
เขตกันชน	114 ฮ่า
1ข้อมูลทะเบียนที่ดินของฝรั่งเศส ซึ่งไม่รวมทะเลสาบ สระน้ำ ธารน้ำแข็ง > 1 กม. 2 (0.386 ตารางไมล์หรือ 247 เอเคอร์) และปากแม่น้ำ

เลออาฟร์ ( / ลิตรə ชั่วโมง ɑː วี ( R ə ) / , ^{[4] [5] [6]} ฝรั่งเศส:  [ləɑvʁ (ə)] ( ฟัง ) ; นอร์แมน : Le Havre ) เป็นภาษาฝรั่งเศสในเมืองชุมชนและเมือง ในSeine-Maritime แผนกในนอร์มัภูมิภาคตะวันตกเฉียงเหนือของฝรั่งเศส มันตั้งอยู่บนฝั่งขวาของปากแม่น้ำของแม่น้ำเซนในช่องทางตะวันตกเฉียงใต้ของอีเดอ Cauxใกล้กับPrime Meridianมาก เลออาฟร์เป็นชุมชนที่มีประชากรมากที่สุดของ Upper Normandy แม้ว่าประชากรทั้งหมดของประเทศมากขึ้น Le Havre ขยายที่มีขนาดเล็กกว่ารูอองรองจากแร็งส์ก็เป็นจังหวัดย่อยที่ใหญ่เป็นอันดับสองในฝรั่งเศส ชื่อเลออาฟวร์หมายถึง "ท่าเรือ" หรือ "ท่าเรือ" ผู้อยู่อาศัยเป็นที่รู้จักกันHavraisหรือHavraises ^[7]

เมืองและท่าเรือก่อตั้งโดยกษัตริย์ฟรานซิสที่ 1ในปี ค.ศ. 1517 การพัฒนาเศรษฐกิจในสมัยต้นยุคแรกได้รับผลกระทบจากสงครามศาสนาความขัดแย้งกับอังกฤษ โรคระบาด และพายุ เลออาฟวร์เริ่มเติบโตตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 18 และท่าเรือเริ่มแรกด้วยการค้าทาส จากนั้นการค้าระหว่างประเทศอื่นๆ หลังจากการทิ้งระเบิดในปี 1944 บริษัทAuguste Perret ได้เริ่มสร้างเมืองขึ้นใหม่เป็นรูปธรรม อุตสาหกรรมน้ำมัน เคมี และยานยนต์มีพลวัตในช่วงTrente Glorieuses (บูมหลังสงคราม) แต่ทศวรรษ 1970 เป็นจุดสิ้นสุดของยุคทองของเรือเดินสมุทร และการเริ่มต้นของวิกฤตเศรษฐกิจ: จำนวนประชากรลดลง การว่างงานเพิ่มขึ้น และยังคงอยู่ในระดับสูงในปัจจุบัน

การเปลี่ยนแปลงในปี 2533-2543 มีมากมาย สิทธิที่ได้รับรางวัลการเลือกตั้งระดับชาติและมุ่งมั่นที่เมืองไปยังเส้นทางของ reconversion ที่กำลังมองหาการพัฒนาภาคบริการและอุตสาหกรรมใหม่ ( วิชาการ , กังหันลม ) โครงการท่าเรือ 2000เพิ่มความจุตู้คอนเทนเนอร์เพื่อแข่งขันกับท่าเรือของยุโรปเหนือ เปลี่ยนเขตทางตอนใต้ของเมือง และเรือเดินสมุทรกลับมา เลออาฟวร์สมัยใหม่ยังคงได้รับอิทธิพลอย่างมากจากการจ้างงานและประเพณีการเดินเรือ ใช้พอร์ตเป็นอันดับสองในประเทศฝรั่งเศสหลังจากที่มาร์เซย์ , สำหรับการจราจรทั้งหมดและใหญ่ที่สุดในฝรั่งเศสภาชนะพอร์ต

ในปี พ.ศ. 2548 ยูเนสโกได้กำหนดให้เมืองเลออาฟวร์ตอนกลางเป็นมรดกโลกเนื่องจากมีการสร้างใหม่และสถาปัตยกรรมหลังสงครามโลกครั้งที่สองอันเป็นเอกลักษณ์ ^[8]พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ Andre Malrauxเป็นที่สองของฝรั่งเศสจำนวนของภาพวาดอิมเพรส เมืองนี้ได้รับรางวัลดอกไม้สองดอกจากสภาเมืองและหมู่บ้านแห่งชาติในบลูมในการแข่งขันของเมืองและหมู่บ้านในบลูม ^[9]

ภูมิศาสตร์

ที่ตั้ง

เลออาฟวตั้งอยู่ 50 กิโลเมตร (31 ไมล์) ทางตะวันตกของRouenบนฝั่งของช่องแคบอังกฤษและที่ปากของแม่น้ำแซน ถนนจำนวนมากเชื่อมโยงไปยัง Le Havre กับถนนทางเข้าหลักที่ถูกวอล์คกี้ A29จากนส์และวอล์คกี้ A13จากปารีสเชื่อมโยงไปยังA131 วอล์คกี้

ด้านการบริหาร เลออาฟวร์เป็นชุมชนในภูมิภาคนอร์มังดีทางตะวันตกของกรมแซน-มาริติม พื้นที่ในเมืองเลออาฟวร์สอดคล้องกับอาณาเขตของชุมชน Agglomeration ของเลออาฟวร์ (CODAH) ^[10]ซึ่งรวมถึง 17 ชุมชนและ 250,000 คน ^[11]มันตรงปลายตะวันตกเฉียงใต้ของภูมิภาคธรรมชาติของPays de Cauxซึ่งเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุด เลออาฟร์คั่นกลางระหว่างชายฝั่งของช่องแคบจากตะวันตกเฉียงใต้ไปตะวันตกเฉียงเหนือและปากแม่น้ำแซนไปทางทิศใต้

ธรณีวิทยาและภูมิประเทศ

เลออาฟร์เป็นของปารีสลุ่มน้ำซึ่งถูกสร้างขึ้นในหินระยะเวลา ปารีสลุ่มน้ำประกอบด้วยหินตะกอน ชุมชนเลออาฟวร์ประกอบด้วยพื้นที่สองแห่งที่คั่นด้วยขอบหน้าผาธรรมชาติ ส่วนหนึ่งอยู่ในส่วนล่างของเมืองทางทิศใต้ รวมทั้งท่าเรือ ใจกลางเมือง และชานเมือง สร้างขึ้นบนพื้นที่ลุ่มและที่ราบลุ่มซึ่งเคยถูกระบายทิ้งในศตวรรษที่ 16 ^[13]ดินประกอบด้วยหลายเมตรalluviumหรือตะกอนฝากโดยSeine ^[13]ใจกลางเมืองถูกสร้างขึ้นใหม่หลังสงครามโลกครั้งที่สองโดยใช้เศษหินหรืออิฐแบนหนึ่งเมตรเป็นรากฐาน ^[14][15]

สังคมเมืองไปทางทิศเหนือเป็นส่วนหนึ่งของCauchois ที่ราบสูง : ย่าน Dollemard เป็นจุดสูงสุด (ระหว่าง 90-115 เมตร (295-377 ฟุต) เหนือระดับน้ำทะเล ) ที่ราบสูงถูกปกคลุมด้วยชั้นของแข็ง ดินและความอุดมสมบูรณ์ของดินตะกอน ^[16]พื้นหินประกอบด้วยชอล์กหนาขนาดใหญ่ที่มีความลึกสูงสุด 200 ม. (656 ฟุต) ⁽¹⁷⁾เนื่องจากความลาดชัน ชายฝั่งจึงได้รับผลกระทบจากดินถล่ม ^[18]

สภาพภูมิอากาศ

เนื่องจากทำเลที่ตั้งอยู่บนชายฝั่งของช่องทางสภาพภูมิอากาศของเลออาฟวร์คือพอสมควร มหาสมุทรวันที่ไม่มีลมนั้นหายาก มีอิทธิพลทางทะเลตลอดทั้งปี ตามบันทึกของสถานีอุตุนิยมวิทยาCap de la Heve (ตั้งแต่ปี 2504 ถึง 2533) อุณหภูมิจะลดลงต่ำกว่า 0 °C (32 °F) ใน 24.9 วันต่อปีและสูงขึ้นกว่า 25 °C (77 °F) ในวันที่ 11.3 วันต่อปี ระยะเวลาแสงแดดเฉลี่ยต่อปีคือ 1,785.8 ชั่วโมงต่อปี⁽¹⁹⁾

ปริมาณน้ำฝนมีการกระจายตลอดทั้งปี โดยสูงสุดในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว มิถุนายนและกรกฎาคมมีพายุฝนฟ้าคะนองเฉลี่ย 2 วันต่อเดือน ^[19]คุณลักษณะอย่างหนึ่งของภูมิภาคนี้คือความแปรปรวนของอุณหภูมิที่สูงแม้ในตอนกลางวัน ^[20]ลมที่พัดมาจากทิศตะวันตกเฉียงใต้สำหรับลมแรง และลมเหนือ-ตะวันออกเฉียงเหนือสำหรับลม^[21]พายุหิมะเกิดขึ้นในฤดูหนาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเดือนมกราคมและกุมภาพันธ์ ⁽¹⁹⁾

บันทึกความเร็วลมที่ Le Havre – Cap de la Heve เมื่อวันที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2530 ที่ 180 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (112 ไมล์ต่อชั่วโมง) ⁽¹⁹⁾

อันตรายธรรมชาติหลักคือน้ำท่วมพายุและกระชากพายุ เมืองต่ำเป็นเรื่องที่เพิ่มขึ้นตารางน้ำ ⁽²²⁾การขาดแหล่งน้ำภายในชุมชนป้องกันน้ำท่วมไม่ให้ล้น ชายหาดของเลออาฟวร์อาจไม่ค่อยประสบกับอุทกภัยที่เรียกว่า "น้ำท่วมจากพายุ" เหล่านี้เกิดจากการรวมกันของลมแรงคลื่นสูงและมีขนาดใหญ่ช่วงน้ำขึ้นน้ำลง

เปรียบเทียบข้อมูลอุตุนิยมวิทยาท้องถิ่นกับเมืองอื่นในฝรั่งเศส^[23]

เมือง	แสงแดด (ชั่วโมง/ปี)	ปริมาณน้ำฝน (มม./ปี)	หิมะ (วัน/ปี)	พายุ (วัน/ปี)	มีหมอก (วัน/ปี)
ค่าเฉลี่ยของประเทศ	1,973	770	14	22	40
เลออาฟวร์[19]	1,786	709	11	13	53
ปารีส	1,661	637	12	18	10
ดี	2,724	767	1	29	1
สตราสบูร์ก	1,693	665	29	29	56
แบรสต์	1,605	1,211	7	12	75

ข้อมูลสภาพอากาศสำหรับเลออาฟวร์

สิ่งแวดล้อม

การศึกษาโดยAphekomเมื่อเปรียบเทียบเมืองใหญ่สิบแห่งในฝรั่งเศสพบว่าเลออาฟวร์เป็นชุมชนเมืองที่มีมลพิษน้อยที่สุดในฝรั่งเศส^[27]เลออาฟวร์ยังเป็นเมืองที่ดีที่สุดอันดับสามของฝรั่งเศสด้วยจำนวนประชากรที่มีคุณภาพอากาศมากกว่า 100,000 คน^[28]การบัญชีคาร์บอนแสดงให้เห็นในปี 2552 ว่าเทศบาลปล่อยCO ₂ประมาณ 32,500 ตันต่อปี^[29]ในปี 2011 อุตสาหกรรมการปล่อยซัลเฟอร์ไดออกไซด์โดยเฉลี่ยต่อปีอยู่ระหว่างสามไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตรในใจกลางเลออาฟวร์ถึงสิบสองไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตรในเขตคอครัววีลล์^[30]

เทศบาลตั้งเป้าลดการปล่อย CO ₂ลง 3% ต่อปี⁽²⁹⁾เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้แผงโซลาร์เซลล์ได้รับการติดตั้งในอาคารเทศบาลหลายแห่ง (ศาลากลาง, สวนลอย) ^[31]ตั้งแต่ปี 2551 เลออาฟวร์เป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายเมืองพลังงานและในบริบทนี้ ได้นำขั้นตอนของวาระที่ 21และแนวทางด้านสิ่งแวดล้อมมาประยุกต์ใช้กับการวางผังเมือง เมืองนี้ได้รับรางวัลฉลากสิ่งแวดล้อมหลายครั้ง (ฉลากพลังงานแห่งอนาคตในปี 2552-2554 ฉลากโลกที่ยั่งยืนในปี 2552) ตั้งแต่ปี 1998 ชายหาดของเลออาฟวร์ได้รับธงฟ้าทุกปีด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกที่หลากหลาย ซึ่งครอบคลุมพื้นที่กว่า 30,000 ตร.ม. ม. ^[32]

เลออาฟวร์มีพื้นที่สีเขียวกว้างขวาง (750 เฮกตาร์หรือ 41 ตร.ม. ต่อประชากรหนึ่งคน^[31] ): สองพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดคือป่า Montgeon และสวน Rouelles ซึ่งทั้งคู่ตั้งอยู่ในเมืองตอนบน สวนของ Priory of Graville และสวนที่แขวนอยู่ให้ทัศนียภาพของเมืองตอนล่าง ในใจกลางเมือง จัตุรัส Saint-Roch และสวนศาลาว่าการมอบพื้นที่พักผ่อนหย่อนใจให้กับผู้คนระบบนิเวศต่างๆแสดงอยู่ใน Beach Gardens และ Hauser Park (ถ้ำ) ในที่สุดที่ราบสูง Dollemard ถูกจัดเป็น "พื้นที่ธรรมชาติที่ละเอียดอ่อน" ของแผนกในปี 2544 เพื่อปกป้องภูมิทัศน์และระบบนิเวศบนหน้าผา^[31]ถนนเรียงรายไปด้วยต้นไม้ 13,000 ต้น 150 สายพันธุ์ที่แตกต่างกัน^[33]

ขนส่ง

เลออาฟวร์ใช้ประโยชน์จากจุดแข็งของพื้นที่ชายฝั่งทะเลมาเป็นเวลานาน แต่ยังได้รับความเดือดร้อนจากการแยกตัวที่สัมพันธ์กัน นี่คือเหตุผลที่การเข้าถึงของเมืองที่ได้รับการปรับปรุงด้วยทางหลวงท่าเรือ A131 (E05) ซึ่งเชื่อมโยง Le Havre กับวอล์คกี้ A13มากกว่าสะพาน Tancarvilleเมืองนี้เป็นหนึ่งชั่วโมงจากพันธ์และหนึ่งและครึ่งชั่วโมงจากÎle-de-France ^[34]อีกไม่นานAutoroute A29 (E44) ได้เชื่อมต่อ Le Havre ไปทางเหนือของฝรั่งเศสและผ่านสะพาน Normandyซึ่งทำให้Amiens (ทางตะวันออกเฉียงเหนือ) อยู่ห่างออกไปสองชั่วโมงและก็อง (ทางตะวันตกเฉียงใต้) หนึ่งชั่วโมง .

TERเครือข่ายที่ทันสมัยด้วยการสร้างของLERเส้นในปี 2001 และบริการโดยตรงเพื่อFécampในปี 2005 สิบสามรถไฟ Corailของปารีส Le Havre บรรทัดสถานีลิงค์ที่ Breaute-Beuzeville, Yvetotและพันธ์กับสถานีปารีสแซง-Lazare . ^[34]นอกจากนี้ยังมีบริการTGVรายวันไปยังเลออาฟวร์: ได้เชื่อมต่อเมืองกับมาร์เซย์ตั้งแต่เดือนธันวาคม 2547 โดยให้บริการ Rouen, Mantes-la-Jolie , Versailles , Massy , Lyon , Avignon, Aix-en-Provenceและสถานี Saint Charlesในเมือง Marseille ^[34]

ไม่มีการเชื่อมโยงทางรถไฟโดยตรงเชื่อมต่อเลออาฟวร์และก็องแต่หลายโครงการหรือที่เรียกว่า "เส้นทางตะวันตกเฉียงใต้" เพื่อเชื่อมโยงเลออาฟวร์กับฝั่งซ้ายของแม่น้ำแซนจากรูอองใกล้ปากแม่น้ำได้รับการศึกษาในช่วงครึ่งหลังของ ศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 แต่ไม่มีใครรับรู้ โดยระบบขนส่งสาธารณะ จำเป็นต้องไปที่ Rouen โดยรถไฟหรือรถประจำทาง (โดยใช้ No. 20 Green Bus ) มีโค้ชที่จะเป็นสีเทาEtretatและFécampและมี VTNI สำหรับสถานที่ท่องเที่ยวในหุบเขาแม่น้ำแซนและพันธ์ที่ให้บริการระหว่างเมืองในนามของกรมSeine-Maritimeในที่สุด บริษัท AirPlus ก็ให้บริการรถรับส่งไปยังสถานีรถไฟและสนามบินของปารีส

สำหรับการขนส่งทางอากาศมีLe Havre Octeville สนามบินซึ่งตั้งอยู่ 5 กม. (3 ไมล์) ทางตอนเหนือของเลออาฟร์ที่เมืองของOcteville-sur-MerและจัดการโดยCODAH

ปลายทางหลักคือศูนย์กลางการขนส่งของลียง สถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่งมีการเสนอในแต่ละปี ( ตูนิเซีย , หมู่เกาะแบลีแอริก, โปรตุเกส , กรีซ , บัลแกเรีย , ฯลฯ ) ผ่านหน่วยงานการท่องเที่ยวในท้องถิ่นว่าเครื่องบินเช่าเหมาลำ ^{[ จำเป็นต้องตรวจสอบ ]}นอกจากนี้ยังมีFlying club Jean Maridor ที่สนามบิน

การเดินเรือของ Channel maritime เชื่อมโยงกับPortsmouthทางตอนใต้ของอังกฤษกับP&O Ferriesสิ้นสุดเมื่อวันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2548 เพื่อเข้ายึดครองโดยLD Linesซึ่งได้เปลี่ยนการกำหนดค่า สองบริการไปยังพอร์ตสมัธมีให้ทุกวัน^[34]จาก Terminal de la Citadelle เชื่อมโยงไปยังไอร์แลนด์ถูกย้ายไปยังพอร์ตของCherbourg

เวลาข้ามไปยังพอร์ตสมัธจะแตกต่างกันไปตั้งแต่ห้าชั่วโมงสามสิบนาทีถึงแปดชั่วโมง ^[35]เส้นทางอื่นที่เป็นที่นิยมไปยังพื้นที่ใกล้กับ Le Havre ได้แก่นิวฮาเวนเพื่อปป์และพูลไปCherbourg

การขนส่งในเมือง

เมืองและปริมณฑลมีเครือข่ายการคมนาคมขนส่งหนาแน่น วิธีนี้ช่วยแก้ปัญหาการแตกหักระหว่างเมืองตอนล่างกับเมืองตอนบน และทั้งสองส่วนของเมืองเชื่อมต่อกันด้วยถนนสายยาว ถนนที่คดเคี้ยว บันไดหลายขั้นรถกระเช้าไฟฟ้าและสุดท้ายคืออุโมงค์เจนเนอร์

CODAHเครือข่ายการขนส่งที่เรียกว่าLia ^[36]และมีการดำเนินการโดยบริษัท โอเชี่ยนท่าเรือขนส่ง (CTPO) ซึ่งเป็น บริษัท ในเครือของโอเลียขนส่งการยกเครื่องเครือข่ายรถโดยสารประจำทางในปี 2551 ช่วยให้บริการดีขึ้นสำหรับทุกเมืองในเขตมหานคร CTPO ดำเนินการเครือข่ายรถโดยสารประจำทางซึ่งประกอบด้วยเส้นทางในเมืองปกติ 19 เส้นทางและเส้นทางยามเย็น 6 เส้นทางที่เรียกว่า "รถเมล์เที่ยงคืน" ^[36]ที่เขตเมืองเลออาฟวร์มีรถยนต์ 165 คันและรถโดยสารประจำทาง 41 เส้นทางซึ่งมีผู้โดยสารเฉลี่ย 100,000 คนต่อวัน^[36]ตั้งแต่มกราคม 2554 มีบริการรถรับส่งเฉพาะสำหรับเขตอุตสาหกรรมและท่าเรือเลออาฟวร์ ซึ่งเป็นการเพิ่มบริการข้ามปากแม่น้ำของ VTNI^[34]ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2433 กระเช้าไฟฟ้าได้จัดให้มีการเชื่อมโยงระหว่างเมืองบนและเมืองล่างในเวลาสี่นาทีด้วยรถเคเบิล ^[37]

เลออาฟวร์มีระบบรถรางตั้งแต่ปี พ.ศ. 2437 จนกระทั่งปิดในปี พ.ศ. 2500 ไม่นานมานี้ได้มีการสร้างระบบรางใหม่ 23 สถานีและเส้นทาง 13 กิโลเมตร^[38]และเปิดเมื่อ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2555 ส่วนแรก ของเส้นทางเชื่อมต่อชายหาดกับสถานีที่ปีนขึ้นไปบนเมืองตอนบนผ่านอุโมงค์ใหม่ใกล้กับอุโมงค์เจนเนอร์แล้วแยกออกเป็นสองส่วน: ทางหนึ่งเชื่อมไปยัง Mont-Gaillard อีกทางหนึ่งไปยัง Caucriauville

ในที่สุด นับตั้งแต่การรวมตัวของเลออาฟวร์ในปี 2544 ได้ดำเนินการ LER ซึ่งเป็นสาย TER ที่เชื่อมต่อสถานีเลออาฟวร์กับโรลเลอวิลล์โดยผ่านสถานีรถไฟSNCFอีกห้าแห่งในเขตเมือง

ตั้งแต่ปี 2548 งานพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับจักรยานแบบแยกส่วนได้เพิ่มขึ้น รวมถึงการเชื่อมต่อกับGreenwayซึ่งสัญญาว่าจะเป็นเครือข่ายคุณภาพที่สำคัญ ระหว่างปี 2550 ถึง พ.ศ. 2554 ความยาวรวมของเส้นทางจักรยานเพิ่มขึ้นสองเท่าเป็น 46 กม. (29 ไมล์) ^[31]เป็นไปได้ที่จะเช่าจักรยานผ่านตัวแทนของรถบัส Océane หรือจากศาลากลาง (Vel-H) ^[37]ซึ่งมีอยู่ในมือ ในที่สุด แท็กซี่ 140 คันก็ทำงานในเลออาฟวร์และให้บริการ 25 สถานี ^[39]

เค้าโครง

เมืองตอนล่าง

เมืองสร้างใหม่หลังปี 2488

ส่วนใหญ่ถูกทำลายในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเมืองนี้ถูกสร้างขึ้นใหม่ตามแผนของสถาปนิกAuguste Perretระหว่างปี 1945 และ 1964 เฉพาะศาลากลางจังหวัดและโบสถ์ Saint Joseph (สูง 107 เมตร) เท่านั้นที่ออกแบบโดย Auguste Perret ใน commending ทำงานฟื้นฟูยูเนสโกระบุไว้เมืองของเลออาฟวร์วันที่ 15 กรกฎาคมปี 2005 เป็นมรดกโลก ^[8]พื้นที่ 133 เฮกตาร์นี้เป็นหนึ่งในสถานที่ร่วมสมัยเพียงไม่กี่แห่งในยุโรป^[8]สถาปัตยกรรมของพื้นที่โดดเด่นด้วยการใช้คอนกรีตสำเร็จรูปโดยใช้ระบบโครงแบบโมดูลาร์ 6.24 เมตรและเส้นตรง^{[8] [40]}

งานสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นอีกประการหนึ่งของใจกลางเมืองคืองานHouse of Culture ที่สร้างขึ้นในปี 1982 โดยสถาปนิกชาวบราซิลชื่อOscar Niemeyerและได้ฉายาว่า "ภูเขาไฟ" เนื่องจากรูปทรงของอาคาร^[41]ตั้งแต่ปี 2555 สถานที่แห่งนี้ได้รับการตกแต่งใหม่ทั้งภายในและภายนอกโดยมีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญพอสมควรได้รับการอนุมัติจากสถาปนิกรวมถึงการเปิดกว้างมากขึ้นสู่ด้านนอกของพลาซ่า

ย่าน Notre Dame และ Perrey ส่วนใหญ่เป็นที่อยู่อาศัย Les Halles เป็นศูนย์กลางการค้าแห่งหนึ่งของเมือง ย่านเซนต์ฟรานซิสยังสร้างใหม่หลังจากปีพ.ศ. 2488 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}แต่ในรูปแบบสถาปัตยกรรมที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง: อาคารเป็นอิฐและมีหลังคาหินชนวนแหลม ที่นี่คือย่านร้านอาหารและตลาดปลา

บริเวณใกล้เคียง

ไปทางทิศตะวันออกและทิศเหนือของใจกลางเมืองที่สร้างขึ้นใหม่เป็นย่านเก่าแก่ที่ทอดยาว (Danton, Saint-Vincent, Graville, Massillon เป็นต้น) ซึ่งรอดพ้นจากการทิ้งระเบิดในสงครามโลกครั้งที่สอง อาคารซึ่งมักสร้างด้วยอิฐมีอายุตั้งแต่ช่วงศตวรรษที่ 19 และครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 ร้านค้ากระจุกตัวอยู่ตามถนนสายหลักหลายสายในย่าน Rond-Point ในช่วงทศวรรษ 1990 และ 2000 ละแวกใกล้เคียงเหล่านี้ได้เห็นการพัฒนาขื้นใหม่ครั้งใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทของ OPAH: การปรับปรุงที่อยู่อาศัยโดยการฟื้นฟูหรือการสร้างใหม่ การสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะ และการฟื้นฟูธุรกิจ^[42]

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 และต้นศตวรรษที่ 21 บริเวณรอบสถานีรถไฟได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เนื่องจากสถานีเป็นประตูสู่เมืองที่มีถนนสายหลักตัดกันที่นี่ อาคารใหม่ผุดขึ้นมา ( มหาวิทยาลัย Le Havreเรือนกระจกที่สำนักงานใหญ่ของ SPB (ชีพสมาคมธนาคาร) และของCMA CGM , โนโวเทล , Matmut, CCI ใหม่) บางส่วนที่ได้รับการออกแบบโดยสถาปนิกที่มีชื่อเสียง สถานีขนส่งที่ได้รับการรับรองNFตั้งแต่ปี 2548 ได้รับการตกแต่งใหม่ ทิศตะวันตกเฉียงเหนือของสถานีโครงการก่อสร้างอื่นในสถานที่ของเกาะทรุดโทรมของ Turgot-Magellan จะเปิดในปี 2013 ^[43]รวมถึง 12,500 ม. ² พื้นที่สำนักงาน (135,000 ตารางฟุต) และโรงแรมสูงแปดชั้น พร้อมร้านค้าที่ชั้นล่าง

อำเภอภาคใต้

เขตทางใต้ของเลออาฟวร์ส่วนใหญ่ใช้สำหรับกิจกรรมอุตสาหกรรมและท่าเรือ มีอาคารที่สร้างด้วยอิฐจากศตวรรษที่ 19 การพัฒนาขนาดใหญ่ (ชิคาโก, เลเนจ), นิคมอุตสาหกรรม, SMEs, โกดัง, ท่าเรือและท่าเรือ, และโครงสร้างพื้นฐานด้านการขนส่ง ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}

เขตทางใต้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างลึกซึ้งเป็นเวลาหลายปีเนื่องจากการระดมทุนของยุโรป เป็นการฟื้นฟูพื้นที่ที่ถูกละเลยโดยกิจกรรมอุตสาหกรรมและท่าเรือโดยการพัฒนากิจกรรมระดับอุดมศึกษา ดังนั้น ท่าเรือจึงกลายเป็นศูนย์รวมกีฬาและความบันเทิง ( Dock Océane ) ห้างสรรพสินค้า (Docks Vauban) และห้องโถงนิทรรศการ (Docks Café) -les-Bains des Docksได้รับการออกแบบโดยสถาปนิกJean Nouvel เมื่อสิ้นปี 2555 นักศึกษาจาก Sciences-Po Europe Asia และจาก INSA ได้รวมอาคารใหม่ไว้กับ ISEL (สถาบันการศึกษาด้านลอจิสติกส์ระดับสูง) และ ENSM ในอนาคต (Ecole Nationale Supérieure Maritime) ^[44]แกนแพทย์ใหม่รอบคลินิก des Ormeaux ใหม่สร้างขึ้นในละแวกใกล้เคียงที่มีการวางแผนบ้านหลายหลังโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมการผสมผสานทางสังคม เมืองแห่งท้องทะเลและการพัฒนาอย่างยั่งยืน (โอดิสซี 21) จะได้รับการจัดรอบหอคอยโลหะหนึ่งร้อยเมตรได้รับการออกแบบสูงโดยฌองนู : โครงการถูกระงับในปี 2007 แต่การทำงานในที่สุดก็ควรเริ่มต้นในปี 2013 ^[45]ในเขตเทศบาลมี เพื่อดึงดูดผู้เข้าชมประมาณ 300,000 คนต่อปี ^[46]

เมืองตอนบน

เมืองตอนบนประกอบด้วยสามส่วน: "ชายฝั่ง" เขตชานเมืองของที่ราบสูง และบ้านจัดสรรขนาดใหญ่

ละแวกใกล้เคียงบน "ชายฝั่ง" (Dead Cliff) เป็นที่อยู่อาศัย - มีความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นในส่วนตะวันตก (Les Ormeaux, Rue Felix Faure) และเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้นทางทิศตะวันออก (St. Cecilia, Aplemont) อุโมงค์เจนเนอร์ลอดใต้ "ชายฝั่ง" และเชื่อมต่อเมืองบนกับเมืองตอนล่าง นอกจากนี้ยังอยู่บนชายฝั่งที่มีป้อมปราการสองแห่งของเมือง ได้แก่ ป้อมSainte-Adresseและ Tourneville และสุสานหลัก (สุสาน Sainte-Marie) เมื่อการล่มสลายของหน้าที่การทหารของเมือง ป้อมปราการก็ค่อยๆ ถูกดัดแปลง: ป้อม Sainte-Adresse เป็นที่ตั้งของสวนลอยและ Fort Tourneville เป็นเจ้าภาพโครงการ Tetris ในปี 2013 ซึ่งเป็นแกนของดนตรีร่วมสมัยที่มีห้องแสดงคอนเสิร์ตและสตูดิโอซ้อม^[47]

ทางตอนเหนือของย่านชานเมือง "ชายฝั่ง" เช่น Rouelles, Sainte-Cecile, la Mare au Clerc, Sanvic, Bleville และ Dollemard ได้รับการพัฒนาในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 19 ^[48]ในส่วนขยายของพวกเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือระหว่างสนามบิน Bleville และ Octeville ได้มีการพัฒนาพื้นที่ใหม่: "Les Hauts de Bleville" เขตอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมแห่งนี้ประกอบด้วยหน่วยที่อยู่อาศัยตามมาตรฐานHQEพื้นที่พัฒนาร่วม (ZAC) และโรงเรียนควรมีที่อยู่อาศัยทั้งหมด 1,000 ยูนิต^[49]

ชานเมืองส่วนปลายของชุมชนเติบโตขึ้นในช่วงหลังสงคราม เหล่านี้เป็นบ้านจัดสรรขนาดใหญ่ใน Caucriauville, Bois de Bleville, Mont-Gaillard และ Mare-rouge ซึ่งมีประชากรที่ด้อยโอกาสกระจุกตัว ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2547 หน่วยงานแห่งชาติเพื่อการต่ออายุเมือง (ANRU) ได้ลงนามกับเทศบาลเมืองฮาฟร์ในข้อตกลงฉบับแรกในการระดมทุนเพื่อการฟื้นฟูพื้นที่เหล่านี้ ข้อตกลงทางการเงินนี้มอบเงินมากกว่า 340 ล้านยูโรสำหรับบ้านจัดสรรในเขตภาคเหนือซึ่งมีประชากรประมาณ 41,000 คน การพัฒนานี้เป็นการขยายงบประมาณสำหรับGrand Projet de Ville (GPV) ทำให้สามารถรื้อถอนและสร้างบ้านใหม่ได้มากกว่า 1,700 หลัง

ประวัติ

เมื่อก่อตั้งขึ้นในปี 1517 เมืองที่ได้ชื่อว่าFranciscopolisหลังจากฟรานซิสผมของฝรั่งเศส ต่อมาได้ชื่อว่าLe Havre-de-Grâce ("ท่าเรือแห่งเกรซ" ดังนั้นHavre de Grace, Maryland ) การก่อสร้างได้รับคำสั่งให้เปลี่ยนท่าเรือโบราณของHonfleurและHarfleurซึ่งอรรถประโยชน์ลดลงเนื่องจากการตกตะกอน

ประวัติศาสตร์ของเมืองเชื่อมโยงกับท่าเรืออย่างแยกไม่ออก ในศตวรรษที่ 18 เมื่อการค้าจากอินเดียตะวันตกถูกเพิ่มเข้าไปในฝรั่งเศสและยุโรป เลออาฟวร์ก็เริ่มเติบโตขึ้น เมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน 1793 เมืองเปลี่ยนชื่อเป็นอาฟวร์เดอราทและต่อมา Havre-Marat ในเกียรติของผู้ที่เพิ่งล่วงลับJean-Paul Maratที่ถูกมองว่าเป็นผู้พลีชีพของการปฏิวัติฝรั่งเศส อย่างไรก็ตาม ในช่วงต้นปีค.ศ. 1795 ความทรงจำของมารัตก็มัวหมองไปบ้าง และในวันที่ 13 มกราคม ค.ศ. 1795 อาฟวร์-มารัตได้เปลี่ยนชื่อเป็นเลอ อาฟวร์ ซึ่งเป็นชื่อสมัยใหม่อีกครั้ง ในช่วงศตวรรษที่ 19 ได้กลายเป็นศูนย์กลางอุตสาหกรรม

เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 1 เลออาฟวร์มีบทบาทสำคัญในฐานะท่าเรือขนส่งที่ใช้ปิดกิจการหลังสงคราม ^[50]

เมืองที่ถูกทำลายในระหว่างการต่อสู้ของนอร์มัเมื่อ 5,000 คนถูกฆ่าตายและ 12,000 บ้านถูกทำลายโดยสิ้นเชิงก่อนที่จะจับภาพในการดำเนินงาน ASTONIA ศูนย์ถูกสร้างขึ้นใหม่ในสมัยสไตล์โดยAuguste Perret

Toponymy

ชื่อของเมืองนี้ได้รับการยืนยันในปี ค.ศ. 1489 ก่อนที่ฟร็องซัวที่ 1จะก่อตั้งในรูปแบบle Hable de Graceจากนั้นเป็นVille de Graceในปี ค.ศ. 1516 เมื่อสองปีก่อนการก่อตั้งอย่างเป็นทางการ^[51]การเรียนรู้และชื่อชั่วคราวของฟรานซิสโกโปลิสเพื่อเป็นเกียรติแก่กษัตริย์องค์เดียวกัน พบในเอกสารบางฉบับของฮาฟร์ มารัตซึ่งหมายถึงฌอง-ปอล มารัตระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศสแต่ไม่ได้กำหนดไว้ อย่างไรก็ตาม มันอธิบายว่าทำไมดีเทอร์มีแนนต์เสริม-de-Graceไม่ได้รับการฟื้นฟู^{[51] การ}คัดเลือกนี้ไม่ต้องสงสัยเลยถึงโบสถ์น้อยแห่งน็อทร์-ดามซึ่งตั้งอยู่ที่เว็บไซต์ของโบสถ์ที่มีชื่อเดียวกันโบสถ์หันหน้าไปทางโบสถ์ Notre Dame de Grace of Honfleurข้ามปากแม่น้ำ^[51]คำนามทั่วไปhavre ที่แปลว่า "ท่าเรือ" เลิกใช้เมื่อปลายศตวรรษที่ 18 หรือต้นศตวรรษที่ 19 แต่ยังคงถูกเก็บรักษาไว้ในวลีhavre de paixแปลว่า "ที่หลบภัย" โดยทั่วไปถือว่าเป็นเงินกู้จากมิดเดิลดัทช์ตั้งแต่ศตวรรษที่ 12 ^[52]ดั้งเดิมกำเนิดสามารถอธิบาย "ความทะเยอทะยาน" ของการเริ่มต้นชั่วโมง

งานวิจัยใหม่ แต่มุ่งเน้นไปที่ความจริงที่ว่าเป็นคำที่มีส่วนร่วมมากในช่วงต้น (ศตวรรษที่ 12) และนอร์แมนตำราในรูปแบบHable , hafne , havene , havneและhauleทำให้ต้นกำเนิดดัตช์น่า ในทางตรงกันข้ามนิรุกติศาสตร์ของสแกนดิเนเวียมีความเกี่ยวข้องเนื่องจาก Scandinavian höfn แบบเก่า(genitive hafnar ) หรือhafnหมายถึง "ท่าเรือธรรมชาติ" หรือ "สวรรค์" และวิวัฒนาการทางการออกเสียงของคำว่าétraveซึ่งแน่นอนว่ามาจากแหล่งกำเนิดของสแกนดิเนเวียก็มีรูปแบบที่คล้ายกันเช่นเอสเทเบิลและอาจมีอายุย้อนไปถึงสมัยสแกนดิเนเวียโบราณสตาฟ ^[53]

ตราประจำตระกูล

	อาวุธปัจจุบันของเลออาฟวร์ ซาลาแมนเดเป็นป้ายของฟรานซิส; สิงโตอยู่ห่างจากเสื้อแขนเบลเยียม ; มันแทนที่fleur-de-lisในปี 1926 เพื่อระลึกถึงรัฐบาลเบลเยียมที่ถูกเนรเทศในเลออาฟวร์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง )	สีแดง เงินซาลาแมนเดอร์สวมมงกุฎหรือจุดไฟเหมือนกันใน chief azure ฟ้าสาม fleurs de lis หรือ cantoned sable กับสิงโตหรือสีแดงติดอาวุธและอิดโรย
	อาวุธของเลออาฟวร์ภายใต้จักรวรรดิฝรั่งเศสที่หนึ่ง	สีแดงซาลาแมนเดอร์เงินสวมมงกุฎใน Or enflamed เดียวกันในหัวหน้าสีฟ้ากับ 3 mullets ของ Or สีฟ้าไตรมาสที่มีตัวอักษร N ที่ล้อมรอบด้วยกระบอกของ Or

การเมืองและการปกครอง

เลออาฟร์เป็นหนึ่งในสองจังหวัดย่อยของ Seine-Maritime และใหญ่เป็นอันดับสองพรีเฟ็คในประเทศฝรั่งเศสหลังจากReims นอกจากนี้ยังเป็นเมืองหลวงของ Arrondissement of Le Havre ซึ่งรวมถึง 20 Cantons และ 176 communes ^[54]มันยังเป็นสมาชิกที่ใหญ่ที่สุดของLe Havre Seine Métropole .

เมืองเลออาฟวร์ถูกแบ่งออกเป็นเก้ารัฐดังแสดงในตารางต่อไปนี้กับสมาชิกสภาในปี 2554: ^[55]

		ที่ปรึกษา	แคนตัน	รหัส Cantonal	ประชากร (1999)
		แอนนี่ กิลเลเมต	รัฐฮาฟร์-1	76 27	14,739
		ฌอง-หลุยส์ เยกาเดน	รัฐฮาฟร์-2	76 29	24,245
		เจอราร์ด ฮิวเซ่	รัฐฮาฟร์-3	76 30	23,320
		อักเนส เฟอร์แม็ง-เลอ โบโด	รัฐฮาฟร์-4	76 31	15,376
		Anita Giletta	รัฐฮาฟร์-5	76 32	28,712
		Brigitte Dufour	รัฐฮาฟร์-6	76 56	24,966
		Nathalie Nail	รัฐฮาฟร์-7	76 57	27,642
		มิเรอิล การ์เซีย	รัฐฮาฟร์-8	76 58	15,186
		มิเชล แบร์ริเออร์	รัฐฮาฟร์-9	76 59	24,602

สำหรับการเลือกตั้งรัฐสภา เลออาฟร์ครอบคลุมสองเขตเลือกตั้ง: เขตที่เจ็ด (เขต I, V, VI และ VII) และที่แปด (เขต II, III, IV, VIII, IX) ^[56]

แนวโน้มและผลลัพธ์ทางการเมือง

นักการเมืองหลายคนใช้เวลาส่วนหนึ่งของชีวิตในเมืองนี้: Jules Lecesne (1818–1878), Jules Siegfried (1837–1922) และFélix Faure (1841–1899) ได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกสภาเทศบาลและสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร สระว่ายน้ำ ศูนย์การค้า และถนนได้รับการตั้งชื่อตามRené Cotyจากเลอ อาฟวร์ ซึ่งดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศสตั้งแต่ปี พ.ศ. 2497 ถึง พ.ศ. 2502 คริสติน ลาการ์ด (เกิด พ.ศ. 2499) เข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในเลออาฟวร์ก่อนดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงเศรษฐกิจและอธิบดีกองทุนการเงินระหว่างประเทศพ.ศ. 2554

ตั้งแต่วันที่ 23 ตุลาคม 2010 นายกเทศมนตรีคือ Édouard Philippe ( UMP ) นอกจากนี้ เขายังดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีของCODAHและดำรงตำแหน่งในรัฐสภาในเขตที่ 7 ของ Seine-Maritime ตั้งแต่ปี 2555 ^[57]เขาสืบทอดตำแหน่งต่อจากAntoine Rufenacht (UMP) ซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีของ Le Havre เป็นเวลาสิบห้าปีก่อนจะลาออก เป็นหัวหน้าเทศบาล เมืองเลออาฟวร์เป็นป้อมปราการที่แข็งแรงที่สุดของพรรคคอมมิวนิสต์ฝรั่งเศสมาช้านานแล้วซึ่งเป็นผู้นำตั้งแต่ปี 2499 ถึง 2538 ^[58]โดยรวมแล้ว ชาวเมืองเลออาฟร์ในเขตเลือกตั้งที่ 7 (ย่านใจกลางเมืองและย่านตะวันตก) มีแนวโน้มที่จะลงคะแนนเสียงให้ฝ่ายขวา ในขณะที่เขตเลือกตั้งที่ 8 (ย่านตะวันออก) มักจะเลือกผู้สมัครจากฝั่งซ้าย ตัวอย่างเช่น ในการเลือกตั้งประธานาธิบดีปี 2550 เขตเลือกตั้งที่ 7 ลงคะแนนให้ Nicolas Sarkozy (UMP) 55.05% เทียบกับ 44.95% สำหรับSégolène Royal (PS) ในขณะที่เขตเลือกตั้งที่ 8 55.02% โหวตให้ผู้สมัครพรรคสังคมนิยม ^{[59] [60]}อย่างไรก็ตาม ผลการเลือกตั้งประธานาธิบดีปี 2555 ทำให้ PS ชนะในทั้งสองเขตโดยมีอัตรากำไรขั้นต้นน้อยกว่าในอันดับที่ 7 (ฮอลแลนด์: 51.71% / ซาร์โกซี: 48.29%) มากกว่าในวันที่ 8 (ฮอลแลนด์ 64.21% / ซาร์โกซี) : 35.79%). ^{[59] [60]}

การบริหารงานเทศบาล

จำนวนผู้อยู่อาศัยในเลออาฟวร์อยู่ระหว่าง 150,000 ถึง 199,999 ดังนั้นจำนวนสมาชิกสภาจึงมี 59 คน นายกเทศมนตรี 41 เทศมนตรีและ 17 เจ้าหน้าที่รูปแบบสภาของเลออาฟร์ได้รับการเลือกตั้งในปี 2008 ^[61]มันเป็นไปตามค่าเฉลี่ยเดือนละครั้งที่ศาลากลางจังหวัด การอภิปรายโดยทั่วไปจะเปิดเผยต่อสาธารณะ ยกเว้นการดำเนินการบางอย่าง ^[61]

เลออาฟวร์ประสบกับการขยายอาณาเขตหลายครั้งโดยการผนวกชุมชนใกล้เคียง:

• 1852: Ingouville และบางส่วนของ Graville-l'Eure และ Sanvic
• 2462: ทั้งหมดของ Graville-Sainte-Honorine
• 2496: เบลวิลล์
• 2498: ทั้งหมดของ Sanvic
• 1971: ส่วนหนึ่งของHarfleur (เขตของ Caucriauville)
• 1973: Rouelles (มีสถานะเป็นชุมชนที่เกี่ยวข้อง 3,184 คนในปี 2549)

นายกเทศมนตรี

รายชื่อนายกเทศมนตรีเลออาฟวร์ต่อจากการปฏิวัติฝรั่งเศสถึง 2483 ^[62]

จาก	ถึง	นายกเทศมนตรี	งานสังสรรค์	ตำแหน่ง
1790	1790	ปิแอร์ ดูวาล
1790	1791	ฌอง-ฌาค คริสตินาต
1791	1791	เฟรเดริก เฮโรลต์
1791	1793	Jacques-Ambroise Rialle
1793	พ.ศ. 2337	ฌอง-มาร์ค เบโลต์
พ.ศ. 2337	พ.ศ. 2337	ฟรองซัวส์ เบย์ล
พ.ศ. 2337	พ.ศ. 2338	Louis Lemesle
พ.ศ. 2338	พ.ศ. 2340	ฌอง-มาร์ติน เกรกัวร์
พ.ศ. 2340	พ.ศ. 2340	Jacques Ambroise Rialle
พ.ศ. 2340	พ.ศ. 2340	Marie Glier
พ.ศ. 2340	1799	อเล็กซองเดร ลาคอร์น
1799	1800	Marie Glier
1800	1800	ปิแอร์ ฟอร์ติน
1800	1821	Guillaume-Antoine Sery
1821	1830	Andre Begouen-Domeaux
1830	1830	ละฮูเสย
1830	พ.ศ. 2374	Michel Delaroche
พ.ศ. 2374	พ.ศ. 2391	Adrien Lemaistre
พ.ศ. 2391	พ.ศ. 2392	Jules Ancel
พ.ศ. 2392	พ.ศ. 2392	Alexandre Bertin
พ.ศ. 2392	พ.ศ. 2392	Frédéric Perquer
พ.ศ. 2392	พ.ศ. 2396	Adrien Lemaistre
พ.ศ. 2396	พ.ศ. 2396	อิซิดอร์ ไมเร
พ.ศ. 2396	1855	Jules Ancel
1855	1858	เอดูอาร์ ลารู
1858	พ.ศ. 2407	Just Viel
พ.ศ. 2407	พ.ศ. 2413	เอดูอาร์ ลารู
พ.ศ. 2413	พ.ศ. 2417	Ulysee Guillemard
พ.ศ. 2417	พ.ศ. 2417	เอ็มมานูเอล บีโกต์ เด ลา โรบิลยาร์ดิแยร์
พ.ศ. 2417	พ.ศ. 2421	Jules Masurier
พ.ศ. 2421	พ.ศ. 2421	Ulysee Guillemard
พ.ศ. 2421	พ.ศ. 2429	จูลส์ ซิกฟรีด
พ.ศ. 2429	1890	Paul Marion
1890	พ.ศ. 2439	หลุยส์ บรินโด
พ.ศ. 2439	1904	Théodule Marais
1904	พ.ศ. 2451	ธีโอดอร์ เมลลาร์ท
พ.ศ. 2451	พ.ศ. 2457	Henry Genestal
พ.ศ. 2457	พ.ศ. 2462	ปิแอร์-ฟรองซัวส์ มอร์แกนด์
พ.ศ. 2462	พ.ศ. 2483	ลีออน เมเยอร์

นายกเทศมนตรีตั้งแต่ปี พ.ศ. 2483

จาก	ถึง	นายกเทศมนตรี	งานสังสรรค์	ตำแหน่ง
พ.ศ. 2483	ค.ศ. 1941	Jean Risson
ค.ศ. 1941	ค.ศ. 1941	จอร์จ ปาทริโมนิโอ
ค.ศ. 1941	1944	Pierre Courant
1944	พ.ศ. 2490	Pierre Voisin	PCF
พ.ศ. 2490	พ.ศ. 2490	อัลเบิร์ต เลอ แคลนเช่
พ.ศ. 2490	พ.ศ. 2490	Pierre Adolphe Jean Voisin
พ.ศ. 2490	พ.ศ. 2497	Pierre Courant
พ.ศ. 2497	พ.ศ. 2497	Eugene Gas
พ.ศ. 2497	พ.ศ. 2499	Léopold Abadie
พ.ศ. 2499	พ.ศ. 2502	เรเน่ แคนเซ	PCF
พ.ศ. 2502	พ.ศ. 2508	โรเบิร์ต มองกิลลอน	SFIO
พ.ศ. 2508	พ.ศ. 2514	เรเน่ แคนเซ	PCF
พ.ศ. 2514	1994	อังเดร ดูโรเมีย	PCF
1994	1995	Daniel Colliard	PCF
1995	2010	Antoine Rufenacht	RPR , UMP
2010	2017	Edouard Philippe	UMP , LR
2017	2019	ลัค เลมอนเนียร์	LR
2019	2020	Jean-Baptiste Gastinne	LR
2020		Edouard Philippe	LR

สถาบันและบริการสาธารณะ

พระราชวังแห่งความยุติธรรมเลออาฟวร์ตั้งอยู่บนบูเลอวาร์ดเดอสตราสบูร์ก โดยมีภาคผนวก ได้แก่ ศาลสูง ศาลเยาวชน และศาลพาณิชย์ เมืองนี้ยังมีศาลแรงงานและศาลแขวง ในบรรดาบริการทางกฎหมายที่เสนอนั้นมีทั้งบริการช่วยเหลือทางกฎหมายและการใช้บทลงโทษ เลออาฟวร์ขึ้นอยู่กับศาลอุทธรณ์ของรูออง เรือนจำซึ่งสร้างขึ้นตั้งแต่จักรวรรดิที่สองถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ในปี 2555 เรือนจำใหม่สำหรับเลออาฟวร์สร้างเสร็จในปี 2010 ที่แซงต์-โอบิน-รูโตต์ทางตะวันออกของการรวมตัวของเลออาฟวร์ มีพื้นที่ 32,000 ตร.ม. บนพื้นที่ 15 เฮกตาร์และสามารถรองรับได้ 690 คน^[63]

กลุ่มโรงพยาบาลอาฟวร์เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกด้านสาธารณสุขการจัดการโดยคณะกรรมการกำกับประธานโดยนายกเทศมนตรีของเลออาฟร์ โครงสร้างหลักของมันคือโรงพยาบาล Flaubert (เก่าแก่ที่สุดในใจกลางเมือง) โรงพยาบาล Monod (ในMontivilliers ) โรงพยาบาล Pierre Janet (จิตเวชศาสตร์) บ้านสำหรับวัยรุ่น โรงพยาบาลรายวัน และบ้านพักผู้สูงอายุ เป็นนายจ้างรายใหญ่ที่สุดใน CODAH โรงพยาบาล Jacques Monod สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2530 ให้บริการด้านการแพทย์ ศัลยกรรม นรีเวชวิทยา สูติศาสตร์ กุมารเวชศาสตร์ ผู้สูงอายุ การดูแลติดตามสุขภาพจิต การฟื้นฟู การฟื้นฟู และสาธารณสุข

สุดท้าย มีคลินิกเอกชนหลายแห่งที่ให้การดูแลอย่างครบถ้วน: คลินิกส่วนตัวของกลุ่มปากแม่น้ำร่วมกับคลินิกเก่าของPetit Colmoulinsและ François I คลินิกส่วนตัวของ Ormeaux ตั้งอยู่ในย่าน Eure

ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 กองทหารราบที่ 129 ของแนวรบประจำการอยู่ที่เลออาฟร์และทิ้งร่องรอยสำคัญไว้ในเมืองเพื่อให้มีการตั้งชื่อถนนตามพวกเขา 74 กรมทหารราบหน่วยคอมมานโดเป็นปัจจุบัน 1963 จากการปี 1976 ในที่สุด Le Havre เป็นเมืองแม่ทูนหัวสำหรับBPC Mistral พิธีถูกจัดขึ้นที่ศาลากลางจังหวัดเมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2552 ระหว่างแวะพักที่อาคาร ^[64]

การเมืองระดับชาติ

สำหรับการเลือกตั้งที่จะสมัชชาแห่งชาติ , Le Havre เป็นตัวแบ่งแยกระหว่าง7 Seine-Maritime ของและเขตเลือกตั้งที่ 8 ปัจจุบันพวกเขามีAgnès Firmin-Le BodoและJean-Paul Lecoqเป็นตัวแทน

เมืองแฝด – เมืองพี่

เลออาฟร์จับคู่กับ: ^[65]

ข้อมูลประชากร

เลออาฟวร์ประสบกับการเติบโตของประชากรในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 ต่อจากนั้น การระบายประชากรของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งถูกชดเชยด้วยการผนวกเมือง Graville (เมืองนี้มีประชากร 27,215 คนระหว่างปี 2454 ถึง 2464) ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองประชากรลดลงอย่างมีนัยสำคัญ (สูญเสีย 57,149 คนระหว่าง 2479 และ 2489) เนื่องจากการอพยพและการทิ้งระเบิด หลังสงคราม ประชาคมเห็นจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นจนถึงปี 1975 ตั้งแต่นั้นมาจำนวนประชากรก็ลดลงอีกครั้ง โดยเฉพาะระหว่างปี 1975 และ 1982: ในช่วงหลายปีที่เกิดวิกฤตอุตสาหกรรมนี้ ประชากรลดลง 18,494 คน แนวโน้มยังคงดำเนินต่อไปในทศวรรษ 1980 แม้ว่าจะช้ากว่าก็ตาม นโยบายปัจจุบันของเทศบาลคือการสร้างที่อยู่อาศัยใหม่เพื่อดึงดูดผู้อยู่อาศัยใหม่โดยมีเป้าหมายมากกว่า 200,000 คนซึ่งเป็นระดับที่เข้าถึงได้ในทศวรรษที่ 1960 ประชากรของประชาคมแห่ง Le Havre เป็น 191,000 คนที่อาศัยอยู่ในปี 1999 ซึ่งวางเมืองที่สถานที่ที่ 12 ในเมืองที่มีประชากรมากที่สุดในประเทศฝรั่งเศสและในสถานที่แรกในนอร์มองดีในปี 2560 อินทรีนับ 170,147 คนที่อาศัยอยู่ในชุมชนของเลออาฟร์^[66]ในขณะที่เขตเมืองเลออาฟวร์มี 235,218 คนและปริมณฑลของเลออาฟร์มี 288,973 คน ^[3]

ประชากรประวัติศาสตร์

ปี โผล่. ±% ต่อปี 1793 20,620 —     1800 19,000 −1.16% 1806 19,482 +0.42% 1821 20,768 +0.43% พ.ศ. 2374 23,816 +1.38% พ.ศ. 2379 25,618 +1.47% 1841 27,154 +1.17% พ.ศ. 2389 31,325 +2.90% 1851 56,964 +12.70% พ.ศ. 2399 64,137 +2.40% พ.ศ. 2404 74,336 +3.00% พ.ศ. 2409 60,055 −4.18% พ.ศ. 2415 85,825 +6.13% พ.ศ. 2419 92,068 +1.77% พ.ศ. 2424 105,867 +2.83% พ.ศ. 2429 112,074 +1.15% พ.ศ. 2434 116,369 +0.75% พ.ศ. 2439 119,470 +0.53%	ปี โผล่. ±% ต่อปี 1901 130,196 +1.73% พ.ศ. 2449 132,430 +0.34% พ.ศ. 2454 136,159 +0.56% พ.ศ. 2464 163,374 +1.84% พ.ศ. 2469 158,022 −0.66% พ.ศ. 2474 165,076 +0.88% พ.ศ. 2479 164,083 −0.12% พ.ศ. 2489 106,934 −4.19% พ.ศ. 2497 139,810 +3.41% พ.ศ. 2505 185,029 +3.56% 2511 205,236 +1.74% พ.ศ. 2518 217,882 +0.86% พ.ศ. 2525 199,388 −1.26% 1990 195,854 −0.22% 1999 190,905 −0.28% 2550 179,751 −0.75% 2012 173,142 −0.75% 2017 170,147 −0.35%
ที่มา: EHESS [67]และ INSEE [68]

ระหว่างปี 2555 ถึง 2560 อัตราการเกิดคือ 14.3 ต่อพัน และอัตราการเสียชีวิตคือ 10.4 ต่อพัน แม้ว่าอัตราการเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติจะเป็นบวก แต่ก็ไม่สามารถชดเชยอัตราการย้ายถิ่นสุทธิที่เป็นลบอย่างชัดเจน(-0.7%) ^[66]ในปี 2560 19% ของประชากรเลออาฟวร์มีอายุต่ำกว่า 15 ปีและ 39% มีอายุต่ำกว่า 30 ปี^[66]ซึ่งสูงกว่าค่าเฉลี่ยสำหรับนครหลวงของฝรั่งเศส^[69] 24% ของผู้ชายและ 26% ของผู้หญิงมีอายุมากกว่า 60 ปี^[66]ย่านที่มีประชากรมากที่สุดคือใจกลางเมือง Sanvic, Caucriauville, Anatole France/Danton และ Côte Ouest/Ormeaux ^[48]ในปี 2552 ประชากรต่างชาติประมาณ 8,525 คนหรือ 4.8% ของประชากร^[70]ผู้อพยพ 12,148 คนอาศัยอยู่ในฮาฟร์หรือ 6.8% ของประชากรในเมือง^[71]ส่วนใหญ่มีต้นกำเนิดจากแอฟริกาเหนือ (5060) หรือแอฟริกัน (3114) ^[72]

ด้วยการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่ส่งผลกระทบต่อเมือง กลุ่มวิชาชีพและวิชาชีพทางสังคม (PCS) ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1980: ระหว่างปี 1982 ถึงปี 1999 จำนวนคนงานลดลงประมาณหนึ่งในสาม (-10,593) ส่วนแบ่งของพวกเขาใน ที่ใช้งานแรงงานเป็น 16% ในปี 1982 และ 12.5% ในปี 1999 ^[73]ประชากรของแรงงานมีความเข้มข้นในเขตชานเมืองทางตอนใต้ใกล้กับท่าเรือและเขตอุตสาหกรรม^[48]ในเวลาเดียวกันจำนวนผู้บริหารและวิชาชีพทางปัญญาเพิ่มขึ้น 24.5% ซึ่งอธิบายได้บางส่วนจากการสร้างและพัฒนามหาวิทยาลัยเลออาฟวร์. ในปี 2560 เมืองนี้มีสัดส่วนผู้จัดการและอาชีพทางปัญญาต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ (14.4% เทียบกับ 18.1%) ^{[66] [74]}สัดส่วนของคนงาน (22.5%) สูงกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ (19.9%) ^{[66] [74]}จาก 16.7% เป็น 21.7% ของกำลังแรงงาน อัตราการว่างงานเพิ่มขึ้นระหว่างปี 2550 ถึง 2560 และยังคงสูงกว่าในส่วนที่เหลือของประเทศ (13.9%) ^{[66] [74]}สัดส่วนของชาวเลออาฟร์ในการจ้างงานระยะสั้น (CDD และงานชั่วคราว) สูงกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ^{[66] [74]}ในที่สุดสัดส่วนของชาวเลออาฟวร์ที่มีวุฒิการศึกษาระดับอุดมศึกษาเพิ่มขึ้นอย่างมากจาก 17.3% ในปี 2550 เป็น 23.2% ในปี 2560 ^[66]เทียบกับ 29.9% สำหรับทั้งฝรั่งเศส ^[74]

การศึกษา

โรงเรียน

เลออาฟร์ตั้งอยู่ในสถาบันการศึกษาของรูอองเมืองนี้มีโรงเรียนอนุบาล 55 แห่ง (254 ชั้นเรียน) และโรงเรียนประถมศึกษาส่วนกลาง 49 แห่ง (402 ชั้นเรียน) ^[75]แผนกจัดการวิทยาลัย 16 แห่ง และภูมิภาคของนอร์มังดีจัดการโรงเรียน 9 แห่ง^[76]วิทยาลัย Jules Valles ใน Caucriauville จัดเป็นสถาบันที่มีความละเอียดอ่อนและวิทยาลัย 11 แห่งอยู่ในเขตการศึกษาที่มีลำดับความสำคัญสูง (ZEP) โรงเรียนประจำของความเป็นเลิศวิทยาลัย Claude Bernard เปิดในปี 2011 วิทยาลัยครั้งแรกในวันที่ Le Havre ไปในศตวรรษที่ 16, โรงเรียนมัธยมFrançoisผมก่อตั้งขึ้นในช่วงจักรวรรดิที่สองและเป็นที่เก่าแก่ที่สุดใน Le Havre ปราชญ์ฌอง-ปอล ซาร์ตร์ (1905–1980) และRaymond Aron (1905–1983) สอนที่นั่น นักเขียนArmand Salacrou (1899-1989) ศึกษาในสถาบันนี้

รายการของสาธารณะโรงเรียนมัธยม ( วิทยาลัย ) ในเลออาฟร์

โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นเอกชน

• Collège du Sacré Cœur
• วิทยาลัยเซนต์โยเซฟ
• วิทยาลัย Les Ormeaux
• วิทยาลัยมอนเตสกิเยอ

รายชื่อวิทยาลัยสาธารณะ/โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในเลออาฟร์

• Lycée Claude Monet ^{[77] [78]}
• Lycée général et technologique Porte-Océane ^[79]
• Lycée Francois I
• Lycée général et technologique โรเบิร์ต ชูแมน^[80]
• ลีซี จูลส์ ซิกฟรีด^[81]

วิทยาลัย/โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายของเอกชน

• Lycée Saint-Joseph

โรงเรียนมัธยมอาชีวศึกษาของรัฐ

• LycéeเทคนิคและอาชีพFrançoise de Grâce ^[82]
• Lycée professionalnel Jules Lecesne (ธุรกิจโรงแรมและการบริการ) ^[83]
• Lycée professionalnel Jules Siegfried (การค้าอิเล็กทรอนิกส์และเครื่องกล) ^[81]
• Lycée professionalnel Antoine Laurent de Lavoisier (การขนส่งและโลจิสติกส์ – โครงสร้างโลหะ – รถยนต์) ^[84]
• Lycée professionalnel Auguste Perret (ธุรกิจการค้าที่อยู่อาศัย) ^[85]
• Lycée professionnel Claude Monet (Accounting – Secretarial)^[86]
• Lycée professionnel Porte Océane (Accounting – Secretarial)^[79]
• Lycée professionnel Robert Schuman (Industry)^[80]

Private Vocational High Schools

• Lycée professionnel Germaine Coty
• Lycée professionnel Saint Vincent de Paul
• Lycée professionnel Jeanne d'Arc

Special schools and higher education

In 2011 there were approximately 12,000 students in all disciplines in Le Havre.^[87] Opened in 1986, the University of Le Havre is recent, medium-sized and well located: the largest campus is virtually in the centre of the city near railway and tram stations.^[88] The campus includes a University Library (2006), a gym, several dining halls with student housing, a structure incorporating a theatre, an orientation service, and student associations. In 2010–2011, 6,914 students were enrolled including 5,071 undergraduates, 1,651 Masters students, and 192 postgraduate students.^[89] The university also trains 317 engineering students^[89] including the Logistical Studies Higher Education Institute (ISEL). It offers 120 Diplomas of State prepared by the Faculty of Science and Technology, Faculty of International Affairs, and the Faculty of Arts and Humanities. Many courses are offered are related to the port operations, logistics, industry, and sustainable development. Twelve languages are taught and 17% of students are foreigners.^[90] The University of Le Havre is also a research centre with nine laboratories. It works in partnership with other higher education institutions (INSA Rouen, IEP, IUFM, and Normandy University). The University Institutes of Technology of Le Havre occupies two main sites: one in the upper town in the Caucriauville-Rouelles district which was opened in 1967 and another in the Eure district since 2011. The IUT has a total of 1,881 students divided into ten departments preparing for the DUT.^[89] There is also a branch of the teacher training institute of Rouen (IUFM) for two courses (CAPET of technology and CRPE school teacher).

In addition there is a large number of specialized higher education institutions covering a wide range of different areas. Founded in 1871,^[91] the Ecole Superieure de Commerce du Havre, one of the oldest in France, has merged with Sup Europe and l'IPER to create the Normandy Business School in 2006. This school had over 2,800 students on its five campuses (Le Havre, Caen, Deauville, Oxford and Paris) in 2015.^[92] Since the 2007 school year, the Institute of Political Studies of Paris opened a Euro-Asia cycle^[93] in Le Havre. The National School of The Merchant Marine trains Officers of the First Class for the Merchant Marine: currently located at Sainte-Adresse, it will move to the Bassin Vauban in 2015 in a building that will house 1,000 students.^[94] The National Higher School of Petrol and Motors (ENSPM) is a school for specialist petroleum engineers, petrochemists, and engine makers. The ITIP (National Institute for International Transportation and Ports) prepares students for careers in the multimodal transport and port business. The (Institut national des sciences appliquées|National Institute of Applied Sciences of Rouen) (INSA) opened a branch in Le Havre in 2008 with a civil engineering and sustainable construction department. The SPI (Axis of Science for the Engineer) is expected to reopen in 2012 in a new building in the Eure district.^[95]

In the arts, the Conservatory of Departmental Radiance Arthur Honegger is attended by 1,680 students (music, dance and drama).^[96] The Graduate School of Art of Le Havre (ESAH) offers several degrees and preparation for competition. Finally 800 people study in paramedical and social schools mostly in the IFSI (Institute of Training in Nursing) which has approximately 600 students.^[89][97]

Sports

The city of Le Havre has some of the oldest sports clubs in France: the Le Havre Rowing Society (1838),^[98] the Regatta Society of Le Havre (1838), and Le Havre Athletic Club (1872), doyen of French football and rugby clubs.^{[99][100][101]}

The city also hosted the sailing events for the 1900 and 1924 Summer Olympics, respectively.

Le Havre is dominated by three professional sports teams: the first is the Le Havre AC football team who played in Ligue 1 for the last time in 2008–2009 and is currently in Ligue 2. Its training centre is well-reputed for having trained a number of international French players, including Vikash Dhorasoo, Julien Faubert, Jean-Alain Boumsong, Lassana Diarra, and Steve Mandanda. The second major sports team is Saint Thomas Basketball who represent the city in LNB Pro A. Thirdly the HAC women's team who play in the first division with many international players in its ranks. The team won their first major national title, the Coupe de France for women's handball in 2006. Le Havre Rugby athletic club plays in Fédérale 3 (equivalent to 5th division). The Hockey Club of Le Havre played at the fourth level nationally (Division 3) for the 2008–2009 season. The team is nicknamed the "Dock's du Havre".^[102]

The maritime side of the city is found in many sports: for example, the tradition of sailing is old. On 29 July 1840 the first French pleasure boat regatta was held. Today, Le Havre is known as a water sports and Seaside resort. The marina can host deepwater vessels around the clock in any weather. Built in the Interwar period, it is now the largest in Seine-Maritime with about 1,300 moorings^[103] additional moorings were installed in the Vauban basin in 2011–2012.^[104] The Havraise Rowing Society has trained many rowers to a high level as Thierry Renault. The Club Nautique Le Havrais (CNH) is the centre of mixed swimming, synchronized swimming, and men's water polo. The Centre Nautique Paul Vatine is the fifth largest club in the country for the number of sports licenses it holds; it ranks second in the Division 1 of the Championship France for Catamaran Clubs.^[105]

Several major local sportsmen began their career at Le Havre: the swimmer Hugues Duboscq was an Olympic medallist several times. In judo the French team has two members from Le Havre: Dimitri Dragin and Baptiste Leroy. Jerome Le Banner is a professional kick-boxer at world level who participates in the K-1 championship. Finally the navigator Paul Vatine, who was lost at sea in 1999, won the Transat Jacques Vabre several times.

Facilities

The city has 99 sports facilities including 46 gymnasiums, 23 sports fields, and 5 swimming pools.^[106] The Stade Océane (Ocean Stadium), inaugurated in July 2012, replaced the Stade Jules Deschaseaux. With 25,000 seats, it can host football matches as well as other sporting and cultural events.^[107] Basketball and Handball matches are playued in the Dock Océane hall (3600 seats) while ice hockey is played at the ice hockey rink (900 seats). Of the five swimming pools in the city, two are operated by the municipality: the CNH (which has an Olympic pool for competitions) and Les Bains Des Docks (which was designed by the architect Jean Nouvel). Le Havre has the largest free outdoor skatepark in France with approximately 7,000 m2 allocated to the urban Boardsport.^[108] The port infrastructure allows for many water activities such as sailing, fishing, canoeing, and rowing. Finally, the beach is a place for kitesurfing, windsurfing and surfing.

Events

Le Havre has been and is still the venue of major sports events: the Tour de France has passed a dozen times by the Ocean Gate, the last stage took place here in 2015. Sailing events are often held and the Transat Jacques Vabre transatlantic race has been held every two years since 1993 linking Le Havre to Latin America. The course of the Solitaire du Figaro was partly in Le Havre in 2010. Since 2006, weekends of freestyle board sports have been popular (skateboarding, rollerblading, funboard, kiteboarding, skydiving etc.). Every summer roller blade events are organized in the city on Friday evening every fortnight and have great success. The first International Triathlon was held in 2012.^[109] Finally, there are several opportunities for runners with ten kilometres (6.2 miles) in Le Havre or the strides of Montgeon.

Media

Five newspapers cover the Le Havre agglomeration: the dailies Le Havre libre, Le Havre Presse, Paris Normandie in its Le Havre edition in collaboration with Le Havre Presse and Liberté-Dimanche (communal Sunday edition of the previous three) are part of the Hersant group which is currently in serious financial trouble and looking for a buyer. A free weekly of information, Le Havre Infos (PubliHebdo group^[110]) has been published since 2010 every Wednesday and is available in many places in the city.^[111][112]

Several magazines provide local information: LH Océanes (Municipal magazine) and Terres d'Agglo (Agglomeration Area magazine) to which must be added several free magazines: Aux Arts (cultural information more focused on the Basse-Normandie region) Bazart (cultural events in Le Havre but now with circulation across all of Normandy), and HAC Magazine (news about HAC). Several newspapers are also available on the Internet: Infocéane, Le Havre on the Internet.

A local televised edition on France 3, France 3 Baie de Seine, is broadcast every evening then again on France 3 Haute Normandie. Radio Albatros is a local station installed in the Sanvic du Havre district transmitting on FM frequency 88.2.^[113] Radio Vallée de la Lézarde, based in Épouville, RESONANCE on 98.9, and RCF Le Havre are other radio stations. It was in Le Havre radio stations that the journalist and television host Laurent Ruquier, who was born in Le Havre in 1963, began his career. Several national and regional radio stations are relays for Le Havre: local information on France Bleu Haute Normandie, local relay from 12 noon to 4pm on Virgin radio Normandie 101.8 FM, local relay for Information from 6am to 9am and from 4pm to 8pm on NRJ Le Havre 92.5 FM. Associations like LHnouslanuit and Only-Hit have tried to develop alternative and cultural local radio by featuring local community associations (Papa's Production, Ben Salad Prod, Asso6Sons, Agend'Havre, Pied Nu, I Love LH).^[114]

Religion

At the request of Monsigneur André Mulch, Archbishop of Rouen, Pope Paul VI decided on 6 July 1974 through the papal bull Quae Sacrosanctum on the creation of the diocese of Le Havre (Portus Gratiae in Latin meaning "Port of Grace"). The diocese was created from part of the parishes of the Archdiocese of Rouen to the west of a line joining Norville to Sassetot-le-Mauconduit. Monseigneur Michel Saudreau, its first bishop, was ordained on 22 September 1974. The church of Notre Dame was promoted to Cathedral Notre Dame du Havre. Today, the commune of Le Havre is divided into eight parishes^[115] and 24 places of worship (churches and chapels). The oldest chapel is Saint-Michel d'Ingouville which dates back to the 11th century. The Church of Saint Joseph du Havre, built by Auguste Perret, dominates the city with its spire 107m high. There are several monastic establishments (Carmel of the Transfiguration, Franciscan Monastery, Little Sisters of the Poor, etc.).

The Protestant Church of Le Havre was built in the city centre in 1862. Bombed in 1941, it lost its pediment, its bell tower, and roof. Rebuilt in 1953 by the architects Jacques Lamy and Gérard Dupasquier,^[116] who worked in the Auguste Perret office, is the only building in Le Havre uniting the original architecture of the 19th century with the architecture of the Perret school. Le Havre also has seven evangelical Protestant churches: Salvation Army, Seventh Day Adventist, Apostolic Church, Assembly of God, Baptist Church, Good News Church, et Church of Le Havre as well as several Protestant churches of African origin.

The city also has seven Muslim places of worship: the socio-cultural association of Muslims in Upper Normandy, En-Nour Mosque on Rue Paul Claudel, El Fath Mosque on rue Victor Hugo, Bellevue mosque on rue Gustavus Brindeau, and three prayer rooms located on rue Audran, Boulevard Jules Durant, and rue Lodi. The synagogue, located in the rebuilt central city, was visited by President Jacques Chirac in April 2002.^[117] It is the seat of the association consistoriale israélite du Havre whose president is Victor Elgressy.

Economy

General

Although well developed and diversified, the local economy relies heavily on industrial sites, international groups, and subcontracted SMEs. The Le Havre economy is far from decision centres which are located mainly in Paris and major European economic cities. There is therefore a low representation of head offices in the city with the exception of some local economic successes such as the Sidel Group (now a subsidiary of Tetra Pak) – a distributor of interior furniture, and the ship-owner Delmas which was recently acquired by the CMA-CGM group.

Major employers in the Le Havre area

Name	Commune	Sector
Renault Sandouville	Sandouville	Automobile
Centre Hospitalier Général	Le Havre	Health
Le Havre Commune	Le Havre	Administration publique
Total S.A.	Gonfreville	Raffinage
Port Authority of Le Havre	Le Havre	Port Services
Aircelle	Gonfreville	Aeronautical Construction
Total Petrochemicals	Gonfreville	Petrochemicals
SNCF	Le Havre	Transport
Dresser-Rand	Le Havre	Mechanical Equipment
Chevron	Gonfreville	Petrochemicals

Port

With 68.6 million tons of cargo in 2011, the port of Le Havre is the second largest French seaport in trade volume behind that of Marseille and 50th largest port in the world.^[118] It represents 60% of total French container traffic with nearly 2.2 million Twenty-foot equivalent unit|EVP]s in 2011.^[119][120] At the European level, it is 8th largest for container traffic and 6th largest for total traffic. The Port receives a large number of oil tankers that transported 27.5 million tonnes of crude oil and 11.7 million tonnes of refined product in 2011.^[119] Finally, 340,500 vehicles passed through the Roll-on/roll-off terminal in 2010.^[120] 75 regular shipping lines serve 500 ports around the world.^[120] The largest trading partner of the port of Le Havre is the Asian continent which alone accounts for 58% of imports by container and 39.6% of exports.^[119] The rest of the traffic is distributed mainly to Europe and America.

Le Havre occupies the north bank of the estuary of the Seine on the Channel. Its location is favourable for several reasons: it is on the most frequented waterway in the world; it is the first and last port in the North Range of European ports – the largest in Europe which handles a quarter of all global maritime trade.^[121] As a deepwater port, it is accessible to all types of ships whatever their size around the clock.^[121] At the national level, Le Havre is 200 kilometres (124 mi) west of the most populous and richest region in France: Île-de-France. Since its founding in 1517 on the orders of François I, Le Havre has continued to grow: today it measures 27 km (17 mi) from east to west, about 5 km (3 mi) from north to south with an area of 10,000 hectares (24,711 acres).^[121] The last big project called Port 2000 increased the handling capacity for containers.

The port provides 16,000 direct jobs^[120] to the Le Havre region, to which must be added indirect jobs in industry and transport. With approximately 3,000 employees in 2006, the activities of distribution and warehousing provide more jobs,^[122] followed by road transport (2,420 jobs) and handling (2,319 jobs).^[122]

In 2011, 715,279 passengers passed through the port of Le Havre^[119] and there were 95 visits by cruise ships carrying 185,000 passengers.^[123] The port expects 110 cuise ship calls in 2012. Created in 1934, the leisure boat harbour of Le Havre is located to the west and is the largest French boat harbour in the Channel with a capacity of 1,160 moorings.^[124] Finally, there is a small fishing port in the Saint-François district and a Hawker centre.

Industry

Most industries are located in the industrial-port area north of the estuary and east of the city of Le Havre. The largest industrial employer (2,400 employees^[125]) of the Le Havre region is the Renault public company in the commune of Sandouville. The second important sector for the industrial zone is petrochemicals. The Le Havre region has more than a third of French refining capacity. It provides about 50% of the production of basic plastics and 80% of additives and oils^[126] with more than 3,500 researchers working in private and public laboratories. Large firms in the chemical industry are mainly in the communes of Le Havre (Millenium Chemicals Le Havre), Montivilliers (Total S.A., Yara, Chevron Oronite SA, Lanxess, etc.) and Sandouville (Goodyear Chemicals Europe). A total of 28 industrial establishments manufacture plastics in the Le Havre area many of which are classed as SECESO.^{[citation needed]}

There are several firms in the aerospace industry: SAFRAN Nacelles, a supplier to Airbus, Boeing and other commercial air-framers, making jet engine nacelles and thrust reversers, is located in Harfleur and employs 1,200 people from the Le Havre area.^[127] Finally, Dresser-Rand SA manufactures equipment for the oil and gas industry and employs about 700 people.^[128] In the energy field, the EDF thermal power plant of Le Havre has an installed capacity of 1,450MW and operates using coal with 357 employees.^[129] The AREVA group announced the opening of a factory for building wind turbines: installed in the port of Le Havre, it should create some 1,800 jobs.^[130] The machines are designed for Offshore wind power in Brittany, the UK, and Normandy.

Other industries are dispersed throughout the Le Havre agglomeration: the Brûlerie du Havre, which belongs to Legal-Legoût, located in the district of Dollemard that roasts coffee, Sidel located both in the industrial area of Port of Le Havre and Octeville-sur-Mer designs and manufactures blow moulding machines and complete filling line machines for plastic bottles.

Services sector

The two largest employers in the service sector are the Groupe Hospitalier du Havre with 4,384 staff^[131] and the City of Le Havre with 3,467 permanent employees.^[132] The city has long been home to many service companies whose activity is related to port operations: primarily the ship-owning companies and also the marine insurance companies. The headquarters of Delmas (transport and communications, 1,200 employees) and SPB (Provident Society Banking, insurance, 500 employees) have settled recently at the entrance to the city. The head office of Groupama Transport (300 employees) is also present.

The transport sector is the largest economic sector in Le Havre with 15.5% of employment. Logistics occupies a large part of the population and the ISEL trains engineers in this field. Since September 2007 the ICC has welcomed local students in their first year in the relocated Europe-Asia campus of the Institute of Political Studies of Paris. Higher Education is represented by the University of Le Havre which employs 399 permanent professors and 850 lecturers^[133] as well as by engineering companies like Auxitec and SERO.

There are many growth factors in the tourist industry: blue flag rating, World Heritage status from UNESCO, the label French Towns and Lands of Art and History, cruise ship development, a policy of value-creation from heritage, and the City of the Sea project. In January 2020 the city had 26 hotels with a total of 1,428 rooms.^[66]

Le Havre is the seat of the Chamber of Commerce and Industry of Le Havre. It manages the Le Havre Octeville Airport.

Culture

Events and festivals

Le Havre's festival calendar is punctuated by a wide range of events.

In spring a Children's Book Festival was recently created. In May there is the Fest Yves, a Breton festival in the Saint-François district. On the beach of Le Havre and Sainte-Adresse there is a jazz festival called Dixie Days in June. In July, detective novels are featured in the Polar room at the Beach hosted by The Black Anchors. Between the latter also in the context of Z'Estivales is an event offering many shows of street art throughout the summer supplemented by the festival of world music MoZaïques at the fort of Sainte-Adresse in August since 2010. In mid-August there is a Flower parade which passes through the streets of the central city.

In the first weekend of September the marine element is highlighted in the Festival of the Sea. This is a race between Le Havre and Bahia in Brazil. Also every November there is a fair held in the Docks Café. The Autumn Festival in Normandy, organized by the departments of Seine-Maritime and Eure, and the Region of Normandy, runs from September to November and offers numerous concerts throughout the region as well as theatre performances and dance. In late October, since 2009, there is rock music festival which has been at the fort of Tourneville since the moving of the Papa's Production association site there. The West Park Festival, after its inauguration in 2004, has been held in the park of the town hall of Harfleur.

Since 1 June 2006 a Biennale of contemporary Art has been organized by the group Partouche.^[134]

Cultural heritage and architecture

Many buildings in the city are classified as "historical monuments", but the 2000s marked the real recognition of Le Havre's architectural heritage. The city received the label "City of Art and History" in 2001, then in 2005 UNESCO inscribed the city of Le Havre as a World Heritage Site.^[8]

The oldest building still standing in Le Havre is the Graville Abbey. The other medieval building in the city is the Chapel of Saint-Michel of Ingouville. Because of the bombing in 1944, heritage from the modern era is rare: Le Havre Cathedral, the Church of Saint Francis, the Museum of the Hotel Dubocage of Bleville, the House of the ship-owner and the old palace of justice (now the Natural History Museum) are concentrated in the Notre-Dame and Saint-François areas. The buildings of the 19th century testify to the maritime and military vocations of the city: the Hanging Gardens, the Fort of Tourneville, Vauban docks, and the Maritime Villa. The heritage of the 1950s and 1960s which were the work of the Auguste Perret workshop forms the most coherent architecture: the Church of Saint Francis and the Town Hall are the centrepieces. The all curved architecture of the "Volcano", designed by Oscar Niemeyer, contrasts with that of the rebuilt centre. Finally, the reconstruction of many districts is a showcase for the architecture of the 21st century. Among the achievements by renowned architects are the Chamber of Commerce and Industry (René and Phine Weeke Dottelond), Les Bains Des Docks (Jean Nouvel).^[8] °

Churches

• Le Havre Cathedral: the first stone of the building was laid in 1536. It is the seat of the Bishop of Le Havre.
• Church of Saint Joseph, one of the most recognized symbols of the city. The belltower is one of the tallest in France, rising to a height of 107 metres. It was designed by Auguste Perret.
• Church of Saint Michel^[135]
• Church of Saint Vincent^[136]
• Church of Saint François^[137]
• Church of St. Anne^[138]
• Church of Saint Marie^[139]
• Chapel of Saint Michel d'Ingouville (15th century)^[140]
• Graville Abbey, a monastery dedicated to Sainte Honorine, set in grounds on the northern bank of the Seine River.^[141]
• Presbyterian Reform Church (Eglise Réformée), 47 rue Anatole France, built in 1857, bombed in 1941, the roof and ceiling were rebuilt in 1953 by two architects from the famous Auguste Perret office: Jacques Lamy and Gérard Dupasquier, The only building in town offering both ancient and the new Perret school of architecture in the same building. Holy Office each Sunday morning at 10.30.

Museums

Five Museums in Le Havre have the distinction of being classified as Musées de France (Museums of France)^[142] an official label granted only to museums of a high status. The five museums are:

Museum of modern art André Malraux – MuMa

The most important of the five, Museum Malraux was built in 1955 by the Atelier LWD and was opened in 1961 by André Malraux.^[143] This museum houses a collection of art from the late Middle Ages until the 20th century. The impressionist paintings collections are the second most extensive in France after those of the Orsay Museum in Paris. The museum houses some paintings of Claude Monet, Auguste Renoir, Raoul Dufy, Edgar Degas...^[144] I.

Musée du Vieux Havre (Museum of old Le Havre)

A Museum dedicated to the history of Le Havre with many objects from the Ancien Régime and the 19th century: furniture, old maps, statues, and paintings.

Musée d'histoire naturelle (Museum of Natural History).

Founded in 1881 but heavily damaged during World War II, the Museum of Natural History is housed in Le Havre's former law courts, built in the mid-18th century; the façade and monumental staircase are listed as historical monuments. The museum houses mineralogy, zoology, ornithology, palaeontology and prehistory departments as well as 8,000 early 19th-century paintings from the collection of local naturalist and traveller Charles-Alexandre Lesueur (1778–1846).^[145] The museum was destroyed during Allied bombings on 5 September 1944. The library was lost, along with its collections of photographs, scientific instruments and archives. The mineral and geological collections were all destroyed, including a rare collection of local mineral specimens of Normandy. The destruction of the museum was so intense, that all the catalogues, lists of donations, lists of purchases and other archives prevented even a precise inventory of all that was lost."^[146]

The Shipowner's house

From the 18th century; like the Museum of Old Havre it is dedicated to the History of Le Havre and contains many relics from the Ancien Régime as well as furniture, old maps, statues, and paintings.

Museum of the Priory of Graville

The Museum at the Priory of Graville displays many items of religious art including statues, madonnas, and other religious objects many of which are classified by the Ministry of Culture. It also houses the Gosselin collection of 206 model houses created by Jules Gosselin in the 19th century.^[147]

Other less important museums reflect the history of Le Havre and its maritime vocation. The apartment-control (Apartement-Temoine) was a standard apartment designed by in 1947–1950 and shows a place of daily life in the 1950s. The maritime museum displays objects related to the sea and the port. Finally, there are numerous exhibitions in the city such as the SPOT, a centre for contemporary art,^[148] art galleries, and Le Portique – a contemporary art space opened in 2008; the municipal library of Le Havre regularly organizes exhibitions.

Other attractions include:

• The former tribunal (18th century)
• The Town Hall: the modern belfry which now contains offices
• The "Volcan" cultural centre built by Oscar Niemeyer
• Square St. Roch
• Japanese Garden

Theatres, auditoriums and concerts

There are two main cultural axes in Le Havre: the central city and the Eure district. The Espace Oscar Niemeyer consists of a part of the "Great Volcano", a national theatre seating 1,093^[149] (which houses the National Choreographic Centre of Le Havre Haute-Normandie directed by Hervé Robbe) and secondly the "Little Volcano" with a 250-seat multi-purpose hall^[149] for live performances. The whole Espace Oscar Niemeyer has been worked on since 2011: the little volcano will be transformed into a multimedia library. As for the performances at the Great Volcano, they are now taking place in the old ferry terminal until the end of construction. Other cultural institutions of the city centre are being transformed: the cinema of art and a trial of Le Sirius facing the University will reopen in 2013. Le Tetris at the fort of Tourneville will, in 2013, be a place devoted to contemporary music. Other cultural venues are scattered in the city centre: the cinema Le Studio, the theatre of the City Hall (700 seats),^[150] the Little Theatre (450 seats),^[151] the Théâtre des Bains Douches (94 seats), Akté theatre (60 seats), and the Poulailler (Henhouse)) (associative theatre with 50 seats) host numerous shows each year. The National Choreographic Centre of Le Havre Haute-Normandie specialises in the creation and production of dance shows. Other shows and performances are given in other places and at the Conservatory Arthur Honegger.

The second cultural centre of the city is in the Eure district near the Basin Vauban. Docks Océane is a multi-purpose hall (concerts, shows, and sporting events) which can accommodate up to 4,700 spectators in 1,800 square metres (19,000 sq ft).^[152] The largest cinema in Le Havre is located on the Docks Vauban (2,430 seats).^[153] The Docks Café is an exhibition centre of 17,500 square metres (188,000 sq ft) used for shows, fairs, and exhibitions. The Magic Mirrors offers many concerts managed by the city and leased to private organizers.

Following the closure of Cabaret Electric which was located in the Espace Oscar Niemeyer in 2011 a new auditorium, Le Tetris, is under construction at the Fort of Tourneville. It was scheduled to open in September 2013 with a large festival free-of-charge.^{[citation needed]} It will consist of two halls with 800 and 200 seats, exhibition space, housing for artists in residence, a restaurant etc. Le Tetris will be a venue for contemporary music as well as theatre, dance, and visual arts. An "expectation" outside the walls was held on the site of the fort during 2012 and early 2013.^{[citation needed]}

Libraries and archives

The main library is located in the city centre, named after the writer Armand Salacrou. It has branches in all districts. A new multimedia library at the "Volcano" is being refurbished for 2014. Thousands of references are available in specialized libraries in the Higher School of Art, the Museum of André Malraux, and the Natural History Museum. Of medieval manuscripts and Incunables are conserved at the public library. The archives of the city, at the Fort of Tourneville, possesses documents from the 16th to the 20th centuries.^[154]

Representations in visual arts

The Port of Le Havre and the light on the estuary of the Seine inspired many painters: Louis-Philippe Crepin (1772–1851), Jean-Baptiste Corot (1796–1875), Eugène Isabey (1803–1886), Theodore Gudin (1802–1880), Adolphe-Felix Cals (1810–1880), Jean-François Millet (1814–1875) in 1845,^[155] Gustave Courbet (1819–1877) etc.. It is to Eugène Boudin (1824–1898) who created many representations of Le Havre in the 19th century. The artist lived for a time in the city. Thanks to its proximity to Honfleur, Le Havre was also represented by foreign artists such as William Turner, Johan Barthold Jongkind, Alfred Stevens, and Richard Parkes Bonington.

Claude Monet (1840–1926), a resident of Le Havre from the age of five, in 1872 painted Impression soleil levant (Impression, Sunrise), a painting that gave its name to the impressionist movement. In 1867–1868, he painted many seascapes in the Le Havre region (Terrasse a Sainte-Adresse (Garden at Sainte-Adresse), 1867 Bateaux quittant le port (Boats Leaving the Port), 1874). The Musée Malraux houses some of his paintings : Waterlilies, London Parliament et Winter Sun at Lavacourt. Two other Impressionists, Camille Pissarro (1830–1903) and Maxime Maufra (1861–1918) also represented the port of Le Havre which also inspired Paul Signac (1863–1935), Albert Marquet (1875–1947), and Maurice de Vlaminck (1876–1958).

Then came the school of Fauvism in which many artists did their training at Le Havre: Othon Friesz (1879–1949), Henri de Saint-Delis (1876–1958), Raoul Dufy (1877–1953), Georges Braque (1882–1963), Raymond Lecourt (1882–1946), Albert Copieux (1885–1956), who followed the course of the School of Fine Arts of Le Havre in the time of Charles Lhuillier. They left a number of paintings on the theme of the city and the port. In 1899, Henri de Toulouse-Lautrec (1864–1901) painted La serveuse anglaise du Star (The English waitress of Star) (Museum Toulouse-Lautrec, Albi) of a girl he met in a bar in the city.

Other painters who painted Le Havre and/or its surroundings such as Sainte-Adresse can be cited in particular: Frédéric Bazille, John Gendall, Thomas Couture, Ambroise Louis Garneray, Pablo Picasso (Souvenir du Havre). Jean Dubuffet studied at the School of Art in Le Havre.

Cinema

With nearly 70 films, Le Havre is one of the provincial cities most represented in the cinema.^[156] Several directors have chosen the port facilities as part of their movie:

• L'Atalante by Jean Vigo (1934)
• Le Quai des brumes by Marcel Carné (1938)
• Un homme marche dans la ville by Marcello Pagliero took place in the port and the Saint-François district after the Second World War.^[156]
• Ce qu'ils imaginent by Anne Théron (2004)

The city has also hosted the filming of several comedies such as:

• Le Cerveau by Gérard Oury (1968)
• La Beuze (2002)
• Disco (2008)
• La Fée, also presented at the Directors' Fortnight in 2011.

The film by Sophie Marceau, La Disparue de Deauville, made in 2007, contains many scenes around the port of Le Havre, in the Coty shopping centre of Coty and in the streets of the central city.

The film Le Havre by Aki Kaurismäki received two prizes at the 2011 Cannes Film Festival and also the Louis Delluc Prize.^[157] It was nominated three times for the 37th César Awards.

Literature

Le Havre appears in several literary works as a point of departure to America: in the 18th century, Father Prevost embarked Manon Lescaut and Des Grieux for French Louisiana. Fanny Loviot departed from Le Havre in 1852, as an emigrant to San Francisco and points further west, and recounted her adventures in Les pirates chinois (A Lady's Captivity among Chinese Pirates in the Chinese Seas, 1858).

In the 19th century, Le Havre was the setting for several French novels: Honoré de Balzac described the failure of a Le Havre merchant family in Modeste Mignon. Later, the Norman writer Guy de Maupassant located several of his works at Le Havre such as Au muséum d'histoire naturelle (At the Museum of Natural History) a text published in Le Gaulois on 23 March 1881 and again in Pierre et Jean. Alphonse Allais located his intrigues at Le Havre too. La Bête humaine (The Human Beast) by Émile Zola evokes the world of the railway and runs along the Paris–Le Havre railway. Streets, buildings, and public places in Le Havre pay tribute to other famous Le Havre people from this period: the writer Casimir Delavigne (1793–1843) has a street named after him and a statue in front of the palace of justice alongside another man of letters, Bernardin de Saint-Pierre (1737–1814).

In the 20th century, Henry Miller located part of the action in Le Havre in his masterpiece Tropic of Cancer, published in 1934. Bouville was the commune where the writer lived who wrote his diary in La Nausée (The Nausea) (1938) by Jean-Paul Sartre who was inspired by Le Havre city where he wrote his first novel. There are also the testimonies of Raymond Queneau (1903–1976), born in Le Havre, the city served as a framework for his novel Un rude hiver (A harsh winter) (1939). The plot of Une maison soufflée aux vents (A house blown to the winds) by Emile Danoën, winner of the Popular Novel Prize in 1951, and its sequel Idylle dans un quartier muré (Idyll in a walled neighbourhood) were located in Le Havre during the Second World War. Under the name Port de Brume Le Havre is the setting for three other novels by this author: Cerfs-volants (Kites), L'Aventure de Noël (The Adventure at Christmas), and La Queue à la pègre (Queue to the underworld). Michel Leiris wrote De la littérature considérée comme une tauromachie (Of literature considered like a bullfight) in December 1945.

Diana Gabaldon set the second novel in her Outlander series, Dragonfly in Amber (1992), partly in Le Havre.

Two mystery novels take place in Le Havre: Le Bilan Maletras (The Maletras Balance) by Georges Simenon and Le Crime de Rouletabille (Crime at the Roulette table) by Gaston Leroux. In Rouge Brésil (Red Brazil), winner of the Goncourt Prize in 2001, Jean-Christophe Rufin describes Le Havre in the 16th century as the port of departure of French expeditions to the New World: the hero Villegagnon leaves of the port to conquer new lands for the French crown which become Brazil. Martine–Marie Muller tells the saga of a clan of Stevedores from Le Havre in the 1950s to the 1970s in Quai des Amériques (Quay of the Americas).

Benoît Duteurtre published in 2001, Le Voyage en France (Travel in France), for which he received the Prix Médicis: the main character, a young American impassioned by France, lands at Le Havre which he describes in the first part of the novel. In 2008, Benoît Duteurtre publishes Les pieds dans l'eau (Feet in the water), a highly autobiographical book in which he describes his youth spent between Le Havre and Étretat. The city hosted writers such as Emile Danoën (1920–1999) who grew up in the district of Saint-François, Yoland Simon (born 1941), and Philippe Huet (born 1955). Canadian poet Octave Crémazie (1827–1879) died at Le Havre and was buried in Saint Marie Cemetery. The playwright Jacques-François Ancelot (1794–1854) was also a native of Le Havre. Two famous historians, Gabriel Monod (1844–1912) and André Siegfried (1875–1959) were from the city.

Le Havre also appears in comic books: for example, in L'Oreille cassée (The Broken Ear) (1937), Tintin embarks on the vessel City of Lyon sailing to South America. The meeting between Tintin and General Alcazar in Les Sept Boules de cristal (The Seven Crystal Balls) (1948) is in Le Havre, according to notes by Hergé in the margins of Le Soir, the first publisher of this adventure. The first adventure of Ric Hochet (1963), the designer Tibet and André-Paul Duchâteau, Traquenard au Havre (Trap at Le Havre) shows the seaside and the port. Similarly, in 1967, for the album Rapt sur le France (Rapt on France), the hero passes by the ocean port. Frank Le Gall, in Novembre toute l'année (November all year) (2000) embarks Theodore Poussin at Le Havre on the Cap Padaran.

Music

Le Havre is the birthplace of many musicians and composers such as Henri Woollett (1864–1936), André Caplet (1878–1925) and Arthur Honegger (1892–1955). There was also Victor Mustel (1815–1890) who was famous for having perfected the harmonium.

Le Havre has long been regarded as one of the cradles of French rock and blues. In the 1980s many groups have emerged after a first dynamic development in the 1960s and 1970s. The most famous personality of Le Havre rock is Little Bob who began his career in the 1970s. The port tradition in many of the groups was repeated in the unused sheds of the port, such as Bovis hall which could hold 20,000 spectators. A blues festival, driven by Jean-François Skrobek, Blues a Gogo existed for eight years from 1995 to 2002. Several artists have been produced such as: Youssou N'Dour, Popa Chubby, Amadou & Mariam, Patrick Verbeke etc. It was organized by the Coup de Bleu association whose former president was head of music Café L'Agora in the Niemeyer Centre which produced the new Le Havre scene. During these same years, the Festival of the Future, the local version of the Fête de l'Humanité (Festival of Humanity), attracted a large audience.

Currently, the musical tradition continues in the Symphony Orchestra of the city of Le Havre, the orchestra of Concerts André Caplet, the conservatory, and music schools such as the Centre for Vocal and Musical Expression (rock) or the JUPO (mainly jazz), associations or labels like Papa's Production (la Folie Ordinaire, Mob's et Travaux, Dominique Comont, Souinq, Your Happy End etc.). The organization by the association of West Park Festival since the 2000s in Harfleur and since 2004 at the Fort of Tourneville is a demonstration. Moreover, since 2008, the association I Love LH was started and promotes Le Havre culture and especially its music scene by organizing original cultural events as well as the free distribution of compilation music by local artists.

Board game

Main articles: Le Havre (board game)

Le Havre is a board game about the development of the town of Le Havre. It was inspired by the games Caylus and Agricola and was developed in December 2007.^{[citation needed]}

Norman language

Main articles: Norman language and Cauchois dialect.

The legacy of the Norman language is present in the language used by the people of Le Havre, part of which is identified as speaking cauchois. Among the Norman words most used in Le Havre there are: boujou (hello, goodbye), clenche (door handle), morveux (veuse) (child), and bezot (te) (last born).

People

Le Havre was the birthplace of:

• Georges de Scudéry (1601–1667), novelist, dramatist and poet
• Madeleine de Scudéry (1607–1701), writer
• Jacques-Henri Bernardin de Saint-Pierre (1737–1814), writer and botanist
• Charles Alexandre Lesueur (1778–1846), naturalist, artist and explorer
• Casimir Delavigne (1793–1843), poet and dramatist
• Gabriel Monod (1844–1912), historian
• Alfred-Louis Brunet-Debaines (1845–c. 1935), artist
• Louis Bachelier (1870–1946), mathematician
• Raoul Dufy (1877–1953), painter
• André Caplet (1878–1925), composer and conductor
• René Coty (1882–1962), French president (1954–1959)
• Suzanne Balguerie (1888–1973), French soprano
• Arthur Honegger (1892–1955), composer, a member of Les Six
• Thomas Roberts (1893–1976), Roman Catholic archbishop
• Jean Dubuffet (1901–1985), artist
• Jean Mallon (1904–1982), palaeographer
• Raymond Queneau (1903–1976), poet and novelist
• Jacques Leguerney (1906–1997), composer
• Bénédicte Pesle (1927–2018), arts patron
• Tristan Murail (born 1947), composer
• Laurent Ruquier (born 1963), journalist
• Jérôme Le Banner (born 1972), K-1 Fighter
• Olivier Durand (born 1967), guitarist for Elliott Murphy
• Paul Hennessey (born 1994), OG of NUIG
• Eugenia DeLamare (1824–1907) – Guilherme Schüch – Wife – Baron Von Capanema
• Elvire Murail (born 1958), writer for children
• Vikash Dhorasoo, (born 1973), International footballer
• Gueïda Fofana, footballer
• Olivier Davidas, footballer
• Dimitri Dragin, judoka
• Sylvain Poirier, mathematician
• Julien Faubert, footballer
• Fouleymata Camara, handball player
• Kevin Anin, footballer
• govy, (born 1981), artist

Others linked to the city

• Rex Cherryman, died here in 1925
• Patrick Demarchelier, fashion photographer, born in Le Havre
• Christine Lagarde, IMF managing director, grew up in Le Havre
• Jean-Paul Sartre, philosopher, taught at the Lycée François-Ier (Le Havre)

See also

• Pierre-Marie Poisson, Le Havre War Memorial
• Jean-Marie Baumel, sculpture of several bas-reliefs in Le Havre

References

• (in French) Michel de Boüard, History of Normandy, Toulouse, 2001, ISBN 2-7089-1707-2
• (in French) Pierre Gras, The Time of Ports, Decline and Recovery of Port Cities (1940–2010), Tallandier, 2010, 298 pages, ISBN 978-2-84734-675-6
• (in French) Claire Étienne-Steiner, Le Havre. City, Port, and Agglomeration, Connaissance du patrimoine de Haute-Normandie, Rouen, 1999, ISBN 2-910316-19-X

Footnotes

Further reading

French

• Joseph Abram, Le Havre: Modern City, 2011
• Nathalie Castetz, Le Havre, Seine Estuary, Paris, Héliopoles, 2012, ISBN 978-2-919006-10-6
• Franck Godard and Olivier Bouteiller, Le Havre, Déclics, 2011, ISBN 978-2-84768-231-1
• Unusual Le Havre, Renée Grimaud, Les beaux jours, 2012, ISBN 978-2-35179-101-1
• Jean-François Massé, Le Havre, attached port, Acanthe, 2003, ISBN 2-84942-003-4
• Tristan Gaston-Breton, Le Havre 1802–2002: Two centuries of economic adventure, Le Cherche midi, 2002, ISBN 2-7491-0028-3
• E. Simon, A. Fiszlewicz, Le Havre: What an Estuary!, Petit à Petit, 2002, ISBN 2-914401-26-4
• Madeleine Brocard, Atlas of the Estuary of the Seine, Rouen, Presses de l'université de Rouen, 1996
• Emanuelle Real, The Industrial Landscape of Basse-Seine, Connaissance du patrimoine en Haute-Normandie, 2009, ISBN 2-910316-33-5, 264 pages
• Jacques Basile and Didier Guyot, Another Blue City, Editions Point de Vues, 2011, 120 pages, ISBN 978-2-915548-63-1

External links

• Le Havre Official website (in French)
• Official tourism website
• Le Havre Information website (Archive)
• Le Havre on Lion1906
• Slave streets of Le Havre; article on the slave trade here in 17th and 18th century
• Le Havre on Géoportail, National Geographic Institute (IGN) website (in French)
• Texts on Wikisource:
  • "Havre, Le". Encyclopædia Britannica. 11 (9th ed.). 1880.
  • "Havre, Le". Encyclopædia Britannica. 13 (11th ed.). 1911. pp. 83–84.
  • "Havre". The American Cyclopædia. 1879.
  • "Havre". The New Student's Reference Work. 1914.
  • "Havre". Collier's New Encyclopedia. 1921.