Psychologia sądowa

Część serii na
Psychologia
Zarys Historia Podpola
Typy podstawowe Nieprawidłowy Behawioralne Genetyka behawioralna Biologiczny Poznawcze / Kognitywizm Porównawczy Międzykulturowy Kulturalny Mechanizm różnicowy Rozwojowy Ewolucyjny Eksperymentalny Matematyczny Neuropsychologia Osobowość Pozytywny psychodynamiczny Ilościowy Społeczny
Psychologia stosowana Analiza zachowań stosowanych Kliniczny Społeczność Konsument Doradztwo Krytyczny Edukacyjny Środowiskowy Ergonomia Kryminalistycznych Zdrowie Humanistyczny Przemysłowe i organizacyjne Psychometria Prawny Medyczny Wojskowy Muzyka Zdrowie zawodowe Polityczny Religia Szkoła Sport Ruch drogowy
Listy Disciplines Organizations Psychologists Psychotherapies Publications Research methods Theories Timeline Topics
Portal psychologiczny
v T mi

Psychologia sądowa, poddziedzina psychologii , obejmuje zastosowanie wiedzy i metod psychologicznych zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych. Tradycyjnie ma zarówno szeroką, jak i wąską definicję. ^[1] Szersza klasyfikacja stwierdza, że ​​psychologia sądowa obejmuje zastosowanie wszystkich psychologicznych dziedzin badań do dziedziny prawa, podczas gdy węższa definicja charakteryzuje psychologię sądową jako „zastosowanie specjalności klinicznych do instytucji prawnych i osób stykających się z prawem ”. ^[2] Podczas gdy Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne(APA) oficjalnie uznana psychologia sądowa jako specjalność pod węższą definicją w 2001 r., Specjalne wytyczne dla psychologów sądowych zostały zrewidowane w 2013 r. i obejmują teraz wszystkie poddziedziny psychologii (np. psychologię społeczną , kliniczną , eksperymentalną , poradnictwo , neuropsychologię ), które mają zastosowanie naukowa, techniczna lub specjalistyczna wiedza z zakresu psychologii do prawa." ^{[3] [4]}

Oprócz psychologii sądowej, psychologia prawna jest praktykowana w ramach ogólnego terminu psychologia i prawo, zgodnie z wydziałem 41 APA, American Psychology-Law Society. ^[5] Psychologia prawa, jako całość, koncentruje się na wielu aspektach, wokół których koncentruje się psychologia sądowa – na tym, jak psychologię można zastosować w dziedzinie prawa. W związku z tym te podpola mogą być często używane zamiennie, z wyjątkiem tego, że psychologia prawnicza zwykle nie obejmuje zagadnień klinicznych w swoim zakresie. Te kwestie, w szczególności te bezpośrednio związane ze zdrowiem psychicznym, najlepiej wyjaśnia psychologia sądowa.

Ponieważ psychologia sądowa jest spleciona z dziedziną prawa, wymaga zrozumienia podstawowych zasad prawnych, takich jak te dotyczące standardowych praktyk prawnych i standardów stosowanych przez prawników, zeznań biegłych , definicji i ocen kompetencji i niepoczytalności itd. być w stanie skutecznie komunikować się z sędziami , adwokatami i innymi przedstawicielami zawodów prawniczych .

Historia

Psychologia została założona w USA w 1879 roku przez amerykańskich studentów wracających do domu z badań w niemieckim psychologu, laboratorium psychologii eksperymentalnej Wilhelma Wundta . Wielu z tych powracających studentów miało interesy prawnicze (np. zeznania, zdolność funkcjonalna jednostki), oprócz szkół kierunkowych nauczanych przez Wundta. Niemniej jednak, pojęcie psychologii oficjalnie, które aż proszą się o zastosowanie w warunkach prawnych, zostało wprowadzone dopiero kilka lat później, w pierwszej dekadzie XX wieku, przez Hugo Münsterberga ., pierwszy dyrektor laboratorium psychologicznego na Harvardzie i założyciel psychologii stosowanej. Chociaż próbował nasycić swoją wiedzę w dziedzinie prawa, jego podejście zostało zgłoszone jako protekcjonalne, szorstkie, wywołało gniew i kontrolę ze strony środowiska prawniczego w stosunku do jego badań. Społeczność ta odrzuciła w odpowiedzi idee Münsterberga, niektórzy nazywając je Żółtą Psychologią, niepraktyczną i przesadzoną, chociaż ta interpretacja historii została zakwestionowana. ^[6] W następstwie tej reakcji prawniczej psychologia pozostawała szeroko nietknięta do czasu po II wojnie światowej, kiedy psychologia kliniczna stała się bardziej akceptowana jako legalny pokrewny zawód zdrowotny i odniosła większy sukces we wspieraniu postępowań sądowych. Natomiast przypadki takie jakBrown przeciwko Board of Education of Topeka (1954) doprowadził do uznania zdolności psychologii do wpływania na decyzje prawne, to przypadki takie jak Jenkins przeciwko USA (1962) naprawdę ją legitymizowały. W tym ostatnim przypadku DC Circuit po raz pierwszy utrzymał w mocy, że psychologowie kliniczni powinni być uważani za biegłych, gdy omawiają chorobę psychiczną.

Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczno-Prawne (AP-LS) zostało utworzone w 1969 r., a później zostało przekształcone w Wydział 41 APA w 1980 r. W miarę rozwoju tej dziedziny zaczęło pojawiać się coraz więcej organizacji zajmujących się badaniem i zastosowaniem psychologii w prawie. rozwijać. W 1976 roku została powołana American Board of Forensic Psychology (ABFP) i ostatecznie stała się częścią American Board of Professional Psychology(ABPP) w 1985 roku. To połączenie zapoczątkowało rozwój pierwszego certyfikatu dla psychologów chcących pracować w dziedzinie psychologii sądowej. Późniejsze organizacje i konferencje, takie jak American Academy of Forensic Psychology i National Invitational Conference on Education and Training in Forensic Psychology (1995), przyczyniły się do umocnienia rozwoju psychologii sądowej. Psychologia sądowa została oficjalnie uznana za specjalność zawodową w ramach APA w 2001 roku.

Psychologia sądowa w kulturze popularnej

W ostatnich latach psychologia sądowa odnotowała duży wzrost popularności w mediach i wśród młodszych pokoleń. W rzeczywistości wielu studentów studiów licencjackich przyciąga ten temat w wyniku błędnego przekonania, że ​​psychologia sądowa jest wykorzystywana przede wszystkim do profilowania kryminalnego. Programy telewizyjne i filmy, takie jak Criminal Minds , Mindhunter i Silence of the Lambs , szeroko spopularyzowały praktykę profilowania kryminalnego, szczególnie w jednostce analizy behawioralnej (BAU) Federalnego Biura Śledczego (FBI ). ^[7]Pomimo podekscytowania związanego z ideą kariery w profilowaniu kryminalnym, studenci, którzy wykazują zainteresowanie tym szczególnym aspektem psychologii sądowej, odkrywają, że praktyka profilowania kryminalnego jest rzadko stosowana poza BAU. ^[8] Odkrywają również, że istnieje wiele praktyk z zakresu psychologii sądowej poza postępowaniem karnym.

Jednym z powodów, dla których psychologia sądowa jest tak popularna, jest sposób jej prezentacji. Jest przedstawiony w zabawny, uzależniający i zabawny sposób. Pozwala nam być widzem i zobaczyć, jak pokręceni mogą być ludzie. W pewnym sensie jest to okno pokazujące, jak działa mózg różnych ludzi i jak podejmowanie pewnych decyzji, takich jak morderstwo, może inaczej kształtować mózg. Innym sposobem myślenia o tym jest gra w baseball. Ludzie czują się, jakby byli częścią gry, nawet jeśli tylko oglądają. ^[9]

Szkolenia i edukacja

W szerokim sensie psychologia sądowa jest podzbiorem psychologii stosowanej . Psychologowie sądowi mogą posiadać tytuł doktora. lub Psy.D. w psychologii klinicznej , psychologii poradnictwa , psychologii społecznej , psychologii organizacji , psychologii szkolnej lub psychologii eksperymentalnej. W Stanach Zjednoczonych nie ma szczególnych wymagań dotyczących licencji na bycie psychologiem sądowym. Jeśli ktoś jest psychologiem kliniczno-sądowym, potrzebowałby licencji na wykonywanie zawodu klinicznego lub „usług zdrowotnych”, ale dodatkowa licencja na uprawianie psychologii kliniczno-sądowej nie jest wymagana. W niektórych stanach psychologowie, którzy nie świadczą usług opieki zdrowotnej, w ogóle nie muszą posiadać licencji. Najlepiej byłoby, gdyby psychologowie sądowi mieli kilka lat doświadczenia podoktoranckiego, szkolenia i superwizji lub mentoringu w zakresie psychologii sądowej.

W innych krajach wymagania dotyczące szkolenia i praktyków mogą się różnić. Na przykład w Wielkiej Brytanii dana osoba musi uzyskać Graduate Basis for Registration w Brytyjskim Towarzystwie Psychologicznym — zwykle poprzez stopień licencjata. Następnie następowałyby etapy 1 (akademicki) i 2 (nadzorowana praktyka) dyplomu z psychologii sądowej (co normalnie trwałoby 3 lata w pełnym wymiarze godzin i 4 lata w niepełnym wymiarze godzin). Ocena odbywa się poprzez egzamin, badania, nadzorowaną praktykę i przedłożenie portfolio przedstawiającego wiedzę ekspercką z zakresu kryminologicznych i prawnych zastosowań psychologii. Po uzyskaniu dyplomu psychologa dyplomowanego (ze specjalizacją z psychologii sądowej) lekarz musi zaangażować się w ustawiczny rozwój zawodowy i wykazać, ile, jakiego rodzaju, każdego roku,

Role psychologa sądowego

Praktyka/obsługa bezpośrednia

Oceny i oceny

Oceny i oceny są dokonywane przez psychologów sądowych w celu oceny stanu psychicznego osoby dla celów prawnych. Przyczyny ukończenia tych ocen mogą obejmować uzyskanie informacji dla sądu karnego (takiego jak niepoczytalność lub niekompetencja), o wydanie wyroku karnego lub przesłuchanie w sprawie zwolnienia warunkowego (często dotyczące potencjalnej niepełnosprawności intelektualnej, która uniemożliwia skazanie lub ryzyko recydywy), sądu rodzinnego (w tym opieki nad dzieckiem lub sprawy o rozwiązanie sprawy przez rodziców) lub sąd cywilny (dotyczący obrażeń ciała lub kompetencji do decydowania). ^[8]Należy zauważyć, że choć psycholog sądowy jest odpowiedzialny za ocenę i raportowanie wyników ewaluacji, odpowiedzialność kończy się tutaj. Wszelkie decyzje podjęte na podstawie tych raportów od psychologów sądowych należy do innych prawników. Oznacza to również, że jakakolwiek ocena dokonana przez ewaluatora nie jest uważana za sesję doradczą, a zatem wszystko, co zostało powiedziane lub zrobione, nie jest poufne. Obowiązkiem ewaluatora jest poinformowanie osoby ocenianej, że wszystko w sesji będzie otwarte do zbadania w raporcie kryminalistycznym lub zeznaniu biegłego. Psychologowie sądowi przeprowadzający oceny mogą również pełnić funkcję biegłych, ponieważ wielu jest wzywanych do sądu w celu złożenia zeznań dotyczących wyników ich oceny. Mają różne miejsca pracy, takie jak sądowe i państwowe szpitale psychiatryczne, ośrodki zdrowia psychicznego i prywatna praktyka. Ewaluatorzy zwykle mają wcześniejsze szkolenie jako psychologowie kliniczni.^[2]

Organizacja opieki nad dzieckiem może być ważną częścią kariery psychologa sądowego. Istnieje wiele różnych ocen, które są wydawane dzieciom, zanim psycholog wyda ich wykształconą opinię na temat miejsca umieszczenia lub opieki nad dzieckiem. Otrzymują testy psychologiczne, testy akademickie, obiektywne testy osobowości i projekcyjne testy osobowości. ^[10] Służą one do określenia najlepszego sposobu opieki nad dzieckiem. Proces ten obejmuje również przesłuchanie dziecka w celu ustalenia, czy spowodowałoby to jakiekolwiek szkody dla dziecka. ^[10]

Leczenie

Usługodawcy leczenia mogą zostać poproszeni o przeprowadzenie interwencji psychologicznych wobec osób, które wymagają lub żądają usług, zarówno w sprawach karnych, jak i cywilnych. W sprawach karnych psychologowie sądowi mogą współpracować z osobami, które zostały już skazane w celu ograniczenia recydywy, co odnosi się do prawdopodobieństwa ponownego popełnienia przestępstwa. Inne interwencje, które można wdrożyć w tych placówkach, to leczenie nadużywania narkotyków i alkoholu, leczenie przestępców seksualnych, leczenie chorób psychicznych lub kursy radzenia sobie z gniewem. ^[8] Jeśli chodzi o postępowanie cywilne, podmioty świadczące usługi leczenia mogą być zmuszone do leczenia rodzin przechodzących sprawy rozwodowe i/lub o opiekę. Mogą również zapewnić leczenie osobom, które doznały urazów psychicznych w wyniku jakiegoś urazu. ^[2]Dostawcy leczenia i ewaluatorzy pracują w tych samych rodzajach placówek: sądowych i państwowych szpitalach psychiatrycznych, ośrodkach zdrowia psychicznego i gabinetach prywatnych.

Konsultacje

Zapewnianie konsultacji pozwala psychologom sądowym na wykorzystanie wiedzy psychologicznej i badań, aby pomóc organom ścigania, prawnikom i innym przedstawicielom zawodów prawniczych lub postępowań w lepszym zrozumieniu ludzkiego zachowania (np. karnego, świadka, ofiary, ławy przysięgłych), procesów cywilnych, skutków traumy lub innych wydarzeń życiowych , i tak dalej. Pracując jako konsultant, psycholog sądowy może być zaangażowany w postępowanie sądowe poprzez obowiązki, takie jak przeglądanie akt sądowych (takich jak historia psychospołeczna oskarżonego lub ocena czynników łagodzących lub obciążających w sprawie), pełnienie funkcji konsultanta ławy przysięgłych (organizacja koncentracji grup przysięgłych, ławy przysięgłych pozorowanych lub pomoc w postępowaniu voir dire) oraz ocena bez zeznań (w której wyniki oceny oskarżonego nie są ujawniane zespołowi prokuratury, umożliwienie zespołowi obrony opracowania strategii obrony), m.in. Zasadniczo konsultacje mogą przybierać różne formy, w tym te wspólne:

Konsultacje z organami ścigania mogą przybrać formę pomocy w profilowaniu przestępczym , opracowywaniu procedur i metod zatrudniania, określaniu sprawności psychicznej powracających funkcjonariuszy lub po prostu udzielaniu wiedzy na temat określonych zachowań przestępczych. ^{[7] [11]} Jak wspomniano powyżej, profilowanie kryminalne jest bardzo atrakcyjnym aspektem psychologii dla przyszłych psychologów sądowych, mimo że nie jest ono zbyt szeroko stosowane w tej dziedzinie. ^[7] Istnieje kilka metod i podejść związanych z profilowaniem kryminalnym, ale nadal istnieje wiele sceptycyzmu co do skuteczności i dokładności profilowania kryminalnego w ogóle. ^[11]Kilka powszechnych podejść to podejście naukowe, które obejmuje analizę miejsca zbrodni FBI i psychologię śledczą Cantera, oraz podejście intuicyjne, które obejmuje analizę dowodów behawioralnych Tukeya. ^{[8] [12] [13] [14]}

Konsultanci procesowi to psychologowie, którzy współpracują z prawnikami, takimi jak adwokaci, aby pomóc w przygotowaniu sprawy. Obejmuje to wybór ławy przysięgłych, opracowanie strategii sprawy i przygotowanie świadka. ^[15]Psychologowie sądowi pracujący jako konsultanci procesowi polegają na badaniach, aby jak najlepiej doradzić osobom, z którymi pracują. Ponieważ konsultanci procesowi są często zatrudniani przez jedną konkretną stronę w procesie, psychologowie ci borykają się z wieloma problemami etycznymi. Obowiązkiem psychologa jest zachowywanie neutralności podczas konsultacji – innymi słowy, konsultant nie może wybierać strony do wsparcia i konsekwentnie pomijać lub tworzyć informacje, które byłyby korzystne dla jednej lub drugiej strony. Przed przyjęciem sprawy do pracy ważne jest, aby psycholog sądowy rozważył odpowiedzialność za konsultacje w tej sprawie z wytycznymi etycznymi ustanowionymi dla dziedziny psychologii sądowej. ^[3]

Ekspertyza w sprawach związanych z psychologią to również obszar, w którym psychologowie sądowi odgrywają aktywną rolę. ^[8] W przeciwieństwie do świadków faktów, którzy ograniczają się do składania zeznań na temat tego, co wiedzą lub zaobserwowali, biegli mają możliwość wyrażenia dalszej wiedzy na temat sytuacji lub tematu, ponieważ, jak sugeruje ich nazwa, domniemywa się, że są „ekspertami” w na określony temat i posiadają specjalistyczną wiedzę na jego temat. ^[16]Biegli w dziedzinie psychologii sądowej są wzywani do składania zeznań w sprawach zdrowia psychicznego (ekspertyzy kliniczne) lub innych dziedzin wiedzy, takich jak społeczna, eksperymentalna, poznawcza lub rozwojowa. Rola bycia biegłym nie jest pierwszorzędna i jest zwykle wykonywana w połączeniu z inną rolą, taką jak rola badacza, naukowca, ewaluatora lub psychologa klinicznego. W przeszłości biegli służyli głównie sądowi, a nie skarżącym. Jednak w dzisiejszych czasach to się rzadko zdarza i większość rekrutacji na biegłych sądowych jest realizowana przez adwokatów procesowych. Ale niezależnie od tego, kto wezwie biegłego, to sędzia decyduje, czy biegły zostanie przyjęty. ^[11]

Badania

Badacze zajmujący się psychologią sądową dokonują odkryć naukowych istotnych dla psychologii i prawa. ^[8] Specjaliści ci mają zwykle zaawansowany stopień naukowy z psychologii (najprawdopodobniej doktorat). Chociaż ich głównym celem są badania, nie jest niczym niezwykłym, że zajmują inne stanowiska psychologów sądowych. Specjaliści ci mogą być zatrudnieni w różnych miejscach, w tym w szkołach wyższych i uniwersytetach, instytutach badawczych, agencjach rządowych lub prywatnych oraz agencjach zdrowia psychicznego. ^[17] Badania z zakresu psychologii sądowej dotyczą psychologii i prawa, zarówno karnego, jak i cywilnego. Badacze testują hipotezy empirycznie i stosują badania do zagadnień związanych z psychologią i prawem. Mogą również prowadzić badania dotyczące przepisów dotyczących zdrowia psychicznego i oceny polityki.^[17] Niektórzy znani psychologowie w tej dziedzinie to Saul Kassin , bardzo powszechnie znany z badania fałszywych zeznań, oraz Elizabeth Loftus i Gary Wells , obaj znani z badań nad pamięcią naocznych świadków. Ci i inni badacze dostarczyli zeznań biegłych w wielu sprawach.

Edukacja i rzecznictwo

Akademiccy psychologowie sądowi zajmują się między innymi nauczaniem, badaniami, szkoleniem i nadzorem uczniów, między innymi działaniami związanymi z edukacją. Ci specjaliści mają również zaawansowany stopień naukowy z psychologii (najprawdopodobniej doktorat) i są najczęściej zatrudnieni na uczelniach wyższych. Oprócz zajmowania stanowisk profesorskich, psychologowie sądowi mogą angażować się w edukację poprzez prezentowanie badań, prowadzenie rozmów dotyczących określonego tematu lub angażowanie się i edukowanie społeczności na temat odpowiedniego zagadnienia z zakresu psychologii sądowej. ^[8]Rzecznictwo to kolejna forma edukacji, w której psychologowie sądowi wykorzystują badania psychologiczne do wpływania na prawa i zasady. Mogą być one związane z pewnymi ruchami, takimi jak Black Lives Matter lub Me Too, a nawet mogą być związane z pewnymi prawami obywatelskimi, które są pomijane. ^[4]

Kryminalistyczne oceny psychologiczne

Popularne typy ocen

Sądowa ocena kompetencji

Kompetencje w kontekście prawnym odnoszą się do zdolności pozwanego do docenienia i zrozumienia stawianych mu zarzutów oraz tego, co dzieje się w postępowaniu sądowym, a także jego zdolności do pomocy prawnikowi w zrozumieniu i obronie jego sprawy. ^[11] O ile kompetencje są oceniane przez psychologa, jego obawy dotyczące oskarżonego są zazwyczaj wyrażane przez prawnika. ^[18]Chociaż to psycholog jest odpowiedzialny za ocenę kompetencji, ostatecznie to sędzia decyduje, czy oskarżony jest kompetentny, czy nie. Jeżeli oskarżony zostanie uznany za niezdolnego do stania na rozprawie, psycholog musi wydać zalecenie, czy oskarżony może zostać przywrócony do kompetencji poprzez leczenie, czy też należy całkowicie wycofać zarzuty z powodu niekompetencji. Kilka potencjalnych przyczyn niekompetencji obejmuje niektóre rodzaje uszkodzeń mózgu lub wystąpienie epizodu psychotycznego uniemożliwiającego jednostce rejestrowanie otaczającej ich rzeczywistości. ^{[19] [20]}

Kilka spraw odegrało zasadniczą rolę w opracowaniu standardu kompetencji, a także w ustaleniu praw osoby uznanej za niezdolną do sądzenia. Youtsey przeciwko Stanom Zjednoczonym (1899) była jedną ze spraw wyznaczających standardy kompetencji, w której sędzia orzekł, że sądzenie lub skazanie osoby uznanej za niekompetentną narusza jej prawa człowieka. Mimo tego orzeczenia nie opracowano oficjalnych wytycznych dotyczących rozstrzygania i skazywania spraw kompetencyjnych. ^[8] W sprawie Dusky przeciwko Stanom Zjednoczonym (1960) sprawa utrzymała w mocy orzeczenie Youtsey przeciwko Stanom Zjednoczonym i ustanowiła określone kryteria kompetencji. Należą do nich racjonalne i merytoryczne rozeznanie w postępowaniu sądowym oraz umiejętność skonsultowania się z adwokatem w sposób racjonalny. ^[21]Sprawa Weiter v. Settle (1961) zaowocowała decyzją, że opinia psychologa na rozprawie kompetencyjnej jest uważana za „zeznanie opinii”. Dodatkowo wprowadzono wytyczne w celu dokładnej oceny kompetencji. Osiem ustalonych wytycznych obejmuje wymagania, aby oskarżony doceniał własną obecność w odniesieniu do czasu, miejsca i rzeczy; rozumie, że jest w Trybunale Sprawiedliwości oskarżonym o popełnienie przestępstwa; uznaje, że Trybunałowi przewodniczy sędzia; rozumie, że istnieje prokurator, który będzie próbował skazać go za zarzuty karne; rozumie, że ma prawnika, który będzie ją bronił przed tym zarzutem; wie, że oczekuje się od niego, że powie swojemu adwokatowi, co robił w czasie popełnienia domniemanego przestępstwa; rozumie, że ława przysięgłych ustali, czy jest ona winna czy niewinna zarzutów; i ma wystarczającą pamięć do omawiania zagadnień związanych z zarzucanym przestępstwem i postępowaniem sądowym.^[22] W miarę upływu czasu do tych wytycznych i oczekiwań przy ocenie kompetencji dodano więcej przypadków. ^{[ potrzebne cytowanie ]}

Sądowa ocena szaleństwa

Niepoczytalność, w przeciwieństwie do kompetencji, odnosi się do stanu psychicznego jednostki w chwili popełnienia przestępstwa, a nie w czasie procesu. ^{[8] [11]} Zgodnie z prawnymi zasadami niepoczytalności, dopuszczalne jest osądzenie, znalezienie osoby odpowiedzialnej karnie i/lub ukaranie oskarżonego, jeśli osoba ta była poczytalna w momencie popełnienia przestępstwa. Aby zostać uznanym za zdrowego rozsądek, pozwany musiał wykazać się zarówno mens rea , jak i actus reus . Mens rea , przetłumaczone jako „umysł winny”, wskazuje, że dana osoba wykazywała wolną wolę i pewne zamiary wyrządzenia krzywdy w czasie przestępstwa. Aktus reusodnosi się do dobrowolnego popełnienia czynu niedozwolonego. Obrona niepoczytalności przyznaje, że chociaż zdarzył się czyn bezprawny, jednostka wykazała brak miesiączki . ^[21] Ciężar dowodu w celu ustalenia, czy oskarżony jest niepoczytalny, spoczywa na zespole obrony. Godną uwagi sprawą dotyczącą tego rodzaju oceny jest sprawa Ford przeciwko Wainwright , w której postanowiono, że do oceny kompetencji osadzonego, który ma zostać stracony w sprawach kary śmierci, należy wyznaczyć psychologów sądowych. ^{[23] [24]}

W systemie prawnym istnieją różne definicje szaleństwa. ^[8] Reguła M'Naghtena/McNaugtona (1843) definiuje szaleństwo jako osobę, która nie rozumie natury i jakości swoich czynów lub że te czyny były niewłaściwe z powodu choroby lub defektu psychicznego. Nazywa się to również testem zdolności poznawczych. Tymczasem Test Durhama (ustanowiony w Durham przeciwko Stanom Zjednoczonym w 1954 r.) stwierdza, że ​​można uznać za niepoczytalnego, jeśli czyny były spowodowane zaburzeniem psychicznym. Niejasny charakter tego opisu powoduje, że definicja ta jest stosowana tylko w jednym stanie (NH). Ostateczną definicją uznaną przez sądy jest reguła Brawner ( US v. Brawner, 1972), określany również jako Standard Amerykańskiego Instytutu Prawa. Definicja ta zakłada, że ​​z powodu choroby lub defektu psychicznego osoba jest uważana za niepoczytalną, jeśli nie jest w stanie docenić bezprawności czynu i nie jest w stanie dostosować swojego zachowania do nakazów prawa. ^[21]

Ocena niepoczytalności polega na wykorzystaniu analizy miejsca przestępstwa w celu określenia stanu psychicznego w momencie popełnienia przestępstwa, postawienia diagnozy, przesłuchania oskarżonego i innych odpowiednich świadków oraz weryfikacji wrażeń oskarżonego. ^[4] Wyzwania związane z tego rodzaju oceną obejmują symulację oskarżonego , określenie przeszłego stanu psychicznego oskarżonego, prawdopodobieństwo, że różni eksperci mogą dojść do różnych wniosków w zależności od zastosowanej metody oceny oraz fakt, że społeczeństwo bardzo często określa każde zaburzenie psychiczne jest szalone (chociaż niewiele faktycznie należy do tej kategorii; szaleństwo obejmuje głównie zaburzenia psychotyczne ). ^{[4] [25]}

Ocena ryzyka

Ocena ryzyka ocenia, jak niebezpieczna jest/może być dana osoba oraz ryzyko ponownego popełnienia przestępstwa po zwolnieniu, określane również jako recydywa . Zazwyczaj recydywa odnosi się do zachowań związanych z przemocą lub przestępstwami seksualnymi. Ocena ryzyka wpływa na możliwość zwolnienia warunkowego i/lub zwolnienia z więzienia i obejmuje dwie ogólne metody. Metoda przewidywania klinicznego polega na wykorzystaniu osądu klinicznego i doświadczenia do przewidywania ryzyka, podczas gdy metoda przewidywania aktuarialnego wykorzystuje formułę opartą na badaniach do przewidywania ryzyka. Dwie konkretne metody oceny ryzyka obejmują Przewodnik oceny ryzyka przemocy (VRAG) oraz Przewodnik oceny ryzyka przestępcy seksualnego (SORGA), oba stworzone przez Quinseya, Harrisa, Rice'a i Cormiera w 1998 roku. ^[26]

Inne rodzaje ocen

Chociaż oceny niepoczytalności i kompetencji należą do najczęstszych ocen karnych przeprowadzanych w ramach systemu prawnego, wdrożono kilka innych rodzajów. Niektóre z nich obejmują oceny przypadków kary śmierci, oceny wykorzystywania seksualnego dzieci, oceny spraw dotyczących opieki nad dzieckiem lub spraw rozwodowych oraz oceny sądów cywilnych. ^{[19] [27]}

Rozróżnienie między oceną sądową a terapeutyczną

Interakcje psychologa sądowego z klientem i jego obowiązki etyczne wobec klienta znacznie różnią się od obowiązków psychologa zajmującego się klientem w warunkach klinicznych. ^[21]

• Zakres . Zamiast szerokiego zestawu zagadnień, którymi zajmuje się psycholog w warunkach klinicznych, psycholog sądowy zajmuje się wąskim zbiorem zdarzeń lub interakcji o charakterze nieklinicznym. ^[28]
• Znaczenie perspektywy klienta . Klinicysta przywiązuje pierwszorzędne znaczenie do zrozumienia unikalnego punktu widzenia klienta, podczas gdy psycholog sądowy jest zainteresowany dokładnością, a punkt widzenia klienta jest drugorzędny.
• Dobrowolność . Zwykle w warunkach klinicznych psycholog ma do czynienia z klientem dobrowolnym. Psycholog sądowy ocenia klientów na polecenie sędziego lub na polecenie adwokata.
• Autonomia . Klienci dobrowolni mają większą swobodę i autonomię w zakresie celów oceny. Każda ocena zwykle uwzględnia ich obawy. Cele badania kryminalistycznego są ograniczone przez obowiązujące ustawy lub elementy prawa zwyczajowego, które odnoszą się do danej kwestii prawnej.
• Zagrożenia dla ważności . Podczas gdy klient i terapeuta pracują nad wspólnym celem, chociaż nieświadome zniekształcenia mogą wystąpić, w kontekście kryminalistycznym istnieje znacznie większe prawdopodobieństwo celowego i świadomego zniekształcenia.
• Relacje i dynamika . Interakcje terapeutyczne mają na celu rozwinięcie ufnego, empatycznego sojuszu terapeutycznego, psycholog sądowy może nie etycznie pielęgnować klienta lub działać w roli „pomocy”, ponieważ ewaluator sądowy podzielił lojalność i istnieją znaczne ograniczenia dotyczące poufności, które może zagwarantować klientowi. Ewaluator sądowy musi zawsze być świadomy manipulacji w kontekście przeciwnika w otoczeniu prawnym. Obawy te wymagają dystansu emocjonalnego, który nie przypomina interakcji terapeutycznej. ^[3]
• Tempo i ustawienie . W przeciwieństwie do interakcji terapeutycznych, które mogą być kierowane wieloma czynnikami, środowisko sądowe z harmonogramami sądowymi, ograniczonymi zasobami i innymi czynnikami zewnętrznymi, nakładają duże ograniczenia czasowe na ocenę bez możliwości ponownej oceny. Egzaminator sądowy skupia się na znaczeniu dokładności i ostateczności rozporządzeń prawnych.

Psychiatria sądowa - narzędzie do badania śmierci

Gdy natura i przyczyna śmierci pozostają nieznane na podstawie bezpośrednich i widocznych cech śmierci, zwłaszcza ze względu na brak bezpośrednich dowodów na ustalenie, czy nienaturalna śmierć jest przypadkowa, samobójstwo czy morderstwo, można zastosować autopsję psychologiczną lub psychiatryczną jako skuteczny narzędzie do dochodzenia w sprawie śmierci.

„Psychiczna sekcja zwłok” to procedura mająca na celu zbadanie śmierci osoby poprzez zrekonstruowanie tego, co osoba myślała, czuła i robiła przed śmiercią. Rekonstrukcja ta opiera się na informacjach zebranych z dokumentów osobistych, raportów policyjnych, dokumentacji medycznej i koronerskiej oraz bezpośrednich wywiadów z rodzinami, przyjaciółmi i innymi osobami, które miały kontakt z osobą przed śmiercią.1

Podczas gdy medyczno-prawna sekcja zwłok bada ciało zmarłego, autopsja psychologiczna dotyczy stanu psychicznego zmarłego. W przypadku konfliktu lub braku poszlak wskazujących na okoliczności wskazujące na więcej niż jedną możliwość zgonu, a dokładniej mówiąc, sposób zgonu jest podejrzany i daje rozbieżne wskazówki, to narzędzie śledztwa może być zastosowane przy pracy zespołowej Psychiatrzy sądowi, patolodzy sądowi, toksykolodzy i psychologowie w celu zebrania informacji o zachowaniach i motywach rozróżniania wypadku, zabójstwa i samobójstwa jako możliwych sposobów śmierci.

Teoria leżąca u podstaw koncepcji autopsji psychologicznej głosi, że większość ofiar samobójstw w jakiś sposób komunikuje swoje zamiary. Chociaż technika ta została opracowana jako narzędzie kliniczne do przewidywania ryzyka samobójstwa, jej zastosowanie w kryminalistyce polegało na retrospektywnym określeniu przyczyny lub okoliczności towarzyszących zgonowi. Ta gałąź śledztwa została pierwotnie opracowana przez Edwina Shneidmana i jego współpracowników z Centrum Zapobiegania Samobójstwom w Los Angeles w latach 50. XX wieku.

Metodologia autopsji psychologicznej2 obejmuje dwa główne elementy: 1. Rozległe wywiady z członkami rodziny i innymi bliskimi osobami; oraz 2. Zebranie wszelkich możliwych dokumentów medycznych, psychiatrycznych i innych odpowiednich dokumentów zmarłego.

Sekcja psychologiczna zawiera przegląd specyfiki zgonu i zmarłego pod kątem czynników ryzyka samobójstwa. Na przykład Shneidman zidentyfikował 14 obszarów do dociekań w psychologicznych badaniach autopsyjnych. Obszary te obejmują: 1. Informacje identyfikacyjne (np. wiek, stan cywilny, praktyki religijne, zawód) 2. Szczegóły dotyczące śmierci 3. Krótki zarys historii ofiary (np. poprzednie próby samobójcze) 4. Historia zgonów rodziny ofiary (np. historia samobójstwa w rodzinie, choroba afektywna) 5. Opis osobowości i stylu życia ofiary 6. Typowy wzorzec reakcji ofiary na stres, rozstrój emocjonalny i okresy braku równowagi 7. Ostatnie stresory, napięcia lub przewidywania kłopoty 8. Rola alkoholu i narkotyków w ogólnym stylu życia ofiary i jej śmierci 9.

Informacje zebrane z wywiadów mogą dostarczyć istotnych informacji w próbie zrekonstruowania pochodzenia zmarłego, relacji osobistych, cech osobowości i stylu życia.

Autopsje psychologiczne okazały się pomocne w identyfikacji i wyjaśnieniu bliższych przyczyn, określając rolę różnych czynników w doprowadzeniu do śmierci samobójczej.

Typowymi źródłami informacji psychologicznych3 są: 1. Notatka o samobójstwie:- Interpretacja listu o samobójstwie jest ważna dla potwierdzenia samobójstwa lub podżegania do samobójstwa lub zabójstw lub do zidentyfikowania związku przyczynowego. Prawidłowa interpretacja listu samobójcy wymaga od eksperta pisma ręcznego potwierdzenia, że ​​list został napisany przez sprawcę/osobę, ponieważ jej treść może zawierać następujące informacje:

(a) Intencja:- Jest to odzwierciedlone w notatce samobójczej, którą dana osoba sama wystawiła rachunek. Ten zamiar wzmacnia historia wcześniejszych prób.

(b) Choroba fizyczna :- Zmiany w charakterystyce pisma; na przykład drżenie (spowodowane alkoholizmem, zatruciem narkotykami, strachem lub niepokojem) lub zmiany wielkości liter (stopniowo malejące w wyniku zażycia leków przeciwpsychotycznych) mogą wskazywać na stan fizyczny.

(c) Choroba psychiczna :- Treść listu pożegnalnego może wskazywać na obecność zaburzeń psychicznych; na przykład schizofrenia.

(d):- Czynnik sytuacyjny:- Czy dana osoba jest zagrożona lub list pożegnalny; jest podyktowana.

Np. dobre treści niepiśmiennej osoby, powtarzające się cięcia lub pakt samobójczy [notatka o samobójstwie podpisana przez więcej niż jedną osobę lub zwykła treść w różnych notatkach] lub zamiar samobójczy innej osoby lub podżeganie do samobójstwa. 2. Dokumentacja szkolna/uczelniana:- Informacje, takie jak zmiany w wynikach w nauce lub niedawne nieobecności i spóźnienia. 3. Dokumentacja medyczna: - Wywiad rodzinny, wizyty u lekarza, choroby i przyjmowane leki oraz skierowania do specjalistów 4. Dokumenty policyjne: - Może zawierać informacje o wcześniejszych próbach samobójczych i udziale w działaniach antyspołecznych. Sekcja psychologiczna dokonywana jest poprzez rekonstrukcję charakteru lub osobowości zmarłego na podstawie informacji uzyskanych z różnych źródeł. Ta zrekonstruowana postać lub osobowość jest następnie wykorzystywana do retrospektywnej prognozy prawdopodobieństwa popełnienia przez zmarłego określonego czynu 4. Jeżeli z zebranych danych i ich analizy wynika, że ​​nic nie wskazuje na samobójstwo, możliwość popełnić samobójstwo jest wykluczone. Zalety autopsji psychologicznej: - Poprzez zbieranie informacji od osób, które utrzymują bezpośrednie lub pośrednie interakcje, najdokładniej opisuje się i ocenia osobowość zmarłego, co staje się najważniejszymi danymi wejściowymi do oceny procesu myślowego i cech zmarłego przed śmierć. Ocena obejmuje zrozumienie intencji i motywu, jeśli jest to samobójstwo. Jeśli autopsja neguje samobójstwo, z pewnością będzie to krok naprzód dla śledczych, aby kontynuować śledztwo w sprawie śmierci, wykluczając teorię samobójstwa w incydencie. Tak więc autopsja psychologiczna daje mocne wskazówki, w jakim kierunku należy kontynuować śledztwo w sprawie śmierci.

Chociaż sekcja zwłok psychologicznych może być skutecznym narzędziem do podejrzanego śledztwa w sprawie śmierci, nie jest ona wolna od wad i ograniczeń. Dostępność i wybór ekspertów/profesjonalistów, którzy posiadają potencjał dzięki doświadczeniu zorientowanemu na badania, jest zawsze ważną przeszkodą do pokonania. Etyka zawodowa i lekarz – przywileje pacjenta są zawsze trudną barierą w uzyskaniu wartościowych i ważnych informacji. Końcowym procesem autopsji psychologicznej jest retrospektywne przewidywanie, czy podmiot popełnił samobójstwo, czy nie. Ale ten proces przeprowadzają eksperci, którzy nie mieli okazji spotkać się i przeprowadzić wywiadu ze zmarłym w jego życiu. Eksperci gromadzą informacje od osób trzecich i dokumenty, które mogą być uznane za informacje ze słyszenia, które umniejszają wartość dowodową. Nie istnieje ustandaryzowana operacyjna metoda wyciągania wniosków z informacji zebranych podczas autopsji psychologicznej. Musi być sporządzony przez profesjonalistę w dużej mierze w oparciu o jego doświadczenie, aby skorelować dane wejściowe.

Sekcja psychologiczna jest jednym ze skutecznych narzędzi w śledztwie dotyczącym śmierci. Może działać jako solidny krok w śledztwie w sprawie podejrzanej nienaturalnej śmierci, w przypadku gdy nie są dostępne bezpośrednie dowody. Systematycznie przeprowadzana autopsja psychologiczna z pewnością dostarczyłaby bardziej naukowych i dokładnych wskazówek w śledztwie dotyczącym śmierci.

W Indiach zatrudnienie tej gałęzi psychiatrii sądowej jest rzadziej stosowane. W dniu 12.02.2016 Główny Sąd Pokoju, Ernakulam, Kerala polecił Centralnemu Biuru Śledczemu zastosowanie autopsji sądowo-psychologicznej w sprawie śmierci śledztwa Qazi CMabdulla Maulavi z Chembarika. Następnie w sprawie Śmierci Sunandy Pushkara Specjalny Zespół dochodzeniowy wykorzystał autopsję psychiatryczną i stwierdził, że było to samobójstwo. Inny przypadek użycia tego narzędzia miał miejsce w sprawie Burari Death w Delhi, w której 11 członków rodziny zostało znalezionych martwych przez powieszenie 1 lipca 2018 roku. W tych przypadkach należy odpowiedzieć na pytania, czy jest to samobójstwo, czy zabójstwo. Obawy czasu budzi dostępność ekspertów w tej dziedzinie, w tym doświadczonych suicydologów, ponieważ istnieją liczne doniesienia dotyczące coraz częstszych samobójstw. Należy więc troszczyć się o stan utworzonych ośrodków naukowych i instytucji skupionych w tej gałęzi psychiatrii sądowej.

Innym niepokojącym aspektem jest rozszerzenie rygoru na regułę pogłosek w przyjmowaniu informacji i wniosków z autopsji psychologicznej. Zeznanie opinii przedstawione przez biegłych, którzy przeprowadzili systematyczną autopsję psychologiczną, zostanie odpowiednio wyważone zgodnie z art. 45 ustawy o dowodach, 1872 r. ^[29]

Etyka w psychologii sądowej

Zalecenia i oczekiwania etyczne nakreślone dla psychologii sądowej są wymienione w Wytycznych APA dotyczących psychologii sądowej. ^[3] Wytyczne te zawierają przypomnienie, że psychologowie sądowi powinni cenić uczciwość, bezstronność i uczciwość, a także unikać konfliktów interesów, jeśli to możliwe. Takie konflikty interesów mogą powstać w sytuacjach, w których psycholog pracuje jako konsultant jednej lub drugiej strony w sprawie sądowej, gdy wymaga się od psychologa złożenia zeznań lub oceny czegoś, co koliduje z jego własnymi przekonaniami lub wartościami, lub gdy psycholog staje przed decyzją o wyborze pomiędzy odgrywaniem roli osoby oceniającej lub świadczeniodawcy leczenia w danej sprawie. ^[8]Ten ostateczny konflikt interesów odnosi się również do wytycznych etycznych dotyczących utrzymywania wielu relacji z klientami. ^[3] Również jako standard etyczny od psychologów sądowych oczekuje się oferowania pewnej kwoty obniżonych opłat lub usług pro bono osobom, których w przeciwnym razie nie byłoby stać na zatrudnienie psychologa do rozprawy sądowej. Inne wytyczne etyczne obejmują otrzymanie świadomej zgody od klientów przed przekazaniem informacji dotyczących ich leczenia lub ocen, poszanowanie i uznanie prywatności/poufności/przywileju wśród klientów, zachowanie bezstronności i obiektywizmu w trakcie procesu oraz rozważenie moralnych i etycznych kosztów przestrzegania wszelkich orzeczenia sądowe, które mogą być sprzeczne ze standardami zawodowymi. ^{[4] [19]}

Troska o etykę ^[30] lubi dyskryminację, stronniczość lub kłamstwo na temat faktów tylko dlatego, że psycholog sądowy otrzymał wynagrodzenie. Incydenty, w których ci psychologowie świadomie nie kończyli się dla nich dobrze, ponieważ narażali sprawę i przedstawiali fałszywą narrację. Jeśli chodzi o dyskryminację, ktoś rzuca jedno spojrzenie i zakłada, że ​​podejrzany popełnił przestępstwo ze względu na kolor skóry. Wiąże się to z uprzedzeniami, ponieważ mogą przeoczyć dowody sprzeczne z ich przekonaniami. Ważne jest, aby mieć otwarty umysł i patrzeć na obie strony sporu.

Wynagrodzenie psychologa sądowego

Istnieje szeroki zakres wynagrodzenia dla osób w dziedzinie psychologii sądowej. Wynagrodzenie może wynosić od 50 000 USD (poziom podstawowy) rocznie do 118 000 USD rocznie. mediana wynagrodzenia wynosi 77 000 USD rocznie. ^[31] Istnieją również różnice w wynagrodzeniach mężczyzn i kobiet. Mężczyźni zarabiają rocznie więcej niż kobiety. Wynagrodzenie psychologa sądowego może również różnić się w zależności od stanu, w którym pracuje psycholog sądowy. ^[31]

Prywatni psycholodzy sądowi i psychologowie sądowi otrzymują zróżnicowane pensje. Według Mary Connell, prywatnej lekarki, zakres pensji wynosi od 200 000 do 400 000 dolarów rocznie. Psychologowie sądowi otrzymują średnią pensję 71 798 USD rocznie. ^[32]

Wybitne badania w psychologii sądowej

• Stern, W. (1939). „Psychologia świadectwa”. Journal of Abnormal and Social Psychology . 34 (1): 3–20. doi :10.1037/h0054144. ISSN  0096-851X.
• Stewart, Destin N.; Jacquin, Kristine M. (18.11.2010). „Postrzeganie przysięgłych w procesie gwałtu: Badanie spożycia przez skarżącego substancji chemicznych przed napaścią seksualną”. Dziennik agresji, maltretowania i traumy . 19 (8): 853–874. doi :10.1080/10926771.2011.522951. ISSN  1092-6771.
• Loftus, Elżbieta F (1975-10). „Pytania wiodące i raport naocznego świadka”. Psychologia Poznawcza . 7 (4): 560–572. doi :10.1016/0010-0285(75)90023-7.
• Viljoen, Jodi L.; Jonnson, Melissa R.; Cochrane, Dana M.; Vargen, Lee M.; Vincent, Gina M. (2019-10). „Wpływ instrumentów oceny ryzyka na wskaźniki tymczasowego aresztowania, umieszczania po skazaniu i zwolnienia: przegląd systematyczny i metaanaliza”. Prawo i ludzkie zachowanie . 43 (5): 397-420. doi :10.1037/lhb0000344. ISSN  1573-661X.
• Holcomb, Mateusz J.; Jacquin, Kristine M. (2007-07-03). „Postrzeganie przysięgłych zeznań naocznych świadków dziecka w rozprawie o nadużyciach seksualnych”. Dziennik wykorzystywania seksualnego dzieci . 16 (2): 79–95. doi :10.1300/J070v16n02_05. ISSN  1053-8712.
• Kassin, S. i Wrightsman, L. (1980). Wcześniejsze spowiedzi i pozorowane werdykty przysięgłych. Journal of Applied Social Psychology , 10, 133 146.
• Smalarz, Laura; Madon, Stephanie; Yang, Yueran; Guyll, Max; Buck, Sarah (2016). „Idealne dopasowanie: czy stereotypy kryminalne mają negatywny wpływ na analizę dowodów kryminalistycznych?”. Prawo i ludzkie zachowanie . 40 (4): 420–429. doi :10.1037/lhb0000190. ISSN  1573-661X.
• Harris, Paige B.; Boccaccini, Marcus T.; Murrie, Daniel C. (2015-08). „Różnice oceniające w punktacji psychopatii i trafności predykcyjnej”. Prawo i ludzkie zachowanie . 39 (4): 321–331. doi :10.1037/lhb0000115. ISSN  1573-661X.
• Khurszid, Aisza; Jacquin, Kristine M. (listopad 2013). „Świadectwo eksperta wpływa na decyzje jury w procesach karnych z udziałem odzyskanych wspomnień o wykorzystywaniu seksualnym w dzieciństwie”. Dziennik wykorzystywania seksualnego dzieci . 22 (8): 949–967. doi :10.1080/10538712.2013.839592. ISSN  1053-8712.
• Garry, Maryanne; Manning, Charles G.; Loftus, Elżbieta F.; Sherman, Steven J. (1996-06). „Inflacja wyobraźni: wyobrażanie sobie wydarzenia z dzieciństwa zwiększa pewność, że ono miało miejsce”. Biuletyn i przegląd psychonomiczny . 3 (2): 208–214. doi :10.3758/BF03212420. ISSN  1069-9384.
• Kassin, Saul M.; Drizin, Steven A.; Grisso, Tomasz; Gudjonsson, Gisli H.; Lew, Ryszard A.; Redlich, Allison D. (2010). „Zeznania wywołane przez policję: czynniki ryzyka i zalecenia”. Prawo i ludzkie zachowanie . 34 (1): 3-38. doi :10.1007/s10979-009-9188-6. ISSN  1573-661X.

Zobacz także

• Psychologia stosowana
• psychiatria sądowa
• Uregulowane szaleństwo
• Ocena kompetencji (prawo)
• Lista spraw Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych dotyczących zdrowia psychicznego
• Psychologia mediów

Przypisy

Dalsze czytanie

• Adler, JR (red.). (2004). Psychologia sądowa: koncepcje, debaty i praktyka. Cullompton: Willan.
• Bartol CR i Bartol AM (1999). Historia psychologii sądowej. W AK Hess & Irving B. Weiner (red.), Handbook of Forensic Psychology (wyd. 2, ). Londyn: John Wiley i synowie.
• Blackburn, R. (1996). Czym jest psychologia sądowa? Psychologia prawna i kryminologiczna. 1996 luty; Tom 1 (Część 1) 3-16.
• Dalby, JT (1997) Zastosowania psychologii w praktyce prawa: przewodnik po odpowiednich zagadnieniach, praktykach i teoriach . Chicago: Amerykańskie Stowarzyszenie Adwokatów. ISBN 0-8493-0811-9 
• Davis, JA (2001). Stalking przestępstwa i ochrona ofiar. CRC Prasa. 538 stron. ISBN 0-8493-0811-9 . (hbk.) 
• Duntley, JD i Shackelford, TK (2006). W kierunku ewolucyjnej psychologii sądowej. Biologia społeczna, 51, 161-165. Pełny tekst
• Gudjonsson, G. (1991). Psychologia sądowa - I wiek. Dziennik psychiatrii sądowej, 2(2), 129.
• GH Gudjonsson i Lionel Haward: Psychologia sądowa. Przewodnik po praktyce. (1998) ISBN 0-415-13291-6 (pbk.), ISBN 0-415-13290-8 (hbk.)  
• JONES, LM, KRZYŻ, TP, WALSH, WA i SIMONE, M. (2005). DOCHODZENIA KARNE DOTYCZĄCE WYKORZYSTYWANIA DZIECI: Badanie kryjące się za „najlepszymi praktykami”. Trauma, przemoc i nadużycia, 6(3), 254-268.
• Melton, GB, Petrila, J., Poythress, NG, Otto, RK, Mossman, D. i Condie, LO (2017). Oceny psychologiczne dla sądów: Podręcznik dla specjalistów i prawników zajmujących się zdrowiem psychicznym (wyd. 4). Nowy Jork, NY: Guilford. ISBN 9781462532667 
• Ogloff, JRP i Finkelman, D. (1999). Psychologia i prawo: przegląd. W R. Roesch , SD Hart i JRP Ogloff (red.), Psychology and Law the State of the Discipline. Nowy Jork: Springer. ISBN 0-306-45950-7 
• O'Mahony, B. (2013). Więc chcesz zostać psychologiem sądowym? Utwórz przestrzeń. ISBN 9781482011814 
• Ribner, NG (2002). Kalifornijska Szkoła Psychologii Zawodowej Podręcznik psychologii sądowej dla nieletnich . Jossey-Bass. ISBN 0787959480 
• Roesch, R. i Zapf, PA (red.). (2012). Oceny kryminalistyczne w prawie karnym i cywilnym: Podręcznik dla prawników. NY: Oxford University Press. ISBN 9780199766857 
• Rogers, R. (red.) (2008). Kliniczna ocena symulowania i oszustwa (wyd. 3). Nowy Jork, NY: Guilford. ISBN 9781462507351 

Linki zewnętrzne

• Dyplomowani eksperci kryminalistyczni American Academy of Forensic Psychology Board, kształcenie ustawiczne.
• Certyfikat American Board of Forensic Psychology Board i inne informacje.
• Wszystko o psychologii sądowej Kompleksowy przewodnik po psychologii sądowej.
• Psychologia amerykańska - Stowarzyszenie Prawnicze
• Europejskie Stowarzyszenie Psychologii i Prawa
• European Association of Psychology and Law Student Society Zasoby i arkusze informacyjne na temat psychologii sądowej