ทฤษฎีวิจารณ์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ข้ามไปที่การนำทาง ข้ามไปที่การค้นหา

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
สังคมวิทยา
Social Network Diagram (segment).svg
ธีมหลัก
มุมมอง
สาขา
วิธีการ
ประชากร
East Asia

South Asia

Middle East

Europe

North America

รายการ
ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
โรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ต
AdornoHorkheimerHabermasbyJeremyJShapiro2.png
ผลงานหลัก
นักทฤษฎีที่มีชื่อเสียง
แนวคิดที่สำคัญ
หัวข้อที่เกี่ยวข้อง

ทฤษฎีที่สำคัญคือวิธีการใด ๆ เพื่อปรัชญาสังคมที่มุ่งเน้นการประเมินผลสะท้อนแสงและการวิจารณ์ของสังคมและวัฒนธรรมในการสั่งซื้อที่จะเปิดเผยและความท้าทายโครงสร้างอำนาจ ด้วยรากฐานในสังคมวิทยาและการวิจารณ์วรรณกรรมมันให้เหตุผลว่าปัญหาสังคมเกิดจากโครงสร้างทางสังคมและสมมติฐานทางวัฒนธรรมมากกว่าจากตัวบุคคล มันให้เหตุผลว่าอุดมการณ์เป็นอุปสรรคสำคัญต่อการปลดปล่อยมนุษย์ [1]

ทฤษฎีวิจารณ์ (ตัวพิมพ์ใหญ่) ยังหมายถึงโรงเรียนแห่งความคิดที่ฝึกฝนโดยนักทฤษฎี ของ โรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ต เฮอร์เบิร์ต มาร์คัส , ธีโอดอ ร์ อะดอ ร์โน , วอลเตอร์ เบนจามิน , อีริช ฟรอมม์และแม็กซ์ ฮอร์ไคเมอร์ Horkheimer อธิบายทฤษฎีหนึ่งว่ามีความสำคัญตราบเท่าที่มันพยายามที่จะ " ปลดปล่อยมนุษย์จากสถานการณ์ที่กดขี่พวกเขา" [2]ถึงแม้ว่าเป็นผลผลิตจากสมัยใหม่และแม้ว่าบรรพบุรุษของทฤษฎีคริติคอลหลายคนจะไม่เชื่อในลัทธิหลังสมัยใหม่, ทฤษฎีวิกฤตเป็นหนึ่งในองค์ประกอบหลักของความคิดทั้งสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่ และมีการใช้กันอย่างแพร่หลายในมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ในปัจจุบัน [3] [4] [5]

นอกเหนือจากรากฐานในโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตรุ่นแรกแล้ว ทฤษฎีวิพากษ์ยังได้รับอิทธิพลจากGyörgy LukácsและAntonio Gramsci นอกจากนี้ นักวิชาการรุ่นที่สองของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตยังมีอิทธิพล โดยเฉพาะอย่างยิ่งJürgen Habermas ในงานของ Habermas ทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ได้ก้าวข้ามรากเหง้าทางทฤษฎีในอุดมคตินิยมของเยอรมันและก้าวหน้าเข้าใกล้ลัทธินิยมนิยมแบบอเมริกันมากขึ้น ความกังวลเกี่ยวกับ " ฐานรากและโครงสร้างเสริม " ทางสังคมเป็นหนึ่งในแนวคิดทางปรัชญาของลัทธิมาร์กซ์ ที่เหลืออยู่ ในทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ร่วมสมัย [6] : 5–8 

ภาพรวม

สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ดแยกแยะระหว่างทฤษฎีวิกฤต (ตัวพิมพ์ใหญ่) เป็นผลจากนักปรัชญาชาวเยอรมันและนักทฤษฎีสังคมหลายชั่วอายุคนของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตในด้านหนึ่งและแนวทางปรัชญาใด ๆ ที่แสวงหาการปลดปล่อยสำหรับมนุษย์และทำงานอย่างแข็งขันเพื่อเปลี่ยนแปลงสังคมใน ตามความต้องการของมนุษย์ (ปกติเรียกว่า "ทฤษฎีวิกฤต" โดยไม่มีตัวพิมพ์ใหญ่) ในอีกด้านหนึ่ง แนวทางเชิงปรัชญาภายในคำจำกัดความที่กว้างกว่านี้ ได้แก่สตรีนิยมทฤษฎีการแข่งขันที่สำคัญและรูปแบบของ ลัทธิ หลังอาณานิคม[7]

Max Horkheimerได้นิยามทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์เป็นครั้งแรก ( เยอรมัน : Kritische Theorie ) ในเรียงความเรื่อง "Traditional and Critical Theory" ปี 1937 ของเขาในปี 1937 ว่าเป็นทฤษฎีทางสังคมที่เน้นไปที่การวิพากษ์วิจารณ์และการเปลี่ยนแปลงสังคมโดยรวม ตรงกันข้ามกับทฤษฎีดั้งเดิมที่เน้นไปที่การทำความเข้าใจหรืออธิบายเท่านั้น ต้องการแยกแยะทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นรูปแบบการปลดปล่อยของปรัชญามาร์กซิสต์ ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง Horkheimer วิจารณ์ทั้งแบบจำลองของวิทยาศาสตร์ที่หยิบยกมาโดยตรรกะเชิงบวกและสิ่งที่เขาและเพื่อนร่วมงานเห็นว่าเป็นการมองโลกในแง่ดีแอบแฝงและเผด็จการของลัทธิมาร์กซ์ดั้งเดิมและคอมมิวนิสต์ . เขาอธิบายทฤษฎีหนึ่งว่ามีความสำคัญตราบเท่าที่มันพยายามที่จะ "ปลดปล่อยมนุษย์จากสถานการณ์ที่กดขี่พวกเขา" [8]ทฤษฎีวิจารณ์เกี่ยวข้องกับ มิติ เชิงบรรทัดฐานไม่ว่าจะด้วยการวิจารณ์สังคมในแง่ของทฤษฎีทั่วไปเกี่ยวกับค่านิยมหรือบรรทัดฐาน ( ควร ) หรือโดยการวิพากษ์วิจารณ์สังคมในแง่ของค่านิยมของตนเอง [9]

แนวคิดหลักของทฤษฎีวิพากษ์คือว่าควร:

ทฤษฎีวิจารณ์ หลังสมัยใหม่เป็นอีกหนึ่งผลิตภัณฑ์ที่สำคัญของทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ วิเคราะห์การกระจายตัวของเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมเพื่อท้าทาย โครงสร้าง ยุคสมัยใหม่เช่นmetanarratives , rationalityและความจริงสากลในขณะที่การเมืองปัญหาสังคม "โดยการตั้งค่าพวกเขาในบริบททางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเพื่อให้มีส่วนร่วมในกระบวนการของการรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูล และเพื่อสัมพัทธ์สิ่งที่ค้นพบ" [10]

กันต์และมาร์กซ์

ทฤษฎี "วิพากษ์วิจารณ์" เวอร์ชันนี้มาจากการใช้คำว่า " วิพากษ์วิจารณ์ " โดย อิมมา นูเอล คานท์ในการวิจารณ์เหตุผลอันบริสุทธิ์ของ เขา และจากมาร์กซ์ โดยอ้างว่าDas Kapitalเป็น "การวิพากษ์วิจารณ์เศรษฐกิจการเมือง "

In Kant's transcendental idealism, critique means examining and establishing the limits of the validity of a faculty, type, or body of knowledge, especially by accounting for the limitations of that knowledge system's fundamental, irreducible concepts. Kant's notion of critique has been associated with the overturning of false, unprovable, or dogmatic philosophical, social, and political beliefs. His critique of reason involved the critique of dogmatic theological and metaphysical ideas and was intertwined with the enhancement of ethical autonomy and the Enlightenment critique of ไสยศาสตร์และอำนาจที่ไม่มีเหตุผล หลาย คนละ เลยในแวดวง " สัจนิยมเชิงวิพากษ์ " [ คำพังพอน ]ก็คือแรงผลักดันในทันทีของคานท์ในการเขียนCritique of Pure Reasonคือการแก้ปัญหาที่เกิดจากประสบการณ์เชิงประจักษ์ ที่ สงสัยของDavid Humeซึ่งในการโจมตีอภิปรัชญานั้น ใช้เหตุผลและตรรกะในการโต้แย้งกับ ความรอบรู้ของโลกและความคิดร่วมกันของเหตุ . ในทางตรงกันข้าม Kant ได้ผลักดันการใช้การ กล่าวอ้างเชิงอภิปรัชญา ก่อนว่าเป็นเหตุจำเป็น เพราะหากมีสิ่งใดที่จะกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่รู้ได้ ก็จะต้องกำหนดขึ้นบนสิ่งที่เป็นนามธรรมที่แตกต่างจากปรากฏการณ์ที่รับรู้ได้

Marx explicitly developed the notion of critique into the critique of ideology, linking it with the practice of social revolution, as stated in the 11th section of his Theses on Feuerbach: "The philosophers have only interpreted the world, in various ways; the point is to change it."[11]

Adorno and Horkheimer

One of the distinguishing characteristics of critical theory, as Theodor W. Adorno and Max Horkheimer elaborated in their Dialectic of Enlightenment (1947), is an ambivalence about the ultimate source or foundation of social domination, an ambivalence that gave rise to the "pessimism" of the new critical theory about the possibility of human emancipation and freedom.[12] This ambivalence was rooted in the historical circumstances in which the work was originally produced, particularly the rise of Nazism, state capitalism, and culture industry as entirely new forms of social domination that could not be adequately explained in the terms of traditional Marxist sociology.[13][14]

For Adorno and Horkheimer, state intervention in the economy had effectively abolished the traditional tension between Marxism's "relations of production" and "material productive forces" of society. The market (as an "unconscious" mechanism for the distribution of goods) had been replaced by centralized planning.[15]

Contrary to Marx's prediction in the Preface to a Contribution to the Critique of Political Economy, this shift did not lead to "an era of social revolution" but to fascism and totalitarianism. As such, critical theory was left, in Habermas's words, without "anything in reserve to which it might appeal, and when the forces of production enter into a baneful symbiosis with the relations of production that they were supposed to blow wide open, there is no longer any dynamism upon which critique could base its hope."[16] สำหรับ Adorno และ Horkheimer สิ่งนี้ทำให้เกิดปัญหาในการอธิบายความคงอยู่ของการครอบงำที่ชัดเจนโดยปราศจากความขัดแย้งอย่างมากซึ่งตามทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ดั้งเดิมนั้นเป็นที่มาของการครอบงำด้วยตัวมันเอง

ฮาเบอร์มาส

In the 1960s, Habermas, a proponent of critical social theory,[17] raised the epistemological discussion to a new level in his Knowledge and Human Interests (1968), by identifying critical knowledge as based on principles that differentiated it either from the natural sciences or the humanities, through its orientation to self-reflection and emancipation.[18] Although unsatisfied with Adorno and Horkheimer's thought in Dialectic of Enlightenment, Habermas shares the view that, in the form of instrumental rationality, the era of modernity marks a move away from the liberation of enlightenment and toward a new form of enslavement.[6]: 6  In Habermas's work, critical theory transcended its theoretical roots in German idealism, and progressed closer to American pragmatism.

Habermas's ideas about the relationship between modernity and rationalization are in this sense strongly influenced by Max Weber. He further dissolved the elements of critical theory derived from Hegelian German idealism, though his epistemology remains broadly Marxist. Perhaps his two most influential ideas are the concepts of the public sphere and communicative action, the latter arriving partly as a reaction to new post-structural or so-called "postmodern" challenges to the discourse of modernity. Habermas engaged in regular correspondence with Richard Rorty, and a strong sense of philosophical pragmatism may be felt in his thought, which frequently traverses the boundaries between sociology and philosophy.

Modern critical theorists

Contemporary philosophers and researchers who have focused on understanding and critiquing critical theory include Axel Honneth and Rahel Jaeggi. Honneth is known for his works, Pathology of Reason and The Legacy of Critical Theory, in which he attempts to explain the purpose of Critical Theory in a modern context.[19] Jaeggi focuses on both the original intent of critical theory and a more modern understanding that some argue has created a new foundation for modern usage of critical theory.[19]

Honneth is the better-known of the two. He established a theory that many use to understand critical theory, the theory of recognition.[20] In this theory, he asserts that in order for someone to be responsible for themselves and their own identity they must be also recognized by those around them: without recognition from peers and society, critical theory could not occur.

Like many others who put stock in critical theory, Jaeggi is vocal about capitalism's cost to society. Throughout her many writings and theories, she has remained doubtful about the necessity and use of capitalism in regard to critical theory.[21] Most of Jaeggi's interpretations of critical theory seem to work against the foundations of Habermas and follow more along the lines of Honneth in terms of how to look at the economy through the theory's lens.[22] She shares many of Honneth's beliefs, and many of her works try to defend them against criticism Honneth has received.[23]

In academia

Postmodern critical social theory

Focusing on language, symbolism, communication, and social construction, critical theory has been applied in the social sciences as a critique of social construction and postmodern society.[4]

While modernist critical theory (as described above) concerns itself with "forms of authority and injustice that accompanied the evolution of industrial and corporate capitalism as a political-economic system", postmodern critical theory politicizes social problems "by situating them in historical and cultural contexts, to implicate themselves in the process of collecting and analyzing data, and to relativize their findings."[10] Meaning itself is seen as unstable due to social structures' rapid transformation. As a result, research focuses on local manifestations rather than broad generalizations.

Postmodern critical research is also characterized by the crisis of representation, which rejects the idea that a researcher's work is an "objective depiction of a stable other." Instead, many postmodern scholars have adopted "alternatives that encourage reflection about the 'politics and poetics' of their work. In these accounts, the embodied, collaborative, dialogic, and improvisational aspects of qualitative research are clarified."[24]

The term critical theory is often appropriated when an author works in sociological terms, yet attacks the social or human sciences, thus attempting to remain "outside" those frames of inquiry. Michel Foucault has been described as one such author.[25] Jean Baudrillard has also been described as a critical theorist to the extent that he was an unconventional and critical sociologist;[26] this appropriation is similarly casual, holding little or no relation to the Frankfurt School.[27] In contrast, Habermas is one of the key critics of postmodernism.[28]

Communication studies

ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1960 และ 1970 เป็นต้นมา ภาษา สัญลักษณ์ ข้อความ และความหมายถูกมองว่าเป็นรากฐานทางทฤษฎีสำหรับมนุษยศาสตร์ผ่านอิทธิพลของLudwig Wittgenstein , Ferdinand de Saussure , George Herbert Mead , Noam Chomsky , Hans-Georg Gadamer , Roland Barthes , Jacques Derridaและนักคิดคนอื่น ๆ ในภาษาและวิเคราะห์ปรัชญา , ภาษาศาสตร์โครงสร้าง , สัญลักษณ์ interactionism , แปล , semiologyที่มุ่งเน้นภาษาจิตวิเคราะห์ (Jacques Lacan, Alfred Lorenzer), and deconstruction.[citation needed]

When, in the 1970s and 1980s, Habermas redefined critical social theory as a study of communication, with communicative competence and communicative rationality on the one hand, and distorted communication on the other, the two versions of critical theory began to overlap to a much greater degree than before.[citation needed]

Pedagogy

นักทฤษฎีวิจารณ์ได้ให้เครดิตกับเปาโล เฟรเร ในวงกว้าง สำหรับการประยุกต์ใช้ทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์การศึกษา/ การสอน ครั้งแรก โดยพิจารณาจากผลงานที่โด่งดังที่สุดของเขาว่าเป็นPedagogy of the Oppressedซึ่งเป็นเนื้อหาที่เข้มข้นในสิ่งที่เรียกว่าปรัชญาและการเคลื่อนไหวทางสังคมของการสอนแบบ วิพากษ์วิจารณ์ [29] [30]อุทิศตนให้กับผู้ถูกกดขี่และจากประสบการณ์ของเขาเองในการช่วยเหลือผู้ใหญ่ชาวบราซิลให้เรียนรู้ที่จะอ่านและเขียน Freire ได้รวมการวิเคราะห์ระดับMarxist โดยละเอียด ในการสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างผู้ล่าอาณานิคมและผู้ล่าอาณานิคม ในหนังสือเขาเรียกการสอนแบบดั้งเดิมว่า " รูปแบบการธนาคารของการศึกษา "", because it treats the student as an empty vessel to be filled with knowledge. He argues that pedagogy should instead treat the learner as a co-creator of knowledge.

In contrast to the banking model, the teacher in the critical-theory model is not the dispenser of all knowledge, but a participant who learns with and from the students—in conversation with them, even as they learn from the teacher. The goal is to liberate the learner from an oppressive construct of teacher versus student, a dichotomy analogous to colonizer and colonized. It is not enough for the student to analyze societal power structures and hierarchies, to merely recognize imbalance and inequity; critical theory pedagogy must also empower the learner to reflect and act on that reflection to challenge an oppressive status quo.[29][31]

คำวิจารณ์

ในขณะที่นักทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์มักถูกเรียกว่าปัญญาชนของลัทธิมาร์กซ์ แนวโน้มของพวกเขาที่จะประณามแนวความคิดของลัทธิมาร์กซ์บางส่วนและรวมการวิเคราะห์ของมาร์กซิสต์เข้ากับประเพณีทางสังคมวิทยาและปรัชญาอื่น ๆ ได้ส่งผลให้เกิดการกล่าวหาว่ามีการทบทวนใหม่โดยมาร์กซิสต์ออร์โธดอกซ์และโดยนักปรัชญามาร์กซิสต์–เลนินนิสต์ มาร์ติน เจย์กล่าวว่าทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์รุ่นแรกนั้นเป็นที่เข้าใจได้ดีที่สุดไม่ใช่เพื่อส่งเสริมวาระทางปรัชญาหรืออุดมการณ์ที่เฉพาะเจาะจง แต่เป็น "ตัวป่วนของระบบอื่นๆ" (32)

Critical theory has been criticized for not offering any clear road map to political action (praxis), often explicitly repudiating any solutions (as with Marcuse's "Great Refusal", which promoted abstaining from engaging in active political change).[33]

See also

Lists

Journals

References

Footnotes

  1. ^ Geuss, Raymond (1981). The Idea of a Critical Theory. Cambridge University Press. pp. 2–3. ISBN 0-521-24072-7. The very heart of the critical theory of society is its criticism of ideology. Their ideology is what prevents the agents in the society from correctly perceiving their true situation and real interests; if they are to free themselves from social repression, the agents must rid themselves of ideological illusion.
  2. ^ (Horkheimer 1982, 244)
  3. ^ Ritzer, George, Sociological Theory, From Modern to Postmodern Social Theory (and Beyond), McGraw-Hill Higher Education, New York, New York, 2008, pp. 567–568.
  4. ^ a b Agger, Ben (2012), "Ben Agger", North American Critical Theory After Postmodernism, Palgrave Macmillan UK, pp. 128–154, doi:10.1057/9781137262868_7, ISBN 978-1349350391
  5. ^ Critical Theory and Society: A Reader. Routledge. 1990.
  6. ^ a b Outhwaite, William. [1988] 2009. Habermas: Key Contemporary Thinkers (2nd ed.). ISBN 978-0-7456-4328-1.
  7. ^ Bohman, James; Flynn, Jeffrey; Celikates, Robin. "Critical Theory". In Zalta, Edward N. (ed.). Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2019 ed.).
  8. ↑ ฮอร์ไคเมอร์ 1982, พี. 244.
  9. ↑ โบห์มัน, เจมส์. "ทฤษฎีวิกฤต" . ใน Zalta, Edward N. (ed.) สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด (Fall 2016 ed.). ห้องปฏิบัติการวิจัยอภิปรัชญา มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด เก็บจากต้นฉบับเมื่อ 13 มิถุนายน 2019
  10. อรรถเป็น ข ลินด์ลอฟ โธมัส อาร์.; เทย์เลอร์, ไบรอัน ซี. (2002). วิธีการวิจัยการสื่อสารเชิงคุณภาพ ปราชญ์. หน้า 49 . ISBN 978-0761924944. รูปแบบของอำนาจและความอยุติธรรมที่มาพร้อมกับวิวัฒนาการของระบบทุนนิยมอุตสาหกรรมและองค์กรในฐานะระบบการเมืองและเศรษฐกิจ
  11. ^ "วิทยานิพนธ์เกี่ยวกับ Feuerbach" . §XI มาร์กซิสต์ อินเทอร์เน็ต อาร์ไคฟ์ เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 16 เมษายน 2558 . สืบค้นเมื่อ11 เมษายน 2558 .CS1 maint: others (link)
  12. ↑ อะดอร์โน, ธีโอดอร์ ดับเบิลยู.และแม็กซ์ ฮอร์ไคเมอร์ [1947] 2002. ภาษาถิ่น ของการตรัสรู้แปลโดย E. Jephcott. สแตนฟอร์ด:สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด หน้า 242.
  13. ^ ฮาเบอร์มาส, เจอร์เก้น . พ.ศ. 2530 "การรวมตัวกันของตำนานและการตรัสรู้: Horkheimer และ Adorno" ในวาทกรรมเชิงปรัชญาของความทันสมัย: สิบสองบรรยายแปลโดย F. Lawrence เคมบริดจ์, แมสซาชูเซต ส์: MIT Press หน้า 116: "ทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์เริ่มแรกพัฒนาขึ้นในแวดวงของฮอร์คไฮเมอร์เพื่อคิดถึงความผิดหวังทางการเมืองเมื่อไม่มีการปฏิวัติทางตะวันตก พัฒนาการของลัทธิสตาลินในโซเวียตรัสเซีย และชัยชนะของลัทธิฟาสซิสต์ในเยอรมนี ควรจะอธิบายถึงการคาดการณ์ที่ผิดพลาดของมาร์กซิสต์ แต่ไม่ขัดกับเจตนาของมาร์กซิสต์”
  14. ↑ ดูบีล, เฮลมุท. 2528.ทฤษฎีและการเมือง: การศึกษาในการพัฒนาทฤษฎีวิพากษ์แปลโดย B. Gregg. เคมบริดจ์, แมสซาชูเซตส์
  15. ^ Dialectic of Enlightenment. p. 38: "[G]one are the objective laws of the market which ruled in the actions of the entrepreneurs and tended toward catastrophe. Instead the conscious decision of the managing directors executes as results (which are more obligatory than the blindest price-mechanisms) the old law of value and hence the destiny of capitalism."
  16. ^ "The Entwinement of Myth and Enlightenment," p. 118.
  17. ^ Katsiaficas, George N., Robert George Kirkpatrick, and Mary Lou Emery. 1987. Introduction to Critical Sociology. Irvington Publishers. p. 26.
  18. ↑ ลอรี่, ทิโมธี, ฮันนาห์ สตาร์ก และบริโอนี่ วอล์คเกอร์ 2019 "แนวทางที่สำคัญต่อปรัชญาทวีป: ชุมชนทางปัญญา อัตลักษณ์ทางวินัย และการเมืองของการไม่แบ่งแยก ถูก เก็บถาวรเมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 2019 ที่เครื่อง Wayback "พาเรเซีย 30:1–17.ดอย : 10.1007/s10691-011-9167-4 . (อภิปรายทฤษฎีสังคมวิพากษ์วิจารณ์เป็นรูปแบบการคิดทบทวนตนเอง)
  19. ↑ a b Fazio, Giorgio (21 พฤษภาคม 2021). "สถานการณ์ของ Rahel Jaeggi ในทฤษฎีวิกฤตร่วมสมัยของแฟรงค์เฟิร์ต" ขอบฟ้าวิกฤต . 22 (2): 116. ดอย : 10.1080/14409917.2019.1676943 . S2CID 210490119 . 
  20. ↑ บอสตัน, ทิโมธี (พฤษภาคม 2018). "ทิศทางใหม่สำหรับทฤษฎีวิพากษ์งาน: การอ่าน Honneth ผ่าน Deranty" ขอบฟ้าวิกฤต . 19 (2): 111. ดอย : 10.1080/14409917.2018.1453287 . S2CID 149532362 . 
  21. ^ Condon, Roderick (เมษายน 2021). Nancy Fraser และ Rahel Jaeggi, ทุนนิยม: การสนทนาในทฤษฎีวิกฤต. วารสารสังคมวิทยาไอริช . 29 (1): 129. ดอย : 10.1177/0791603520930989 . S2CID 225763936 . 
  22. ↑ มาร์โค มาร์โค; Testa, Italo (พฤษภาคม 2021) การวิพากษ์วิจารณ์อย่างไม่หยุดยั้งของระบบทุนนิยมในรูปแบบของชีวิต: เกี่ยวกับทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ของ Rahel Jaeggi ขอบฟ้าวิกฤต . 22 (2): 111. ดอย : 10.1080/14409917.2020.1719630 . S2CID 214465382 . 
  23. ↑ ฟาซิโอ, จอร์โจ (21 ​​พฤษภาคม พ.ศ. 2564) "สถานการณ์ของ Rahel Jaeggi ในทฤษฎีวิกฤตร่วมสมัยของแฟรงค์เฟิร์ต" ขอบฟ้าวิกฤต . 22 (2): 116. ดอย : 10.1080/14409917.2019.1676943 . S2CID 210490119 . 
  24. ↑ ลินด์ลอฟ & เทย์เลอร์, 2002, พี. 53
  25. ^ ริเวร่า วิเซนซิโอ อี. (2012). "ฟูโกต์: อิทธิพลของเขาที่มีต่อการวิจัยการบัญชีและการจัดการ การสร้างแผนที่แนวทางของฟูโกต์" . วารสารการบัญชีวิพากษ์สากล. 4 (5/6): 728–756. ดอย : 10.1504/IJCA.2012.051466 . เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 9 กันยายน 2018 . สืบค้นเมื่อ4 กรกฎาคม 2558 .
  26. ^ "ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับฌอง โบริลลาร์ด โมดูลเกี่ยวกับลัทธิหลังสมัยใหม่" . www.cla.purdue.edu _ เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 9 กันยายน 2018 . สืบค้นเมื่อ16 มิถุนายน 2560 .
  27. ^ เคลเนอร์, ดักลาส. "ฌอง โบริลลาร์ด" . ใน Zalta, Edward N. (ed.) สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด (Winter 2015 ed.). ห้องปฏิบัติการวิจัยอภิปรัชญา มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด เก็บข้อมูลจากต้นฉบับเมื่อ 18 มีนาคม 2019.
  28. ^ เอลส์เวิร์ธ, แกรี่. "หลังสมัยใหม่" . ในZalta, Edward N. (ed.) สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด (Spring 2015 ed.).
  29. ^ a b "การสอนของผู้ถูกกดขี่ของ Paulo Freire : สรุปหนังสือ " นักการศึกษา . 9 กรกฎาคม 2557. เก็บข้อมูลจากต้นฉบับเมื่อ 28 มีนาคม 2563 . สืบค้นเมื่อ4 มิถุนายน 2563 .
  30. ↑ สำหรับประวัติความเป็นมาของทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์ในด้านการศึกษา ดู Gottesman, Isaac 2016.จุดเปลี่ยนที่สำคัญในการศึกษา: จากคำวิจารณ์ของมาร์กซิสต์ไปจนถึงสตรีนิยมแบบ Postructuralist ไปจนถึงทฤษฎีวิพากษ์วิจารณ์เชื้อชาติ . นิวยอร์ก:เลดจ์ .
  31. ^ ดู เช่น Kołakowski, Leszek . [1976] 2522กระแสหลักของลัทธิมาร์กซ์ 3. WW Norton & Company. ไอเอสบีเอ็น0393329437 . ช. 10. 
  32. ^ เจย์ มาร์ติน (1996). จินตนาการวิภาษ: ประวัติของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตและสถาบันวิจัยทางสังคม 2466-2493 . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย. หน้า 41. ISBN 978-0-220-20423-2. เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 28 ตุลาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ7 พฤษภาคม 2020 .
  33. ↑ คอร์ราเดตติ, เคลาดิโอ. "โรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ตและทฤษฎีวิกฤตถูก เก็บถาวร 18 กุมภาพันธ์ 2018 ที่ Wayback Machine " สารานุกรมอินเทอร์เน็ตของปรัชญา .

บรรณานุกรม

ลิงค์ภายนอก

คลังเก็บถาวร

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Critical_theory&oldid=1065431268"
0.045161008834839