ประวัติศาสตร์อิสราเอล
| ประวัติศาสตร์อิสราเอล |
|---|
 |
| ยุคก่อนประวัติศาสตร์ |
| อิสราเอลโบราณและยูดาห์ |
| สมัยวัดที่สอง (530 ปีก่อนคริสตศักราช–70 ซีอี) |
| สายคลาสสิก (70-636) |
| ยุคกลาง (636–1517) |
| ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ (1517–1948) |
| รัฐอิสราเอล (พ.ศ. 2491–ปัจจุบัน) |
| ประวัติศาสตร์ดินแดนอิสราเอลตามหัวข้อ |
| ที่เกี่ยวข้อง |
 พอร์ทัลของอิสราเอล |
ดินแดนแห่งอิสราเอลยังเป็นที่รู้จักในฐานะดินแดนศักดิ์สิทธิ์หรือปาเลสไตน์เป็นบ้านเกิดของชาวยิว , สถานที่ที่รูปแบบสุดท้ายของฮีบรูไบเบิลเป็นความคิดที่ได้รับการรวบรวมและบ้านเกิดของศาสนายิวและคริสต์ศาสนามันมีสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่จะยูดาย , Samaritanism , คริสต์ , อิสลาม , Druzeและศรัทธาภูมิภาคนี้อยู่ภายใต้อิทธิพลของอาณาจักรต่างๆ และเป็นผลให้มีความหลากหลายทางเชื้อชาติ การยอมรับศาสนาคริสต์โดยจักรวรรดิโรมันในศตวรรษที่ 4 นำไปสู่ชาวคริสต์กรีก-โรมันส่วนใหญ่ซึ่งไม่เพียงแค่อยู่จนถึงศตวรรษที่ 7 เมื่อพื้นที่ดังกล่าวถูกยึดครองโดยจักรวรรดิอาหรับมุสลิมแต่เป็นเวลาอีกหกศตวรรษเต็ม มันค่อยๆกลายเป็นมุสลิมส่วนใหญ่หลังจากสิ้นสุดยุคสงครามครูเสด (1099-1291) ซึ่งเป็นจุดรวมของความขัดแย้งระหว่างศาสนาคริสต์และศาสนาอิสลาม จากศตวรรษที่ 13 มันเป็นมุสลิมส่วนใหญ่กับภาษาอาหรับเป็นภาษาที่โดดเด่นและเป็นส่วนแรกของจังหวัดซีเรียของมัมลุคสุลต่านและหลัง 1516 เป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออตโตจนพิชิตอังกฤษใน 1917-1918
ขบวนการชาติยิวไซออนนิสม์ถือกำเนิดขึ้นในปลายศตวรรษที่ 19 (ส่วนหนึ่งเป็นการตอบสนองต่อลัทธิต่อต้านยิวที่เพิ่มมากขึ้น) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการที่อาลียาห์ (ชาวยิวกลับจากพลัดถิ่น ) เพิ่มขึ้น ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งรัฐบาลอังกฤษได้ให้คำมั่นต่อสาธารณชนในการสร้างบ้านของชาวยิวและได้รับมอบอำนาจให้ปกครองปาเลสไตน์โดยสันนิบาตแห่งชาติเพื่อการนี้ คู่แข่งชาตินิยมอาหรับยังอ้างสิทธิเหนือดินแดนออตโตมันและพยายามที่จะป้องกันไม่ให้เกิดการอพยพย้ายถิ่นของชาวยิวเข้าไปในปาเลสไตน์ที่นำไปสู่การเจริญเติบโตความตึงเครียดอาหรับยิว อิสรภาพของอิสราเอลในปี 1948 ที่มาพร้อมกับการอพยพของชาวอาหรับจากประเทศอิสราเอลที่อาหรับกับอิสราเอลขัดแย้ง[1]และต่อมาชาวยิวอพยพจากอาหรับและประเทศมุสลิมไปยังอิสราเอลชาวยิวประมาณ 43% ของโลกอาศัยอยู่ในอิสราเอลในปัจจุบัน ซึ่งเป็นชุมชนชาวยิวที่ใหญ่ที่สุดในโลก[2]
ในปี 1979 ความไม่สบายใจสนธิสัญญาสันติภาพอียิปต์อิสราเอลลงนามตามแคมป์เดวิดในปี 1993 อิสราเอลลงนามในข้อตกลงออสโลที่ 1กับองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์ตามด้วยการจัดตั้งหน่วยงานแห่งชาติปาเลสไตน์และในปี 1994 มีการลงนามสนธิสัญญาสันติภาพอิสราเอล-จอร์แดนแม้จะมีความพยายามที่จะสรุปข้อตกลงสันติภาพความขัดแย้งยังคงมีบทบาทสำคัญในชีวิตทางการเมือง สังคมและเศรษฐกิจของอิสราเอลและระหว่างประเทศ
ในช่วงทศวรรษแรกๆเศรษฐกิจของอิสราเอลส่วนใหญ่ควบคุมโดยรัฐและหล่อหลอมด้วยแนวคิดทางสังคมประชาธิปไตย ในช่วงทศวรรษ 1970 และ 1980 เศรษฐกิจได้รับการปฏิรูปตลาดเสรีหลายครั้งและค่อยๆ เปิดเสรี [3]ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา เศรษฐกิจเติบโตขึ้นอย่างมาก แต่ GDP ต่อหัวเพิ่มขึ้นเร็วกว่าการเพิ่มขึ้นของค่าจ้าง [4]
การกำหนดช่วงเวลา
ระยะเวลาขึ้นอยู่กับความก้าวหน้าของการวิจัย การตีความระดับภูมิภาค ระดับชาติ และอุดมการณ์ ตลอดจนความชอบส่วนตัวของผู้วิจัยแต่ละคน สำหรับภาพรวมของระบบ periodisation หลักในภูมิภาคที่กว้างให้ดูรายการของงวดโบราณคดี (Levant) การกำหนดระยะเวลาที่จัดโดยที่นั่งของสถานะการควบคุมแสดงไว้ด้านล่าง:
ยุคก่อนประวัติศาสตร์
ระหว่าง 2.6 ถึง 0.9 ล้านปีก่อน อย่างน้อยสี่ตอนของการกระจายตัวแบบโฮมินีนจากแอฟริกาไปยังลิแวนต์เป็นที่ทราบกันดีว่าแต่ละตอนมีความแตกต่างทางวัฒนธรรม หลักฐานเก่าแก่ที่สุดของมนุษย์ในช่วงต้นในดินแดนของอิสราเอลที่ทันสมัยสืบ 1.5 ล้านปีที่ผ่านมาพบว่าในUbeidiyaใกล้ทะเลกาลิลี [5]สิ่งประดิษฐ์เครื่องมือหินเหล็กไฟถูกค้นพบที่Yironเครื่องมือหินที่เก่าแก่ที่สุดที่พบได้ทุกที่นอกแอฟริกา กลุ่มอื่น ๆ ได้แก่ เก่า 1.4 ล้านปีAcheuleanอุตสาหกรรมกลุ่ม Bizat Ruhama และGesher Bnot ยาคอฟ[6]
ในเทือกเขาคาร์เมลที่El-ตะบูนและEs Skhul , [7] หยาบคายและซากศพมนุษย์ที่ทันสมัยต้นพบรวมทั้งโครงกระดูกของหญิงหยาบคายชื่อตะบูนฉันซึ่งถือได้ว่าเป็นหนึ่งในที่สุดฟอสซิลของมนุษย์ที่สำคัญเลยทีเดียว พบ. [8]ขุดที่ El-ตะบูนผลิตที่ยาวที่สุดบันทึกชั้นหินในภูมิภาคทอด 600,000 หรือมากกว่าปีที่ผ่านมาจากกิจกรรมของมนุษย์, [9]จากล่างยุคจนถึงปัจจุบันคิดเป็นประมาณหนึ่งล้านปีของวิวัฒนาการของมนุษย์ [10]เด่นอื่น ๆยุคเว็บไซต์รวมถึงถ้ำQesemและมโนด . ฟอสซิลที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษย์สมัยใหม่ทางกายวิภาคที่พบนอกแอฟริกาคือSkhul และ Qafzeh hominidsซึ่งอาศัยอยู่ทางตอนเหนือของอิสราเอลเมื่อ 120,000 ปีก่อน [11]ประมาณ 10 ปีก่อนคริสตศักราชวัฒนธรรม Natufianมีอยู่ในพื้นที่ (12)
ยุคสำริดและเหล็ก
ชาวคานาอัน (ยุคสำริด)
ในช่วงสหัสวรรษที่ 2 ก่อนคริสตศักราชคานาอันซึ่งต่อมาได้กลายเป็นที่รู้จักในนามอิสราเอล ถูกปกครองโดยอาณาจักรใหม่ของอียิปต์ตั้งแต่ราวปี ค.ศ. 1550 ถึงคริสต์ศักราช 1180. การต่อสู้ที่บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นในคริสตศักราช 1457 ที่ดโด (ที่รู้จักกันในภาษากรีกเป็น Armageddon) ระหว่างกองกำลังชาวคานาอันและของ Pharoh โมส III ชาวคานาอันไม่ทิ้งประวัติศาสตร์ไว้เป็นลายลักษณ์อักษร แต่Tjaneni ผู้จดบันทึกของทูโมสได้บันทึกการต่อสู้ไว้ [13]
ชาวอิสราเอลตอนต้น (ยุคเหล็ก 1)
บันทึกแรกของชื่ออิสราเอล (เช่นysrỉꜣr ) เกิดขึ้นในMerneptah steleซึ่งสร้างขึ้นสำหรับฟาโรห์Merneptah แห่งอียิปต์(บุตรของRamses II ) ค. 1209 ก่อนคริสตศักราช "อิสราเอลถูกทิ้งร้างและพงศ์พันธุ์ของเขาไม่อยู่" [14] William G. Deverเห็นว่า "อิสราเอล" นี้ในที่ราบสูงตอนกลางเป็นหน่วยงานทางวัฒนธรรมและอาจเป็นการเมือง เป็นกลุ่มชาติพันธุ์มากกว่าที่จะเป็นรัฐที่มีการจัดการ [15]
บรรพบุรุษของชาวอิสราเอลอาจรวมชาวเซมิตีซึ่งมีถิ่นกำเนิดในคานาอันและชาวทะเลด้วย[16] McNutt กล่าวว่า "น่าจะปลอดภัยที่จะสันนิษฐานว่าในช่วงยุคเหล็กที่ 1 ประชากรเริ่มระบุตัวเองว่าเป็น 'อิสราเอล'" โดยแยกความแตกต่างจากชาวคานาอันผ่านเครื่องหมายเช่นการห้ามการแต่งงานระหว่างกัน โดยเน้นที่ประวัติครอบครัว และลำดับวงศ์ตระกูลและศาสนา[17]
หลักฐานทางโบราณคดีบ่งชี้ถึงสังคมที่มีศูนย์กลางเหมือนหมู่บ้าน แต่มีทรัพยากรที่จำกัดมากกว่าและมีประชากรเพียงเล็กน้อย [18]หมู่บ้านมีประชากรมากถึง 300 หรือ 400, [19] [20]ซึ่งอาศัยอยู่โดยการทำฟาร์มและการต้อนสัตว์และส่วนใหญ่พึ่งตนเอง; [21]การแลกเปลี่ยนทางเศรษฐกิจเป็นที่แพร่หลาย [22]การเขียนเป็นที่รู้จักและพร้อมสำหรับการบันทึก แม้แต่ในไซต์ขนาดเล็ก [23]
ตำราและศาสนาภาษาฮีบรูฉบับแรก
ครั้งแรกที่ใช้อักษรชั่นการเขียนที่เกิดขึ้นในพื้นที่อาจจะเป็นในหมู่ประชาชนชาวคานาอันมีถิ่นที่อยู่ในประเทศอียิปต์ สิ่งนี้พัฒนาเป็นอักษรฟินิเซียนซึ่งระบบการเขียนตามตัวอักษรสมัยใหม่ทั้งหมดสืบเชื้อสายมาจากอักษร Paleo ฮิบรูเป็นหนึ่งในคนแรกที่จะพัฒนาและหลักฐานของการใช้งานที่มีอยู่จากประมาณ 1000 คริสตศักราช[24] (ดูปฏิทินเกเซอร์ ) ภาษาที่พูดอาจจะเป็นภาษาฮีบรูไบเบิล
Monotheismความเชื่อในพระเจ้าผู้ให้กฎหมายที่ทรงอำนาจเพียงองค์เดียวคิดว่ามีวิวัฒนาการในหมู่ผู้พูดภาษาฮีบรูอย่างค่อยเป็นค่อยไปในอีกไม่กี่ศตวรรษข้างหน้าจากลัทธิที่แยกจากกัน[25] ที่นำไปสู่รุ่นแรกของศาสนาในขณะนี้ ที่รู้จักกันในยูดาย
อิสราเอลและยูดาห์ (ยุคเหล็ก II)
ฮีบรูไบเบิลอธิบายสงครามอย่างต่อเนื่องระหว่างอิสราเอลและครูบาอาจารย์ที่มีทุนเป็นฉนวนกาซาชาวฟิลิสเตียเป็นผู้อพยพชาวกรีกที่อาศัยอยู่ในชายฝั่งเลวานไทน์ทางตอนใต้[26]พระคัมภีร์ระบุว่ากษัตริย์ดาวิดก่อตั้งราชวงศ์ของกษัตริย์และว่าลูกชายของเขาซาโลมอนสร้างพระวิหารทั้งดาวิดและโซโลมอนมีการอ้างอิงอย่างกว้างขวางในตำรายิว คริสเตียน และอิสลาม ลำดับเหตุการณ์มาตรฐานในพระคัมภีร์ระบุว่าประมาณ 930 ปีก่อนคริสตศักราช หลังจากการสิ้นพระชนม์ของโซโลมอนอาณาจักรก็แยกออกเป็นอาณาจักรยูดาห์ทางใต้และอาณาจักรอิสราเอลทางเหนือ. หนังสือของกษัตริย์ในพระคัมภีร์ระบุว่าไม่นานหลังจากที่ฟาโรห์แตกแยก " ชิชาค " ได้บุกเข้ายึดครองกรุงเยรูซาเลม[27]คำจารึกที่ประตูเมืองคาร์นัคในอียิปต์กล่าวถึงการรุกรานของฟาโรห์ เชชอนที่ 1 (28)
หลักฐานทางโบราณคดีสำหรับช่วงเวลานี้มีน้อยมาก ทำให้นักวิชาการบางคนแนะนำว่าส่วนนี้ของฮีบรูไบเบิล ซึ่งรวมถึงข้อความที่เขียนเมื่อสองศตวรรษต่อมา เกินความสำคัญของดาวิดและโซโลมอน[29]การอ้างอิงถึง " ราชวงศ์ของดาวิด " ที่เก่าที่สุดพบได้ในสองจารึกบนTel Dan SteleและMesha Stele ; ส่วนหลังเป็นเหล็กกล้าของโมอับซึ่งขณะนี้อยู่ในพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ซึ่งบรรยายถึงการรุกรานโมอับเมื่อ 840 ก่อนคริสตศักราชโดยอมรีกษัตริย์แห่งอิสราเอลJehuบุตรชายของ Omri ได้รับการอ้างอิงโดยบันทึกของชาวอัสซีเรีย (ปัจจุบันอยู่ในพิพิธภัณฑ์แห่งชาติอังกฤษ) การค้นพบทางโบราณคดีสมัยใหม่แสดงให้เห็นว่าเมืองหลวงของอมรีสะมาเรียมีขนาดใหญ่และ Finkelstein ได้แนะนำว่าเรื่องราวในพระคัมภีร์ไบเบิลของดาวิดและโซโลมอนเป็นความพยายามของผู้ปกครองชาวยูเดียในเวลาต่อมาเพื่อประเมินความสำเร็จของอิสราเอลต่อราชวงศ์ของพวกเขา
การรุกรานของอัสซีเรีย
ในปี ค.ศ. 854 ก่อนคริสตศักราช ตามบันทึกของชาวอัสซีเรีย ( เสาหินเคิร์ก ) [30]พันธมิตรระหว่างอาหับแห่งอิสราเอลและเบน ฮาดัดที่ 2 แห่งอารามดามัสกัสสามารถขับไล่การรุกรานของชาวอัสซีเรียได้สำเร็จ ด้วยชัยชนะในยุทธการที่คาร์คาร์ สิ่งนี้ไม่รวมอยู่ในพระคัมภีร์ที่อธิบายถึงความขัดแย้งระหว่างอาหับและเบนฮาดัด[31]ประมาณ 750 คริสตศักราชราชอาณาจักรอิสราเอลถูกทำลายโดยแอสกษัตริย์ทิกลา ธ ไพลเซอร์ไออาณาจักรฟิลิสเตียก็ถูกทำลายเช่นกัน ชาวอัสซีเรียส่งประชากรส่วนใหญ่ของอาณาจักรอิสราเอลตอนเหนือไปลี้ภัยทำให้เกิด "Lost เผ่าของอิสราเอล ". the สะมาเรียเรียกร้องที่จะสืบเชื้อสายมาจากผู้รอดชีวิตจากการพิชิตแอส. อิสราเอลก่อจลาจล (724-722 คริสตศักราช) ถูกบดหลังจากล้อมจับตัวของสะมาเรียโดยกษัตริย์แอสซาร์กอนไอ . [32]
นักวิชาการสมัยใหม่เชื่อว่าผู้ลี้ภัยจากการล่มสลายของอิสราเอลย้ายไปยูดาห์ ขยายเยรูซาเลมอย่างหนาแน่นและนำไปสู่การก่อสร้างอุโมงค์ Siloamระหว่างการปกครองของกษัตริย์เฮเซคียาห์ (ปกครอง 715–686 ก่อนคริสตศักราช) [33]อุโมงค์สามารถจัดหาน้ำในระหว่างการล้อมและการก่อสร้างได้อธิบายไว้ในพระคัมภีร์ [34]มอบโล่ประกาศเกียรติคุณภาษาฮิบรูซ้ายโดยทีมงานก่อสร้างยังคงมีอยู่ [35]
เซนนาเคอริบบุตรชายของซาร์โกนพยายามและล้มเหลวในการยึดครองยูดาห์ ในช่วงรัชสมัยของเฮเซคียาห์บันทึกของชาวอัสซีเรียระบุว่า เซนนาเคอริบทะลวงเมืองที่มีกำแพงล้อมรอบ 46 เมืองและปิดล้อมกรุงเยรูซาเล็มออกไปหลังจากได้รับเครื่องบรรณาการมากมาย[36]พระคัมภีร์ยังหมายถึงเครื่องบรรณาการ[37]และแสดงให้เห็นว่าเฮเซคียาห์ได้รับความช่วยเหลือจากทาฮาร์กา กษัตริย์แห่งกูช (ปัจจุบันคือซูดาน) ในการขับไล่ชาวอัสซีเรียราชวงศ์ยี่สิบห้าของอียิปต์เป็นนูเบีย Pharohs และพวกเขาอาจพ่ายแพ้อัสซีเรีย[38]เสนาเคอริบมีผ้าสักหลาดขนาด 12 เมตรคูณ 5 เมตรสร้างขึ้นในวังของเขาในนีนะเวห์ (ปัจจุบันอยู่ในอิรัก ) ซึ่งแสดงถึงชัยชนะของเขาที่ลาคีชซึ่งเป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองในยูดาห์
พระคัมภีร์อธิบายประเพณีของนักบวช (" ผู้เผยพระวจนะ ") ที่ใช้คำพูดอย่างเสรีและวิพากษ์วิจารณ์ผู้ปกครอง ที่มีชื่อเสียงที่สุดคืออิสยาห์ซึ่งเห็นการรุกรานของอัสซีเรียและเตือนถึงผลที่ตามมา [ ต้องการการอ้างอิง ]
ภายใต้กษัตริย์โยสิยาห์ (ผู้ปกครองตั้งแต่ 641 - 619) หนังสือเฉลยธรรมบัญญัติถูกค้นพบหรือเขียนขึ้นใหม่ เชื่อกันว่าหนังสือของโยชูวาและเรื่องราวความเป็นกษัตริย์ของดาวิดและโซโลมอนในหนังสือของกษัตริย์นั้นเชื่อว่ามีผู้แต่งคนเดียวกัน หนังสือเหล่านี้รู้จักกันในชื่อดิวเทอโรโนมิสต์และถือเป็นก้าวสำคัญในการเกิดขึ้นของลัทธิเทวนิยมองค์เดียวในยูดาห์ พวกเขาปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาที่อัสซีเรียอ่อนแอลงเนื่องจากการเกิดขึ้นของบาบิโลนและอาจมุ่งมั่นที่จะเขียนข้อความก่อนการเขียนประเพณีด้วยวาจา [39]
ยุคบาบิโลน เปอร์เซีย และขนมผสมน้ำยา (586–37 ก่อนคริสตศักราช)
ใน 586 ก่อน ส.ศ. กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ที่ 2แห่งบาบิโลน พิชิตยูดาห์ ตามพระคัมภีร์ฮีบรู เขาทำลายวิหารของโซโลมอนและเนรเทศชาวยิวไปยังบาบิโลน ชาวฟิลิสเตียก็ถูกขับไล่ไปด้วยเช่นกัน ความพ่ายแพ้ของยูดาห์ถูกบันทึกโดยชาวบาบิโลน[40] [41] (ดูพงศาวดารบาบิโลน ) แหล่งข่าวจากบาบิโลนและในพระคัมภีร์บอกว่ากษัตริย์ยูดาห์ เยโฮยาคีนเปลี่ยนพันธมิตรระหว่างชาวอียิปต์และชาวบาบิโลน และการบุกรุกนั้นเป็นการลงโทษสำหรับการเป็นพันธมิตรกับอียิปต์ซึ่งเป็นคู่แข่งสำคัญของบาบิโลน ชาวยิวที่ถูกเนรเทศอาจถูกจำกัดให้อยู่ในกลุ่มชนชั้นสูง ในที่สุดเยโฮยาคีนก็ได้รับการปล่อยตัวจากชาวบาบิโลน แท็บเล็ตซึ่งดูเหมือนจะอธิบายการปันส่วนของเขาถูกพบในซากปรักหักพังของบาบิโลน (ดูเยโฮยาคีปันส่วนแท็บเล็ต ) ตามพระคัมภีร์และทัลมุด ราชวงศ์จูเดียน ( สายดาวิดิก ) ยังคงเป็นหัวหน้าของชาวยิวในบาบิโลน เรียกว่า"โรช กาลูต" (หัวหน้าผู้ลี้ภัย) แหล่งข้อมูลอาหรับและยิวแสดงให้เห็นว่าRosh Galutยังคงมีอยู่ (ในตอนนี้คืออิรัก) อีก 1,500 ปีสิ้นสุดในศตวรรษที่สิบเอ็ด[42]
ในปี 538 ก่อนคริสตศักราชไซรัสมหาราชแห่งเปอร์เซียได้พิชิตบาบิโลนและเข้ายึดครองอาณาจักรของตน ไซรัสออกประกาศอนุญาตให้ประเทศที่ถูกปราบปราม (รวมถึงชาวยูดาห์) เสรีภาพทางศาสนา (สำหรับข้อความต้นฉบับ โปรดดูที่Cyrus Cylinder ) ตามคัมภีร์ไบเบิลฮีบรู 50,000 Judeans นำโดยZerubabel , กลับไปยังยูดาห์และสร้างพระวิหาร กลุ่มที่สองจำนวน 5,000 คน นำโดยเอสราและเนหะมีย์กลับไปยังยูดาห์ในปี 456 ก่อนคริสตศักราช แม้ว่าผู้ที่ไม่ใช่ชาวยิวจะเขียนจดหมายถึงไซรัสเพื่อพยายามป้องกันไม่ให้พวกเขากลับมา นักวิชาการสมัยใหม่เชื่อว่าโตราห์และหนังสือของกษัตริย์ฉบับภาษาฮีบรูฉบับสุดท้าย นับจากช่วงเวลานี้ที่ชาวอิสราเอลที่กลับมาใช้อักษรอาราเมอิก (หรือที่รู้จักในชื่ออักษรอาชูรี ) ซึ่งพวกเขานำกลับมาจากบาบิโลน นี่คืออักษรฮีบรูปัจจุบันปฏิทินฮีบรูคล้ายกับปฏิทินบาบิโลนและอาจจะวันจากช่วงเวลานี้[43]
เปอร์เซียยังพิชิตอียิปต์ โดยโพสต์กองทหารจูเดียนบนเกาะเอเลเฟนทีนใกล้อัสวาน ในศตวรรษที่ 20 ตอนต้น175 เอกสารกระดาษปาปิรัสที่ถูกค้นพบบันทึกกิจกรรมในชุมชนแห่งนี้รวมทั้ง "ปัสกากก" จดหมายสั่งทหารในการดำเนินการได้อย่างถูกต้องปัสกาฉลอง[44]
ใน 333 ปีก่อนคริสตศักราชอเล็กซานเดอร์มหาราชผู้ปกครองมาซิโดเนียเอาชนะเปอร์เซียและยึดครองภูมิภาคนี้ หลังจากการตายของอเล็กซานเดนายพลของเขาต่อสู้เหนือดินแดนที่เขาได้เสียทีและยูดาห์กลายเป็นชายแดนระหว่างSeleucid อาณาจักรและPtolemaic อียิปต์ในที่สุดกลายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิ Seleucid ใน 200 คริสตศักราชที่การต่อสู้ของ Panium (ต่อสู้ใกล้Baniasบนสูงโกลาน ) . ฉบับแปลฉบับแรกของฮีบรูไบเบิลฉบับแปลกรีก เซปตัวจินต์สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตศักราชเมืองอเล็กซานเดรียระหว่างการปกครองของปโตเลมีที่ 2 ฟิลาเดลฟัสสำหรับห้องสมุดซานเดรีย
ราชวงศ์ฮัสโมเนียน (140–37 ปีก่อนคริสตศักราช)
ในคริสตศักราชศตวรรษที่ 2, ผู้ปกครอง Seleucid แอนติโออิฟิฟานิ IVพยายามที่จะกำจัดยูดายในความโปรดปรานของขนมผสมน้ำยาศาสนา สิ่งนี้กระตุ้นการประท้วง Maccabean 174–135 ก่อนคริสตศักราชที่นำโดยJudas Maccabeus (ซึ่งมีการเฉลิมฉลองชัยชนะในเทศกาลHanukkahของชาวยิว) หนังสือบีส์อธิบายการจลาจลและจุดสิ้นสุดของการปกครองของกรีกหนังสือเหล่านี้ไม่ได้เพิ่มให้กับชาวยิวศักดิ์สิทธิ์ศีลและเป็นผลต้นฉบับภาษาฮีบรูถูกกลืนหายไป (คำแปลภาษากรีกรอดชีวิต)
พรรคพวกยิวที่เรียกพวกฮาซีเดียนต่อต้านทั้งลัทธิกรีกนิยมและการจลาจล แต่ในที่สุดก็ให้การสนับสนุนพวกมักคาบี การตีความสมัยใหม่มองว่าระยะเริ่มต้นของการจลาจลเป็นสงครามกลางเมืองระหว่างศาสนายิวแบบกรีกและดั้งเดิม[45] [46]
Hasmoneanราชวงศ์ของชาวยิวพระมหากษัตริย์ปกครองแคว้นยูเดียกับพวกฟาริสี , พวกสะดูสีและEssenesเป็นหลักการเคลื่อนไหวทางสังคมชาวยิว ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้กับอารยธรรมกรีก , ฟาริสีผู้นำไซเมียนเบนเชทาชจัดตั้งโรงเรียนแรกที่ขึ้นอยู่รอบ ๆบ้านการประชุม [47]นี้นำไปสู่Rabbinical ยูดายศาลปกครองโดยศาลสูงสุดซึ่งเป็นสภา Rabbincal และศาลซึ่งมีผู้นำเรียกว่าNasi. อำนาจทางศาสนาของนาซีค่อยๆ เข้ามาแทนที่อำนาจของมหาปุโรหิตของวัดซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของพวกฮัสโมเนียน [48]
ชาวฮัสโมเนียนได้ขยายการควบคุมพื้นที่ส่วนใหญ่อย่างต่อเนื่อง [49]ใน 125 คริสตศักราช Hasmonean ethnarch จอห์น Hyrcanusปราบปรามเอโดมและกวาดต้อนแปลงประชากรเพื่อยูดาย [50]
Alexander Jannaeusบุตรชายของ Hyrcanus ได้สร้างความสัมพันธ์อันดีกับสาธารณรัฐโรมันอย่างไรก็ตาม มีความตึงเครียดเพิ่มขึ้นระหว่างพวกฟาริสีและ Sadducees และความขัดแย้งในการสืบทอดตำแหน่งของ Janneus ซึ่งฝ่ายที่ทำสงครามได้เชิญต่างชาติเข้ามาแทรกแซงในนามของพวกเขา
ยุคโรมัน (64 ก่อนคริสตศักราช–ศตวรรษที่ 4)
ใน 64 ก่อนคริสตศักราชนายพลปอมปีย์แห่งโรมันพิชิตซีเรียและเข้าแทรกแซงในสงครามกลางเมืองฮัสโมเนียนในกรุงเยรูซาเลม ฟื้นฟูHyrcanus IIให้เป็นมหาปุโรหิตและทำให้ Judea เป็นอาณาจักรข้าราชบริพารของโรมัน ระหว่างการล้อมเมืองอเล็กซานเดรียในปี 47 ก่อนคริสตศักราชชีวิตของจูเลียส ซีซาร์และลูกศิษย์ของเขาคลีโอพัตราได้รับการช่วยเหลือจากกองทหารชาวยิว 3,000 นายที่ส่งโดยไฮร์คานัสที่ 2 และได้รับคำสั่งจากอันตีปาเตอร์ซึ่งลูกหลานของซีซาร์ได้ตั้งกษัตริย์แห่งแคว้นยูเดีย [51]
ราชวงศ์เฮโรเดียนและแคว้นโรมัน
ตั้งแต่ 37 ปีก่อนคริสตศักราชถึง 6 ซีอีราชวงศ์เฮโรเดียน กษัตริย์ลูกค้าชาวยิว-โรมัน สืบเชื้อสายมาจากแอนตีปาเตอร์ ปกครองแคว้นยูเดียเฮโรดมหาราชได้ขยายพระวิหารอย่างมาก (ดูวิหารของเฮโรด ) ทำให้เป็นหนึ่งในโครงสร้างทางศาสนาที่ใหญ่ที่สุดในโลก ในเวลานี้ ชาวยิวมีประชากรมากถึง 10% [52]ของทั้งอาณาจักรโรมัน โดยมีชุมชนขนาดใหญ่ในแอฟริกาเหนือและอาระเบีย แม้จะมีชื่อเสียงของวัดที่Rabbinical ยูดายนำโดยHillel พี่เริ่มที่จะถือว่ามีชื่อเสียงเป็นที่นิยมมากกว่าเพียวัดชาวโรมันมอบวิหารของชาวยิวในกรุงเยรูซาเล็มได้รับอนุญาตให้ไม่แสดงรูปจำลองของจักรพรรดิซึ่งเป็นโครงสร้างทางศาสนาเพียงแห่งเดียวในจักรวรรดิโรมันที่ได้รับการยกเว้น ยกเว้นเป็นพิเศษที่ได้รับสำหรับประชาชนชาวยิวของจักรวรรดิโรมันที่จะจ่ายภาษีให้กับวัด
ออกุสตุสตั้งแคว้นยูเดียให้เป็นมณฑลของโรมันในปี ค.ศ. 6 ปลดกษัตริย์ยิวองค์สุดท้ายเฮโรด อาร์เคลาอุส และแต่งตั้งผู้ว่าราชการโรมัน มีการประท้วงเล็กน้อยต่อการเก็บภาษีของโรมันที่นำโดยJudas of Galileeและในทศวรรษหน้าความตึงเครียดเพิ่มขึ้นระหว่างประชากร Greco-Roman และ Judean โดยเน้นที่ความพยายามที่จะวางรูปจำลองของจักรพรรดิคาลิกูลาในธรรมศาลาและในวิหารของชาวยิว [53] [54]
ตามพระคัมภีร์คริสเตียน พระเยซูประสูติในปีสุดท้ายของการปกครองของเฮโรด อาจอยู่ในเมืองเบธเลเฮมในแคว้นยูเดีย เชื่อกันว่าพระเยซูเป็นนักปฏิรูปชาวยิวในแคว้นกาลิลี (จากนาซาเร็ธ ) และถูกประหารชีวิตในกรุงเยรูซาเล็มโดยผู้ว่าการโรมันปอนติอุสปีลาตระหว่างปี 25 ถึง 35 ซีอี สาวกคนสำคัญทั้งหมดของเขาอัครสาวกสิบสองเป็นชาวยิวรวมถึงเปาโลอัครสาวก (5–67 ซีอี) ที่ดำเนินการตามขั้นตอนที่สำคัญในการสร้างศาสนาใหม่ โดยกำหนดให้พระเยซูเป็น "พระบุตรของพระเจ้า" ในปี ค.ศ. 50 สภาแห่งกรุงเยรูซาเลมนำโดยเปาโล ตัดสินใจที่จะละทิ้งข้อกำหนดของชาวยิวในการเข้าสุหนัตและโตราห์ สร้างรูปแบบของศาสนายิวที่เข้าถึงได้ง่ายสำหรับผู้ที่ไม่ใช่ชาวยิวความคิดที่เป็นสากลของพระเจ้า เชื่อกันว่าเปโตรเป็นสาวกชาวยิวอีกคนหนึ่งเป็นพระสันตปาปาองค์แรก
ในปี ค.ศ. 64 โจชัว เบน กัมลามหาปุโรหิตแห่งวิหารได้แนะนำข้อกำหนดทางศาสนาสำหรับเด็กชายชาวยิวให้เรียนรู้ที่จะอ่านตั้งแต่อายุหกขวบ ในอีกไม่กี่ร้อยปีข้างหน้าข้อกำหนดนี้เริ่มฝังแน่นมากขึ้นในประเพณีของชาวยิว [55]
สงครามยิว-โรมัน
ในปี ค.ศ. 66 ชาวยิวในแคว้นยูเดียลุกขึ้นประท้วงต่อต้านกรุงโรม โดยตั้งชื่อรัฐใหม่ว่า "อิสราเอล" [56]เหตุการณ์ดังกล่าวอธิบายโดยผู้นำชาวยิวและนักประวัติศาสตร์ฟัสรวมถึงการป้องกันโจตาปาตา การล้อมกรุงเยรูซาเล็ม (ค.ศ. 69–70) และการยืนหยัดครั้งสุดท้ายที่มาซาดาภายใต้การนำของเอเลอาซาร์ เบน ยาเออร์ (72–73 ซีอี)
พระวิหารและกรุงเยรูซาเล็มส่วนใหญ่ถูกทำลาย ในช่วงการจลาจลของชาวยิวคริสเตียนส่วนใหญ่ในเวลานี้ นิกายย่อยของศาสนายิว ได้แยกตัวออกจากแคว้นยูเดียขบวนการของรับบี/ ฟาริสีนำโดยโยชานัน เบน ซาไกผู้ต่อต้านฐานะปุโรหิตในวิหารซัดดูซี ได้สงบศึกกับโรมและรอดชีวิตมาได้ หลังสงครามชาวยิวยังคงถูกเก็บภาษีในFiscus Judaicusซึ่งเคยใช้เป็นทุนสร้างวัดให้กับดาวพฤหัสบดีโค้งอนุสรณ์ชัยชนะที่ถูกสร้างขึ้นในกรุงโรมและยังคงมีอยู่
ความตึงเครียดและการโจมตีชาวยิวทั่วจักรวรรดิโรมันนำไปสู่การลุกฮือขึ้นต่อต้านชาวยิวขนาดใหญ่กับโรมจาก 115 117 ชาวยิวในลิเบีย, อียิปต์, ไซปรัสและเมโสโปเตต่อสู้กับกรุงโรมความขัดแย้งนี้มาพร้อมกับการสังหารหมู่ครั้งใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ไซปรัสมีประชากรลดลงอย่างมากจนมีการนำเข้าผู้ตั้งถิ่นฐานใหม่เข้ามาและชาวยิวถูกห้ามไม่ให้อาศัยอยู่ที่นั่น[57]
ในปี ค.ศ. 131 จักรพรรดิเฮเดรียนได้เปลี่ยนชื่อเยรูซาเลมว่า "เอเลีย แคปิตอลินา " และสร้างวิหารแห่งดาวพฤหัสบดีบนที่ตั้งของวัดยิวเดิม ชาวยิวถูกห้ามไม่ให้อาศัยอยู่ในกรุงเยรูซาเลมเอง (คำสั่งห้ามที่ยังคงมีอยู่จนกระทั่งอาหรับพิชิต) และจังหวัดของโรมัน จนกระทั่งรู้จักในชื่อIudaea Provinceถูกเปลี่ยนชื่อเป็นPalaestinaไม่มีการจลาจลอื่นใดที่นำไปสู่การเปลี่ยนชื่อจังหวัด[58]ชื่อ "ปาเลสไตน์" (ภาษาอังกฤษ) และ "Filistin" (ภาษาอาหรับ) มาจากสิ่งนี้
จากปี ค.ศ. 132 ถึง 136 ผู้นำชาวยิวSimon Bar Kokhba ได้นำการประท้วงครั้งใหญ่อีกครั้งเพื่อต่อต้านชาวโรมัน โดยเปลี่ยนชื่อประเทศเป็น "อิสราเอล" อีกครั้ง[59] (ดูBar Kokhba Revolt coinage ) การจลาจลในบาร์ Kochbaอาจก่อให้เกิดปัญหาสำหรับชาวโรมันมากกว่าการจลาจลที่บันทึกไว้ของ 70 [60]คริสเตียนปฏิเสธที่จะเข้าร่วมในการจลาจลและจากจุดนี้ชาวยิวถือว่าศาสนาคริสต์เป็นศาสนาที่แยกจากกัน[61]การประท้วงในที่สุดก็ถูกบดขยี้โดยจักรพรรดิเฮเดรียตัวเอง ระหว่างการจลาจล Bar Kokhba การชุมนุมของ Rabbinical ได้ตัดสินใจว่าหนังสือเล่มใดที่ถือได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของพระคัมภีร์ฮีบรู : ไม่รวมหนังสือที่ไม่มีหลักฐานของชาวยิวและหนังสือคริสเตียน [62]เป็นผลให้ข้อความต้นฉบับของตำราภาษาฮีบรูบางฉบับรวมถึงหนังสือของ Maccabeesหายไป (การแปลภาษากรีกรอด)
รับบีแห่งยุคนี้Simeon bar Yochaiถือได้ว่าเป็นผู้เขียนZoharซึ่งเป็นข้อความพื้นฐานสำหรับความคิดของ Kabbalistic อย่างไรก็ตาม นักวิชาการสมัยใหม่เชื่อว่ามันถูกเขียนขึ้นในยุคกลางของสเปน [63]
หลังความพ่ายแพ้ของชาวยิว ค.ศ. 136
หลัง จาก ปราบปราม การ จลาจล ที่ บาร์ คอชบา ชาว โรมัน ได้เนรเทศยิว แห่ง ยูเดีย แต่ไม่ใช่ ชาว กาลิลี. ชาวโรมันอนุญาตให้ผู้เฒ่า Rabbinical Patriarch (จากราชวงศ์ Hillelซึ่งตั้งอยู่ในกาลิลี) เรียก " นาซี " เพื่อเป็นตัวแทนของชาวยิวในการติดต่อกับชาวโรมัน ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือJudah haNasiผู้ซึ่งได้รับการยกย่องในการรวบรวมฉบับสุดท้ายของMishnah (เนื้อหาทางศาสนาของชาวยิวจำนวนมากที่ตีความพระคัมภีร์) และด้วยการเสริมสร้างความต้องการด้านการศึกษาของศาสนายิวโดยกำหนดให้ชาวยิวที่ไม่รู้หนังสือได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นคนนอกรีต ผลก็คือ ชาวยิวที่ไม่รู้หนังสือหลายคนอาจเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์[64]เซมินารีชาวยิว เช่นที่ShefaramและBet Shearimยังคงผลิตนักวิชาการ ที่ดีที่สุดของเหล่านี้กลายเป็นสมาชิกของศาลสูงสุด , [65]ซึ่งตั้งอยู่เป็นครั้งแรกที่Sepphorisและต่อมาที่ทิเบเรีย [66]ก่อนการจลาจลบาร์ Kochba ประมาณ 2/3 ของประชากรกาลิลีและ 1/3 ของภูมิภาคชายฝั่งเป็นชาวยิว[67]ในกาลิลี พบธรรมศาลาหลายแห่งตั้งแต่สมัยนี้[68]และสถานที่ฝังศพของผู้นำสภาแซนเฮดรินถูกค้นพบในปี 1936 [69] [70]มีการแข่งขันที่โดดเด่นระหว่างสถาบันการศึกษาของชาวปาเลสไตน์และบาบิโลน สมัยก่อนคิดว่าการออกจากดินแดนในยามสงบนั้นเท่ากับการบูชารูปเคารพ และหลายคนจะไม่แต่งตั้งนักเรียนชาวบาบิโลนเพราะกลัวว่าพวกเขาจะกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา ในขณะที่นักวิชาการชาวบาบิโลนคิดว่าแรบไบชาวปาเลสไตน์เป็นลูกหลานของ เอสราหลังจากเชลยชาวบาบิโลนวิกฤตเศรษฐกิจและการจัดเก็บภาษีหนักเพื่อเป็นเงินทุนสงครามของความสำเร็จของจักรพรรดิที่ได้รับผลกระทบจักรวรรดิโรมันในศตวรรษที่ 3 นำไปสู่การย้ายถิ่นของชาวยิวต่อจากซีเรีย Palaestinaไปยังใจกว้างมากขึ้นเปอร์เซียยะห์เอ็มไพร์ซึ่งเป็นชุมชนชาวยิวเจริญรุ่งเรืองด้วยseminaries กว้างขวางมีอยู่ในเขตบาบิโลน [71]
โรมรับเอาศาสนาคริสต์
ในช่วงต้นศตวรรษที่ 4 จักรพรรดิคอนสแตนตินได้กำหนดให้กรุงคอนสแตนติโนเปิลเป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิโรมันตะวันออกและทำให้ศาสนาคริสต์เป็นศาสนาที่เป็นที่ยอมรับเฮเลนามารดาของเขาเดินทางไปเยรูซาเลม (326–328) และเป็นผู้นำการก่อสร้างโบสถ์พระคริสตสมภพ (สถานที่ประสูติของพระเยซูในเบธเลเฮม) โบสถ์แห่งสุสานศักดิ์สิทธิ์ (สถานที่ฝังศพของพระเยซูในกรุงเยรูซาเล็ม) และโบสถ์สำคัญอื่นๆ ที่ยังคงมีอยู่ ชื่อเยรูซาเล็มได้รับการฟื้นฟูเป็น Aelia Capitolina และกลายเป็นเมืองคริสเตียน ชาวยิวยังคงถูกห้ามไม่ให้อาศัยอยู่ในกรุงเยรูซาเลม แต่ได้รับอนุญาตให้เยี่ยมชมและสักการะที่บริเวณวัดที่ถูกทำลาย[72]ตลอดศตวรรษหน้า คริสเตียนทำงานเพื่อขจัด " ลัทธินอกศาสนา " ซึ่งนำไปสู่การทำลายล้างประเพณีโรมันคลาสสิกและการทำลายวัด [73]เมื่อสิ้นสุดศตวรรษที่ 4 ใครก็ตามที่ถูกจับได้ว่าบูชาเทพเจ้า "นอกรีต" ถูกประหารชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขาถูกริบไป
ในปี ค.ศ. 351-2 การจลาจลของชาวยิวในกาลิลีปะทุขึ้นกับผู้ว่าการชาวโรมันที่ทุจริต [74]ในปี 362 จักรพรรดิโรมันนอกรีตคนสุดท้ายจูเลียนผู้ละทิ้งความเชื่อประกาศแผนการที่จะสร้างวิหารของชาวยิวขึ้นใหม่ เขาเสียชีวิตขณะต่อสู้กับพวกเปอร์เซียนในปี 363 และโครงการนี้ก็ยุติลง
ใน 380 จักรพรรดิโธฉันสุดท้ายจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันสหรัฐทำให้ศาสนาคริสต์ศาสนาอย่างเป็นทางการของจักรวรรดิโรมัน
ยุคไบแซนไทน์ (390–634)
จักรวรรดิโรมันแบ่งออกเป็น 390 CE และภูมิภาคกลายเป็นส่วนหนึ่งของ (คริสเตียน) จักรวรรดิโรมันตะวันออกที่เรียกว่าไบเซนไทน์เอ็มไพร์ศาสนาคริสต์แบบไบแซนไทน์ถูกครอบงำโดยโบสถ์อีสเทิร์นออร์โธดอกซ์ (กรีก) ซึ่งครอบครองที่ดินขนาดใหญ่จนถึงปัจจุบัน ในศตวรรษที่ 5 จักรวรรดิโรมันตะวันตกล่มสลายนำไปสู่การอพยพของคริสเตียนเข้าสู่จังหวัดปาเลสไตน์ พรีมา . ของโรมันและพัฒนาการของคริสเตียนส่วนใหญ่ ชาวยิวมีประชากร 10–15% ส่วนใหญ่กระจุกตัวอยู่ในกาลิลี ศาสนายิวเป็นศาสนาเดียวที่ไม่ใช่ศาสนาคริสต์ที่ยอมรับได้ แต่การจำกัดชาวยิวเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อรวมการห้ามสร้างสถานที่สักการะใหม่ การดำรงตำแหน่งในที่สาธารณะ หรือการเป็นเจ้าของทาสที่เป็นคริสเตียน ใน 425 หลังจากการตายของสุดท้าย Nasi ที่Gamliel VIที่ศาลสูงสุดถูกยกเลิกอย่างเป็นทางการและชื่อของนาซีห้าม การจลาจลของชาวสะมาเรียหลายครั้งปะทุขึ้นในช่วงเวลานี้[75]ส่งผลให้ชุมชนชาวสะมาเรียลดลงจากประมาณหนึ่งล้านคนจนใกล้จะสูญพันธุ์ ข้อความศักดิ์สิทธิ์ของชาวยิวที่เขียนในปาเลสไตน์ในเวลานี้คือGemara (400), theเยรูซาเลมทัลมุด (500) และเทศกาลปัสกาฮักกาดาห์
ในปี 495 Mar-Zutra II (ผู้อพยพ ) ได้จัดตั้งนครรัฐยิวที่เป็นอิสระในอิรักในปัจจุบัน มันกินเวลาเจ็ดปีและหลังจากการล่มสลาย ลูกชายของเขาMar-Zutra IIIย้ายไปที่ Tiberias ซึ่งเขาเป็นหัวหน้าสถาบันศาสนาในท้องถิ่นในปี 520
ยิวเล่มซึ่งชาวโรมันเข้ามาเมื่อพระวิหารถูกทำลายถูกนำรายงานว่าคาร์เธจโดยจอมหลังจากชิงทรัพย์ของกรุงโรมใน 455 ตามประวัติศาสตร์ไบเซนไทน์เพีที่กองทัพของอาณาจักรกู้คืนใน 533 และนำมันไปอิสตันบูล . [76]
ในปี 611 Khosrow IIผู้ปกครองของSassanid Persia ได้ รุกรานอาณาจักร Byzantine เขาได้รับความช่วยเหลือจากนักสู้ชาวยิวที่คัดเลือกโดยเบนจามินแห่งไทบีเรียสและยึดกรุงเยรูซาเล็มในปี 614 [77] " ไม้กางเขนที่แท้จริง " ถูกจับโดยชาวเปอร์เซียอาณาจักรฮิมยาริทของชาวยิวในเยเมนอาจให้การสนับสนุนด้วยเช่นกันNehemiah ben Hushielได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าการกรุงเยรูซาเล็ม นักประวัติศาสตร์ชาวคริสต์ในสมัยนั้นอ้างว่าชาวยิวสังหารชาวคริสต์ในเมือง แต่ไม่มีหลักฐานทางโบราณคดีเกี่ยวกับการทำลายล้าง ทำให้นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่ตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องราวของพวกเขา[78] [79] [80]ในปี 628 Kavad II (บุตรชายของ Kosrow) ได้ส่งคืนปาเลสไตน์และ True Cross ให้กับ Byzantines และลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพกับพวกเขา หลังจากไบแซนไทน์กลับเข้ามาอีกครั้งHeracliusสังหารชาวยิวใน Gallilee และ Jerusalem และสั่งห้ามชาวยิวเข้ากรุงเยรูซาเล็มอีกครั้ง เบนจามินแห่งทิเบเรียสเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์
ยุคมุสลิมตอนต้น (634–1099)
ตามประเพณีของชาวมุสลิม ในคืนสุดท้ายของชีวิตในปี ค.ศ. 620 มูฮัมหมัดถูกพาตัวจากนครมักกะฮ์ไปยัง "มัสยิดที่ไกลที่สุด" ซึ่งสถานที่ซึ่งหลายคนคิดว่าเป็นภูเขาเทมเพิลกลับมาในคืนเดียวกัน
ในประมาณ 635 กองทัพอาหรับนำโดยMuawiyah ฉันเอาชนะปาเลสไตน์และลิแวนต์ทั้งหมดทำให้มันเป็นจังหวัดใหม่Medina -based จักรวรรดิอาหรับ การห้ามชาวยิวที่อาศัยอยู่ในกรุงเยรูซาเลมแบบไบแซนไทน์สิ้นสุดลงและชาวปาเลสไตน์ค่อยๆ ถูกครอบงำโดยชาวมุสลิมทั้งทางการเมืองและทางสังคม แม้ว่าศาสนาที่ครอบงำของประเทศจนถึงสงครามครูเสดอาจยังคงเป็นคริสเตียนก็ตาม [81]
ในปี 661 Muawiyah ได้รับการสวมมงกุฎเป็นกาหลิบในกรุงเยรูซาเล็ม นับเป็นราชวงศ์แรกของราชวงศ์เมยยาด (ในดามัสกัส) ในปี 691 Umayyad Caliph Abd al-Malik (685–705) ได้สร้างศาลเจ้าDome of the Rockบน Temple Mount (ซึ่งเป็นที่ตั้งของวัดของชาวยิว) อาคารที่สองคือมัสยิด Al-Aqsaถูกสร้างขึ้นบนภูเขาเทมเพิลในปี 705 อาคารทั้งสองหลังถูกสร้างขึ้นใหม่ในศตวรรษที่ 10 หลังจากเกิดแผ่นดินไหวหลายครั้ง[82] ชาวยิวพิจารณาเทมเพิลเมาท์ (ชื่อมุสลิมโนเบิล แซงชัวรี ) เพื่อบรรจุศิลาพื้นฐาน (ดูโฮลีออฟโฮลีส์ด้วย ) ซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในศาสนายิว ชาวยิวเชื่อว่าเป็นเว็บไซต์ที่อับราฮัมพยายามสังเวยอิสอัคลูกชายของเขาในขณะที่ชาวมุสลิมเชื่อว่าอับราฮัมพยายามสังเวยอิชมาเอลลูกชายของเขาในมักกะฮ์
เมืองใหม่Ramlahถูกสร้างขึ้นเป็นเมืองหลวงของชาวมุสลิมของJund Filastin (ชื่อที่กำหนดให้กับจังหวัด) [83]ในปี ค.ศ. 750 การเลือกปฏิบัติของชาวอาหรับต่อชาวมุสลิมที่ไม่ใช่ชาวอาหรับนำไปสู่การปฏิวัติอับบาซิดและชาวเมยยาดถูกแทนที่ด้วยอับบาซิดกาหลิบที่สร้างเมืองใหม่แบกแดดให้เป็นเมืองหลวงของพวกเขา
ในช่วงศตวรรษที่ 8 กาหลิบอูมาร์ที่ 2 ได้ออกกฎหมายกำหนดให้ชาวยิวและคริสเตียนสวมเสื้อผ้าที่ระบุตัวบุคคล: ชาวยิวต้องสวมดาวสีเหลืองรอบคอและหมวก คริสเตียนต้องสวมชุดสีน้ำเงิน ข้อบังคับเกี่ยวกับเสื้อผ้าไม่ได้บังคับใช้เสมอไป แต่เกิดขึ้นในช่วงที่มีการปราบปราม และบางครั้งได้รับการออกแบบมาเพื่อให้อัปยศและข่มเหงผู้ที่ไม่ใช่ชาวมุสลิมผู้ปกครองอิสลามทุกคนเรียกเก็บภาษีแบบสำรวจความคิดเห็นสำหรับผู้ที่ไม่ใช่ชาวมุสลิมทั้งหมด และการไม่จ่ายอาจส่งผลให้ถูกจำคุกหรือแย่กว่านั้น[84]ผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมถูกห้ามไม่ให้เดินทางเว้นแต่จะสามารถแสดงใบกำกับภาษีได้ นอกจากนี้ยังมีการห้ามสร้างศาสนสถานใหม่และการซ่อมแซมศาสนสถานที่มีอยู่เดิมอีกด้วย ระบบกำหนดให้ชาวยิวสวมดาวสีเหลืองในเวลาต่อมาก็ถูกนำมาใช้ในส่วนต่างๆ ของยุโรปคริสเตียนด้วย
ในปี 982 กาหลิบAl-Aziz Billahแห่งราชวงศ์ฟาติมิดในกรุงไคโรได้พิชิตภูมิภาคนี้ กลุ่มฟาติมิดเป็นผู้ติดตามลัทธิอิสมาอิลซึ่งเป็นสาขาหนึ่งของชีอะห์อิสลามและอ้างว่าสืบเชื้อสายมาจากฟาติมาลูกสาวของโมฮัมเหม็ด ประมาณปี 1,010 โบสถ์แห่งสุสานศักดิ์สิทธิ์ (เชื่อกันว่าเป็นสถานที่ฝังศพของพระเยซู) ถูกทำลายโดยฟาติมิดกาหลิบอัลฮากิมผู้ซึ่งยอมผ่อนปรนสิบปีต่อมาและจ่ายเงินเพื่อสร้างใหม่ ในปี 1,020 al-Hakim อ้างว่ามีสถานะอันศักดิ์สิทธิ์และศาสนาDruze ที่จัดตั้งขึ้นใหม่ได้ให้สถานะของพระผู้มาโปรด[82]
ระหว่างวันที่ 7 และ 11 ศตวรรษกรานชาวยิวที่เรียกว่าMasoretesและตั้งอยู่ในแคว้นกาลิลีและเยรูซาเล็มจัดตั้งข้อความ Masoreticข้อความสุดท้ายของฮีบรูไบเบิล
สงครามครูเสดและมองโกล (1099–1291)
ในปี ค.ศ. 1099 สงครามครูเสดครั้งแรกได้เข้ายึดกรุงเยรูซาเลมและสถาปนาอาณาจักรคาธอลิกที่เรียกว่าอาณาจักรแห่งเยรูซาเลม ระหว่างการพิชิต ทั้งชาวมุสลิมและชาวยิวถูกสังหารหมู่อย่างไม่เลือกหน้าหรือขายไปเป็นทาส[85]ชาวยิวพบกับพวกแซ็กซอนเดินทางข้ามยุโรปได้รับทางเลือกของการกลับใจใหม่หรือการฆาตกรรมและเกือบจะเลือกทรมาน สังหารอย่างต่อเนื่องเมื่อแซ็กซอนถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์ [86]ชาวยิวออร์โธดอกซ์อาซเกนาซียังคงสวดภาวนาเพื่อระลึกถึงความตายและการทำลายล้างที่เกิดจากสงครามครูเสด
ราวปี ค.ศ. 1180 Raynald of Châtillonผู้ปกครองของTransjordanทำให้เกิดความขัดแย้งกับAyyubid Sultan Saladin (Salah-al-Din) ที่เพิ่มขึ้นซึ่งนำไปสู่ความพ่ายแพ้ของพวกครูเซดในBattle of Hattinในปี ค.ศ. 1187 (เหนือTiberias ) ศอลาฮุดดีนสามารถยึดกรุงเยรูซาเลมได้โดยสันติและยึดครองอาณาจักรเยรูซาเลมส่วนใหญ่ในอดีตได้ แพทย์ประจำศาลของ Saladin คือMaimonidesผู้ลี้ภัยจากการกดขี่ข่มเหงAlmohad (ชาวมุสลิม) ในเมืองCórdoba ประเทศสเปนที่ซึ่งศาสนาที่ไม่ใช่มุสลิมทั้งหมดถูกห้าม[87]นี่คือจุดสิ้นสุดของยุคทองของวัฒนธรรมยิวในสเปนและไมโมนิเดสมีความรู้กว้างขวางเกี่ยวกับยากรีกและอาหรับ งานเขียนทางศาสนาของเขา (ในภาษาฮีบรูและยิว-อารบิก ) ยังคงศึกษาโดยชาวยิวออร์โธดอกซ์ โมนิเดสถูกฝังอยู่ใน Tiberias เมืองผู้ทำสงครามครูเสดที่Acreรอดชีวิตมาได้อีกหนึ่งศตวรรษ
การตอบสนองของโลกคริสเตียนต่อการสูญเสียกรุงเยรูซาเลมเกิดขึ้นในสงครามครูเสดครั้งที่สามของปี 1190 หลังจากการต่อสู้และการเจรจาที่ยาวนานRichard the Lionheartและ Saladin ได้สรุปสนธิสัญญาจาฟฟาในปี 1192 โดยที่ชาวคริสต์ได้รับอนุญาตให้เดินทางไปแสวงบุญสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในขณะที่ เยรูซาเลมยังคงอยู่ภายใต้การปกครองของชาวมุสลิม[88]ใน 1229 เยรูซาเล็มสงบหวนกลับในการควบคุมที่นับถือศาสนาคริสต์เป็นส่วนหนึ่งของสนธิสัญญาระหว่างจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์Frederick IIและ Ayyubid สุลต่านอัลคามิลที่จบหกสงครามครูเสด [89]ในปี 1244 เยรูซาเลมถูกพวกตาตาร์ควาเรซ เมียนไล่ออกผู้ทำลายล้างชาวคริสต์ในเมือง ขับไล่ชาวยิว และทำลายเมือง[90] Khwarezmians ถูกขับไล่โดย Ayyubids ในปี 1247 ในปี 1258 ชาวมองโกลทำลายแบกแดดฆ่าคนหลายแสนคน เป็นเวลา 30 ปีข้างหน้า พื้นที่ดังกล่าวเป็นพรมแดนระหว่างผู้รุกรานชาวมองโกล ( พันธมิตรผู้ทำสงครามครูเสดเป็นครั้งคราว ) และมัมลุกส์แห่งอียิปต์ ความขัดแย้งทำให้ประเทศยากจนและทำให้ประชากรลดลงอย่างมาก สุลต่านQutuzแห่งอียิปต์ในที่สุดก็เอาชนะ Mongols ในBattle of Ain Jalut ("น้ำพุของโกลิอัท" ใกล้Ein Harod) ยุติการรุกคืบของมองโกล และผู้สืบทอดของเขาได้ขจัดรัฐสงครามครูเสด รัฐสงครามครูเสดครั้งสุดท้ายราชอาณาจักรเอเคอร์ล่มสลายในปี 1291 ยุติสงครามครูเสด
สมัยมัมลัก (ค.ศ. 1291–ค.ศ. 1517)
มัมลุกส์ปกครองปาเลสไตน์จนกระทั่ง 1516 เกี่ยวกับการเป็นส่วนหนึ่งของซีเรียในฮีบรอน , Baibarsห้ามชาวยิวจากการบูชาที่ถ้ำพระสังฆราช (เว็บไซต์ที่สองที่ศักดิ์สิทธิ์ในศาสนายูดาย); การสั่งห้ามยังคงอยู่จนกระทั่งอิสราเอลพิชิต 700 ปีต่อมา[91]อียิปต์มัมลุคสุลต่านอัลรัฟคาลิลเอาชนะจักรภพสุดท้ายของการปกครองในสงคราม1291
มัมลุกซึ่งดำเนินตามนโยบายของชาวอัยยูบิดได้ตัดสินใจเชิงกลยุทธ์เพื่อทำลายพื้นที่ชายฝั่งทะเลและนำความรกร้างว่างเปล่ามาสู่เมืองต่างๆ หลายแห่ง ตั้งแต่เมืองไทร์ทางตอนเหนือไปจนถึงฉนวนกาซาทางตอนใต้ท่าเรือถูกทำลายและวัสดุต่าง ๆ ถูกทิ้งเพื่อให้ใช้งานไม่ได้ เป้าหมายคือเพื่อป้องกันการโจมตีจากทะเล เนื่องจากกลัวการกลับมาของพวกครูเซด สิ่งนี้มีผลกระทบระยะยาวต่อพื้นที่เหล่านั้น ซึ่งยังคงมีประชากรเบาบางมานานหลายศตวรรษ กิจกรรมในสมัยนั้นเข้มข้นขึ้นภายในประเทศ[92]
การล่มสลายของสงครามครูเสดตามมาด้วยการกดขี่ข่มเหงและการขับไล่ชาวยิวในยุโรปที่เพิ่มขึ้น การขับไล่เริ่มขึ้นในอังกฤษ (ค.ศ. 1290) และตามมาด้วยฝรั่งเศส (ค.ศ. 1306) [93] [94]ในช่วงศตวรรษที่ 14 ชาวยิวที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกาฬโรคในยุโรปและของชุมชนในเบลเยียม, ฮอลแลนด์, วิตเซอร์แลนด์และเยอรมนีสนหรือไล่ออก ( กาฬโรคยิวข่มเหง ) การสังหารหมู่ชาวยิวครั้งใหญ่ที่สุดเกิดขึ้นในสเปน ซึ่งมีผู้เสียชีวิตหลายหมื่นคนและชาวยิวประมาณครึ่งหนึ่งในประเทศถูกบังคับให้กลับใจใหม่ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 14 ชุมชนชาวยิวในยุโรปที่สำคัญมีอยู่เฉพาะในสเปน อิตาลี และยุโรปตะวันออกเท่านั้น
ในเดือนมกราคม 1492 รัฐมุสลิมสุดท้ายก็พ่ายแพ้ในประเทศสเปนและหกเดือนต่อมาชาวยิวในสเปน (ชุมชนที่ใหญ่ที่สุดในโลก) ที่ต้องแปลงหรือออกโดยไม่ทรัพย์สินของพวกเขาผู้กลับใจใหม่ 100,000 คนและหลายคนยังคงปฏิบัติศาสนายิวอย่างลับๆซึ่งการไต่สวนของคริสตจักรคาทอลิก (นำโดยTorquemada ) ตอนนี้ได้รับคำสั่งให้ประหารชีวิตโดยการเผาในที่สาธารณะ 175,000 ออกจากสเปน[95]ในวันที่กำหนดให้เป็นวันสุดท้ายที่ชาวยิวจะพำนักอยู่ในสเปนอย่างถูกกฎหมาย โคลัมบัสแล่นเรือไปอเมริกา เพื่อแลกกับการจ่ายเงินจำนวนมาก ชาวยิวสเปนประมาณ 100,000 คนได้รับอนุญาตให้เข้ามาในโปรตุเกส อย่างไรก็ตาม ห้าปีต่อมา ลูกของพวกเขาถูกจับกุม และพวกเขาได้รับทางเลือกในการกลับใจใหม่หรือจากไปโดยไม่มีพวกเขา[96]ส่วนใหญ่กลับใจใหม่แต่ยังคงฝึกฝนอย่างลับๆ ความสำเร็จทางเศรษฐกิจของผู้เปลี่ยนใจเลื่อมใสในสเปนและโปรตุเกส และความสงสัยในความจริงใจของพวกเขานำไปสู่กฎหมายที่จำกัดสิทธิของคริสเตียนที่มาจากชาวยิว ชาวยิวที่หลบหนีมักถูกทำร้ายโดยผู้ที่ขนส่งพวกเขา และปฏิเสธที่จะเข้าไปในท่าเรือต่าง ๆ รอบทะเลเมดิเตอร์เรเนียนโดยชุมชนที่กลัวว่าจะถูกล้นมือ การขับไล่ยังเกิดขึ้นในอิตาลี ซึ่งส่งผลต่อผู้รอดชีวิตจากการถูกไล่ออกเดิม
ชาวยิวที่เป็นความลับหลายคนเลือกที่จะย้ายไปที่โลกใหม่ ซึ่งพวกเขาสามารถฝึกฝนศาสนายิวได้อย่างอิสระชั่วคราว (ดูประวัติศาสตร์ของชาวยิวในละตินอเมริกา ) ชาวยิวสเปนคนอื่นๆย้ายไปอยู่ที่แอฟริกาเหนือโปแลนด์และจักรวรรดิออตโตมัน โดยเฉพาะเทสซาโลนิกิ (ปัจจุบันอยู่ในกรีซ) ซึ่งกลายเป็นเมืองยิวที่ใหญ่ที่สุดในโลก บางคนมุ่งหน้าไปยังอิสราเอล ซึ่งถูกควบคุมโดยพวกออตโตมานเช่นกัน ในอิตาลี ชาวยิวที่อาศัยอยู่ในเวนิสต้องอาศัยอยู่ในสลัมซึ่งเป็นการปฏิบัติที่แพร่กระจายไปยังรัฐของสมเด็จพระสันตะปาปา (ดู ความไร้สาระของ Cum nimis) และได้รับการรับรองทั่วยุโรปคาทอลิก ชาวยิวนอกสลัมมักต้องสวมดาวสีเหลือง การฝึกฝนชาวยิวอย่างลับๆ ไม่สามารถเปลี่ยนกลับไปนับถือศาสนายิวภายในยุโรปได้ เนื่องจากสิ่งนี้มีโทษประหารชีวิต สลัมภาคบังคับสุดท้ายบริหารงานโดยวาติกันในกรุงโรมและยกเลิกในปี 1880
ในปี ค.ศ. 1523 เดวิด รูเบนีพยายามเกลี้ยกล่อมจักรพรรดิชาร์ลส์ที่ 5ให้เข้าร่วมในแผนการจัดตั้งกองทัพชาวยิวเพื่อพิชิตแคว้นยูเดียและตั้งอาณาจักรยิวโดยใช้นักรบชาวยิวจากอินเดียและเอธิโอเปีย เขาได้พบกับผู้นำหลายคน แต่ในที่สุดก็ถูกประหารชีวิตโดยการสอบสวน
สมัยออตโตมัน (1516–1917)
ภายใต้ Mamluks พื้นที่นั้นเป็นจังหวัดBilad a-Sham (ซีเรีย) มันถูกพิชิตโดยตุรกีสุลต่านSelim ฉันใน 1516-17 กลายเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดที่ตุรกีซีเรียสี่ศตวรรษแรกเป็นดามัสกัส Eyaletและต่อมาในขณะที่ซีเรีย Vilayet (ต่อไปนี้Tanzimatปฏิรูป 1864)
อีซูฟเก่า
สุลต่านออตโตมันสนับสนุนให้ชาวยิวหนีการสอบสวนในยุโรปคาทอลิกเพื่อตั้งรกรากในจักรวรรดิออตโตมัน แพทย์ประจำตัวของ Suleiman the Magneficent คือMoses Hamonผู้รอดชีวิตจากการสอบสวน นักธุรกิจหญิงชาวยิวครอบงำการสื่อสารระหว่างฮาเร็มกับโลกภายนอก (ดูเอสเธอร์ ฮันดาลี ) ระหว่าง 1535 และ 1538 สุไลมานผู้ยิ่งใหญ่ (ปกครอง 1520-1566) สร้างขึ้นในปัจจุบันกำแพงเมืองเยรูซาเล็ม ; เยรูซาเลมไม่มีกำแพงกั้นตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 13 การก่อสร้างเป็นไปตามโครงร่างทางประวัติศาสตร์ของเมือง แต่ได้ละทิ้งส่วนสำคัญของเมืองดาวิด (ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของเมืองซิลวาน ) และสิ่งที่เรียกว่าMount Zion.
ในปี ค.ศ. 1558 เซลิมที่ 2 (ค.ศ. 1566–1574) ผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากสุลต่านสุไลมาน ซึ่งภรรยาของนูร์บานู สุลต่านเป็นชาวยิว[97]ได้ให้การควบคุมของทิเบเรียสแก่โดญา กราเซีย เมนเดส นาซีหนึ่งในสตรีที่ร่ำรวยที่สุดในยุโรปและเป็นผู้หลบหนีจากการสอบสวน เธอสนับสนุนให้ผู้ลี้ภัยชาวยิวตั้งรกรากอยู่ในพื้นที่และก่อตั้งแท่นพิมพ์ภาษาฮีบรู เฟ็ดกลายเป็นศูนย์กลางสำหรับการศึกษาของที่คับบาลาห์ โจเซฟ นาซีหลานชายของโดญญา นาซีได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าการทิเบเรียส และเขาสนับสนุนให้ชาวยิวตั้งถิ่นฐานจากอิตาลี[98]
ประชากรชาวยิวถูกเข้มข้นในกรุงเยรูซาเล็ม , ฮีบรอน , เฟ็ดและทิเบเรียเป็นที่รู้จักในประเพณีของชาวยิวเป็นสี่เมืองศักดิ์สิทธิ์การย้ายถิ่นเพิ่มเติมเกิดขึ้นระหว่างการจลาจล Khmelnytskyในยูเครนซึ่งมาพร้อมกับการสังหารหมู่ที่โหดร้ายของชาวยิวนับหมื่น
ใน 1660 เป็น Druze ประท้วงนำไปสู่การล่มสลายของเฟ็ดและทิเบเรีย [99] [100]ใน 1663 Sabbatai Zeviตั้งรกรากอยู่ในกรุงเยรูซาเล็มและได้รับการประกาศเป็นยิวคริสต์โดยนาธานในฉนวนกาซาเขาได้ผู้ติดตามจำนวนมากก่อนที่จะไปอิสตันบูลในปี 1666 ซึ่งสุลต่านสุไลมานที่ 2บังคับให้เขาเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม หลายลูกน้องของเขาแปลงรูปนิกายที่ยังคงมีอยู่ในตุรกีที่รู้จักในฐานะDönmehในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 อาหรับท้องถิ่นเชคซาฮีร์ อัล-อุมาร์ ได้สร้างพฤตินัย อิสระเอมิเรตในกาลิลี ออตโตมันพยายามที่จะปราบชีคล้มเหลว แต่หลังจากการตายของซาฮีร์ พวกออตโตมานได้ฟื้นฟูการปกครองของพวกเขาในพื้นที่
ในปี ค.ศ. 1799 นโปเลียนเข้ายึดครองประเทศโดยสังเขปและวางแผนประกาศเชิญชวนชาวยิวให้จัดตั้งรัฐ ประกาศมีมติดังต่อไปนี้ของเขาพ่ายแพ้ที่เอเคอร์ [101]ในปี พ.ศ. 2374 มูฮัมหมัด อาลีแห่งอียิปต์ผู้ปกครองออตโตมันที่ออกจากจักรวรรดิและพยายามปรับปรุงอียิปต์ให้ทันสมัยพิชิตซีเรียออตโตมัน และพยายามฟื้นฟูและตั้งถิ่นฐานใหม่ในภูมิภาคต่างๆ นโยบายการเกณฑ์ทหารของเขานำไปสู่การประท้วงของชาวอาหรับที่เป็นที่นิยมในปี พ.ศ. 2377 ส่งผลให้ชาวนาอาหรับได้รับบาดเจ็บสาหัส และการสังหารหมู่ในชุมชนคริสเตียนและยิวโดยกลุ่มกบฏ หลังจากการจลาจล มูฮัมหมัด ปาชา บุตรชายของมูฮัมหมัด อาลี ได้ขับไล่ชาวนาท้องถิ่นเกือบ 10,000 คนไปยังอียิปต์ พร้อมกับนำชาวนาอียิปต์ผู้ภักดีและทหารที่ปลดประจำการไปตั้งรกรากตามแนวชายฝั่งของออตโตมันซีเรีย หุบเขาจอร์แดนตอนเหนือถูกกองทหารซูดานตั้งรกราก
ในปี พ.ศ. 2381 มีการจลาจลอีกครั้งโดย Druze ในปี 1839 โมเสส Montefioreพบกับนุมหาอำมาตย์ในอียิปต์และลงนามข้อตกลงที่จะสร้าง 100-200 หมู่บ้านของชาวยิวในเมืองดามัสกัส Eyaletของออตโตมันซีเรีย , [102]แต่ในปี 1840 ชาวอียิปต์ถอนตัวออกก่อนที่จะจัดการได้ดำเนินการกลับพื้นที่ที่ออตโตมันว่าราชการจังหวัด . ในปี ค.ศ. 1844 ชาวยิวเป็นกลุ่มประชากรที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเยรูซาเล็ม โดย 1896 ชาวยิวถือครองเสียงข้างมากในกรุงเยรูซาเลม[103]แต่ประชากรโดยรวมในปาเลสไตน์เป็นมุสลิม 88% และคริสเตียน 9% [104]
กำเนิดไซออนิสม์
| ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง |
| อาลียาห์ |
|---|
 |
| ชาวยิวกลับสู่ดินแดนอิสราเอล |
| แนวคิด |
| อาลียาห์ยุคก่อนสมัยใหม่ |
| อาลียาห์ในยุคปัจจุบัน |
| การดูดซึม |
| องค์กร |
| หัวข้อที่เกี่ยวข้อง |
ในช่วงศตวรรษที่ 19 ชาวยิวในยุโรปตะวันตกได้รับสัญชาติและความเท่าเทียมกันมากขึ้นก่อนที่กฎหมายจะบังคับใช้ อย่างไรก็ตาม ในยุโรปตะวันออก พวกเขาต้องเผชิญกับการกดขี่ข่มเหงและข้อจำกัดทางกฎหมายที่เพิ่มขึ้นรวมถึงการสังหารหมู่ที่แพร่หลายซึ่งผู้คนหลายพันถูกสังหาร ข่มขืน หรือสูญเสียทรัพย์สิน ครึ่งหนึ่งของโลกชาวยิวอาศัยอยู่ในจักรวรรดิรัสเซียที่พวกเขาถูกข่มเหงอย่างรุนแรงและ จำกัด เฉพาะที่อาศัยอยู่ในของนิคมกลุ่มชาติในจักรวรรดิ เช่น โปแลนด์ ลิทัวเนีย และยูเครนต่างปลุกปั่นเพื่ออิสรภาพ และมักมองว่าชาวยิวเป็นมนุษย์ต่างดาวที่ไม่พึงประสงค์ ชาวยิวมักจะเป็นชนกลุ่มน้อยที่ไม่ใช่คริสเตียนเพียงคนเดียวและพูดภาษาที่แตกต่างกันออกไป ( ยิดดิช). ขบวนการชาติชาวยิวอิสระเริ่มปรากฏตัวครั้งแรกในจักรวรรดิรัสเซีย และชาวยิวหลายล้านคนที่หลบหนีออกนอกประเทศ (ส่วนใหญ่ไปยังสหรัฐอเมริกา) ได้นำเมล็ดพันธุ์ของลัทธิชาตินิยมนี้ไปทุกที่
ในปี 1870 โรงเรียนเกษตรกรรมMikveh Israelก่อตั้งขึ้นใกล้กับเมืองจาฟฟาโดยกลุ่ม Alliance Israelite Universelleซึ่งเป็นสมาคมชาวยิวในฝรั่งเศส ในปี 1878 ผู้อพยพชาวยิว "รัสเซีย" ได้ก่อตั้งหมู่บ้านPetah Tikvaตามด้วยRishon LeZionในปี 1882 ชาวยิว "รัสเซีย" ได้ก่อตั้งขบวนการ BiluและHovevei Zion ("คู่รักแห่ง Zion") เพื่อช่วยเหลือผู้ตั้งถิ่นฐานและชุมชนเหล่านี้สร้างชุมชนที่ไม่เหมือน ชุมชนอาซเกนาซี-ยิวดั้งเดิม พยายามพึ่งพาตนเองทางเศรษฐกิจ ชุมชน Ashkenazi-Jewish ที่มีอยู่กระจุกตัวอยู่ในสี่เมืองศักดิ์สิทธิ์ยากจนอย่างยิ่งและพึ่งพาการบริจาค ( halukka) จากกลุ่มต่างประเทศ การตั้งถิ่นฐานใหม่เป็นชุมชนเกษตรกรรมขนาดเล็ก ซึ่งได้รับทุนสนับสนุนจากบารอนฝรั่งเศสเอ็ดมอนด์ เจมส์ เดอ รอธไชลด์ซึ่งพยายามจัดตั้งวิสาหกิจทางเศรษฐกิจ ในจาฟฟา ชุมชนการค้าที่มีชีวิตชีวาพัฒนาขึ้นโดยที่ชาวยิวอาซเกนาซีและเซฟาร์ดีผสมผสานกัน ผู้อพยพย้ายถิ่นฐานจำนวนมากออกจากงานเนื่องจากหางานยาก แม้จะมีความยากลำบาก แต่ก็มีการตั้งถิ่นฐานมากขึ้นและชุมชนก็เติบโตขึ้น
การอพยพครั้งใหม่นี้มาพร้อมกับการฟื้นคืนชีพของภาษาฮีบรูและดึงดูดชาวยิวทุกรูปแบบ ศาสนาฆราวาสเจ็บแค้นและสังคมปีกซ้ายนักสังคมนิยมมุ่งหมายที่จะทวงคืนที่ดินโดยกลายเป็นชาวนาหรือกรรมกรและรวมตัวกันเป็นหมู่คณะ ในประวัติศาสตร์ไซออนิสต์ คลื่นต่างๆ ของการตั้งถิ่นฐานของชาวยิวเรียกว่า " aliyah " Pogroms ใน Dnieper ยูเครนของจักรวรรดิรัสเซียเป็นแรงบันดาลใจให้แนวคิดแรกสุดบางส่วนเผยแพร่แนวคิดเรื่องการย้ายถิ่นฐานไปยังปาเลสไตน์[105]หลังจากการสังหารหมู่ในปี พ.ศ. 2424 เนื่องจากมาตรการแก้ไขได้กำหนดข้อจำกัดใหม่เกี่ยวกับชาวยิวรัสเซีย 1.98 ล้านคนอพยพจากจักรวรรดิรัสเซีย 1.5 ล้านคนไปยังสหรัฐอเมริกา และอีกจำนวนหนึ่งไปยังปาเลสไตน์ ทั้งสองสร้างศูนย์กลางชีวิตชาวยิวแห่งใหม่ในอนาคต[ 106] [107]แม้ว่าจะมีการต่อต้านอย่างรุนแรงต่อตัวเลือกหลัง[108]ในช่วงแรกอาลียาห์ระหว่าง 2425 และ 2446 ชาวยิวประมาณ 35,000 ย้ายไปปาเลสไตน์[109]หลังจากการยึดครองของออตโตมันในภาคกลางของประเทศของตน ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2424 เป็นต้นมาชาวยิวเยเมนได้รับการอำนวยความสะดวกด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการขนส่งใหม่ๆ และการเข้าถึงความรู้จากโลกภายนอกที่มากขึ้น เพื่ออพยพไปยังปาเลสไตน์ ซึ่งมักขับเคลื่อนโดยลัทธิเมสสิยาห์. [110]เมื่อถึง พ.ศ. 2433 ชาวยิวส่วนใหญ่อยู่ในกรุงเยรูซาเล็มแม้ว่าประเทศทั้งหมดจะมีประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิมและชาวคริสต์ชาวอาหรับ
ในปี 1896 Theodor Herzlตีพิมพ์Der Judenstaat ( The Jewish State ) ซึ่งเขายืนยันว่าวิธีแก้ปัญหาเพื่อต่อต้านชาวยิวที่เติบโตขึ้นในยุโรป (ที่เรียกว่า " คำถามของชาวยิว ") คือการสร้างรัฐยิว ในปี พ.ศ. 2440 องค์กรไซออนิสต์ได้ก่อตั้งขึ้นและสภาคองเกรสไซออนิสต์แห่งแรกได้ประกาศจุดมุ่งหมาย "เพื่อสร้างบ้านสำหรับชาวยิวในปาเลสไตน์ภายใต้กฎหมายมหาชน" [111]อย่างไรก็ตาม ลัทธิไซออนิสต์ถูกมองด้วยความสงสัยโดยผู้ปกครองออตโตมัน และไม่สามารถก้าวหน้าได้อย่างมาก
ระหว่างปี พ.ศ. 2447 ถึง พ.ศ. 2457 มีชาวยิวประมาณ 40,000 คนตั้งรกรากอยู่ในพื้นที่ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่ออิสราเอล ( อาลียาห์ที่สอง ) ในปี ค.ศ. 1908 องค์การไซออนิสต์ได้จัดตั้งสำนักปาเลสไตน์ (หรือที่รู้จักในชื่อ "สำนักงานเอเร็ตซ์ อิสราเอล") ในเมืองจาฟฟา และเริ่มนำนโยบายการตั้งถิ่นฐานของชาวยิวอย่างเป็นระบบมาใช้ ผู้อพยพส่วนใหญ่มาจากรัสเซีย (ซึ่งรวมถึงส่วนหนึ่งของโปแลนด์ด้วย) หนีการกดขี่ข่มเหง เมืองKibbutzแห่งแรกคือDeganiaก่อตั้งโดยนักสังคมนิยมชาวรัสเซียเก้าคนในปี 1909 ในปี 1909 ชาวเมือง Jaffa ได้ก่อตั้งเมืองที่พูดภาษาฮีบรูทั้งหมดAhuzat Bayit (ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นTel Aviv ) มีการตีพิมพ์หนังสือพิมพ์และหนังสือภาษาฮิบรู โรงเรียนภาษาฮิบรูพรรคการเมืองชาวยิว และองค์กรคนงาน
สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งชาวยิวส่วนใหญ่สนับสนุนชาวเยอรมันเพราะพวกเขาต่อสู้กับรัสเซียซึ่งถูกมองว่าเป็นศัตรูหลักของชาวยิว[112]ในสหราชอาณาจักร รัฐบาลได้ขอความช่วยเหลือจากชาวยิวในการพยายามทำสงครามด้วยเหตุผลหลายประการ รวมถึงการรับรู้ของชาวยิวเกี่ยวกับ "อำนาจของชาวยิว" ในขบวนการหนุ่มเติร์กของจักรวรรดิออตโตมันซึ่งมีฐานอยู่ในเทสซาโลนิกิเมืองที่มีชาวยิวมากที่สุดในยุโรป (40) % ของประชากร 160,000 คนเป็นชาวยิว) [113]อังกฤษยังหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากชาวยิวอเมริกันสำหรับการแทรกแซงของสหรัฐในนามของสหราชอาณาจักร
มีอยู่แล้วเห็นอกเห็นใจสำหรับจุดมุ่งหมายของZionismในรัฐบาลอังกฤษรวมทั้งนายกรัฐมนตรีลอยด์จอร์จ [114]ชาวยิวมากกว่า 14,000 คนถูกผู้บัญชาการทหารออตโตมันขับไล่ออกจากพื้นที่จาฟฟาในปี 2457-2458 เนื่องจากสงสัยว่าพวกเขาเป็นพลเมืองของรัสเซีย ศัตรู หรือไซออนิสต์ที่ต้องการแยกปาเลสไตน์ออกจากจักรวรรดิออตโตมัน[115]และเมื่อประชากรทั้งหมดรวมทั้งชาวมุสลิมทั้งจาฟฟาและเทลอาวีเป็นเรื่องที่มีคำสั่งขับไล่ในเมษายน 1917ชาวยิวได้รับผลกระทบไม่สามารถกลับมาจนกว่าจะพิชิตอังกฤษ ไม่นานหลังจากที่กองทัพอังกฤษขับรถเติร์กออกมาจากทางตอนใต้ของซีเรีย , [116]และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศอังกฤษArthur Balfourส่งจดหมายสาธารณะถึงLord Rothschildชาวอังกฤษสมาชิกชั้นนำของพรรคและผู้นำชุมชนชาวยิว ตัวอักษรต่อมากลายเป็นที่รู้จักในฐานะฟอร์ประกาศ 1917 มันระบุว่ารัฐบาลอังกฤษ "มอง[ed] ด้วยการสนับสนุนการจัดตั้งในปาเลสไตน์ของบ้านแห่งชาติสำหรับชาวยิว" การประกาศดังกล่าวทำให้รัฐบาลอังกฤษมีข้ออ้างในการอ้างสิทธิ์และปกครองประเทศ[117]ขอบเขตใหม่ของตะวันออกกลางถูกกำหนดโดยข้อตกลงระหว่างข้าราชการอังกฤษและฝรั่งเศส
ยิวกองพันประกอบด้วยส่วนใหญ่ของอาสาสมัครจัดโดยนิสม์วิญญาณของเซอ Jabotinskyและโจเซฟ Trumpeldorมีส่วนร่วมในการรุกรานของอังกฤษ นอกจากนี้ยังเข้าร่วมในแคมเปญ Gallipoli ที่ล้มเหลวอีกด้วย Niliเครือข่ายสายลับนิสม์ให้อังกฤษกับรายละเอียดของแผนการออตโตมันและความเข้มข้นทหาร [118]
อินเตอร์เร็กนัม (ค.ศ. 1917–1920)
หลังจากขับไล่พวกออตโตมานออกไป ปาเลสไตน์ก็ตกอยู่ภายใต้กฎอัยการศึก ฝ่ายบริหารดินแดนของศัตรูอังกฤษ ฝรั่งเศส และอาหรับปกครองพื้นที่ไม่นานก่อนการสงบศึกกับพวกออตโตมานจนกระทั่งประกาศใช้อาณัติในปี 1920
อาณัติของอังกฤษในปาเลสไตน์ (2463-2491)
ปีแรก
อาณัติของอังกฤษ (ในผลการปกครองของอังกฤษ) ปาเลสไตน์รวมทั้งฟอร์ประกาศได้รับการยืนยันจากสันนิบาตแห่งชาติในปี 1922 และมีผลบังคับใช้ในปี 1923 ดินแดนของTransjordanยังถูกปกคลุมด้วยอาณัติ แต่ภายใต้กฎระเบียบที่แยกต่างหากที่ได้รับการยกเว้น จากปฏิญญาบัลโฟร์ สหราชอาณาจักรลงนามในสนธิสัญญากับสหรัฐอเมริกา (ซึ่งไม่ได้เข้าร่วมสันนิบาตชาติ) ซึ่งสหรัฐอเมริการับรองเงื่อนไขของอาณัติ[19]
ประกาศบัลโฟร์ได้รับการตีพิมพ์เมื่อวันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2460 และการปฏิวัติรัสเซียเกิดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา การปฏิวัตินำไปสู่สงครามกลางเมืองในจักรวรรดิรัสเซียซึ่งผู้เข้าร่วมทั้งหมดโจมตีชาวยิวซึ่งพวกเขาระบุว่าเป็นคอมมิวนิสต์ ข้อยกเว้นคือพวกบอลเชวิคซึ่งกองทัพแดงได้รับคำสั่งจากลีออน ทร็อตสกี้ซึ่งพ่อแม่ของเขาเป็นชาวยิว (แม้ว่าเขาจะปฏิเสธทุกศาสนาก็ตาม) การประเมินหนึ่งระบุจำนวนการสังหารหมู่ในยูเครนระหว่างปี 2461 ถึง 2462 ที่ 1,200: ตัวเลขของผู้ถูกสังหารหรือพิการนั้นมีมากกว่า 100,000 คน[120]ระหว่าง 1919 และ 1923 อีก 40,000 ชาวยิวในปาเลสไตน์มาถึงในสิ่งที่เป็นที่รู้จักในฐานะที่สามยาห์[109]หลายคนกรีกชาวยิวมาถึง ,ส่วนใหญ่มาจาก Thessalonikaหนีสงครามกรีกตุรกี (1919-1922)
หลายของชาวยิวอพยพของช่วงเวลานี้เป็นสังคมนิยมไซโอนิสและได้รับการสนับสนุนบอลเชวิค , [121]ที่ได้รับชาวยิวเท่ากับสิทธิและมีผู้นำหลายต้นยิว แรงงานข้ามชาติสังคมนิยมกลายเป็นที่รู้จักในฐานะผู้บุกเบิก ( halutzim ) ประสบการณ์หรือผ่านการฝึกอบรมในด้านการเกษตรซึ่งเป็นที่ยอมรับ communes ตนเองอย่างยั่งยืนเรียกว่าKibbutzimหนองน้ำมาลาเรียในหุบเขายิสเรลและที่ราบเฮเฟอร์ถูกระบายออกและเปลี่ยนมาใช้การเกษตร ที่ดินถูกซื้อโดยกองทุน Jewish National Fundซึ่งเป็นองค์กรการกุศลไซออนิสต์ที่รวบรวมเงินจากต่างประเทศเพื่อจุดประสงค์นั้นHaganah .กองกำลังติดอาวุธของชาวยิวในสังคมนิยมส่วนใหญ่ ("การป้องกัน") ก่อตั้งขึ้นเพื่อปกป้องการตั้งถิ่นฐานของชาวยิวที่อยู่ห่างไกล
หลังชัยชนะของฝรั่งเศสเหนืออาณาจักรอาหรับแห่งซีเรียและปฏิญญาบัลโฟร์ การปะทะกันระหว่างชาวอาหรับและชาวยิวเกิดขึ้นในกรุงเยรูซาเล็มระหว่างเหตุจลาจลเนบี มูซาในปี 1920และที่จาฟฟาในปีถัดมา[122]ตัวแทนชาวยิวออกใบอนุญาตเข้าอังกฤษและเงินบริจาคกระจายโดยชาวยิวในต่างประเทศ[123]ระหว่าง 1924 และ 1929 กว่า 80,000 ชาวยิวเข้ามาในสี่ยาห์ , [109]หนีโปแลนด์และฮังการีสำหรับความหลากหลายของเหตุผล: ต่อต้านชาวยิว; ในการประท้วงที่ภาระภาษีที่เรียกเก็บจากการค้า[124]และพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองของสหรัฐอเมริกาพ.ศ. 2467ซึ่งจำกัดการอพยพจากยุโรปตะวันออกและยุโรปใต้อย่างรุนแรง[124]ผู้มาใหม่ส่วนใหญ่เป็นครอบครัวชนชั้นกลางที่ย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองและก่อตั้งธุรกิจขนาดเล็กและการประชุมเชิงปฏิบัติการ—แม้ว่าการขาดโอกาสทางเศรษฐกิจหมายความว่าเหลืออีกประมาณหนึ่งในสี่ในภายหลัง เครื่องกำเนิดไฟฟ้าเป็นครั้งแรกที่ถูกสร้างขึ้นในเทลอาวีฟในปี 1923 ภายใต้การแนะนำของPinhas Rutenbergอดีตผู้บังคับการตำรวจเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กของรัสเซียก่อนคอมมิวนิสต์Kerensky รัฐบาลในปี ค.ศ. 1925 หน่วยงานของชาวยิวได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยฮิบรูในกรุงเยรูซาเล็มและมหาวิทยาลัยเทคเนียน (มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี) ในเมืองไฮฟา เจ้าหน้าที่อังกฤษแนะนำปอนด์ปาเลสไตน์(มูลค่า 1,000 "ล้านบาท") ในปี พ.ศ. 2470 แทนที่ปอนด์อียิปต์เป็นหน่วยสกุลเงินในอาณัติ [125]
จากปี ค.ศ. 1928 Va'ad Leumi ที่ได้รับการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย ( Jewish National Councilหรือ JNC) ได้กลายเป็นสถาบันหลักของชุมชนชาวยิวปาเลสไตน์ ( Yishuv ) และรวมถึงชาวยิวที่ไม่ใช่ไซออนิสต์ด้วย เมื่อ Yishuv เติบโตขึ้น JNC ได้นำฟังก์ชันประเภทรัฐบาลมาใช้มากขึ้น เช่น การศึกษา การดูแลสุขภาพ และความปลอดภัย เมื่อได้รับอนุญาตจากอังกฤษ Va'ad ได้เพิ่มภาษีของตนเอง[126]และดำเนินการบริการอิสระสำหรับประชากรชาวยิว [127]ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2472 ชาวยิวได้รับเลือกเป็นผู้นำจาก 26 ประเทศ
ในปี ค.ศ. 1929 เกิดความตึงเครียดขึ้นเหนือ Kotel ( กำแพงร่ำไห้ ) ซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในโลกสำหรับศาสนายิว ตรอกแคบๆ ที่ชาวอังกฤษสั่งห้ามชาวยิวไม่ให้ใช้เก้าอี้หรือผ้าม่าน ผู้มาสักการะหลายคนเป็นผู้สูงอายุและต้องการที่นั่ง พวกเขายังต้องการแยกผู้หญิงออกจากผู้ชาย ชาวมุสลิมอ้างว่าเป็นทรัพย์สินของชาวมุสลิมและจงใจให้ปศุสัตว์ขับผ่านตรอก เขาถูกกล่าวหาว่าชาวยิวกำลังมองหาการควบคุมของเทมเพิลเมา (และความเกลียดชังทั่วไป) นำไปสู่เดือนสิงหาคมปี 1929 ปาเลสไตน์จลาจลเหยื่อหลักคือ (ไม่ใช่นิสม์) ชุมชนชาวยิวโบราณที่เมืองเฮโบรนที่สน การจลาจลนำไปสู่ไซออนิสต์ฝ่ายขวาก่อตั้งกองทหารรักษาการณ์ของตนเองในปี พ.ศ. 2474 ที่IrgunTzvai Leumi (องค์การทหารแห่งชาติหรือที่รู้จักในภาษาฮีบรูโดยใช้ตัวย่อ "Etzel") [128]
พรรคการเมืองนิสม์จัดให้มีการศึกษาเอกชนและการดูแลสุขภาพที่: ไซโอนิสทั่วไปที่มิซและนิสต์สังคมนิยมแต่ละจัดตั้งสุขภาพและการศึกษาการให้บริการที่เป็นอิสระและดำเนินการองค์กรกีฬาได้รับทุนจากภาษีท้องถิ่นบริจาคและค่าธรรมเนียม (การบริหารอังกฤษไม่ได้ลงทุนในการให้บริการสาธารณะ[ ต้องการการอ้างอิง ] ) ในช่วงระหว่างสงคราม การรับรู้เพิ่มขึ้นว่ามีความตึงเครียดระหว่างสองหน้าที่บังคับ ที่ไม่อาจปรองดองกันได้ การจัดหาบ้านเกิดของชาวยิวในปาเลสไตน์ และเป้าหมายของการเตรียมประเทศสำหรับการตัดสินใจด้วยตนเอง [129] อังกฤษปฏิเสธหลักการของการปกครองเสียงข้างมากหรือมาตรการอื่นใดที่จะให้ประชากรอาหรับ ซึ่งก่อตั้งประชากรส่วนใหญ่ ควบคุมอาณาเขตปาเลสไตน์ [130]
การเพิ่มขึ้นของการย้ายถิ่นฐานของชาวยิว
ในปี ค.ศ. 1933 หน่วยงานชาวยิวและพวกนาซีได้เจรจาข้อตกลงฮาอาวารา ( ข้อตกลงการโอน) ซึ่งชาวยิวชาวเยอรมัน 50,000 คนจะถูกย้ายไปยังปาเลสไตน์ ทรัพย์สินของชาวยิวถูกยึด และในทางกลับกัน พวกนาซีอนุญาตให้องค์กรฮาวาราซื้อสินค้าเยอรมันมูลค่า 14 ล้านปอนด์เพื่อส่งออกไปยังปาเลสไตน์ และใช้เพื่อชดเชยผู้อพยพ แม้ว่าชาวยิวจำนวนมากต้องการออกจากนาซีเยอรมนี แต่พวกนาซีก็ขัดขวางไม่ให้ชาวยิวรับเงินใดๆ และจำกัดพวกเขาไว้เพียงกระเป๋าเดินทางสองใบ น้อยคนนักที่จะสามารถจ่ายภาษีการเข้าเมืองของอังกฤษ และหลายคนกลัวที่จะจากไป ข้อตกลงดังกล่าวเป็นข้อขัดแย้งและผู้นำแรงงานไซออนิสต์ที่เจรจาข้อตกลงคือHaim Arlosoroffถูกลอบสังหารในเทลอาวีฟในปี พ.ศ. 2476 การลอบสังหารถูกใช้โดยชาวอังกฤษเพื่อสร้างความตึงเครียดระหว่างฝ่ายซ้ายไซออนิสต์และฝ่ายขวาไซออนิสต์ Arlosoroff ได้รับแฟนของMagda RITSCHELหลายปีก่อนที่เธอจะแต่งงานกับโจเซฟเกิ๊บเบล [131]มีการคาดเดาว่าเขาถูกลอบสังหารโดยพวกนาซีเพื่อซ่อนความเชื่อมโยง แต่ไม่มีหลักฐานยืนยัน[132]
ระหว่างปี 1929 ถึง 1938 ชาวยิว 250,000 คนมาถึงปาเลสไตน์ (คนที่ห้า Aliyah ) 174,000 ถึงระหว่าง 1,933 และ 1936 หลังจากที่อังกฤษมากขึ้นป้องกันไม่ให้เกิดการอพยพส่วนใหญ่เนื่องจากการระบาดของ1936-1939 อาหรับจลาจลแรงงานข้ามชาติส่วนใหญ่มาจากประเทศเยอรมนี และรวมถึงผู้เชี่ยวชาญ แพทย์ ทนายความ และอาจารย์ด้วย สถาปนิกชาวเยอรมันของโรงเรียนBauhausทำให้ Tel-Aviv เป็นเมืองเดียวในโลกที่มีย่าน Bauhausล้วนๆและปาเลสไตน์มีเปอร์เซ็นต์แพทย์ต่อหัวสูงที่สุดในโลก[ ต้องการการอ้างอิง ]
ระบอบฟาสซิสต์เกิดขึ้นทั่วยุโรปและการกดขี่ข่มเหงชาวยิวเพิ่มขึ้น ในหลายประเทศ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งกฎหมายนูเรมเบิร์กของเยอรมนีปี 1935 ) ชาวยิวได้เปลี่ยนกลับไปเป็นคนที่ไม่ใช่พลเมืองซึ่งถูกลิดรอนสิทธิพลเมืองและเศรษฐกิจ โดยอยู่ภายใต้การประหัตประหารโดยพลการ อย่างมีนัยสำคัญรัฐบาล antisemitic มามีอำนาจในโปแลนด์ (รัฐบาลมากขึ้น boycotted ยิวและ 1937 ได้รับการยกเว้นโดยสิ้นเชิงชาวยิวทุกคน) [133] ฮังการี , โรมาเนียและนาซีสร้างรัฐของโครเอเชียและสโลวาเกียในขณะที่เยอรมนีผนวกออสเตรียและดินแดนสาธารณรัฐเช็ก [ ต้องการการอ้างอิง ]
กบฏอาหรับและสมุดปกขาว
การย้ายถิ่นฐานของชาวยิวและการโฆษณาชวนเชื่อของนาซีมีส่วนทำให้เกิดการจลาจลของชาวอาหรับครั้งใหญ่ในปาเลสไตน์ในปี 2479-2482 การจลาจลชาตินิยมส่วนใหญ่มุ่งเป้าไปที่การยุติการปกครองของอังกฤษ หัวหน้าหน่วยงานชาวยิว Ben-Gurion ตอบโต้การประท้วงของชาวอาหรับด้วยนโยบาย " Havlagah "—ความยับยั้งชั่งใจและการปฏิเสธที่จะถูกยั่วยุจากการโจมตีของชาวอาหรับเพื่อป้องกันการแบ่งขั้ว กลุ่ม Etzel แยกตัวออกจาก Haganah เพื่อต่อต้านนโยบายนี้ [ ต้องการการอ้างอิง ]
อังกฤษตอบโต้การจลาจลด้วยคณะกรรมการลอก ( Peel Commission ) (1936–37) ซึ่งเป็นการไต่สวนในที่สาธารณะซึ่งแนะนำให้สร้างอาณาเขตของชาวยิวโดยเฉพาะในกาลิลีและชายฝั่งตะวันตก (รวมถึงการย้ายประชากรของชาวอาหรับ 225,000 คน); ส่วนที่เหลือกลายเป็นพื้นที่อาหรับโดยเฉพาะ ผู้นำชาวยิวสองคนChaim WeizmannและDavid Ben-Gurionได้โน้มน้าวให้Zionist Congressอนุมัติคำแนะนำของ Peel อย่างชัดเจนเพื่อเป็นพื้นฐานสำหรับการเจรจาเพิ่มเติม[134] [135] [136]แผนดังกล่าวถูกปฏิเสธโดยผู้นำชาวอาหรับปาเลสไตน์ และพวกเขาก็รื้อฟื้นการจลาจล ซึ่งทำให้อังกฤษเอาใจชาวอาหรับ และละทิ้งแผนดังกล่าวว่าใช้การไม่ได้[137] [138]
ไวซ์มันน์เป็นพยานต่อหน้าคณะกรรมาธิการพีลว่า "ในยุโรปมีคน 6,000,000 คน ... ซึ่งโลกถูกแบ่งออกเป็นสถานที่ที่พวกเขาไม่สามารถอยู่ได้และสถานที่ที่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้" [ ต้องการอ้างอิง ]ในปี 1938 สหรัฐอเมริกาได้เรียกประชุมระหว่างประเทศเพื่อตอบคำถามเกี่ยวกับชาวยิวจำนวนมหาศาลที่พยายามจะหนีออกจากยุโรป สหราชอาณาจักรทำให้การเข้าร่วมโดยบังเอิญเกี่ยวกับปาเลสไตน์ถูกกันออกจากการสนทนา[139]ไม่มีการเชิญผู้แทนชาวยิว พวกนาซีเสนอวิธีแก้ปัญหาของตนเอง: ให้ชาวยิวในยุโรปถูกส่งไปยังมาดากัสการ์ ( แผนมาดากัสการ์ ) ข้อตกลงนี้พิสูจน์แล้วว่าไร้ผล และชาวยิวติดอยู่ในยุโรป[ ต้องการการอ้างอิง ]
เนื่องจากชาวยิวหลายล้านคนพยายามออกจากยุโรปและทุกประเทศในโลกปิดไม่ให้ชาวยิวอพยพ ชาวอังกฤษจึงตัดสินใจปิดปาเลสไตน์ สมุดปกขาวปี 1939แนะนำให้จัดตั้งปาเลสไตน์ที่เป็นอิสระซึ่งปกครองร่วมกันโดยชาวอาหรับและชาวยิวภายใน 10 ปี เอกสารไวท์เปเปอร์ตกลงที่จะอนุญาตให้ผู้อพยพชาวยิว 75,000 คนเข้าสู่ปาเลสไตน์ในช่วงปี 2483-2487 หลังจากนั้นการย้ายถิ่นจะต้องได้รับการอนุมัติจากอาหรับ ทั้งผู้นำอาหรับและยิวปฏิเสธสมุดปกขาว ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2483 ข้าหลวงใหญ่แห่งปาเลสไตน์ของอังกฤษได้ออกคำสั่งห้ามชาวยิวไม่ให้ซื้อที่ดินใน 95% ของปาเลสไตน์ ชาวยิวหันไปใช้การเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย: ( Aliyah Betหรือ "Ha'apalah") ซึ่งจัดโดยMossad Le'aliyah Betและเออร์กัน โดยไม่มีความช่วยเหลือจากภายนอกและไม่มีประเทศพร้อมที่จะยอมรับพวกเขาน้อยมากชาวยิวที่มีการจัดการที่จะหลบหนียุโรประหว่าง 1,939 และ 1945 ผู้ที่ถูกจับโดยชาวอังกฤษส่วนใหญ่ที่ถูกคุมขังในประเทศมอริเชียส [ ต้องการการอ้างอิง ]
สงครามโลกครั้งที่สองและความหายนะ
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองหน่วยงานของชาวยิวทำงานเพื่อจัดตั้งกองทัพชาวยิวที่จะต่อสู้เคียงข้างกับกองกำลังอังกฤษ เชอร์ชิลล์สนับสนุนแผนดังกล่าว แต่ฝ่ายค้านของกองทัพอังกฤษและรัฐบาลนำไปสู่การปฏิเสธ อังกฤษเรียกร้องให้มีทหารยิวจำนวนเท่ากับจำนวนทหารอาหรับ[140]แต่มีชาวอาหรับเพียงไม่กี่คนที่จะต่อสู้เพื่ออังกฤษ และผู้นำชาวปาเลสไตน์มุฟตีแห่งเยรูซาเลม ที่เป็นพันธมิตรกับนาซีเยอรมนี
ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2483 อิตาลีประกาศสงครามกับเครือจักรภพอังกฤษและเข้าข้างเยอรมนี ภายในหนึ่งเดือน เครื่องบินของอิตาลีได้ทิ้งระเบิดที่เทลอาวีฟและไฮฟาทำให้มีผู้เสียชีวิตหลายราย[141]ในเดือนพฤษภาคม 1941 Palmachก่อตั้งขึ้นเพื่อปกป้องYishuvกับการวางแผนแกนบุกผ่านแอฟริกาเหนืออังกฤษปฏิเสธที่จะให้อาวุธแก่ชาวยิว แม้ว่ากองกำลังของรอมเมิลกำลังเคลื่อนพลผ่านอียิปต์ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2485 (ตั้งใจจะยึดครองปาเลสไตน์) และเอกสารปกขาวปี พ.ศ. 2482 นำไปสู่การเกิดผู้นำไซออนิสต์ในปาเลสไตน์ที่เชื่อว่าความขัดแย้งกับบริเตนหลีกเลี่ยงไม่ได้ . [142]อย่างไรก็ตาม หน่วยงานของชาวยิวได้เรียกร้องให้เยาวชนชาวยิวของปาเลสไตน์เป็นอาสาสมัครให้กับกองทัพอังกฤษ (ทั้งชายและหญิง) ชาวยิวปาเลสไตน์ 30,000 คน และชาวอาหรับปาเลสไตน์ 12,000 คน เกณฑ์ทหารในกองทัพอังกฤษในช่วงสงคราม [143] [144]ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2487 อังกฤษตกลงที่จะสร้างกองพลยิวที่จะต่อสู้ในอิตาลี
ชาวยิวประมาณ 1.5 ล้านคนทั่วโลกรับใช้ในทุกสาขาของกองทัพพันธมิตร ส่วนใหญ่อยู่ในกองทัพโซเวียตและสหรัฐฯ ชาวยิว 200,000 คนเสียชีวิตในกองทัพโซเวียตเพียงลำพัง [145]ภายหลังทหารผ่านศึกหลายคนอาสาที่จะต่อสู้เพื่ออิสราเอลหรือสนับสนุนอย่างแข็งขัน
กลุ่มเล็ก ๆ (ประมาณ 200 เห้น) ที่ทุ่มเทให้กับการต่อต้านการปกครองของอังกฤษในปาเลสไตน์, ผละจาก Etzel (ซึ่งสนับสนุนการสนับสนุนสำหรับสหราชอาณาจักรในช่วงสงคราม) และรูปแบบที่ว่า "เลหิ" ( สเติร์นแก๊ง ) นำโดยเอวราสเติร์นในปีพ.ศ. 2486 สหภาพโซเวียตได้ปล่อยตัวMenachem Beginผู้นำลัทธิไซออนิสต์ Revisionist จากGulagและเขาไปยังปาเลสไตน์ เข้าบัญชาการองค์กร Etzel ด้วยนโยบายเพิ่มความขัดแย้งกับอังกฤษ ในเวลาเดียวกันYitzhak Shamirหนีออกจากค่ายในเอริเทรียที่อังกฤษจับนักเคลื่อนไหวของ Lehi โดยไม่มีการพิจารณาคดี โดยเข้าควบคุม Lehi (Stern Gang)
ชาวยิวในตะวันออกกลางได้รับผลกระทบจากสงครามเช่นกัน แอฟริกาเหนือส่วนใหญ่อยู่ภายใต้การควบคุมของนาซีและชาวยิวจำนวนมากถูกใช้เป็นทาส[146]การก่อรัฐประหารแบบฝ่ายอักษะในอิรักในปี 1941 เกิดขึ้นพร้อมกับการสังหารหมู่ชาวยิว หน่วยงานชาวยิวได้จัดทำแผนสำหรับการยืนหยัดครั้งสุดท้ายในกรณีที่ Rommel บุกปาเลสไตน์ (พวกนาซีวางแผนที่จะกำจัดชาวยิวในปาเลสไตน์) [147]
ระหว่างปี ค.ศ. 1939 ถึงปี ค.ศ. 1945 พวกนาซีซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากกองกำลังท้องถิ่นได้นำความพยายามอย่างเป็นระบบในการสังหารทุกคนที่สกัดกั้นชาวยิวในยุโรป ( ความหายนะ ) ทำให้ชาวยิวประมาณ 6 ล้านคนเสียชีวิต หนึ่งในสี่ของผู้เสียชีวิตเป็นเด็ก ชุมชนชาวยิวในโปแลนด์และเยอรมันซึ่งมีบทบาทสำคัญในการกำหนดโลกของชาวยิวก่อนปี 1945 ส่วนใหญ่หยุดอยู่ ในสหรัฐอเมริกาและปาเลสไตน์ ชาวยิวที่มาจากยุโรปถูกตัดขาดจากครอบครัวและรากเหง้าของพวกเขา ในฐานะที่เป็นหายนะได้รับผลกระทบส่วนใหญ่เป็นชาวยิวอาซ , Sepharadiและชาวยิวมิซซึ่งเคยเป็นชนกลุ่มน้อยกลายเป็นปัจจัยที่สำคัญมากขึ้นในโลกของชาวยิว ชาวยิวเหล่านั้นที่รอดชีวิตจากยุโรปตอนกลางคือผู้พลัดถิ่น (ผู้ลี้ภัย); แองโกลอเมริกันคณะกรรมการสอบสวนที่จัดตั้งขึ้นเพื่อตรวจสอบปัญหาปาเลสไตน์สำรวจความทะเยอทะยานของพวกเขาและพบว่ากว่า 95% ต้องการที่จะย้ายไปยังปาเลสไตน์ [148] [149] [150]
ในขบวนการไซออนิสต์ สายกลางโปร-อังกฤษ (และพลเมืองอังกฤษ) ไวซ์มันน์ ซึ่งลูกชายเสียชีวิตจากการบินในกองทัพอากาศถูกบ่อนทำลายโดยนโยบายต่อต้านไซออนิสต์ของบริเตน [151]ความเป็นผู้นำของการเคลื่อนไหวที่ส่งไปยังหน่วยงานของชาวยิวในปาเลสไตน์นำโดยพรรคต่อต้านอังกฤษสังคมนิยมนิสม์ ( Mapai ) นำโดยเดวิดเบนกูเรียน ในการพลัดถิ่นชาวยิวสหรัฐตอนนี้ครอบงำการเคลื่อนไหวของไซออนิสต์
การอพยพและการก่อความไม่สงบของชาวยิวที่ผิดกฎหมาย
จักรวรรดิอังกฤษอ่อนแออย่างรุนแรงจากสงคราม ในตะวันออกกลาง สงครามทำให้บริเตนตระหนักถึงการพึ่งพาน้ำมันอาหรับ บริษัทอังกฤษควบคุมน้ำมันอิรัก และอังกฤษปกครองคูเวต บาห์เรน และเอมิเรตส์ หลังจากนั้นไม่นานวันชนะพรรคแรงงานได้รับรางวัลชนะการเลือกตั้งทั่วไปในสหราชอาณาจักร แม้ว่าการประชุมของพรรคแรงงานจะเรียกร้องให้มีการจัดตั้งรัฐยิวในปาเลสไตน์มาหลายปี แต่ตอนนี้รัฐบาลแรงงานได้ตัดสินใจที่จะคงไว้ซึ่งนโยบายสมุดปกขาวปี 2482 [152]
การอพยพผิดกฎหมาย ( Aliyah Bet ) กลายเป็นรูปแบบหลักของการเข้าประเทศของชาวยิวในปาเลสไตน์ ทั่วยุโรปBricha ("เที่ยวบิน") องค์กรของอดีตพรรคพวกและนักสู้สลัมลักลอบนำผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จากยุโรปตะวันออกไปยังท่าเรือเมดิเตอร์เรเนียน ซึ่งเรือลำเล็กพยายามฝ่าฝืนการปิดล้อมของอังกฤษในปาเลสไตน์ ในขณะเดียวกัน ชาวยิวจากประเทศอาหรับเริ่มเคลื่อนเข้าสู่ดินแดนปาเลสไตน์ แม้จะมีความพยายามของอังกฤษในการควบคุมการเข้าเมือง ในช่วง 14 ปีของ Aliyah Bet ชาวยิวมากกว่า 110,000 คนเข้ามาในปาเลสไตน์ เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง ประชากรชาวยิวในปาเลสไตน์เพิ่มขึ้นเป็น 33% ของประชากรทั้งหมด[153]
ในความพยายามที่จะได้รับเอกราช บัดนี้ไซออนิสต์ได้ทำสงครามกองโจรกับอังกฤษ กองทหารรักษาการณ์ชาวยิวใต้ดินหลัก Haganah ได้จัดตั้งพันธมิตรที่เรียกว่าขบวนการต่อต้านชาวยิวกับ Etzel และ Stern Gang เพื่อต่อสู้กับอังกฤษ พันธมิตรนี้ถูกยุบหลังจากการทิ้งระเบิดของกษัตริย์เดวิด ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2489 หลังจากการก่อวินาศกรรมของชาวยิวอังกฤษได้เปิดปฏิบัติการอกาธาจับกุมชาวยิว 2,700 คน รวมทั้งผู้นำของสำนักงานยิวซึ่งมีสำนักงานใหญ่ถูกบุกเข้าไป ผู้ถูกจับกุมถูกควบคุมตัวโดยไม่มีการพิจารณาคดี
เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม พ.ศ. 2489 การสังหารหมู่ครั้งใหญ่ในโปแลนด์ทำให้เกิดคลื่นของผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่หนีออกจากยุโรปไปยังปาเลสไตน์ สามสัปดาห์ต่อมา Irgun ได้ทิ้งระเบิดกองบัญชาการทหารอังกฤษของโรงแรม King David ในกรุงเยรูซาเล็ม คร่าชีวิตผู้คนไป 91 ราย ในวันหลังการระเบิด เทลอาวีฟอยู่ภายใต้เคอร์ฟิว และชาวยิวมากกว่า 120,000 คน เกือบ 20% ของประชากรชาวยิวในปาเลสไตน์ ถูกตำรวจสอบปากคำ ในสหรัฐอเมริกา สภาคองเกรสวิพากษ์วิจารณ์การจัดการกับสถานการณ์ของอังกฤษและพิจารณาให้สินเชื่อล่าช้าซึ่งมีความสำคัญต่อการฟื้นตัวหลังสงครามของอังกฤษ[154]
ระหว่างปี 1945 และ 1948 ชาวยิว 100,000–120,000 คนออกจากโปแลนด์ การจากไปของพวกเขาส่วนใหญ่จัดโดยนักเคลื่อนไหวไซออนิสต์ในโปแลนด์ภายใต้การดูแลขององค์กรกึ่งลับBerihah ("Flight") [155] เบริฮาห์ยังรับผิดชอบในการจัดอพยพชาวยิวจากโรมาเนียฮังการี เชโกสโลวะเกีย และยูโกสลาเวีย รวม 250,000 คน (รวมถึงโปแลนด์) ผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ อังกฤษกักขังชาวยิวที่พยายามจะเข้าไปในปาเลสไตน์ในค่ายกักกัน Atlitและค่ายกักกันไซปรัส. ผู้ถูกจับกุมส่วนใหญ่เป็นผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ รวมทั้งเด็กและเด็กกำพร้าจำนวนมาก เพื่อตอบสนองต่อความกลัวของไซปรัสว่าชาวยิวจะไม่มีวันจากไป (เนื่องจากพวกเขาไม่มีสถานะหรือเอกสารประกอบ) และเนื่องจากโควตา 75,000 ที่จัดตั้งขึ้นโดยสมุดปกขาวปี 1939 ไม่เคยถูกเติมเต็ม ชาวอังกฤษจึงอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยเข้าสู่ปาเลสไตน์ในอัตรา 750 ต่อ เดือน.
ภายในปี 1947 รัฐบาลแรงงานก็พร้อมที่จะอ้างถึงปัญหาปาเลสไตน์กับสหประชาชาติที่สร้างขึ้นใหม่
แผนพาร์ทิชันแห่งสหประชาชาติ
วันที่ 2 เมษายน 1947 สหราชอาณาจักรขอให้คำถามของปาเลสไตน์ได้รับการจัดการโดยสมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ [156]สมัชชาใหญ่ได้จัดตั้งคณะกรรมการ คณะกรรมการพิเศษแห่งปาเลสไตน์แห่งสหประชาชาติ (UNSCOP) เพื่อรายงานเกี่ยวกับ "คำถามเกี่ยวกับปาเลสไตน์" [157]ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2490 UNSCOP เยือนปาเลสไตน์และพบกับคณะผู้แทนชาวยิวและไซออนิสต์อาหรับคณะกรรมการอุดมศึกษา boycotted ประชุม ในระหว่างการเยือน รัฐมนตรีต่างประเทศอังกฤษเออร์เนสต์ เบวินได้สั่งให้ส่งเรืออพยพผิดกฎหมาย อพยพ1947กลับไปยังยุโรป ผู้อพยพที่รอดชีวิตจากความหายนะบนเรือถูกกองทัพอังกฤษบังคับขับออกจากเมืองฮัมบูร์ก ประเทศเยอรมนี
Agudat Israelซึ่งเป็นพรรคชาวยิวที่ไม่ใช่ไซออนิสต์ออร์โธดอกซ์ (หรือHaredi ) ได้แนะนำให้ UNSCOP จัดตั้งรัฐยิวขึ้นหลังจากบรรลุข้อตกลงด้านสถานะที่เป็นอยู่ทางศาสนากับ Ben-Gurion เกี่ยวกับรัฐยิวในอนาคต ข้อตกลงดังกล่าวได้รับการยกเว้นจากการเกณฑ์ทหารสำหรับโควตาของนักเรียนเยชิวา (เซมินารีทางศาสนา) และแก่สตรีออร์โธดอกซ์ทุกคน ทำให้วันสะบาโตเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แห่งชาติ รับประกันอาหารโคเชอร์ในสถาบันของรัฐบาล และอนุญาตให้ชาวยิวออร์โธดอกซ์รักษาระบบการศึกษาแยกต่างหาก[158]
รายงานส่วนใหญ่ของ UNSCOP เสนอ[159] "รัฐอาหรับที่เป็นอิสระ รัฐยิวที่เป็นอิสระ และเมืองเยรูซาเลม" ซึ่งเป็นกลุ่มสุดท้ายที่อยู่ภายใต้ "ระบบการพิทักษ์ทรัพย์ระหว่างประเทศ" [160]เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2490 ในมติ 181 (II) สมัชชาใหญ่ได้รับรองรายงานส่วนใหญ่ของ UNSCOP แต่มีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย[161]แผนดังกล่าวยังเรียกร้องให้อังกฤษอนุญาตให้มีการย้ายถิ่นของชาวยิว "สำคัญ" ภายในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2491 [162]
ทั้งอังกฤษและคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติไม่ได้ดำเนินการใดๆ เพื่อปฏิบัติตามคำแนะนำของมติดังกล่าว และอังกฤษยังคงควบคุมตัวชาวยิวที่พยายามจะเข้าสู่ปาเลสไตน์ต่อไป ด้วยความกังวลว่าการแบ่งแยกจะสร้างความเสียหายอย่างร้ายแรงต่อความสัมพันธ์ระหว่างแองโกล-อาหรับ อังกฤษจึงปฏิเสธไม่ให้ผู้แทนของสหประชาชาติเข้าถึงปาเลสไตน์ระหว่างช่วงที่มีการนำมติ 181 (II) ไปใช้และการสิ้นสุดอาณัติของอังกฤษ [163]การถอนตัวของอังกฤษเสร็จสมบูรณ์ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2491 อย่างไรก็ตาม สหราชอาณาจักรยังคงกักขังชาวยิวอพยพ "วัยต่อสู้" และครอบครัวของพวกเขาในไซปรัสจนถึงเดือนมีนาคม พ.ศ. 2492 [164]
สงครามกลางเมือง
การลงคะแนนเสียงของสมัชชาใหญ่ทำให้เกิดความสุขในชุมชนชาวยิว และความไม่พอใจในหมู่ชุมชนอาหรับ ความรุนแรงโพล่งออกมาระหว่างสองฝ่ายทวีความรุนแรงเข้าสู่สงครามกลางเมืองตั้งแต่มกราคม 2491 ปฏิบัติการกลายเป็นทหารมากขึ้น ด้วยการแทรกแซงของกองทหารอาหรับปลดแอกในปาเลสไตน์ แต่ละหน่วยปฏิบัติงานในหลากหลายภาคส่วนรอบเมืองชายฝั่งต่างๆ พวกเขารวมสถานะของตนในแคว้นกาลิลีและสะมาเรีย [165]อับดุลอัลกอดีร์อัล Husayniมาจากอียิปต์ด้วยหลายร้อยคนของกองทัพของสงครามศักดิ์สิทธิ์หลังจากเกณฑ์อาสาสมัครสองสามพันคนแล้ว เขาได้จัดการปิดล้อมชาวยิว 100,000 คนในเยรูซาเล็ม [166] Yishuvพยายามที่จะจัดหาเมืองโดยใช้ขบวนถึง 100 ยานพาหนะหุ้มเกราะ แต่ล้มเหลวส่วนใหญ่ ภายในเดือนมีนาคมรถหุ้มเกราะของ Haganahเกือบทั้งหมดถูกทำลาย การปิดล้อมอยู่ในการดำเนินงานเต็มรูปแบบ และสมาชิก Haganah หลายร้อยคนที่พยายามนำเสบียงเข้ามาในเมืองถูกสังหาร [167]
ชาวอาหรับมากถึง 100,000 คน จากชนชั้นสูงในเมืองและชนชั้นกลางในไฮฟา จาฟฟา และเยรูซาเลม หรือพื้นที่ที่ชาวยิวครอบงำ อพยพไปต่างประเทศหรือไปยังศูนย์อาหรับทางตะวันออก [168]สถานการณ์นี้ทำให้สหรัฐฯ ถอนการสนับสนุนแผนแบ่งแยกดินแดน ด้วยเหตุนี้สันนิบาตอาหรับจึงเชื่อว่าชาวอาหรับปาเลสไตน์ ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากกองทัพปลดปล่อยอาหรับ สามารถยุติแผนแบ่งแยกดินแดนได้ อังกฤษบนมืออื่น ๆ ที่ตัดสินใจใน 7 กุมภาพันธ์ 1948 เพื่อสนับสนุนการผนวกเป็นส่วนหนึ่งของชาวอาหรับปาเลสไตน์โดยTransjordan [169]กองทัพจอร์แดนได้รับคำสั่งจากอังกฤษ
David Ben-Gurionจัดระเบียบ Haganah ใหม่และบังคับให้เกณฑ์ทหาร ชายและหญิงชาวยิวทุกคนในประเทศต้องได้รับการฝึกทหาร ต้องขอบคุณเงินทุนที่ระดมทุนโดยGolda Meirจากกลุ่มโซเซียลลิสต์ในสหรัฐอเมริกา และการตัดสินใจของสตาลินในการสนับสนุนกลุ่มไซออนิสต์ตัวแทนชาวยิวของปาเลสไตน์จึงสามารถซื้ออาวุธที่สำคัญในยุโรปตะวันออกได้
Ben-Gurion ให้Yigael Yadinรับผิดชอบในการวางแผนสำหรับการแทรกแซงที่ประกาศโดยรัฐอาหรับ ผลการวิเคราะห์ของเขาคือPlan Daletซึ่ง Haganah ผ่านจากแนวรับไปสู่แนวรุก แผนดังกล่าวพยายามสถาปนาความต่อเนื่องของดินแดนของชาวยิวโดยการพิชิตโซนผสมTiberias , Haifa , Safed , Beisan , JaffaและAcreล้มลงส่งผลให้ชาวอาหรับปาเลสไตน์กว่า 250,000 คนหลบหนี[170]สถานการณ์เป็นหนึ่งในตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการแทรกแซงของรัฐอาหรับที่อยู่ใกล้เคียง
วันที่ 14 พฤษภาคม 1948 ในวันที่กองทัพอังกฤษสุดท้ายที่เหลือจากไฮฟาที่ชาวยิวสภาประชาชนรวมตัวกันที่พิพิธภัณฑ์เทลอาวีฟและประกาศจัดตั้งของรัฐยิวในอีเร็ทซ์อิสราเอลเป็นที่รู้จักในฐานะรัฐอิสราเอล [171]
รัฐอิสราเอล (พ.ศ. 2491–ปัจจุบัน)
สงครามอิสรภาพ
ทันทีที่ประกาศรัฐใหม่ผู้นำมหาอำนาจทั้งสองอย่างแฮร์รี เอส. ทรูแมนประธานาธิบดีสหรัฐฯและโจเซฟ สตาลินผู้นำโซเวียต ต่างก็ยอมรับรัฐใหม่[172]ส์ลีกสมาชิกอียิปต์ Transjordan ซีเรีย, เลบานอนและอิรักปฏิเสธที่จะยอมรับแผนสหประชาชาติพาร์ทิชันและประกาศขวาของการตัดสินใจเองสำหรับชาวอาหรับทั่วทั้งปาเลสไตน์ รัฐอาหรับได้เคลื่อนทัพเข้าสู่ดินแดนที่เคยเป็นอาณัติของอังกฤษสำหรับปาเลสไตน์ จนกระทั่งเมื่อวันก่อน เริ่มสงครามอาหรับ-อิสราเอลครั้งแรก. รัฐอาหรับมียุทโธปกรณ์ทางทหารจำนวนมากในการกำจัดและในขั้นต้นอยู่ในเชิงรุก (กองกำลังชาวยิวไม่ใช่รัฐก่อนวันที่ 15 พฤษภาคมและไม่สามารถซื้ออาวุธหนักได้) เมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2491 อังกฤษได้ริเริ่มมติคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติที่ 50ประกาศห้ามส่งอาวุธในภูมิภาคเชโกสโลวะเกีย ละเมิดมติโดยจัดหายุทโธปกรณ์ทางทหารที่สำคัญให้แก่รัฐยิวเพื่อให้เข้ากับยุทโธปกรณ์และเครื่องบินหนัก (ส่วนใหญ่เป็นของอังกฤษ) ที่รัฐอาหรับที่บุกรุกเข้ามาเป็นเจ้าของอยู่แล้ว เมื่อวันที่ 11 มิถุนายน ข้อตกลงสงบศึกของสหประชาชาตินานหนึ่งเดือนมีผลบังคับใช้
หลังจากได้รับเอกราชHaganahกลายเป็นกองกำลังป้องกันประเทศอิสราเอล (IDF) Palmach , Etzelและเลหิจะต้องยุติการดำเนินการที่เป็นอิสระและเข้าร่วม IDF ในระหว่างการหยุดยิง Etzel พยายามที่จะนำการขนส่งอาวุธส่วนตัวขึ้นเรือชื่อ " Altalena " เมื่อพวกเขาปฏิเสธที่จะมอบอาวุธให้รัฐบาล Ben-Gurion สั่งให้เรือจม สมาชิกเอทเซลหลายคนเสียชีวิตในการต่อสู้
ผู้อพยพชาวยิวจำนวนมาก หลายคนเป็นทหารผ่านศึกในสงครามโลกครั้งที่ 2 และผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ บัดนี้เริ่มเดินทางมาถึงรัฐใหม่ของอิสราเอล และหลายคนเข้าร่วม IDF [173]
After an initial loss of territory by the Jewish state and its occupation by the Arab armies, from July the tide gradually turned in the Israelis' favour and they pushed the Arab armies out and conquered some of the territory that had been included in the proposed Arab state. At the end of November, tenuous local ceasefires were arranged between the Israelis, Syrians and Lebanese. On 1 December King Abdullah announced the union of Transjordan with Arab Palestine west of the Jordan; only Britain recognized the annexation.
Armistice Agreements
Israel signed armistices with Egypt (24 February), Lebanon (23 March), Jordan (3 April) and Syria (20 July). No actual peace agreements were signed. With permanent ceasefire coming into effect, Israel's new borders, later known as the Green Line, were established. These borders were not recognized by the Arab states as international boundaries.[174] Israel was in control of the Galilee, Jezreel Valley, West Jerusalem, the coastal plain and the Negev. The Syrians remained in control of a strip of territory along the Sea of Galilee originally allocated to the Jewish state, the Lebanese occupied a tiny area at Rosh Hanikra, and the Egyptians retained the Gaza strip and still had some forces surrounded inside Israeli territory. Jordanian forces remained in the West Bank, where the British had stationed them before the war. Jordan annexed the areas it occupied while Egypt kept Gaza as an occupied zone.
Following the ceasefire declaration, Britain released over 2,000 Jewish detainees it was still holding in Cyprus and recognized the state of Israel. On 11 May 1949, Israel was admitted as a member of the United Nations.[175] Out of an Israeli population of 650,000, some 6,000 men and women were killed in the fighting, including 4,000 soldiers in the IDF (approximately 1% of the population). According to United Nations figures, 726,000 Palestinians had fled or were expelled by the Israelis between 1947 and 1949.[176] Except in Jordan, the Palestinian refugees were settled in large refugee camps in poor, overcrowded conditions and denied citizenship by their host countries. In December 1949, the UN (in response to a British proposal) established an agency (UNRWA) to provide aid to the Palestinian refugees. It became the largest single UN agency and is the only UN agency that serves a single people.
A 120-seat parliament, the Knesset, met first in Tel Aviv then moved to Jerusalem after the 1949 ceasefire. In January 1949, Israel held its first elections. The Socialist-Zionist parties Mapai and Mapam won the most seats (46 and 19 respectively). Mapai's leader, David Ben-Gurion, was appointed Prime Minister, he formed a coalition which did not include Mapam who were Stalinist and loyal to the USSR (another Stalinist party, non-Zionist Maki won 4 seats). This was a significant decision, as it signaled that Israel would not be in the Soviet bloc. The Knesset elected Chaim Weizmann as the first (largely ceremonial) President of Israel. Hebrew and Arabic were made the official languages of the new state. All governments have been coalitions—no party has ever won a majority in the Knesset. From 1948 until 1977 all governments were led by Mapai and the Alignment, predecessors of the Labour Party. In those years Labour Zionists, initially led by David Ben-Gurion, dominated Israeli politics and the economy was run on primarily socialist lines.
Within three years (1948 to 1951), immigration doubled the Jewish population of Israel and left an indelible imprint on Israeli society.[177][178] Overall, 700,000 Jews settled in Israel during this period.[179] Some 300,000 arrived from Asian and North African nations as part of the Jewish exodus from Arab and Muslim countries.[180] Among them, the largest group (over 100,000) was from Iraq. The rest of the immigrants were from Europe, including more than 270,000 who came from Eastern Europe,[181] mainly Romania and Poland (over 100,000 each). Nearly all the Jewish immigrants could be described as refugees, however only 136,000 who immigrated to Israel from Central Europe, had international certification because they belonged to the 250,000 Jews registered by the allies as displaced after World War II and living in displaced persons camps in Germany, Austria and Italy.[182]
In 1950 the Knesset passed the Law of Return, which granted to all Jews and those of Jewish ancestry (Jewish grandparent), and their spouses, the right to settle in Israel and gain citizenship. That year, 50,000 Yemenite Jews (99%) were secretly flown to Israel. In 1951 Iraqi Jews were granted temporary permission to leave the country and 120,000 (over 90%) opted to move to Israel. Jews also fled from Lebanon, Syria and Egypt. By the late sixties, about 500,000 Jews had left Algeria, Morocco and Tunisia. Over the course of twenty years, some 850,000 Jews from Arab countries (99%) relocated to Israel (680,000), France and the Americas.[183][184] The land and property left behind by the Jews (much of it in Arab city centres) is still a matter of some dispute. Today there are about 9,000 Jews living in Arab states, of whom 75% live in Morocco and 15% in Tunisia. Vast assets, approximately $150 billion worth of goods and property (before inflation) were left behind in these countries.[185][186]
Between 1948 and 1958, the population of Israel rose from 800,000 to two million. During this period, food, clothes and furniture had to be rationed in what became known as the Austerity Period (Tkufat haTsena). Immigrants were mostly refugees with no money or possessions and many were housed in temporary camps known as ma'abarot. By 1952, over 200,000 immigrants were living in tents or prefabricated shacks built by the government. Israel received financial aid from private donations from outside the country (mainly the United States).[187] The pressure on the new state's finances led Ben-Gurion to sign a controversial reparations agreement with West Germany. During the Knesset debate some 5,000 demonstrators gathered and riot police had to cordon the building.[188] Israel received several billion marks and in return agreed to open diplomatic relations with Germany.
At the end of 1953, Ben-Gurion retired to Kibbutz Sde Boker in the Negev.
In 1949, education was made free and compulsory for all citizens until the age of 14. The state now funded the party-affiliated Zionist education system and a new body created by the Haredi Agudat Israel party. A separate body was created to provide education for the remaining Palestinian-Arab population. The major political parties now competed for immigrants to join their education systems. The government banned the existing educational bodies from the transit camps and tried to mandate a unitary secular socialist education[189] under the control of "camp managers" who also had to provide work, food and housing for the immigrants. There were attempts to force orthodox Yemenite children to adopt a secular life style by teachers, including many instances of Yemenite children having their side-curls cut by teachers. The Yemenite children affair led to the first Israeli public inquiry (the Fromkin Inquiry),[190] the collapse of the coalition, and an election in 1951, with little change in the results. In 1953 the party-affiliated education system was scrapped and replaced by a secular state education system and a state-run Modern Orthodox system. Agudat Israel were allowed to maintain their existing school system.
In its early years Israel sought to maintain a non-aligned position between the super-powers. However, in 1952, an antisemitic public trial was staged in Moscow in which a group of Jewish doctors were accused of trying to poison Stalin (the Doctors' plot), followed by a similar trial in Czechoslovakia (Slánský trial). This, and the failure of Israel to be included in the Bandung Conference (of non-aligned states), effectively ended Israel's pursuit of non-alignment. On 19 May 1950, in contravention of international law, Egypt announced that the Suez Canal was closed to Israeli ships and commerce. In 1952 a military coup in Egypt brought Abdel Nasser to power. The United States pursued close relations with the new Arab states, particularly the Nasser-led Egyptian Free Officers Movement and Ibn Saud of Saudi Arabia. Israel's solution to diplomatic isolation was to establish good relations with newly independent states in Africa[191] and with France, which was engaged in the Algerian War.
In the January 1955 elections Mapai won 40 seats and the Labour Party 10, Moshe Sharett became prime minister of Israel at the head of a left-wing coalition. Between 1953 and 1956, there were intermittent clashes along all of Israel's borders as Arab terrorism and breaches of the ceasefire resulting in Israeli counter-raids. Palestinian fedayeen attacks, often organized and sponsored by the Egyptians, were made from (Egyptian) occupied Gaza. Fedayeen attacks led to a growing cycle of violence as Israel launched reprisal attacks against Gaza.[192] In 1954 the Uzi submachine gun first entered use by the Israel Defense Forces. In 1955 the Egyptian government began recruiting former Nazi rocket scientists for a missile program.[193][194]
Archaeologist and General Yigael Yadin purchased the Dead Sea Scrolls on behalf of the State of Israel. The entire first batch to be discovered were now owned by Israel and housed in the Shrine of the Book at the Israel Museum.
Sharett's government was brought down by the Lavon Affair, a crude plan to disrupt US–Egyptian relations, involving Israeli agents planting bombs at American sites in Egypt.[195] The plan failed when eleven agents were arrested. Defense Minister Lavon was blamed despite his denial of responsibility. The Lavon affair led to Sharett's resignation and Ben-Gurion returned to the post of prime minister.
1955–1963: Ben-Gurion II
In 1955 Egypt concluded a massive arms deal with Czechoslovakia, upsetting the balance of power in the Middle East.[196] In 1956, the increasingly pro-Soviet President Nasser of Egypt, announced the nationalization of the (French and British owned) Suez Canal, which was Egypt's main source of foreign currency. Egypt also blockaded the Gulf of Aqaba preventing Israeli access to the Red Sea. Israel made a secret agreement with the French at Sèvres to co-ordinate military operations against Egypt. Britain and France had already begun secret preparations for military action. It has been alleged that the French also agreed to build a nuclear plant for the Israelis and that by 1968 this was able to produce nuclear weapons. Britain and France arranged for Israel to give them a pretext for seizing the Suez Canal. Israel was to attack Egypt, and Britain and France would then call on both sides to withdraw. When, as expected, the Egyptians refused, Anglo-French forces would invade to take control of the Canal.
Israeli forces, commanded by General Moshe Dayan, attacked Egypt on 29 October 1956. On 30 October Britain and France made their pre-arranged call for both sides to stop fighting and withdraw from the Canal area, and for them to be allowed to take up positions at key points on the Canal. Egypt refused and the allies commenced air strikes on 31 October aimed at neutralizing the Egyptian air force. By 5 November the Israelis had overrun the Sinai. The Anglo-French invasion began that day. There was uproar in the UN, with the United States and USSR for once in agreement in denouncing the actions of Israel, Britain and France. A demand for a ceasefire was reluctantly accepted on 7 November.
At Egypt's request, the UN sent an Emergency Force (UNEF), consisting of 6,000 peacekeeping troops from 10 nations to supervise the ceasefire. This was the first ever UN peacekeeping operation. From 15 November the UN troops marked out a zone across the Sinai to separate the Israeli and Egyptian forces. Upon receiving US guarantees of Israeli access to the Suez Canal, freedom of access out of the Gulf of Aqaba and Egyptian action to stop Palestinian raids from Gaza, the Israelis withdrew to the Negev.[197] In practice the Suez Canal remained closed to Israeli shipping. The conflict marked the end of West-European dominance in the Middle East.
Nasser emerged as the victor in the conflict, having won the political battle, however the Israeli military learnt that it did not need British or French support in order to conquer Sinai and that it could conquer the Sinai peninsula in a few days. The Israeli political leadership learnt that Israel had a limited time frame within which to operate militarily after which international political pressure would restrict Israel's freedom of action.
In 1956, two modern-orthodox (and religious-zionist) parties, Mizrachi and Hapoel HaMizrachi, joined to form the National Religious Party. The party was a component of every Israeli coalition until 1992, usually running the Ministry of Education. Mapai was once again victorious in the 1959 elections, increasing its number of seats to 47, Labour had 7. Ben-Gurion remained Prime Minister.
In 1959, there were renewed skirmishes along Israel's borders that continued throughout the early 1960s. The Arab League continued to widener its economic boycott and there was a dispute over water rights in the River Jordan basin. With Soviet backing, the Arab states, particularly Egypt, were continuing to build up their forces. Israel's main military hardware supplier was France.
Rudolph Kastner, a minor political functionary, was accused of collaborating with the Nazis and sued his accuser. Kastner lost the trial and was assassinated two years later. In 1958 the Supreme Court exonerated him. In May 1960 Adolf Eichmann, one of the chief administrators of the Nazi Holocaust, was located in Argentina by the Mossad, later kidnapping him and bringing him to Israel. In 1961 he was put on trial, and after several months found guilty and sentenced to death. He was hanged in 1962 and is the only person ever sentenced to death by an Israeli court. Testimonies by Holocaust survivors at the trial and the extensive publicity that surrounded it has led the trial to be considered a turning point in public awareness of the Holocaust.[198]
In 1961 a Herut no-confidence motion over the resurfaces Lavon affair led to Ben-Gurion's resignation. Ben-Gurion declared that he would only accept office if Lavon was fired from the position of the head of Histadrut, Israel's labour union organization. His demands were accepted and Mapai won the 1961 election (42 seats keeping Ben-Gurion as PM) with a slight reduction in its share of the seats. Menachem Begin's Herut party and the Liberals came next with 17 seats each. In 1962 the Mossad began assassinating German rocket scientists working in Egypt after one of them reported the missile program was designed to carry chemical warheads. This action was condemned by Ben-Gurion and led to the Mossad director, Isser Harel, resignation.[199] In 1963 Ben-Gurion quit again over the Lavon affair. His attempts to make his party Mapai support him over the issue failed. Levi Eshkol became leader of Mapai and the new prime minister.
1963–1969: Eshkol
In 1963 Yigael Yadin began excavating Masada. In 1964, Egypt, Jordan and Syria developed a unified military command. Israel completed work on a national water carrier, a huge engineering project designed to transfer Israel's allocation of the Jordan river's waters towards the south of the country in realization of Ben-Gurion's dream of mass Jewish settlement of the Negev desert. The Arabs responded by trying to divert the headwaters of the Jordan, leading to growing conflict between Israel and Syria.[200]
In 1964, Israeli Rabbinical authorities accepted that the Bene Israel of India were indeed Jewish and most of the remaining Indian Jews migrated to Israel. The 2,000-strong Jewish community of Cochin had already migrated in 1954. Ben-Gurion quit Mapai to form the new party Rafi, he was joined by Shimon Peres and Moshe Dayan. Begin's Herut party joined with the Liberals to form Gahal. Mapai and Labour united for the 1965 elections, winning 45 seats and maintaining Levi Eshkol as Prime Minister. Ben-Gurion's Rafi party received 10 seats, Gahal got 26 seats becoming the second largest party.
Until 1966, Israel's principal arms supplier was France, however in 1966, following the withdrawal from Algeria, Charles de Gaulle announced France would cease supplying Israel with arms (and refused to refund money paid for 50 warplanes).[201] On 5 February 1966, the United States announced that it was taking over the former French and West German obligations, to maintain military "stabilization" in the Middle East. Included in the military hardware would be over 200 M48 tanks. In May of that year the US also agreed to provide A-4 Skyhawk tactical aircraft to Israel.[202][203][204] In 1966 security restrictions placed on Arab-Israelis were eased and efforts made to integrate them into Israeli life.[205]
In 1966, Black and white TV broadcasts began. On 15 May 1967, the first public performance of Naomi Shemer's classic song "Jerusalem of Gold" took place and over the next few weeks it dominated the Israeli airwaves. Two days later Syria, Egypt and Jordan amassed troops along the Israeli borders, and Egypt closed the Straits of Tiran to Israeli shipping. Nasser demanded that the UNEF leave Sinai, threatening escalation to a full war. Egyptian radio broadcasts talked of a coming genocide.[206][207][208] On 26 May Nasser declared, "The battle will be a general one and our basic objective will be to destroy Israel".[209] Israel considered the Straits of Tiran closure a Casus belli. Egypt, Syria, Jordan and Iraq signed defence pacts and Iraqi troops began deploying to Jordan, Syria and Egypt.[210] Algeria also announced that it would send troops to Egypt. Between 1963 and 1967 Egyptian troops had tested chemical weapons on Yemenite civilians as part of an Egyptian intervention in support of rebels.[211]
Israel responded by calling up its civilian reserves, bringing much of the Israeli economy to a halt. The Israelis set up a national unity coalition, including for the first time Menachem Begin's party, Herut, in a coalition. During a national radio broadcast, Prime Minister Levi Eshkol stammered, causing widespread fear in Israel. To calm public concern Moshe Dayan (Chief of Staff during the Sinai war) was appointed Defence Minister.
On the morning before Dayan was sworn in, 5 June 1967, the Israeli air force launched pre-emptive attacks destroying first the Egyptian air force, and then later the same day destroying the air forces of Jordan and Syria. Israel then defeated (almost successively) Egypt, Jordan and Syria. By 11 June the Arab forces were routed and all parties had accepted the cease-fire called for by UN Security Council Resolutions 235 and 236. Israel gained control of the Sinai Peninsula, the Gaza Strip, the Golan Heights, and the formerly Jordanian-controlled West Bank of the Jordan River. East Jerusalem was arguably[212] annexed by Israel. Residents were given permanent residency status and the option of applying for Israeli citizenship. The annexation was not recognized internationally (the Jordanian annexation of 1950 was also unrecognized except for the UK, Iraq, and Pakistan). Other areas occupied remained under military rule (Israeli civil law did not apply to them) pending a final settlement. The Golan was also annexed in 1981.
The result of the 29 August 1967 Arab League summit was the Khartoum Resolution, which according to Abd al Azim Ramadan, left only one option -a war with Israel. [213] On 22 November 1967, the Security Council adopted Resolution 242, the "land for peace" formula, which called for the establishment of a just and lasting peace based on Israeli withdrawal from territories occupied in 1967 in return for the end of all states of belligerency, respect for the sovereignty of all states in the area, and the right to live in peace within secure, recognized boundaries. The resolution was accepted by both sides, though with different interpretations, and has been the basis of all subsequent peace negotiations.
After 1967 the Soviet block (except Romania) broke off relations with Israel. Antisemitic purges encouraged the remnants of Polish Jewry to move to Israel.
For the first time since the end of the British Mandate, Jews could visit the Old City of Jerusalem and pray at the Western Wall (the holiest site in Judaism), to which they had been denied access by the Jordanians in contravention of the 1949 Armistice agreement. The four-meter-wide public alley beside the Wall was expanded into a massive plaza and worshippers were allowed to sit, or use other furniture, for the first time in centuries. In Hebron, Jews gained access to the Cave of the Patriarchs (the second most holy site in Judaism) for the first time since the 14th century (previously Jews were only allowed to pray at the entrance).[214] A third Jewish holy site, Rachel's Tomb, in Bethlehem, also became accessible. The Sinai oil fields made Israel self-sufficient in energy.
In 1968 Moshe Levinger led a group of Religious Zionists who created the first Jewish settlement, a town near Hebron called Kiryat Arba. There were no other religious settlements until after 1974. Ben-Gurion's Rafi party merged with the Labour-Mapai alliance. Ben-Gurion remained outside as an independent. In 1968, compulsory education was extended until the age of 16 for all citizens (it had been 14) and the government embarked on an extensive program of integration in education. In the major cities children from mainly Sephardi/Mizrahi neighbourhoods were bused to newly established middle schools in better areas. The system remained in place until after 2000.
In March 1968, Israeli forces attacked the Palestinian militia, Fatah, at its base in the Jordanian town of Karameh. The attack was in response to land mines placed on Israeli roads. The Israelis retreated after destroying the camp, however the Israelis sustained unexpectedly high casualties and the attack was not viewed as a success. Despite heavy casualties, the Palestinians claimed victory, while Fatah and the PLO (of which it formed part) became famous across the Arab world. In early 1969, fighting broke out between Egypt and Israel along the Suez Canal. In retaliation for repeated Egyptian shelling of Israeli positions along the Suez Canal, Israeli planes made deep strikes into Egypt in the 1969–1970 "War of Attrition".
1969–1974: Meir
In early 1969, Levi Eshkol died in office of a heart attack and Golda Meir became Prime Minister with the largest percentage of the vote ever won by an Israeli party, winning 56 of the 120 seats after the 1969 election. Meir was the first female prime minister of Israel and the first woman to have headed a Middle Eastern state in modern times.[215] Gahal retained its 26 seats, and was the second largest party.
In December 1969, Israeli naval commandos took five missile boats during the night from Cherbourg Harbour in France. Israel had paid for the boats but the French had refused to supply them. In July 1970 the Israelis shot down five Soviet fighters that were aiding the Egyptians in the course of the War of Attrition. Following this, the US worked to calm the situation and in August 1970 a cease fire was agreed.
In September 1970 King Hussein of Jordan drove the Palestine Liberation Organization out of his country. On 18 September 1970, Syrian tanks invaded Jordan, intending to aid the PLO. At the request of the US, Israel moved troops to the border and threatened Syria, causing the Syrians to withdraw. The centre of PLO activity then shifted to Lebanon, where the 1969 Cairo agreement gave the Palestinians autonomy within the south of the country. The area controlled by the PLO became known by the international press and locals as "Fatahland" and contributed to the 1975–1990 Lebanese Civil War. The event also led to Hafez al-Assad taking power in Syria. Egyptian President Nasser died of a heart attack immediately after and was succeeded by Anwar Sadat.
Increased Soviet antisemitism and enthusiasm generated by the 1967 victory led to a wave of Soviet Jews applying to emigrate to Israel. . Most Jews were refused exit visas and persecuted by the authorities. Some were arrested, becoming known as Prisoners of Zion. During 1971, violent demonstrations by the Israeli Black Panthers, made the Israeli public aware of resentment among Mizrahi Jews at ongoing discrimination and social gaps.[216] In 1972 the US Jewish Mafia leader, Meyer Lansky, who had taken refuge in Israel, was deported to the United States.
At the 1972 Munich Olympics, two members of the Israeli team were killed, and nine members taken hostage by Palestinian terrorists. A botched German rescue attempt led to the death of the rest along with five of the eight hijackers. The three surviving Palestinians were released by the West German authorities eight weeks later without charge, in exchange for the hostages of hijacked Lufthansa Flight 615.[217] The Israeli government responded with an air raid, a raid on the PLO headquarters in Lebanon (led by future Prime Minister, Ehud Barak) and an assassination campaign against the organizers of the massacre.
In 1972 the new Egyptian President Anwar Sadat expelled the Soviet advisers from Egypt. This and frequent invasion exercises by Egypt and Syria led to Israeli complacency about the threat from these countries. In addition the desire not to be held responsible for initiating conflict and an election campaign highlighting security, led to an Israeli failure to mobilize, despite receiving warnings of an impending attack.[218]
The Yom Kippur War (also known as the October War) began on 6 October 1973 (the Jewish Day of Atonement), the holiest day in the Jewish calendar and a day when adult Jews are required to fast. The Syrian and Egyptian armies launched a well-planned surprise attack against the unprepared Israeli Defense Forces. For the first few days there was a great deal of uncertainty about Israel's capacity to repel the invaders. Both the Soviets and the Americans (at the orders of Henry Kissinger) rushed arms to their allies. The Syrians were repulsed by the tiny remnant of the Israeli tank force on the Golan and, although the Egyptians captured a strip of territory in Sinai, Israeli forces crossed the Suez Canal, trapping the Egyptian Third Army in Sinai and were 100 kilometres from Cairo. The war cost Israel over 2,000 dead, resulted in a heavy arms bill (for both sides) and made Israelis more aware of their vulnerability. It also led to heightened superpower tension. Following the war, both Israelis and Egyptians showed greater willingness to negotiate. On 18 January 1974, extensive diplomacy by US Secretary of State Henry Kissinger led to a Disengagement of Forces agreement with the Egyptian government and on 31 May with the Syrian government.
The war was the catalyst for the 1973 oil crisis, a Saudi-led oil embargo in conjunction with OPEC against countries trading with Israel. Severe shortages led to massive increases in the price of oil, and as a result, many countries broke off relations with Israel or downgraded relations, and Israel was banned from participation in the Asian Games and other Asian sporting events.
State funding was introduced for elected parties. The new system made parties independent of wealthy donors and gave Knesset members more power over party funding, however it also made them less dependent on existing party structures and able to take their funding elsewhere.[219] Prior to the December 1973 elections, Gahal and a number of right-wing parties united to form the Likud (led by Begin). In the December 1973 elections, Labour won 51 seats, leaving Golda Meir as Prime Minister. The Likud won 39 seats.
In May 1974, Palestinians attacked a school in Ma'alot, holding 102 children hostage. Twenty-two children were killed. In November 1974 the PLO was granted observer status at the UN and Yasser Arafat addressed the General Assembly. Later that year the Agranat Commission, appointed to assess responsibility for Israel's lack of preparedness for the war, exonerated the government of responsibility, and held the Chief of Staff and head of military intelligence responsible. Despite the report, public anger at the Government led to Golda Meir's resignation.
1974–1977: Rabin I
Following Meir's resignation, Yitzhak Rabin (Chief of Staff during the Six Day War) became prime minister. Modern Orthodox Jews (Religious Zionist followers of the teachings of Rabbi Kook), formed the Gush Emunim movement, and began an organized drive to settle the West Bank and Gaza Strip. In November 1975 the United Nations General Assembly, under the guidance of Austrian Secretary General Kurt Waldheim, adopted Resolution 3379, which asserted Zionism to be a form of racism. The General Assembly rescinded this resolution in December 1991 with Resolution 46/86. In March 1976 there was a massive strike by Israeli-Arabs in protest at a government plan to expropriate land in the Galilee.
In July 1976, an Air France plane carrying 260 people was hijacked by Palestinian and German terrorists and flown to Uganda, then ruled by Idi Amin Dada. There, the Germans separated the Jewish passengers from the non-Jewish passengers, releasing the non-Jews. The hijackers threatened to kill the remaining, 100-odd Jewish passengers (and the French crew who had refused to leave). Despite the distances involved, Rabin ordered a daring rescue operation in which the kidnapped Jews were freed.[220] UN Secretary General Waldheim described the raid as "a serious violation of the national sovereignty of a United Nations member state" (meaning Uganda).[221][222] Waldheim was a former Nazi and suspected war criminal, with a record of offending Jewish sensibilities.[223][224]
In 1976, the ongoing Lebanese Civil War led Israel to allow South Lebanese to cross the border and work in Israel. In January 1977, French authorities arrested Abu Daoud, the planner of the Munich massacre, releasing him a few days later.[225] In March 1977 Anatoly Sharansky, a prominent Refusenik and spokesman for the Moscow Helsinki Group, was sentenced to 13 years' hard labour.
Rabin resigned in April 1977 after it emerged that his wife maintained a dollar account in the United States (illegal at the time), which had been opened while Rabin was Israeli ambassador. The incident became known as the Dollar Account affair. Shimon Peres informally replaced him as prime minister, leading the Alignment in the subsequent elections.
1977–1983: Begin
In a surprise result, the Likud led by Menachem Begin won 43 seats in the 1977 elections (Labour got 32 seats). This was the first time in Israeli history that the government was not led by the left. A key reason for the victory was anger among Mizrahi Jews at discrimination, which was to play an important role in Israeli politics for many years. Talented small town Mizrahi social activists, unable to advance in the Labour party, were readily embraced by Begin. Moroccan-born David Levy and Iranian-born Moshe Katzav were part of a group who won Mizrahi support for Begin. Many Labour voters voted for the Democratic Movement for Change (15 seats) in protest at high-profile corruption cases. The party joined in coalition with Begin and disappeared at the next election.
In addition to starting a process of healing the Mizrahi–Ashkenazi divide, Begin's government included Ultra-Orthodox Jews and was instrumental in healing the Zionist–Ultra-Orthodox rift.
Begin's liberalization of the economy led to hyper-inflation (around 150% inflation) but enabled Israel to begin receiving US financial aid. Begin actively supported Gush Emunim's efforts to settle the West Bank and Jewish settlements in the occupied territories received government support, thus laying the grounds for intense conflict with the Palestinian population of the occupied territories.
In November 1977, Egyptian President Anwar Sadat broke 30 years of hostility with Israel by visiting Jerusalem at the invitation of Israeli Prime Minister Menachem Begin. Sadat's two-day visit included a speech before the Knesset and was a turning point in the history of the conflict. The Egyptian leader created a new psychological climate in the Middle East in which peace between Israel and its Arab neighbours seemed possible. Sadat recognized Israel's right to exist and established the basis for direct negotiations between Egypt and Israel. Following Sadat's visit, 350 Yom Kippur War veterans organized the Peace Now movement to encourage Israeli governments to make peace with the Arabs.
In March 1978, eleven armed Lebanese Palestinians reached Israel in boats and hijacked a bus carrying families on a day outing, killing 38 people, including 13 children. The attackers opposed the Egyptian–Israeli peace process. Three days later, Israeli forces crossed into Lebanon beginning Operation Litani. After passage of United Nations Security Council Resolution 425, calling for Israeli withdrawal and the creation of the United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL) peace-keeping force, Israel withdrew its troops.
In September 1978, US President Jimmy Carter invited President Sadat and Prime Minister Begin to meet with him at Camp David, and on 11 September they agreed on a framework for peace between Israel and Egypt, and a comprehensive peace in the Middle East. It set out broad principles to guide negotiations between Israel and the Arab states. It also established guidelines for a West Bank–Gaza transitional regime of full autonomy for the Palestinians residing in these territories, and for a peace treaty between Egypt and Israel. The treaty was signed 26 March 1979 by Begin and Sadat, with President Carter signing as witness. Under the treaty, Israel returned the Sinai peninsula to Egypt in April 1982. The final piece of territory to be repatriated was Taba, adjacent to Eilat, returned in 1989, after third-party arbitration determined it fell on the Egyptian side of the border. The Arab League reacted to the peace treaty by suspending Egypt from the organization and moving its headquarters from Cairo to Tunis. Sadat was assassinated in 1981 by Islamic fundamentalist members of the Egyptian army who opposed peace with Israel. Following the agreement Israel and Egypt became the two largest recipients of US military and financial aid[226] (Iraq and Afghanistan have now overtaken them).
In December 1978 the Israeli Merkava battle tank entered use with the IDF. In 1979, over 40,000 Iranian Jews migrated to Israel, escaping the Islamic Revolution there. On 30 June 1981, the Israeli air force destroyed the Osirak nuclear reactor that France was building for Iraq. Three weeks later, Begin won again, in the 1981 elections (48 seats Likud, 47 Labour). Ariel Sharon was made defence minister. The new government annexed the Golan Heights and banned the national airline from flying on Shabbat.[227] By the 1980s a diverse set of high-tech industries had developed in Israel.
In the decades following the 1948 war, Israel's border with Lebanon was quiet compared to its borders with other neighbours. But the 1969 Cairo agreement gave the PLO a free hand to attack Israel from South Lebanon. The area was governed by the PLO independently of the Lebanese Government and became known as "Fatahland" (Fatah was the largest faction in the PLO). Palestinian irregulars constantly shelled the Israeli north, especially the town of Kiryat Shmona, which was a Likud stronghold inhabited primarily by Jews who had fled the Arab world. Lack of control over Palestinian areas was an important factor in causing civil war in Lebanon.
In June 1982, the attempted assassination of Shlomo Argov, the ambassador to Britain, was used as a pretext for an Israeli invasion aiming to drive the PLO out of the southern half of Lebanon. Sharon agreed with Chief of Staff Raphael Eitan to expand the invasion deep into Lebanon even though the cabinet had only authorized a 40 kilometre deep invasion.[228] The invasion became known as the 1982 Lebanon War and the Israeli army occupied Beirut, the only time an Arab capital has been occupied by Israel. Some of the Shia and Christian population of South Lebanon welcomed the Israelis, as PLO forces had maltreated them, but Lebanese resentment of Israeli occupation grew over time and the Shia became gradually radicalized under Iranian guidance.[229] Constant casualties among Israeli soldiers and Lebanese civilians led to growing opposition to the war in Israel.
In August 1982, the PLO withdrew its forces from Lebanon (moving to Tunisia). Bashir Gemayel was elected President of Lebanon, and reportedly agreed to recognize Israel and sign a peace treaty. However, Gemayal was assassinated before an agreement could be signed, and one day later Phalangist Christian forces led by Elie Hobeika entered two Palestinian refugee camps and massacred the occupants. The massacres led to the biggest demonstration ever in Israel against the war, with as many as 400,000 people (almost 10% of the population) gathering in Tel Aviv. In 1983, an Israeli public inquiry found that Israel's defence minister, Sharon, was indirectly but personally responsible for the massacres.[230] It also recommended that he never again be allowed to hold the post (it did not forbid him from being Prime Minister). In 1983, the May 17 Agreement was signed between Israel and Lebanon, paving the way for an Israeli withdrawal from Lebanese territory through a few stages. Israel continued to operate against the PLO until its eventual departure in 1985, and kept a small force stationed in Southern Lebanon in support of the South Lebanon Army until May 2000.
1983–1992: Shamir I; Peres I; Shamir II
In September 1983, Begin resigned and was succeeded by Yitzhak Shamir as prime minister. The 1984 election was inconclusive, and led to a power sharing agreement between Shimon Peres of the Alignment (44 seats) and Shamir of Likud (41 seats). Peres was prime minister from 1984 to 1986 and Shamir from 1986 to 1988. In 1984, continual discrimination against Sephardi Ultra-Orthodox Jews by the Ashkenazi Ultra-Orthodox establishment led political activist Aryeh Deri to leave the Agudat Israel party and join former chief Rabbi Ovadia Yosef in forming Shas, a new party aimed at the non-Ashkenazi Ultra-Orthodox vote. The party won 4 seats in the first election it contested and over the next twenty years was the third largest party in the Knesset. Shas established a nationwide network of free Sephardi Orthodox schools. In 1984, during a severe famine in Ethiopia, 8,000 Ethiopian Jews were secretly transported to Israel. In 1986 Natan Sharansky, a famous Russian human rights activist and Zionist refusenik (denied an exit visa), was released from the Gulag in return for two Soviet spies.
In June 1985, Israel withdrew most of its troops from Lebanon, leaving a residual Israeli force and an Israeli-supported militia in southern Lebanon as a "security zone" and buffer against attacks on its northern territory. Since then, the IDF fought for many years against the Shia organization Hezbollah, which became a growing threat to Israel. By July 1985, Israel's inflation, buttressed by complex index linking of salaries, had reached 480% per annum and was the highest in the world. Peres introduced emergency control of prices and cut government expenditure successfully bringing inflation under control. The currency (known as the old Israeli shekel) was replaced and renamed the Israeli new shekel at a rate of 1,000 old shkalim = 1 new shekel. In October 1985, Israel responded to a Palestinian terrorist attack in Cyprus by bombing the PLO headquarters in Tunis. Growing Israeli settlement and continuing occupation of the West Bank and Gaza Strip led to the first Palestinian Intifada (uprising) in 1987, which lasted until the Oslo accords of 1993, despite Israeli attempts to suppress it. Human rights abuses by Israeli troops led a group of Israelis to form B'Tselem, an organization devoted to improving awareness and compliance with human rights requirements in Israel.
In August 1987, the Israeli government cancelled the IAI Lavi project, an attempt to develop an independent Israeli fighter aircraft. The Israelis found themselves unable to sustain the huge development costs, and faced US opposition to a project that threatened US influence in Israel and US global military ascendancy. In September 1988, Israel launched an Ofeq reconnaissance satellite into orbit, using a Shavit rocket, thus becoming one of only eight countries possessing a capacity to independently launch satellites into space (two more have since developed this ability). The Alignment and Likud remained neck and neck in the 1988 elections (39:40 seats). Shamir successfully formed a national unity coalition with the Labour Alignment. In March 1990, Alignment leader Shimon Peres engineered a defeat of the government in a non-confidence vote and then tried to form a new government. He failed and Shamir became prime minister at the head of a right-wing coalition.
In 1990, the Soviet Union finally permitted free emigration of Soviet Jews to Israel. Prior to this, Jews trying to leave the USSR faced persecution; those who succeeded arrived as refugees. Over the next few years some one million Soviet citizens migrated to Israel. Although there was concern that some of the new immigrants had only a very tenuous connection to Judaism, and many were accompanied by non-Jewish relatives, this massive wave of migration slowly transformed Israel, bringing large numbers of highly educated Soviet Jews and creating a powerful Russian culture in Israel.
In August 1990, Iraq invaded Kuwait, triggering the Gulf War between Iraq and a large allied force, led by the United States. Iraq attacked Israel with 39 Scud missiles. Israel did not retaliate at request of the US, fearing that if Israel responded against Iraq, other Arab nations might desert the allied coalition. Israel provided gas masks for both the Palestinian population and Israeli citizens, while Netherlands and the United States deployed Patriot defence batteries in Israel as protection against the Scuds. In May 1991, during a 36-hour period, 15,000 Beta Israel (Ethiopian Jews) were secretly airlifted to Israel. The coalition's victory in the Gulf War opened new possibilities for regional peace, and in October 1991 the US president, George H.W. Bush, and Soviet Union Premier, Mikhail Gorbachev, jointly convened a historic meeting in Madrid of Israeli, Lebanese, Jordanian, Syrian, and Palestinian leaders. Shamir opposed the idea but agreed in return for loan guarantees to help with absorption of immigrants from the former Soviet Union. His participation in the conference led to the collapse of his (right-wing) coalition.
1992–1996: Rabin II; Peres II
In the 1992 elections, the Labour Party, led by Yitzhak Rabin, won a significant victory (44 seats) promising to pursue peace while promoting Rabin as a "tough general" and pledging not to deal with the PLO in any way. The left Zionist party Meretz won 12 seats, and the Arab and communist parties a further 5, meaning that parties supporting a peace treaty had a full (albeit small) majority in the Knesset. Later that year, the Israeli electoral system was changed to allow for direct election of the prime minister. It was hoped this would reduce the power of small parties to extract concessions in return for coalition agreements. The new system had the opposite effect; voters could split their vote for prime minister from their (interest based) party vote, and as a result larger parties won fewer votes and smaller parties becoming more attractive to voters. It thus increased the power of the smaller parties. By the 2006 election the system was abandoned.
On 25 July 1993, Israel carried out a week-long military operation in Lebanon to attack Hezbollah positions. On 13 September 1993, Israel and the Palestine Liberation Organization (PLO) signed the Oslo Accords (a Declaration of Principles)[231] on the South Lawn of the White House. The principles established objectives relating to a transfer of authority from Israel to an interim Palestinian Authority, as a prelude to a final treaty establishing a Palestinian state, in exchange for mutual recognition. The DOP established May 1999 as the date by which a permanent status agreement for the West Bank and Gaza Strip would take effect. In February 1994, Baruch Goldstein, a follower of the Kach party, killed 29 Palestinians and wounded 125 at the Cave of the Patriarchs in Hebron, which became known as the Cave of the Patriarchs massacre. Kach had been barred from participation in the 1992 elections (on the grounds that the movement was racist). It was subsequently made illegal. Israel and the PLO signed the Gaza–Jericho Agreement in May 1994, and the Agreement on Preparatory Transfer of Powers and Responsibilities in August, which began the process of transferring authority from Israel to the Palestinians. On 25 July 1994, Jordan and Israel signed the Washington Declaration, which formally ended the state of war that had existed between them since 1948 and on 26 October the Israel–Jordan Treaty of Peace, witnessed by US President Bill Clinton.[232][233]
Prime Minister Yitzhak Rabin and PLO Chairman Yasser Arafat signed the Israeli–Palestinian Interim Agreement on the West Bank and the Gaza Strip on 28 September 1995 in Washington. The agreement was witnessed by President Bill Clinton on behalf of the United States and by Russia, Egypt, Norway and the European Union, and incorporates and supersedes the previous agreements, marking the conclusion of the first stage of negotiations between Israel and the PLO. The agreement allowed the PLO leadership to relocate to the occupied territories and granted autonomy to the Palestinians with talks to follow regarding final status. In return the Palestinians promised to abstain from use of terror and changed the Palestinian National Covenant, which had called for the expulsion of all Jews who migrated after 1917 and the elimination of Israel.[234]
The agreement was opposed by Hamas and other Palestinian factions, which launched suicide bomber attacks at Israel. Rabin had a barrier constructed around Gaza to prevent attacks. The growing separation between Israel and the "Palestinian Territories" led to a labour shortage in Israel, mainly in the construction industry. Israeli firms began importing labourers from the Philippines, Thailand, China and Romania; some of these labourers stayed on without visas. In addition, a growing number of Africans began illegally migrating to Israel. On 4 November 1995, a far-right-wing religious Zionist opponent of the Oslo Accords assassinated Prime Minister Yitzhak Rabin. In February 1996 Rabin's successor, Shimon Peres, called early elections. In April 1996, Israel launched an operation in southern Lebanon as a result of Hezbollah's Katyusha rocket attacks on Israeli population centres along the border.
1996–2001: Netanyahu I; Barak
The May 1996 elections were the first featuring direct election of the prime minister and resulted in a narrow election victory for Likud leader Binyamin Netanyahu. A spate of suicide bombings reinforced the Likud position for security. Hamas claimed responsibility for most of the bombings. Despite his stated differences with the Oslo Accords, Prime Minister Netanyahu continued their implementation, but his prime ministership saw a marked slow-down in the Peace Process. Netanyahu also pledged to gradually reduce US aid to Israel.[235]
In September 1996, a Palestinian riot broke out against the creation of an exit in the Western Wall tunnel. Over the subsequent few weeks, around 80 people were killed as a result.[236][237] In January 1997 Netanyahu signed the Hebron Protocol with the Palestinian Authority, resulting in the redeployment of Israeli forces in Hebron and the turnover of civilian authority in much of the area to the Palestinian Authority.
In the election of July 1999, Ehud Barak of the Labour Party became Prime Minister. His party was the largest in the Knesset with 26 seats. In September 1999 the Supreme Court of Israel ruled that the use of torture in interrogation of Palestinian prisoners was illegal.[238] On 21 March 2000, Pope John Paul II arrived in Israel for a historic visit.
On 25 May 2000, Israel unilaterally withdrew its remaining forces from the "security zone" in southern Lebanon. Several thousand members of the South Lebanon Army (and their families) left with the Israelis. The UN Secretary-General concluded[239] that, as of 16 June 2000, Israel had withdrawn its forces from Lebanon in accordance with UN Security Council Resolution 425. Lebanon claims that Israel continues to occupy Lebanese territory called "Sheba'a Farms" (however this area was governed by Syria until 1967 when Israel took control).[240] The Sheba'a Farms provided Hezbollah with a pretext to maintain warfare with Israel.[241] The Lebanese government, in contravention of the UN Security Council resolution, did not assert sovereignty in the area, which came under Hezbollah control. In the Fall of 2000, talks were held at Camp David to reach a final agreement on the Israel/Palestine conflict. Ehud Barak offered to meet most of the Palestinian teams requests for territory and political concessions, including Arab parts of east Jerusalem; however, Arafat abandoned the talks without making a counterproposal.[242]
Following its withdrawal from South Lebanon, Israel became a member of the Western European and Others Group at the United Nations. Prior to this Israel was the only nation at the UN which was not a member of any group (the Arab states would not allow it to join the Asia group), which meant it could not be a member of the Security Council or appoint anyone to the International Court and other key UN roles. Since December 2013 it has been a permanent member of the group.[243]
In July 2000, Aryeh Deri was sentenced to 3 years in prison for bribe taking. Deri is regarded as the mastermind behind the rise of Shas and was a government minister at the age of 24. Political manipulation meant the investigation lasted for years. Deri subsequently sued a Police Officer who alleged that he was linked to the traffic-accident death of his mother-in-law (a key witness), who was run over in New York by a driver who had once been in the employ of an associate of Deri.[244]
On 28 September 2000, Israeli opposition leader Ariel Sharon visited the Al-Aqsa compound, or Temple Mount, the following day the Palestinians launched the al-Aqsa Intifada. David Samuels and Khaled Abu Toameh have stated that the uprising was planned much earlier.[245][246] In October 2000, Palestinians destroyed Joseph's Tomb, a Jewish shrine in Nablus.
The Arrow missile, a missile designed to destroy ballistic missiles, including Scud missiles, was first deployed by Israel. In 2001, with the Peace Process increasingly in disarray, Ehud Barak called a special election for Prime Minister. Barak hoped a victory would give him renewed authority in negotiations with the Palestinians. Instead opposition leader Ariel Sharon was elected PM. After this election, the system of directly electing the Premier was abandoned.
2001–2006: Sharon
The failure of the peace process, increased Palestinian terror and occasional attacks by Hezbollah from Lebanon, led much of the Israeli public and political leadership to lose confidence in the Palestinian Authority as a peace partner. Most felt that many Palestinians viewed the peace treaty with Israel as a temporary measure only.[247] Many Israelis were thus anxious to disengage from the Palestinians. In response to a wave of suicide bomb attacks, culminating in the Passover massacre (see List of Israeli civilian casualties in the Second Intifada), Israel launched Operation Defensive Shield in March 2002, and Sharon began the construction of a barrier around the West Bank. Around the same time, the Israeli town of Sderot and other Israeli communities near Gaza became subject to constant shelling and mortar bomb attacks from Gaza.
Thousands of Jews from Latin America began arriving in Israel due to economic crises in their countries of origin. In January 2003 separate elections were held for the Knesset. Likud won the most seats (27). An anti-religion party, Shinui, led by media pundit Tommy Lapid, won 15 seats on a secularist platform, making it the third largest party (ahead of orthodox Shas). Internal fighting led to Shinui's demise at the next election. In 2004, the Black Hebrews were granted permanent residency in Israel. The group had begun migrating to Israel 25 years earlier from the United States, but had not been recognized as Jews by the state and hence not granted citizenship under Israel's Law of Return. They had settled in Israel without official status. From 2004 onwards, they received citizen's rights.
The Sharon government embarked on an extensive program of construction of desalinization plants that freed Israel of the fear of drought. Some of the Israeli desalinization plants are the largest of their kind in the world.[248]
In May 2004, Israel launched Operation Rainbow in southern Gaza to create a safer environment for the IDF soldiers along the Philadelphi Route. On 30 September 2004, Israel carried out Operation Days of Penitence in northern Gaza to destroy the launching sites of Palestinian rockets which were used to attack Israeli towns. In 2005, all Jewish settlers were evacuated from Gaza (some forcibly) and their homes demolished. Disengagement from the Gaza Strip was completed on 12 September 2005. Military disengagement from the northern West Bank was completed ten days later.
In 2005 Sharon left the Likud and formed a new party called Kadima, which accepted that the peace process would lead to creation of a Palestinian state. He was joined by many leading figures from both Likud and Labour.
Hamas won the 2006 Palestinian legislative election, the first and only genuinely free Palestinian elections. Hamas' leaders rejected all agreements signed with Israel, refused to recognize Israel's right to exist, refused to abandon terror, and occasionally claimed the Holocaust was a Jewish conspiracy. The withdrawal and Hamas victory left the status of Gaza unclear, as Israel asserted it was no longer an occupying power but continued to control air and sea access to Gaza although it did not exercise sovereignty on the ground. Egypt insisted that it was still occupied and refused to open border crossings with Gaza, although it was free to do so.[249]
In April 2006 Ariel Sharon was incapacitated by a severe hemorrhagic stroke and Ehud Olmert became Prime Minister.[250]
2006–2009: Olmert
Ehud Olmert was elected Prime Minister after his party, Kadima, won the most seats (29) in the 2006 Israeli legislative election. In 2005 Mahmoud Ahmadinejad was officially elected president of Iran; since then, Iranian policy towards Israel has grown more confrontational. Israeli analysts believe Ahmadinejad has worked to undermine the peace process with arms supplies and aid to Hezbullah in South Lebanon and Hamas in Gaza,[251] and is developing nuclear weapons, possibly for use against Israel.[252] Iranian support for Hezbollah and its nuclear arms program are in contravention of UN Security Council resolutions 1559 and 1747. Iran also encourages Holocaust denial. Following the Israeli withdrawal from Lebanon, Hezbollah had mounted periodic attacks on Israel, which did not lead to Israeli retaliation. Similarly, the withdrawal from Gaza led to incessant shelling of towns around the Gaza area with only minimal Israeli response. The failure to react led to criticism from the Israeli right and undermined the government.
On 14 March 2006, Israel carried out an operation in the Palestinian Authority prison of Jericho in order to capture Ahmad Sa'adat and several Palestinian Arab prisoners located there who assassinated Israeli politician Rehavam Ze'evi in 2001. The operation was conducted as a result of the expressed intentions of the newly elected Hamas government to release these prisoners. On 25 June 2006, a Hamas force crossed the border from Gaza and attacked a tank, capturing Israeli soldier Gilad Shalit, sparking clashes in Gaza.[253]
On 12 July, Hezbollah attacked Israel from Lebanon, shelled Israeli towns and attacked a border patrol, taking two dead or badly wounded Israeli soldiers. These incidents led Israel to initiate the Second Lebanon War, which lasted through August 2006. Israeli forces entered some villages in Southern Lebanon, while the air force attacked targets all across the country. Israel only made limited ground gains until the launch of Operation Changing Direction 11, which lasted for 3 days with disputed results. Shortly before a UN ceasefire came into effect, Israeli troops captured Wadi Saluki. The war concluded with Hezbollah evacuating its forces from Southern Lebanon, while the IDF remained until its positions could be handed over to the Lebanese Armed Forces and UNIFIL.
In 2007 education was made compulsory until the age of 18 for all citizens (it had been 16). Refugees from the genocide in Darfur, mostly Muslim, arrived in Israel illegally, with some given asylum.[254][255] Illegal immigrants arrived mainly from Africa in addition to foreign workers overstaying their visas. The numbers of such migrants are not known, and estimates vary between 30,000 and over 100,000.
An American billionaire casino owner, Sheldon Adelson, set up a free newspaper Israel Hayom with the express intention of reducing the influence of the dominant (centre-left) newspaper Yediot Ahronot and accelerating a right-ward shift in Israeli politics by supporting Netanyahu.[256]
In June 2007 Hamas took control of the Gaza Strip in the course of the Battle of Gaza,[257] seizing government institutions and replacing Fatah and other government officials with its own.[258] Following the takeover, Egypt and Israel imposed a partial blockade, on the grounds that Fatah had fled and was no longer providing security on the Palestinian side, and to prevent arms smuggling by terrorist groups. On 6 September 2007, the Israeli Air Force destroyed a nuclear reactor in Syria. On 28 February 2008, Israel launched a military campaign in Gaza in response to the constant firing of Qassam rockets by Hamas militants. On 16 July 2008, Hezbollah swapped the bodies of Israeli soldiers Ehud Goldwasser and Eldad Regev, kidnapped in 2006, in exchange for the Lebanese terrorist Samir Kuntar, four Hezbollah prisoners, and the bodies of 199 Palestinian Arab and Lebanese fighters.[259]
Olmert came under investigation for corruption and this led him to announce on 30 July 2008, that he would be stepping down as Prime Minister following election of a new leader of the Kadima party in September 2008. Tzipi Livni won the election, but was unable to form a coalition and Olmert remained in office until the general election. Israel carried out Operation Cast Lead in the Gaza Strip from 27 December 2008 to 18 January 2009 in response to rocket attacks from Hamas militants,[260] leading to a decrease of Palestinian rocket attacks.[261]
2009–2021: Netanyahu II
In the 2009 legislative election Likud won 27 seats and Kadima 28; however, the right-wing camp won a majority of seats, and President Shimon Peres called on Netanyahu to form the government. Russian immigrant-dominated Yisrael Beiteinu came third with 15 seats, and Labour was reduced to fourth place with 13 seats. In 2009, Israeli billionaire Yitzhak Tshuva announced the discovery of huge natural gas reserves off the coast of Israel.[262]
On 31 May 2010, an international incident broke out in the Mediterranean Sea when foreign activists trying to break the maritime blockade over Gaza, clashed with Israeli troops. During the struggle, nine Turkish activists were killed. In late September 2010 took place direct negotiations between Israel and the Palestinians without success. As a defensive countermeasure to the rocket threat against Israel's civilian population, at the end of March 2011 Israel began to operate the advanced mobile air defence system "Iron Dome"[263] in the southern region of Israel and along the border with the Gaza Strip.
On 14 July 2011, the largest social protest in the history of Israel began in which hundreds of thousands of protesters from a variety of socio-economic and religious backgrounds in Israel protested against the continuing rise in the cost of living (particularly housing) and the deterioration of public services in the country (such as health and education). The peak of the demonstrations took place on 3 September 2011, in which about 400,000 people demonstrated across the country.
In October 2011, a deal was reached between Israel and Hamas, by which the kidnapped Israeli soldier Gilad Shalit was released in exchange for 1,027 Palestinians and Arab-Israeli prisoners.[264][265] In March 2012, Secretary-general of the Popular Resistance Committees, Zuhir al-Qaisi, a senior PRC member and two additional Palestinian militants were assassinated during a targeted killing carried out by Israeli forces in Gaza.[266][267] The Palestinian armed factions in the Gaza Strip, led by the Islamic Jihad and the Popular Resistance Committees, fired a massive amount of rockets towards southern Israel in retaliation, sparking five days of clashes along the Gaza border.
In May 2012, Prime Minister Benjamin Netanyahu reached an agreement with the Head of Opposition Shaul Mofaz for Kadima to join the government, thus cancelling the early election supposed to be held in September.[268] However, in July, the Kadima party left Netanyahu's government due to a dispute concerning military conscription for ultra-Orthodox Jews in Israel.[269]
In June 2012, Israel transferred the bodies of 91 Palestinian suicide bombers and other militants as part of what Mark Regev, spokesman for Netanyahu, described as a "humanitarian gesture" to PA chairman Mahmoud Abbas to help revive the peace talks, and reinstate direct negotiations between Israel and the Palestinians.[270] On 21 October 2012, United States and Israel began their biggest joint air and missile defence exercise, known as Austere Challenge 12, involving around 3,500 US troops in the region along with 1,000 IDF personnel, expected to last three weeks.[271] Germany and Britain also participated.[272] In response to over a hundred rocket attacks on southern Israeli cities, Israel began an operation in Gaza on 14 November 2012, with the targeted killing of Ahmed Jabari, chief of Hamas military wing, and airstrikes against twenty underground sites housing long-range missile launchers capable of striking Tel Aviv. In January 2013, construction of the barrier on the Israeli-Egyptian border was completed in its main section.[273]
Benjamin Netanyahu was elected Prime Minister again after the Likud Yisrael Beiteinu alliance won the most seats (31) in the 2013 legislative election and formed a coalition government with secular centrist Yesh Atid party (19), rightist The Jewish Home (12) and Livni's Hatnuah (6), excluding Haredi parties. Labour came in third with 15 seats.[274] In July 2013, as a "good will gesture" to restart peace talks with the Palestinian Authority, Israel agreed to release 104 Palestinian prisoners, most of whom had been in jail since before the 1993 Oslo Accords,[275] including militants who had killed Israeli civilians.[275][276] In April 2014, Israel suspended peace talks after Hamas and Fatah agreed to form a unity government.[277]
Following an escalation of rocket attacks by Hamas, Israel started an operation in the Gaza Strip on 8 July 2014,[278] which included a ground incursion aimed at destroying the cross-border tunnels.[279] Differences over the budget and a "Jewish state" bill triggered early elections in December 2014.[280] After the 2015 Israeli elections, Netanyahu renewed his mandate as Prime Minister when Likud obtained 30 seats and formed a right-wing coalition government with Kulanu (10), The Jewish Home (8), and Orthodox parties Shas (7) and United Torah Judaism (6), the bare minimum of seats required to form a coalition. The Zionist Union alliance came second with 24 seats.[281] A wave of lone-wolf attacks by Palestinians took place in 2015 and 2016, particularly stabbings.[282]
On 6 December 2017, President Donald Trump formally announced United States recognition of Jerusalem as the capital of Israel,[283] which was followed by the United States recognition of the Golan Heights as part of Israel on 25 March 2019. In March 2018, Palestinians in Gaza initiated "the Great March of Return," a series of weekly protests along the Gaza–Israel border.[284]
In April 2020, amid the coronavirus pandemic and after three consecutive elections in less than a year, Netanyahu and Benny Gantz were able to establish a unity government with rotating prime ministership where Netanyahu would serve first and later be replaced by Gantz.[285] In late 2020, Israel normalised relations with four Arab League countries: the United Arab Emirates and Bahrain in September (known as the Abraham Accords),[286] Sudan in October,[287] and Morocco in December.[288] In May 2021, after tensions escalated in Jerusalem, Israel and Hamas traded blows in Gaza for eleven days.[289]
2021–present: Bennett; Lapid
After the unity government collapsed over the budget and new elections took place in 2021,[290] Naftali Bennett signed a coalition agreement with Yair Lapid and different parties opposed to Netanyahu on the right, center and left whereby Bennett would serve as Prime Minister until September 2023 and then Lapid would assume the role until November 2025.[291] An Israeli Arab party, Ra'am, was included in the government coalition for the first time in decades.[292]
Demographics
| 65 | 100 | 150 | 300 | 550 | 650 | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Estimated Jewish Population (thousands) | 2,500 | 1,800 | 1,200 | 500 | 200 | 100 |
| Estimated Total Population | 3,000 | 2,300 | 1,800 | 1,100 | 1,500 | 1,500 |
| 1950 | 1960 | 1970 | 1980 | 1990 | 2000 | 2010 | 2020 | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Population (thousands) | 1,370.1 | 2,150.4 | 3,022.1 | 3,921.7 | 4,821.7 | 6,369.3 | 7,695.1 | 9,097.0 |
| World Jewry percentage | 6% | 15% | 20% | 25% | 30% | 38% | 42% | 44% |
| GDP per capita (current US$) | 1,366 | 1,806 | 5,617 | 11,264 | 19,859 | 28,522 | 34,788 |
See also
- Archaeology of Israel
- Hebrew calendar
- History of the Arab–Israeli conflict
- History of the Israel Defense Forces
- History of Jerusalem
- History of the Jews and Judaism in the Land of Israel
- History of the Middle East
- History of Palestine
- History of Zionism
- Jewish history
- Jewish military history
- Levantine archaeology
- LGBT history in Israel
- List of Israeli museums
- List of Jewish leaders in the Land of Israel
- List of years in Israel
- Politics of Israel
- Postage stamps and postal history of Israel
- Time periods in the Palestine region
- Timeline of Israeli history
- Timeline of the history of the region of Palestine
References
- ^ "Declaration of Establishment of State of Israel". Israel Ministry of Foreign Affairs. 14 May 1948. Archived from the original on 21 March 2012. Retrieved 16 April 2012.
- ^ DellaPergola, Sergio (2015). World Jewish Population, 2015 (Report). Berman Jewish DataBank. Retrieved 12 September 2016.
- ^ Yehuda Gradus; Shaul Krakover; Eran Razin (10 April 2006). The Industrial Geography of Israel. Routledge. pp. 13–61. ISBN 978-1-134-97632-4.
- ^ Shlomo Swirski; Etty Konor; Aviv Lieberman (20 February 2020). Israel – A Social Report 2020: The Public Interest Needs to Return to Center Stage (Report). Avda Center.
- ^ Tchernov, Eitan (1988). "The Age of 'Ubeidiya Formation (Jordan Valley, Israel) and the Earliest Hominids in the Levant". Paléorient. 14 (2): 63–65. doi:10.3406/paleo.1988.4455.
- ^ Ronen, Avraham (January 2006). "The oldest human groups in the Levant". Comptes Rendus Palevol. 5 (1–2): 343–351. doi:10.1016/j.crpv.2005.11.005. INIST:17870089.
- ^ "Timeline in the Understanding of Neanderthals". Archived from the original on 27 September 2007. Retrieved 13 July 2007.
- ^ Christopher Stringer, custodian of Tabun I, Natural History Museum, quoted in an exhibition in honour of Garrod; Callander and Smith, 1998
- ^ "From 'small, dark and alive' to 'cripplingly shy': Dorothy Garrod as the first woman Professor at Cambridge". Archived from the original on 28 February 2009. Retrieved 13 July 2007.
- ^ "Excavations and Surveys (University of Haifa)". Archived from the original on 13 March 2013. Retrieved 13 July 2007.
- ^ Rincon, Paul (14 October 2015). "Fossil teeth place humans in Asia '20,000 years early'". BBC News. Retrieved 4 January 2017.
- ^ Bar‐Yosef, Ofer (1998). "The Natufian culture in the Levant, threshold to the origins of agriculture". Evolutionary Anthropology: Issues, News, and Reviews. 6 (5): 159–177. doi:10.1002/(SICI)1520-6505(1998)6:5<159::AID-EVAN4>3.0.CO;2-7.
- ^ "First Recorded Battle | History Channel on Foxtel". 19 June 2016.
- ^ Stager in Coogan 1998, p. 91.
- ^ Dever 2003, p. 206.
- ^ Miller & Hayes 1986, pp. 78–79.
- ^ McNutt 1999, p. 35.
- ^ Lehmann 2003, pp. 156–162.
- ^ McNutt 1999, p. 70.
- ^ Miller 2005, p. 98.
- ^ McNutt 1999, p. 72.
- ^ Miller 2005, p. 99.
- ^ Miller 2005, p. 105.
- ^ "ALPHABET, THE HEBREW - JewishEncyclopedia.com". www.jewishencyclopedia.com.
- ^ Othmar Keel, Christoph Uehlinger, Gods, Goddesses, and Images of God in Ancient Israel, Fortress Press (1998); Mark S. Smith, The Origins of Biblical Monotheism: Israel’s Polytheistic Background and the Ugaritic Texts, Oxford University Press (2001)
- ^ Killebrew 2005, p. 230.
- ^ 2 Chronicles 12
- ^ Oxford History of Ancient Egypt, page 335, Oxford 2000
- ^ ""The Bible Unearthed: Archaeology's New Vision of Ancient Israel and the Origin of Sacred Texts" by Israel Finkelstein and Neil Asher Silberman, Free Press 2002".
- ^ "The Kurkh Stela". British Museum.
- ^ 1 Kings 20
- ^ Mark, Joshua J. (2014). "Sargon II". World History Encyclopedia. Retrieved 23 January 2021.
- ^ Broshi, Maguen (2001). Bread, Wine, Walls and Scrolls. Bloomsbury Publishing. p. 174. ISBN 1841272019.
- ^ 2 Kings 20:20
- ^ "Siloam Inscription". Jewish Encyclopedia. 1906.
- ^ "Sennacherib recounts his triumphs". The Israel Museum. 17 February 2021.
- ^ 2 Kings 18:15–16
- ^ 2 Kings 19:9, see also "The Rescue of Jerusalem: The Alliance between Hebrews and Africans in 701 BC" by Henry Aubin, Random House 2002
- ^ The Social Roots of Biblical Yahwism by Stephen Cook, SBL 2004 pp 58
- ^ "Archived copy". Archived from the original on 30 October 2014. Retrieved 30 October 2014.CS1 maint: archived copy as title (link)
- ^ "Chronicle Concerning the Early Years of Nebuchadnezzar II". www.livius.org.
- ^ "The Exilarchs".
- ^ "Jewish religious year".
- ^ Arnold, William R. (1912). "The Passover Papyrus from Elephantine". Journal of Biblical Literature. 31 (1): 1–33. JSTOR 3259988.
- ^ Ponet, James (22 December 2005). "The Maccabees and the Hellenists". Faith-based. Slate. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "The Revolt of the Maccabees". Simpletoremember.com. Retrieved 13 August 2012.
- ^ Paul Johnson, History of the Jews, p. 106, Harper 1988
- ^ "New Testament History – The Hasmonean kingdom". www.britannica.com. Encyclopedia Britannica. Retrieved 19 October 2018.
- ^ Smith, Morton (1999). "The Gentiles in Judaism, 125 BCE – 66 CE". In Horbury, William; Davies, W. D.; Sturdy, John (eds.). Cambridge History of Judaism, The early Roman period. 2. pp. 195, 196, 204. ISBN 978-0521243773.
- ^
Singer, Isidore; et al., eds. (1901–1906). "Hyrcanus, John (Johanan) I.". The Jewish Encyclopedia. New York: Funk & Wagnalls.
- ^ Julius Caesar: The Life and Times of the People's Dictator By Luciano Canfora chapter 24 "Caesar Saved by the Jews".
- ^ A Concise History of the Jewish People By Naomi E. Pasachoff, Robert J. Littman 1995 (2005 Roman and Littleford edition), page 67
- ^ Philo of Alexandria, On the Embassy to Gaius XXX.203.
- ^ "Josephus: Antiquities of the Jews, Book XVIII". penelope.uchicago.edu.
- ^ The Chosen Few: How education shaped Jewish History, Botticini and Eckstein, Princeton 2012, page 71 and chapters 4 and 5
- ^ Martin Goodman, Rome and Jerusalem: The Clash of Ancient Civilizations, Penguin 2008 pp. 18–19
- ^ "Cassius Dio – Epitome of Book 68". Penelope.uchicago.edu. Retrieved 13 August 2012.
- ^ Martin Goodman, Rome and Jerusalem: The Clash of Ancient Civilizations, Penguin 2008 p. 494
- ^ Martin Goodman, Rome and Jerusalem: The Clash of Ancient Civilizations, Penguin 2008 p. 490
- ^ M. Avi-Yonah, The Jews under Roman and Byzantine Rule, Jerusalem 1984 pp. 12–14
- ^ M. Avi-Yonah, The Jews under Roman and Byzantine Rule, Jerusalem 1984 p. 143
- ^ For more information see The Canon Debate edited by McDonald and Sanders, 2002 Hendrickson
- ^ Jacobs, Joseph; Broydé, Isaac. "Zohar". Jewish Encyclopedia.
- ^ The Chosen Few: How education shaped Jewish History, Botticini and Eckstein, Princeton 2012, page 116
- ^ M. Avi-Yonah, The Jews under Roman and Byzantine Rule, Jerusalem 1984 sections II to V
- ^ Vailhé Siméon, "Diocaesarea" in The Catholic Encyclopedia. Vol. 4. New York: Robert Appleton Company, 1908. 7 November 2013.
- ^ M. Avi-Yonah, The Jews under Roman and Byzantine Rule, Jerusalem 1984 chapter I
- ^ Charlesworth, James (2010). "Settlement and History in Hellenistic, Roman, and Byzantine Galilee: An Archaeological Survey of the Eastern Galilee". Journal for the Study of the Historical Jesus. 8 (3): 281–284. doi:10.1163/174551911X573542.
- ^ "Necropolis of Bet She'arim: A Landmark of Jewish Renewal".
- ^ History of the Jews, Volume II by Simon Dubnow (Barnes 1968), chapter 4 the Patriarchate in the Galillee (pages 96 - 117)
- ^ Cherry, Robert: Jewish and Christian Views on Bodily Pleasure: Their Origins and Relevance in the Twentieth-Century, p. 148 (2018), Wipf and Stock Publishers
- ^ Arthur Hertzberg (2001). "Judaism and the Land of Israel". In Jacob Neusner (ed.). Understanding Jewish Theology. Global Academic Publishing. p. 79.
- ^ The Darkening Age: The Christian Destruction of the Classical World by Catherine Nixey 2018
- ^ Antisemitism: Its History and Causes by Bernard Lazare, 1894. Accessed January 2009
- ^ M. Avi-Yonah, The Jews under Roman and Byzantine Rule, Jerusalem 1984 chapters XI–XII
- ^ Procopius, Vandal Wars, Book IV. ix. 5.
- ^ History of the Byzantine Jews: A Microcosmos in the Thousand Year Empire By Elli Kohen, University Press of America 2007, Chapter 5
- ^ Loewenberg, Meir. "When Iran Ruled Jerusalem". Cite journal requires
|journal=(help) - ^ Archaeology Versus Written Sources: the Case of the Persian Conquest of Jerusalem in 614 by Yuri Stoyanov in ACTA MUSEI VARNAENSIS VIII-1 pg 351 - 358
- ^ The Persian Conquest of Jerusalem (614 c.e.)—An Archaeological Assessment by Gideon Avni in Bulletin of the American Schools of Oriental Research No. 357 (February 2010), pp. 35-48
- ^ Christopher MacEvitt, The Crusades and the Christian World of the East: Rough Tolerance, University of Pennsylvania Press, 2010 p.97 ISBN 978-0-812-20269-4
- ^ a b Pruitt, Jennifer (1 January 2017). "The Fatimid Holy City: Rebuilding Jerusalem in the Eleventh Century". The Medieval Globe. 3 (2): 35–56. doi:10.17302/TMG.3-2.3.
- ^ Moshe Gil, A History of Palestine, 634–1099, Cambridge University Press 1997 page 105 – 107
- ^ Goitein, S. D. (1955). "The Cairo Geniza as a Source for the History of Muslim Civilisation". Studia Islamica (3): 75–91. doi:10.2307/1595103. JSTOR 1595103.
- ^ Jerusalem in the Crusader Period Jerusalem: Life throughout the ages in a holy city] David Eisenstadt, March 1997
- ^ Prawer, Joshua (1988). The History of the Jews in the Latin Kingdom of Jerusalem. Oxford University Press. ISBN 978-0198225577.
- ^ "Moses Maimonides | Jewish philosopher, scholar, and physician".
- ^ Tucker, Spencer C. (2019). Middle East Conflicts from Ancient Egypt to the 21st Century. ABC-CLIO. p. 654. ISBN 9781440853524.
- ^ Larry H. Addington (1990). The Patterns of War Through the Eighteenth Century. Midland book. Indiana University Press. p. 59. ISBN 9780253205513.
in the Sixth Crusade, Frederick II ...concluded a treaty with the Saracens in 1229 that placed Jerusalem under Christian control but allowed Muslim and Christian alike freedom of access to the religious shrines of the city. ... Within fifteen years of Frederick's departure from the Holy Land, the Khwarisimian Turks, successors to the Seljuks, rampaged through Syria and Palestine, capturing Jerusalem in 1244. (Jerusalem would not be ruled again by Christians until the British occupied it in December 1917, during World War I).
- ^ Jerusalem: Illustrated History Atlas Martin Gilbert, Macmillan Publishing, New York, 1978, p. 25.
- ^ International Dictionary of Historic Places: Middle East and Africa by Trudy Ring, Robert M. Salkin, Sharon La Boda, pp. 336–339
- ^ Myriam Rosen-Ayalon, Between Cairo and Damascus: Rural Life and Urban Economics in the Holy Land During the Ayyuid, Maluk and Ottoman Periods in The Archaeology of Society in the Holy Land edited Thomas Evan Levy, Continuum International Publishing Group, 1998
- ^ "Map of Jewish expulsions and resettlement areas in Europe. 1100–1500". A Teacher's Guide to the Holocaust. University of South Florida. 2005. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Halsall, Paul (1998). "The Expulsion of the Jews from France, 1182 CE". Internet Jewish History Sourcebook. Fordham University. Retrieved 5 December 2012.
- ^ The Jews of Spain by Jane Gerber, Free Press 1994 pp 138 - 144 / Secrecy and Deceit: The Religion of the Crypto-Jews By David Martin Gitlitz, University of New Mexico 2002, pp 75 - 81
- ^ The Jews of Spain by Jane Gerber, Free Press 1994 pp 142 - 144
- ^ Mehmet Tezcan, Astiye Bayindir, 'Aristocratic Women and their Relationship to Nestorianism in the 13th century Chingizid Empire,' in Li Tang, Dietmar W. Winkler (eds.), From the Oxus River to the Chinese Shores: Studies on East Syriac Christianity in China and Central Asia, LIT Verlag Münster, 2013 ISBN 978-3-643-90329-7 pp.297–315 p.308 n.31
- ^ The Ghetto of Venice by Riccardo Calimani, pg 94, Mondadori 1995
- ^ Barnay, Y. The Jews in Ottoman Syria in the eighteenth century: under the patronage of the Istanbul Committee of Officials for Palestine (University of Alabama Press 1992) ISBN 978-0-8173-0572-7 p. 149
- ^ Joel Rappel, History of Eretz Israel from Prehistory up to 1882 (1980), vol. 2, p. 531. "In 1662 Sabbathai Sevi arrived to Jerusalem. It was the time when the Jewish settlements of Galilee were destroyed by the Druze: Tiberias was completely desolate and only a few of former Safed residents had returned...."
- ^ Barbara Tuchman, Bible and Sword: How the British came to Palestine, Macmillan 1956, chapter 9
- ^ Barbara Tuchman, Bible and Sword: How the British came to Palestine, Macmillan 1956, page 194-5
- ^ Shlomo Slonim, Jerusalem in America's Foreign Policy, 1947–1997, Martinus Nijhoff Publishers 1999 ISBN 978-9-041-11255-2 p.13
- ^ Gudrun Krämer, A History of Palestine: From the Ottoman Conquest to the Founding of the State of Israel , Princeton University Press 2011 ISBN 978-0-691-15007-9 p.137
- ^ Paul Robert Magocsi, A History of Ukraine: The Land and Its Peoples, 2nd edition University of Toronto Press, 2010 ISBN 978-1-442-69879-6 p.363.
- ^ Alan Dowty,Arabs and Jews in Ottoman Palestine: Two Worlds Collide, Indiana University Press,ISBN 978-0-253-03867-8 2019 p69-73, p.71.
- ^ Oleg Budnitskii, Russian Jews Between the Reds and the Whites, 1917-1920, University of Pennsylvania Press,ISBN 978-0-812-20814-6 2012 pp.17-18.
- ^ Dowty, ibid.'There was heavy opposition to the Erets Yisrael/Palestine solution. The prevailing image of Palestine as a desolate, arid, and primitive land . .had no less a hold on Russian Jews. Little cultivatable land, it was said, was available; the climate was not supportable for Europeans; disease and unhealthy conditions prevailed; there was little security for life and property; Turkish rule was both oppressive and ineffective; modern transport, communications, or other technologies did not exist; overall, as a prominent English Jew wrote the "state of civilization by which emigrants would be surrounded" was a guarantee of misery. Critics of the Palestine option never tired of citing the miserable connditionsd of Jews living there and subsisting only by virtue of haluka, charity provided by Jews elsewhere.'
- ^ a b c O'Malley, Padraig (2015). The Two-State Delusion: Israel and Palestine--A Tale of Two Narratives. Penguin Books. p. xi. ISBN 9780670025053.
- ^ Bat-Zion Eraqi Klorman, Traditional Society in Transition: The Yemeni Jewish Experience, BRILL, ISBN 978-9-004-27291-0 2014 pp.89f.
- ^ "Herzl and Zionism". Israel Ministry of Foreign Affairs. 20 July 2004. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Weizmann, the Making of a Statesman by Jehuda Reinharz, Oxford 1993, chapters 3 & 4
- ^ David Fromkin, A Peace to End All Peace, part VI pp. 253–305
- ^ God, Guns and Israel, Jill Hamilton, UK 2004, Especially chapter 14.
- ^ Jonathan Marc Gribetz, Defining Neighbors: Religion, Race, and the Early Zionist-Arab Encounter, Princeton University Press, 2014 ISBN 978-1-400-85265-9 p.131.
- ^ God, Guns and Israel, Jill Hamilton, UK 2004, Especially chapter 15
- ^ A Line in the Sand: Britain, France and the Struggle That Shaped the Middle East by James Barr, Simon & Schuster 2011, pages 375–376.
- ^ Stanford J. Shaw, The Jews of the Ottoman Empire and the Turkish Republic, New York University Press ISBN 978-0-814-77924-8 1991 p.235.
- ^ https://web.archive.org/web/20120926134735/http://www.fco.gov.uk/resources/en/pdf/treaties/TS1/1925/54#
- ^ Maurice Wolftal, introduction to Nokhem Shtif,The Pogroms in Ukraine, 1918-19: Prelude to the Holocaust, Open Book Publishers, 2019. ISBN 978-1-783-74747-4
- ^ Trotsky and the Jews, Joseph Nedava, Jewish Publication Society of America, 1972 chapter 7
- ^ Mark A. Tessler (1994). A History of the Israeli-Palestinian conflict. Internet Archive. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-20873-6.
- ^ Peel Commission, (Peel report) p. 172
- ^ a b Metzer, Jacob (September 2008). "Jewish immigration to Palestine in the long 1920s: An exploratory examination". Journal of Israeli History. 27 (2): 221–251. doi:10.1080/13531040802284106. S2CID 159622305.
- ^ Smith, Barbara J. (1993). The Roots of Separatism in Palestine: British Economic Policy, 1920-1929. Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-2578-0.[page needed]
- ^ (in Hebrew accessed 22/4/2009) Peel Commission, (Peel report) pp. 48–49
- ^ Peel Commission, (Peel report) chapters 5, 8 and 16
- ^ James L. Gelvin, The Israel-Palestine Conflict: A History, Cambridge University Press, 2021 4th edition ISBN 978-1-108-80485-1 p.298.
- ^ Rory Miller,Britain, Palestine, and Empire: The Mandate Years, Ashgate Publishing 2010 ISBN 978-0-754-66808-4 pp.42-54,53-54
- ^ Edward Said, A Profile of the Palestinian People, (1983) 1990 Palestinian Human Rights Campaign p.5:'throughout the British Mandate, Palestine was denied any measure of self - government'.
- ^ Pine, Lisa (6 September 2002). "Reich mother loved to death". Times Higher Education. London. Retrieved 5 June 2016.
- ^ Nathan, Tobie (12 May 2010). Qui a tué Arlozoroff ?. Grasset.
- ^ Social and Political History of the Jews in Poland, 1919–1939 By Joseph Marcus, Mouton 1983, pg 366
- ^ William Roger Louis (2006). Ends of British Imperialism: The Scramble for Empire, Suez, and Decolonization. I.B.Tauris. p. 391. ISBN 978-1-84511-347-6.
- ^ Benny Morris, One state, two states:resolving the Israel/Palestine conflict, 2009, p. 66
- ^ Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited, p. 48; p. 11 "while the Zionist movement, after much agonising, accepted the principle of partition and the proposals as a basis for negotiation"; p. 49 "In the end, after bitter debate, the Congress equivocally approved –by a vote of 299 to 160 – the Peel recommendations as a basis for further negotiation."
- ^ For more information see Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by Michael Cohen, New York 1979 Chapter 3
- ^ The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited, p. 11, "The AHC renewed the revolt. Whitehall ... took vigorous steps to appease the Palestinians."
- ^ Conor Cruise O'Brien (2015). The Siege. Faber & Faber Limited. p. 233. ISBN 9780571324545.
The outside world, while shocked by Nazi atrocities, did little to help the victims. A conference of thiry-one countries, which met at Evian in early July did no more than confirm the validity of Weizmann's diagnosis, before the Peel Commission, of the condition of the European Jews in the late thirties: ... the world is divided into places where they cannot live and places into which they cannot enter." Palestine was excluded from the Evian agenda at the insistence of the British Government.
- ^ Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by Michael Cohen, New York 1979 p. 103
- ^ Green, David B. (9 September 2013). "This Day in Jewish History 1940: Italy Bombs Tel Aviv During WWII". Haaretz. Tel Aviv. Retrieved 29 August 2019.
- ^ Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by Michael Cohen, New York 1979 pp. 122–130
- ^ Niewyk, Donald L. (2000). The Columbia Guide to the Holocaust. Columbia University Press. p. 247. ISBN 0231112009.
- ^ "When Palestinian Arabs and Jews fought the Nazis side by side". Ynet news. 16 June 2019.
- ^ "Jewish Soldiers in the Allied Armies". Yad Vashem.
- ^ "Jews in North Africa: Oppression and Resistance". www.ushmm.org.
- ^ Nazi Palestine: The Plans for the Extermination of the Jews in Palestine by Mallman and Cuppers, 2010
- ^ "Unrra Polls Displaced Jews on Emigration Plans; First Vote Shows Palestine is Favored". JTA. 3 February 1946. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "Survivors of the Holocaust – Educational Materials – Education & E-Learning". Yad Vashem. Retrieved 4 December 2012.
- ^ Between National Socialism and Soviet Communism: Displaced Persons in Postwar Germany by Anna Holian Michigan 2011 pp 181–2
- ^ Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 1936–1945 by Michael Cohen, New York 1979 pp. 125–135
- ^ Sofer, Sasson (1998). Zionism and the Foundations of Israeli Diplomacy. Cambridge University Press. p. 41. ISBN 9780521038270.
- ^ "The Population of Palestine Prior to 1948". MidEastWeb.
- ^ "A debt the British paid – and one they didn't – Features – Jerusalem Post". www.jpost.com.
- ^ "Cracow, Poland, Postwar, Yosef Hillpshtein and his friends of the Bericha movement". Yad Vashem. Retrieved 4 December 2012.
- ^ UNITED NATIONS: General Assembly: A/364 3 September 1947: Chapter I: The Origin and Activities of UNSCOP: A. Creation of the Special Committee: Its Terms of Reference and Composition Archived 3 June 2012 at the Wayback Machine
- ^ A/RES/106 (S-1) Archived 6 August 2012 at the Wayback Machine of 15 May 1947 General Assembly Resolution 106 Constituting the UNSCOP: Retrieved 30 May 2012
- ^ מכתב הסטטוס קוו (in Hebrew). 19 June 1947. Retrieved 5 December 2012.
- ^ United Nations: General Assembly: A/364: 3 September 1947: Official Records of the Second Session of the General Assembly: Supplement No. 11: United Nations Special Committee on Palestine: Report to the General Assembly Volume 1: Lake Success, New York 1947: Retrieved 30 May 2012 Archived 3 June 2012 at the Wayback Machine
- ^ "Background Paper No. 47 (ST/DPI/SER.A/47)". United Nations. 20 April 1949. Archived from the original on 3 January 2011. Retrieved 31 July 2007. Cite journal requires
|journal=(help) - ^ "A/RES/181(II) of 29 November 1947". United Nations. 1947. Archived from the original on 24 May 2012. Retrieved 30 May 2012.
- ^ Part I paragraph 2 UN resolution 181(II), "Archived copy". Archived from the original on 6 September 2015. Retrieved 7 February 2014.CS1 maint: archived copy as title (link)
- ^ Trygve Lie, In the Cause of Peace, Seven Years with the United Nations (New York: MacMillan 1954) p. 163
- ^ Morris Laub, Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust survivors on Cyprus 1946–1949, Berkeley 1985
- ^ Yoav Gelber (2006), pp. 51–56
- ^ Dominique Lapierre et Larry Collins (1971), chap. 7, pp. 131–153
- ^ Benny Morris (2003), p. 163
- ^ Benny Morris (2003), p. 67
- ^ Henry Laurens (2005), p. 83
- ^ Henry Laurens (2005), pp. 85–86
- ^ Declaration of Establishment of State of Israel: 14 May 1948: Retrieved 2 June 2012 Archived 21 March 2012 at the Wayback Machine
- ^ Herbert Feis. The birth of Israel: the tousled diplomatic bed (1969) online
- ^ גיוס חוץ לארץ (in Hebrew). hagana.co.il. Archived from the original on 31 December 2008. Retrieved 11 December 2007.
- ^ Green Line: the name given to the 1949 Armistice lines that constituted the de facto borders of pre-1967 Israel — "Glossary: Israel", Library of Congress Country Studies
- ^ "Countries Compared by Government > UN membership date. International Statistics at NationMaster.com". www.nationmaster.com.
- ^ Morris 2004, pp. 604
- ^ Immigrants in Turmoil: Mass Immigration to Israel and its Repercussions in the 1950s and After Dvora Hacohen, Syracuse University Press, 2003
- ^ "Population, by Religion and Population Group". Israel Central Bureau of Statistics. 2006. Archived from the original on 30 September 2007. Retrieved 7 August 2007. Cite journal requires
|journal=(help) - ^ Benny Morris, Righteous Victims, chap.VI.
- ^ Sachar, pp. 395–403.
- ^ Tom Segev, 1949. The First Israelis, Owl Books, 1986, p.96.
- ^ "Displaced Persons". Holocaust Encyclopedia. United States Holocaust Memorial Museum. Retrieved 5 December 2012.
- ^ VI- The Arab Refugees – Introduction Archived 17 January 2009 at the Wayback Machine
- ^ Hoge, Warren (5 November 2007). "Group seeks justice for 'forgotten' Jews". The New York Times. Retrieved 3 December 2012.
- ^ www.israelhayom.com https://www.israelhayom.com/2019/12/16/lost-jewish-property-in-arab-countries-estimated-at-150-billion/. Retrieved 20 May 2020. Missing or empty
|title=(help) - ^ "Jewish refugees left roughly $150 billion worth of goods, property in Arab nations". JNS.org. 17 December 2019. Retrieved 20 May 2020.
- ^ Mishtar HaTsena (in Hebrew), Dr Avigail Cohen & Haya Oren, Tel Aviv 1995
- ^ היום שבו נכבשה הכנסת (כמעט). Ynet (in Hebrew). Retrieved 12 January 2013.
- ^ The melting pot in Israel: the commission of inquiry concerning education in the early years of the state by Tzvi Tzameret, Albany 2002 chapter 7
- ^ For more information see The melting pot in Israel by Tzvi Tzameret, Albany 2002
- ^ "Israel's Military Aid to Africa, 1960–66", Abel Jacob in The Journal of Modern African Studies, vol. 9, no. 2 (August 1971), pp. 165–187
- ^ Spencer C. Tucker, Priscilla Mary Roberts (eds.). The Encyclopedia of the Arab-Israeli Conflict: A Political, Social, and Military History. ABC-CLIO. p. 229. ISBN 978-1-85109-842-2
- ^ "Egypt Missile Chronology" (PDF). Nuclear Threat Initiative. 9 March 2009. Retrieved 4 December 2012.
- ^ Nasser and the Missile Age in the Middle East (Contemporary Security Studies) by Owen Sirrs, Routledge 2006. ISBN 978-0-415-37003-5. The Germans involved had worked on the V-1 and V-2 programs.
- ^ "Lavon Affair". Lexicon of Terms. Knesset. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Golani, Motti (October 1995). "The historical place of the Czech‐Egyptian arms deal, Fall 1955". Middle Eastern Studies. 31 (4): 803–827. doi:10.1080/00263209508701081. JSTOR 4283762.
- ^ "First United Nations Emergency Force (UNEF I) – Background". United Nations. Retrieved 5 December 2012.
- ^ "The Eichmann Trial and American Jewry: A Reassessment", Françoise S. Ouzan in Jewish Political Studies Review 19:1–2 (Spring 2007), see also Hannah Arendt, Eichmann in Jerusalem (published 1963)
- ^ "Isser Harel". The Daily Telegraph. 19 February 2003. Retrieved 4 November 2012.
- ^ "The Disaster of 1967". Retrieved 12 January 2013.
- ^ Cristol, Jay (9 July 2002). "When Did the U.S. and Israel Become Allies? (Hint: Trick Question)". History News Network. George Mason University. Retrieved 5 December 2012.
- ^ "Patton Tanks in Israeli Service". www.israeli-weapons.com.
- ^ Herring, George C. (2017). The American Century and Beyond: U.S. Foreign Relations, 1893–2014. Oxford University Press. p. 447. ISBN 978-0190212476.
- ^ Aloni, Shlomo (2013). Israeli A-4 Skyhawk Units in Combat. Bloomsbury Publishing. p. 8. ISBN 978-1849081290.
- ^ Lustick, Ian (1980). Arabs in the Jewish State: Israel's control of a national minority. p. 123. ISBN 0292703473.
- ^ Mcgirk, Tim (31 May 2007). "In the Shadow of the Six-Day War". Time. Archived from the original on 3 June 2007. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "Six Day War Comprehensive Timeline". Retrieved 4 December 2012.
- ^ James, Laura M. (2006). "Whose Voice? Nasser, the Arabs, and 'Sawt al-Arab' Radio". Transnational Broadcasting Studies. Retrieved 4 December 2012.
- ^ Samir A. Mutawi (18 July 2002). Jordan in the 1967 War. Cambridge University Press. p. 95. ISBN 978-0-521-52858-0.
On 26 May he declared, "The battle will be a general one and our basic objective will be to destroy Israel
- ^ The Times (London), 1 June 1967
- ^ "Forgotten Gas Attacks in Yemen Haunt Syria Crisis". 2013.
- ^ Lustick, Ian S. (January 1997). "Has Israel Annexed East Jerusalem?". Middle East Policy. 5 (1): 34–45. doi:10.1111/j.1475-4967.1997.tb00247.x.
- ^ Meital, Yoram (2000). "The Khartoum Conference and Egyptian Policy after the 1967 War: A Reexamination". Middle East Journal. 54 (1): 64–82. JSTOR 4329432.
- ^ "Cave of the Patriarchs". Chabad. Archived from the original on 18 March 2015. Retrieved 2 April 2015.
- ^ Francine Klagsbrun, Lioness: Golda Meir and the Nation of Israel (2017) pp 497–513.
- ^ Chetrit, Sami Shalom (2003). "30 years to the Black Panthers in Israel". Archived from the original on 3 June 2015. Retrieved 4 December 2012.
- ^ Greenfeter, Yael (4 November 2010). "Israel in shock as Munich killers freed". Haaretz. Retrieved 26 July 2013.
- ^ Shamir, Shimon (10 April 2008). "A royal's life". Haaretz. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "knesset.gov.il accessed March 2013" (PDF).
- ^ "The Entebbe Rescue Mission". Jewish Virtual Library. Retrieved 12 January 2013.
- ^ National Review, 9 July 2007, vol. LIX, no. 12
- ^ Kandell, Jonathan (15 June 2007). "Kurt Waldheim, Former U.N. Chief, Is Dead at 88". The New York Times. Retrieved 12 January 2013.
- ^ "Kurt Waldheim". The Daily Telegraph. 15 June 2007. Retrieved 3 December 2012.
- ^ Oded, Arye (1 October 2006). "Israeli-Ugandan Relations in the Time of Idi Amin". Jewish Political Studies Review. Jerusalem Center for Public Affairs. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "Terrorists: L'Affaire Daoud: Too Hot to Handle". Time. 24 January 1977. Archived from the original on 31 December 2008. Retrieved 4 May 2010.
- ^ Tarnoff, Curt; Lawson, Marian Leonardo (9 April 2009). "Foreign Aid: An Introduction to U.S. Programs and Policy" (PDF). CRS Reports. Congressional Research Service. Retrieved 5 December 2012.
- ^ "El-Al, Israel's Airline". Gates of Jewish Heritage. Archived from the original on 22 February 2001.
- ^ Israel's Lebanon War by Ze'ev Schiff and Ehud Ya'ari, Touchstone 1985
- ^ Eisenberg, Laura Zittrain (2 September 2000). "Do Good Fences Make Good Neighbors?: Israel and Lebanon after the Withdrawal". Middle East Review of International Affairs. Global Research in International Affairs (GLORIA) Center. Retrieved 5 December 2012.
- ^ "Belgium opens way for Sharon trial". BBC News. 15 January 2003. Retrieved 3 December 2012.
- ^ Declaration of Principles on Interim Self-Government Arrangements Archived 2 March 2017 at the Wayback Machine Jewish Virtual Library
- ^ Main Points of Israel-Jordan Peace Treaty 26 October 1994 Israeli Ministry of Foreign Affairs
- ^ Treaty of Peace between The Hashemite Kingdom of Jordan and The State of Israel King Hussein website
- ^ "PLO Covenant (Charter) 1968". www.mideastweb.org.
- ^ "Israel's Bold Initiative to Reduce U.S. Aid". Jewishvirtuallibrary.org. Retrieved 13 August 2012.
- ^ "Mayor halts Temple Mount dig". BBC News. 3 December 1999. Retrieved 5 May 2009.
- ^ "Palestinian Authority". Jewish Virtual Library.
- ^ "1990–1999 | הוועד הציבורי נגד עינויים בישראל". Stoptorture.org.il. Archived from the original on 7 August 2012. Retrieved 13 August 2012.
- ^ Security Council endorses Secretary-General's conclusion on Israeli withdrawal from Lebanon as of 16 June United Nations, 18 June 2000
- ^ Kaufman, Asher (Autumn 2002). "Who owns the Shebaa Farms? Chronicle of a territorial dispute". Middle East Journal (Middle East Institute) 56 (4): 576–596.
- ^ "Syria politics: Fêted". Economist Intelligence Unit. 15 July 2008. Retrieved 4 November 2012.
- ^ Israeli Proposal to Palestinians and Syria Information Regarding Israel's Security (IRIS)
- ^ "UNITED NATIONS DGACM". www.un.org.
- ^ Dalia Shehori (5 March 2003). "'If I could sue the judges for libel, I would': Aryeh Deri sues a police commander to clear his name". Haaretz. Retrieved 2 April 2015., see also "מה חלקו של אריה דרעי ברצח חמותו אסתר ורדבר?" [What was the share of Aryeh Deri in the murder of his mother-in-law Esther Bradbury] (in Hebrew). חדשות בקצרה בתמונות ומסמכים (News briefs, photos and documents). 16 January 2011. Retrieved 2 April 2015.
- ^ Khaled Abu Toameh. "How the war began". Retrieved 29 March 2006.
- ^ Samuels, David (September 2005). "In a Ruined Country". The Atlantic. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Karsh, Efraim (2006). Islamic Imperialism: A History. Yale University Press. p. 181. ISBN 0300106033.
- ^ "Ashkelon Seawater Reverse Osmosis (SWRO) Plant, Israel". Water Technology.
- ^ Samson, Elizabeth (January 2010). "Is Gaza Occupied? Redefining the Legal Status of Gaza" (PDF). Mideast Security and Policy Studies. Begin-Sadat Center for Strategic Studies. Retrieved 12 January 2013.
- ^ "Ehud Olmert". Israel Ministry of Foreign Affairs. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Porter, Gareth (9 March 2009). "Iran's Anti-Israel Rhetoric Aimed at Arab Opinion". Inter Press Service. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "Potential Threats To Israel: Iran". Jewishvirtuallibrary.org. 6 May 2008. Retrieved 13 August 2012.
- ^ "In pictures: Gaza crisis". BBC News. 3 July 2006. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Kalman, Matthew (21 October 2009). "Israel's Illegal Immigrants – and Their Children". Time. Archived from the original on 24 October 2009. Retrieved 4 December 2012.
- ^ Scheinerman, Naomi. "Sudanese Refugees in Israel". Jewish Virtual Library. American-Israeli Cooperative Enterprise. Retrieved 4 December 2012.
- ^ "Israel". freedomhouse.org.
- ^ Black, Ian; Tran, Mark (15 June 2007). "Hamas takes control of Gaza". Guardian. London. Retrieved 3 June 2010.
- ^ Abrahams, Fred; Human Rights Watch (2008). Internal fight: Palestinian abuses in Gaza and the West Bank. Human Rights Watch. pp. 14–15.
- ^ Cohen, Nathan (17 July 2008). "Israeli experts say many Lebanese are not celebrating". The Jerusalem Post.
- ^ "Gaza 'looks like earthquake zone'". BBC News. 20 January 2009. Archived from the original on 25 January 2009. Retrieved 3 December 2012.
- ^ "Data and Trends in Terrorism" (PDF). Annual Summary. Israel Security Agency. 25 December 2010. Retrieved 5 December 2012.
- ^ Wainer, David; Ben-David, Calev (22 April 2010). "Israel Billionaire Tshuva Strikes Gas, Fueling Expansion in Energy, Hotels". Bloomberg. Retrieved 3 December 2012.
- ^ "Iron Dome Air Defense Missile System, Israel". army-technology.com. Retrieved 18 August 2011.
- ^ Hamas to gain politically from prisoner swap deal Archived 5 January 2014 at the Wayback Machine. News.xinhuanet.com. Retrieved on 20 October 2011.
- ^ Mishra, Harinder (12 October 2011). "Israel to release 1,027 prisoners for its lone soldier". IBN Live. Jerusalem. Archived from the original on 11 January 2012. Retrieved 16 October 2011.
- ^ "Israel kills 10 Palestinian militants in Gaza strikes". Reuters. 9 March 2012.
- ^ "Israeli strikes 'kill 12' in Gaza". BBC News. 10 March 2012.
- ^ "No elections: Kadima to join government". Ynetnews. 20 June 1995. Retrieved 6 August 2012.
- ^ "Kadima quits Israel government over conscription law". BBC News. 17 July 2012. Retrieved 2 April 2015.
- ^ "Israel returns bodies of 91 Palestinians". France 24. Retrieved 1 June 2012.
- ^ US and Israel launch joint military drill, Al Jazeera. 21 October 2012
- ^ U.S.-Israeli Military Exercise Sending Message to Iran Archived 17 August 2014 at the Wayback Machine
- ^ "Israel completes most of Egypt border fence". Los Angeles Times. 2 January 2013.
- ^ "Israel PM Netanyahu 'reaches coalition deal'". BBC News. 14 March 2013.
- ^ a b William Booth; Orly Halpern; Anne Gearan (28 July 2013). "Peace talks set to begin after Israel agrees to free 104 Palestinian prisoners". The Washington Post. Retrieved 2 April 2015.
- ^ Isabel Kershner (13 August 2013). "Timing of Israeli Housing Plans May Be Part of a Political Calculation". The New York Times. p. A6. Retrieved 2 April 2015.
- ^ Sanctions and suspended talks – Israel responds to Palestinian reconciliation Ynet News 24 April 2014
- ^ Steven Erlanger; Isabel Kershner (9 July 2014). "Israel and Hamas Trade Attacks as Tension Rises". The New York Times. p. A1. Retrieved 2 April 2015.
- ^ "Gaza conflict: Israel and Palestinians agree long-term truce". BBC News. 27 August 2014.
- ^ "Israel's Benjamin Netanyahu fires 2 ministers, election likely". CBC News. 2 December 2014.
- ^ "Benjamin Netanyahu forms a coalition government for Israel". CNN. 6 May 2015.
- ^ "Israel-Palestine: outlook bleak as wave of violence passes six-month mark". The Guardian. 31 March 2016.
- ^ Proclamation 9683 of 6 December 2017, 82 FR 58331
- ^ "Gaza protests: Thousands mark 'Great Return' anniversary". BBC News. 30 March 2019. Retrieved 25 July 2019.
- ^ "Israel's Netanyahu and Gantz sign unity government deal". BBC. 20 April 2020.
- ^ Liebermann, Oren (16 September 2020). "Two Gulf nations recognized Israel at the White House. Here's what's in it for all sides". CNN.
- ^ Hansler, Jennifer (23 October 2020). "Trump announces that Israel and Sudan have agreed to normalize relations". CNN. Retrieved 15 December 2020.
- ^ "Morocco latest country to normalise ties with Israel in US-brokered deal". BBC. 11 December 2020. Retrieved 15 December 2020.
- ^ "Israel-Gaza ceasefire holds despite Jerusalem clash". BBC. 22 May 2021. Retrieved 26 May 2021.
- ^ Wootliff, Raoul (23 December 2020). "Israel calls 4th election in 2 years as Netanyahu-Gantz coalition collapses". The Times of Israel.
- ^ "Netanyahu out as new Israeli government approved". BBC. 14 June 2021.
- ^ "Israeli government to be sworn in on Sunday, coalition complete". Jerusalem Post. 11 June 2021.
- ^ The Chosen Few by Botticini and Eckstein Princeton 2012, p. 17
- ^ "Population, by Population Group". Israel Central Bureau of Statistics. 11 September 2012. Retrieved 1 May 2013.
- ^ "Jewish Population in the World and in Israel". Israel Central Bureau of Statistics. 11 September 2012. Retrieved 1 May 2013.
- ^ "GDP per capita (current US$)". Google Public Data Explorer. World Bank. 30 April 2013. Retrieved 1 May 2013.
Further reading
- "The Peel Commission Report". July 1937. Retrieved 12 January 2013.
- Berger, Earl The Covenant and the Sword: Arab–Israeli Relations, 1948–56, London, Routledge K. Paul, 1965.
- Bregman, Ahron A History of Israel, Houndmills, Basingstoke, Hampshire; New York: Palgrave Macmillan, 2002 ISBN 0-333-67632-7.
- Bright, John (2000). A History of Israel. Westminster John Knox Press. ISBN 978-0-664-22068-6.
- Butler, L. J. Britain and Empire: Adjusting to a Post-Imperial World I.B. Tauris 2002 ISBN 1-86064-449-X
- Caspit, Ben. The Netanyahu Years (2017) excerpt
- Coogan, Michael D., ed. (1998). The Oxford History of the Biblical World. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-513937-2.CS1 maint: extra text: authors list (link)
- Darwin, John Britain and Decolonisation: The Retreat from Empire in the Post-War World Palgrave Macmillan 1988 ISBN 0-333-29258-8
- Davis, John, The Evasive Peace: a Study of the Zionist-Arab Problem, London: J. Murray, 1968.
- Dever, William (2003). Who Were the Early Israelites and Where Did They Come From?. Eerdmans. ISBN 978-0-8028-0975-9.
- Eytan, Walter The First Ten Years: a Diplomatic History of Israel, London: Weidenfeld and Nicolson, 1958
- Feis, Herbert. The birth of Israel: the tousled diplomatic bed (1969) online
- Gilbert, Martin Israel: A History, New York: Morrow, 1998 ISBN 0-688-12362-7.
- Horrox, James A Living Revolution: Anarchism in the Kibbutz Movement, Oakland: AK Press, 2009
- Herzog, Chaim The Arab–Israeli Wars: War and Peace in the Middle East from the War of Independence to Lebanon, London: Arms and Armour; Tel Aviv, Israel: Steimatzky, 1984 ISBN 0-85368-613-0.
- Israel Office of Information Israel's Struggle for Peace, New York, 1960.
- Killebrew, Ann E. (2005). Biblical Peoples and Ethnicity: An Archaeological Study of Egyptians, Canaanite. Society of Biblical Lit. ISBN 978-1-58983-097-4.
- Klagsbrun, Francine. Lioness: Golda Meir and the Nation of Israel (Schocken, 2017) excerpt.
- Laqueur, Walter Confrontation: the Middle-East War and World Politics, London: Wildwood House, 1974, ISBN 0-7045-0096-5.
- Lehmann, Gunnar (2003). "The United Monarchy in the Countryside: Jerusalem, Juday, and the Shephelah during the Tenth Century B.C.E.". In Vaughn, Andrew G.; Killebrew, Ann E. (eds.). Jerusalem in Bible and Archaeology: The First Temple Period. Society of Biblical Lit. pp. 117–162. ISBN 978-1-58983-066-0.
- Lucas, Noah The Modern History of Israel, New York: Praeger, 1975.
- McNutt, Paula (1999). Reconstructing the Society of Ancient Israel. Westminster John Knox Press. ISBN 978-0-664-22265-9.
- Miller, James Maxwell; Hayes, John Haralson (1986). A History of Ancient Israel and Judah. Westminster John Knox Press. ISBN 0-664-21262-X.
- Miller, Robert D. (2005). Chieftains of the Highland Clans: A History of Israel in the 12th and 11th Centuries B.C. Eerdmans. ISBN 978-0-8028-0988-9.
- Morris, Benny 1948: A History of the First Arab–Israeli War, Yale University Press, 2008. ISBN 978-0-300-12696-9.
- O'Brian, Conor Cruise The Siege: the Saga of Israel and Zionism, New York: Simon and Schuster, 1986 ISBN 0-671-60044-3.
- Oren, Michael Six Days of War: June 1967 and the Making of the Modern Middle East, Oxford: Oxford University Press, 2002 ISBN 0-19-515174-7.
- Pfeffer, Anshel. Bibi: The Turbulent Life and Times of Benjamin Netanyahu (2018).
- Rabinovich, Itamar. Yitzhak Rabin: Soldier, Leader, Statesman (Yale UP, 2017). excerpt
- Rubinstein, Alvin Z. (editor) The Arab–Israeli Conflict: Perspectives, New York: Praeger, 1984 ISBN 0-03-068778-0.
- Lord Russell of Liverpool, If I Forget Thee; the Story of a Nation's Rebirth, London, Cassell 1960.
- Sachar, Howard M. A History of Israel, New York: Knopf, 1976 ISBN 0-394-48564-5.
- Samuel, Rinna A History of Israel: the Birth, Growth and Development of Today's Jewish State, London: Weidenfeld and Nicolson, 1989 ISBN 0-297-79329-2.
- Schultz, Joseph & Klausner, Carla From Destruction to Rebirth: The Holocaust and the State of Israel, Washington, D.C.: University Press of America, 1978 ISBN 0-8191-0574-0.
- Segev, Tom The Seventh Million: the Israelis and the Holocaust, New York: Hill and Wang, 1993 ISBN 0-8090-8563-1.
- Shapira Anita. ‘'Israel: A History'’ (Brandeis University Press/University Press of New England; 2012) 502 pages;
- Sharon, Assaf, "The Long Paralysis of the Israeli Left" (review of Dan Ephron, Killing a King: The Assassination of Yitzhak Rabin and the Remaking of Israel, Norton, 290 pp.; and Itamar Rabinovich, Yitzhak Rabin: Soldier, Leader, Statesman, Yale University Press, 272 pp.), The New York Review of Books, vol. LXVI, no. 17 (7 November 2019), pp. 32–34.
- Shatz, Adam, "We Are Conquerors" (review of Tom Segev, A State at Any Cost: The Life of David Ben-Gurion, Head of Zeus, 2019, 804 pp., ISBN 978 1 78954 462 6), London Review of Books, vol. 41, no. 20 (24 October 2019), pp. 37–38, 40–42. "Segev's biography... shows how central exclusionary nationalism, war and racism were to Ben-Gurion's vision of the Jewish homeland in Palestine, and how contemptuous he was not only of the Arabs but of Jewish life outside Zion. [Liberal Jews] may look at the state that Ben-Gurion built, and ask if the cost has been worth it." (p. 42 of Shatz's review.)
- Shlaim, Avi, The Iron Wall: Israel and the Arab World (2001)
- Stager, Lawrence, "Forging an Identity: The Emergence of Ancient Israel"
- Talmon, Jacob L. Israel Among the Nations, London: Weidenfeld & Nicolson, 1970 ISBN 0-297-00227-9.
- Wolffsohn, Michael Eternal Guilt?: Forty years of German-Jewish-Israeli Relations, New York: Columbia University Press, 1993 ISBN 0-231-08274-6.
External links
- Facts About Israel: History at the Israel Ministry of Foreign Affairs
- Israel profile – Timeline at the BBC News Online
- History of Israel at the Knesset website
- Official website of the Israel State Archives
- History of Israel at Curlie
| National libraries | |
|---|---|
| Other | |
-Aerial-Temple_Mount-(south_exposure).jpg){kind=link}
.PNG){kind=link}
.jpg){kind=link}
_-_Defense_Minister_Moshe_Dayan,_Chief_of_staff_Yitzhak_Rabin,_Gen._Rehavam_Zeevi_(R)_And_Gen._Narkis_in_the_old_city_of_Jerusalem.jpg){kind=link}
_-_Patriot_missiles_being_launched_to_intercept_an_Iraqi_Scud_missile.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
