Psychologia polityczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Część serii na
Psychologia
Typy podstawowe
Psychologia stosowana
Listy
Część serii Polityka
Polityka
Budynek rządowy icon.svg
Podstawowe tematy
Systemy polityczne
Dyscypliny akademickie
Publiczna administracja
Polityka
Oddziały rządu
powiązane tematy
Podseria
Kolorowe pudełko do głosowania.svg Portal polityczny

Psychologia polityczna jest interdyscyplinarną dziedziną naukową, poświęconą rozumieniu polityki , polityków i zachowań politycznych z perspektywy psychologicznej oraz procesów psychologicznych z perspektywy społeczno-politycznej. [1] Związek między polityką a psychologią jest uważany za dwukierunkowy, przy czym psychologię używa się jako soczewki do zrozumienia polityki, a polityki jako soczewki do zrozumienia psychologii. Jako dziedzina interdyscyplinarna, psychologia polityczna czerpie z wielu innych dyscyplin, w tym: antropologii , socjologii , stosunków międzynarodowych, ekonomia , filozofia , media , dziennikarstwo i historia .

Psychologia polityczna ma na celu zrozumienie współzależnych relacji między jednostkami i kontekstami, na które mają wpływ przekonania, motywacja, percepcja, poznanie, przetwarzanie informacji, strategie uczenia się, socjalizacja i kształtowanie postaw. Polityczna teoria i podejścia psychologiczne zostały zastosowane w wielu kontekstach, takich jak: rola przywódcza; kształtowanie polityki wewnętrznej i zagranicznej; zachowanie w przemocy etnicznej, wojnie i ludobójstwie; dynamika grupy i konflikt; zachowanie rasistowskie; postawy i motywacja do głosowania; głosowanie i rola mediów; nacjonalizm; i ekstremizm polityczny. [2] Zasadniczo psychologowie polityczni badają podstawy, dynamikę i skutki zachowań politycznych za pomocą wyjaśnień poznawczych i społecznych.

Niektórzy wybitni naukowcy w tej dziedzinie to dr Chadly Daniel Stern, który obecnie pracuje na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Illinois w Urbana Champaign. Jego badania skupiają się na odpowiadaniu na społeczne kognitywne pytania o to, jak systemy przekonań politycznych danej osoby kształtują sposób, w jaki postrzegają świat i ich codzienne interakcje.

Historia i wczesne wpływy

Francja

Psychologia polityczna wywodzi się z Europy Zachodniej, Francji, gdzie była ściśle powiązana z powstawaniem nowych dyscyplin i paradygmatów, a także z precyzyjnym kontekstem społecznym i politycznym w różnych krajach. [3] Dyscyplina psychologii politycznej została formalnie wprowadzona podczas wojny francusko-pruskiej i rewolucji socjalistycznej, wywołanej powstaniem Komuny Paryskiej (1871). [4] Termin psychologia polityczna został po raz pierwszy wprowadzony przez etnologa Adolfa Bastiana w jego książce Man in History (1860). Filozof Hippolyte Taine (1828-1893), założyciel Ecole Libre de Sciences Politiques, zastosował w swoich pracach teorie BastianaPoczątki współczesnej Francji (1875–1893) do idei powstania i rozwoju III Republiki . Szef Ecole Libre de Sciences Politiques, Émile Boutmy (1835-1906), był znanym badaczem społecznych, politycznych i geograficznych koncepcji interakcji narodowych. Wniósł wkład w różne prace z psychologii politycznej, takie jak English People; Studium ich psychologii politycznej (1901) i The American People; Elementy ich psychologii politycznej (1902). [5] Twórca teorii tłumu Gustave Le Bon(1841-1931) sugerował, że aktywność tłumu tłumi wolę i zanieczyszcza racjonalne myślenie, co skutkuje niekontrolowanymi impulsami i emocjami. W swoich pracach Psychology of Socialism (1896) i Political Psychology and Social Defense (1910) [6] sugerował, że w niekontrolowanym stanie tłumu ludzie byli bardziej podatni na uległość i przywództwo, i zasugerował, że przyjęcie nacjonalizmu może temu zaradzić.

Włochy

Tymczasem we Włoszech Risorgimento (1870) zainicjowało różne reformy społeczne i prawa wyborcze. Duży podział klas społecznych w tym okresie skłonił prawnika Gaetano Moscę (1858–1914) do opublikowania swojej pracy The Ruling Class: Elements of Political Science (1896), w której teoretyzowano o obecności rządzących i rządzonych klas we wszystkich społeczeństwach. [7] Vilfredo Pareto (1828-1923), zainspirowany koncepcjami Moski, wniósł The Rise and Fall of the Elites (1901) i The Socialist System (1902-1903) do dyscypliny psychologii politycznej, teoretyzując o roli klas i systemy społeczne. Jego praca The Mind and Society (1916) oferuje socjologiętraktat . [8] Teksty Mosca i Pareto o elicie włoskiej przyczyniły się do powstania teorii Roberta Michelsa (1875–1936). Michels był niemieckim socjalistą zafascynowanym rozróżnieniem między parlamentem rządzonym głównie przez niższe klasy w Niemczech a parlamentem rządzonym przez klasy wyższe we Włoszech. Napisał Partie polityczne: socjologiczne studium oligarchicznych tendencji współczesnej demokracji (1911). [8]

Austria

Duży wpływ psychoanalityczny wywarł na dyscyplinę psychologii politycznej Zygmunt Freud (1856–1939). Jego teksty Totem i tabu (1913) oraz Psychologia grupowa i analiza ego (1921) łączyły psychoanalizę z polityką. Freud i Bullitt (1967) opracowali pierwsze psychobiograficzne wyjaśnienie, w jaki sposób cechy osobowości prezydenta USA Woodrowa Wilsona wpłynęły na jego podejmowanie decyzji podczas I wojny światowej. Wilhelm Reich(1897–1957), zainspirowany skutkami II wojny światowej, był zainteresowany tym, czy typy osobowości różnią się w zależności od epoki, kultury i klasy. Opisał dwukierunkowy wpływ grupy, społeczeństwa i środowiska na osobowość. Połączył teorie freudowskie i marksistowskie w swojej książce The Mass Psychology of Fascism (1933). Redagował także The Journal for Political Psychology and Sexual Economy (1934–1938), które było pierwszym czasopismem prezentującym psychologię polityczną w głównym języku zachodnim. [9]

Niemcy

W Niemczech nowicjusze polityczne i faszystowska kontrola podczas II wojny światowej pobudziły badania nad autorytaryzmem ze szkoły frankfurckiej . Filozof Herbert Marcuse (1898–1979) otworzył kwestie dotyczące wolności i autorytetu w swojej książce Reason and Revolution: Hegel and the Rise of Social Theory (1941), w której zasugerował grupowy kompromis w kwestii praw jednostki. Theodor Adorno (1903–1969) również badał osoby autorytarne i antysemityzm. Jego raport „Osobowość autorytarna”(1950) próbuje określić typ osobowości podatny na podążanie za faszyzmem i antydemokratyczną propagandą. Ruchy nazistowskie podczas II wojny światowej zachęciły również kontrowersyjnych psychologów, takich jak Walther Poppelreuter (1932), do wykładów i pisania na temat psychologii politycznej, która utożsamiała się z Hitlerem. Psycholog Eric Jaensch (1883–1940) napisał rasistowską książkę Antytyp (1933).

Wielka Brytania

Na przełomie wieków Oxford University i Cambridge University wprowadziły dyscyplinarne kursy psychologii politycznej, takie jak „The Sciences of the Man”, wraz z założeniem Towarzystwa Psychologicznego (1901) i Towarzystwa Socjologicznego (1904). [10] Oksfordzki historyk GB Grundy (1861–1948) zauważył psychologię polityczną (1917) jako subdyscyplinę historii. Motywowany zachowaniami społecznymi i politycznymi w czasie I wojny światowej, uznał nową gałąź nauki historycznej, „Psychologię mężczyzn działających w masach”. [5] Odwołał się do nauki, aby instrumentalnie wyjaśnić błędne przekonania dotyczące intencji. [5] Intelektualista Graham Wallas(1859-1932) implikował znaczenie studiowania psychologii w polityce w Human Nature in Politics (1908). Wallace podkreślał znaczenie oświecenia polityków i opinii publicznej o procesach psychologicznych w celu podniesienia świadomości na temat wyzysku przy jednoczesnym rozwijaniu kontroli nad własnym intelektem psychicznym. Zasugerował w Great Society (1917), że rozpoznanie takich procesów może pomóc zbudować bardziej funkcjonalną ludzkość.

Stany Zjednoczone

Po drugiej stronie Atlantyku pierwszym Amerykaninem, którego uznano za psychologa politycznego, był Harold Lasswell (1902–1978), którego badania stymulowała również socjologiczna fascynacja I wojną światową. Jego praca Technika propagandowa w czasie wojny światowej (1927) omawiała zastosowanie teorie psychologiczne w celu wzmocnienia techniki propagandowej. [11] Niedługo potem Lasswell przeniósł się do Europy, gdzie zaczął wiązać teorie osobowości Freuda i Adlera z polityką i opublikował Psychopatologię i politykę (1930). Jego główne teorie dotyczyły motywów aktywności politycznej oraz relacji między propagandą a osobowością.

Innym czynnikiem, który przyczynił się do rozwoju psychologii politycznej, było wprowadzenie przez Thurstone'a i Chave'a psychometrii i „Pomiaru postawy” . Rewolucja metodologiczna w naukach społecznych dała podstawy ilościowe, a tym samym większą wiarygodność psychologii politycznej. Badania nad preferencjami politycznymi podczas kampanii zachęcił George Gallup(1901-1984), który założył „Amerykański Instytut Opinii Publicznej”. Wybory w Ameryce z lat czterdziestych przyciągnęły dużą uwagę w związku z wybuchem II wojny światowej. Gallup, Roper i Crossley rozpoczęli badania nad szansą ponownego wyboru Roosevelta. Lazarsfeld, Berelson i Gaudet (1944) przeprowadzili również słynne badanie panelowe „Wybór ludu” na temat kampanii wyborczej w latach 40. XX wieku. Badania te zwróciły uwagę na możliwość pomiaru technik politycznych za pomocą teorii psychologicznych. [12] Wejście Stanów Zjednoczonych w II wojnę światową spowodowało spiralę szeroko zakrojonych badań w dziedzinach takich jak technika wojenna, propaganda, moralność grupowa, psychobiografia i konflikt kulturowy, by wymienić tylko kilka, z armią amerykańską i marynarką wojenną rekrutującą młodych psychologów. [13]W ten sposób dyscyplina szybko się rozwinęła i uzyskała międzynarodową akredytację.

Hadley Cantril i LA Free założyli Instytut Międzynarodowych Badań Społecznych, aby skupić „uwagę przede wszystkim na zmianach psychologicznych, które wpływają na zachowanie polityczne w sposób, który ma znaczący wpływ na stosunki międzynarodowe”. Badali „rządy i dlaczego, biorąc pod uwagę zmienne psychologiczne, zachowują się tak, jak zachowują się w odniesieniu do kwestii międzynarodowych”. [14]

McGuire identyfikuje trzy szerokie fazy w rozwoju psychologii politycznej, te trzy fazy to: (1) Era badań osobowości w latach 40. i 50. zdominowana przez psychoanalizę. (2) Era postaw politycznych i badań zachowań wyborczych w latach 60. i 70., charakteryzująca się popularnością założeń „racjonalnego człowieka”. (3) Epoka od lat 80. i 90., która koncentrowała się na przekonaniach politycznych , przetwarzaniu informacji i podejmowaniu decyzji oraz zajmowała się w szczególności polityką międzynarodową. [15]

Osobowość i polityka

Badanie osobowości w psychologii politycznej koncentruje się na wpływie osobowości przywódczej na podejmowanie decyzji oraz na konsekwencjach osobowości masowej na granice przywództwa. Kluczowe podejścia do osobowości stosowane w psychologii politycznej to teorie psychoanalityczne, teorie oparte na cechach i teorie oparte na motywach. [16]

Podejście psychoanalityczne

Zygmunt Freud (1856–1939) wniósł znaczący wkład w badanie osobowości w psychologii politycznej poprzez swoje teorie dotyczące nieświadomych motywów zachowania. Freud zasugerował, że zachowanie lidera i umiejętność podejmowania decyzji były w dużej mierze zdeterminowane przez interakcje w jego osobowości id , ego i superego oraz kontrolę nad zasadą przyjemności i zasadą rzeczywistości . Podejście psychoanalityczne było również szeroko stosowane w psychobiografiach przywódców politycznych. Psychobiografie wyciągają wnioski z rozwoju osobistego, społecznego i politycznego, począwszy od dzieciństwa, aby zrozumieć wzorce zachowań, które można wdrożyć w celu przewidywania motywów i strategii podejmowania decyzji.

Podejście oparte na cechach

Cechy to cechy osobowości, które wykazują stabilność w czasie iw różnych sytuacjach, tworząc predyspozycje do postrzegania i reagowania w określony sposób. [17] Gordon Allport (1897–1967) zrealizował badanie cech wprowadzające cechy centralne, drugorzędne, kardynalne i wspólne. Te cztery rozróżnienia sugerują, że ludzie wykazują cechy w różnym stopniu, a ponadto, że istnieje różnica między indywidualnymi a wspólnymi cechami, które należy rozpoznać w społeczeństwie. Hans Eysenck (1916–1997) wniósł trzy główne cechy, obecnie jednak Costa i McCraeNajbardziej rozpoznawalne są wymiary osobowości „Wielkiej Piątki” (1992). Obejmują one; neurotyzm, ekstrawersja, ugodowość, otwartość na doświadczenie i sumienność. Teorie w psychologii politycznej sugerują, że kombinacja tych cech ma wpływ na styl i zdolności przywódcze. Na przykład osoby, które osiągają wysokie wyniki w ekstrawersji, wykazują doskonałe umiejętności przywódcze. [18] Wskaźnik typu Myersa-Briggsa (MBTI) jest skalą oceny osobowości powszechnie stosowaną w badaniu osobowości politycznej i profilowaniu zawodowym.

Podejście oparte na motywach

W kategoriach psychologii politycznej motywacja jest postrzegana jako zachowanie zorientowane na cel, napędzane potrzebą czterech rzeczy; władza , przynależność, intymność i osiągnięcia . [19] Kategorie te zostały pogrupowane przez Wintera (1996) na podstawie dwudziestu sugerowanych przez Murraya (1938) wspólnych ludzkich celów. Potrzeba władzy wpływa na styl, w jakim występuje lider. Winter i Stewart (1977) sugerowali, że liderzy o wysokiej motywacji do władzy i niskiej motywacji do intymności przynależnej są lepszymi prezydentami. Liderzy zmotywowani afiliacją alternatywnie mają skłonność do współpracy przy braku zagrożenia. Wreszcie, motywacja osiągnięć okazała się nie korespondować z sukcesem politycznym, zwłaszcza jeśli jest wyższa niż motywacja władzy (Winter, 2002).[20] Motywacja między przywódcą a tymi, którymi rządzą, musi być spójna z sukcesem. Wykazano, że motywy są bardziej skorelowane z sytuacją i czasem od ostatniego osiągnięcia celu, niż z cechami stałymi. [21] Test percepcji tematycznej (TAT) jest powszechnie stosowany do oceny motywów. Jednak w przypadku oceny przywództwa test ten jest trudniejszy do wykonania, dlatego często stosuje się testy bardziej odpowiednie, takie jak analiza treści przemówień i wywiadów.

Ramy oceny osobowości

Osobowość autorytarna

Osobowość autorytarna to teoria syndromu opracowana przez badaczy Adorno , Frenkel-Brunswick , Levinsona i Sanforda (1950) z Uniwersytetu Kalifornijskiego. Amerykański Komitet Żydowski [22] dotował badania i publikacje na temat teorii, ponieważ obracała się ona wokół idei wywodzących się z wydarzeń II wojny światowej. Adorno(1950) wyjaśnili autorytarny typ osobowości z psychoanalitycznego punktu widzenia, sugerując, że jest on wynikiem wysoce kontrolowanego i konwencjonalnego rodzicielstwa. Adorno (1950) wyjaśnił, że osoby o autorytarnym typie osobowości zostały zahamowane w zakresie rozwijania zdolności do kontrolowania seksualnych i agresywnych impulsów id. Wywołało to strach przed nimi, a co za tym idzie rozwój mechanizmów obronnych, aby uniknąć konfrontacji z nimi. [23]Autorytarne typy osobowości to osoby, o których mówi się, że wahają się między zależnościami od autorytetu, który ma jednak urazę. Zespół teoretycznie obejmował dziewięć cech; konwencjonalizm, autorytarna uległość, autorytarna agresja, anty-intracepcja (opozycja wobec subiektywnych lub wyobrażonych tendencji), przesądy i stereotypy, władza i twardość, destrukcyjność i cynizm, obsesja seksualna i projekcyjność. Sugeruje się, że jest to autorytarny typ osobowości; etnocentryczny, broniący ego, sztywny umysłowo, zgodny i konwencjonalny, przeciwny niezwykłości i mający konserwatywne poglądy polityczne. Książka The Authoritarian Personality (1950) wprowadza kilka skal opartych na różnych autorytarnych typach osobowości. To są; skala Fjaka miara skąd i w jakim stopniu rozwijają się postawy faszystowskie, skala antysemityzmu, skala etnocentryzmu i skala polityczno-ekonomicznego konserwatyzmu. Skala F jest jednak jedyną skalą, która ma mierzyć ukryte tendencje autorytarnej osobowości.

Bob Altemeyer (1996) zdekonstruował autorytarną osobowość za pomocą analizy cech. Rozwinął prawicowy autorytaryzm(RWA) skala oparta na cechach; autorytarna uległość, autorytarna agresja i konwencjonalizm. Altmeyer (1996) zasugerował, że ci, którzy uzyskują wysokie wyniki w skali F, mają niską zdolność krytycznego myślenia, a zatem są mniej zdolni do sprzeciwiania się autorytetom. Teorie Altmeyera uwzględniają również psychodynamiczny punkt widzenia, sugerując, że autorytarne typy osobowości zostały nauczone przez rodziców, że świat jest niebezpiecznym miejscem, a zatem ich impulsy skłaniają ich do podejmowania impulsywnych, emocjonalnych i irracjonalnych decyzji. Sugeruje się, że przekonaniami i zachowaniem autorytarnego autorytet łatwo manipuluje nimi, zamiast opierać się na wewnętrznych wartościach. Altmeyer wysunął teorię, że przywódcy o autorytarnych typach osobowości byli bardziej podatni na podstawowy błąd atrybucji. Istnieje wiele słabości związanych z tym zespołem i skalą F. Mógł mieć większe znaczenie w okresie, w którym został wyprodukowany, czyli tuż po II wojnie światowej. Osobowość autorytarna jest generalnie związana z wizerunkiem faszystowskim, jednak sugeruje się wyjaśnienie zachowań jednostek na wszystkich polach politycznych.

Ramy oparte na cechach

Ramy oparte na cechach, z wyłączeniem podejścia freudowskiego, zasugerował James Barber (1930–2004) w The Presidential Character (1972), który podkreślił znaczenie psychobiografii w analizie osobowości politycznej. Barber zasugerował, że osobowość przywódcza składa się z trzech wymiarów; „postać”, „widok świata” i „styl”. [24] Barber zasugerował również, że typologia przywództwa podąża za wzorcem prowadzącym od pierwszego sukcesu politycznego jednostki i że obejmuje dwie zmienne; wysiłek, jaki wkłada lider i osobista satysfakcja, którą zyskuje lider. Ta typologia jest dość ograniczona w swoich wymiarach.

Etheredge (1978) zaproponował znaczenie cech; „dominacja”, „zaufanie interpersonalne”, „poczucie własnej wartości” i „introwersja-ekstrawersja”, w poglądach kierowniczych i kształtowaniu polityki. Etheredge odkrył na podstawie badań nad przywódcami w Związku Radzieckim, że ci, którzy zdobyli wysokie wyniki w zakresie dominacji, byli bardziej skłonni do popierania użycia siły podczas rozstrzygania debaty. Odkrył, że introwersja cechy może prowadzić do braku współpracy, a ekstrawersja zwykle prowadzi do współpracy i negocjacji. Ponadto zasugerował, że zaufanie międzyludzkie i poczucie własnej wartości są ściśle związane z niewskazaniem siły. [24]

Margaret Hermann (1976) wprowadziła Ocenę Cech Lidera (LTA) i opowiedziała się za opracowaniem Profiler-Plus. Profiler-Plus to system komputerowy używany do kodowania odpowiedzi na spontaniczne wywiady dla siedmiu głównych cech; potrzeba władzy, złożoność poznawcza, nacisk zadaniowo-interpersonalny, pewność siebie, umiejscowienie kontroli, nieufność wobec innych i etnocentryzm. Ta metoda może profilować duże fragmenty tekstu związanego z przywództwem, jednocześnie usuwając wszelkie subiektywne uprzedzenia z analizy treści. Jest wydajny i ma wysoką niezawodność. Hermann i Preston (1994) zasugerowali 5 różnych zmiennych stylu przywództwa; ich zaangażowanie w tworzenie polityki, ich chęć tolerowania konfliktów, ich poziom i powody motywacji, ich strategie zarządzania informacjami oraz strategie rozwiązywania konfliktów. [25]

Alternatywnym podejściem jest metoda Operational-Code wprowadzona przez Nathana Leitesa (1951) i zrestrukturyzowana przez Alexandra George'a (1979). Kodeks opiera się na pięciu wierzeniach filozoficznych i pięciu wierzeniach instrumentalnych. System kodowania czasowników w kontekście (VIC) zastosowany w programie komputerowym Profiler-Plus po raz kolejny pozwala na subiektywną analizę znacznej części mowy pisanej i mówionej, wywiadów i pism. Metoda stara się przewidzieć zachowanie poprzez zastosowanie wiedzy o różnych przekonaniach.

Chociaż zachowanie polityczne jest rządzone i reprezentowane przez lidera, wynikający z tego wpływ lidera w dużej mierze zależy od kontekstu, w jakim się znajduje iw jakim klimacie politycznym działa. Z tego powodu zachowanie grupowe jest również instrumentalne dla zrozumienia środowisk społeczno-politycznych

Psychologia polityczna grup

Zachowanie grupowe ma kluczowe znaczenie dla struktury, stabilności, popularności i zdolności do podejmowania skutecznych decyzji partii politycznych. Indywidualne zachowanie odbiega znacznie w środowisku grupowym, dlatego trudno jest określić zachowanie grupowe, patrząc wyłącznie na jednostki, które tworzą grupę. Forma i stabilność grupy opiera się na kilku zmiennych; wielkość, struktura, cel, któremu grupa służy, rozwój grupy i wpływy na grupę.

Wielkość grupy

Wielkość grupy ma różne konsekwencje. W mniejszych grupach jednostki są bardziej zaangażowane (Patterson i Schaeffer, 1997), a rotacja jest niższa (Widmeyer, Brawley i Carron, 1990). [26] Duże grupy wykazują większy poziom rozbieżności (O'Dell, 1968) i mniejszy konformizm (Olson i Caddell, 1994). Wydajność grupy również spada wraz ze wzrostem rozmiaru, ze względu na zmniejszoną koordynację i jazdę na gapę. [26] Wielkość partii politycznej lub narodu może zatem mieć konsekwencje dla ich zdolności do koordynacji i postępu.

Struktura grupy

Struktura grupy jest zmieniana przez zróżnicowanie członków, co w dużej mierze wpływa na jej efektywność. Udowodniono, że indywidualne zróżnicowanie w grupie wykazuje mniejszą komunikację, a tym samym nasila konflikt (Maznevski, 1994). [26] Ma to implikacje dla partii politycznych opartych na silnie kolonialnych lub wielorasowych narodach. Różnorodność członków ma konsekwencje dla; status, przydział ról i napięcie w grupie, z których wszystkie mogą powodować nieporozumienia. Dlatego utrzymanie spójności grupy jest kluczowe. Na spójność wpływa kilka czynników; ilość czasu, jaki członkowie spędzają w grupie, ilość, którą członkowie lubią się nawzajem, ilość nagród oferowanych przez grupę, ilość zewnętrznego zagrożenia dla grupy i poziom ciepła oferowany przez liderów. [27]Czynniki te należy wziąć pod uwagę, próbując stworzyć skuteczną grupę polityczną. Na efektywność decyzji prezesa wpływa na przykład stopień, w jakim członkowie grupy doradczej mają status hierarchiczny oraz role, jakie przypisuje się każdemu członkowi.

Funkcja grupy

Badanie celu tworzenia grupy, niezależnie od tego, czy służy ona celowi „funkcjonalnemu”, czy celowi „przyciągania interpersonalnego” (Mackie i Goethals, 1987), ma wpływ na popularność polityczną. Często ludzie dołączają do grup w celu zaspokojenia określonych potrzeb przetrwania, interpersonalnych, informacyjnych i zbiorowych. [26] Partia polityczna, która zapewnia; stabilność, klarowna informacja, daje władzę jednostkom i zaspokaja poczucie przynależności, zdobędzie popularność. Teoria Shutza (1958) „ Podstawowa orientacja na relacje międzyludzkie ” sugeruje, że grupy zaspokajają potrzebę kontroli, intymności i integracji. Grupy tworzą się również ze względu na atrakcyjność przyrodniczą. Nowy grzebień (1960) [28]stwierdza, że ​​pociągają nas inne osoby bliskie statusem społeczno-ekonomicznym, przekonaniami, postawami i wyglądem fizycznym. Podobieństwo pod pewnymi względami może zatem być związane z tym, jak bardzo daną osobę pociąga dołączenie do jednej grupy, a nie innej.

Rozwój grupy

Rozwój grupy przebiega zwykle w kilku etapach; formowanie, szturmowanie, normowanie, wykonywanie i odraczanie (Tuckman, 1965). Grupowa świadomość tych etapów jest ważna, aby członkowie uznali, że proces ma miejsce i że pewne etapy, takie jak szturm, są częścią postępu i że nie należy ich zniechęcać ani wywoływać strachu przed niestabilnością. Świadomość rozwoju grupy pozwala również na implementację modeli w celu manipulowania różnymi etapami. Zewnętrzne wpływy na grupę będą miały różne skutki w zależności od tego, na jakim etapie znajduje się grupa. Ma to wpływ na to, jak otwarta powinna być grupa w zależności od etapu rozwoju, na którym się znajduje, oraz od jej siły. Konsekwencja jest również kluczowym aspektem sukcesu w grupie (Wood, 1994).

Wpływ konformizmu w grupach

Stosowanie konformizmu jest kluczem do zrozumienia wpływu grupy na zachowanie polityczne. Na podejmowanie decyzji w grupie duży wpływ ma zgodność. Teoretyzuje się, że występuje w oparciu o dwa motywy; normatywny wpływ społeczny i informacyjny wpływ społeczny (Asch, 1955). [29]Na szansę zgodności wpływa kilka czynników; wzrost liczebności grupy, ale tylko do pewnego stopnia, w którym stabilizuje się, oraz stopień jednomyślności i zaangażowania w grupie. Dlatego na stopień popularności grupy politycznej może wpływać jej dotychczasowa wielkość oraz wierzona jednomyślność i zaangażowanie opinii publicznej już istniejących członków. Stopień, w jakim grupa jest zgodna jako całość, może również zależeć od stopnia zindywidualizowania jej członków. [29] Również konformizm wewnątrz grup politycznych może być powiązany z terminem koalicja polityczna. Ludzie reprezentują grupy tak, jakby istniała specjalna kategoria jednostki. Na przykład, dla prostoty poznawczej, grupy przodków antropomorfizują się nawzajem, ponieważ mają podobne myśli, wartości i tło historyczne. Nawet jeśli członek grupy może mieć irracjonalną lub błędną argumentację w kwestii politycznej, istnieje duża szansa, że ​​pozostali członkowie dostosują się do niej, ponieważ są w tej samej koalicji. [30]

Wpływ władzy w grupach

Władza to kolejny wpływowy czynnik w grupie lub między oddzielnymi grupami. „Krytyczne podstawy władzy” opracowane przez Frencha i Ravena (1959) przypisują następujące typy władzy jako najbardziej udane; władza nagradzania, władza przymusu, władza uprawniona, władza referencyjna i władza ekspercka. [31] Sposób, w jaki władza jest wywierana na grupę, może mieć reperkusyjny wpływ na popularność. Władza referencyjna powoduje większą popularność grupy politycznej lub lidera niż siła przymusu (Shaw i Condelli, 1986). [32]Ma to konsekwencje dla przywódców, aby manipulować innymi, aby się z nimi utożsamiać, zamiast egzekwować kary następcze. Jeśli jednak wymuszana jest siła przymusu, konieczny jest sukces i zaufany przywódca (Friedland, 1976), aby konflikty grupowe nie eskalowały. [32] Sugeruje się również, że zewnętrzna kara i nagroda odwracają uwagę od wewnętrznej motywacji. Grupie należy propagować poczucie wolności. [32]

Podejmowanie decyzji w grupach

Podejmowanie decyzji to ważny proces polityczny, który wpływa na przebieg polityki państwa. Grupowe podejmowanie decyzji jest w dużej mierze uzależnione od trzech zasad; „ Większość wygrywa regułę”, „ Prawda wygrywa regułę” i „Pierwsza zmiana”. Podejmowanie decyzji jest również wymuszone przez zgodność . Nieracjonalne decyzje są zazwyczaj podejmowane w okresach emocjonalnych. [33] Na przykład niepopularna partia polityczna może otrzymać więcej głosów w okresie faktycznej lub domniemanej niestabilności gospodarczej lub politycznej . Kontrowersyjne badania George'a Marcusa (2003) sugerują jednak, że wysoki poziom lękumoże faktycznie sprawić, że dana osoba będzie analizować informacje bardziej racjonalnie i ostrożnie, co skutkuje bardziej świadomymi i skutecznymi decyzjami. [34] Psychologia podejmowania decyzji musi być jednak analizowana pod kątem tego, czy znajduje się w kontekście przywódczym, czy w kontekście międzygrupowym. Wdrażanie skutecznego podejmowania decyzji jest często wspomagane przez grupowe podejmowanie decyzji (Hill, 1982), zwłaszcza jeśli decyzja jest ważna dla grupy i gdy grupa pracuje razem przez dłuższy czas (Watson, Michaelson i Sharp, 1991). Jednak grupy mogą również utrudniać podejmowanie decyzji, jeśli prawidłowa odpowiedź nie jest jasna. Janis (1972) wprowadził pojęcie Groupthinkopowiada się za zwiększeniem prawdopodobieństwa podejmowania przez grupy błędnych decyzji pod kilkoma warunkami; silna spójność grupy, izolacja decyzji grupy od opinii publicznej, obecność dyrektywnego lidera w grupie i wysoki poziom stresu. Polaryzacja grupowa (Janis, 1972) sugeruje, że grupowe podejmowanie decyzji jest często bardziej ekstremalne, niezależnie od tego, czy jest bardziej ryzykowne, czy ostrożne. [35] Myślenie grupowe odnosi się do „sposób myślenia, w który ludzie angażują się, gdy są głęboko zaangażowani w spójną grupę wewnętrzną, gdy dążenie członków do jednomyślności przeważa nad ich motywacją do realistycznej oceny alternatywnych kierunków działania”. [36]

Zaproponowano techniki pozwalające na uzyskanie skuteczniejszych umiejętności podejmowania decyzji w wymiarze politycznym. Hirt i Markman (1995) twierdzą, że wdrożenie jednostki w grupie w celu znalezienia błędów i krytyki umożliwi członkom ustalenie alternatywnych punktów widzenia. George (1980) zasugerował „wielokrotne rzecznictwo”, które zakłada, że ​​neutralna osoba analizuje plusy i minusy różnych sugestii adwokatów iw ten sposób podejmuje świadomą decyzję.

Stosowane teorie psychologii w celu poprawy produktywności grup politycznych obejmują wdrażanie technik „ rozwoju zespołu ”, „kręgów jakości” i autonomicznych grup roboczych. [37]

Wykorzystanie psychologii w zrozumieniu pewnych zachowań politycznych

Ewolucja

Psychologia ewolucyjna odgrywa znaczącą rolę w zrozumieniu, jak powstał obecny reżim polityczny. Jest to podejście, które koncentruje się na strukturze ludzkich zachowań, twierdząc, że jest ona zależna od środowiska społecznego i ekologicznego. Opracowany w drodze doboru naturalnego ludzki mózg funkcjonuje tak, aby odpowiednio reagować na środowiskowe wyzwania konfliktu koalicyjnego za pomocą mechanizmów i modyfikacji psychologicznych. Przykładem konfliktu politycznego byłaby agresja państwa, taka jak wojna. Mechanizmy psychologiczne pracują, aby przetrawić to, co jest pobierane z wewnętrznych i zewnętrznych informacji dotyczących obecnego siedliska i projektować je w najbardziej odpowiedniej formie działania, takiej jak akty agresji, odzyskanie, dominacja, uległość i tak dalej. [30]

Głosowanie

Aby wyciągać wnioski i przewidywania dotyczące zachowań dotyczących decyzji głosowania, należy wziąć pod uwagę pewne kluczowe wpływy publiczne. Wpływy te obejmują rolę emocji, socjalizację polityczną, wyrafinowanie polityczne , tolerancję różnorodności poglądów politycznych i mediów. Wpływ tych wpływów na zachowania wyborcze najlepiej można zrozumieć za pomocą teorii dotyczących kształtowania się postaw, przekonań, schematów, struktur wiedzy i praktyki przetwarzania informacji. Stopień, w jakim na decyzję głosowania wpływają wewnętrzne systemy przetwarzania informacji politycznych i wpływy zewnętrzne, zmienia jakość podejmowania prawdziwie demokratycznych decyzji.

Konflikt

Zastosowanie psychologii do zrozumienia konfliktu i ekstremalnych aktów przemocy może być rozumiane zarówno w ujęciu indywidualnym, jak i grupowym. Konflikt polityczny jest często konsekwencją różnic etnicznych i „etnocentryzmu” Sumnera (1906).

Na poziomie indywidualnym uczestnikami sytuacji konfliktowych mogą być sprawcy, osoby postronne lub altruiści. Zachowanie sprawców często tłumaczy się autorytarnym typem osobowości. Indywidualne różnice w poziomach empatii zostały wykorzystane do wyjaśnienia, czy dana osoba decyduje się przeciwstawić autorytetowi, czy zignorować konflikt. Teoria umiejscowienia kontroli Rottera (1954) w psychologii osobowości została również wykorzystana do określenia indywidualnych różnic w reakcji na sytuacje konfliktowe.

Zachowanie grupowe podczas konfliktu często wpływa na działania jednostki. Efekt przechodnia wprowadzony przez Darleya i Latane'a (1968) pokazuje, że zachowanie grupowe powoduje, że jednostki monitorują, czy inni uważają, że należy zareagować w danej sytuacji, a zatem opierają swoje zachowanie na tej ocenie. Odkryli również, że jednostki są bardziej skłonne do rozproszenia odpowiedzialności w sytuacjach grupowych. Teorie te można zastosować do sytuacji konfliktowych i ludobójstwa, w których jednostki zdejmują osobistą odpowiedzialność, a tym samym usprawiedliwiają swoje zachowanie. Teoria tożsamości społecznejwyjaśnia, że ​​podczas Holokaustu podczas II wojny światowej przywódcy polityczni używali Żydów jako grupy obcej, aby zwiększyć spójność grupy wewnętrznej. Pozwoliło to sprawcom na depersonalizację sytuacji i rozproszenie odpowiedzialności. Grupy obce były przetrzymywane w oddzielnych pomieszczeniach i odczłowieczane, aby pomóc grupie wewnętrznej uwolnić się od relacji.

Badania przeprowadzone przez Dana Kahana wykazały, że jednostki są odporne na akceptację nowych poglądów politycznych, nawet jeśli przedstawiono im dowody, które podważają ich poglądy. Badanie wykazało również, że jeśli wymagano od jednostki napisania kilku zdań o doświadczeniach, które sprawiały jej przyjemność, lub spędzenia kilku chwil na utwierdzaniu własnej wartości, była bardziej skłonna do zaakceptowania nowego stanowiska politycznego. [38]

Choć nieco niezwykła, psychologia ewolucyjnapotrafi również wyjaśnić konflikty w polityce i społeczności międzynarodowej. Artykuł w czasopiśmie autorstwa Anthony'ego C. Lopeza, Rose McDermott i Michaela Bang Petersena wykorzystuje ten pomysł do przedstawienia hipotezy wyjaśniającej wydarzenia polityczne. Według autorów, instynkty i cechy psychologiczne rozwinięte przez ewolucję nadal istnieją u współczesnych ludzi. Sugerują, że człowiek jest „wykonawcą adaptacji”; ludzie stworzeni przez dobór naturalny, a nie „maksymalizatorzy użyteczności”; ludzi, którzy w każdej chwili dążą do użyteczności. Chociaż grupa ludzi, być może tych, którzy są w tej samej koalicji politycznej, może wydawać się, że dąży do maksymalizacji wspólnej użyteczności, trudno jest uogólnić teorię „maksymalizatorów użyteczności” na pogląd narodowy, ponieważ ludzie ewoluowali w małych grupach .

Na przykład według psychologii ewolucyjnej agresja koalicyjna częściej występuje u mężczyzn. Wynika to z ich mechanizmu psychologicznego opracowanego od czasów przodków. W tamtych czasach mężczyźni zarabiali więcej wygrywając wojny niż kobiety (mieli większe szanse na znalezienie partnera, a nawet wielu partnerów). Ponadto zwycięscy mężczyźni mieli większe szanse na reprodukcję, co ostatecznie doprowadziło do powstania kolejnych agresywnych, chętnych do wojny DNA. W rezultacie autorzy stawiają hipotezę, że kraje, w których jest więcej mężczyzn, będą wykazywać bardziej agresywną politykę, a tym samym mają większą możliwość wywołania konfliktów wewnątrz, a zwłaszcza między państwami.

Rzeczywiście, istnieją pewne wyjątki w tej teorii, ponieważ jest to tylko hipoteza. Jest jednak wystarczająco realna, aby być hipotezą do przetestowania, aby wyjaśnić pewne wydarzenia polityczne, takie jak wojna i kryzys. [30]

Terroryzm

Na poziomie indywidualnym terroryzm został wyjaśniony w kategoriach psychopatologicznych. [39] Terroryści wykazali, że wykazują narcystyczne cechy osobowości (Lasch, 1979, Pearlstein, 1991). Jerrold Post (2004) twierdzi, że u terrorystów występują zaburzenia osobowości narcystycznej i borderline oraz że terroryści wykorzystują takie mechanizmy jak rozszczepienie i eksternalizacja . [40] Inni, jak Silke (2004) oraz Mastors i Deffenbaugh (2007) obalają ten pogląd. Crenshaw (2004) wykazał, że niektóre grupy terrorystyczne są w rzeczywistości ostrożne, nie angażując tych, którzy wykazują patologię. [41] Osobowość autorytarnaTeoria była również wykorzystywana jako wyjaśnienie zachowań terrorystycznych u jednostek.

Jeśli chodzi o wyjaśnienie powodów, dla których jednostki dołączają do grup terrorystycznych, sugeruje się teorie motywacyjne, takie jak potrzeba władzy i potrzeba intymności afiliacyjnej. Festinger (1954) wyjaśnił, że ludzie często dołączają do grup, aby porównać własne przekonania i postawy. Dołączenie do grupy terrorystycznej może być metodą na rozwiązanie indywidualnej niepewności. Taylor i Louis (2004) wyjaśnili, że jednostki dążą do sensownego zachowania. Można to również wykorzystać do wyjaśnienia, dlaczego terroryści szukają tak radykalnych przekonań i demonstracji. Badania przeprowadzone na dzieciach w Irlandii Północnej przez Field (1979) wykazały, że narażenie na przemoc może później prowadzić do zachowań terrorystycznych. Implikowanie efektu wypracowania akceptowalnych norm w grupach. Jednak ten pogląd był również krytykowany (Taylor, 1998).[42] i że agresja może prowadzić do frustracji (Borum, 2004). Ustawienia grupowe mogą powodować manifestację tożsamości społecznej i zachowań terrorystycznych. Metody takie jak dehumanizacja pozwalają jednostkom łatwiej oderwać się od odpowiedzialności moralnej, a wpływy grupowe zwiększają prawdopodobieństwo, że jednostki zgodzą się na konformizm i uległość. Manipulacje kontroli społecznej i propagandy mogą również służyć jako instrument zaangażowania terrorystów.

W rzeczywistości zaproponowano model strategiczny w celu zbadania politycznych motywacji terrorystów. Model strategiczny, dominujący paradygmat w badaniach nad terroryzmem, uważa terrorystów za racjonalnych aktorów, którzy atakują ludność cywilną w celach politycznych. Zgodnie z tym poglądem terroryści maksymalizują użyteczność polityczną. Model strategiczny opiera się na trzech podstawowych założeniach, którymi są: (1) terroryści są motywowani względnie stabilnymi i konsekwentnymi preferencjami politycznymi; (2) terroryści oceniają oczekiwane korzyści polityczne z dostępnych im opcji; oraz (3) terroryzm jest przyjmowany, gdy oczekiwany zwrot polityczny jest wyższy niż w przypadku opcji alternatywnych. Okazuje się jednak, że proces decyzyjny terrorystów nie jest w pełni zgodny z modelem strategicznym. Według Maxa Abrahmsa, autora „Czego naprawdę chcą terroryści:Strategia przeciwdziałania terroryzmowi ” [43] , istnieje siedem wspólnych tendencji, które stanowią ważne empiryczne zagadki dla modelu strategicznego, sprzeczne z konwencjonalnym poglądem, że terroryści są racjonalnymi aktorami.

Zobacz także

Referencje

Przypisy

  1. ^ Mols & 't Hart 2018 .
  2. ^ Cottam i in. 2010 .
  3. ^ Van Ginneken 1988 . Aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje, zobacz van Ginneken 1992 i van Ginneken 2007 .
  4. ^ Monroe 2002 , s. 71.
  5. ^ ABC Rudmin , Floyd W. (2005). „Propozycja GB Grundy'ego z 1917 r. dotycząca psychologii politycznej:„ Nauka, która nie została jeszcze stworzona ”( PDF) . Wiadomości ISPP . 16 (2): 6–7 . Pobrano 5 grudnia 2011 r . .
  6. ^ Monroe 2002 , s. 70.
  7. ^ Van Ginneken 1988 , s. 8.
  8. ^ ab Van Ginneken 1988 , s. 9.
  9. ^ Van Ginneken 1988 , s. 11.
  10. ^ Van Ginneken 1988 , s. 15.
  11. ^ Van Ginneken 1988 , s. 19.
  12. ^ Van Ginneken 1988 , s. 20.
  13. ^ Van Ginneken 1988 , s. 21.
  14. ^ Wolny 1958 , s. 184.
  15. ^ Houghton 2015 .
  16. ^ Cottam i in. 2010 , s. 15.
  17. ^ Cottam i in. 2010 , s. 18.
  18. ^ Cottam i in. 2010 , s. 20.
  19. ^ Cottam i in. 2010 , s. 21.
  20. ^ Sears, Huddy i Jervis 2003 , s. 122.
  21. ^ Sears, Huddy i Jervis 2003 , s. 132.
  22. ^ Brązowy 2004 , s. 47.
  23. ^ Cottam i in. 2010 , s. 40.
  24. ^ ab Cottam i in. 2010 , s. 28.
  25. ^ Cottam i in. 2010 , s. 30.
  26. ^ a b c d Cottam i in. 2010 , s. 67.
  27. ^ Cottam i in. 2010 , s. 69.
  28. ^ Cottam i in. 2010 , s. 70.
  29. ^ ab Cottam i in. 2010 , s. 74.
  30. ^ abc Lopez , McDermott i Petersen 2011 .
  31. ^ Cottam i in. 2010 , s. 76.
  32. ^ a b c Cottam i in. 2010 , s. 77.
  33. ^ Cottam i in. 2010 , s. 83.
  34. ^ Schildkraut 2004 .
  35. ^ Cottam i in. 2010 , s. 84.
  36. ^ Janis, Irving (1982). Myślenie grupowe: psychologiczne studia nad decyzjami politycznymi i fiaskami . Boston, Massachusetts: Houghton Mifflin. P. 9.Cyt. w Houghton 2015 , s. 80.
  37. ^ Cottam i in. 2010 , s. 81.
  38. ^ Kahan i in. 2017 .
  39. ^ Lankford, Adam (sierpień 2014). „Precis of The Myth of Martyrdom: Co naprawdę napędza zamachowców samobójców, Rampage Shooters i innych samodestrukcyjnych zabójców”. Nauki behawioralne i mózgowe . 37 (4): 351–362. doi : 10.1017/S0140525X13001581 . PMID 24826814 . S2CID 52850781 .  
  40. ^ Cottam i in. 2010 , s. 271.
  41. ^ Cottam i in. 2010 , s. 272.
  42. ^ Cottam i in. 2010 , s. 273.
  43. ^ Abraham 2008 .

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Political_psychology&oldid=1068192141"
0.15589690208435