อเลวิส

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ข้ามไปที่การนำทาง ข้ามไปที่การค้นหา
อเลวิส
Turkey-1683 (2215851579).jpg
พระคัมภีร์คัมภีร์กุรอาน , Nahj อัล Balagha , MakalatและBuyruks
หัวหน้าเดเด้
คำสอนของอิหม่ามอาลี , จาฟาร์ อัล-ซาดิก , ฮาจี เบกตาช เวลี , อาห์เหม็ด เยเซวี , มันซูร์- ฮัลลาจ
เทววิทยาฮักก์-มูฮัมหมัด-อาลี
ภาคไก่งวง
ภาษาภาษาตุรกี , เคิร์ด ( Kurmanji ) และภาษาซาซ่า
พิธีสวดเจม , สมหฺ
สำนักงานใหญ่Hacibektaş complex , เนฟเชฮีร์ , ตุรกี
ผู้สร้างHaji Bektash Veli
ต้นทางสุลูกาการาโฮยุกศตวรรษที่ 13
แยกจากสุหนี่และUsuli Shīอา ธรรม
ชื่ออื่น)Kızılbaşl ık
 Bismillahir Rahmanir Rahim

ส่วนหนึ่งของชุดบนNizari - Isma'ili Batiniyya , Hurufiyya , KaysanitesและTwelver ชิ ism

อเลวิส
ความเชื่อ
แนวปฏิบัติ
อิหม่ามทั้งสิบสองคน
ความเป็นผู้นำ
บุคคลสำคัญและอิทธิพล
ประวัติอเลวี
มุสลิม Ṭarīqah .ที่เกี่ยวข้อง
กลุ่มผู้มีอิทธิพลอื่น ๆ
Allah-green.svg พอร์ทัลอิสลาม

Alevism ( / æ ลิตร ɛ วีɪ Z ə เมตร / ; ตุรกี : Alevilik , Anadolu AleviliğiหรือKızılbaşlık ; เคิร์ด : Reya Heqî ) [1] [2] [3]เป็นท้องถิ่นอิสลามประเพณี[4]ซึ่งมีสมัครพรรคพวกปฏิบัติตาม ความลึกลับของ Alevi อิสลาม ( bāṭenī ) [5]คำสอนของHaji Bektash Veliผู้ซึ่งควรจะสอนคำสอนของอาลีและอิหม่ามสิบสองแตกต่างจากSunnismและอื่น ๆ ที่Twelver ชิ , Alevis ไม่มีผลผูกพันความประพฤติทางศาสนาและคำสอนจะถูกส่งผ่านโดยผู้นำทางจิตวิญญาณพวกเขารับทราบหลักศรัทธาทั้งหกของศาสนาอิสลามแต่อาจแตกต่างกันในการตีความ[6]

อเลวิสพบมากในตุรกีและคิดเป็นประมาณ 10% ถึง 15% ของประชากรในตุรกี[7] [8]มีการประเมินที่แตกต่างกันในองค์ประกอบทางชาติพันธุ์ของประชากร Alevi ในขณะที่ Dressler ระบุในปี 2008 ว่าประมาณหนึ่งในสามของประชากร Alevi เป็นชาวเคิร์ด[9] Aksütโต้เถียงในปี 2015 ว่าประชากร Alevi ส่วนใหญ่เป็นชาวเคิร์ด[10]ความเชื่อในหมู่ Alevi ตุรกี Alevis และดิชลงตัว Alevis เป็นดิช Alevis ให้ความสำคัญกับพ่อสุลต่าน Abdalกว่าฮาจิเบ็คทาชเวลี่และดิช Alevism เป็นรากฐานในการเคารพธรรมชาติ [11] [12]

Alevism เป็นนิกายอิสลามที่ใหญ่เป็นอันดับสองในตุรกีโดยนิกายซุนนี ฮานาฟีเป็นนิกายที่ใหญ่ที่สุด[4]

หลังจากการตายของศาสดา มูฮัมหมัดอิสลามข้อพิพาทเกิดขึ้นเกี่ยวกับผู้สืบทอดที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ชุมชนอิสลามแบ่งออกเป็นผู้ที่ยึดมั่นอยู่กับอาบูบากาซึ่งต่อมาได้กลายเป็นที่รู้จักนิสและผู้ที่เข้าข้างอาลีเรียกว่าชิขณะเดียวกันคนที่เข้าข้างอาลีถูกเรียกAlevisกำหนดว่า "ผู้ที่รักอาลีและครอบครัวของเขา" [13]ดังนั้นบางคนเขียนใช้Shiismกับ synonymously Alevism [14] อเลวิสมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับสิบสองชีอะอิสลาม (เช่นความสำคัญของAhl al-Bayt , Aşuraการไว้ทุกข์ของMuharramอนุสรณ์บาลา ) แต่ไม่ปฏิบัติตามtaqlidต่อMarja ' 'แหล่งที่มาของการแข่งขัน' การปฏิบัติบางส่วนของ Alevis อยู่บนพื้นฐานของหลักคำสอน Sufi ของBektashi [3] Tariqa [15]อย่างไรก็ตาม ตามที่บางคนกล่าวว่า Alevism ไม่ใช่Twelver Shiaแต่เป็นการตีความตาม Sufismของตัวเองและแม้ว่าพวกเขาจะแบ่งปันความเชื่อทั่วไปบางอย่างกับTwelver Shiaพิธีกรรมและการปฏิบัติของพวกเขาแตกต่างจาก Twelver Shi'ism [13]อย่างไรก็ตามกระแสหลักสิบสองนักวิชาการยอมรับอเลวิสเป็นนิกายร่วมนิกาย [16]ดังนั้น Alevism รวมเอาความเชื่อของตุรกีในปัจจุบันในช่วงศตวรรษที่ 14 [13]ผสมกับชิ , สุหนี่และ Sufi ความเชื่อที่ถูกนำมาใช้โดยบางเผ่าตุรกีและต่อมาชาวเคิร์ด [14]

นิรุกติศาสตร์

"Alevi" ( / æ ลิตร ɛ v ฉัน / ) โดยทั่วไปจะอธิบายได้ว่าหมายถึงอาลีญาติและบุตรเขยของมูฮัมหมัด ชื่อนี้แสดงถึงรูปแบบภาษาตุรกีของคำว่า'Alawi ( อาหรับ : علوي ‎) "ของหรือเกี่ยวข้องกับอาลี"

มุมมองของชนกลุ่มน้อยคือกลุ่มไอชิคที่ยืนยันว่า "อาเลวี" มาจาก "อาเลฟ" (" เปลวไฟ " ในภาษาตุรกี) โดยอ้างอิงถึงไฟซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลายในพิธีกรรมของอเลวี ตามที่พวกเขากล่าวว่าการใช้เทียนขึ้นอยู่กับอัลกุรอานบทที่ 24 ข้อ 35 และ 36:

" พระเจ้าทรงเป็นแสงแห่งชั้นฟ้าทั้งหลายและแผ่นดิน. ตัวอย่างของแสงของเขาเป็นเหมือนช่องภายในซึ่งมีโคมไฟ, โคมไฟถูกห่อหุ้มด้วยแก้วแก้วเป็นเหมือนดาวเคราะห์กระจ่างใสซึ่งเป็นจุดจากความสุข ต้นมะกอกเทศที่ไม่ใช่ของตะวันออกหรือตะวันตก น้ำมันของมันเกือบจะให้แสงสว่างแม้ว่าจะไม่ได้ถูกไฟสัมผัสก็ตาม แสงบนความสว่าง พระเจ้าจะนำทางไปยังแสงสว่างของพระองค์ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และพระเจ้าได้ทรงเป็นแบบอย่างแก่ผู้คนและพระเจ้า ทรงรู้แจ้งในสิ่งสารพัด (สว่างเป็นแสงสว่าง) ในบ้านเรือนซึ่งพระเจ้าอนุญาตให้ทรงยกขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่การฉลองพระนามของพระองค์ในนั้น พระองค์ทรงได้รับพระสิริรุ่งโรจน์ในเวลาเช้าและเย็น (ซ้ำแล้วซ้ำเล่า) ")

ความเชื่อ

ตามที่นักวิชาการSoner Çağaptay , Alevism เป็น "การตีความศาสนาอิสลามที่ค่อนข้างไม่มีโครงสร้าง" [17]นักข่าว แพทริค คิงส์ลีย์ ระบุว่าสำหรับอาเลวีที่อธิบายตนเองบางคน ศาสนาของพวกเขาคือ "เพียงเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม มากกว่ารูปแบบการบูชา" [4]

คำสอนมากมายมีพื้นฐานมาจากประเพณีที่ถ่ายทอดโดยปากเปล่า ซึ่งตามธรรมเนียมแล้วจะเก็บเป็นความลับจากบุคคลภายนอก (แต่ปัจจุบันเข้าถึงได้อย่างกว้างขวาง) Alevis ทั่วไปนับถืออิสลามshahadaแต่เพิ่ม "อาลีเป็นเพื่อนของพระเจ้า"

พื้นฐานสำหรับความเชื่อที่โดดเด่นที่สุดของ Alevis มีอยู่ในBuyruks (รวบรวมงานเขียนและบทสนทนาของSheikh Safi-ad-din Ardabiliและสิ่งมีค่าอื่นๆ) รวมถึงเพลงสวด(nefes)โดยบุคคลเช่นShah IsmailหรือPir Sultan Abdalเรื่องราวของHajji Bektashและตำนานอื่น ๆ

พระเจ้า

ใน Alevi จักรวาลพระเจ้าจะเรียกว่าอัลฮัค (ความจริง) [18]หรือเรียกว่าอัลเลาะห์ พระเจ้าสร้างชีวิต ดังนั้นโลกที่ถูกสร้างสามารถสะท้อนถึงการดำรงอยู่ของพระองค์ได้ [19] อเลวิส เชื่อในความสามัคคีของอัลลอฮ์ มูฮัมหมัด และอาลีแต่นี่ไม่ใช่ไตรลักษณ์ที่ประกอบด้วยพระเจ้าและบุคคลในประวัติศาสตร์ของมูฮัมหมัดและอาลี ในทางกลับกันมูฮัมหมัดและอาลีเป็นตัวแทนของแสงสว่างของอัลลอฮ์ (และไม่ใช่ของอัลลอฮ์เอง) โดยไม่ได้เป็นอิสระจากพระเจ้า หรือแยกคุณลักษณะของพระองค์ออกจากกัน [18]


ใน Alevi เขียนหลายอ้างอิงถึงความสามัคคีของมูฮัมหมัดและอาลี ,เช่น:

เป็นตัวแทนของดาบของอาลีที่Zulfiqarในออตโตมันตรา

อาลี Muhammed'dir เอ่อเธ fah'ad, มูฮัมหมัดอาลี(อาลีมูฮัมหมัดมูฮัมหมัดอาลีเป็น) Gördüm bir elmad IR, EL- Hamd û'li llah (ฉันเคยเห็นแอปเปิ้ล สรรเสริญพระเจ้า ) [20]

วลี "เพื่อความรักของอัลลอฮ์ - มูฮัมหมัด - อาลี " ( Hakk-Muhammed-Ali aşkına)เป็นเรื่องปกติในการสวดมนต์ของ Alevi หลายครั้ง

วิญญาณและชีวิตหลังความตาย

อเลวิสเชื่อในความเป็นอมตะของจิตวิญญาณ[18] อ เลวิส ผู้เชื่อในการดำรงอยู่ตามตัวอักษรของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติ ก็เชื่อในเทวดาที่ดีและไม่ดี(เมเลคเลอร์) อเลวิส เชื่อในซาตานที่ส่งเสริมความปรารถนาชั่วของมนุษย์ ( nefs ) อเลวิส เชื่อในการมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตฝ่ายวิญญาณ เช่นญิน (ซินเลอร์) และนัยน์ตาปีศาจ[21]

เทวดายังปรากฏอยู่ในจักรวาลอเลวี แม้ว่าจะไม่มีการเล่าเรื่องการสร้างที่แน่นอนในหมู่อเลวิส แต่ก็เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าพระเจ้าได้สร้างทูตสวรรค์ห้าองค์ซึ่งได้รับเชิญให้เข้าสู่ห้องของพระเจ้า ข้างในพวกเขาพบแสงที่แสดงถึงแสงของมูฮัมหมัดและอาลี การเล่าเรื่องอัลกุรอาน หนึ่งในหัวหน้าทูตสวรรค์ปฏิเสธที่จะกราบต่อหน้าแสงสว่าง โดยเถียงว่าแสงนั้นเป็นร่างกายที่ถูกสร้างขึ้นเช่นเดียวกับเขา ดังนั้นจึงไม่สมควรที่จะสักการะ เขายังคงรับใช้พระเจ้า แต่ปฏิเสธการทดสอบครั้งสุดท้ายและหันกลับไปสู่ความมืด จากความเสื่อมโทรมในขั้นต้นนี้ ความเกลียดชังของมารที่มีต่ออดัมจึงเกิดขึ้น (เทวทูตประกอบด้วยหัวหน้าทูตสวรรค์สี่องค์เดียวกันกับในศาสนาอิสลามดั้งเดิม หัวหน้าทูตสวรรค์องค์ที่ห้าคืออาซาซิลตกจากพระหรรษทานจึงไม่รวมอยู่ในบรรดาอัครเทวทูต นอกเหนือจากเรื่องนี้) [22]

อีกเรื่องหนึ่งนำเสนอเทวทูตกาเบรียล ( เซเบรล ) ซึ่งพระเจ้าถามว่าพวกเขาเป็นใคร กาเบรียลตอบ: "ฉันคือฉันและคุณคือคุณ" กาเบรียลถูกลงโทษสำหรับคำตอบที่เย่อหยิ่งของเขาและถูกส่งตัวไป จนกว่าอาลีจะเปิดเผยความลับให้เขาฟัง เมื่อพระเจ้าถามเขาอีกครั้ง พระองค์จะตอบว่า: "คุณคือผู้สร้าง และฉันคือผู้สร้างของคุณ" หลังจากนั้น กาเบรียลก็ได้รับการยอมรับและแนะนำให้รู้จักกับมูฮัมหมัดและอาลี [22]

คัมภีร์และศาสดาพยากรณ์

เช่นเดียวกับศาสนาอิสลาม อเลวิสทุกคนยอมรับอย่างน้อยพระคัมภีร์สี่ข้อที่เปิดเผยจากสวรรค์[23]นอกจากนี้ อเลวิสไม่รังเกียจที่จะมองหาหนังสือทางศาสนาอื่นๆ นอกเหนือจากหนังสือสำคัญสี่เล่มเพื่อเป็นแหล่งที่มาของความเชื่อ เช่น ฮะดิษ นะห์จุล บาลาฆะ และบูรุกส์ Alevism ยังยอมรับผู้เผยพระวจนะอิสลาม Mohammed (peygamber) [24]ต่างจากซุนนีและชีอะห์ อเลวิสไม่ถือว่าการตีความอัลกุรอานในปัจจุบันมีผลผูกพันหรือไม่มีข้อผิดพลาด เนื่องจากความหมายที่แท้จริงของอัลกุรอานถือเป็นความลับโดยอาลี และต้องได้รับการสอนโดยครูผู้ถ่ายทอดคำสอน ของอาลี ( บุยรุก ) ให้กับลูกศิษย์[25]


"Alevi- Bektashisยอมรับว่าเขาเป็นจากอาห์มัดอั Kitab " โดยระบุว่าในช่วงสี่หนังสือพระ( คัมภีร์กุรอาน , พระเยซู , โตราห์และสดุดี )มีการศึกษาระดับปริญญาเดียวกันของความสำคัญในการชี้นำคนที่จะศักดิ์สิทธิ์ จริง คำสารภาพนี้จะออกเสียงในตุรกี : " ดอร์ท KitabในDördüเดHâkk " ( สี่หนังสือที่ถูกต้องในศาสนาอิสลามคือสดุดี , โตราห์ , พระวรสารและคัมภีร์กุรอ่านมีทั้งหมด " ชอบธรรม")
คัมภีร์กุรอาน พระวรสาร โตราห์ สดุดี
Thr muze art islam 20.jpg Gutenberg Bible.jpg Тора. Нацыянальная бібліятэка Беларусі.jpg Hebrew Psalter MS. Bodl. Or. 621, fol. 2b.jpg
คัมภีร์กุรอาน Surah 2 กลอน 136 กล่าวว่า "เราเชื่อมั่นในอัลลอและในสิ่งที่ได้ถูกประทานลงมาให้กับพวกเราและส่งลงบนอับราฮัม , อิสมาเอล , ไอแซกและจาค็อบและชนเผ่าและที่ซึ่งถูกกำหนดให้โมเสสและพระเยซูและบรรดานบีจากพระเจ้าของพวกเขาเราไม่แบ่งแยกระหว่างพวกเขา และเรายอมจำนนต่อพระองค์ "


อิหม่ามทั้งสิบสองคน

อิหม่ามทั้งสิบสองเป็นส่วนหนึ่งของความเชื่อทั่วไปของอาเลวี อิหม่ามแต่ละคนแสดงถึงแง่มุมที่แตกต่างกันของโลก พวกเขารับรู้เป็นสิบสองบริการหรือOn İki Hizmetซึ่งดำเนินการโดยสมาชิกของชุมชน Alevi เชื่อกันว่าอิหม่ามแต่ละคนเป็นภาพสะท้อนของอาลี บิน อาบูฏอลิบอิหม่ามคนแรกของชีอะ และมีการอ้างอิงถึง "อาลีคนแรก" (บิรินชี อาลี), อิหม่ามฮาซัน "อาลีที่สอง" (İkinci Ali) ,และอื่น ๆ ขึ้นไป "สิบอาลี" (Onikinci อาลี) อิหม่ามเมห์ สิบสองอิหม่ามถูกซ่อนอยู่และหมายถึงอายุศาสน

จำนวนมาก

การทรงสร้างมีสองด้าน ด้านหนึ่งจากศูนย์กลางทางจิตวิญญาณไปสู่ส่วนอื่นๆ อีกด้านจากส่วนใหญ่ไปสู่ศูนย์กลางทางจิตวิญญาณ หลายฝ่ายคือการแยกจิตสำนึกบริสุทธิ์ออกจากแหล่งกำเนิดอันศักดิ์สิทธิ์ มันถูกมองว่าเป็นการสร้างม่านแปลกแยกจากแหล่งพระเจ้าและภาพลวงตาซึ่งเรียกว่าที่Zāherīหรือexotericด้านกับความเป็นจริง ธรรมชาติที่ซ่อนอยู่หรือความจริงของการสร้างที่เรียกว่าbāṭenī [5]หรือลึกลับ

ความหลากหลายในธรรมชาตินั้นมาจากพลังงานศักย์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของ Kull-i Nafs เมื่อมันใช้รูปแบบร่างกายเมื่อมันสืบเชื้อสายมาจากอัลลอฮ์ ในระหว่างพิธี Cem ต้นเสียงหรือaşıkร้องเพลง:

“พวกเราทุกคนที่มีชีวิตอยู่หรือไร้ชีวิตล้วนมาจากที่หนึ่ง สุลต่านไม่สามารถอธิบายได้
เพราะการได้รักและตกหลุมรักเป็นชะตากรรมของฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

เป็นเครื่องเตือนใจว่า เหตุแห่งการทรงสร้างคือความรัก เพื่อให้ผู้ติดตามได้รู้จักตนเองและรักในสิ่งที่ตนรู้

จาลึกอัล Sadiq 's ประวัติศาสตร์หลุมฝังศพของAl-Baqi'ก่อนที่จะถูกทำลายในปี 1926

มนุษย์ที่สมบูรณ์แบบ

เชื่อมโยงกับแนวคิดของมนุษย์ต้นแบบคือ "มนุษย์ที่สมบูรณ์แบบ" ( Insan-i Kamil )แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติที่จะอ้างถึงอาลีและฮาจิ เบคทาช เวลีหรือนักบุญอเลวีคนอื่นๆ ว่าเป็นการแสดงออกถึงความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ แต่มนุษย์ที่สมบูรณ์แบบนั้นยังถูกระบุด้วยตัวตนที่แท้จริงของเราว่าเป็นจิตสำนึกที่บริสุทธิ์ดังนั้นแนวความคิดของอัลกุรอานของมนุษย์จึงไม่ มีบาปแต่กำเนิด มีสติสัมปชัญญะบริสุทธิ์บริบูรณ์[ ต้องการอ้างอิง ]ภารกิจของมนุษย์คือการตระหนักถึงสภาวะนี้อย่างเต็มที่ในขณะที่ยังอยู่ในร่างมนุษย์ที่เป็นวัตถุ

มนุษย์ที่สมบูรณ์แบบยังถูกกำหนดไว้ในแง่การปฏิบัติ เป็นผู้ที่ควบคุมมือ ลิ้น และเอวอย่างมีศีลธรรม(eline diline beline sahip) ; ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน(yetmiş iki millete aynı gözle bakar) ; และให้บริการเพื่อผลประโยชน์ของผู้อื่น ผู้ที่บรรลุการตรัสรู้เช่นนี้เรียกว่า"เอเรน"หรือ"มูเนฟเวอร์" (มูนาฟวาร์) [ ต้องการการอ้างอิง ]

ชีคซาฟี่แอ็ดดินอาร์ดา บิลี Khānegāhและศาลเจ้าทั้งมวล

การตีความตัฟซีร

ตามที่ประธานอิสลามศาสนา Alevi บริการ Dede İzzettinDoğan, "Alevism"เป็นเพียงtasawwuf I- bāṭenī [5]การตีความ( tafsir )ของศาสนาอิสลาม (26)

Alevism คืออะไร ความเข้าใจของศาสนาอิสลามใน Alevism คืออะไร? คำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้แทนที่จะข้ามของสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันโดยคนจำนวนมากก็คือว่าบ้านเกิดของAlevismไม่เคยอยู่ในอนาโตเลียนี่เป็นตัวอย่างหนึ่งของความเขลาอย่างยิ่ง กล่าวคือ เพื่อบอกว่าลัทธิอเลวิสต์ได้เกิดขึ้นในอนาโตเลียการค้นหาแหล่งที่มาของAlevismใน Anatolia เกิดขึ้นจากความไม่รู้ เนื่องจากไม่มีชาวมุสลิมหรือชาวเติร์กแม้แต่คนเดียวในอนาโตเลียก่อนวันที่กำหนด รากของAlevismมาจากTurkestan – Central Asia. ชาวเติร์กนำอิสลามมาสู่อนาโตเลียในศตวรรษที่ 10 และ 11 โดยผลจากการอพยพเป็นระยะเวลา 100–150 ปี ก่อนที่เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น ไม่มีชาวมุสลิมและชาวเติร์กในอนาโตเลีย อนาโตเลียได้แล้วทั้งหมดนับถือศาสนาคริสต์ [27]พวกเราชาวเติร์กนำอิสลามมาสู่อนาโตเลียจาก Turkestan —ศาสตราจารย์ İzzettin Doğan ประธานของ Alevi-Islam Religion Services

Asād'ullāh : ชื่อเล่นที่กำหนดโดยมูฮัมหมัดที่จะอธิบายญาติพี่น้องอาลี Asadullahหมายถึง "สิงโตของอัลลอฮ์" ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ" Ismāʿīlī " Alevism, Bektashismและผู้นับถือมุสลิมพิจารณาอาลีเป็นเจ้าของความลับของพระเจ้าและความหมายลึกลับของศาสนาอิสลามที่ส่งให้เขาโดยมูฮัมหมัด "ฉันคือเมืองแห่งความรู้ อาลีคือประตูเมือง" - มูฮัมหมัด

Alevi เคยถูกจัดกลุ่มเป็นKızılbaş ("ผมแดง") ซึ่งเป็นคำทั่วไปที่ใช้โดยชาวมุสลิมสุหนี่ในจักรวรรดิออตโตมันสำหรับนิกายชีอะต่างๆตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 ชื่ออื่น ๆ มากมายที่มีอยู่ (มักจะ subgroupings) ในหมู่พวกเขาTahtacı "ดัด" Abdal "อันเลื่องชื่อ" และÇepni [ ต้องการการอ้างอิง ]

ลัทธิและนิติศาสตร์

แหล่งข้อมูลต่างจากความสำคัญของหลักคำสอนที่เป็นทางการในหมู่ Alevi ในปัจจุบัน ตามที่นักวิชาการ รัสเซลล์ พาวเวลล์ มีประเพณีของศาล "เดเด" ที่ไม่เป็นทางการในสังคมอเลวี แต่เกี่ยวกับนิติศาสตร์อิสลามหรือเฟคห์มี "ทุนการศึกษาเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับอิทธิพลของอเลวี" ในนั้น(28)

แหล่งข้อมูลอื่นๆ ให้ความสำคัญกับลัทธิและหลักคำสอนมากขึ้น Alevis ทำตามTasawwufī - Batiniyya Aqidah (ความเชื่อ) ของMaymūn'al-Qāddāhīตามแหล่งหนึ่ง ( Dede İzzettinDoğan) [29] [30]ในทางตรงกันข้ามส่วนซุนของประชากรของตุรกีดังนี้Maturidi Aqidahของคอร์ส เฟคห์และแอชอารีย์ AqidahของShafi ฉัน เฟคห์แหล่งอ้างอิงอื่น Alevi aqidah (ความเชื่อทางศาสนาหรือความเชื่อทางเทววิทยา)มีพื้นฐานมาจากระบบฟิกห์ syncretic ที่เรียกว่าBatiniyya -Sufism/ Ismailism [31]ซึ่งประกอบด้วยความรู้สึกของบางส่วน Sevener - Qarmatians ,เดิมนำโดย Abu'l-คาทมูฮัมหมัดอาบู Zaynab อัล Asadi , [32] [33]และต่อมาพัฒนาโดย "Maymun อัลQāddāh"และลูกชายของเขา "'Abd อัลอิบัน Maymun" , [34]และ Mu'tazilaมีความเชื่อมั่นในอิหม่ามสิบสอง

ความแตกต่างกับนิกายมุสลิมอื่นๆ

เป็นส่วนหนึ่งของชุดในศาสนาอิสลาม
Aqidah
Silhouette of a mosque
ห้าเสาหลักของศาสนาอิสลาม
ซุนนี
หกบทความแห่งความเชื่อ

ประเพณีเทววิทยาสุหนี่

ชีอะ
เจ็ดเสาหลักของลัทธิอิสมาอิล 4

เทววิทยาของสิบสอง 5

แนวคิดอื่นๆ ของชีอะห์เกี่ยวกับอกีดาห์

โรงเรียนเทววิทยาอื่น ๆ
รวมถึง:
1 Al-Ahbash ; Barelvis 2 Deobandi
3 Salafis ( อาห์มัดฉันหะดีษและWahhabis )
4 Sevener - Qarmatians , AssassinsและDruzes
5 Alawites , Qizilbash & Bektashism ; 6 Jahmīyya
7 Ajardi , Azariqa , Bayhasiyya , Najdat & Sūfrī 8 นุกการี ; 9 เบคทาชิส & แคลันดาริส; Mevlevis , Süleymancıs & various Ṭarīqah
10 Bahshamiyya , Bishriyya & Ikhshîdiyya พอร์ทัลอิสลาม
Allah-green.svg 

Qizilbashและ Bektashi Order แบ่งปันความเชื่อและการปฏิบัติทางศาสนาร่วมกันซึ่งกลายเป็นการผสมผสานระหว่าง Alevis แม้ว่าจะมีความแตกต่างในท้องถิ่นมากมาย Alevis แยกตัวจากทั้งชาวซุนนีออตโตมานและสิบสองชีอะซาฟาวิด Alevis ได้พัฒนาประเพณี แนวปฏิบัติ และหลักคำสอนในช่วงต้นศตวรรษที่ 17 ซึ่งทำให้พวกเขาเป็นชุมชนทางศาสนาแบบปิดตนเอง อันเป็นผลมาจากแรงกดดันมหาศาลในการปฏิบัติตามอิสลามสุหนี่ Alevis ได้พัฒนาประเพณีการต่อต้านศาสนาภายนอกทุกรูปแบบ [37]

Alevis ยอมรับความเชื่อ Twelver ชิเกี่ยวกับอาลีและอิหม่ามสิบสองนอกจากนี้ Ayatollah Ruhollah Khomeiniได้สั่งให้ Alevis เป็นส่วนหนึ่งของ Shia fold ในปี 1970 [16]มี แต่ปรัชญา Alevi ประเพณีและพิธีกรรมที่มีประเมินที่แตกต่างกันกว่า Twelver Shias ในมีอิรัก , อิหร่านและเลบานอนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภาษาลึกลับส่วนใหญ่ในประเพณี Alevi ได้รับแรงบันดาลใจจากประเพณีของ Sufi บางแหล่งเชื่อมโยงAlevismโดยเฉพาะกับheterodox syncretic [3]กลุ่มSufi ที่รู้จักกันในชื่อBektashi Orderซึ่งเป็น Shi'ite ด้วย

นอกจากนี้ ในช่วงระยะเวลาของจักรวรรดิออตโตมัน Alevis ถูกห้ามไม่ให้เปลี่ยนศาสนา และ Alevism ได้กำเนิดใหม่ภายในโดยสืบเชื้อสายจากบิดา เพื่อป้องกันการรุกล้ำโดยบุคคลภายนอกที่เป็นศัตรู Alevis ยืนกรานในเรื่องการสมรสที่เคร่งครัดซึ่งในที่สุดก็ทำให้พวกเขากลายเป็นกลุ่มกึ่งชาติพันธุ์ [38] Alevi ข้อห้าม จำกัด ปฏิสัมพันธ์กับศูนย์กลางทางการเมืองและศาสนาที่โดดเด่นของสุหนี่ การคว่ำบาตรเป็นการลงโทษขั้นสุดท้ายที่คุกคามผู้ที่แต่งงานกับบุคคลภายนอก ร่วมมือกับบุคคลภายนอกในเชิงเศรษฐกิจ หรือรับประทานอาหารร่วมกับบุคคลภายนอก ห้ามมิให้ใช้ศาลของรัฐ (สุหนี่) [37]

อะลาไวต์

ความคล้ายคลึงกันกับนิกายAlawiteในซีเรียมีอยู่ ทั้งสองจะถูกมองว่าเป็นนอกคอก[ ต้องการอ้างอิง ] , ชอนชนกลุ่มน้อยที่นับถือศาสนาอิสลามที่มีชื่อทั้งสองหมายถึง "อุทิศให้กับอาลี " (ลูกชายในกฎหมายและญาติของอิสลามศาสดามูฮัมหมัดและสี่กาหลิบต่อไปนี้มูฮัมหมัดเป็นผู้นำของชาวมุสลิม) และส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก เช่นเดียวกับหลักชิที่พวกเขาเป็นที่รู้จักกันในนาม "Twelvers" ที่พวกเขาทั้งสองรู้จักอิหม่ามสิบสอง

ความสัมพันธ์ของชนกลุ่มน้อยทั้งสองมีความขัดแย้งกันอย่างไร ตามที่นักวิชาการ Marianne Aringberg-Laanatza กล่าวว่า "ชาวตุรกี Alevis... ไม่เกี่ยวข้องกับ Alawites ในซีเรียในทางใดทางหนึ่ง" [39]อย่างไรก็ตาม นักข่าวJeffrey Gettlemandอ้างว่าทั้ง Alevi และชนกลุ่มน้อย Alawite น้อยกว่าหนึ่งล้านคนในตุรกี "ดูเหมือนจะอยู่เบื้องหลังความแข็งแกร่งของซีเรียBashar al-Assad " และการดูถูกกลุ่มกบฏซุนนีในซีเรีย[40]นักข่าวของ DW Dorian Jones ระบุว่า Alevis ตุรกีกำลังสงสัยการจลาจลต่อต้าน Assad ในซีเรีย “พวกเขากังวลเรื่องผลกระทบต่อชาว Alawites ที่นั่น เช่นเดียวกับตัวพวกเขาเอง” [41]

บางแหล่ง (Martin van Bruinessen และ Jamal Shah) เข้าใจผิดว่าชาว Alawites ที่อาศัยอยู่ในตุรกีเป็น Alevis (เรียก Alevis "เป็นคำศัพท์ทั่วไปสำหรับชุมชน heterodox ที่แตกต่างกันจำนวนมาก") [42]แต่คนอื่นไม่ทำรายการความแตกต่าง ระหว่างทั้งสองกลุ่ม ซึ่งรวมถึงภาษาพิธีกรรม (ตุรกีหรือเคิร์ดสำหรับ Alevi ภาษาอาหรับสำหรับ Alawites) ต่อต้านลัทธิชาตินิยมทางการเมือง โดยที่ชาวอะลาไวต์สนับสนุนการปกครองแบบเผด็จการและถือว่าเติร์ก (รวมถึงอเลวิส) เป็น "ศัตรู" ของ "ผลประโยชน์ทางประวัติศาสตร์" ของชาวอาหรับ[ ต้องการอ้างอิง ] (แม้แต่ชาวเคิร์ดและชาวบอลข่าน Alevi อธิษฐานเป็นภาษาตุรกี) [17]ต่างจากอเลวิส ชาวอะลาไวต์ไม่เพียงแต่ขาดมัสยิดแต่ไม่ได้รักษาสถานที่สำหรับสักการะของตนเอง ยกเว้นศาลเจ้าสำหรับผู้นำของพวกเขา [ อ้างจำเป็น ] Alevi "ครอบครองวรรณกรรมทางศาสนาที่กว้างขวางและอ่านกันอย่างแพร่หลาย ส่วนใหญ่ประกอบด้วยเพลงจิตวิญญาณ บทกวี และกลอนมหากาพย์" ต้นกำเนิดของพวกเขายังแตกต่างกัน: ความเชื่อ Alawite ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่สิบเก้าโดยอาบูชวบมูฮัมหมัดอิบัน Nusayr Alevism เริ่มต้นในศตวรรษที่ 14 โดยผู้คัดค้านอิสลามลึกลับในเอเชียกลางและเป็นตัวแทนของการเคลื่อนไหวมากกว่านิกาย

ข้อปฏิบัติ

เส้นทางจิตวิญญาณของ Alevi ( yol ) เป็นที่เข้าใจกันโดยทั่วไปว่าเกิดขึ้นผ่านสี่ช่วงชีวิตที่สำคัญหรือ "ประตู" สิ่งเหล่านี้อาจแบ่งออกเป็น " สี่ประตูสี่สิบระดับ" ( Dört Kapı Kırk Makam ) ประตูแรก (กฎหมายทางศาสนา) ถือเป็นประตูขั้นต้น (และอาจมองว่าเป็นการวิพากษ์วิจารณ์ประเพณีของชาวมุสลิมอื่นๆ)

ต่อไปนี้เป็นอาชญากรรมสำคัญที่ทำให้ Alevi ได้รับการประกาศdüşkün (หลีกเลี่ยง): [43]

  • ฆ่าคน
  • ล่วงประเวณี
  • หย่าเมียโดยไม่มีเหตุผล
  • ขโมย
  • นินทา/นินทา

กิจกรรม Alevi ส่วนใหญ่เกิดขึ้นในบริบทของประตูที่สอง(ภราดรทางวิญญาณ)ในระหว่างนั้นเรายอมจำนนต่อผู้นำทางจิตวิญญาณที่มีชีวิต( dede , pir , mürşid ) การมีอยู่ของประตูที่สามและสี่นั้นส่วนใหญ่เป็นไปตามทฤษฎี แม้ว่าอเลวิสที่แก่กว่าบางคนจะเห็นได้ชัดว่าได้เข้าสู่ประตูที่สามแล้ว [44]

เดเด

A Dede (หมายถึงปู่ตามตัวอักษร) เป็นผู้นำตามประเพณีที่อ้างว่ามาจากเชื้อสายของท่านศาสดามูฮัมหมัดที่ทำพิธีล้างบาปสำหรับทารกแรกเกิด ประกอบพิธีศพ และจัดการชุมนุมทุกสัปดาห์ที่เซเมวิส [45]

Cem และ Cemevi

บากลามะ .

กิจกรรมทางวัฒนธรรมและสังคมอื่น ๆ ของ Alevi เกิดขึ้นในบ้านชุมนุม ( Cemevi ) ต้นแบบของพิธีคือการขึ้นสู่สวรรค์ของมูฮัมหมัดในตอนกลางคืนซึ่งเขาเห็นการรวมตัวของนักบุญสี่สิบคน ( Kırklar Meclisi ) และความจริงอันศักดิ์สิทธิ์ปรากฏอยู่ในผู้นำของพวกเขา อาลี

Cemพิธีมีการแสดงดนตรีร้องเพลงและเต้นรำ ( Samah ) ซึ่งทั้งผู้หญิงและผู้ชายมีส่วนร่วม พิธีกรรมจะดำเนินการในตุรกี , Zazaki , Kurmanjiและภาษาท้องถิ่นอื่น ๆ

บากลามา

ในระหว่างพิธี Cem Aşıkเล่นBağlamaขณะร้องเพลงจิตวิญญาณบางอย่างที่เป็นมานานหลายศตวรรษเก่าและที่รู้จักกันดีในหมู่ Alevis ทุกเพลงที่เรียกว่าNefesมีความหมายทางจิตวิญญาณและมีเป้าหมายที่จะสอนบทเรียนที่สำคัญให้กับผู้เข้าร่วม หนึ่งเพลงดังกล่าวไปดังนี้:

“เรียนรู้จากความผิดพลาดของคุณและมีความรู้
อย่ามองหาข้อบกพร่องของคนอื่น
ดู 73 คนที่แตกต่างกันในลักษณะเดียวกัน
พระเจ้ารักและสร้างพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นอย่าพูดอะไรกับพวกเขาเลย”
สมห

ครอบครัวของเต้นรำพิธีกรรมโดดเด่นด้วยการเปลี่ยนและหมุนเป็นส่วนหนึ่งแยกออกใด ๆCEM Samahจะดำเนินการโดยผู้ชายและผู้หญิงด้วยกันเพื่อประกอบของBağlama การเต้นรำเป็นสัญลักษณ์ของ (เช่น) การปฏิวัติของดาวเคราะห์รอบดวงอาทิตย์ (โดยชายและหญิงหมุนเป็นวงกลม) และการละทิ้งตนเองและรวมเป็นหนึ่งกับพระเจ้า

Görgü Cemi

พิธีกรรมแห่งการรวมตัว(görgü cemi)เป็นพิธีการที่ซับซ้อนซึ่งมีการแบ่งงานที่หลากหลายให้กับผู้ดำรงตำแหน่งที่ผูกพันกันโดยภราดรนอกครอบครัว (müsahiplik)ซึ่งดำเนินการสร้างความสามัคคีและการบูรณาการภายใต้การนำของผู้นำทางจิตวิญญาณ(dede) .

เดม

ความรักของผู้สร้างที่มีต่อผู้สร้างและในทางกลับกันเป็นสัญลักษณ์ของพิธี Cemโดยใช้น้ำผลไม้และ / หรือไวน์แดง[ อ้างอิงจำเป็น ] [Dem]ซึ่งแสดงถึงความมึนเมาของคู่รักในความรัก ในระหว่างพิธีDemเป็นหนึ่งในสิบสองหน้าที่ของผู้เข้าร่วม (ดูด้านบน)

ซอเบท

เมื่อปิดพิธี Cem Dedeซึ่งเป็นผู้นำในพิธีจะเข้าร่วมการสนทนา(แชท)การสนทนานี้เรียกว่าsohbet

สิบสองบริการ

มีสิบสองบริการ ( ตุรกี : บน İki hizmet ) ดำเนินการโดยรัฐมนตรีทั้งสิบสองคนของเซม

  1. Dede: นี่คือผู้นำของ Cem ซึ่งเป็นตัวแทนของมูฮัมหมัดและอาลี เดเด้รับคำสารภาพจากผู้เข้าร่วมในตอนเริ่มพิธี นอกจากนี้เขายังเป็นผู้นำงานศพ Müsahiplik พิธีแต่งงานและเข้าสุหนัต สถานะของเดเดเป็นกรรมพันธุ์ และเขาจะต้องเป็นทายาทของอาลีและฟาติมา
  2. Rehber: ตำแหน่งนี้แสดงให้เห็นถึงฮู Rehber เป็นแนวทางสำหรับผู้ศรัทธาและทำงานอย่างใกล้ชิดกับ Dede ในชุมชน
  3. Gözcü: ตำแหน่งนี้แสดงให้เห็นถึงอาบู Dharr อัล เธอ/เขาเป็นผู้ช่วยของ Rehber เธอ/เขาเป็นผู้ดูแล Cem รับผิดชอบในการรักษาความสงบที่ซื่อสัตย์
  4. Çerağcı: ตำแหน่งนี้แสดงถึงJabir ibn Abd-Allahและเธอ / เขาเป็นผู้รักษาแสงที่รับผิดชอบในการรักษาแสงตามประเพณีที่ได้รับจากตะเกียงหรือเทียน
  5. Zakir: ตำแหน่งนี้แสดงให้เห็นถึงบิลัลอิบันอัล Harith เขา/เขาเล่นบักลามะและท่องเพลงและสวดมนต์
  6. Süpürgeci: ตำแหน่งนี้แสดงให้เห็นถึงซัลเปอร์เซีย เธอมีหน้าที่ทำความสะอาดโถง Cemevi และกวาดพรมตามสัญลักษณ์ระหว่าง Cem
  7. Meydancı: ตำแหน่งนี้แสดงให้เห็นถึงHudhayfah อิบันอัลเยเมน
  8. Niyazcı: ตำแหน่งนี้แสดงให้เห็นถึงมูฮัมหมัดอิบัน Maslamah มีหน้าที่แจกจ่ายภัตตาหารเพล
  9. İbrikçi: ตำแหน่งนี้แสดงถึง Kamber เขา/เธอมีหน้าที่ล้างมือของผู้เข้าร่วมประชุม
  10. Kapıcı: ตำแหน่งนี้แสดงถึง Ghulam Kaysan เธอมีหน้าที่เรียกผู้ศรัทธามาที่ Cem
  11. Peyikçi: ตำแหน่งนี้เป็นตัวแทนของ Amri Ayyari
  12. Sakacı: หมายถึงAmmar อิบัน Yasir รับผิดชอบการจ่ายน้ำเชอร์เบท(sharbat)นม ฯลฯ..

เทศกาล

10 Muharrem - เดอะวันอาชูรออ์ : Huseyn บินอาลีถูกฆ่าตายที่Kerbela ไว้ทุกข์ของ Muharramและความทรงจำของเหตุการณ์นี้โดยJafaris , Alevisและ Bektashis ร่วมกันในจักรวรรดิออตโต วาดโดยฟอสโตโซนาโร

อเลวิสเฉลิมฉลองและรำลึกถึงการกำเนิดของอาลี งานแต่งงานของเขากับฟาติมา การช่วยเหลือยูซุฟจากบ่อน้ำ และการสร้างโลกในวันนี้ มีการจัดพิธีการและโปรแกรมพิเศษต่างๆ

การไว้ทุกข์ของ Muharram

หลุมฝังศพของฮุสเซนที่บาลา

เดือนMuharramของชาวมุสลิมเริ่มต้น 20 วันหลังจากEid ul-Adha ( Kurban Bayramı ) อเลวิสถือศีลอดเป็นเวลาสิบสองวันแรก นี้เรียกว่า " เคิร์ด : Rojîyaซายน์ ", " ดิช : RojîyaMiherremê ", " ตุรกี : Muharrem Mâtemi ", " ตุรกี : Yas-I Muharrem " หรือ " ตุรกี : Mâtem Orucu " ( ไว้ทุกข์ของ Muharram )สิ้นสุดในเทศกาลAshura ( Aşure ) ซึ่งเป็นการระลึกถึงความพลีชีพของฮุสเซนที่บาลา การอดอาหารถูกทำลายด้วยอาหารจานพิเศษ (เรียกอีกอย่างว่าaşure ) ที่เตรียมจากผลไม้ ถั่ว และธัญพืชต่างๆ (มักมีสิบสองชนิด) หลายเหตุการณ์เกี่ยวข้องกับการเฉลิมฉลองนี้ รวมถึงการช่วยให้รอดของอาลี บินฮูเซน ลูกชายของฮูเซนจากการสังหารหมู่ที่กัรบะลาอ์ ซึ่งทำให้สายเลือดของครอบครัวมูฮัมหมัดดำเนินต่อไป

ฮิดิเรลเลซ

ขนาดเล็กเปอร์เซียภาพวาดเอลียาห์และอัล Khidr (A ขนาดเล็กรุ่นของเรื่องราวของพระศาสดา )

Hıdırellezยกย่องบุคคลลึกลับKhidr ( ตุรกี : Hızır ) ซึ่งบางครั้งระบุว่าเป็นElijah (Ilyas) และได้รับการกล่าวขานว่าดื่มน้ำแห่งชีวิต บางคนเชื่อว่า Khidr มาช่วยเหลือผู้ประสบภัยบนบก ในขณะที่เอลียาห์ช่วยเหลือผู้ที่อยู่ในทะเล และพบกันที่ต้นกุหลาบทุกเย็นของวันที่ 6 พฤษภาคม เทศกาลนี้ยังมีการเฉลิมฉลองในส่วนของคาบสมุทรบอลข่านโดยใช้ชื่อของ "Erdelez" ซึ่งมันตรงกับวันเดียวกันขณะที่Đurđevdanหรือวันเซนต์จอร์จ

Khidr ยังเป็นเกียรติกับรวดเร็วสามวันในช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ที่เรียกว่าHızır Orucu นอกเหนือจากการหลีกเลี่ยงความสะดวกสบายหรือความเพลิดเพลินใด ๆ แล้ว Alevis ยังงดอาหารและน้ำตลอดทั้งวันแม้ว่าพวกเขาจะดื่มของเหลวอื่นที่ไม่ใช่น้ำในตอนเย็น

โปรดทราบว่าวันที่ของวันหยุด Khidr อาจแตกต่างกันในหมู่ Alevis ซึ่งส่วนใหญ่ใช้ปฏิทินจันทรคติ แต่มีปฏิทินสุริยคติบางส่วน

มูซาฮิปลิก

Müsahiplik (ประมาณว่า "ความเป็นเพื่อน") เป็นความสัมพันธ์ตามพันธสัญญาระหว่างชายสองคนในวัยเดียวกัน โดยควรร่วมกับภรรยาของพวกเขา ในพิธีต่อหน้าโฉนด คู่บ่าวสาวให้คำมั่นสัญญาตลอดชีวิตในการดูแลความต้องการทางจิตวิญญาณ อารมณ์ และร่างกายของกันและกันและลูกๆ ของพวกเขา ความสัมพันธ์ระหว่างคู่สามีภรรยาที่ให้คำมั่นสัญญานี้อย่างน้อยก็แข็งแกร่งพอๆ กับญาติทางสายเลือด มากเสียจน müsahiplik มักถูกเรียกว่าภราดรภาพทางจิตวิญญาณ(manevi kardeşlik)ลูกของคู่สามีภรรยาที่ทำพันธสัญญาจะไม่แต่งงาน[46]

Krisztina Kehl-Bodrogi รายงานว่าTahtacıระบุmüsahiplikด้วยประตูแรก(şeriat)เนื่องจากพวกเขาถือว่าเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นสำหรับประตูที่สอง(tarikat)บรรดาผู้ที่ไปถึงประตูที่สาม(marifat , " gnosis ") จะต้องมีความสัมพันธ์แบบมูซาฮิปลิกมาอย่างน้อยสิบสองปี การเข้าประตูที่สามเป็นการทำลายความสัมพันธ์แบบมูซาฮิปลิก (ซึ่งไม่เช่นนั้นจะคงอยู่จนตาย) ในพิธีที่เรียกว่าออซ แวร์เม อายีนี ("พิธีสละตัวตน")

ค่าที่สอดคล้องกับประตูที่สอง (และจำเป็นต้องป้อนประตูที่สาม) คือâşinalık ("ความสนิทสนม" อาจเป็นกับพระเจ้า) ประตูที่สามเรียกว่าpeşinelik ; สำหรับประตูที่สี่(hâkikat , Ultimate Truth), cıngıldaşlıkหรือcengildeşlik (การแปลไม่แน่นอน) [47]

ประเพณีพื้นบ้าน

มันเป็นเรื่องธรรมดาประเพณี Alevi-สุหนี่เพื่อแจกจ่ายlokmaสาธารณชนในตุรกี

อาจมีการระบุแนวปฏิบัติพื้นบ้านจำนวนมาก แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่วิธีที่เฉพาะเจาะจงสำหรับ Alevis ในเรื่องนี้ นักวิชาการ Martin van Bruinessen ได้บันทึกป้ายจากกระทรวงศาสนาของตุรกี ที่ติดกับศาลเจ้าEyüp Sultanของอิสตันบูลซึ่งนำเสนอ

...รายการ 'ไสยศาสตร์' ที่ประกาศอย่างเด่นชัดว่าไม่ใช่อิสลามและน่ารังเกียจ เช่น การจุดเทียน หรือการวาง 'หินอธิษฐาน' ไว้ที่หลุมฝังศพ การผูกผ้าไว้กับศาลเจ้าหรือต้นไม้ด้านหน้า โยนเงินลงหลุมศพ ขอความช่วยเหลือจากผู้ตายโดยตรง เวียนรอบต้นไม้เจ็ดรอบในลานบ้าน หรือเอาหน้าชนกับกำแพงทุรกันดารเพื่อหวังการรักษาเหนือธรรมชาติ ผูกลูกปัดไว้ที่ศาลเจ้าแล้วคาดไว้ การสนับสนุนเหนือธรรมชาติจากพวกเขา การเสียสละไก่โต้งหรือไก่งวงเป็นคำสาบานต่อศาล รายการนี้น่าจะเป็นรายการของการปฏิบัติทั่วไปในท้องถิ่นที่หน่วยงานต้องการป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก[48]

การปฏิบัติอื่นที่คล้ายคลึงกันรวมถึงการจูบกรอบประตูห้องศักดิ์สิทธิ์ ไม่เหยียบธรณีประตูสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แสวงหาคำอธิษฐานจากหมอที่มีชื่อเสียง และทำโลกมาแบ่งปันกับผู้อื่น

ศิยรัตน์สู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์
สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ซิยะราช
หลุมฝังศพของอาบู Ayyub อัลซารีเป็นสถานที่ของZiyaratที่มัสยิดEyüpสุลต่านในEyüp , อิสตันบูล
สุสาน Karacaahmetในอิสตันบูล , ตุรกี

การแสดงZiyaratและdu'aที่หลุมฝังศพของเซนต์ส Alevi Bektashi-หรือPIRSเป็นเรื่องธรรมดามาก สถานที่ที่เข้าชมบ่อยที่สุดบางแห่ง ได้แก่ ศาลเจ้าของŞahkuluและKaracaahmet (ทั้งในอิสตันบูล ), Abdal Musa ( Antalya ), Battal Gazi ( Eskişehir ) งานเฉลิมฉลองประจำปีที่Hacıbektaş (16 สิงหาคม)และSivas ( Pir Sultan Abdal Kültür Etkinlikleri, 23–24 มิถุนายน).

ตรงกันข้ามกับความลับดั้งเดิมของพิธีกรรมCem งานกิจกรรมที่ศูนย์วัฒนธรรมและสถานที่เหล่านี้เปิดให้ประชาชนทั่วไปเข้าชม ในกรณีของการเฉลิมฉลอง Hacibektaşตั้งแต่ปี 1990 กระทรวงวัฒนธรรมของตุรกีได้เข้าควบคุมกิจกรรมต่างๆ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวและความรักชาติของตุรกีมากกว่าเรื่องจิตวิญญาณของ Alevi

เมืองอเลวิสบางแห่งเดินทางไปแสวงบุญที่ภูเขาและสถานที่ทางธรรมชาติอื่นๆ ที่เชื่อว่าเต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์

การให้ทาน

อะเลวิสถูกคาดหวังให้จ่ายซะกาตแต่ไม่ใช่ในความหมายดั้งเดิม-อิสลาม ค่อนข้างไม่มีการกำหนดสูตรหรือจำนวนเงินที่กำหนดสำหรับการบริจาคเพื่อการกุศลประจำปีตามที่ปรากฏในศาสนาอิสลามออร์โธดอกซ์ (2.5% ของทรัพย์สินที่สูงกว่าค่าขั้นต่ำที่กำหนด) แต่คาดว่าพวกเขาจะให้ 'ส่วนเกิน' ตามอัลกุรอานข้อ 2:219 วิธีการทั่วไปของการตักบาตร Alevi คือการบริจาคอาหาร (โดยเฉพาะสัตว์สังเวย) เพื่อแบ่งปันกับผู้บูชาและแขก นอกจากนี้ Alevis ยังบริจาคเงินเพื่อนำไปใช้ในการช่วยเหลือคนยากจน เพื่อสนับสนุนกิจกรรมทางศาสนา การศึกษา และวัฒนธรรมของศูนย์และองค์กรต่างๆ ของ Alevi (dergâh, vakıf, dernek)และมอบทุนการศึกษาสำหรับนักเรียน

สังคม

โครงสร้างความเป็นผู้นำ

ในทางตรงกันข้ามกับ Bektashi tariqaซึ่งเหมือน Sufi สั่งอื่น ๆ ที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานSilsila "ห่วงโซ่ริเริ่มหรือเชื้อสาย" ของครูและนักเรียนของพวกเขา, ผู้นำ Alevi ประสบความสำเร็จในบทบาทของพวกเขาบนพื้นฐานของการสืบเชื้อสายของครอบครัว บางทีสิบเปอร์เซ็นต์ของอเลวิสเป็นชนชั้นสูงทางศาสนาที่เรียกว่าocak "เตาไฟ" ซึ่งบ่งชี้ว่าสืบเชื้อสายมาจากอาลีและ/หรือนักบุญและวีรบุรุษคนอื่นๆ สมาชิกOcakเรียกว่าocakzade s หรือ "บุตรแห่งเตาไฟ" ระบบนี้จะเห็นได้ชัดว่าเกิดขึ้นกับวิดเปอร์เซีย

ผู้นำ Alevi จะเรียกว่านานัปการMurshid , pir , rehberหรือพพกลุ่มที่คิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นลำดับชั้น (เช่นเดียวกับใน Bektashi tariqa ) ไม่เห็นด้วยกับคำสั่งนี้ สุดท้ายนี้dede "ปู่" เป็นคำที่ต้องการโดยวรรณคดีวิชาการOcakzadeอาจบรรลุตำแหน่งของdedeบนพื้นฐานของการคัดเลือก (โดยพ่อจากท่ามกลางบุตรชายหลายคน) ลักษณะนิสัยและการเรียนรู้ ตรงกันข้ามกับสำนวนโวหารของ Alevi เกี่ยวกับความเท่าเทียมกันของเพศ โดยทั่วไปถือว่าผู้ชายเท่านั้นที่สามารถเติมเต็มบทบาทความเป็นผู้นำดังกล่าวได้

ตามเนื้อผ้าDedesไม่เพียงแต่เป็นผู้นำในพิธีกรรมเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้นำชุมชนของพวกเขา บ่อยครั้งร่วมกับบุคคลที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น เช่นağas (เจ้าของที่ดินรายใหญ่) ของภูมิภาคDersim พวกเขายังทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษาหรือมัก, ประธานศาลหมู่บ้านเรียกว่าDüşkünlük Meydani

สามัญ Alevi จะเป็นหนี้ความจงรักภักดีต่อเชื้อสายdedeโดยเฉพาะ(แต่ไม่ใช่คนอื่น ๆ ) บนพื้นฐานของความสัมพันธ์ในครอบครัวหรือหมู่บ้านที่มีอยู่ก่อน บางคนตกอยู่ภายใต้อำนาจของ Bektashi dargah (บ้านพัก)

ภายหลังการเปลี่ยนแปลงของเมืองในศตวรรษที่ 20 (ซึ่งทำให้แรงงานรุ่นเยาว์ออกจากหมู่บ้าน) และอิทธิพลของสังคมนิยม (ซึ่งมองดูDedesด้วยความสงสัย) ลำดับชั้นแบบเก่าได้พังทลายลงเป็นส่วนใหญ่ ตอนนี้Dedesจำนวนมากได้รับเงินเดือนจากศูนย์วัฒนธรรม Alevi ซึ่งอาจอยู่ภายใต้บทบาทของพวกเขา ศูนย์ดังกล่าวไม่ได้นำเสนอธุรกิจชุมชนหรือการไตร่ตรองอีกต่อไป เช่น พิธีกรรมการปรองดองแบบเก่า แต่เน้นการแสดงดนตรีและการเต้นรำเพื่อยกเว้นสิ่งเหล่านี้ (49)บัดนี้ได้รับการติดต่อจาก Dedes ด้วยความสมัครใจ และบทบาทของพวกเขาก็ถูกจำกัดขอบเขตมากขึ้น – จำกัดเฉพาะพิธีกรรมทางศาสนา การวิจัย และการให้คำแนะนำ

อาลี , ฮะซันและฮูในสุเหร่าโซเฟีย
อาลีอิบันอาบูลิบ (ขวา) และอิบันอาลีฮู (ซ้าย) meddalions ในสุเหร่าโซเฟีย
Hasan ibn Ali meddalion ในสุเหร่าโซเฟีย

ตำแหน่งของผู้หญิง

ตามที่ John Shindeldecker "Alevis ภูมิใจที่ได้ชี้ให้เห็นว่าพวกเขาเป็นคู่สมรสคนเดียวผู้หญิง Alevi ได้รับการสนับสนุนให้ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และผู้หญิง Alevi มีอิสระที่จะประกอบอาชีพใดก็ได้ที่พวกเขาเลือก" [50]

ความสัมพันธ์กับกลุ่มมุสลิมอื่นๆ

อเลวิสจัดเป็นนิกายหนึ่งของชีอะห์อิสลาม[51]ขณะที่อเลวิสยอมรับความเชื่อสิบสองชีอะเกี่ยวกับอาลีและอิหม่ามทั้งสิบสอง และอยาตอลเลาะห์ รูฮอลเลาะห์โคมัยนีได้กำหนดให้อเลวิสเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มชีอะห์ในปี 1970 [16]อย่างไรก็ตามปรัชญา Alevi ประเพณีและพิธีกรรมที่มีประเมินที่แตกต่างกันกว่าหลักดั้งเดิมJa'fari - Twelver ชีอะฮ์ตามที่ชาวมุสลิมชิดั้งเดิมมากขึ้น Alevis มีการระบุว่าเป็น" Batiniyya " กลุ่มตั้งแต่ Alevis สรรเสริญอาลีเกินกว่าสิ่งที่สำคัญชิมุสลิมคาดหวัง จากคำกล่าวของอเลวิส อาลีและมูฮัมหมัดเปรียบเสมือนเหรียญสองด้านหรือด้านของแอปเปิล

องค์ประกอบ Sufi ใน Alevism

แม้จะมีการปฐมนิเทศชีอีเป็นหลัก แต่ภาษาลึกลับของ Aleviness ส่วนใหญ่ได้รับแรงบันดาลใจจากประเพณีของ Sufi ตัวอย่างเช่น แนวความคิดของอเลวีเกี่ยวกับพระเจ้าได้มาจากปรัชญาของอิบนุ อราบีและเกี่ยวข้องกับสายโซ่แห่งการปลดปล่อยจากพระเจ้า ไปสู่มนุษย์ฝ่ายวิญญาณ มนุษย์บนโลก สัตว์ พืช และแร่ธาตุ เป้าหมายของชีวิตฝ่ายวิญญาณคือการเดินไปตามเส้นทางนี้ในทิศทางตรงกันข้าม เพื่อรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้า หรือHaqq (ความจริง ความจริง) จากมุมมองสูงสุด ทั้งหมดคือพระเจ้า (ดูWahdat-ul-Wujood ) Alevis ชื่นชมMansur Al-Hallajซึ่งเป็น Sufi ในศตวรรษที่ 10 ซึ่งถูกกล่าวหาว่าหมิ่นประมาทและถูกประหารชีวิตในกรุงแบกแดดเพราะกล่าวว่า "ฉันคือความจริง" ( Ana al-Haqq)).

มีความตึงเครียดระหว่างประเพณีพื้นบ้าน Aleviness และคำสั่ง Bektashi ซึ่งเป็นคำสั่งของ Sufi ที่ตั้งอยู่บนความเชื่อของ Alevi [52]ในชุมชนตุรกีบางแห่ง คำสั่ง Sufi อื่นๆ (ที่Halveti - JerrahiและRifa'iบางส่วน) ได้รวมอิทธิพลของ Alevi เข้าด้วยกัน

ความสัมพันธ์กับชาวซุนนีส่วนใหญ่

The relationship between Alevis and Sunnis is one of mutual suspicion and prejudice dating back to the Ottoman period. Hundreds of Alevis were murdered in sectarian violence in the years that preceded the 1980 coup, and as late as the 1990s dozens were killed with impunity.[4] While pogroms have not occurred since then, Erdogan has declared “a cemevi is not a place of worship, it is a center for cultural activities. Muslims should only have one place of worship.”[4]

Alevis claim that they have been subject to intolerant Sunni "nationalism" that has been unwilling to recognize Alevi "uniqueness."[53]

History

Alevism and Shiat-ul-Ali

Alevis have been victims of pogroms during both Ottoman times and under the Turkish republic up until the 1990.[4][54][55]

Seljuk period

During the great Turkish expansion from Central Asia into Iran and Anatolia in the Seljuk period (11–12th centuries), Turkmen nomad tribes accepted a Sufi and pro-Ali form of Islam that co-existed with some of their pre-Islamic customs. Their conversion to Islam in this period was achieved largely through the efforts not of textual scholars (ulema) expounding the finer points of Koranic exegesis and shari‘a law, but by charismatic Sufi dervishes whose cult of Muslim saint worship, mystical divination and millenarianism spoke more directly to the steppe mindset. These tribes dominated Anatolia for centuries with their religious warriors (ghazi) spearheading the drive against Byzantines and Crusaders.[56]

Ottoman period

As in Khorasan and West Asia before, the Turkmens who spearheaded the Ottomans’ drive into the Balkans and West Asia were more inspired by a vaguely Shiite folk Islam than by formal religion. Many times, Ottoman campaigns were accompanied or guided by Bektaşi dervishes, spiritual heirs of the 13th century Sufi saint Haji Bektash Veli, himself a native of Khorasan. After the conquest of Constantinople in 1453, the Ottoman state became increasingly determined to assert its fiscal but also its juridical and political control over the farthest reaches of the Empire. The resulting Qizilbash revolts, a series of millenarian anti-state uprisings by the heterodox Turkmen population of Anatolia that culminated in the establishment of a militantly Shiite rival state in neighbouring Iran.[56] The Ottoman Empire later proclaimed themselves its defenders against the Safavid Shia state and related sects. This created a gap between the Sunni Ottoman ruling elite and the Alevi Anatolian population. Anatolia became a battlefield between Safavids and Ottomans, each determined to include it in their empire.

Republic

According to Eren Sarı, Alevi saw Kemal Atatürk as a Mahdi "savior sent to save them from the Sunni Ottoman yoke".[38] However, pogroms against Alevi did not cease after the establishment of Atatürk's republic. In attacks against leftists in the 1970s, ultranationalists and reactionaries killed many Alevis. Malatya in 1978, Maraş in 1979, and Çorum in 1980 witnessed the murder of hundreds of Alevis, the torching of hundreds of homes, and lootings.[54][55]

When he came to power in 2003, then Prime Minister Recep Tayyip Erdogan initially promised to strengthen the rights of minorities. In 2007 he began an “Alevi opening,” and has protected Alevi from massacres.[4] But the Erdogan government also emphasizes the teaching of Sunni doctrine in public schools,[4] has placed few Alevis in government positions such as governor or police chief; and while it spends large sums for the construction of Sunni mosques, refuses to classify cemevis as official places of worship, let alone pay for their construction.[4] In October 2013, tens of thousands of Alevis protested the lack of Alevi rights in a series of reforms introduced by Erdoğan.[57] In 2015 a cemevi was confiscated and repurposed as a mosque, despite the presence of another mosque a few hundred metres away.[4] In 2016 the European Court of Human Rights (ECHR) found that Alevis in Turkey "were subjected to a difference in treatment for which there was no objective and reasonable justification."[58]

Demographics

Distribution of Alevi population in Turkey. Red = Anatolian Alevis (Turks, Kurmanjis and Zazas). Dark red = Alawites (Arabs) in Southern Turkey.

Most Alevi live in Turkey, where they are a minority and Sunni Muslims the majority. The size of the Alevi population is likewise disputed, but most estimates place them somewhere between 8 and 10 million people or about 10% of the population.[59][60] Estimates of the percentage of Turkey's population that are Alevi include between 10 and 15%.[61] Scattered minorities live in Bulgaria, Cyprus, the Caucasus, Greece, Iran and the Turkish diaspora.[62]

Most Alevis come from Kizilbash or Bektashi origin, according to Minorityrights.org. The Alevis (Kizilbash) are traditionally predominantly rural and acquire identity by parentage. Bektashis, however, are predominantly urban, and formally claim that membership is open to any Muslim. The groups are separately organized, but subscribe to "virtually the same system of beliefs".[61]

Population estimates

The Alevi population has been estimated as follows:

  • 12,521,000 according to Sabahat Akkiraz, an MP from CHP.[63]
  • "approx. 15 million..." —Krisztina Kehl-Bodrogi.[64]
  • In Turkey, 15% of Turkey's population (approx. 10.6 million) — Shankland (2006).[65]
  • 20 to 25 million according to Minority Rights Group.[66]
  • There is a native 3,000 Alevi community in Western Thrace, Greece.[67]
The founder of the Bektashiyyah Sufi order Hacı Bektaş-ı Veli (Ḥājjī Baktāsh Walī), a murid of Malāmatī-Qalāndārī Sheikh Qutb ad-Dīn Haydar, who introduced the Ahmad Yasavi's doctrine of "Four Doors and Forty Stending" into his tariqah.

Social groups

A Turkish scholar working in France has distinguished four main groups among contemporary Alevis, which cautiously show their distinctive features in modern Turkey.[73]

Calligraphic hat in Alevi-Bektashism.
The first group, who form majority of the Alevi population regard themselves as true Muslims and are prepared to cooperate with the state. It adheres to the way of Jafar as-Sadiq, the Sixth Imam of Shia Islam. This groups, concept of God is the same as Orthodox Islam, and like their Shia counterparts they reject the first three chosen Caliphs, whom Sunni accept as legitimate, and accept only Ali as the actual and true Caliph.[73]
The second group, which has the second most following among Alevis, are said to be under the active influence of the official Iranian Shia and to be confirmed adherents of the Twelver branch of Shia Islam and they reject the teachings of Bektashism Tariqa. They follow the Ja'fari jurisprudence and oppose secular state power.[73]
The third group a minority belief held by the Alevis is mainly represented by people who belong to the political left and presumed the Aleviness just as an outlook on the individual human life rather than a religious conviction by persistently renouncing the ties of the Batiniyya-Alevism with Twelver political branch of Shia Islam. The followers of this congregation, who later turned out to be the very stern defenders of Erdoğan Çınar, hold ritual unions of a religious character and have established cultural associations named after Pir Sultan Abdal as well. According to their philosophy, human being should enjoy a central role reminiscent of the doctrine of Khurramites, and as illustrated by Hurufi phrase of God is Man quoted above in the context of the Trinity.[73]
The fourth[citation needed]who adopted some aspirations of Christian mysticism, is more directed towards heterodox mysticism and stands closer to the Hajji Bektashi Brotherhood. According to the philosophy developed by this congregation, Christian mystic St Francis of Assisi and Hindu Mahatma Gandhi are supposedly considered better believers of God than many Muslims.[73]

Influences of the Muslim sects on the Alevī faith throughout Anatolia and the Balkans

The influences of the Muslim sects on the Alevī faith throughout Anatolia and the Balkans
The schematic history of the development of the Imāmī-Alevism
Malāmat’īyyahPolytheismIslam
BuddhismHinduismTengriismKharijitesShiʿismTasawwufSunni[74]
AnimismShaman’īyyahTotemismBatin’īyyahShiʿaGhulatHanafiMalikiShafi'iHanbaliẒāhirī
Qālandar’īyyahWafā’īyyahQāddāh’īyyahIsmā‘īl’īyyahIthnā‘āshar’īyyahZu al-NūnIbn AdhamAsh-ShādhilīAbu al-Najib
Ishaq’īyyah[75]Nezār’īyyahIsmā‘īl’i`Shi'aZaid’īyyahSaba’īyyahBastāmīShādhilī’yyahSuhraward’īyyah
Bābā’īyyah[75]Sābbāh’īyyahMustā‘līyyahDa‘ī al-kabīrSevenersQarmatiansKharaqānīAbu Hafs Umar
Yassaw’īyyah Tariqa Alamut StateTurkestan AlevismNāsir KhusrawThe Twelve Imams[76]Kaysān’īyyahSahl al-TūstārīArslan BabaYusūf Hamadānī
Anatolian AlevismAlāvidsDā’ī Kabīr al-Nāṣir li’l-HaqqSāfav’īyyah TariqaBūʿmūslim’īyyahMansur Al-HallajAhmed-i YassawiAbd’ūl`Khaliq GajadwaniAbd’ūl`Qadir Gilani
Haydār’īyyah TariqaSāfavidsShāh IsmāʿīlShaykh HaydarTwelver`Shi'aIshaq al-Turk’īyyahFażlu l-Lāh Astar`ĀbādīNāqshband’īyyah TariqaQādir’īyyah TariqaSheikh’ūl`Akbar Ibn ʿArabī
Sāfav’īyyah-KızılbaşBābak’īyyahKhurrām’īyyahMukannaʿīyyahSunbādh’īyyahHurūf’īyyah[77] TariqaZāhed’īyyah TariqaAkbar’īyyah Sūfīsm
Hājjı BektshQizilbash[78]Kul NesîmîPir SultanGül BabaBalım SultanNāsīmīKhālwat’īyyahWāhdat’ūl`Wūjood
Yunus EmreAbdal MūsāKaygusuz AbdalBaktāsh’īyyah TariqaBaktāshi folk religion[79]Bāyrām’īyyah TariqaHacı Bayram-ı Veli

Bektashi

The Bektashiyyah is a Shia Sufi order founded in the 13th century by Haji Bektash Veli, a dervish who escaped Central Asia and found refuge with the Seljuks in Anatolia at the time of the Mongol invasions (1219–23). This order gained a great following in rural areas and it later developed in two branches: the Celebi clan, who claimed to be physical descendants of Haji Bektash Veli, were called Bel evladları (children of the loins), and became the hereditary spiritual leaders of the rural Alevis; and the Babağan, those faithful to the path (yol evladları – children of the way) who dominated the official Bektashi Sufi order with its elected leadership.[37]

Wahdat al-Mawjud

Four Spiritual Stations in Bektashiyyah: Sharia, tariqa, haqiqa, and the fourth station, marifa, which is considered "unseen", is actually the center of the haqiqa region. Marifa is the essence of all four stations.

Bektashism places much emphasis on the concept of Wahdat al-Mawjud وحدة الوجود, the "Unity of Being" that was formulated by Ibn Arabi. Bektashism is also heavily permeated with Shiite concepts, such as the marked veneration of Ali, the Twelve Imams, and the ritual commemoration of Ashurah marking the Battle of Karbala. The old Persian holiday of Nowruz is celebrated by Bektashis as Imam Ali's birthday.

In keeping with the central belief of Wahdat Al-Mawjud the Bektashi see reality contained in Haqq-Muhammad-Ali, a single unified entity. Bektashi do not consider this a form of trinity. There are many other practices and ceremonies that share similarity with other faiths, such as a ritual meal (muhabbet) and yearly confession of sins to a baba (magfirat-i zunub مغفرة الذنوب). Bektashis base their practices and rituals on their non-orthodox and mystical interpretation and understanding of the Qur'an and the prophetic practice (Sunnah). They have no written doctrine specific to them, thus rules and rituals may differ depending on under whose influence one has been taught. Bektashis generally revere Sufi mystics outside of their own order, such as Ibn Arabi, Al-Ghazali and Jelalludin Rumi who are close in spirit to them.

Batiniyya and Ismailism

Cenotaph for the Bektashi dervish Gül Baba at his türbe in Buda.

Bektashis hold that the Qur'an has two levels of meaning: an outer (Zāher ظاهر) and an inner (bāṭen باطن).[5] They hold the latter to be superior and eternal and this is reflected in their understanding of both the universe and humanity, which is a view that can also be found in Ismailism and Batiniyya.[31]

Bektashism is also initiatic and members must traverse various levels or ranks as they progress along the spiritual path to the Reality. First level members are called aşıks عاشق. They are those who, while not having taken initiation into the order, are nevertheless drawn to it. Following initiation (called nasip) one becomes a mühip محب. After some time as a mühip, one can take further vows and become a dervish. The next level above dervish is that of baba. The baba (lit. father) is considered to be the head of a tekke and qualified to give spiritual guidance (irshad إرشاد). Above the baba is the rank of halife-baba (or dede, grandfather). Traditionally there were twelve of these, the most senior being the "dedebaba" (great-grandfather). The dedebaba was considered to be the highest ranking authority in the Bektashi Order. Traditionally the residence of the dedebaba was the Pir Evi (The Saint's Home) which was located in the shrine of Hajji Bektash Wali in the central Anatolian town of Hacıbektaş (Solucakarahüyük).

Shah Ismail I, the Sheikh of the Safavi tariqa, founder of the Safavid Dynasty of Iran, of Kurdish ethnicity, and the Commander-in-chief of the Kızılbaş armies.

Qizilbash

The Qizilbash (red-heads) were Turkmen tribes who adhered to the Safavid Sufi Order, whose Sheikhs claimed descent from Ali. Under Isma`il (d. 1524) they became dominant in Eastern Anatolia and conquered Azerbaijan with its capital Tabriz, where Isma`il named himself Shah in 1501 and went on to conquer all of Iran. His missionaries spread a message of revolt against the Sunni Ottomans in Anatolia, claiming that Isma`il was the awaited mahdi (messiah), and Anatolia became the scene of protracted warfare between Ottomans and Safavids.[37]

Qizilbash doctrine: Kızılbaşlık

Qizilbash and Bektashi tariqah shared common religious beliefs and practices becoming intermingled as Alevis in spite of many local variations. Isolated from both the Sunni Ottomans and the Twelver Shi`a Safavids, Qizilbash and Bektashi developed traditions, practices, and doctrines by the early 17th century which marked them as a closed autonomous religious community. As a result of the immense pressures to conform to Sunni Islam, all members of Alevism developed a tradition of opposition (ibāḥa) to all forms of external religion.[37]

The doctrine of Qizilbashism is well explained in the following poem written by the Shaykh of Safaviyya tariqah Ismail I:

من داها نسنه بيلمه زه م / Mən daha nəsnə bilməzəm, // I don't know any other object,

آللاه بير محممد على́دير / Allah bir Məhəmməd Əlidir. // Allah is unique Muhammad-Ali.

اؤزوم غوربتده سالمازام / Özüm qürbəttə salmazam, // I can't let out my own essence to places far from my homeland,

آللاه بير محممد على́دير / Allah bir Məhəmməd Əlidir. // Allah is unique Muhammad-Ali.

اونلار بيردير، بير اولوبدور / Onlar birdir, bir olubdur, // They are unique, a single one, i.e. Haqq-Muhammad-Ali,

يئردن گؤيه نور اولوبدور / Yerdən göyə nur olubdur, // It's a nūr from Earth to Sky,

دؤرد گوشه ده سيرر اولوبدور، / Dörd guşədə sirr olubdur, // It's a mysterious occult secret in every corner of the square,

آللاه بير محممد على́دير / Allah bir Məhəmməd Əlidir. // Allah is unique Muhammad-Ali.

ختايى بو يولدا سردير / Xətai bu yolda sirdir, // Khatai in this tariqah is a mysterious occult secret,

سرين وئره نلر ده اردير / Sirrin verənlər də ərdir, // Those reveal their own secret are private as well,

آيدا سيردير، گونده نوردور / Ayda sirdir, gündə nurdur, // Secret on Moon, nūr on Sun,

آللاه بير محممد على́دير / Allah bir Məhəmməd Əlidir. // Allah is unique Muhammad-Ali.

The lines of poetry above may easily be judged as an act of "Shirk" (polytheism) by the Sunni Ulama, but they have a bāṭenī[5] taʾwīl (inner explanation) in Qizilbashism.

See also

References

  1. ^ Gültekin, Ahmet Kerim (2019), Kurdish Alevism: Creating New Ways of Practicing the Religion (PDF), University of Leipzig, p. 10
  2. ^ "The Alevis". www.guidetomuslimdiversity.com.au. Archived from the original on 2017-03-25. Retrieved 2017-07-27.
  3. ^ a b c "BEKTĀŠĪYA". Archived from the original on 17 May 2015. Retrieved 5 March 2015.
  4. ^ a b c d e f g h i j KINGSLEY, PATRICK (22 July 2017). "Turkey's Alevis, a Muslim Minority, Fear a Policy of Denying Their Existence". New York Times. Retrieved 27 July 2017.
  5. ^ a b c d e Radtke, B. "Bāṭen". Encyclopedia Iranica. Retrieved 9 July 2014.
  6. ^ https://minorityrights.org/minorities/alevis/
  7. ^ Barkey, Henri J. (2000). Turkey's Kurdish Question. Rowman & Littlefield Publishers. p. 67. ISBN 9780585177731.
  8. ^ Özyürek, Esra (2009). ""The Light of the Alevi Fire Was Lit in Germany and then Spread to Turkey": A Transnational Debate on the Boundaries of Islam". Turkish Studies: 237. ISSN 1468-3849.
  9. ^ Dressler, Markus (2008). "Alevīs". In Fleet, Kate; Krämer, Gudrun; Matringe, Denis; Nawas, John; Rowson, Everett (eds.). Encyclopaedia of Islam, THREE. Brill Online. ISSN 1873-9830.
  10. ^ Gezik, Erdal (2021). "The Kurdish Alevis: The Followers of the Path of Truth". In Bozarslan, Hamit (ed.). The Cambridge History of the Kurds. Cambridge University Press. p. 562. doi:10.1017/9781108623711.026. S2CID 235541104.
  11. ^ Wakamatsu, Hiroki (2013). "Veneration of the Sacred or Regeneration of the Religious: An Analysis of Saints and the Popular Beliefs of Kurdish Alevis". 上智アジア学. Sophia University. 31: 12.
  12. ^ Dressler, Markus (2008). "Alevīs". In Fleet, Kate; Krämer, Gudrun; Matringe, Denis; Nawas, John; Rowson, Everett (eds.). Encyclopaedia of Islam, THREE. Brill Online. ISSN 1873-9830.
  13. ^ a b c Jorgen S Nielsen Muslim Political Participation in Europe Edinburgh University Press 2013 ISBN 978-0-748-67753-5 page 255
  14. ^ a b Rasim Ösgür Dönmez, Fazilet Ahu Özmen Gendered Identities: Criticizing Patriarchy in Turkey Lexington Books 2013 ISBN 978-0-739-17563-7 page 150
  15. ^ "Excerpts from Baba Rexheb's The Mysticism of Islam & Bektashism – The Bektashi Order of Dervishes". Archived from the original on 28 February 2015. Retrieved 5 March 2015.
  16. ^ a b c Nasr, V: "The Shia Revival," page 1. Norton, W. W. & Company, Inc, 2006
  17. ^ a b Cagaptay, Soner (17 April 2012). "Are Syrian Alawites and Turkish Alevis the same?". CNN. Retrieved 2017-07-28.
  18. ^ a b c Hande Sözer Managing Invisibility: Dissimulation and Identity Maintenance among Alevi Bulgarian Turks BRILL 2014 ISBN 978-9-004-27919-3 page 114
  19. ^ Tord Olsson, Elisabeth Ozdalga, Catharina Raudvere Alevi Identity: Cultural, Religious and Social Perspectives Tord Olsson, Elisabeth Ozdalga, Catharina Raudvere ISBN 978-1-135-79725-6 page 25
  20. ^ These and many other quotations may be found in John Shindeldecker's Turkish Alevis Today.
  21. ^ Aksu, İbrahim. "Differences & Similarities Between Anatolian Alevis & Arab Alawites: Comparative Study on Beliefs and Practices". www.academia.edu.
  22. ^ a b Alevi Hafızasını Tanımlamak: Geçmiş ve Tarih Arasında. (2016). (n.p.): İletişim Yayınları.
  23. ^ Tord Olsson, Elisabeth Ozdalga, Catharina Raudvere Alevi Identity: Cultural, Religious and Social Perspectives Tord Olsson, Elisabeth Ozdalga, Catharina Raudvere ISBN 978-1-135-79725-6 page 72
  24. ^ Shindeldecker, John. "Turkish Alevis Today". www.alevibektasi.eu.
  25. ^ Handan Aksünger Jenseits des Schweigegebots: Alevitische Migrantenselbstorganisationen und zivilgesellschaftliche Integration in Deutschland und den Niederlanden Waxmann Verlag 2013 ISBN 978-3-830-97883-1 page 83-84 (German)
  26. ^ "Aleviliğin doğuş yeri Anadolu değildir". Alevi İslam Din Hizmetleri Başkanlığı. Retrieved 5 March 2015.
  27. ^ Alevi-Islam Religious Services – The message of İzzettin Doğan, Zafer Mah. Ahmet Yesevi Cad. No: 290, Yenibosna / Istanbul, Turkey.
  28. ^ Powell, Russell (2016). Shariʿa in the Secular State: Evolving Meanings of Islamic Jurisprudence in . Routledge. p. 35. ISBN 9781317055693. Retrieved 27 July 2017.
  29. ^ "Muhammad ibn Āliyy’ūl Cillī aqidah" of "Maymūn ibn Abu’l-Qāsim Sulaiman ibn Ahmad ibn at-Tabarānī fiqh" (Sūlaiman Affandy, Al-Bākūrat’ūs Sūlaiman’īyyah – Family tree of the Nusayri Tariqat, pp. 14–15, Beirut, 1873.)
  30. ^ Both Muhammad ibn Āliyy’ūl Cillī and Maymūn ibn Abu’l-Qāsim’at-Tabarānī were the murids of Al-Khaṣībī, the founder of the Nusayri tariqat.
  31. ^ a b c Halm, H. "BĀṬENĪYA". Encyclopedia Iranica. Retrieved 1 May 2015.
  32. ^ "Abu'l-Khāttāb Asadī". Retrieved 5 March 2015.
  33. ^ "ḴAṬṬĀBIYA". Retrieved 5 March 2015.
  34. ^ "ʿABDALLĀH B. MAYMŪN AL-QADDĀḤ". Archived from the original on 2018-05-16. Retrieved 5 March 2015.
  35. ^ Roger M. Savory (ref. Abdülbaki Gölpinarli), Encyclopaedia of Islam, "Kizil-Bash", Online Edition 2005
  36. ^ Öztürk, Yaşar Nuri, En-el Hak İsyanı (The Anal Haq Rebellion) – Hallâc-ı Mansûr (Darağacında Miraç – Miraç on Gallows), Vol 1 and 2, Yeni Boyut, 2011.
  37. ^ a b c d e "The Alevi of Anatolia". angelfire.com. Archived from the original on 23 April 2012. Retrieved 27 June 2014.
  38. ^ a b Sarı, Eren (2017). The Alevi Of Anatolia: During the great Turkish expansion from Central Asia . noktaekitap. p. 16. Retrieved 27 July 2017.
  39. ^ { Aringberg-Laanatza, Marianne. “Alevis in Turkey–Alawites in Syria: Similarities and Differences.” In Alevi Identity: Cultural, Religious and Social Perspectives. Edited by Tord Olsson, Elisabeth Özdalga, and Catharina Raudvere, 181–199. Richmond, UK: Curzon, 1998.}
  40. ^ Gettleman, Jeffrey (2012-08-04). "Turkish Alawites Fear Spillover of Violence From Syria". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved 2017-07-28.
  41. ^ Jones, Dorian (22 March 2012). "Alevi Turks concerned for Alawi 'cousins' in Syria | Globalization | DW |". Deutsche Welle. Retrieved 2017-07-28.
  42. ^ van Bruinessen, Martin (c. 1995). "Kurds, Turks, and the Alevi Revival in Turkey". islam.uga.edu. Archived from the original on 2014-05-12. Retrieved 2017-07-31.
  43. ^ Also see, Öztürk, ibid, pp. 78–81. In the old days, marrying a Sunni [Yezide kuşak çözmek] was also accepted as an offense that led to the state of düşkün. See Alevi Buyruks
  44. ^ Kristina Kehl-Bordrogi reports this among the Tahtacı. See her article "The significance of müsahiplik among the Alevis" in Synchronistic Religious Communities in the Near East (co-edited by her, with B. Kellner-Heinkele & A. Otter-Beaujean), Brill 1997, p. 131 ff.
  45. ^ Farooq, Umar. "Turkey's Alevis beholden to politics". www.aljazeera.com.
  46. ^ Krisztina Kehl-Bodrogi. 1988. Die Kizilbash/Aleviten, pp. 182–204.
  47. ^ See again "The significance of müsahiplik among the Alevis" in Synchronistic Religious Communities in the Near East (co-edited by her, with B. Kellner-Heinkele & A. Otter-Beaujean), Brill 1997, p. 131 ff.
  48. ^ Religious practices in the Turco-Iranian World, 2005.
  49. ^ See Martin Stokes' study.
  50. ^ Flows, Capital. "Religious Diversity And The Alevi Struggle For Equality In Turkey". Forbes. Retrieved 2020-01-01.
  51. ^ Miller, Tracy, ed. (October 2009). "Mapping the Global Muslim Population: A Report on the Size and Distribution of the World's Muslim Population, Pew Research Center" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2009-10-10. Retrieved 2009-10-08.
  52. ^ Ataseven, I: "The Alevi-Bektasi Legacy: Problems of Acquisition and Explanation", page 1. Coronet Books Inc, 1997
  53. ^ Karin Vorhoff. 1995. Zwischen Glaube, Nation und neuer Gemeinschaft: Alevitische Identitat in der Türkei der Gegenwart, pp. 95–96.
  54. ^ a b "Pir Sultan Abdal Monument and Festival". memorializeturkey.com. Archived from the original on 14 July 2014. Retrieved 27 June 2014.
  55. ^ a b Rana Birden Çorbacıoğlu, Zeynep Alemdar. "ALEVIS AND THE TURKISH STATE" (PDF). turkishpolicy.com. Retrieved 27 June 2014.
  56. ^ a b https://ebookshia.com/upload/bookFiles/656/شيعه_لبنان_زير_سلطه_عثماني.PDF
  57. ^ "Alevism". Harvard Divinity School Religious Literacy Project. Archived from the original on 2019-03-20. Retrieved 2017-07-31.
  58. ^ Hallam, Mark (26 April 2016). "Turkey discriminates against Alevi faith, ECHR rules". DW. Retrieved 31 July 2017.
  59. ^ "Turkey: International Religious Freedom Report 2007". State.gov. Retrieved 9 August 2011.
  60. ^ "Turkey's Alevi strive for recognition". Asia Times Online. 18 February 2010. Archived from the original on 22 February 2010. Retrieved 9 August 2011.CS1 maint: unfit URL (link)
  61. ^ a b "Turkey – Alevis". World Directory of Minorities and Indigenous Peoples. Retrieved 27 July 2017.
  62. ^ Massicard, Elise (2012-10-12). The Alevis in Turkey and Europe: Identity and Managing Territorial Diversity. googlebooks.com. ISBN 9781136277986. Retrieved 5 June 2014.
  63. ^ "Sabahat Akkiraz'dan Alevi raporu". haber.sol.org.tr. Retrieved 25 June 2014.
  64. ^ From the introduction of Syncretistic Religious Communities in the Near East edited by her, B. Kellner-Heinkele, & A. Otter-Beaujean. Leiden: Brill, 1997.
  65. ^ Structure and Function in Turkish Society. Isis Press, 2006, p. 81.
  66. ^ "Alevis". Minority Rights Group. Retrieved 2021-02-22.
  67. ^ Μποζανίνου Τάνια. "ΤΟ ΒΗΜΑ – Αλεβίτες, οι άγνωστοι "συγγενείς" μας – κόσμος". Tovima.gr. Retrieved 2012-11-22.
  68. ^ Louie, Kam (2008). The Cambridge Companion to Modern Chinese Culture. Cambridge_University_Press. p. 114. ISBN 978-0521863223.
  69. ^ Starr, S. Frederick (2004). Xinjiang: China's Muslim Borderland: China's Muslim Borderland. Routledge. p. 303. ISBN 978-0765613189.
  70. ^ "Mummy dearest : questions of identity in modern and ancient Xinjiang Uyghur Autonomous Region". Alyssa Christine Bader Whitman_College p31. 9 May 2012. Retrieved 19 November 2020.
  71. ^ Johanson, Lars (2001). "Discoveries on the Turkic Linguistic Map" (PDF). 5. Stockholm: Swedish Research Institute in Istanbul: 21–22. Cite journal requires |journal= (help)
  72. ^ Minahan, James B. (2014). Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia. ABC-CLIO. pp. 14–15. ISBN 9781610690188.
  73. ^ a b c d e Bilici, F: "The Function of Alevi-Bektashi Theology in Modern Turkey", seminar. Swedish Research Institute, 1996
  74. ^ Balcıoğlu, Tahir Harimî, Türk Tarihinde Mezhep Cereyanları – The course of madhhab events in Turkish history, (Preface and notes by Hilmi Ziya Ülken), Ahmet Sait Press, 271 pages, Kanaat Publications, Istanbul, 1940. (in Turkish)
  75. ^ a b Ocak, Ahmet Yaşar XII yüzyılda Anadolu'da Babâîler İsyânı – Babai Revolt in Anatolia in the Twelfth Century, pages 83–89, Istanbul, 1980. (in Turkish)
  76. ^ "Encyclopaedia of Islam of the Foundation of the Presidency of Religious Affairs," Volume 4, pages 373–374, Istanbul, 1991.
  77. ^ Balcıoğlu, Tahir Harimî, Türk Tarihinde Mezhep Cereyanları – The course of madhhab events in Turkish history – Two crucial front in Anatolian Shiism: The fundamental Islamic theology of the Hurufiyya madhhab, (Preface and notes by Hilmi Ziya Ülken), Ahmet Sait Press, page 198, Kanaat Publications, Istanbul, 1940. (in Turkish)
  78. ^ According to Turkish scholar, researcher, author and tariqa expert Abdülbaki Gölpınarlı, "Qizilbashs" ("Red-Heads") of the 16th century – a religious and political movement in Azerbaijan that helped to establish the Safavid dynasty – were nothing but "spiritual descendants of the Khurramites". Source: Roger M. Savory (ref. Abdülbaki Gölpinarli), Encyclopaedia of Islam, "Kizil-Bash", Online Edition 2005.
  79. ^ According to the famous Alevism expert Ahmet Yaşar Ocak, "Bektashiyyah" was nothing but the reemergence of Shamanism in Turkish societies under the polishment of Islam. (Source: Ocak, Ahmet Yaşar XII yüzyılda Anadolu'da Babâîler İsyânı – Babai Revolt in Anatolia in the Twelfth Century, pages 83–89, Istanbul, 1980. (in Turkish))

Further reading

General introductions
  • Dressler, Markus (2008). "Alevīs". In Fleet, Kate; Krämer, Gudrun; Matringe, Denis; Nawas, John; Rowson, Everett (eds.). Encyclopaedia of Islam, THREE. Brill Online. ISSN 1873-9830.
  • Engin, Ismail & Franz, Erhard (2000). Aleviler / Alewiten. Cilt 1 Band: Kimlik ve Tarih / Identität und Geschichte. Hamburg: Deutsches Orient Institut (Mitteilungen Band 59/2000). ISBN 3-89173-059-4
  • Engin, Ismail & Franz, Erhard (2001). Aleviler / Alewiten. Cilt 2 Band: İnanç ve Gelenekler / Glaube und Traditionen. Hamburg: Deutsches Orient Institut (Mitteilungen Band 60/2001). ISBN 3-89173-061-6
  • Engin, Ismail & Franz, Erhard (2001). Aleviler / Alewiten. Cilt 3 Band: Siyaset ve Örgütler / Politik und Organisationen. Hamburg: Deutsches Orient Institut (Mitteilungen Band 61/2001). ISBN 3-89173-062-4
  • Kehl-Bodrogi, Krisztina (1992). Die Kizilbas/Aleviten. Untersuchungen über eine esoterische Glaubensgemeinschaft in Anatolien. Die Welt des Islams, (New Series), Vol. 32, No. 1.
  • Kitsikis, Dimitri (1999). Multiculturalism in the Ottoman Empire : The Alevi Religious and Cultural Community, in P. Savard & B. Vigezzi eds. Multiculturalism and the History of International Relations Milano: Edizioni Unicopli.
  • Kjeilen, Tore (undated). "Alevism," in the (online) Encyclopedia of the Orient.
  • Shankland, David (2003). The Alevis in Turkey: The Emergence of a Secular Islamic Tradition. Curzon Press.
  • Shindeldecker, John (1996). Turkish Alevis Today. Istanbul: Sahkulu.
  • White, Paul J., & Joost Jongerden (eds.) (2003). Turkey’s Alevi Enigma: A Comprehensive Overview. Leiden: Brill.
  • Yaman, Ali & Aykan Erdemir (2006). Alevism-Bektashism: A Brief Introduction, London: England Alevi Cultural Centre & Cem Evi. ISBN 975-98065-3-3
  • Zeidan, David (1999) "The Alevi of Anatolia." Middle East Review of International Affairs 3/4.
Kurdish Alevis
  • Bumke, Peter (1979). "Kizilbaş-Kurden in Dersim (Tunceli, Türkei). Marginalität und Häresie." Anthropos 74, 530–548.
  • Gezik, Erdal (2000), Etnik Politik Dinsel Sorunlar Baglaminda Alevi Kurtler, Ankara.
  • Van Bruinessen, Martin (1997). "Aslını inkar eden haramzadedir! The Debate on the Kurdish Ethnic Identity of the Kurdish Alevis." In K. Kehl-Bodrogi, B. Kellner-Heinkele, & A. Otter-Beaujean (eds), Syncretistic Religious Communities in the Near East (Leiden: Brill).
  • Van Bruinessen, Martin (1996). Kurds, Turks, and the Alevi revival in Turkey. Middle East Report, No. 200, pp. 7–10. (NB: The online version is expanded from its original publication.)
  • White, Paul J. (2003), "The Debate on the Identity of ‘Alevi Kurds’." In: Paul J. White/Joost Jongerden (eds.) Turkey’s Alevi Enigma: A Comprehensive Overview. Leiden: Brill, pp. 17–32.
Alevi / Bektashi history
  • Birge, John Kingsley (1937). The Bektashi order of dervishes, London and Hartford.
  • Brown, John P. (1868), The Dervishes; or, Oriental Spiritualism.
  • Küçük, Hülya (2002) The Roles of the Bektashis in Turkey’s National Struggle. Leiden: Brill.
  • Mélikoff, Irène (1998). Hadji Bektach: Un mythe et ses avatars. Genèse et évolution du soufisme populaire en Turquie. Leiden: Islamic History and Civilization, Studies and Texts, volume 20, ISBN 90-04-10954-4.
  • Shankland, David (1994). "Social Change and Culture: Responses to Modernization in an Alevi Village in Anatolia."In C.N. Hann, ed., When History Accelerates: Essays on Rapid Social Change, Complexity, and Creativity. London: Athlone Press.
  • Yaman, Ali (undated). "Kizilbash Alevi Dedes." (Based on his MA thesis for Istanbul University.)
Ghulat sects in general
  • Halm, H. (1982). Die Islamische gnosis: Die extreme Schia und die Alawiten. Zürich.
  • Krisztina Kehl-Bodrogi, Krisztina, & Barbara Kellner-Heinkele, Anke Otter-Beaujean, eds. (1997) Syncretistic Religious Communities in the Near East. Leiden: Brill, pp. 11–18.
  • Moosa, Matti (1988). Extremist Shiites: The Ghulat Sects, Syracuse University Press.
  • Van Bruinessen, Martin (2005). "Religious practices in the Turco-Iranian world: continuity and change." French translation published as: "Les pratiques religieuses dans le monde turco-iranien: changements et continuités", Cahiers d'Études sur la Méditerranée Orientale et le Monde Turco-Iranien, no. 39–40, 101–121.
Alevi Identity
  • Erdemir, Aykan (2005). "Tradition and Modernity: Alevis' Ambiguous Terms and Turkey's Ambivalent Subjects", Middle Eastern Studies, 2005, vol.41, no.6, pp. 937–951.
  • Koçan, Gürcan/Öncü, Ahmet (2004) "Citizen Alevi in Turkey: Beyond Confirmation and Denial." Journal of Historical Sociology, 17/4, pp. 464–489.
  • Olsson, Tord & Elizabeth Özdalga/Catharina Raudvere, eds. (1998). Alevi Identity: Cultural, Religious and Social Perspectives. Istanbul: Swedish Research Institute.
  • Stokes, Martin (1996). "Ritual, Identity and the State: An Alevi (Shi’a) Cem Ceremony."In Kirsten E. Schulze et al. (eds.), Nationalism, Minorities and Diasporas: Identities and Rights in the Middle East,, pp. 194–196.
  • Vorhoff, Karin (1995). Zwischen Glaube, Nation und neuer Gemeinschaft: Alevitische Identität in der Türkei der Gegenwart. Berlin.
Alevism in Europe
  • Geaves, Ron (2003) "Religion and Ethnicity: Community Formation in the British Alevi Community." Koninklijke Brill NV 50, pp. 52– 70.
  • Kosnick, Kira (2004) "‘Speaking in One’s Own Voice’: Representational Strategies of Alevi Turkish Migrants on Open-Access Television in Berlin." Journal of Ethnic and Migration Studies, 30/5, pp. 979–994.
  • Massicard, Elise (2003) "Alevist Movements at Home and Abroad: Mobilization Spaces and Disjunction." New Perspective on Turkey, 28, pp. 163–188.
  • Rigoni, Isabelle (2003) "Alevis in Europe: A Narrow Path towards Visibility." In: Paul J. White/Joost Jongerden (eds.) Turkey's Alevi Enigma: A Comprehensive Overview, Leiden: Brill, pp. 159–173.
  • Sökefeld, Martin (2002) "Alevi Dedes in the German Diaspora: The Transformation of a Religious Institution." Zeitschrift für Ethnologie, 127, pp. 163–189.
  • Sökefeld, Martin (2004) "Alevis in Germany and the Question of Integration" paper presented at the Conference on the Integration of Immigrants from Turkey in Austria, Germany and Holland, Boğaziçi University, Istanbul, February 27–28, 2004.
  • Sökefeld, Martin & Suzanne Schwalgin (2000). "Institutions and their Agents in Diaspora: A Comparison of Armenians in Athens and Alevis in Germany." Paper presented at the 6th European Association of Social Anthropologist Conference, Krakau.
  • Thomä-Venske, Hanns (1990). "The Religious Life of Muslim in Berlin." In: Thomas Gerholm/Yngve Georg Lithman (eds.) The New Islamic Presence in Western Europe, New York: Mansell, pp. 78–87.
  • Wilpert, Czarina (1990) "Religion and Ethnicity: Orientations, Perceptions and Strategies among Turkish Alevi and Sunni Migrants in Berlin." In: Thomas Gerholm/Yngve Georg Lithman (eds.) The New Islamic Presence in Western Europe. New York: Mansell, pp. 88–106.
  • Zirh, Besim Can (2008) "Euro-Alevis: From Gastarbeiter to Transnational Community." In: Anghel, Gerharz, Rescher and Salzbrunn (eds.) The Making of World Society: Perspectives from Transnational Research. Transcript; 103–130.
Bibliographies
  • Vorhoff, Karin. (1998), "Academic and Journalistic Publications on the Alevi and Bektashi of Turkey." In: Tord Olsson/Elizabeth Özdalga/Catharina Raudvere (eds.) Alevi Identity: Cultural, Religious and Social Perspectives, Istanbul: Swedish Research Institute, pp. 23–50.
Turkish-language works
  • Ata, Kelime. (2007), Alevilerin İlk Siyasal Denemesi: (Türkiye Birlik Partisi) (1966–1980). Ankara: Kelime Yayınevi.
  • Aydın, Ayhan. (2008), Abidin Özgünay: Yazar Yayıncı ve Cem Dergisi Kurucusu. İstanbul: Niyaz Yayınları.
  • Balkız, Ali. (1999), Sivas’tan Sydney’e Pir Sultan. Ankara: İtalik.
  • Balkız, Ali. (2002), Pir Sultan’da Birlik Mücadelesi (Hızır Paşalar’a Yanıt). Ankara: İtalik.
  • Bilgöl, Hıdır Ali. (1996), Aleviler ve Canlı Fotoğraflar, Alev Yayınları.
  • Coşkun, Zeki (1995) Aleviler, Sünniler ve ... Öteki Sivas, Istanbul: İletişim Yayınları.
  • Dumont, Paul. (1997), "Günümüz Türkiye’sinde Aleviliğin Önemi" içinde Aynayı Yüzüme Ali Göründü Gözüme: Yabancı Araştırmacıların Gözüyle Alevilik, editör: İlhan Cem Erseven. İsntabul: Ant, 141–161.
  • Engin, Havva ve Engin, Ismail (2004). Alevilik. Istanbul: Kitap Yayınevi.
  • Gül, Zeynel. (1995), Yol muyuz Yolcu muyuz? İstanbul: Can Yayınları.
  • Gül, Zeynel. (1999), Dernekten Partiye: Avrupa Alevi Örgütlenmesi. Ankara: İtalik.
  • Güler, Sabır. (2008), Aleviliğin Siyasal Örgütlenmesi: Modernleşme, Çözülme ve Türkiye Birlik Partisi. Ankara: Dipnot.
  • İrat, Ali Murat. (2008), Devletin Bektaşi Hırkası / Devlet, Aleviler ve Ötekiler. İstanbul: Chiviyazıları.
  • Kaleli, Lütfü. (2000), "1964–1997 Yılları Arasında Alevi Örgütleri" içinde Aleviler/Alewiten: Kimlik ve Tarih/ Indentität und Geschichte, editörler: İsmail Engin ve Erhard Franz. Hamburg: Deutsches Orient-Institut, 223–241.
  • Kaleli, Lütfü. (2000), Alevi Kimliği ve Alevi Örgütlenmeri. İstanbul: Can Yayınları.
  • Kaplan, İsmail. (2000), "Avrupa’daki Alevi Örgütlenmesine Bakış" içinde Aleviler/Alewiten: Kimlik ve Tarih/ Indentität und Geschichte, editörler: İsmail Engin ve Erhard Franz. Hamburg: Deutsches Orient-Institut, 241–260.
  • Kaplan, İsmail. (2009), Alevice: İnancımız ve Direncimiz. Köln: AABF Yayınları.
  • Kocadağ, Burhan. (1996), Alevi Bektaşi Tarihi. İstanbul: Can Yayınları.
  • Massicard, Elise. (2007), Alevi Hareketinin Siyasallaşması. İstanbul: İletişim.
  • Melikoff, Irene. (1993), Uyur İdik Uyardılar. İstanbul: Cem Yayınevi.
  • Okan, Murat. (2004), Türkiye’de Alevilik / Antropolojik Bir Yaklaşım. Ankara: İmge.
  • Özerol, Süleyman. (2009), Hasan Nedim Şahhüseyinoğlu. Ankara: Ürün.
  • Şahhüseyinoğlu, H. Nedim. (2001), Hızır Paşalar: Bir İhracın Perde Arkası. Ankara: İtalik.
  • Şahhüseyinoğlu, Nedim. (1997), Pir Sultan Kültür Derneği’nin Demokrasi Laiklik ve Özgürlük Mücadelesi. Ankara: PSAKD Yayınları.
  • Şahhüseyinoğlu, Nedim. (2001), Alevi Örgütlerinin Tarihsel Süreci. Ankara: İtalik.
  • Salman, Meral. 2006, Müze Duvarlarına Sığmayan Dergah: Alevi – Bektaşi Kimliğinin Kuruluş Sürecinde Hacı Bektaş Veli Anma Görenleri. Ankara: Kalan.
  • Saraç, Necdet. (2010), Alevilerin Siyasal Tarihi. İstanbul: Cem.
  • Şener, Cemal ve Miyase İlknur. (1995), Şeriat ve Alevilik: Kırklar Meclisi’nden Günümüze Alevi Örgütlenmesi. İstanbul: Ant.
  • Tosun, Halis. (2002), Alevi Kimliğiyle Yaşamak. İstanbul: Can Yayınları.
  • Vergin, Nur (2000, [1981]), Din, Toplum ve Siyasal Sistem, İstanbul: Bağlam.
  • Yaman, Ali (2000) "Anadolu Aleviliği’nde Ocak Sistemi Ve Dedelik Kurumu." Alevi Bektaşi.
  • Zırh, Besim Can. (2005), "Avro-Aleviler: Ziyaretçi İşçilikten Ulus-aşırı Topluluğa" Kırkbudak 2: 31–58.
  • Zırh, Besim Can. (2006), "Avrupa Alevi Konfederasyonu Turgut Öker ile Görüşme" Kırkbudak 2: 51–71.

External links


Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Alevism&oldid=1042373345"
0.18832087516785