โบสถ์อีสเทิร์นออร์โธดอกซ์

โบสถ์อีสเทิร์นออร์โธดอกซ์
นักบุญจอร์จมหาวิหาร , อิสตันบูล , ตุรกี
พิมพ์	คริสเตียนตะวันออก
พระคัมภีร์	พระคัมภีร์ไบเบิลฉบับ , พันธสัญญาใหม่
เทววิทยา	เทววิทยาออร์โธดอกซ์ตะวันออก
รัฐธรรมนูญ	บาทหลวง
โครงสร้าง	ศีลมหาสนิท
พรีมัส อินเตอร์ ปาร์เรส	สังฆราชสังฆราช บาร์โธโลมิว I
ภาค	ตะวันออกเฉียงใต้ยุโรป , ยุโรปตะวันออก , ไซปรัส , จอร์เจีย , [1] ไซบีเรียและชุมชนขนาดใหญ่ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออกและในตะวันออกกลาง
ภาษา	Koine Greek , คริสตจักรสลาโวนิก , ภาษาพื้นถิ่น[2] [3] [4]
พิธีสวด	ไบแซนไทน์ (เกือบแพร่หลาย); ยังตะวันตก
ผู้สร้าง	พระเยซูคริสต์ตาม ประเพณีอันศักดิ์สิทธิ์
ต้นทาง	ศตวรรษที่ 1ตาม ประเพณีศักดิ์สิทธิ์ แคว้นยูเดีย , จักรวรรดิโรมันตาม ประเพณีศักดิ์สิทธิ์
การแยกจากกัน	ผู้เชื่อเก่า (ศตวรรษที่ 17) True Orthodoxy (1920s)
สมาชิก	220 ล้าน[5]
ชื่ออื่น)	โบสถ์ออร์โธดอกซ์, โบสถ์คริสต์นิกายออร์โธดอกซ์

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
โบสถ์อีสเทิร์นออร์โธดอกซ์
โมเสกของพระคริสต์ Pantocrator , Hagia Sophia
ภาพรวม
โครงสร้าง เทววิทยา  ( ประวัติศาสตร์ เทววิทยา ) พิธีสวด ประวัติคริสตจักร ความลึกลับอันศักดิ์สิทธิ์ มุมมองของความรอด มุมมองของแมรี่ มุมมองของไอคอน
พื้นหลัง Crucifixion / Resurrection / Ascension of Jesus Christianity Christian Church Apostolic succession Four Marks of the Church Orthodoxy
องค์กร Autocephaly Patriarchate Ecumenical Patriarch Episcopal polity Canon law Clergy Bishops Priests Deacons Monasticism Degrees of monasticism
เขตอำนาจศาลautocephalous Autocephalous Churches who are officially part of the communion: Constantinople Alexandria Antioch Jerusalem Russia Serbia Romania Bulgaria Georgia Cyprus Greece Poland Albania Czech Lands and Slovakia Autocephaly recognized universally de facto, by some autocephalous Churches de jure: America Autocephaly recognized by Constantinople and 3 other autocephalous Churches: Ukraine
เขตอำนาจศาลที่ไม่ใช่บัญญัติ Old Believers Spiritual Christianity True Orthodoxy Catacomb Church Old Calendarists American Orthodox Catholic Church American World Patriarchs National churches: Abkhazia Belarus Italy Montenegro North Macedonia Turkey Russian Orthodox Church in America Syncretic churches: Evangelical Orthodox Western Orthodoxy Celts France Gaul
สภาสากล First Seven Ecumenical Councils: First Second Third Fourth Fifth Sixth Seventh Other Ecumenical Councils: Eighth Ninth Other important councils: Quinisext Council Jassy Moscow Jerusalem
ประวัติศาสตร์ Church Fathers Pentarchy Byzantine Empire Christianization of Bulgaria Christianization of Kievan Rus' Great Schism Russia Ottoman Empire North America Moscow–Constantinople schism 15th–16th c. 1996 2018
เทววิทยา History of Eastern Orthodox theology (20th century (Neo-Palamism)) Apophaticism Chrismation Contemplative prayer Essence vs. Energies Hesychasm Holy Trinity Hypostatic union Icons Metousiosis Mystical theology Nicene Creed Nepsis Oikonomia vs Akribeia Ousia Palamism Philokalia Phronema Sin Theosis Theotokos Differences from the Catholic Church Opposition to the Filioque Opposition to papal supremacy
พิธีพุทธาภิเษก Divine Liturgy Divine Services Akathist Apolytikion Artos Ectenia Euchologion Holy Water Iconostasis Jesus Prayer Kontakion Liturgical entrances Liturgical fans Lity Memorial service Memory Eternal Omophorion Eastern Orthodox bowing Eastern Orthodox marriage Praxis Paraklesis Paschal greeting Paschal Homily Paschal troparion Prayer rope Prosphora Russian bell ringing Semantron Sign of the cross Sticheron Troparion Vestments Use of incense
ปฏิทินพิธีกรรม Paschal cycle 12 Great Feasts Other feasts: Feast of Orthodoxy Intercession of the Theotokos The four fasting periods: Nativity Fast Great Lent Apostles' Fast Dormition Fast
บุคคลสำคัญ Athanasius of Alexandria Ephrem the Syrian Basil of Caesarea Cyril of Jerusalem Gregory of Nazianzus Gregory of Nyssa John Chrysostom Cyril of Alexandria John Climacus Maximus the Confessor John of Damascus Theodore the Studite Kassiani Cyril and Methodius Photios I of Constantinople Gregory Palamas
หัวข้ออื่นๆ Architecture Encyclical of the Eastern Patriarchs Orthodox cross Saint titles Statistics by country
วี NS อี

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ศาสนาคริสต์
พระเยซู คริสต์ Nativity Ministry Crucifixion Resurrection
คัมภีร์ไบเบิล ฐานราก Old Testament New Testament Gospel Canon Church Creed New Covenant
เทววิทยา God Trinity Father Son Holy Spirit Angel Apologetics Baptism Christology History of theology Mission Salvation
ปรัชญา Ethics Science Evolution Politics Views on poverty and wealth
ประวัติศาสตร์ ธรรมเนียม Apostles Peter Paul Mary Early Christianity Church Fathers Constantine Councils Augustine East–West Schism Crusading movement Crusades Aquinas Reformation Luther
นิกาย กลุ่ม สมาชิก Western Roman Catholic Protestant Adventist Anabaptist Anglican Baptist Evangelical Holiness Lutheran Methodist Moravian Pentecostal Quaker Calvinism Western Rite Orthodoxy Eastern Eastern Catholic Eastern Orthodox Eastern Protestant Oriental Orthodox Church of the East (Nestorian) Restorationist Jehovah's Witness Latter Day Saint Iglesia ni Cristo People Demographics Population Growth
อาหารและกฎหมาย Dietary Ablution Diet Programs Vegetarian Alcohol Bible Hygiene Head Covering
หัวข้อที่เกี่ยวข้อง Art Criticism Ecumenism Eucharist Building Charismatic Congregation Culture Flag Glossary Music Other religions Prayer Prophets Reformation Sermon Symbolism Worship
พอร์ทัลศาสนาคริสต์
วี NS อี

Orthodox Church ตะวันออกอย่างเป็นทางการคริสตจักรคาทอลิกออร์โธดอก , ^{[6] [7] [8] [9]}เป็นใหญ่เป็นอันดับสองของคริสเตียนคริสตจักร , ^{[เป็น] [10]}กับสมาชิกประมาณ 220 ล้านบัพติศมา^{[11] [5] [12]}มันทำงานเป็นส่วนร่วมของautocephalousโบสถ์แต่ละควบคุมโดยบาทหลวงในท้องถิ่นsynods ^[12]คริสตจักรไม่มีอำนาจกลางทางหลักคำสอนหรือทางการปกครองที่คล้ายคลึงกับอธิการแห่งกรุงโรม ( โป๊ป ) แต่สังฆราชสังฆราชแห่งกรุงคอนสแตนติโนเปิลได้รับการยอมรับจากพระสังฆราชทุกคนว่าเป็นprimus inter pares ("ก่อนอื่นในกลุ่มเท่ากับ") และถือได้ว่าเป็นตัวแทนและผู้นำทางจิตวิญญาณของคริสต์นิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์^{[13] [14] [15] [16] [17]}ในฐานะที่เป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดที่รอดตายสถาบันศาสนาในโลก, คริสตจักรตะวันออกออร์โธดอกมีบทบาทที่โดดเด่นในประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของภาคตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้ของยุโรปที่คอเคซัส , และตะวันออกใกล้ ^[18]

อีสเทิร์นออร์โธดอกธรรมจะขึ้นอยู่กับประเพณีศักดิ์สิทธิ์ซึ่งประกอบด้วยนามดันทุรังของเจ็ดทั่วโลกประชุมในพระคัมภีร์และการเรียนการสอนของพ่อคริสตจักรคริสตจักรสอนว่ามันเป็นหนึ่งศักดิ์สิทธิ์คาทอลิกและเผยแพร่ศาสนาคริสตจักรที่จัดตั้งขึ้นโดยพระเยซูคริสต์ในของเขากรรมการใหญ่ , ^[19]และที่โคนของมันเป็นผู้สืบทอดของพระคริสต์อัครสาวก ⁽²⁰⁾มันยืนยันว่าได้ปฏิบัติตามความเชื่อดั้งเดิมของคริสเตียน ดังที่สืบทอดมาจากประเพณีอันศักดิ์สิทธิ์ปรมาจารย์ของมัน ชวนให้นึกถึงPentarchyและอื่น ๆ ที่autocephalousและอิสระโบสถ์สะท้อนให้เห็นถึงความหลากหลายของลำดับชั้น ขององค์กรได้ตระหนักถึงเจ็ดพิธีสำคัญซึ่งศีลมหาสนิทเป็นหนึ่งในหลักการเฉลิมฉลองliturgicallyในSynaxisคริสตจักรสอนว่าผ่านการถวายเรียกโดยพระสงฆ์ , ขนมปังเสียสละและไวน์กลายเป็นกายและพระโลหิตของพระเยซูคริสต์พระแม่มารีเป็นที่นับถือในคริสตจักรออร์โธดอกตะวันออกเป็นพระเจ้าผู้ถือเกียรติในพระคัมภีร์

คริสตจักรออร์โธดอกตะวันออกร่วมกันร่วมกับคริสตจักรโรมันคาทอลิกเป็นรัฐโบสถ์แห่งกรุงโรมจนEast-West แตกแยกใน 1054 ซึ่งเป็นสุดยอดของการติดตั้งเทววิทยาทางการเมืองและข้อพิพาททางวัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงอำนาจของสมเด็จพระสันตะปาปาก่อนที่สภาเอเฟซัสในปี ค.ศ. 431 ที่โบสถ์แห่งตะวันออกยังได้ร่วมกันในการสนทนานี้ขณะที่ต่าง ๆคริสตจักรออร์โธดอกโอเรียนเต็ลก่อนที่สภาโมราในปี ค.ศ. 451 ทั้งหมดแยกเป็นหลักมากกว่าความแตกต่างในคริสต์ศาสนา

ส่วนใหญ่ของภาคตะวันออกคริสเตียนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในตะวันออกเฉียงใต้และยุโรปตะวันออก , ไซปรัส , จอร์เจีย , และบางส่วนของเทือกเขาคอเคซัภูมิภาคไซบีเรียและรัสเซียตะวันออกไกลประมาณครึ่งหนึ่งของภาคตะวันออกคริสเตียนอาศัยอยู่ในอดีตสหภาพโซเวียตส่วนใหญ่รัสเซีย ^{[21] [22]}นอกจากนี้ยังมีชุมชนในอดีตภูมิภาคไบเซนไทน์ของแอฟริกาที่เมดิเตอร์เรเนียนตะวันออกและในตะวันออกกลางซึ่งจะลดลงเนื่องจากการอพยพบังคับแรงหนุนจากการเพิ่มขึ้นการกดขี่ทางศาสนา ^{[23] [24]}ชุมชนตะวันออกออร์โธดอกนอกจากนี้ยังมีในส่วนอื่น ๆ ของโลกโดยเฉพาะทวีปอเมริกาเหนือยุโรปตะวันตกและออสเตรเลียที่เกิดขึ้นผ่านพลัดถิ่น , การแปลงและมิชชันนารีกิจกรรม

ชื่อและลักษณะเฉพาะ

เพื่อให้สอดคล้องกับคำสอนของคริสตจักรในเรื่องความเป็นสากลและกับไนซีนครีด เจ้าหน้าที่ออร์โธดอกซ์ตะวันออก เช่น นักบุญราฟาเอลแห่งบรูคลินได้ยืนกรานว่าชื่อเต็มของคริสตจักรได้รวมคำว่า " คาทอลิก " ไว้ด้วย เช่นเดียวกับใน "โบสถ์คริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ศักดิ์สิทธิ์" . ^{[25] [26] [27]}ชื่ออย่างเป็นทางการของโบสถ์อีสเทิร์นออร์โธดอกซ์คือ "นิกายออร์โธดอกซ์คาทอลิก" ^{[6] [7] [8] [9]}เป็นชื่อที่คริสตจักรอ้างถึงตัวเองในตำราพิธีกรรมหรือบัญญัติ^{[28] [29] [30] [31] [32] [33] [34 ] [35]}ในสิ่งพิมพ์อย่างเป็นทางการ^[36][37]และในบริบททางการหรือเอกสารการบริหาร ^{[38] [39]}ครูออร์โธดอกซ์อ้างถึงคริสตจักรว่าเป็นคาทอลิก ^{[40] [41]}ชื่อนี้และรูปแบบที่ยาวกว่าที่มี "คาทอลิก" ยังเป็นที่รู้จักและอ้างอิงในหนังสือและสิ่งพิมพ์อื่น ๆ โดยนักเขียนฆราวาสหรือที่ไม่ใช่ออร์โธดอกซ์ ^{[42] [43] [44] [45] [46] [47]}

ชื่อสามัญของโบสถ์คือ "Eastern Orthodox Church" เป็นคำย่อที่ใช้ได้จริงซึ่งช่วยหลีกเลี่ยงความสับสนในการใช้งานทั่วไป ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงสหัสวรรษแรก ภาษากรีกเป็นภาษาที่ใช้ร่วมกันที่แพร่หลายที่สุดในภูมิภาคทางประชากรที่จักรวรรดิไบแซนไทน์เจริญรุ่งเรือง และกรีกเป็นภาษาที่พันธสัญญาใหม่ถูกเขียนเป็นภาษาพิธีกรรมหลักของคริสตจักร ด้วยเหตุนี้คริสตจักรตะวันออกจึงถูกระบุว่าเป็น "กรีก" บางครั้ง (ตรงกันข้ามกับคริสตจักร "โรมัน" หรือ "ละติน" ซึ่งใช้การแปลพระคัมภีร์ภาษาละติน) แม้กระทั่งก่อนการแตกแยกครั้งใหญ่ในปี 1054 หลังปี 1054 " กรีกออร์โธดอกซ์" หรือ "กรีกคาธอลิก" ทำเครื่องหมายว่าคริสตจักรเป็นหนึ่งเดียวกับกรุงคอนสแตนติโนเปิล มากเท่ากับที่ "คาทอลิก" ทำเพื่อความเป็นหนึ่งเดียวกับกรุงโรม การระบุนี้กับกรีก อย่างไร เริ่มสับสนกับเวลามากขึ้น มิชชันนารีนำอีสเติร์นออร์ทอดอกซ์ไปยังหลายภูมิภาคโดยไม่มีชาวกรีกซึ่งไม่ได้พูดภาษากรีก นอกจากนี้ การต่อสู้ระหว่างกรุงโรมและกรุงคอนสแตนติโนเปิลเพื่อควบคุมบางส่วนของยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของคริสตจักรบางแห่งไปยังกรุงโรม ซึ่งจากนั้นก็ใช้ "กรีกคาธอลิก" เพื่อบ่งชี้ถึงการใช้พิธีกรรมไบแซนไทน์อย่างต่อเนื่อง ทุกวันนี้ คริสตจักรเดียวกันหลายแห่งยังคงอยู่ ในขณะที่ออร์โธดอกซ์จำนวนมากไม่ได้มีต้นกำเนิดจากกรีก และไม่ได้ใช้ภาษากรีกเป็นภาษาสำหรับการนมัสการ^[48]จากนั้น "ตะวันออก" ระบุองค์ประกอบทางภูมิศาสตร์ในต้นกำเนิดและการพัฒนาของคริสตจักร ในขณะที่ "ออร์โธดอกซ์" บ่งบอกถึงศรัทธา เช่นเดียวกับการมีส่วนร่วมกับ Patriarchate ทั่วโลกแห่งคอนสแตนติโนเปิล^[49]มีโบสถ์คริสต์อื่นๆ ในภาคตะวันออกที่ไม่สอดคล้องกับทั้งกรุงโรมและกรุงคอนสแตนติโนเปิล ซึ่งมักจะมีความโดดเด่นในประเภทที่ชื่อว่า "Oriental Orthodox" ในขณะที่คริสตจักรยังคงเรียกตัวเองว่า "คาทอลิก" อย่างเป็นทางการ ด้วยเหตุผลของความเป็นสากล ชื่อทั่วไปของ "คริสตจักรออร์โธดอกซ์ตะวันออก" จะช่วยหลีกเลี่ยงความสับสนทั่วไปกับนิกายโรมันคาธอลิก

ออร์ทอดอกซ์

การใช้วลี "คริสตจักรคาทอลิก" ที่รู้จักกันครั้งแรก ( เขา katolike ekklesia ) เกิดขึ้นในจดหมายที่เขียนเกี่ยวกับคริสต์ศักราช 110 จากคริสตจักรกรีกหนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ( Saint Ignatius of Antioch to the Smyrneans ) จดหมายระบุว่า: "ไม่ว่าบิชอปจะปรากฏตัวที่ใด ให้ผู้คนอยู่ที่นั่น แม้ว่าพระเยซูจะประทับอยู่ที่ใด ก็ย่อมมีคริสตจักรสากล [katholike]" ^[50]ดังนั้น เกือบตั้งแต่ต้น คริสเตียนเรียกคริสตจักรคริสเตียนว่า "หนึ่งเดียว ศักดิ์สิทธิ์ คาทอลิก (จากภาษากรีก καθολική "ตามทั้งหมด สากล" ^[51] ) และคริสตจักรอัครสาวก" ^[19]คริสตจักรอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์อ้างว่าทุกวันนี้เป็นความต่อเนื่องและการอนุรักษ์ของคริสตจักรยุคแรก ๆ เดียวกันนั้น

จำนวนโบสถ์คริสต์อื่น ๆ นอกจากนี้ยังทำให้การเรียกร้องที่คล้ายกัน: โรมันโบสถ์คาทอลิกที่ชาวอังกฤษศีลมหาสนิทที่คริสตจักรแอสและโอเรียนเต็ลออร์โธดอก ในทัศนะของอีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ ชาวอัสซีเรียและชาวตะวันออกออกจากโบสถ์ออร์โธดอกซ์ในปีต่อจากสภาเอคิวเมนิคัลแห่งเอเฟซัสแห่งที่สาม(431) และสภาเอคิวเมนิคัลแห่งคาลเซดอนที่สี่(451) ตามลำดับ ในการปฏิเสธที่จะยอมรับคำจำกัดความตามคริสต์ศาสนาของสภาเหล่านั้น. ในทำนองเดียวกัน คริสตจักรในกรุงโรมและกรุงคอนสแตนติโนเปิลแยกจากกันในเหตุการณ์ที่เรียกว่าการแตกแยกตะวันออก-ตะวันตกตามเนื้อผ้าวันที่ 1054 แม้ว่ามันจะเป็นกระบวนการที่ค่อยเป็นค่อยไปมากกว่าการหยุดกะทันหัน

สำหรับคริสตจักรเหล่านี้ การอ้างสิทธิในความเป็นคาทอลิก (ความเป็นเอกภาพ ความเป็นหนึ่งเดียวกับคริสตจักรในสมัยโบราณ) มีความสำคัญสำหรับเหตุผลหลักคำสอนหลายประการซึ่งมีผลภายในภายในคริสตจักรมากกว่าในความสัมพันธ์กับคริสตจักรอื่นๆ ซึ่งปัจจุบันแยกจากกันด้วยศรัทธา ความหมายของการยึดมั่นในศรัทธาที่เป็นความจริงเป็นเหตุผลหลักว่าทำไมคำกล่าวของใครก็ตามที่แยกจากคริสตจักรอื่น ๆ ที่มีนัยสำคัญเลย ปัญหาไปลึกเท่าที่ความแตกแยก ความลึกของความหมายในคริสตจักรออร์โธดอกตะวันออกมีการลงทะเบียนครั้งแรกในการใช้งานของคำว่า " ออร์โธดอก " ตัวเองเป็นสหภาพของกรีก Orthos ( "ตรง", "ถูกต้อง", "ความจริง", "ขวา") และDoxa("ความเชื่อทั่วไป" จากกริยาโบราณ δοκέω-δοκῶ ซึ่งแปลว่า "เชื่อ", "คิด", "พิจารณา", "จินตนาการ", "สันนิษฐาน") ^[52]

ความหมายสองประการของdoxaกับ "ความรุ่งโรจน์" หรือ "การสรรเสริญ" (ของพระเจ้าโดยคริสตจักรและของคริสตจักรโดยพระเจ้า) โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการนมัสการ ทำให้ทั้งคู่มี "ความเชื่อที่ถูกต้อง" และ "การนมัสการที่แท้จริง" สิ่งเหล่านี้แสดงถึงแก่นของคำสอนพื้นฐานเกี่ยวกับความไม่สามารถแยกจากกันของความเชื่อและการนมัสการ และบทบาทในการดึงคริสตจักรร่วมกับพระคริสต์^{[53] [54]}บัลแกเรียและทุกสลาฟคริสตจักรใช้ชื่อPravoslavie ( Cyrillic : Православие) ความหมาย "ความถูกต้องของการถวายพระเกียรติ" เพื่อแสดงถึงสิ่งที่อยู่ในภาษาอังกฤษดั้งเดิมในขณะที่จอร์เจียใช้ชื่อMartlmadidebeliคริสตจักรอื่นๆ อีกหลายแห่งใน ยุโรป, เอเชียและแอฟริกาก็ใช้ออร์โธดอกซ์ในชื่อของพวกเขาด้วย แต่ยังคงแตกต่างจากนิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์ดังที่อธิบายไว้ในบทความนี้

คำว่า "คริสตจักรตะวันออก" (ตะวันออกทางภูมิศาสตร์ในความแตกแยกตะวันออก - ตะวันตก) ถูกใช้เพื่อแยกความแตกต่างจากคริสต์ศาสนจักรตะวันตก (ภูมิศาสตร์ตะวันตกซึ่งในตอนแรกมาเพื่อกำหนดการมีส่วนร่วมของคาทอลิก ต่อมาก็มีสาขาโปรเตสแตนต์และแองกลิกันต่าง ๆ) . "ตะวันออก" ใช้เพื่อระบุว่าความเข้มข้นสูงสุดของการปรากฏตัวของนิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์ยังคงอยู่ในส่วนตะวันออกของโลกคริสเตียน แม้ว่าจะมีการเติบโตทั่วโลก ชาวคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ทั่วโลกใช้ชื่อตามเขตอำนาจศาลทางชาติพันธุ์หรือระดับชาติ หรือโดยครอบคลุมมากกว่านั้น ชื่อ "อีสเทิร์นออร์โธดอกซ์" "ออร์โธดอกซ์คาทอลิก" หรือเพียง "ออร์โธดอกซ์" ^[49]

อะไร unites คริสเตียนออร์โธดอกเป็นความเชื่อคาทอลิกเป็นดำเนินการผ่านประเพณีศักดิ์สิทธิ์ความเชื่อที่ว่ามีการแสดงออกมากที่สุดพื้นฐานในพระคัมภีร์และนมัสการ, ^[55]และหลังเป็นหลักส่วนใหญ่ผ่านการล้างบาปและในพิธีศักดิ์สิทธิ์ ^[56]ชาวคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ประกาศความเชื่อที่มีชีวิตอยู่และหายใจด้วยพลังของพระเจ้าในการเป็นหนึ่งเดียวกับคริสตจักร Inter-communion เป็นการทดสอบสารสีน้ำเงินโดยที่ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าคริสตจักรสองแห่งมีความเชื่อเดียวกัน การขาดความเป็นหนึ่งเดียวกัน (การคว่ำบาตร แปลตามตัวอักษรว่า "ออกจากการเป็นหนึ่งเดียว") เป็นสัญญาณของความเชื่อที่แตกต่างกัน แม้ว่าจะมีการแบ่งปันประเด็นหลักทางเทววิทยาบางประเด็นก็ตาม การแบ่งปันความเชื่ออาจมีนัยสำคัญอย่างมาก แต่ก็ไม่ใช่การวัดที่สมบูรณ์ของความเชื่อตามนิกายออร์โธดอกซ์

เส้นของการทดสอบนี้อาจเบลอได้ แต่เมื่อความแตกต่างที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากหลักคำสอน แต่เกิดจากการรับรู้เขตอำนาจศาล ขณะที่นิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์ได้แผ่ขยายออกไปทางทิศตะวันตกและทั่วโลก คริสตจักรโดยรวมยังไม่ได้แยกแยะประเด็นระหว่างเขตอำนาจศาลทั้งหมดที่เกิดขึ้นในการขยาย ทำให้เกิดข้อสงสัยบางประการเกี่ยวกับธรรมาภิบาลของคริสตจักรที่เหมาะสมคืออะไร^[57]ยิ่งกว่านั้น เช่นเดียวกับในการกดขี่ข่มเหงคริสตจักรโบราณ ผลพวงของการกดขี่ข่มเหงคริสเตียนในประเทศคอมมิวนิสต์ได้ทิ้งประเด็นบางประการของการปกครองและการละเลยความนับถือที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์^[58]

สมาชิกทั้งหมดของนิกายอีสเทิร์นออร์โธดอกซ์นับถือศาสนาเดียวกัน โดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติหรือสัญชาติ เขตอำนาจศาลหรือประเพณีท้องถิ่น หรือศตวรรษเกิด ประเพณีอันศักดิ์สิทธิ์ครอบคลุมความเข้าใจและวิธีการซึ่งความเป็นหนึ่งเดียวกันของศรัทธาจะถ่ายทอดผ่านขอบเขตของเวลา ภูมิศาสตร์และวัฒนธรรม มันเป็นความต่อเนื่องที่มีอยู่เพียงตราบเท่าที่มันอยู่ในตัวของคริสเตียนเอง^[59]ไม่ใช่เรื่องคงที่ หรือการสังเกตกฎเกณฑ์ แต่เป็นการแบ่งปันข้อสังเกตที่เกิดขึ้นทั้งจากภายในและสอดคล้องกับผู้อื่น แม้แต่คนอื่นๆ ที่มีชีวิตอยู่ในอดีตอันยาวนาน คริสตจักรประกาศว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์รักษาความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันและความสม่ำเสมอของประเพณีศักดิ์สิทธิ์เพื่อรักษาความสมบูรณ์ของความเชื่อภายในคริสตจักร ตามที่ให้ไว้ในคำสัญญาในพระคัมภีร์^[60]

ความเชื่อร่วมกันของออร์ทอดอกซ์และเทววิทยานั้นมีอยู่ภายในประเพณีอันศักดิ์สิทธิ์และไม่สามารถแยกออกจากมันได้เพราะความหมายของพวกเขาไม่ได้แสดงออกด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว ^[61]หลักคำสอนไม่สามารถเข้าใจได้เว้นแต่จะสวดอ้อนวอน ^[62]หลักคำสอนต้องดำรงอยู่ด้วยเพื่อที่จะได้อธิษฐาน เพราะหากไม่มีการกระทำ การอธิษฐานก็เปล่าประโยชน์และว่างเปล่า เป็นเพียงความไร้สาระ และด้วยเหตุนี้จึงเป็นเรื่องเทววิทยาของปีศาจ ^[63]ตามคำสอนของคริสตจักรโบราณ ไม่มีความเชื่อผิวเผินใดที่จะเป็นแบบออร์โธดอกซ์ได้ ในทำนองเดียวกัน การคืนดีและความสามัคคีไม่ได้เป็นเพียงผิวเผิน แต่ได้รับการอธิษฐานและดำเนินชีวิต

คาทอลิก

คริสตจักรอีสเทิร์นออร์โธดอกซ์ถือว่าตัวเองเป็นทั้งออร์โธดอกซ์และคาทอลิก หลักคำสอนของศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกของโบสถ์เป็นมาจากลัทธิ Niceneเป็นสิ่งจำเป็นที่จะตะวันออกออร์โธดอกecclesiologyคำว่า C atholicity ของคริสตจักร ( กรีกΚαθολικότης τῆς Ἐκκλησίας ) ถูกนำมาใช้ในความหมายดั้งเดิม เป็นการกำหนดให้เป็นสากลของคริสตจักรคริสเตียน โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่พระคริสต์ ดังนั้นแนวความคิดของนิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์เรื่องคาทอลิกจึงไม่ได้เน้นที่การเห็นที่เป็นเอกพจน์ ต่างจากคริสตจักรคาทอลิกที่มีศูนย์กลางทางโลกเพียงแห่งเดียว

เนื่องจากอิทธิพลของคริสตจักรคาทอลิกทางทิศตะวันตก ซึ่งเป็นที่ที่ภาษาอังกฤษพัฒนาขึ้นเอง คำว่า "คาทอลิก" และ "คาทอลิก" บางครั้งก็ใช้เพื่ออ้างถึงคริสตจักรนั้นโดยเฉพาะ อย่างไรก็ตาม ความหมายของพจนานุกรมที่เด่นชัดกว่าสำหรับการใช้งานทั่วไปยังคงเป็นความหมายเดียวกับภาษาอื่น ซึ่งหมายถึงความกว้างและความเป็นสากล ซึ่งสะท้อนถึงขอบเขตที่ครอบคลุม^[64]ในบริบทของคริสเตียน คริสตจักรคริสเตียน ตามที่ระบุด้วยคริสตจักรดั้งเดิมที่ก่อตั้งโดยพระคริสต์และอัครสาวกของพระองค์ ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นคาทอลิก (หรือสากล) เกี่ยวกับการรวมเป็นหนึ่งกับพระคริสต์ด้วยศรัทธา เช่นเดียวกับที่พระคริสต์ไม่สามารถแบ่งแยกได้ การเป็นหนึ่งเดียวกับพระองค์และศรัทธาในพระองค์ก็เช่นกัน โดยที่คริสตจักรคริสเตียนเป็น "สากล" ไม่แยกจากกัน และครอบคลุม รวมถึงทุกคนที่มีความเชื่อเดียวกันบิชอปออร์โธดอกซ์Kallistos Wareเรียกสิ่งนี้ว่า "ศาสนาคริสต์แบบเรียบง่าย" ^[65]นั่นคือความรู้สึกของการใช้ในช่วงต้นและแบบpatristicซึ่งคริสตจักรมักจะอ้างถึงตัวเองว่าเป็น "คริสตจักรคาทอลิก" ^{[66] [67]}ซึ่งศรัทธาคือ "ศรัทธาดั้งเดิม" นอกจากนี้ยังเป็นความหมายภายในวลี "หนึ่ง ศักดิ์สิทธิ์ คาทอลิก และอัครสาวก" ซึ่งพบในไนซีนครีดและอ้างถึงในการบูชาออร์โธดอกซ์ เช่น ในบทสวดของ catechumens ในพิธีสวดศักดิ์สิทธิ์

ด้วยการคว่ำบาตรร่วมกันของความแตกแยกตะวันออก - ตะวันตกในปี ค.ศ. 1054 คริสตจักรในกรุงโรมและกรุงคอนสแตนติโนเปิลต่างมองกันและกันว่าได้ออกจากคริสตจักรที่แท้จริงโดยปล่อยให้โบสถ์เล็ก ๆ แต่ยังคงเป็นคาทอลิกอยู่ในสถานที่นิกายโรมันคาธอลิกแต่ละชื่อคงคำว่า "นิกายโรมันคาธอลิก" (หรือนิกายคาทอลิก) ไว้ข้างหนึ่ง และอีกข้างหนึ่ง " นิกายคาทอลิกออร์โธดอกซ์ " ซึ่งแต่ละแห่งถูกกำหนดไว้ในแง่ของการเป็นหนึ่งเดียวกับ ไม่ว่าจะเป็นกรุงโรมหรือคอนสแตนติโนเปิล ขณะที่นิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์ตระหนักถึงสิ่งที่เหมือนกันกับคริสตจักรอื่น ๆ รวมทั้งคริสตจักรคาทอลิก คริสตจักรมองเห็นความเป็นคาทอลิกในแง่ของความเป็นหนึ่งเดียวอย่างสมบูรณ์ในความเป็นหนึ่งเดียวและความเชื่อ กับคริสตจักรตลอดเวลา และการแบ่งปันจะไม่สมบูรณ์เมื่อไม่ได้แบ่งปันอย่างเต็มที่

ประวัติ

คริสตจักรยุคแรก

พอลและอัครสาวกได้เดินทางไปทั่วจักรวรรดิโรมันรวมทั้งเอเชียไมเนอร์การสร้างคริสตจักรในชุมชนที่สำคัญกับคริสตจักรปรากฏตัวครั้งแรกในกรุงเยรูซาเล็มและดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้วในออค , เอธิโอเปีย , อียิปต์ , โรม , ซานเดรีย , เอเธนส์ , สะโลนิกา , อิลและไบแซนเทียมซึ่งศตวรรษต่อมาจะกลายเป็นที่โดดเด่นเป็นโรมใหม่ ^[68]ศาสนาคริสต์พบการต่อต้านอย่างมากในจักรวรรดิโรมันส่วนใหญ่เป็นเพราะสมัครพรรคพวกปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามข้อเรียกร้องของรัฐโรมัน—บ่อยครั้งแม้เมื่อชีวิตของพวกเขาถูกคุกคาม—โดยการถวายเครื่องบูชาแก่เทพเจ้านอกรีต แม้จะมีการกดขี่ข่มเหง ความสงสัย และความอัปยศทางสังคมในขั้นต้น คริสตจักรคริสเตียนก็แพร่กระจาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการกลับใจใหม่ของจักรพรรดิคอนสแตนตินที่ 1ในคริสตศักราช 312 ^[68]

เมื่อถึงศตวรรษที่สี่ศาสนาคริสต์มีอยู่ในหลายภูมิภาคนอกเหนือจากลิแวนต์ มีสำนักคิดที่ทรงอิทธิพลจำนวนหนึ่งเกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวทางปรัชญาของอเล็กซานเดรียและอันติโอเชียน กลุ่มอื่นๆ เช่นชาวราศีเมษก็ยังได้รับอิทธิพล อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งของพวกเขาทำให้เกิดความขัดแย้งทางเทววิทยาภายในพระศาสนจักร ดังนั้นจึงกระตุ้นจักรพรรดิคอนสแตนตินให้เรียกประชุมสภาใหญ่เพื่อกำหนดจุดยืนของพระศาสนจักรที่ต่อต้านการตีความศาสนาคริสต์ที่ขยายกว้างขึ้น มักแตกต่างกันอย่างกว้างขวาง ปรัชญา และเทววิทยา เขาทำให้สภานี้ประชุมได้ไม่เพียงแต่โดยการจัดหาสถานที่ แต่โดยการเสนอจ่ายค่าขนส่งอธิการที่มีอยู่ทั้งหมดของศาสนจักร คริสตจักรคริสเตียนสมัยใหม่ส่วนใหญ่นับถือเถรนี้ ที่เรียกกันทั่วไปว่าสภาแรกของไนซีอาหรือที่เรียกกันทั่วไปว่าสภาเอคิวเมนิคัลที่หนึ่ง^{[68] [69]}มีความสำคัญอย่างยิ่ง

สภาสากล

ข้อพิพาททฤษฎีจากหลายศตวรรษที่ 4 เป็นต้นไปจะนำไปสู่การโทรของทั่วโลกประชุม ในนิกายออร์โธดอกซ์ สภาสากลคืออำนาจสูงสุดที่สามารถเรียกให้แก้ไขปัญหาความเชื่อที่ขัดแย้งกันได้ ด้วยเหตุนี้ สภาเหล่านี้จึงถูกจัดขึ้นเพื่อแก้ไขปัญหาด้านเทววิทยาที่สำคัญที่สุดที่จะโต้แย้งกันภายในคริสตจักรคริสเตียน ความขัดแย้งน้อยกว่าจำนวนมากได้รับการแก้ไขผ่านสภาท้องถิ่นในพื้นที่ที่พวกเขาเกิดขึ้น ก่อนที่พวกเขาจะมีความสำคัญมากพอที่จะเรียกร้องให้มีสภาจากทั่วโลก

มีสภาอยู่เจ็ดแห่งที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นประชาคม:

1. ทั่วโลกแรกสภาโวคโดยจักรพรรดิโรมันคอนสแตนติที่ไนซีอาใน 325 และประธานในพิธีโดยพระสังฆราชอเล็กซานเดซานเดรียที่มีมากกว่า 300 บาทหลวงประณามมุมมองของอาเรียสว่าบุตรเป็นที่สร้างขึ้นเป็นรองลงมาจากพระบิดา ^[70]
2. ทั่วโลกสองสภาถูกจัดขึ้นที่กรุงคอนสแตนใน 381 ประธานในพิธีโดยพระสังฆราชซานเดรียและออค 150 บาทหลวงการกำหนดลักษณะของพระวิญญาณบริสุทธิ์กับผู้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความไม่เท่าเทียมกันของเขากับบุคคลอื่น ๆ ของทรินิตี้ ^[71]
3. ประชุมสภาบาทหลวงที่สามคือการที่เอเฟซัส 431, ประธานในพิธีโดยพระสังฆราชแห่งซานเดรียมี 250 บาทหลวงซึ่งยืนยันว่าแมรี่เป็นจริง "Birthgiver" หรือ "แม่" ของพระเจ้า ( กอส ) ขัดกับคำสอนของNestorius ^[72]
4. สี่ทั่วโลกสภาคือโมราใน 451 พระสังฆราชแห่งคอนสแตนติประธาน 500 บาทหลวงยืนยันว่าพระเยซูเป็นจริงพระเจ้าและมนุษย์อย่างแท้จริงโดยไม่มีส่วนผสมของทั้งสองลักษณะตรงกันข้ามกับMonophysiteการเรียนการสอน ^[73]
5. ห้าทั่วโลกสภาเป็นที่สองของคอนสแตนติใน 553 แปลพระราชกฤษฎีกาโมราและต่อไปอธิบายความสัมพันธ์ของทั้งสองลักษณะของพระเยซู; มันยังประณามคำสอนที่ถูกกล่าวหาของOrigenเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของวิญญาณ ฯลฯ^[74]
6. หกทั่วโลกสภาเป็นครั้งที่สามของคอนสแตนติใน 681; มันประกาศว่าพระคริสต์มีพระประสงค์สองประการในธรรมชาติทั้งสองของพระองค์ มนุษย์และพระเจ้า ตรงกันข้ามกับคำสอนของชาวโมโนเธไลต์ ^[75]
7. เจ็ดประชุมสภาบาทหลวงถูกเรียกว่าภายใต้จักรพรรดินีรีเจ้นท์ไอรีนของกรุงเอเธนส์ใน 787 ที่รู้จักในฐานะที่สองของไนซีอา สนับสนุนความเลื่อมใสของไอคอนในขณะที่ห้ามพวกเขามากเกินไป มักเรียกกันว่า "ชัยชนะของออร์โธดอกซ์" ^[76]

นอกจากนี้ยังมีสภาอื่นๆ อีกสองสภาซึ่งถือว่าเป็นสภาสากลโดยบางออร์โธดอกซ์ ออร์โธดอกซ์ทั้งหมดตกลงว่าการตัดสินใจของสภาเพิ่มเติมเหล่านี้ถูกต้อง ความขัดแย้งเป็นเพียงว่าพวกเขามีความสำคัญเพียงพอที่จะถือว่าเป็นสากลอย่างแท้จริงหรือไม่:

8. สภาที่สี่ของกรุงคอนสแตนติโนเปิลถูกเรียกในปี 879 ได้ฟื้นฟู St. Photiusให้เป็น See ของเขาในกรุงคอนสแตนติโนเปิลและประณามการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ของ Nicene-Constantinopolitan Creed ของ 381 9. สภาที่ห้าของคอนสแตนติโนเปิลเป็นชุดของสภาที่จัดขึ้นระหว่าง 1341 และ 1351. มันยืนยันhesychasticธรรมของนักบุญเกรกอรี่พาลามาและประณามปรัชญาBarlaam ของคาลา

นอกจากสภาเหล่านี้แล้ว ยังมีสภาสำคัญอื่นๆ อีกจำนวนหนึ่งเพื่อกำหนดตำแหน่งออร์โธดอกซ์เพิ่มเติม พวกเขาเป็น Synods ของอิสตันบูลใน1484 , 1583, 1755 , 1819 และ 1872 ที่เถรIaşiใน 1642 และแพนออร์โธดอกเถรสมาคมแห่งกรุงเยรูซาเล็มใน 1672 สภาอีกแห่งได้ประชุมกันในเดือนมิถุนายน 2559เพื่อหารือเกี่ยวกับปรากฏการณ์สมัยใหม่มากมาย เช่นลัทธิสมัยใหม่คำสารภาพของคริสเตียนอื่นๆ ความสัมพันธ์ของออร์ทอดอกซ์กับศาสนาอื่นๆ และวินัยในการถือศีลอด ^[77]

จักรวรรดิโรมัน/ไบแซนไทน์

ตะวันออกวัฒนธรรมคริสเตียนถึงยุคทองในช่วงจุดสูงสุดของจักรวรรดิไบเซนไทน์และยังคงเจริญเติบโตในยูเครนและรัสเซียหลังการล่มสลายของคอนสแตนติ มีการก่อตั้งคริสตจักรautocephalousจำนวนมากในยุโรป: กรีซ, จอร์เจีย, ยูเครน, เช่นเดียวกับในรัสเซียและเอเชีย

ในช่วงทศวรรษที่ 530 โบสถ์แห่งปัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ (Hagia Sophia) ถูกสร้างขึ้นในกรุงคอนสแตนติโนเปิลภายใต้จักรพรรดิจัสติเนียนที่ 1 ^[78]เริ่มต้นด้วยสถาปัตยกรรมไบแซนไทน์สุเหร่าโซเฟียกลายเป็นรูปแบบโบสถ์ออร์โธดอกซ์กระบวนทัศน์และรูปแบบสถาปัตยกรรมของมันถูกจำลองโดยมัสยิดออตโตมันในอีกหนึ่งพันปีต่อมา^[79]เป็นสังฆราชของสังฆราชสังฆราชแห่งกรุงคอนสแตนติโนเปิลมันยังคงเป็นมหาวิหารที่ใหญ่ที่สุดในโลกมาเกือบพันปี จนกระทั่งวิหารเซบียาสร้างเสร็จในปี ค.ศ. 1520 สุเหร่าโซเฟียได้รับการอธิบายว่า "การถือครองตำแหน่งที่ไม่ซ้ำกันในโลกคริสเตียน " ^[79]และสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมไอคอนของไบเซนไทน์และอารยธรรมตะวันออกออร์โธดอก , ^{[80] [81]}และก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีเลิศของไบเซนไทน์สถาปัตยกรรม^[82]และเป็น กล่าวว่าได้ "เปลี่ยนประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม" ^[83]

ความแตกแยกในช่วงต้น

มีคริสตจักร " เนสโตเรียน " ที่เกิดจากปฏิกิริยาของสภาเมืองเอเฟซัส (431) ซึ่งเป็นโบสถ์คริสต์ตะวันออกที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ ซึ่งรักษาศรัทธาของสภาสากลสองสภาแรกเท่านั้น คือสภาแห่งแรกของไนซีอา (325) และสภาแห่งแรกของกรุงคอนสแตนติโนเปิล (381) ตามกฎหมาย "Nestorian" เป็นคำของบุคคลภายนอกสำหรับประเพณีที่ฟิกอิทธิพลของNestoriusที่มาของการที่อาจจะวางในบางส่วนของโรงเรียนออคหรือผ่านทางครู Nestorius' ทีโอดอร์ออฟมอปซึ เอสเทีย หรือDiodore ของเท้าชาติสมัยใหม่ของ " คริสตจักร Nestorian"เป็นเรื่องปกติที่เรียกว่า 'คริสตจักรแอส' หรืออย่างเต็มที่ในขณะที่แอสโบสถ์แห่งตะวันออก

คริสตจักรในอียิปต์ ( Patriarchate ซานเดรีย ) แยกออกเป็นสองกลุ่มดังต่อไปนี้สภาโมรา (451) กว่าข้อพิพาทเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้าและธรรมชาติของมนุษย์ในการที่พระเยซูในที่สุดสิ่งนี้นำไปสู่แต่ละกลุ่มanathematizingอื่น ๆ บรรดาผู้ที่ยังคงอยู่ในการมีส่วนร่วมกับปรมาจารย์คนอื่น ๆ (โดยการยอมรับสภา Chalcedon) เป็นที่รู้จักกันในปัจจุบันในชื่อGreek Orthodox Church of Alexandriaซึ่งคำคุณศัพท์ "กรีก" หมายถึงความผูกพันกับวัฒนธรรมที่พูดภาษากรีกของจักรวรรดิไบแซนไทน์ อย่างไรก็ตาม ผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับผลการค้นพบของสภา Chalcedon นั้นเป็นคนส่วนใหญ่ในอียิปต์ และทุกวันนี้พวกเขาถูกเรียกว่าโบสถ์คอปติกออร์โธดอกซ์โดยมีการดูแลปรมาจารย์ที่แยกจากกัน คริสตจักรคอปติกออร์โธดอกซ์ปัจจุบันเป็นโบสถ์คริสต์ที่ใหญ่ที่สุดในอียิปต์และในตะวันออกกลางทั้งหมด นอกจากนี้ยังมีที่คล้ายกันแม้ว่าขนาดที่เล็ก, แยกในซีเรีย ( Patriarchate ออช ) ซึ่งมีผลในการแยกของคริสตจักรออร์โธดอกซีเรียจากPatriarchate ไบเซนไทน์ออช

ผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับสภา Chalcedon บางครั้งเรียกว่า " Oriental Orthodox " เพื่อแยกความแตกต่างจาก " Eastern Orthodox " ซึ่งยอมรับสภา Chalcedon ออร์โธดอกซ์ตะวันออกยังบางครั้งเรียกว่า "ไม่ใช่ Chalcedonians" หรือ "ต่อต้าน Chalcedonians" คริสตจักรออร์โธดอกซ์ตะวันออกปฏิเสธว่าเป็น monophysite และชอบคำว่า " miaphysite " เพื่อแสดงถึงธรรมชาติที่ "รวมกันเป็นหนึ่ง" ของพระเยซู (สองธรรมชาติที่รวมกันเป็นหนึ่ง) สอดคล้องกับเทววิทยาของ St. Cyril: "คำว่า union... หมายถึงการเห็นพ้องต้องกัน ในความเป็นจริงอย่างหนึ่งของสิ่งต่าง ๆ ที่เข้าใจว่าเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน" และ "พระวจนะที่รวมเป็นหนึ่งอย่างไม่อาจอธิบายได้ในลักษณะที่เหนือคำบรรยาย" ( เซนต์.ไซริลซานเดรีย , ในความสามัคคีของพระเยซูคริสต์). ทั้งนิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์และออร์โธดอกซ์ตะวันออกต่างเชื่ออย่างเป็นทางการว่าตนเองเป็นความต่อเนื่องของคริสตจักรที่แท้จริง แม้ว่าในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมาจะมีการปรองดองกันเป็นจำนวนมากและได้มีการหารือถึงโอกาสของการรวมกันอีกครั้ง

การเปลี่ยนแปลงของชาวสลาฟใต้และตะวันออก

ในศตวรรษที่ 9 และ 10 ศาสนาคริสต์ได้รุกล้ำเข้าไปในยุโรปนอกรีต รวมทั้งบัลแกเรีย (864) และต่อมาในเคียฟ รุส (988) งานนี้เกิดขึ้นได้โดย นักบุญ Cyril และ Methodius of Thessalonikiสองพี่น้องที่ได้รับเลือกจากจักรพรรดิไบแซนไทน์ Michael IIIให้ทำตามคำร้องขอของRastislav of Moraviaสำหรับครูที่สามารถปฏิบัติต่อชาว Moravians ในภาษาของตนเองได้ Cyril และ Methodius เริ่มแปลบทสวดศักดิ์สิทธิ์ตำราพิธีกรรมอื่น ๆ และพระกิตติคุณพร้อมกับตำราอื่น ๆเป็นภาษาท้องถิ่น เมื่อเวลาผ่านไป เนื่องจากการแปลเหล่านี้ถูกคัดลอกโดยผู้พูดภาษาถิ่นอื่น ภาษาวรรณกรรมลูกผสมChurch Slavonicจึงถูกสร้างขึ้น แต่เดิมที่ส่งไปยังแปลง Slavs ของโมราเวียไซริลและเมโทถูกบังคับที่จะแข่งขันกับส่งมิชชันนารีจากสังฆมณฑลโรมัน; พวกเขาเหล่าสาวกถูกขับออกจากโมราเวียในปี ค.ศ. 886 และอพยพไปบัลแกเรีย ^[84]

หลังจากการทำให้เป็นคริสเตียนของบัลแกเรียในปี 864 สาวกของนักบุญ Cyril และ Methodiusในบัลแกเรียที่สำคัญที่สุดคือ Saint Clement of OhridและSaint Naum of Preslavมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อศรัทธาดั้งเดิมในจักรวรรดิบัลแกเรียที่หนึ่ง ในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกเขาสามารถเตรียมและสั่งสอนพระสงฆ์ชาวบัลแกเรียในอนาคตในตำราพระคัมภีร์และในปี 870 AD สภาที่สี่แห่งคอนสแตนติโนเปิลได้มอบคริสตจักรสลาฟออร์โธดอกซ์autocephalous autocephalous ที่ เก่าแก่ที่สุดซึ่งหลังจากนั้นไม่นานก็กลายเป็นพระสังฆราช ความสำเร็จของการเปลี่ยนแปลงของบัลแกเรียอำนวยความสะดวกในการแปลงของตะวันออกชนชาติสลาฟที่สะดุดตาที่สุดมาตุภูมิ , รุ่นก่อนของBelarusians , รัสเซียและยูเครน ^[85]เหตุการณ์สำคัญในความพยายามนี้คือการพัฒนาอักษรซีริลลิกในบัลแกเรียที่โรงเรียนวรรณกรรมเพรสลาฟในศตวรรษที่ 9; สคริปต์นี้ พร้อมด้วย liturgical Old Church Slavonicหรือที่เรียกว่าOld Bulgarianได้รับการประกาศอย่างเป็นทางการในบัลแกเรียในปี ค.ศ. 893^{[86] [87] [88]}

งานของ Cyril และ Methodius และสาวกของพวกเขามีผลกระทบอย่างมากต่อชาวเซิร์บเช่นกัน^{[89] [90] [91] [92] [93] [94] [95] [96]}พวกเขายอมรับศาสนาคริสต์โดยรวมตามแนวครอบครัวและชนเผ่าซึ่งเป็นกระบวนการที่เกิดขึ้นระหว่างศตวรรษที่ 7 และ 9 อย่างค่อยเป็นค่อยไป ของที่ระลึกในศีลของพวกเขาแต่ละครอบครัวเซอร์เบียหรือชนเผ่าเริ่มที่จะเฉลิมฉลองประเพณีเซอร์เบียเฉพาะที่เรียกว่าสลาวา (นักบุญอุปถัมภ์) ในวิธีพิเศษเพื่อเป็นเกียรติแก่นักบุญในวันที่มีพวกเขาได้รับศีลศักดิ์สิทธิ์บัพติศมา. เป็นวันที่เคร่งขรึมที่สุดของปีสำหรับชาวเซิร์บแห่งศรัทธาออร์โธดอกซ์ทั้งหมดและมีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์ของชาวเซอร์เบีย สลาวายังคงเป็นการเฉลิมฉลองการเปลี่ยนใจเลื่อมใสของชาวเซอร์เบีย ซึ่งศาสนจักรให้พรและประกาศเป็นสถาบันของศาสนจักร ^[97]

มิชชันนารีไปทางตะวันออกและใต้ Slavsประสบความสำเร็จอย่างมากในส่วนหนึ่งเพราะพวกเขาใช้ภาษาพื้นเมืองของผู้คนมากกว่าภาษากรีกซึ่งเป็นภาษาเด่นของจักรวรรดิไบแซนไทน์หรือละตินเช่นเดียวกับนักบวชชาวโรมัน ^[89]บางทีมรดกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของความพยายามของพวกเขาคือโบสถ์ Russian Orthodox ซึ่งเป็นโบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดของโบสถ์ออร์โธดอกซ์ ^[98]

การแตกแยกครั้งใหญ่ (1054)

ในศตวรรษที่ 11 สิ่งที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นGreat Schismเกิดขึ้นระหว่างโรมและคอนสแตนติโนเปิลซึ่งนำไปสู่การแยกระหว่างนิกายเชิร์ชออฟเวสต์ นิกายคาทอลิก และนิกายอีสเทิร์นไบแซนไทน์ ซึ่งปัจจุบันคือนิกายออร์โธดอกซ์ ^[99]มีประเด็นหลักคำสอนเช่นประโยคfilioqueและอำนาจของสมเด็จพระสันตะปาปาโรมันที่เกี่ยวข้องกับการแบ่งแยก แต่สิ่งเหล่านี้รุนแรงขึ้นอย่างมากจากปัจจัยทางการเมืองของทั้งคริสตจักรและรัฐและโดยความแตกต่างทางวัฒนธรรมและภาษาระหว่างละตินและกรีก เกี่ยวกับอำนาจสูงสุดของสมเด็จพระสันตะปาปาฝ่ายตะวันออกเริ่มไม่แยแสกับการรวมศูนย์อำนาจของสมเด็จพระสันตะปาปา เช่นเดียวกับความพยายามที่โจ่งแจ้งในการยกเว้นครึ่งตะวันออกเกี่ยวกับการอนุมัติของสมเด็จพระสันตะปาปา เคยเป็นที่จักรพรรดิอย่างน้อยจะบอกว่าเมื่อใดจะมีการเลือกตั้งสมเด็จพระสันตะปาปาองค์ใหม่ แต่ในช่วงยุคกลางสูง คริสเตียนในกรุงโรมค่อย ๆ รวบรวมอำนาจและขจัดอิทธิพลของไบแซนไทน์ อย่างไรก็ตามแม้กระทั่งก่อนที่แนวโน้มวรรณะนี้จากเวสต์, ดีก่อน 1054 ตะวันออกและตะวันตกครึ่งหนึ่งของคริสตจักรที่อยู่ในความขัดแย้งตลอดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงระยะเวลาของตะวันออกเอนเอียงและแตกแยก Photian ^[100]

การละเมิดครั้งสุดท้ายมักเกิดขึ้นหลังจากการยึดครองคอนสแตนติโนเปิลโดยสงครามครูเสดครั้งที่สี่ในปี ค.ศ. 1204; การแบ่งแยกครั้งสุดท้ายกับโรมเกิดขึ้นประมาณปี 1450 การไล่ออกจากคริสตจักรแห่งปัญญาอันศักดิ์สิทธิ์และการก่อตั้งจักรวรรดิลาตินซึ่งดูเหมือนว่าจะพยายามแทนที่จักรวรรดิออร์โธดอกซ์ไบแซนไทน์ในปี ค.ศ. 1204 ถูกมองว่ามีความเกลียดชังมาจนถึงทุกวันนี้ ในปี พ.ศ. 2547 สมเด็จพระสันตะปาปายอห์นปอลที่ 2 ทรงขอโทษอย่างเป็นทางการสำหรับการปลดกรุงคอนสแตนติโนเปิลในปี ค.ศ. 1204 ซึ่งเคยถูกประณามอย่างรุนแรงจากสมเด็จพระสันตะปาปาอินโนเซนต์ที่ 3 ในขณะนั้น คำขอโทษได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการโดยสังฆราชบาร์โธโลมิวแห่งคอนสแตนติโนเปิล. อย่างไรก็ตามหลายรายการที่ถูกขโมยในช่วงเวลานี้เช่นพระธาตุศักดิ์สิทธิ์และความร่ำรวยจะมีขึ้นยังคงอยู่ในเมืองต่าง ๆ ในยุโรปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวนิส ^{[11] [102]}

เรอูนียงพยายามเป็นครั้งที่สองที่ 1274 สองสภาลียงและ 1439 สภาฟลอเรนซ์ สภาแห่งฟลอเรนซ์ได้สถาปนาความเป็นหนึ่งเดียวขึ้นใหม่ระหว่างตะวันออกและตะวันตกชั่วครู่ ซึ่งกินเวลาจนกระทั่งหลังจากการล่มสลายของกรุงคอนสแตนติโนเปิลในปี ค.ศ. 1453 อย่างไรก็ตาม ในแต่ละกรณี ชาวออร์โธดอกซ์ทั้งหมดปฏิเสธสภา และการรวมตัวของฟลอเรนซ์ก็กลายเป็นการเมืองอย่างมาก ยากหลังจากคอนสแตนติโนเปิลตกอยู่ภายใต้การปกครองของออตโตมัน อย่างไรก็ตามในเวลาตั้งแต่หลายท้องถิ่นคริสตจักรออร์โธดอกคริสเตียนได้ต่ออายุพันธมิตรกับกรุงโรมที่รู้จักกันเป็นโบสถ์คาทอลิกตะวันออก ทศวรรษที่ผ่านมาได้เห็นการรื้อฟื้นจิตวิญญาณของศาสนาสากลและการเจรจาระหว่างคริสตจักรคาทอลิกและนิกายออร์โธดอกซ์ ^[103]

คริสตจักรกรีกภายใต้การปกครองของออตโตมัน

จักรวรรดิไบแซนไทน์ไม่เคยฟื้นคืนสภาพอย่างสมบูรณ์จากกระสอบของกรุงคอนสแตนติโนเปิลในปี ค.ศ. 1204 ในอีกสองศตวรรษข้างหน้า จักรวรรดินี้ตกต่ำลงอย่างรวดเร็วทั้งในดินแดนและอิทธิพล ใน 1453 มาก-ลดลงไบเซนไทน์เอ็มไพร์ลงไปจักรวรรดิออตโตมันสิ้นสุดสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรัฐที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในโลกคริสเตียนออร์โธดอกถ้าไม่ได้อยู่ในทุกคริสตจักรถึงเวลานี้อียิปต์ซึ่งเป็นศูนย์กลางที่สำคัญอีกแห่งหนึ่งของศาสนาคริสต์ตะวันออก อยู่ภายใต้การควบคุมของชาวมุสลิมมาเป็นเวลาเจ็ดศตวรรษ ชุมชนออร์โธดอกซ์ตะวันออกส่วนใหญ่ทั่วยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ค่อยๆ อยู่ภายใต้การปกครองของออตโตมันภายในศตวรรษที่ 16

ภายใต้ออตโตมาที่คริสตจักรออร์โธดอกกรีกได้รับพลังงานอย่างมีนัยสำคัญในฐานะที่เป็นอิสระข้าวฟ่างผู้เฒ่าทั่วโลกเป็นผู้ปกครองทางศาสนาและการปกครองของRûmซึ่งเป็นหน่วยการปกครองของออตโตมันที่มีความหมายว่า "โรมัน" ซึ่งครอบคลุมทุกวิชาออร์โธดอกซ์ของจักรวรรดิโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ ในขณะที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของมุสลิมอย่างถูกกฎหมายและอยู่ภายใต้ข้อจำกัดต่างๆชุมชนออร์โธดอกซ์โดยทั่วไปได้รับการยอมรับและปล่อยให้ควบคุมกิจการภายในของตนเอง ทั้งในด้านศาสนาและทางกฎหมาย จนกระทั่งการล่มสลายของจักรวรรดิในต้นศตวรรษที่ 20 คริสเตียนออร์โธดอกซ์ยังคงเป็นชนกลุ่มน้อยที่ไม่ใช่มุสลิมที่ใหญ่ที่สุด และในบางครั้งก็เป็นกลุ่มที่ร่ำรวยที่สุดและมีอิทธิพลมากที่สุด

คริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียในจักรวรรดิรัสเซีย

เมื่อถึงเวลาที่ชุมชนออร์โธดอกซ์ส่วนใหญ่อยู่ภายใต้การปกครองของชาวมุสลิมในช่วงกลางศตวรรษที่ 15 ออร์ทอดอกซ์นั้นแข็งแกร่งมากในรัสเซีย ซึ่งยังคงรักษาความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและการเมืองที่ใกล้ชิดกับจักรวรรดิไบแซนไทน์ ประมาณสองทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากการล่มสลายของคอนสแตนติ, อีวานที่สามของรัสเซียแต่งงานกับโซเฟีย Palaiologinaหลานสาวของสุดท้ายไบเซนไทน์จักรพรรดิคอนสแตนติจินและสไตล์ตัวเองซาร์ ( "ซีซาร์") หรือนเรศวร ในปี ค.ศ. 1547 Ivan IV .หลานชายของเขาผู้นับถือศาสนาคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ผู้เคร่งศาสนา ได้ฉายาว่า "ซาร์แห่งรัสเซียทั้งหมด" สถาปนารัฐแบบรวมศูนย์แห่งแรกของรัสเซียโดยมีผู้ปกครองที่ได้รับการแต่งตั้งจากสวรรค์ ในปี ค.ศ. 1589 พระสังฆราชแห่งคอนสแตนติโนเปิลได้มอบสถานะ autocephalous ให้กับมอสโกซึ่งเป็นเมืองหลวงของสิ่งที่ปัจจุบันเป็นศาสนาคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ที่ใหญ่ที่สุด หลังจากนั้นเมืองก็เรียกตัวเองว่าเป็นกรุงโรมที่สามซึ่งเป็นทายาททางวัฒนธรรมและศาสนาของกรุงคอนสแตนติโนเปิล

จนกระทั่ง 1666 เมื่อพระสังฆราช Nikon ถูกปลดโดยซาร์ที่ออร์โธดอกโบสถ์รัสเซียได้รับอิสระจากรัฐ^[104]ในปี ค.ศ. 1721 จักรพรรดิรัสเซียองค์แรกปีเตอร์ที่ 1ได้ยกเลิกการปกครองแบบปิตาธิปไตยอย่างสมบูรณ์และทำให้คริสตจักรเป็นแผนกของรัฐบาล ปกครองโดยเถรที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดซึ่งประกอบด้วยบาทหลวงอาวุโสและฆราวาสที่แต่งตั้งโดยจักรพรรดิเอง เมื่อเวลาผ่านไป จักรวรรดิรัสเซียจะกำหนดตัวเองเป็นผู้พิทักษ์และผู้อุปถัมภ์ของชาวคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ทั้งหมด โดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในจักรวรรดิออตโตมัน^[105]

เป็นเวลาเกือบ 200 ปี จนกระทั่งการปฏิวัติเดือนตุลาคมของพรรคบอลเชวิคในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2460 คริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียยังคงเป็นหน่วยงานของรัฐและเครื่องมือในการปกครองของซาร์ มันได้ถูกใช้ในองศาที่แตกต่างในแคมเปญของจักรวรรดิRussificationและได้รับอนุญาตให้จัดเก็บภาษีเกี่ยวกับชาวนาความสัมพันธ์ใกล้ชิดของคริสตจักรกับรัฐมาอยู่ภายใต้การปกครองของนิโคลัสที่ 1 (ค.ศ. 1825-1855) ซึ่งทำให้ออร์ทอดอกซ์เป็นหลักคำสอนหลักของเอกภาพและความชอบธรรมของจักรวรรดิอย่างชัดเจน. ศรัทธาแบบออร์โธดอกซ์ผูกติดอยู่กับอัตลักษณ์และชาตินิยมของรัสเซียมากขึ้น ในขณะที่ศาสนจักรอยู่ใต้บังคับบัญชาต่อผลประโยชน์ของรัฐ ด้วยเหตุนี้ คริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซีย พร้อมด้วยระบอบการปกครองของจักรวรรดิที่ตนสังกัดอยู่ ได้ถูกนำเสนอเป็นศัตรูของประชาชนโดยพวกบอลเชวิคและนักปฏิวัติรัสเซียคนอื่นๆ ^[16]

นิกายออร์โธดอกซ์ภายใต้การปกครองของคอมมิวนิสต์

หลังการปฏิวัติเดือนตุลาคมปี 1917 นักบวชส่วนหนึ่งของคริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียหนีไปต่างประเทศเพื่อหนีการกดขี่ของพวกบอลเชวิคก่อตั้งคริสตจักรอิสระในการลี้ภัยซึ่งรวมตัวกับคู่ของรัสเซียในปี 2550 ^[107]การกระทำบางอย่างกับนักบวชนิกายออร์โธดอกซ์และผู้เชื่อตาม ที่มีการดำเนินการรวมถึงการทรมานถูกส่งไปยังค่ายกักกัน , ค่ายแรงงานหรือโรงพยาบาลบ้า ^{[108] [109]}ในช่วงห้าปีแรกหลังการปฏิวัติบอลเชวิค พระสังฆราช 28 องค์และพระสงฆ์ 1,200 องค์ถูกประหารชีวิต^[110]

หลังจากนาซีเยอรมนีโจมตีสหภาพโซเวียตในปี 1941 โจเซฟ สตาลินได้ฟื้นฟูคริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียเพื่อส่งเสริมการสนับสนุนการทำสงครามด้วยความรักชาติ ภายในปี 1957 คริสตจักรออร์โธดอกซ์ของรัสเซียประมาณ 22,000 แห่งได้เริ่มดำเนินการ อย่างไรก็ตาม ในปี 1959 นิกิตา ครุสชอฟได้ริเริ่มการรณรงค์ต่อต้านคริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซีย และบังคับให้ปิดโบสถ์ประมาณ 12,000 แห่ง ประมาณการกันว่านักบวช 50,000 คนถูกประหารชีวิตระหว่างการปฏิวัติจนถึงปลายยุคครุสชอฟ สมาชิกของลำดับชั้นของคริสตจักรถูกจำคุกหรือถูกบังคับให้ออก สถานที่ของพวกเขาถูกยึดโดยนักบวชที่เชื่อฟัง ซึ่งหลายคนมีความผูกพันกับ KGB ภายในปี 1985 โบสถ์น้อยกว่า 7,000 แห่งยังคงทำงานอยู่^[110]

แอลเบเนียเป็นรัฐเดียวที่จะได้ประกาศตัวเป็นทางการอย่างเต็มที่เชื่อว่าไม่มีพระเจ้า ^[111]ในบางอื่น ๆ คอมมิวนิสต์รัฐเช่นโรมาเนียที่โรมาเนีย Orthodox Churchเป็นองค์กรมีความสุขเสรีภาพญาติและแม้กระทั่งเจริญสุขแม้ว่าภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวดตำรวจลับ อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้ตัดขาดการรื้อถอนโบสถ์และอารามซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการจัดระบบที่กว้างขึ้น(การวางผังเมือง) และการกดขี่ข่มเหงผู้เชื่อแต่ละคนของรัฐ ตัวอย่างเช่น โรมาเนียมีความโดดเด่นในฐานะประเทศที่ดำเนินกิจการสถาบันเฉพาะทางซึ่งมีออร์โธดอกซ์จำนวนมาก (พร้อมกับผู้ที่นับถือศาสนาอื่น) ถูกลงโทษทางจิตใจหรือการทรมานและการทดลองควบคุมจิตใจเพื่อบังคับให้ละทิ้งความเชื่อทางศาสนา อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ได้รับการสนับสนุนจากฝ่ายเดียวในระบอบการปกครอง และกินเวลาเพียงสามปี ทางการคอมมิวนิสต์ได้ปิดเรือนจำในปี 2495 และลงโทษผู้กระทำความผิดหลายคน (ยี่สิบคนถูกตัดสินประหารชีวิต) ^{[112] [113]}

หลังคอมมิวนิสต์ถึงศตวรรษที่ 21

นับตั้งแต่การล่มสลายของสหภาพโซเวียตและการล่มสลายของรัฐบาลคอมมิวนิสต์ที่ตามมาในโลกออร์โธดอกซ์ก็มีการเติบโตอย่างเห็นได้ชัดในคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัสเซีย จากรายงานของPew Research Religion & Public Life Projectระหว่างปี 1991 ถึง 2008 สัดส่วนของผู้ใหญ่ชาวรัสเซียที่ระบุว่าเป็น Orthodox Christian เพิ่มขึ้นจาก 31 เปอร์เซ็นต์เป็น 72 เปอร์เซ็นต์ โดยอิงจากการวิเคราะห์ข้อมูลสามระลอก (1991, 1998 และ 2008) จากInternational Social Survey Program (ISSP) ซึ่งเป็นความร่วมมือระหว่างนักสังคมศาสตร์ใน 50 ประเทศ^[14]

การวิจัยของ Pew ที่ดำเนินการในปี 2560 พบว่ามีประชากรออร์โธดอกซ์ทั่วโลกเพิ่มขึ้นสองเท่าตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 โดยมีการฟื้นตัวมากที่สุดในรัสเซีย ^[115]ในอดีตสหภาพโซเวียต—ที่ซึ่งชุมชนออร์โธดอกซ์ที่ใหญ่ที่สุดอาศัยอยู่—ชาวคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์ที่ระบุตนเองโดยทั่วไปรายงานการถือปฏิบัติและความนับถือในระดับต่ำ: ในรัสเซีย มีเพียง 6% ของผู้ใหญ่ที่นับถือศาสนาคริสต์นิกายออร์โธดอกซ์รายงานว่าไปโบสถ์อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง 15% พูดว่า ศาสนาคือ "สิ่งสำคัญมาก" ในชีวิตของพวกเขา และ 18% บอกว่าพวกเขาละหมาดทุกวัน อดีตสาธารณรัฐโซเวียตอื่น ๆ แสดงความนับถือศาสนาในระดับต่ำในทำนองเดียวกัน ^[116]

ความแตกแยกของมอสโก–คอนสแตนติโนเปิลปี 1996 และ 2018

Organisation and leadership

The Eastern Orthodox Church is a fellowship of autocephalous (Greek for self-headed) churches, with the ecumenical patriarch of Constantinople recognised as having the primus inter pares status. The patriarch of Constantinople has the honor of primacy, but his title is only first among equals and has no real authority over churches other than the Constantinopolitan and set out prerogatives interpreted by the ecumenical patriarch,^{[117][118][119][120]} though at times the office of the ecumenical patriarch has been accused of Constantinopolitan or Eastern papism.^{[121][122][123]} The Eastern Orthodox Church considers Jesus Christ to be the head of the church and the church to be his body. It is believed that authority and the grace of God is directly passed down to Orthodox bishops and clergy through the laying on of hands—a practice started by the apostles, and that this unbroken historical and physical link is an essential element of the true Church (Acts 8:17, 1 Tim 4:14, Heb 6:2). The Eastern Orthodox assert that apostolic succession requires apostolic faith, and bishops without apostolic faith, who are in heresy, forfeit their claim to apostolic succession.^[124]

The Eastern Orthodox communion is organised into several regional churches, which are either autocephalous ("self-headed") or lower-ranking autonomous (the Greek term for "self-governing") church bodies unified in theology and worship. These include the fourteen autocephalous churches of Constantinople, Alexandria, Antioch, Jerusalem, Georgia, Cyprus, Bulgaria, Serbia, Russia, Greece, Poland, Romania, Albania, and the Czech Republic and Slovakia, which were officially invited to the Pan-Orthodox Council of 2016,^[125] the Orthodox Church in America formed in 1970, the autocephalous Orthodox Church of Ukraine created in 2019, as well as a number of autonomous churches.^[117] Each church has a ruling bishop and a holy synod to administer its jurisdiction and to lead the Eastern Orthodox Church in the preservation and teaching of the apostolic and patristic traditions and church practices.

Each bishop has a territory (see) over which he governs.^[118] His main duty is to make sure the traditions and practices of the Eastern Orthodox Church are preserved. Bishops are equal in authority and cannot interfere in the jurisdiction of another bishop. Administratively, these bishops and their territories are organised into various autocephalous groups or synods of bishops who gather together at least twice a year to discuss the state of affairs within their respective sees. While bishops and their autocephalous synods have the ability to administer guidance in individual cases, their actions do not usually set precedents that affect the entire Eastern Orthodox Church. Bishops are almost always chosen from the monastic ranks and must remain unmarried.

Church councils

There have been a number of times when alternative theological ideas arose to challenge the Orthodox faith. At such times the Orthodox communion deemed it necessary to convene a general or "great" council of all available bishops throughout the world. The Eastern Orthodox Church holds that seven ecumenical councils, held between the 4th and the 8th centuries, are authoritative.

The ecumenical councils followed a democratic form, with each bishop having one vote. Though present and allowed to speak before the council, members of the Imperial Roman/Byzantine court, abbots, priests, deacons, monks and laymen were not allowed to vote. The primary goal of these great synods was to verify and confirm the fundamental beliefs of the Great Christian Church as truth, and to remove as heresy any false teachings that would threaten the Christian Church. The pope of Rome at that time held the position of primus inter pares ("first among equals") and, while he was not present at any of the councils, he continued to hold this title until the East–West Schism of 1054.^{[126][127][128][129]}

Other councils have helped to define the Eastern Orthodox position, specifically the Quinisext Council, the Synods of Constantinople, 879–880, 1341, 1347, 1351, 1583, 1819, and 1872, the Synod of Iași, 1642, and the Pan-Orthodox Synod of Jerusalem, 1672; the Pan-Orthodox Council, held in Greece in 2016, was the only such Eastern Orthodox council in modern times.

According to Eastern Orthodox teaching the position of "first among equals" gives no additional power or authority to the bishop that holds it, but rather that this person sits as organisational head of a council of equals (like a president).^[130] His words and opinions carry no more insight or wisdom than any other bishop. It is believed that the Holy Spirit guides the Eastern Orthodox Church through the decisions of the entire council, not one individual. Additionally it is understood that even the council's decisions must be accepted by the entire Orthodox Church in order for them to be valid.

One of the decisions made by the First Council of Constantinople (the second ecumenical council, meeting in 381) and supported by later such councils was that the Patriarch of Constantinople should be given equal honor to the Pope of Rome since Constantinople was considered to be the "New Rome". According to the third canon of the second ecumenical council: "Because [Constantinople] is new Rome, the bishop of Constantinople is to enjoy the privileges of honor after the bishop of Rome."^[131] This means that both enjoy the same privileges because they are both bishops of the imperial capitals, but the bishop of Rome will precede the bishop of Constantinople since Old Rome precedes New Rome.

The 28th canon of the fourth ecumenical council clarified this point by stating: "For the Fathers rightly granted privileges to the throne of Old Rome because it was the royal city. And the One Hundred and Fifty most religious Bishops (i.e. the second ecumenical council in 381) actuated by the same consideration, gave equal privileges to the most holy throne of New Rome, justly judging that the city which is honoured with the Sovereignty and the Senate, and enjoys equal privileges with the old imperial Rome, should in ecclesiastical matters also be magnified as she is."^[132]

Because of the schism the Eastern Orthodox no longer recognise the primacy of the pope of Rome. The patriarch of Constantinople therefore, like the Pope before him, now enjoys the title of "first among equals".

Adherents

Politics, wars, persecutions, oppression, and related potential threats make precise counts of Orthodox membership difficult, if not impossible, to obtain in some regions.^[133] Historically, forced migrations have also altered demographics in relatively short periods of time. The most reliable estimates currently available number Orthodox adherents at around 220 million worldwide,^[5] making Eastern Orthodoxy the second largest Christian communion in the world after the Catholic Church.^[134][b] According to the 2015 Yearbook of International Religious Demography, the Eastern Orthodox population in 2010 decreased to 4% of the global population, from 7.1% of the global population in 1910. The study also found that as a proportion the world's total Christian population, the relative percentages were 12.2% in 2015 compared to 20.4% a century earlier.^[136] A 2017 study by the Pew Research Center reached similar figures, noting that Eastern Orthodoxy has seen far less growth and geographic spread than Catholicism and Protestantism, as the latter two had been driven largely by colonialism and missionary activity across the world.^[137]

Most Orthodox members are concentrated in Southern Europe, Eastern Europe and Asian Russia, in addition to significant minorities in Central Asia and the Levant; however, Eastern Orthodoxy has become more globalized over the last century, seeing greater growth in Western Europe, the Americas, and parts of Africa, with churches in most countries and major cities. Adherents constitute the largest single religious community in Russia,^[138][c] where roughly half the world's Eastern Orthodox Christians live. Orthodox Christianity is the majority religion in Ukraine,^[140][141] Romania,^[140] Belarus,^[142] Greece,^[d][140] Serbia,^[140] Bulgaria,^[140] Moldova,^[140] Georgia,^[140] North Macedonia,^[140] Cyprus,^[140] and Montenegro;^[140] communities also dominate the disputed territories of Abkhazia, South Ossetia and Transnistria. Significant minorities of Eastern Orthodox are present in Bosnia and Herzegovina (with an absolute majority in Republika Srpska),^[140] Latvia,^[143] Estonia,^[144] Kazakhstan,^[145] Kyrgyzstan,^[146] Lebanon,^[147] Albania, Syria,^[140] and many other countries.

Primarily through labor migration from Eastern Europe, and to a lesser degree conversion, Orthodox Christianity is the fastest growing religion in certain Western countries.^[148] Ireland saw a doubling of its Orthodox population between 2006 and 2011,^{[148][149][150]} while seven Western European nations have communities of over 100,000, compared to fewer than 1,000 to 4,000 a century before; of these, Germany has the largest population, at 1.1 million, followed by Spain, which has 900,000 adherents, compared to fewer than 1,000 in 1910.

In the Americas, four countries have over 100,000 Orthodox Christians: Canada, Mexico, Brazil, and the United States, with all but the latter having had fewer than 20,000 at the turn of the 20th century.^[151] In the U.S., the number of Orthodox parishes is growing,^[152][e][f] and the community has more than quadrupled since 1910, from 460,000 to 1.8 million as of 2017.^[151] Kenya and Australia also rank among the countries with the fastest growth in Orthodox Christianity; in the case of the former, proselytizing uniquely played a major role rather than immigration.

The percentage of Christians in Turkey, which once had one of the largest communities, fell from 19 percent in 1914 to 2.5 percent in 1927;^[156] this was predominantly due to the split of the Ottoman Empire, which saw most Christian territories (such as Armenia) become independent nations. Large scale genocide also reduced the Christian population, including genocides against the Armenian, Greek, Assyrian communities, and subsequent population exchanges between Greece and Turkey^[157] and Bulgaria and Turkey, along with associated emigration of Christians to foreign countries (mostly in Europe and the Americas).^[158] Today there are more than 160,000 people (about 0.2%) of different Christian denominations.^[140]

Theology

Trinity

Orthodox Christians believe in the Trinity, three distinct, divine persons (hypostases), without overlap or modality among them, who each have one divine essence (ousia Greek οὐσία)—uncreated, immaterial and eternal.^[159] These three persons are typically distinguished by their relation to each other. The Father is eternal and not begotten and does not proceed from any, the Son is eternal and begotten of the Father, and the Holy Spirit is eternal and proceeds from the Father. Orthodox doctrine regarding the Trinity is summarised in the Nicene Creed.^[160]

In discussing God's relationship to his creation, Orthodox theology distinguishes between God's eternal essence, which is totally transcendent, and his uncreated energies, which is how he reaches humanity. The God who is transcendent and the God who touches mankind are one and the same. That is, these energies are not something that proceed from God or that God produces, but rather they are God himself: distinct, yet inseparable from God's inner being.^[161] This view is often called Palamism.

In understanding the Trinity as "one God in three persons", "three persons" is not to be emphasised more than "one God", and vice versa. While the three persons are distinct, they are united in one divine essence, and their oneness is expressed in community and action so completely that they cannot be considered separately. For example, their salvation of mankind is an activity engaged in common: "Christ became man by the good will of the Father and by the cooperation of the Holy Spirit. Christ sends the Holy Spirit who proceeds from the Father, and the Holy Spirit forms Christ in our hearts, and thus God the Father is glorified." Their "communion of essence" is "indivisible". Trinitarian terminology—essence, hypostasis, etc.—are used "philosophically", "to answer the ideas of the heretics", and "to place the terms where they separate error and truth."^[162] The words do what they can do, but the nature of the Trinity in its fullness is believed to remain beyond man's comprehension and expression, a holy mystery that can only be experienced.

Sin, salvation, and the incarnation

According to the Eastern Orthodox faith, at some point in the beginnings of human existence, humanity was faced with a choice: to learn the difference between good and evil through observation or through participation. The biblical story of Adam and Eve relates this choice by mankind to participate in evil, accomplished through disobedience to God's command. Both the intent and the action were separate from God's will; it is that separation that defines and marks any operation as sin. The separation from God caused the loss of (fall from) his grace, a severing of mankind from his creator and the source of his life. The end result was the diminishment of human nature and its subjection to death and corruption, an event commonly referred to as the "fall of man".

When Orthodox Christians refer to fallen nature they are not saying that human nature has become evil in itself. Human nature is still formed in the image of God; humans are still God's creation, and God has never created anything evil, but fallen nature remains open to evil intents and actions. It is sometimes said among Orthodox that humans are "inclined to sin"; that is, people find some sinful things attractive. It is the nature of temptation to make sinful things seem the more attractive, and it is the fallen nature of humans that seeks or succumbs to the attraction. Orthodox Christians reject the Augustinian position that the descendants of Adam and Eve are actually guilty of the original sin of their ancestors.^[163] But just as any species begets its own kind, so fallen humans beget fallen humans, and from the beginning of humanity's existence people lie open to sinning by their own choice.

Since the fall of man, then, it has been mankind's dilemma that no human can restore his nature to union with God's grace; it was necessary for God to effect another change in human nature. Orthodox Christians believe that Christ Jesus was both God and Man absolutely and completely, having two natures indivisibly: eternally begotten of the Father in his divinity, he was born in his humanity of a woman, Mary, by her consent, through descent of the Holy Spirit. He lived on earth, in time and history, as a man. As a man he also died, and went to the place of the dead, which is Hades. But being God, neither death nor Hades could contain him, and he rose to life again, in his humanity, by the power of the Holy Spirit, thus destroying the power of Hades and of death itself.^[164] Through God's participation in humanity, Christ's human nature, perfected and unified with his divine nature, ascended into heaven, there to reign in communion with the Father and Holy Spirit.

By these acts of salvation, Christ provided fallen mankind with the path to escape its fallen nature. The Eastern Orthodox Church teaches that through baptism into Christ's death, and a person's death unto sin in repentance, with God's help mankind can also rise with Christ into heaven, healed of the breach of man's fallen nature and restored to God's grace. To Orthodox Christians, this process is what is meant by "salvation," which consists of the Christian life. The ultimate goal is theosis an even closer union with God and closer likeness to God than existed in the Garden of Eden. This process is called Deification or "God became man that man might become 'god'". However, it must be emphasised that Orthodox Christians do not believe that man becomes God in his essence, or a god in his own nature. More accurately, Christ's salvific work enables man in his human nature to become "partakers of the Divine nature" (2 Peter 1:4); that is to say, man is united to God in Christ.

Through Christ's destruction of Hades' power to hold humanity hostage, he made the path to salvation effective for all the righteous who had died from the beginning of time—saving many, including Adam and Eve, who are remembered in the Church as saints.^[165]

The Eastern Orthodox reject the idea that Christ died to give God "satisfaction" as taught by Anselm, or as a punitive substitute as taught by the Reformers. Sin (separation from God, who is the source of all life) is its own punishment, capable of imprisoning the soul in an existence without life, without anything good, and without hope: hell by any measure. Life on earth is God's gift, to give humankind opportunity to make their choice real: separation or union.^{[citation needed]}

Resurrection of Christ

The Eastern Orthodox Church understands the death and resurrection of Jesus to be real historical events, as described in the gospels of the New Testament. Jesus Christ, the Son of God, is believed to, according to Orthodox teaching, in his humanity be (that is, in history) crucified, and died, descending into Hades (Sheol), the place of the dead, as all humans do. But he, alone among humans, has two natures, one human, one divine, which are indivisible and inseparable from each other through the mystery of the incarnation. Hades could not restrain the infinite God. Christ in his divine nature captured the keys of Hades and broke the bonds which had imprisoned the human souls who had been held there through their separation from God.

Neither could death contain the Son of God, the Fountain of Life, who arose from death even in his human nature. Not only this, but he opened the gates of Hades to all the righteous dead of past ages, rescuing them from their fallen human nature and restoring them to a nature of grace with God, bringing them back to life, this time in God's heavenly kingdom. And this path he opened to all who choose to follow him in time yet to come, thus saving the human race. Thus the Eastern Orthodox proclaim each year at the time of Pascha (Easter), that Christ "trampled down death by death, and on those in the tombs bestowed life."

The celebration of the Resurrection of Christ at Pascha is the central event in the liturgical year of the Eastern Orthodox Church. According to Orthodox tradition, each human being may partake of this immortality, which would have been impossible without the Resurrection; it is the main promise held out by God in the New Testament. Every holy day of the Eastern Orthodox liturgical year relates to the Resurrection directly or indirectly. Every Sunday is especially dedicated to celebrating the Resurrection and the triune God, representing a mini-Pascha. In the liturgical commemorations of the Passion of Christ during Holy Week there are frequent allusions to the ultimate victory at its completion.

Christian life

Church teaching is that Orthodox Christians, through baptism, enter a new life of salvation through repentance whose purpose is to share in the life of God through the work of the Holy Spirit. The Eastern Orthodox Christian life is a spiritual pilgrimage in which each person, through the imitation of Christ and hesychasm,^[166] cultivates the practice of unceasing prayer. Each life occurs within the life of the church as a member of the body of Christ.^[167] It is then through the fire of God's love in the action of the Holy Spirit that each member becomes more holy, more wholly unified with Christ, starting in this life and continuing in the next.^[168][169] The church teaches that everyone, being born in God's image, is called to theosis, fulfillment of the image in likeness to God. God the creator, having divinity by nature, offers each person participation in divinity by cooperatively accepting His gift of grace.^[170]

The Eastern Orthodox Church, in understanding itself to be the Body of Christ, and similarly in understanding the Christian life to lead to the unification in Christ of all members of his body, views the church as embracing all Christ's members, those now living on earth, and also all those through the ages who have passed on to the heavenly life. The church includes the Christian saints from all times, and also judges, prophets and righteous Jews of the first covenant, Adam and Eve, even the angels and heavenly hosts.^[171] In Orthodox services, the earthly members together with the heavenly members worship God as one community in Christ, in a union that transcends time and space and joins heaven to earth. This unity of the Church is sometimes called the communion of the saints.^[172]

Virgin Mary and other saints

The Eastern Orthodox Church believes death and the separation of body and soul to be unnatural—a result of the Fall of Man. They also hold that the congregation of the church comprises both the living and the dead. All persons currently in heaven are considered to be saints, whether their names are known or not. There are, however, those saints of distinction whom God has revealed as particularly good examples. When a saint is revealed and ultimately recognised by a large portion of the church a service of official recognition (glorification) is celebrated.

This does not "make" the person a saint; it merely recognises the fact and announces it to the rest of the church. A day is prescribed for the saint's celebration, hymns composed and icons created. Numerous saints are celebrated on each day of the year. They are venerated (shown great respect and love) but not worshipped, for worship is due God alone (this view is also held by the Oriental Orthodox and Catholic Churches). In showing the saints this love and requesting their prayers, the Eastern Orthodox manifest their belief that the saints thus assist in the process of salvation for others.

Pre-eminent among the saints is the Virgin Mary (commonly referred to as Theotokos or Bogoroditsa) ("Mother of God"). In Orthodox theology, the Mother of God is the fulfillment of the Old Testament archetypes revealed in the Ark of the Covenant (because she carried the New Covenant in the person of Christ) and the burning bush that appeared before Moses (symbolizing the Mother of God's carrying of God without being consumed).^[173] Accordingly, the Eastern Orthodox consider Mary to be the Ark of the New Covenant and give her the respect and reverence as such. The Theotokos, in Orthodox teaching, was chosen by God and she freely co-operated in that choice to be the Mother of Jesus Christ, the God-man.

The Eastern Orthodox believe that Christ, from the moment of his conception, was both fully God and fully human. Mary is thus called the Theotokos or Bogoroditsa as an affirmation of the divinity of the one to whom she gave birth. It is also believed that her virginity was not compromised in conceiving God-incarnate, that she was not harmed and that she remained forever a virgin. Scriptural references to "brothers" of Christ are interpreted as kin, given that the word "brother" was used in multiple ways, as was the term "father". Due to her unique place in salvation history, Mary is honoured above all other saints and especially venerated for the great work that God accomplished through her.^[174]

The Eastern Orthodox Church regards the bodies of all saints as holy, made such by participation in the holy mysteries, especially the communion of Christ's holy body and blood, and by the indwelling of the Holy Spirit within the church. Indeed, that persons and physical things can be made holy is a cornerstone of the doctrine of the Incarnation, made manifest also directly by God in Old Testament times through his dwelling in the Ark of the Covenant. Thus, physical items connected with saints are also regarded as holy, through their participation in the earthly works of those saints. According to church teaching and tradition, God himself bears witness to this holiness of saints' relics through the many miracles connected with them that have been reported throughout history since Biblical times, often including healing from disease and injury.^[175]

Eschatology

Orthodox Christians believe that when a person dies the soul is temporarily separated from the body. Though it may linger for a short period on Earth, it is ultimately escorted either to paradise (Abraham's bosom) or the darkness of Hades, following the Temporary Judgment. Orthodox do not accept the doctrine of Purgatory, which is held by Catholicism. The soul's experience of either of these states is only a "foretaste"—being experienced only by the soul—until the Final Judgment, when the soul and body will be reunited.^[176][177]

The Eastern Orthodox believe that the state of the soul in Hades can be affected by the love and prayers of the righteous up until the Last Judgment.^[178] For this reason the Church offers a special prayer for the dead on the third day, ninth day, fortieth day, and the one-year anniversary after the death of an Orthodox Christian. There are also several days throughout the year that are set aside for general commemoration of the departed, sometimes including nonbelievers. These days usually fall on a Saturday, since it was on a Saturday that Christ lay in the Tomb.^[177]

While the Eastern Orthodox consider the text of the Apocalypse (Book of Revelation) to be a part of Scripture, it is also regarded to be a holy mystery. Speculation on the contents of Revelation are minimal and it is never read as part of the regular order of services.^{[citation needed]} Those theologians who have delved into its pages tend to be amillennialist in their eschatology, believing that the "thousand years" spoken of in biblical prophecy refers to the present time: from the Crucifixion of Christ until the Second Coming.

While it is not usually taught in church it is often used as a reminder of God's promise to those who love him, and of the benefits of avoiding sinful passions. Iconographic depictions of the Final Judgment are often portrayed on the back (western) wall of the church building to remind the departing faithful to be vigilant in their struggle against sin. Likewise it is often painted on the walls of the Trapeza (refectory) in a monastery where monks may be inspired to sobriety and detachment from worldly things while they eat.

The Eastern Orthodox believe that Hell, though often described in metaphor as punishment inflicted by God, is in reality the soul's rejection of God's infinite love which is offered freely and abundantly to everyone.

The Eastern Orthodox believe that after the Final Judgment:

• All souls will be reunited with their resurrected bodies.
• All souls will fully experience their spiritual state.
• Having been perfected, the saints will forever progress towards a deeper and fuller love of God, which equates with eternal happiness.^[177]

Bible

The official Bible of the Eastern Orthodox Church contains the Septuagint text of the Old Testament, with the Book of Daniel given in the translation by Theodotion. The Patriarchal Text is used for the New Testament.^[179][180] Orthodox Christians hold that the Bible is a verbal icon of Christ, as proclaimed by the 7th ecumenical council.^[181] They refer to the Bible as holy scripture, meaning writings containing the foundational truths of the Christian faith as revealed by Christ and the Holy Spirit to its divinely inspired human authors. Holy scripture forms the primary and authoritative written witness of holy tradition and is essential as the basis for all Orthodox teaching and belief.^[182] The Bible provides the only texts held to be suitable for reading in Orthodox worship services. Through the many scriptural quotations embedded in the worship service texts themselves, it is often said that the Eastern Orthodox pray the Bible as well as read it.

St. Jerome completed the well-known Vulgate Latin translation only in the early 5th century, around the time the accepted lists of scripture were resolved in the west. The east took up to a century longer to resolve the lists in use there, and ended by accepting a few additional writings from the Septuagint that did not appear in the lists of the west. The differences were small and were not considered to compromise the unity of the faith shared between east and west. They did not play a role in the eventual schism in the 11th century that separated the See of Rome and the West from the See of Constantinople and the other apostolic Orthodox churches, and remained as defined essentially without controversy in the East or West for at least one thousand years. It was only in the 16th century that Reformation Protestants challenged the lists, proclaiming a canon that rejected those Old Testament books that did not appear in the 3rd-century Hebrew Bible. In response, the Catholic and Eastern Orthodox churches reaffirmed their accepted scriptural lists in more formal canons of their own.

Once established as holy scripture, there has never been any question that the Eastern Orthodox Church holds the full list of books to be venerable and beneficial for reading and study,^[183] even though it informally holds some books in higher esteem than others, the four gospels highest of all. Of the subgroups significant enough to be named, the "Anagignoskomena" (ἀναγιγνωσκόμενα, "things that are read") comprises ten of the Old Testament books rejected in the Protestant canon,^[184] but deemed by the Eastern Orthodox worthy to be read in worship services, even though they carry a lesser esteem than the 39 books of the Hebrew canon.^[185] The lowest tier contains the remaining books not accepted by either Protestants or Catholics, among them, Psalm 151. Though it is a psalm, and is in the book of psalms, it is not classified as being within the Psalter (the first 150 psalms),^[186] and hence does not participate in the various liturgical and prayer uses of the Psalter.

In a very strict sense, it is not entirely orthodox to call the holy scripture the "Word of God". That is a title the Eastern Orthodox Church reserves for Christ, as supported in the scriptures themselves, most explicitly in the first chapter of the gospel of John. God's Word is not hollow, like human words. "God said, 'let there be light'; and there was light."^[187] This is the Word which spoke the universe into being, and resonates in creation without diminution throughout all history, a Word of divine power.

As much as the Eastern Orthodox Church reveres and depends on the scriptures, they cannot compare to the Word of God's manifest action. But the Eastern Orthodox do believe that the holy scriptures testify to God's manifest actions in history, and that through its divine inspiration God's Word is manifested both in the scriptures themselves and in the cooperative human participation that composed them. It is in that sense that the Eastern Orthodox refer to the scriptures as "God's Word".

The Eastern Orthodox Church does not subscribe to the Protestant doctrine of sola scriptura. The church has defined what Scripture is; it also interprets what its meaning is.^[188] Christ promised: "When He, the Spirit of truth, has come, He will guide you into all truth".^[189] The Holy Spirit, then, is the infallible guide for the church to the interpretation of Scripture. The church depends upon those saints who, by lives lived in imitation of Christ, achieving theosis, can serve as reliable witnesses to the Holy Spirit's guidance. Individual interpretation occurs within the church and is informed by the church. It is rational and reasoned, but is not arrived at only by means of deductive reasoning.

Scriptures are understood to contain historical fact, poetry, idiom, metaphor, simile, moral fable, parable, prophecy and wisdom literature, and each bears its own consideration in its interpretation. While divinely inspired, the text still consists of words in human languages, arranged in humanly recognisable forms. The Eastern Orthodox Church does not oppose honest critical and historical study of the Bible.^[190] In biblical interpretation, it does not use speculations, suggestive theories, or incomplete indications, not going beyond what is fully known.

Holy tradition and the patristic consensus

"That faith which has been believed everywhere, always, and by all", the faith taught by Jesus to the apostles, given life by the Holy Spirit at Pentecost, and passed down to future generations without additions and without subtractions, is known as holy tradition.^[191][192] Holy tradition does not change in the Eastern Orthodox Church because it encompasses those things that do not change: the nature of the one God in Trinity, Father, Son, and Holy Spirit, the history of God's interactions with his peoples, the Law as given to the Israelites, all Christ's teaching as given to the disciples and Jews and recorded in scripture, including the parables, the prophecies, the miracles, and his own example to humanity in his extreme humility. It encompasses also the worship of the church, which grew out of the worship of the synagogue and temple and was extended by Christ at the last supper, and the relationship between God and his people which that worship expresses, which is also evidenced between Christ and his disciples. It includes the authority that Christ bestowed on his disciples when he made them apostles,^[193] for the preserving and teaching of the faith, and for governing the organisation and conduct of the church (in its administration by bishops).

Holy tradition is firm, even unyielding, but not rigid or legalistic; instead, it lives and breathes within the church.^[194] For example, the New Testament was entirely written by the early church (mostly the apostles). The whole Bible was accepted as scripture by means of holy tradition practised within the early church. The writing and acceptance took five centuries, by which time the holy scriptures themselves had become in their entirety a part of holy tradition.^[195] But holy tradition did not change, because "that faith which has been believed everywhere, always, and by all" remained consistent, without additions, and without subtractions. The historical development of the Divine Liturgy and other worship services and devotional practices of the church provide a similar example of extension and growth "without change".^[196]

The continuity and stability of Orthodox worship throughout the centuries is one means by which holy tradition expresses the unity of the whole church throughout time. Not only can the Eastern Orthodox of today visit a church in a place that speaks a language unknown to the visitors yet have the service remain familiar and understandable to them, but the same would hold true were any able to visit past eras. The church strives to preserve holy tradition "unchanging" that it may express the one unchanging faith for all time to come as well.

Besides these, holy tradition includes the doctrinal definitions and statements of faith of the seven ecumenical councils, including the Nicene-Constantinopolitan Creed, and some later local councils, patristic writings, canon law, and icons.^[190] Not all portions of holy tradition are held to be equally strong. Some—the holy scriptures foremost, certain aspects of worship, especially in the Divine Liturgy, the doctrines of the ecumenical councils, the Nicene-Constantinopolitan Creed—possess a verified authority that endures forever, irrevocably.^[190] However, with local councils and patristic writings, the church applies a selective judgement. Some councils and writers have occasionally fallen into error, and some contradict each other.^[190]

In other cases, opinions differ, no consensus is forthcoming, and all are free to choose. With agreement among the Church Fathers, though, the authority of interpretation grows, and full patristic consensus is very strong. With canon law (which tends to be highly rigorous and very strict, especially with clergy) an unalterable validity also does not apply, since canons deal with living on earth, where conditions are always changing and each case is subject to almost infinite variation from the next.^[190] Even when and where they were once used with full strictness, their application was not absolute, and was carried out for individuals under the pastoral care of their bishop, who had the authority to decide when individual discipline had been satisfied. This too is a part of the holy tradition.

By tradition, the Eastern Orthodox Church, when faced with issues that are larger than a single bishop can resolve, holds a local council. The bishops and such others as may attend convene (as St. Paul called the Corinthians to do) to seek the mind of the church.^[197] A council's declarations or edicts then reflect its consensus (if one can be found). An ecumencial council is only called for issues of such import or difficulty or pervasiveness that smaller councils are insufficient to address them. Ecumenical councils' declarations and canons carry binding weight by virtue of their representation across the whole church, by which the mind of the church can be readily seen. However, not all issues are so difficult as to require an ecumenical council to resolve. Some doctrines or decisions, not defined in a formal statement or proclaimed officially, nevertheless are held by the church unshakably and unanimously without internal disturbance, and these, also reflecting the mind of the church, are just as firmly irrevocable as a formal declaration of an ecumenical council. Lack of formality does not imply lack of authority within holy tradition.^[190] An example of such unanimity can be found in the acceptance in the 5th century of the lists of books that comprise holy scripture, a true canon without official stamp.

Territorial expansion and doctrinal integrity

During the course of the early church, there were numerous followers who attached themselves to the Christ and his mission here on Earth, as well as followers who retained the distinct duty of being commissioned with preserving the quality of life and lessons revealed through the experience of Jesus living, dying, resurrecting and ascending among them. As a matter of practical distinction and logistics, people of varying gifts were accorded stations within the community structure— ranging from the host of agape meals (shared with brotherly and fatherly love), to prophecy and the reading of Scripture, to preaching and interpretations and giving aid to the sick and the poor. Sometime after Pentecost the Church grew to a point where it was no longer possible for the Apostles to minister alone. Overseers (bishops)^[198] and assistants (deacons and deaconesses)^[199] were appointed to further the mission of the Church.

The church recognised the gathering of these early church communities as being greatest in areas of the known world that were famous for their significance on the world stage—either as hotbeds of intellectual discourse, high volumes of trade, or proximity to the original sacred sites. These locations were targeted by the early apostles, who recognised the need for humanitarian efforts in these large urban centers and sought to bring as many people as possible into the church—such a life was seen as a form of deliverance from the decadent lifestyles promoted throughout the eastern and western Roman empires.

As the church increased in size through the centuries, the logistic dynamics of operating such large entities shifted: patriarchs, metropolitans, archimandrites, abbots and abbesses, all rose up to cover certain points of administration.^[200]

As a result of heightened exposure and popularity of the philosophical schools (haereseis) of Greco-Roman society and education, synods and councils were forced to engage such schools that sought to co-opt the language and pretext of the Christian faith in order to gain power and popularity for their own political and cultural expansion. As a result, ecumenical councils were held to attempt to rebuild solidarity by using the strength of distant orthodox witnesses to dampen the intense local effects of particular philosophical schools within a given area.

While originally intended to serve as an internal check and balance for the defense of the doctrine developed and spread by the apostles to the various sees against faulty local doctrine, at times the church found its own bishops and emperors falling prey to local conventions. At these crucial moments in the history of the church, it found itself able to rebuild on the basis of the faith as it was kept and maintained by monastic communities, who subsisted without reliance on the community of the state or popular culture and were generally unaffected by the materialism and rhetoric that often dominated and threatened the integrity and stability of the urban churches.

In this sense, the aim of the councils was not to expand or fuel a popular need for a clearer or relevant picture of the original apostolic teaching. Rather, the theologians spoke to address the issues of external schools of thought who wished to distort the simplicity and neutrality of the apostolic teaching for personal or political gain. The consistency of the Eastern Orthodox faith is entirely dependent on the holy tradition of the accepted corpus of belief–the decisions ratified by the fathers of the seven ecumenical councils, and this is only done at the beginning of a consecutive council so that the effects of the decisions of the prior council can be audited and verified as being both conceptually sound and pragmatically feasible and beneficial for the church as a whole.

Liturgy

Church calendar

One part of the autocephalous Orthodox churches follows the Julian calendar, while the other part follows the Revised Julian calendar. The autonomous Church of Finland of the Ecumenical Patriarchate, as well as parts of the Church of the Czech Lands and Slovakia, use the Gregorian calendar.^{[citation needed]} Many church traditions, including the schedules of services, feasts, and fasts, are structured by the church's calendar, which provides a strictly observed intermingled set of cycles of varying lengths. The fixed annual cycle begins on 1 September and establishes the times for all annual observances that are fixed by date, such as Christmas. The annual Paschal cycle is established relative to the varying date of Pascha each year and affects the times for such observances as Pascha itself, Great Lent, Holy Week, and the feasts of Ascension and Pentecost.

Lesser cycles also run in tandem with the annual ones. A weekly cycle of days prescribes a specific focus for each day in addition to others that may be observed.^[201]

Each day of the Weekly Cycle is dedicated to certain special memorials. Sunday is dedicated to Christ's Resurrection; Monday honors the holy bodiless powers (angels, archangels, etc.); Tuesday is dedicated to the prophets and especially the greatest of the prophets, St. John the Forerunner and Baptist of the Lord; Wednesday is consecrated to the Cross and recalls Judas' betrayal; Thursday honors the holy apostles and hierarchs, especially St. Nicholas, Bishop of Myra in Lycia; Friday is also consecrated to the Cross and recalls the day of the Crucifixion; Saturday is dedicated to All Saints, especially the Mother of God, and to the memory of all those who have departed this life in the hope of resurrection and eternal life.

Church services

The services of the church are conducted each day according to the church calendar. Parts of each service remain fixed, while others change depending on the observances prescribed for the specific day in the various cycles, ever providing a flow of constancy within variation. Services are conducted in the church and involve both the clergy and faithful. Services cannot properly be conducted by a single person, but must have at least one other person present (i.e. a priest cannot celebrate alone, but must have at least a chanter present and participating).

Usually, all of the services are conducted on a daily basis only in monasteries and cathedrals, while parish churches might only do the services on the weekend and major feast days. On certain Great Feasts (and, according to some traditions, every Sunday) a special All-Night Vigil (Agrypnia) will be celebrated from late at night on the eve of the feast until early the next morning. Because of its festal nature it is usually followed by a breakfast feast shared together by the congregation.

The journey is to the Kingdom. This is where we are going—not symbolically, but really.

— Fr. Alexander Schmemann, For the Life of the World

We knew not whether we were in heaven or on earth.

— Ambassadors of Kievan Rus (10th Century), Apocryphal quote from conversion of Kievan Rus.

Services, especially the Divine Liturgy, may only be celebrated once a day on a single altar (some churches have multiple altars in order to accommodate large congregations). Each priest may only celebrate the Divine Liturgy once a day.

From its Jewish roots, the liturgical day begins at sundown. The traditional daily cycle of services is as follows:

• Vespers – (Greek Hesperinos) Sundown, the beginning of the liturgical day.
• Compline (Greek Apodeipnon, lit. "After-supper") – After the evening meal, and before sleeping.
• Midnight Office – Usually served only in monasteries.
• Matins (Greek Orthros) – First service of the morning. Prescribed to start before sunrise.
• Hours – First, Third, Sixth, and Ninth – Sung either at their appropriate times, or in aggregate at other customary times of convenience. If the latter, The First Hour is sung immediately following Orthros, the Third and Sixth before the Divine Liturgy, and the Ninth before Vespers.
• Divine Liturgy – The Eucharistic service. (Called Holy Mass in the Western Rite)

The Divine Liturgy is the celebration of the Eucharist. Although it is usually celebrated between the Sixth and Ninth Hours, it is not considered to be part of the daily cycle of services, as it occurs outside the normal time of the world. The Divine Liturgy is not celebrated on weekdays during Great Lent, and in some places during the lesser fasting seasons either; however, reserve communion is prepared on Sundays and is distributed during the week at the Liturgy of the Presanctified Gifts.

Other items brought to the altar during the Divine Liturgy include a gold or silver chalice with red wine, a small metallic urn of warm water, a metallic communion spoon, a little metallic spear, a sponge, a metal disk with cut pieces of bread upon it, and a star, which is a star-shaped piece of metal over which the priest places a cloth covering when transporting the holy gifts to and from the altar. Also found on the altar table is the antimins. The antimins is a silk cloth, signed by the appropriate diocesan bishop, upon which the sanctification of the holy gifts takes place during each Divine Liturgy. The antimins contain the relics of a saint. When a church is consecrated by a bishop, there is a formal service or prayers and sanctification in the name of the saint that the church is named after. The bishop will also often present a small relic of a saint to place in or on the altar as part of the consecration of a new church.

The book containing liturgically read portions of the four gospels is permanently "enthroned" on the altar table. Eastern Orthodox bishops, priests, deacons and readers sing/chant specific verses from this Gospel Book on each different day of the year.

This daily cycle services is conceived of as both the sanctification of time (chronos, the specific times during which they are celebrated), and entry into eternity (kairos). They consist to a large degree of litanies asking for God's mercy on the living and the dead, readings from the Psalter with introductory prayers, troparia, and other prayers and hymns surrounding them. The Psalms are so arranged that when all the services are celebrated the entire Psalter is read through in their course once a week, and twice a week during Great Lent when the services are celebrated in an extended form.

Music and chanting

Orthodox services are sung nearly in their entirety; because the human voice is seen as the most perfect instrument of praise, musical instruments (organs, etc.) are not generally used to accompany the choir. Services consist in part of a dialogue between the clergy and the people (often represented by the choir or the Psaltis Cantor). In each case the prayers are sung or chanted following a prescribed musical form. Almost nothing is read in a normal speaking voice, with the exception of the homily if one is given.

The church has developed eight modes or tones (see Octoechos) within which a chant may be set, depending on the time of year, feast day, or other considerations of the Typikon. There are numerous versions and styles that are traditional and acceptable and these vary a great deal between cultures.^[202] It is common, especially in the United States, for a choir to learn many different styles and to mix them, singing one response in Greek, then English, then Russian, etc.

In the Russian tradition there have been some famous composers of "unaccompanied" church music, such as Tchaikovsky (Liturgy of St John Chrysostom, op. 41, 1878, and All-Night Vigil, op. 52, 1882) and Rachmaninoff (Liturgy of St John Chrysostom, op. 31, 1910, and All-Night Vigil, op. 37, 1915); and many church tones can likewise be heard influencing their music.

Incense

As part of the legacy handed down from its Judaic roots, incense is used during all services in the Eastern Orthodox Church as an offering of worship to God as it was done in the Jewish First and Second Temples in Jerusalem (Exodus chapter 30). Incense is also prophesied in the book of Malachi 1:11^[203] as a "pure offering" in the glorification of God by the Gentiles in "every place" where the name of God is regarded as "great". Traditionally, the base of the incense used is the resin of Boswellia sacra, also known as frankincense, but the resin of fir trees has been used as well. It is usually mixed with various floral essential oils giving it a sweet smell.

Incense represents the sweetness of the prayers of the saints rising up to God.^[204] The incense is burned in an ornate golden censer that hangs at the end of three chains representing the Trinity. Two chains represent the human and Godly nature of the Son, one chain for the Father and one chain for the Holy Spirit. The lower cup represents the earth and the upper cup the heaven. In the Greek, Slavic, and Syrian traditions there are 12 bells hung along these chains representing the 12 apostles. There are also 72 links representing 72 evangelists.

The charcoal represents the sinners. Fire signifies the Holy Spirit and frankincense the good deeds. The incense also represents the grace of the Trinity. The censer is used (swung back and forth) by the priest/deacon to venerate all four sides of the altar, the holy gifts, the clergy, the icons, the congregation, and the church structure itself. Incense is also used in the home where the individual will go around the house and "cross" all of the icons saying in Greek: Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς, or in English: Holy God, Holy Mighty, Holy Immortal, have mercy on us.

Traditions

Monasticism

The Eastern Orthodox Church places heavy emphasis and awards a high level of prestige to traditions of monasticism and asceticism with roots in Early Christianity in the Near East and Byzantine Anatolia. The most important centres of Christian Orthodox monasticism are Saint Catherine's Monastery in the Sinai Peninsula (Egypt) and Mount Athos in Northern Greece.

All Orthodox Christians are expected to participate in at least some ascetic works, in response to the commandment of Christ to "come, take up the cross, and follow me." (Mark 10:21 and elsewhere) They are therefore all called to imitate, in one way or another, Christ himself who denied himself to the extent of literally taking up the cross on the way to his voluntary self-sacrifice. However, laypeople are not expected to live in extreme asceticism since this is close to impossible while undertaking the normal responsibilities of worldly life.

Those who wish to do this therefore separate themselves from the world and live as monastics: monks and nuns. As ascetics par excellence, using the allegorical weapons of prayer and fasting in spiritual warfare against their passions, monastics hold a very special and important place in the Church. This kind of life is often seen as incompatible with any kind of worldly activity including that which is normally regarded as virtuous. Social work, school teaching, and other such work is therefore usually left to laypeople. Ascetics of the Eastern Orthodox Church are recognised by their long hair, and in case of male monks, long beards.

There are three main types of monastics. Those who live in monasteries under a common rule are coenobitic. Each monastery may formulate its own rule, and although there are no religious orders in Orthodoxy some respected monastic centers such as Mount Athos are highly influential. Eremitic monks, or hermits, are those who live solitary lives. It is the yearning of many who enter the monastic life to eventually become solitary hermits. This most austere life is only granted to the most advanced monastics and only when their superiors feel they are ready for it.

Hermits are usually associated with a larger monastery but live in seclusion some distance from the main compound. Their local monastery will see to their physical needs, supplying them with simple foods while disturbing them as little as possible. In between are those in semi-eremitic communities, or sketes, where one or two monks share each of a group of nearby dwellings under their own rules and only gather together in the central chapel, or katholikon, for liturgical observances.

The spiritual insight gained from their ascetic struggles make monastics preferred for missionary activity. Bishops are almost always chosen from among monks, and those who are not generally receive the monastic tonsure before their consecrations.

Many (but not all) Orthodox seminaries are attached to monasteries, combining academic preparation for ordination with participation in the community's life of prayer. Monks who have been ordained to the priesthood are called hieromonk (priest-monk); monks who have been ordained to the diaconate are called hierodeacon (deacon-monk). Not all monks live in monasteries, some hieromonks serve as priests in parish churches thus practising "monasticism in the world".

Cultural practices differ slightly, but in general Father is the correct form of address for monks who have been tonsured, while Novices are addressed as Brother. Similarly, Mother is the correct form of address for nuns who have been tonsured, while Novices are addressed as Sister. Nuns live identical ascetic lives to their male counterparts and are therefore also called monachoi (monastics) or the feminine plural form in Greek, monachai, and their common living space is called a monastery.

Icons and symbols

Everything in the Eastern Orthodox Church has a purpose and a meaning revealing God's revelation to man. At the front, or eastern end of the church, is a raised dais with an icon-covered screen or wall (iconostasis or templon) separating the nave from the sanctuary. In the center of this wall is the entrance to the altar known as the "Royal Doors" through which only the clergy may pass.

There is a right and left side door on the front of the iconostasis, one depicting the archangel, Michael and the other Gabriel. The priest and altar boys enter and exit through these doors during appropriate parts of the Divine Liturgy. Immediately to the right of the main gate you will always find an icon of Jesus Christ, on the left, an icon of the Theotokos (Mother of God). Other icons depicted on the iconostasis are Saint John the Forerunner and the Saint after which the church is named.

In front of the iconostasis is the bishop's chair, a place of honor where a visiting bishop or metropolitan will often sit when visiting the church. An Orthodox priest, when standing at the altar during the Divine Liturgy, faces toward the altar (typically facing east) and properly leads his congregation while together they perform the mystical sacrifice and pray to God.

The sanctuary contains the Holy Altar, representing the place where Orthodox Christians believe that Christ was born of the virgin Mary, crucified under Pontius Pilate, laid in the tomb, descended into hell, rose from the dead on the third day, ascended into heaven, and will return again at his second coming. A free-standing cross, bearing the body of Christ, may stand behind the altar. On the altar are a cloth covering, a large book containing the gospel readings performed during services, an ark containing presanctified divine gifts (bread and wine) distributed by the deacon or priest to those who cannot come to the church to receive them, and several white beeswax candles.

Icons

The term 'icon' comes from the Greek word eikon, which simply means image. The Eastern Orthodox believe that the first icons of Christ and the Virgin Mary were painted by Luke the Evangelist. Icons are filled with symbolism designed to convey information about the person or event depicted. For this reason, icons tend to be formulaic, following a prescribed methodology for how a particular person should be depicted, including hair style, body position, clothing, and background details.

Icon painting, in general, is not an opportunity for artistic expression, though each iconographer brings a vision to the piece. It is far more common for an icon to be copied from an older model, though with the recognition of a new saint in the church, a new icon must be created and approved. The personal and creative traditions of Catholic religious art were largely lacking in Orthodox icon painting before the 17th century, when Russian icons began to be strongly influenced by religious paintings and engravings from both Protestant and Catholic Europe. Greek icons also began to take on a strong western influence for a period and the difference between some Orthodox icons and western religious art began to vanish. More recently there has been a trend of returning to the more traditional and symbolic representations.

Aspects of the iconography borrow from the pre-Christian Roman and Hellenistic art. Henry Chadwick wrote, "In this instinct there was a measure of truth. The representations of Christ as the Almighty Lord on his judgment throne owed something to pictures of Zeus. Portraits of the Mother of God were not wholly independent of a pagan past of venerated mother-goddesses. In the popular mind the saints had come to fill a role that had been played by heroes and deities."^[205]

Large free-standing statues (three-dimensional depictions) are almost non-existent in the Eastern Orthodox Church. This is partly because cult images of the Greek gods were a focus of the ancient Greek religion and its Roman equivalent, and much criticised by Early Christian writers, and partly because icons are meant to show the spiritual nature of man, not the sensual earthly body. Reliefs, however, were used in Byzantine art.

Icons are not considered by the Eastern Orthodox to be idols or objects of worship. The parameters of their usage were clearly spelled out by the 7th ecumenical council. Justification for their usage utilises the following logic: before God took human form in Christ, no material depiction was possible and therefore blasphemous even to contemplate. Once God became incarnate, depiction was possible.

As Christ is believed to be God, it is justified to hold in one's mind the image of God-incarnate. Likewise, when one venerates an icon, it is not the wood or paint that are venerated but rather the individual shown, just as it is not the paper one loves when one might kiss the photograph of a loved one. As Saint Basil famously proclaimed, honour or veneration of the icon always passes to its archetype. Following this reasoning, the veneration of the glorified human saint made in God's image, is always a veneration of the divine image, and hence God as foundational archetype.

Icons can be found adorning the walls of churches and often cover the inside structure completely.^[206] Most Orthodox homes have an area set aside for family prayer, usually an eastern facing wall, where are hung many icons. Icons have been part of Orthodox Christianity since the beginning of the church.^[207]

Icons are often illuminated by a candle or oil lamp (beeswax for candles and olive oil for lamps are preferred because they are natural and burn cleanly). Besides the practical purpose of making icons visible in an otherwise dark church, both candles and oil lamps symbolise the Light of the World, who is Christ.

Tales of miraculous icons are not uncommon, though it has always been considered that the message of such an event was for the immediate faithful involved and therefore does not usually attract crowds. Some miraculous icons whose reputations span long periods of time nevertheless become objects of pilgrimage along with the places where they are kept. As several Orthodox theologians and saints have explored in the past, the icon's miraculous nature is found not in the material, but in the glory of the saint who is depicted. The icon is a window, in the words of Paul Florensky, that actually participates in the glory of what it represents.

Iconostasis

An iconostasis, also called the templon, is a wall of icons and religious paintings, separating the nave from the sanctuary in a church. Iconostasis also refers to a portable icon stand that can be placed anywhere within a church. The modern iconostasis evolved from the Byzantine templon in the 11th century. The evolution of the iconostasis probably owes a great deal to 14th-century Hesychast mysticism and the wood-carving genius of the Russian Orthodox Church.

The first ceiling-high, five-leveled Russian iconostasis was designed by Andrey Rublyov in the cathedral of the Dormition in Vladimir in 1408. The separation between sanctuary and nave accomplished by the iconostasis is not mandatory, though it is common practice. Depending on circumstance, the role of the iconostasis can be played by masonry, carved panels, screens, curtains, railings, a cord or rope, plain icons on stands, steps, or nothing at all.

Cross

Depictions of the cross within the Eastern Orthodox Church are numerous and often highly ornamented, but its use does not extend to all Orthodox traditions.^{[citation needed]} Some carry special significance.^{[citation needed]} The Tri-Bar Cross, popular in Russia, Ukraine, and Belarus, but common throughout the Eastern Orthodox world, seen to the right, has three bars. Its origins are in the early Byzantine Church of the 4th century AD.^{[citation needed]}

The small top crossbar represents the sign that Pontius Pilate nailed above Christ's head. It often is inscribed with an acronym, "INRI", Latin for "Jesus of Nazareth, King of the Jews" or "INBI", Greek Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων for "Jesus of Nazareth, King of the Jews"; however, it is often replaced or amplified by the phrase "The King of Glory" in order to answer Pilate's statement with Christ's affirmation, "My Kingdom is not of this world".^[208]

There is also a bottom slanting bar which has several explanations. Claims of evidence indicate that there was a small wooden platform for the crucified to stand on in order to support his weight; in Jesus' case his feet were nailed side by side to this platform with one nail each in order to prolong the torture of the cross.

Implied evidence for this comes mainly from two sources, namely, the Bible (in order to cause the victim to die faster, his legs were broken so they could not support his weight and he would suffocate)^{[citation needed]} and iconography (all early depictions of the crucifixion show this arrangement, not the later with feet on top with single nail).^{[citation needed]} It has also been pointed out by some experts that the nailed hands of a body crucified in the manner often shown in modern secular art would not support the weight of the body and would tear through. A platform for the feet would relieve this problem.^{[citation needed]}

That the bottom bar is slanted has two explanations, to represent the very real agony which Christ experienced on the cross (a refutation of Docetism)^{[citation needed]} and to signify that the thief on Christ's right chose the right path while the thief on the left did not.^{[citation needed]}

Other crosses associated with the Eastern Orthodox Church are the more traditional single-bar crosses, budded designs, the Greek cross, the Latin cross, the Jerusalem cross (cross pattée), Celtic crosses, and others.^[209] A common symbolism of the slanted foot stool is The foot-rest points up, toward Heaven, on Christ's right hand-side, and downward, to Hades, on Christ's left. "Between two thieves Thy Cross did prove to be a balance of righteousness: wherefore one of them was dragged down to Hades by the weight of his blasphemy [the balance points downward], whereas the other was lightened of his transgressions unto the comprehension of theology [the balance points upward]. O Christ God, glory to Thee."^[210] Another Orthodox cross which is worn in gold is an outer budded cross with an inner Three Bar Cross. The inscription Jesus Christ in Greek: IC (Iesous) on the left side bar and XC (Xhristos) on the right side bar, with a sun on the top of the cross. There is also typically an inscription on the back in Church Slavonic: "спаси и сохрани", "Spasi i Sokhrani", "Save and Protect". This cross is known as the Saint Olga Cross.^[211]

Art and architecture

The church building has many symbolic meanings; perhaps the oldest and most prominent is the concept that the church is the Ark (as in Noah's) in which the world is saved from the flood of temptations; therefore, most Orthodox churches are rectangular in design. Another popular configuration, especially for churches with large choirs is cruciform or cross-shaped or what is called the "Greek-cross."

Architectural patterns vary in shape and complexity, with chapels sometimes added around the main church, or triple altars; but in general, the symbolic layout of the church remains the same. Each church is created with specified qualifications based on what the apostles said in the Bible.^{[citation needed]} These qualifications include how big the temple should be.^{[citation needed]}

The church building is divided into three main parts: the narthex (vestibule), the nave and the sanctuary (also called the altar or holy place). The narthex is where catechumens and non-Orthodox visitors were traditionally asked to stand during services. It is separated from the nave by "The Royal Gate". On each side of this gate are candle stands (menalia) representing the pillars of fire that went before the Hebrew people escaping from Egypt.

The nave is where most of the congregation stand during services. Traditionally, men stand on the right and women on the left. This is for a number of reasons: (1) Considering the family unit of past centuries the husband was dominant; thus, standing the same distance from the altar, equality is emphasised. (2) The idea of separating the sexes was inherited from the Jewish tradition of doing so within synagogues (3) Separation of sexes also followed the practice of choirs in which different levels of voice are placed in groups to facilitate harmony.

In general, men and women dress respectfully, typically wearing their "Sunday best" to enter the church. Often, women cover their heads as prescribed by Paul (1 Cor. 11:13). Children are considered full members of the church and stand attentively and quietly during services. There is often a choir area at the side or in a loft in back. In addition to the choir, a chanter is always present at the front of the church to chant responses and hymns that are part of the Divine Liturgy offered by the priest. There is usually a dome in the ceiling with an icon of Christ depicted as Ruler of the Universe (Pantocrator).

The Archdiocesan Cathedral of the Holy Trinity on New York City's Upper East Side is the largest Orthodox Christian church in the Western Hemisphere.^[212]

Apart from the icons, the Eastern Orthodox churches and monasteries are often decorated with frescos and mosaics.

Local customs

The Eastern Orthodox Church also has many associated traditions (sometimes referred to simply as customs), compatible with its life and function, but not necessarily tied so closely to the faith itself. These are not generally regarded as a part of holy tradition, though no strict dividing line is drawn. As long as compatibility is maintained, general practice often tends to the permissive rather than the restrictive, with the local priest or bishop resolving questions.

Many of these customs are local or cultural, and some are not even especially religious, but form a part of the church's relationship with the people in the time and place where it exists. Where outside customs affect church practices such as worship, a closer watch is kept for guarding the integrity of worship, but suitable local differences are welcomed and celebrated joyfully. The local church customs, especially liturgical ones, are referred to as differences in typica (Style).

Locality is also expressed in regional terms of churchly jurisdiction, which is often also drawn along national lines. Many Orthodox churches adopt a national title (e.g. Albanian Orthodox, Bulgarian Orthodox, Antiochian Orthodox, Georgian Orthodox, Greek Orthodox, Montenegrin Orthodox, Romanian Orthodox, Russian Orthodox, Serbian Orthodox, Ukrainian Orthodox, etc.) and this title can identify which language is used in services, which bishops preside, and which of the typica is followed by specific congregations. In the Middle East, Orthodox Christians are usually referred to as Rum ("Roman") Orthodox, because of their historical connection with the Eastern Roman (Byzantine) Empire.^[213]

Differences in praxis ("practice") tend to be slight, involving things such as the order in which a particular set of hymns are sung or what time a particular service is celebrated. But observances of the saints' days of local saints are more often celebrated in special services within a locality, as are certain national holidays, like Greek Independence Day. In North America, observances of Thanksgiving Day are increasing.

Members of the church are fully united in faith and the sacred mysteries with all Orthodox congregations, regardless of nationality or location. In general, Orthodox Christians could travel the globe and feel familiar with the services even if they did not know the language being used.

In the Levant, Christian Orthodox services and identity often combine both the Byzantine Greek and indigenous (Arabic and Aramaic) traditions. Other Orthodox communities can identify with two Eastern Orthodox churches simultaneously, for example Caucasus Greeks and Pontic Greeks in Russia often identify with both the Greek Orthodox Church and Russian Orthodox Church, as a result of centuries of assimilation and intermarriage with ethnic Russians and other Christian Orthodox communities in mainly southern Russia.

Holy mysteries (sacraments)

According to Orthodox theology, the purpose of the Christian life is to attain theosis, the mystical union of mankind with God. This union is understood as both collective and individual. St. Athanasius of Alexandria wrote concerning the Incarnation that, "He (Jesus) was made man that we might be made god (θεοποιηθῶμεν)."^[214][215] The entire life of the church is oriented towards making this possible and facilitating it.

In the Eastern Orthodox Church the terms "mystery" or "the mysteries" refer to the process of theosis. While it is understood that God theoretically can do anything instantly and invisibly, it is also understood that he generally chooses to use material substance as a medium in order to reach people. The limitations are those of mankind, not God. Matter is not considered to be evil by the Eastern Orthodox. Water, oil, bread, wine, etc., all are means by which God reaches out to allow people to draw closer to him. How this process works is a "mystery" and cannot be defined in human terms. These mysteries are surrounded by prayer and symbolism so that their true meaning will not be forgotten.

Those things which in the West are often termed sacraments or sacramentals are known among the Eastern Orthodox as the "sacred mysteries". While the Roman Catholic Church numbers seven sacraments, and many Protestant groups list two (baptism and the Eucharist) or even none, the Eastern Orthodox do not limit the number. However, for the sake of convenience, catechisms will often speak of the seven great mysteries. Among these are Holy Communion (the most direct connection), baptism, Chrismation, confession, unction, matrimony, and ordination. But the term also properly applies to other sacred actions such as monastic tonsure or the blessing of holy water, and involves fasting, almsgiving, or an act as simple as lighting a candle, burning incense, praying or asking God's blessing on food.^[216]

Baptism

Baptism is the mystery which transforms the old and sinful person into a new and pure one; the old life, the sins, any mistakes made are gone and a clean slate is given. Through baptism a person is united to the Body of Christ by becoming a member of the Orthodox Church. During the service, water is blessed. The catechumen is fully immersed in the water three times in the name of the Trinity. This is considered to be a death of the "old man" by participation in the crucifixion and burial of Christ, and a rebirth into new life in Christ by participation in his resurrection.^[217] Properly a new name is given, which becomes the person's name.

Children of Orthodox families are normally baptised shortly after birth. Converts to Orthodoxy are usually formally baptised into the Orthodox Church, though exceptions are sometimes made. Those who have left Orthodoxy and adopted a new religion, if they return to their Orthodox roots, are usually received back into the church through the mystery of Chrismation.

Properly, the mystery of baptism is administered by bishops and priests; however, in emergencies any Orthodox Christian can baptise.^[218] In such cases, should the person survive the emergency, it is likely that the person will be properly baptised by a priest at some later date. This is not considered to be a second baptism, nor is it imagined that the person is not already Orthodox, but rather it is a fulfillment of the proper form.

The service of Baptism used in Orthodox churches has remained largely unchanged for over 1500 years. This fact is witnessed to by St. Cyril of Jerusalem (d. 386), who, in his Discourse on the Sacrament of Baptism, describes the service in much the same way as is currently in use.

Chrismation

Chrismation (sometimes called confirmation) is the mystery by which a baptised person is granted the gift of the Holy Spirit through anointing with Holy Chrism.^[219][220] It is normally given immediately after baptism as part of the same service, but is also used to receive lapsed members of the Orthodox Church.^[221] As baptism is a person's participation in the death and resurrection of Christ, so Chrismation is a person's participation in the coming of the Holy Spirit at Pentecost.^[222]

A baptised and chrismated Orthodox Christian is a full member of the church and may receive the Eucharist regardless of age.^[222]

The creation of Chrism may be accomplished by any bishop at any time, but usually is done only once a year, often when a synod of bishops convenes for its annual meeting. (Some autocephalous churches get their chrism from others.) Anointing with it substitutes for the laying-on of hands described in the New Testament, even when an instrument such as a brush is used.^[223]

Holy Communion (Eucharist)

The Eucharist is at the center of Orthodox Christianity. In practice, it is the partaking of the body and blood of Jesus Christ in the midst of the Divine Liturgy with the rest of the church. The bread and wine are believed to become the genuine body and blood of the Christ Jesus through the operation of the Holy Spirit. The Orthodox Church has never described exactly how this occurs, or gone into the detail that the Catholic Church has in the West.

Communion is given only to baptised and chrismated Orthodox Christians who have prepared by fasting, prayer and confession. The priest will administer the gifts with a spoon, called a "cochlear", directly into the recipient's mouth from the chalice.^[224] From baptism young infants and children are carried to the chalice to receive holy communion.^[222]

Because of the Orthodox understanding of mankind's fallen nature in general those who wish to commune prepare themselves in a way that reflects mankind in paradise. First, they prepare by having their confession heard and the prayer of repentance read over them by a priest. They will increase their prayer rule, adding the prescribed prayers in preparation for communing. Finally, they will fast completely from food and drink from the evening of the previous day (usually sunset on Saturday if communing on Sunday).

Repentance (Confession)

Orthodox Christians who have committed sins but repent of them, and who wish to reconcile themselves to God and renew the purity of their original baptisms, confess their sins to God before a spiritual guide who offers advice and direction to assist the individual in overcoming their sin. Parish priests commonly function as spiritual guides, but such guides can be any person, male or female (not commonly a layperson but in these cases monks or nuns), who has been given a blessing to hear confessions. Spiritual guides are chosen very carefully as this is a mandate that once chosen must be obeyed. Having confessed, the penitent then has his or her parish priest read the prayer of absolution over them.

Sin is not viewed by the Orthodox as a stain on the soul that needs to be wiped out, or a legal transgression that must be set right by a punitive sentence, but rather as a mistake made by the individual with the opportunity for spiritual growth and development. An act of penance (epitemia), if the spiritual guide requires it, is never formulaic, but rather is directed toward the individual and their particular problem, as a means of establishing a deeper understanding of the mistake made, and how to effect its cure. Because full participatory membership is granted to infants, it is not unusual for even small children to confess; though the scope of their culpability is far less than an older child, still their opportunity for spiritual growth remains the same.

Marriage

From the Orthodox perspective, marriage is one of the holy mysteries or sacraments. As well as in many other Christian traditions, for example in Catholicism, it serves to unite a woman and a man in eternal union and love before God, with the purpose of following Christ and his Gospel and raising up a faithful, holy family through their holy union.^[225][226] The church understands marriage to be the union of one man and one woman, and certain Orthodox leaders have spoken out strongly in opposition to the civil institution of same-sex marriage.^[227][228]

Jesus said that "when they rise from the dead, they neither marry nor are given in marriage, but are like angels in heaven" (Mk 12:25). For the Orthodox Christian this passage should not be understood to imply that Christian marriage will not remain a reality in the Kingdom, but points to the fact that relations will not be "fleshy", but "spiritual".^[229] Love between wife and husband, as an icon of relationship between Christ and Church, is eternal.^[229]

The church does recognise that there are rare occasions when it is better that couples do separate, but there is no official recognition of civil divorces. For the Orthodox, to say that marriage is indissoluble means that it should not be broken, the violation of such a union, perceived as holy, being an offense resulting from either adultery or the prolonged absence of one of the partners. Thus, permitting remarriage is an act of compassion of the church towards sinful man.^[230] Ecclesiastically divorced Orthodox (not civilly divorced only) are usually allowed to remarry in the Orthodox Church, though there is usually imposed on them a fairly severe penance by their bishop and the services for a second marriage in this case are more penitential than joyful. Widows are permitted to remarry without repercussion and their second marriage is considered just as valid as the first. One exception to this rule is the clergy and their wives. Should a married priest die, it is normal that his wife will retire to a monastery once their children are out of the house. Widowed priests are not allowed to remarry (no priest may be married after his ordination) and also frequently end up in monasteries.

The service of marriage in the Orthodox Church has two distinct parts: the betrothal (engagement) and the crowning. There is no exchange of vows. There is a set expectation of the obligations incumbent on a married couple, and whatever promises they may have privately to each other are their responsibility to keep.

Holy orders

Since its founding, the church spread to different places and its leaders in each region came to be known as episkopoi ("overseers", plural of episkopos, overseer—Gr. ἐπίσκοπος), which became "bishop" in English. The other ordained roles are presbyter (Gr. πρεσβύτερος, elder), which became "prester" and then "priest" in English, and diakonos (Gr. διάκονος, servant), which became "deacon" in English (see also subdeacon). There are numerous administrative positions among the clergy that carry additional titles.

In the Greek tradition, bishops who occupy an ancient see are called metropolitans, while the lead bishop in Greece is the archbishop. (In the Russian tradition, however, the usage of the terms "metropolitan" and "archbishop" is reversed.) Priests can be archpriests, archimandrites or protopresbyters. Deacons can also be archdeacons or protodeacons. The position of deacon is often occupied for life. The deacon also acts as an assistant to a bishop.

With the exception of bishops, who remain celibate, the Orthodox Church has always allowed priests and deacons to be married, provided the marriage takes place before ordination. In general it is considered preferable for parish priests to be married as they often act as counsel to married couples and thus can draw on their own experience. Unmarried priests are usually monks and live in monasteries, though there are occasions when, because of a lack of married priests, a monk-priest is temporarily assigned to a parish.

Widowed priests and deacons may not remarry and it is common for such members of the clergy to retire to a monastery (see clerical celibacy). This is also true of widowed wives of clergy, who do not remarry and become nuns when their children are grown. Only men are allowed to receive holy orders, although deaconesses had both liturgical and pastoral functions within the church.^[231] However, it has fallen out of practice (the last deaconess was ordained in the 19th century).

In 2017, Patriarch Theodoros II and the Holy Synod of the Patriarchate of Alexandria decided to reinstate the order of deaconesses in the Greek Orthodox Church. In February, he appointed six nuns to be subdeacons within the church.^{[citation needed]}

Unction

Anointing with oil, often called "unction", is one of the mysteries administered by the Orthodox Church and is not reserved only for the dying or terminally ill, but for all in need of spiritual or bodily healing. In Greece, during the Ottoman occupation, it became the custom to administer this mystery annually on Great Wednesday to all believers; in recent decades, this custom has spread to many other locations. It is often distributed on major feast days, or any time the clergy believe it necessary for the spiritual welfare of its congregation.

According to Orthodox teaching unction is based on the Epistle of James:

Is anyone among you sick? Let him call for the elders of the church, and let them pray over him, anointing him with oil in the name of the Lord. And the prayer of faith will save the sick, and the Lord will raise him up. And if he has committed sins, he will be forgiven.—James 5:14-15^[232]

Interfaith relations

Relations with other Christians

Eastern Orthodoxy represents the majority of Eastern Christianity. The Orthodox trace their bishops back to the apostles through apostolic succession, and continue the ancient Christian practices of veneration of saints, especially Mary as the Theotokos, prayers for the dead, and monasticism. Orthodoxy does not openly promote statuary, although it is not expressly condemned, instead limiting itself primarily to two-dimensional iconography. Western theological concepts of original sin, substitutionary atonement, predestination, purgatory and particular judgment are generally rejected by traditional Orthodox theologians.

The Orthodox believe themselves to be the one, holy, catholic and apostolic, that is, the true Church established by Jesus Christ and placed into the care of the apostles. As almost all other Christian groups are in indirect schism with the Orthodox Church, mostly as a result of the Great Schism with the Catholic Church at the turn of the second Christian millennium (before the schisms of the Protestant Reformation), these other groups are viewed as being Christian, but who, to varying degrees, lack full theological orthodoxy and orthopraxy. As such, all groups outside of the Orthodox Church are not seen as being members of the church proper, but rather separated brethren who have failed to retain the fullness of the Christian faith and theology. These deviations from orthodoxy have traditionally been called heresy, but due to the term's perceived pejorative connotations, some prefer the more technical designation of the term heterodoxy.

In 1920, the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, published an encyclical "addressed 'To all the Churches of Christ, wherever they may be', urging closer co-operation among separated Christians, and suggesting a 'League of Churches', parallel to the newly founded League of Nations".^[233] This gesture was instrumental in the foundation of the World Council of Churches (WCC);^[234] as such, almost all Eastern Orthodox churches are members of the WCC and "Orthodox ecclesiastics and theologians serve on its committees".^[235] Kallistos Ware, a British metropolitan bishop of the Orthodox Church, has stated that ecumenism "is important for Orthodoxy: it has helped to force the various Orthodox churches out of their comparative isolation, making them meet one another and enter into a living contact with non-Orthodox Christians."^[236]

Hilarion Alfeyev, Metropolitan of Volokolamsk and head of external relations for the Moscow Patriarchate of the Russian Orthodox Church, stated that Orthodox and Evangelical Protestant Christians share the same positions on "such issues as abortion, the family, and marriage" and desire "vigorous grassroots engagement" between the two Christian communions on such issues.^[237] In that regard, the differences between the Catholic and Eastern Orthodox communions have not been improved in any relevant way. Dogmatic and liturgical polarities have been significant, even and especially in recent times. A pertinent point of contention between the monarchically papal, administratively centralised Catholic Church and the decentralised confederation of Orthodox churches is the theological significance of the Virgin Mary.^[238] During his visit to Georgia in October 2016, Pope Francis was snubbed by most Orthodox Christians as he led mass before a practically empty Mikheil Meskhi Stadium in Tbilisi.^[239]

The Oriental Orthodox churches are not in communion with the Eastern Orthodox Church, despite their similar names. Slow dialogue towards restoring communion between the two churches began in the mid-20th century,^[240] and, notably, in the 19th century, when the Greek Patriarch in Egypt had to absent himself from the country for a long period of time; he left his church under the guidance of the Coptic Pope Cyril IV of Alexandria.^[241]

In 2019, the Primate of the OCU Metropolitan of Kyiv and All Ukraine Epiphanius stated that "theoretically" the Orthodox Church of Ukraine and the Ukrainian Greek Catholic Church could in the future unite into a united church around the Kyiv throne.^[242] In 2019, the Primate of the UGCC, Major Archbishop of Kyiv-Galicia Sviatoslav, stated that every effort should be made to restore the original unity of the Kyivan Church in its Orthodox and Catholic branches, saying that the restoration of Eucharistic communion between Rome and Constantinople is not a utopia.^[243]

Notwithstanding certain overtures by both Catholic and Orthodox leaders, the majority of Orthodox Christians, as well as Catholics, are not in favor of communion between their churches, with only a median of 35 percent and 38 percent, respectively, claiming support.^[116]

Relations with Islam

Historically, the Orthodox Church and the non-Chalcedonians were among the first peoples to have contact with Islam, which conquered Roman/Byzantine Syria-Palestine and Egypt in the 7th century, and fought many battles against Islamic conquests. The Qur'an itself records its concurrent observations regarding the Roman world in Surah al-Rum. The main contact with Islam however, came after the conquest of the Seljuk Turks of Roman/Byzantine Anatolia in the 13th century.

Christians under Islamic rule were denied equality of rights and forced to pay the Jizya poll tax.^[244]

In 2007, Metropolitan Alfeyev expressed the possibility of peaceful coexistence between Islam and Christianity in Russia, as the two religions have never had religious wars in Russia.^[245]

Present

The various autocephalous and autonomous synods of the Orthodox Church are distinct in terms of administration and local culture, but for the most part exist in full communion with one another. Presently, there are two communions that reject each other and, in addition, some schismatic churches not in any communion, with all three groups identifying as Eastern Orthodox.

The main traditional historical communion is divided into two groups: those who use the Revised Julian calendar for calculating fixed feasts use the Julian calendar for calculating movable feasts, and those who use the Julian calendar for all purposes.

Another groups are referred True Orthodoxy and Old Calendarists; they are those who, without authority from their parent churches, have continued to use the old Julian calendar, claiming that the calendar reform in the 1920s is in contradiction with the ecumenical councils.

The calendar question reflects the dispute between those who wish to use a calendar which is reformed yet not Gregorian (effectively gaining the perceived benefits of the Gregorian calendar without disregarding the three anathemas issued against it in the sixteenth century), something which opponents consider unnecessary and damaging to continuity, and those who wish to maintain the traditional ecclesiastical calendar (which happens to be based on the Julian calendar), arguing that such a modern change goes against 1900 years of church tradition and was in fact perpetrated without an ecumenical council, which would surely have rejected the idea.

The dispute has led to much acrimony, and sometimes even to violence. Following canonical precepts, some adherents of the old calendar have chosen to abstain from clerical inter-communion with those synods which have embraced the new calendar until the conflict is resolved. The monastic communities on Mount Athos have provided the strongest opposition to the new calendar, and to liberal Christianity in general, while still maintaining communion with their mother church.

The Russian Orthodox Church Outside Russia (ROCOR) has recently united with the Moscow Patriarchate; these two branches of the Russian Orthodox Church had separated from each other in the 1920s due to the subjection of the latter to the hostile Soviet regime (see Act of Canonical Communion).

Another group called the Old Believers, separated in 1666 from the official Russian Orthodox Church as a protest against church rite reforms introduced by Patriarch Nikon of Moscow.

Main communion

The Eastern Orthodox Church is a communion of 14 autocephalous—that is, administratively completely independent—regional churches,^[246] plus the Orthodox Church in America and the Orthodox Church of Ukraine. The Orthodox Church in America is recognised as autocephalous only by the Russian, Bulgarian, Georgian, Polish and Czech-Slovak churches. In December 2018, representatives of two unrecognized Ukrainian Orthodox churches, along with two metropolitans of the recognized, but not autocephalous Ukrainian Orthodox Church of the Moscow Patriarchate, proclaimed the formation of the unified Orthodox Church of Ukraine. On 5 January 2019, the Orthodox Church of Ukraine received its tomos of autocephaly (decree which defines the conditions of a church's independence) from the Ecumenical Patriarchate and thus received a place in the diptych.

Each church has defined geographical boundaries of its jurisdiction and is ruled by its council of bishops or synod presided by a senior bishop–its primate (or first hierarch). The primate may carry the honorary title of patriarch, metropolitan (in the Slavic tradition) or archbishop (in the Greek tradition).

Each regional church consists of constituent eparchies (or dioceses) ruled by a bishop. Some churches have given an eparchy or group of eparchies varying degrees of autonomy (self-government). Such autonomous churches maintain varying levels of dependence on their mother church, usually defined in a tomos or other document of autonomy.

Below is a list of the 14 autocephalous Orthodox churches forming the main body of Orthodox Christianity, all of which are titled equal to each other, but the Ecumenical Patriarchate is titled the first among equals. Based on the definitions, the list is in the order of precedence and alphabetical order where necessary, with some of their constituent autonomous churches and exarchates listed as well. The liturgical title of the primate is in italics.

Within the main body of Eastern Orthodoxy there are unresolved internal issues as to the autonomous or autocephalous status or legitimacy of the following Orthodox churches, particularly between those stemming from the Russian Orthodox or Constantinopolitan churches:

Traditionalist groups

True Orthodox

True Orthodoxy has been separated from the mainstream communion over issues of ecumenism and calendar reform since the 1920s.^[257] The movement rejects the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, the Moscow Patriarchate, and all churches which are in communion with them, accusing them of heresy and placing themselves under bishops who do the same thing. They adhere to the use of the Julian calendar, claiming that the calendar reform in the 1920s is in contradiction with the ecumenical councils.

There is no official communion of True Orthodox. They often are local groups and are limited to a specific bishop or locality.

Old calendarists

Old Believers

Old Believers are groups which do not accept the liturgical reforms which were carried out within the Russian Orthodox Church by Patriarch Nikon of Moscow in the 17th century. Although all of the groups of Old Believers emerged as a result of opposition to the Nikonian reforms, they do not constitute a single monolithic body. Despite their emphasis on invariable adherence to the pre-Nikonian traditions, the Old Believers feature a great diversity of groups which profess different interpretations of church tradition and they are often not in communion with each other (some groups even practise re-baptism before admitting a member of another group into their midst).

Churches not in communion with other churches

Churches with irregular or unresolved canonical status are entities that have carried out episcopal consecrations outside of the norms of canon law or whose bishops have been excommunicated by one of the 14 autocephalous churches. These include nationalist and other schismatic bodies such as the Abkhazian Orthodox Church.

See also

Notes

References

Citations

Sources

• St. Athanasius (1982), On the Incarnation [De Incarnatione Verbi Dei] (PDF), Crestwood, NY: St. Vladimir's Orthodox Theological Seminary, ISBN 978-0-913836-40-8, retrieved 3 June 2014 (Introduction by C. S. Lewis)
• Binns, John (2002), An Introduction to the Christian Orthodox Churches, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-66738-8, retrieved 2 June 2014
• Chrysostom, St. John (c. 400), Paschal Homily, Wikisource, retrieved 2016-02-20
• Cleenewerck, Laurent (2009), His Broken Body: Understanding and Healing the Schism Between the Roman Catholic and Eastern Orthodox Churches, Washington, DC: Euclid University Press, ISBN 978-0-615-18361-9, retrieved 2 June 2014 ^{[self-published source]}
• De Vie, D. Charles (1945), The Eastern Orthodox-Catholic Church and the Anglican Church: Their Union, Tufts University, OCLC 190830032, archived from the original on 3 September 2015, retrieved 2 June 2014
• Diamond, Larry Jay; Plattner, Marc F.; Costopoulos, Philip J., eds. (2005), World Religions and Democracy, Johns Hopkins University and the National Endowment for Democracy, ISBN 978-0-8018-8080-3, OCLC 58807255
• Fitzgerald, Thomas E. (30 September 1998), The Orthodox Church, Westport, CT: Praeger Publishers, ISBN 978-0-275-96438-2, retrieved 2 June 2014
• Fortescue, Adrian (1908), The Orthodox Eastern Church (2nd ed.), London: Catholic Truth Society / University of Virginia (published 11 December 2008), retrieved 2 June 2014
• George, Archimandrite (2006), Theosis: The True Purpose of Human Life (PDF) (4th ed.), Mount Athos, Greece: Holy Monastery of St. Gregorios, ISBN 978-960-7553-26-3, retrieved 2 June 2014
• Greek Orthodox Church (1875), The marriage service of the Holy Orthodox Catholic Church, trans. from Greek by Rev. Athanasius Richardson, London: A.R. Mowbray & Co., retrieved 2 June 2014
• Edwards, Mark J. (2009). Catholicity and Heresy in the Early Church. Farnham: Ashgate Publishing. ISBN 9780754662914.
• Harakas, Stanley S. (1 May 1987), The Orthodox Church: 455 Questions and Answers, Light & Life Publishing Company, Minneapolis, MN, ISBN 978-0-937032-56-5
• Hardon, John (1981), Catholic Catechism, New York: Doubleday, ISBN 978-0-385-08045-3, retrieved 2 June 2014
• Hayward, C.J.S. (2016). The Best of Jonathan's Corner. Wheaton, IL: C.J.S. Hayward Publications. ISBN 978-1-4782-1991-0.
• Hierotheos, Metropolitan of Nafpaktos (1998), The Mind of the Orthodox Church, Levadia, Greece: Birth of the Theotokos Monastery, ISBN 978-960-7070-39-5
• Leith, John H. (1982), Creeds of the Churches (3rd ed.), Westminster: John Knox Press, ISBN 978-0-8042-0526-9, retrieved 2 June 2014
• Losch, Richard R. (3 May 2002), The Many Faces of Faith: A Guide to World Religions and Christian Traditions, Wm. B. Eerdmans, ISBN 978-0-8028-0521-8, retrieved 2 June 2014
• Meyendorff, John (1966). Orthodoxy and Catholicity. New York: Sheed & Ward.
• Meyendorff, John (1975) [1969]. Christ in Eastern Christian Thought (2nd ed.). Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780913836279.
• Meyendorff, John (1978). Living Tradition: Orthodox Witness in the Contemporary World. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780913836279.
• Meyendorff, John (1982). The Byzantine Legacy in the Orthodox Church. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780913836903.
• Meyendorff, John (1983). Catholicity and the Church. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780881410068.
• Meyendorff, John (1983) [1974]. Byzantine Theology: Historical Trends and Doctrinal Themes (Revised 2nd ed.). New York: Fordham University Press. ISBN 9780823209675.
• Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450-680 A.D. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780881410556.
• Meyendorff, John (1996). Rome, Constantinople, Moscow: Historical and Theological Studies. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780881411348.
• Meyendorff, John (1996) [1962]. The Orthodox Church: Its Past and Its Role in the World Today (Revised 4th ed.). Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780913836811.
• Nielsen, Stevan L.; Johnson, W. Brad; Ellis, Albert (1 May 2001), Counseling and Psychotherapy With Religious Persons: A Rational Emotive Behavior Therapy Approach, Taylor & Francis, ISBN 978-1-4106-0070-7, retrieved 2 June 2014
• Orthodox Eastern Church (1909), The Shorter Catechism of the Eastern Orthodox Catholic Church, Rincon Publishing Co., retrieved 2 June 2014
• Ware, Bishop Kallistos (Timothy) (1991) [first published 1964], The Orthodox Church (revised original ed.), New York: Penguin Books, ISBN 978-0-14-013529-9
• Ware, Bishop Kallistos (Timothy) (29 April 1993), The Orthodox Church (new ed.), New York: Penguin Books, ISBN 978-0-14-014656-1

Tertiary reference works

• American Heritage Dictionary of the English Language (5th ed.), Houghton Mifflin Harcourt, 2014, ISBN 978-0-547-04101-8, retrieved 28 May 2014
• Columbia Encyclopedia (6th ed.), Columbia Univ. Press, June 2000, ISBN 978-0-7876-5015-5, retrieved 2 June 2014
• Encyclopædia Britannica Online, 2014, retrieved 29 May 2014
• Encyclopedia of Christianity, 3, Wm. B. Eerdmans, 2003, ISBN 978-0-8028-2415-8, retrieved 28 May 2014
• Encyclopedia of the Modern Middle East & North Africa (2nd ed.), Macmillan Reference US, August 2004, ISBN 978-0-02-865769-1, archived from the original on 2 June 2014, retrieved 28 May 2014
• Encyclopedia of World Religions, Concord Pub., 25 October 2006, ISBN 978-1-60136-000-7, retrieved 28 May 2014
• Encyclopedia of World Religions (revised ed.), Infobase Publishing, 2007, ISBN 978-0-8160-6141-9, retrieved 30 May 2014
• Merriam-Webster's Encyclopedia of World Religions, Merriam-Webster, September 1999, ISBN 978-0-87779-044-0, retrieved 30 May 2014
• Merriam-Webster Online Dictionary, archived from the original on May 31, 2014, retrieved 30 May 2014
• Oxford Dictionary of the Christian Church (3rd rev. ed.), Oxford University Press, 2005, ISBN 978-0-19-280290-3

Further reading

External links

• An Online Orthodox Catechism published by the Russian Orthodox Church
• OrthodoxWiki
• Orthodox Dictionary at Kursk Root Hermitage of the Birth of the Most Holy Theotokos
• Orthodox books – Lives of Holy People at skete.com
• An Orthodox View of Salvation
• IV Pre-Conciliar Pan-Orthodox Conference
• Orthodox Icons and Paintings
• Prologue from Ohrid – (Saints of the Orthodox Church Calendar)
• A repository with scientific papers on various aspects of the Byzantine Orthodox Church in English and in German
• IOCC: Gaza’s Orthodox Community Struggles to Endure
• "Orthodox Christianity in the 21st Century". Pew Research Center's Religion & Public Life Project. 8 November 2017.

Relations between the Catholic Church and the Orthodox Church

• Pope Benedict XIV, Allatae Sunt (On the observance of Oriental Rites), Encyclical, 1755
• Orientale Lumen – Apostolic Letter of Pope John Paul II on the Eastern Churches, 1995
• Common Declaration of Pope Benedict XVI and the Ecumenical Patriarch Bartholomew I, 2006

Portals Access related topics	Bible portal Christianity portal Religion portal Saints portal
Find out more on Wikipedia's Sister projects	Media from Commons Definitions from Wiktionary Quotations from Wikiquote Source texts from Wikisource